Week 46 (9 nov. – 13 nov.) 2015

Een laatste dag in Jodhpur. Voor nog een keer zal ik worden opgehaald en naar de fabriek gaan om daar de stand van zaken op te nemen en te kijken of alles naar wens verloopt. Ik wil een model afgemaakt zien om er zeker van te zijn dat het eindresultaat goed is zodat ik winkeliers in Nederland kan informeren en de verkoop op gang kan brengen. Er blijkt nog aardig wat werk verricht te moeten worden en het uurtje dat ik hier dacht door te brengen loopt uit op een volledige dag. Het positieve is wel dat het eindresultaat er zijn mag.

Ben heel content met de arbeid en het vakmanschap dat hierbij kwam kijken. Moet helaas nu wel haasten. Het is nog een half uur rijden naar de stad, ik wil nog wat eten en moet vervolgens naar het treinstation omdat de Mandor Express daar staat te wachten. Heb jammergenoeg geen tijd meer om goed afscheid te nemen van Soham die ik me daarvoor telefonisch verontschuldig. Het belangrijkste is dat het een vruchtbare tijd hier is geweest. Ook al moeten er nog diverse proefmodellen worden geproduceerd, ik heb er vertrouwen in dat dit allemaal goed gaat komen. Met een goed gevoel stap ik in de trein. Op naar Jaipur waar ik nog een ontmoeting heb met Sunil morgenmiddag en verder weinig drukte de komende dagen. Kan het Diwali feest op woensdag elf november als het goed is in alle vrijheid beleven. De treinreis verloopt voorspoedig omdat de overige passagiers in de coupe ook direct willen slapen en het licht al snel uit gaat. Kan zelfs een paar uur de slaap vatten waardoor de vijf uur om vliegen.

Het is inmiddels een routineklus geworden zoals ook het Pink Sun hotel binnen korte tijd bereikt is en waar de deur van mijn geboekte kamer al wijd open staat. Het feit dat ik dat niet hoeft na te denken over dit soort dingen geeft rust in het hoofd en dat voelt heel prettig kan ik je zeggen.

In de namiddag heb ik afgesproken met Sunil. Kan in alle rust deze dag beginnen. Loop naar de Evergreen voor een ontbijt en wandel daarna richting de café coffee day bij het hertenkamp. Het is een heerlijke start. Overal zijn de straten versiert met lichtkabels en viert de detailhandel hoogtij dagen. In de drie dagen voor Diwali worden de meeste inkopen gedaan. Zoetigheid, kleding, vuurwerk en allerlei producten om de familie te plezieren. Dit zijn ook de dagen dat de goden het gunstigst gestemt zijn volgens de Hindustaanse religie. Hoe meer je uitgeeft, des te meer zal je het komende jaar ontvangen, zo luid de gedachtengang. Een extra stimulans ook om de economie een steuntje in de rug te geven. Alsof de Goden enige invloed op de beursgang al vroegtijdig hebben aan zien komen. Het was in Jodhpur druk en hier is het niet anders. In de afgelopen dagen heeft iedereen het hele huis een grote schoonmaakbeurt gegeven en branden er olielampljes in iedere donkere hoek van het huis om kwade geesten te verdrijven.

