Week 28 (11 juli – 16 juli) 2016

Liggend op mijn bed hoor ik getik op de ijzeren golfplaten buiten, die vlak voor mijn openstaande houten luiken een afdak vormen. Steeds vaker en vaker. Het zijn de eerste regenruppels die als welkome verlosser de ergste warmte zal komen verdringen. Tenminste, dat is mij voorgeschoteld. Voor een half uur regent het stevig door en wist ik niet dat regen je zo blij kon maken. Het klinkt werkelijk als muziek in m’n oren. Ook omdat de blaffende honden op straat geen antwoord hebben op deze nattigheid en waarschijnlijk een schuilplaats hebben opgezocht, al zijn ze wel wat water gewend de laatste dagen. Meerdere keren werden ze bekogeld met flessen water door het personeel dat hier werkt omdat ze de hele buurt wakker maakten door onderlinge problemen. Ook zie ik vandaag de koe niet die vrijwel dagelijks de vuilnisbak met groentenafval even verderop in de straat op z’n kant gooit omdat hij niet zo kieskeurig is en liever van de straat eet. Het nachtleven staat duidelijk op z’n kop en ik geniet ervan. Val heerlijk in slaap….eindelijk rust.

Vanmorgen zal ik opgehaald worden door Ranveer. Een jongen van 25 jaar oud die gisteren ook mee was om textiel in te kopen dat nodig is om de laatste proefmodellen te verwezenlijken. Vandaag gaan we ermee aan de slag. Ik zal ze de hele dag in de werkplaats vergezellen om toelichting te geven bij de productietekeningen die ik eerder al had toegestuurd en hoop hiermee fouten te vermijden. Op tijd staan Ranveer en zijn vriend Yogesh met een auto voor het Anil sunrise guesthouse. Een vrolijk stel dat zich absoluut niet druk maakt. Op weg naar de werkplaats staan ze erop dat we nog chai gaan drinken bij een van de vele kraampjes langs de weg en voordat we aan de slag gaan is de ochtend al grotendeels verstreken. Ik ga er maar gewoon in mee en vertrouw erop dat het goed komt. Zit grotendeels op een stoel en kijk aandachtig naar de werkwijze die ze hanteren. Met slechts beperkt gereedschap weten ze het eerste kussen te maken. Niet dat het heel snel gaat want de ene na de andere kennis of familielid komt de ruimte binnenstappen en wordt er gelachen….veel gelachen.

Ondanks dat ik het een heel mooi tafareel vind, besef ik me wel dat op deze manier mijn doelstellingen niet bereikt worden. Een goede sfeer is belangrijk maar wil toch ook graag zaken afgerond zien voordat ik deze stad verlaat. Wanneer ik rond 19.00 uur afscheid neem is er wel enig werk verricht maar echt gerust ben ik er niet op. We hebben nog een aantal dagen voor de boeg en meer dan afwachten zit er niet op. Onderweg terug stoppen we nog even bij het kantoor van Soham en praten over de stand van zaken en de nog te verrichten arbeid in de komende dagen. Wanneer we later beginnen aan de laatste vier kilometer terug naar de klokkentoren en het marktplein waarachter het Anil Sunrise guesthouse ligt verscholen, begint het vreselijk hard te regenen. Snel zet Soham zijn scooter aan de kant en schuilen we voor een half uur in een winkeltje langs de weg. Werkelijk ongelofelijk hoeveel water er in zo’n korte tijd naar beneden komt. Straten staan al snel blank en is dit voor veel weggebruikers puur vermaak omdat dit hier zelden voorkomt. Zeker voor de kinderen die vol energie van deze plotselinge speelplaats gebruik maken. Als de ergste regen voorbij is zetten we onze reis voort. Heb het eigenlijk wel even gehad wanneer ik bij het guesthouse arriveer. De gebroken nachten werken duidelijk op mijn gestel. Wil het liefst iets eten en dan direct m’n bed gaan benutten. Het mag nog even niet zo zijn.

Anil wil dolgraag advies aan me vragen en dat wil ik niet weigeren nu er grote veranderingen op komst zijn, zo blijkt. Het guesthouse is gevestigt in een haveli, herkenbaar aan de grote massieve houten deuren die als entrée dienen en waarachter in het verleden meerdere families woonden ter bescherming tegen de vijand.  Met een binnenplaats en rondom uit dikke steen opgetrokken vertrekken. Al vele jaren is er onenigheid over dit familiebezit. Ik vond het al vreemd dat van de zes kamers die het guesthouse rijk is er maar twee door reizigers bezet zijn. In de overige kamers woont Anil en zijn gezin tegenwoordig zelf. Binnen de familie heeft er een verdeling plaatsgevonden en daarvoor heeft Anil zijn eigen huis al moeten verlaten en zal ook binnen korte tijd de laatste twee hotelkamers moeten afstaan aan een familielid. Vreemd genoeg voel ik het als een soort bevrijding. Voor mij dus ook de laatste keren dat ik hier zal overnachten en moet na vele jaren een ander onderkomen gaan zoeken wanneer ik Jodhpur bezoek. Heb hier prachtige tijden beleefd en Anil altijd als vriend willen ondersteunen maar de sfeer is al jaren niet meer zoals het zou moeten zijn. Mede door de onvrede die hij de laatste jaren voelde en dit duidelijk invloed had op de energie die er heerste. Op deze plek met prachtig uitzicht op het immense fort wil hij twee grote en zeer exclusieve kamers gaan bouwen. Alleen al bij het uitleggen van zijn plannen zie ik zijn ogen glinsteren. Al komt dat ook door de paar liters bier die hij dagelijks tegen het eind van de middag tot zich neemt. Op het dagterras geef ik antwoord op de vele vragen die hij me stelt en, hoe graag ik hem ook wil helpen, ben blij wanneer ik het slot van mijn kamer openmaak en eindelijk van m’n broodnodige rust kan genieten.

Na een goede nacht word ik ook vandaag weer opgehaald door Ranveer. Het zal wederom een drukke dag worden. Ik wil textiel laten kleuren, modellen zullen verder worden uitgewerkt en van een aantal producten is de ingreep zo groot dat deze naar diverse fabrikanten zijn gebracht en waar ik ook toezicht op wil houden. Ondanks dat de warmte iets minder is merk ik dat de lange dagen zijn tol beginnen te eisen. Ben de hele dag aan het praten om mijn wensen over te brengen en moet heel vaak dingen meer dan eens uitleggen. Voel mijn keel steeds schraler en heser worden. Ik sta alleen tegover een leger van Hindoestanen die allemaal een mening hebben en waarop ik duidelijk moet reageren om fouten te voorkomen. We zijn op de goede weg en ik blijf lachen maar de vermoeiheid en onvoldoende gezond en onregelmatig eten is mede de reden dat ik soms prikkelbaar ben. Vooral ook omdat ik hier nog twee dagen ben en de dagelijkse progressie te gering is om me volledig te kunnen ontspannen. Het liefst zou ik even in alle stilte in een park willen gaan zitten tussen prachtige en geurende bloemen en naar een hemelsblauwe lucht wil kijken die verse zuurstof ademt. Gelukkig zijn dit momenten maar ben opgelucht wanneer ik op het eind van de middag door Soham weer bij het guesthouse word afgezet. Heb geen behoefte meer om te praten. Kan het trouwens ook niet. Neem een douche en laat me door een autoriksja naar het vijf kilometer verderop gelegen “On the Rocks” brengen om er goed en gezond te gaan eten in een prettige omgeving zoals ik dat enkele dagen geleden heb gedaan. Dit soort dingen gun ik mezelf gelukkig steeds vaker. Dat het een positieve uitwerking heeft blijkt al snel. Kan alles heel gemakkelijk loslaten en begin de energie weer te voelen die ik nodig heb. India zal nooit mijn thuisland worden maar het kan en zal me een mooie toekomst bezorgen. Dat vertrouwen is er altijd geweest. Maak de afspraken voor morgen wanneer we er samen weer een prachtige dag van gaan maken. Krijg enkele bevestigingen dat producten echt zullen worden afgerond en dat ik me vooral geen zorgen moet maken. Laat de goden met me zijn. Op de weg terug stap ik bij de Café Coffee day binnen om er een cappuccino te drinken en met de jongens achter de balie te praten om zo deze dag waardig af te sluiten. Klaar om zonder zorgen mijn bed op te zoeken in de mooie kamer die ik mezelf heb toebedeeld. Laten het nog een paar mooie nachten zijn.