Diwali eindigt daarop met een knallend vuurwerk. Vuurwerk dat ze in Jodhpur al enige dagen aan het afsteken zijn. Voornamelijk jongeren. Geen gewoon knalvuurwerk maar bijna kanonslagen gelijk. Het geluid dat door de smalle straatjes galmt, is bijna onmenselijk. Althans, voor mij persoonlijk dan. De jeugd kan er wel om lachen en beleven dit op een andere manier. Ik gun ze het plezier maar heb er geen moeite mee om Jodhpur te verlaten voordat het echte Diwali losbarst. Wanneer ik in het begin van de middag bij de showroom arriveer welke zes kilometer is verwijderd van het Pink Sun hotel, zijn er enkele dames nog druk bezig met schoonmaken. Sunil en ik gaan naar de eerste verdieping en breng hem op de hoogte van hetgeen er de afgelopen weken heeft plaatgevonden tijdens mijn verblijf hier in India. Hij is verantwoordelijk voor alle zakelijke beslommeringen wat betreft transport, documenten, boekhouding etc dus lijkt het me niet meer dan logisch. Ook wil ik nu regelen dat ik zelf mijn Indiase rekening kan beheren. Ook vanuit Nederland. Terwijl we hier mee bezig zijn wordt Sunil weggeroepen. In de showroom staan toeristen die houtsnijwerk willen kopen. Vanwege Diwali is het drukker dan normaal en dus springt Sunil bij. Op zich niet erg maar wel vervelend omdat ik nu moet wachten. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Zaken die eenvoudig binnen een uur af te handelen zijn, nemen vier uur in beslag. Het positieve is wel dat het donker is wanneer ik terug ga.

Doorkruis de verlichte oude stad in z’n volle glorie en kan me een voorstelling maken over hoe het er morgen uit gaat zien. Vorig jaar was ik hier namelijk ook tijdens Diwali en dat heeft een hele positieve indruk op mij gemaakt. Vandaag geen andere plannen en ik vind het goed zo. Ga eten bij de Evergreen waar enkele bekende gezichten aan tafel komen zitten. Het is de Fransman Pierre en een Australische vrouw waarvan ik de naam vergeten ben. Vol energie praat ze over haar passie. Als halve hippie ontwerpt ze producten en verkoopt deze in haar thuisland. De eerste zes jaar als hobby, maar vanaf dit jaar voor het eerst als full time baan. Iets waar ze vreselijk spijt van heeft omdat alle vrije energie om haar heen verdwenen is door de economische druk die hierbij is komen kijken. Ik begrijp haar volkomen. Praktisch en zakelijk denken gaat nu eenmaal niet altijd samen met een creatieve geest. Zeker niet voor een vrouw zoals zij. Gekleed in een kleurrijke wijde jurk en een grote veer in de doek die ze om haar hoofd heeft geslagen. Ze zal de oplossingen ongetwijfelt gaan vinden. Wens haar success en lig niet al te laat in kamer 208 van het Pink Sun hotel. Hetzelfde kamernummer dat ik ook vaak in Delhi krijg toegewezen. Ik zal er nog wel achterkomen.

Het is Diwali vandaag. Alle openbare instanties zijn gesloten, als ook veel winkels. Degene die wel open zijn proberen nog mee te profiteren van de kooplustige klanten. Vooral de olielampjes, zoetigheid en bloemenkransen vinden gretig aftrek. Zelf heb ik alleen een afspraak met Stephanie, degene die ik enkele weken geleden hier ook ontmoet heb en die inmiddels het project buiten de stad even laat voor wat het is. Gekozen heeft voor een iets comfortabele en hygiëne woonsituatie. Daarnaast heeft ze veel hinder van de culturele misverstanden omdat men haar als echte Indiase behandelt en men haar niet ziet als een in Nederland opgegroeide vrouw die met andere normen en waarden is opgegroeid. Als geadopteerde Indiase kan ze onmogelijk aan alle eisen voldoen die er aan de overige en lokale Indiase medewerksters wordt gestelt. Iets waar ze wel op wordt afgerekend. Deze stap is dus begrijpelijk. Volgende week gaat ze naar Jhansi waar ze zelf met haar stichting Didi een kindertehuis ondersteunt. Het door nonnen gerunde kindertehuis zal haar ongetwijfeld meer rust en mogelijkheden bieden. Alles heeft een reden en ben ik er van overtuigd dat deze stap nodig was om een nog duidelijker beeld te krijgen van haar eigen levenspad.

Het zijn een paar mooie uren die we samen doorbrengen in café Oth. Zoals vrijwel overal zijn het vandaag de moslim werknemers die vandaag de zaak draaiende houden. Moslims vieren namelijk geen Diwali. Ik loop halverwege de middag terug en geniet van wat rust op het bed in mijn kamer. Het is wachten tot het donker wordt. Dan zal ik me richting de oude stad begeven, op zo’n twintig minuten loopafstand. Het is 18.00 uur wanneer ik aan de wandel ga. Me begeef tussen de levendigheid op straat waar het anders voelt. De straten zijn minder druk met verkeer en het lijkt erop alsof ieder zich aan het voorbereiden is voor de meest speciale dag van het jaar. Wanneer ik in de brede straten van de oude stad loop voel ik de warme energie die er heerst. Zie de eerste vrouwen, gekleed in prachtige sarees, vanuit de duisternis verschijnen. In hun handen een schaal vasthoudend met daarop vele brandende olielampjes. In kleine groepjes dwalen ze van tempel naar tempel om de goden gunstig te stemmen. Het lijkt bijna alsof ze onaantastbaar zijn. Ze zich als wonderschone engelen bewegen tussen het straatleven dat nog volop in beweging is. Marktlieden die zich nog druk met hun inkomen bezighouden. De contrasten zijn zo groot dat het de schoonheid van de vrouwen alleen maar verder boven de mensenmassa doet uitstijgen. Het geeft me een ongelofelijk warm gevoel. Voel een aangename stilte in de storm van geluid die om me heen gaande is. Ik verlaat de brede verlichte straten om de kleine steegjes op te zoeken. Loop zonder na te denken mijn gevoel achterna, niet wetende waar ik ben in dit immense doolhof. Het maakt me ook helemaal niet uit. Word meegetrokken in het kielzog van een aantal vrouwen. Volg ze van tempel naar tempel. Geen grote complexen maar klein en verscholen tussen de huizen. Nu pas valt op hoeveel plaatsen er als heilig worden beschouwt. Zelfs bomen zijn er onderdeel van. Geen toeristen hier waardoor ik voor even volledig word opgezogen door de Indiase cultuur. Als onzichtbare toeschouwer terwijl het ene na het andere groepje vrouwen me passeert. Loop na een aantal uren terug omdat ik voor het vuurwerk terug wil zijn in het guesthouse. Het vuurwerk dat zo direct zal losbarsten is niet aan mij besteed. Heb aan de opgedane indrukken voldoende om dit Diwali feest op gepaste wijze af te sluiten. Wil daarnaast ook op tijd in m’n bed liggen. Morgenochtend om 5.00 uur gaat mijn alarm. Tijd om verder te gaan. Een laatste reis richting Delhi staat op het programma.

Ik kan wel enkele uren de slaap vatten maar het vuurwerk houd me redelijk uit m’n slaap. Ben ook bang dan ik mijn alarm op mijn mobiel niet hoor vanwege het brommende geluid van de ventilator die boven me draait. Ter verkoeling maar ook om de nodige muskieten te verjagen. Ik had de jongen bij de receptie gevraagt om me op tijd te wekken maar dat gebeurt niet. Sterker nog, ik zie helemaal niemand wanneer ik naar beneden ga. Behalve een door zwerfkatten omgegooide prullenbak kom ik niet tegen. Moet zelf de roldeur omhoog trekken en loop lachend richting de MI road waar ik diverse riksja’s tegenkom, gevuld met feestgangers die op weg zijn naar huis. Wandelend in het donker stopt er even later een riksja zoals ik altijd vertrouw op dat wat er komen gaat. Bij het station is het druk. Vanwege de veiligheid is er sinds enkele jaren een bagage scanner en een veiligheidpoort. De effectiviteit wordt ook vandaag weer bevestigt. Voor de band staat er een beveiligingsagent om er zeker van te zijn dat alle tassen door de scanner gaan en waardoor een dringende mensenmassa ontstaat waar ik het liefst heel snel aan voorbij wil gaan. Wanneer ik mijn bagage, nadat deze gescand is, aan de andere kant van de scanner van de band wil halen moet ik vreselijk lachen. Zie dat degene die de beelden op het beeldscherm controleert zijn hoofd tussen zijn handen heeft laten rusten en met zijn ogen dicht kijkt. Slapend dus. Als ik een andere Indiase reiziger erop attendeer haalt deze zijn schouders op en zegt; “This is India!”. Ik moet nog harder lachen want niemand maakt zich er echt druk om. Doet iedereen gewoon wat van hem of haar gevraagt wordt. Moet trouwens regelmatig lachen als ik weer door een beveiliging moet worden gecontroleerd. Zoals bij het winkelcentrum bij de café coffee day. Daar staat een oude man in uniform die de tassen moet controleren van iedere bezoeker maar meer dan de kleur van mijn rugzak bekijken doet hij niet.