Het begint zo langzamerhand een dagelijkse routine te worden. Ranveer staat zoals afgesproken om 9.30 voor het guesthouse om me op te halen, drinken chai onderweg en zie de vorderingen in de werkplaats waar ik me nu niet meer druk om ga maken omdat ik hier toch geen invloed op kan uitoefenen. Het is woensdag en Yogesh, de eigenaar van de werkplaats heeft een dochtertje van vijf die vandaag voor het eerst naar een nieuwe school gaat. Voordat we aan onze werkzaamheden beginnen rijden we naar de school om haar weg te brengen. Het nieuwe schooljaar is net begonnen en Yogesh zal haar vandaag inschrijven. Alles gebeurt ter plekke. Het betalen van het schoolgeld, zo’n 350 euro, het aankopen van schooluniformen en schoenen en worden de huisregels besproken. Terwijl ik sta te wachten word ik door een langslopende onderwijzeres gevraagt of ik vijf minuutjes met de kinderen van haar klas wil praten om zo wat engelse les in de praktijk te krijgen. Een beetje overrompeld zeg ik ja en zit binnen enkele minuten op het grasveldje voor het schoolgebouw. Voor me zit een groep van twaalf kinderen op de grond die zich eerst allemaal persoonlijk voorstellen en wordt er op verzoek van de juffrouw een mantra voor me gezongen. In de deuropening van het schoolgebouw zie ik Yogesh ondertussen uitgebreid staan lachen. Omdat Indiase minuten iets langer duren dan zestig seconden zijn we twintig minuten verder wanneer de groep kinderen weer netjes achter elkaar naar binnen loopt. Zoveel onschuld en respect. Prachtig om te zien. Geniet van deze onverwachte maar leuke onderbreking naast de werkzaamheden in de werkplaats. Met een grote zwaai neem ik afscheid en rijden we door naar een van de industrieterreinen rondom Jodhpur waar ik enkele stukken grof katoen wil laten kleuren.

Gisteren heeft een oudere vrouw in een buitenwijk, op aanraden van Soham, ook een poging gedaan maar ondanks haar lieve bedoelingen was het resultaat verre van gewenst. Vandaag dus een nieuwe poging en dit keer met succes. Zittend in het kantoor van de fabriek krijgen we alle medewerking en kan ik aan de hand van kleurstalen de door mij gewenste kleuren vinden. Jammergenoeg kan ik het eindresultaat niet zien omdat de textiel een aantal dagen langer nodig heeft om te drogen vanwege de hoge luchtvochtigheid op dit moment maar heb ik vertrouwen in een goede afloop. De verdere middag ben ik in de werkplaats van Yogesh te vinden om er het productieproces te volgen. Moet af en toe ingrijpen wanneer iets niet volgens wens verloopt maar heb me er al bij neergelegd dat ik niet alles volledig afgemaakt zal kunnen bekijken. Hiervoor zijn nog wel een aantal dagen nodig en die heb ik helaas niet. Morgenavond staat er namelijk een treinreis naar Jaipur op het programma. Nog een dag heb ik om alles hier zo goed mogelijk achter te laten.