Alles functioneerd al jaren zo en zolang er niets gebeurd is het effectief. Het is Indiase logica die niet te overtreffen is. Heerlijk vind ik het. De trein verlaat exact om 06.00 uur het station van Jaipur. Een laatste treinreis die viereneenhalf uur in beslag zal nemen. Zittend bij het raam laat ik mijn hoofd rusten tegen de trui die ik bij me heb en kan zelfs even in slaap komen. Word wakker van de eerste zonnenstralen die tegen het raam reflecteren. Een grote rood gloeiende zon die het in mist verhulde landschap met zijn struiken en spaarzame bomen veranderen in een prachtig rustgevende oase. Ik besef me dat deze reis bijna aan z’n einde is gekomen. Kijkend naar deze prachtige zonsopgang voel ik me ontzettend dankbaar voor alles wat ik de afgelopen weken heb mogen beleven. Of eigenlijk, de afgelopen maanden. Behalve dat India me heel veel moois heeft gegeven voelt het ook weer goed om naar huis te gaan. Denk opnieuw aan het filmje dat door mijn familie in elkaar is gezet ter gelegenheid van mijn vijftigste verjaardag en het feest wat er is gehouden. Het zijn momenten die ik voor eeuwig in mijn hart zal meedragen. Naast me zit een jonge vrouw. Aan haar met henna versierde handen en kleurrijke armbanden kan ik zien dat zij gisteren ook één van die mooie vrouwen was die de goden gisteren goed hebben gestemt. Ze is onderweg naar haar werk in Delhi en zal haar werk als financieel adviseur gaan opzeggen om over enkele maanden haar man te gaan vergezellen in Parijs waar hij voor een jaar als bouwkundig ingenieur te werk is gesteld. Langzaam worden de velden bevolkt. Gaan de eerste boeren het land op en gaat een nieuwe dag van start. Beleef alles heel bewust omdat ik weet dat het weer even zal duren dat ik dit op mijn netvlies te zien zal krijgen, niet wetende wat de toekomst me zal brengen. Laat het maar gewoon gebeuren. In Delhi heb ik zoals gewoonlijk eenvoudig een kamer gevonden in het Hare Rama guesthouse aan de Main Bazar. Je raad het al. Het is wederom kamer 208. Het nummer dat me heeft achtervolgt deze reis. Zittend bij het Grand Sindhi restaurant aan het tafeltje buiten, komt er een jongen op me af, schreeuwt het uit van blijdschap en schud me stevig de hand. “Hey Eugen, how are you?”, krijg ik te horen. “It’s Warren from Goa!”. Ik moet even schakelen maar herken hem aan zijn plat Engelse dialect en bulderende lach. Het is een zes of zeven jaar geleden dat Warren en ik samen op de stranden van Goa het ene na het andere strandfeest bezochten tot in de vroege morgen.

Toen er nog vele hippies stoned bij het eerste zonlicht op de beat van trance muziek dansten alsof de nacht nooit heeft bestaan. Voor even praten we bij. Hij en z’n vriendin zijn net terug van tweeëneenhalve maand Nepal waar ze geholpen hebben met de wederopbouw van dit prachtige land. Samen gaan ze nu genieten van een welverdiende vakantie in de bergen van noord India. Het zijn prachtige momenten op de laatste dagen in India. Vannacht zal ik met een schat aan nieuwe ervaringen terug vliegen naar Nederland. Laat het een mooi vervolg krijgen. Jullie lezen of horen het……een volgende keer.

Groetjes Eugen