Een laatste dag waarbij ik vroegtijdig afscheid neem van mijn kamer. Een dag waarbij ik zaken wil afronden met de wetenschap dat er ook na mijn vertrek nog werk te verrichten is. Als eerste bezoeken Soham en ik een drukker die een stempel heeft gemaakt van het logo van The Soul of India. Een stempel van hard staal waarmee munten kunnen worden geslagen die ik als merk label op alle modellen wil aanbrengen. Vandaag zou ik de eerste afdrukken te zien krijgen. Ergens verscholen in het netwerk van straatjes in de oude stad is zijn kleine werkplaats te vinden. Aangekomen krijgen we te horen dat ze nog niet klaar zijn vanwege familieomstandigheden. Er zit niets anders op dan onverrichter zake het pand te verlaten. De werkplaats van Yogesh te bezoeken waar ze nog druk bezig zijn met poefs en kussens bestemd voor houten kisten. Ook hier verloopt niet alles vlekkeloos. De gemaakte constructies, nodig om de producten voldoende stabiliteit te geven, zijn niet naar behoren. Opnieuw moeten er aangepassingen worden gedaan. Iets wat tijd kost maar waar ik niet op wil wachten en vertrek daarom met Soham naar een volgende fabrikant om producten te controleren die vandaag zouden zijn aangepast. Het is iedere keer weer spannend, niet wetende wat ik kan verwachten. De resultaten zijn hier gelukkig beter dan verwacht. Ben werkelijk zeer content en dat geeft me weer moed. Het is tegen het einde van de middag wanneer ik wederom bij Yogesh de werkplaats binnenstap en het gewenste eindresultaat te zien krijg.  Voel dat het nu wel goed gaat komen. De tijd dringt en is het tijd om terug te gaan naar het guesthouse. Kan er nog net iets eten alvorens naar het treinstation te gaan. Onderwijl ik op het dakterras de kom met gebakken rijst nuttig praat ik Anil. Ik zal hem voorlpopig niet meer zien. Tenminste, niet meer als gastheer van mijn verblijf in zijn guesthouse. Het is goed zo. Neem voor de laatste keer afscheid en sta binnen korte tijd voor het prachtige oude treinstation van Jodhpur waar een oude locomotief de ingang siert. Net wanneer ik het station wil binnenlopen hoor ik iemand mijn naam roepen. Het is Soham. Hij komt me de gedrukte munten laten zien die hij heeft opgehaald nadat hij mij eerder bij het guesthouse heeft afgezet. Het is een prachtige bezegeling van een paar drukke en vermoeiende dagen in Jodhpur waar op alle fronten mooie resultaten zijn neergezet. Ben eigenlijk best wel trots op wat ik in de afgelopen zes dagen heb bereikt. Ook hoe de ontwerpen er uiteindelijk uit zijn komen te zien.

Want ook al wilde ik nog zoveel meer, het is en blijft India. Een land waar je geen macht hebt over de mensen en je niets anders kan doen dan je mee te laten voeren met de stroming van het leven. Iets wat soms stokt met mijn westerse achtergrond maar de beste leerschool is om te vertrouwen in het goede. Of eigenlijk, om te beseffen dat alles altijd goed is in het moment. In welke situatie je ook verkeerd. Zo ook vandaag. Neem met een stevige handdruk afscheid van Soham en stap met een goed gevoel in de trein die me langzaam richting huis zal voeren. In coach S6 heb ik plaats 54 toebedeeld gekregen. Een bovenste bed waar ik in contact kom met de jongen tegenover me. Sunesh is zijn naam. Na een aantal algemene vragen krijgt het gesprek al gauw wat meer diepte. Praten we over dromen en toekomstplannen, zoals ik die probeer na te streven en waardoor ik niet direct in een standaard hokje geplaatst kan worden, gezien mijn levensloop tot nu toe. Hij luistert vol verwondering en zou graag ook zo willen leven, niet wetende dat er naast de voordelen ook nadelen aan kleven. Het is ook vrijwel onmogelijk om een dergelijk leven te leiden in India. De nu 19 jaar oude Sunesh zal door zijn ouders worden gehuwelijkt rond de leeftijd van 25 jaar, zoals dat gebruikelijk is. Voor het zover is hoopt hij zijn studie bachelor technisch ingenieur af te ronden, de reden van zijn reis naar Jaipur en wil hij nog een aantal jaren zijn land dienen bij de luchtmacht. Zijn toekomst zal daarna gevormd worden door een gezinsleven.

Vrijheid wat betreft levenskeuze is er niet. Iets waar hij op dit moment ook mee worstelt. Hij is al jaren verliefd op een moslim meisje en hebben elkaar eeuwige liefde beloofd. Ze heeft zelfs zijn naam op haar schouder laten tatoeëren. Als bevestiging van haar onvoorwaardelijke liefde. Toch zal deze liefde nooit een toekomst hebben. Sunesh is hindu en ondanks dat zijn ouders ruimdenkend zijn, voor haar vader betekent dit de doodstraf. Wordt ze verbannen uit de familie of is de kans op eermoord sterk aanwezig. Ik luister naar zijn verhaal en voel de pijn omdat ik het verdriet kan voelen wanneer ze elkaar uiteindelijk los moeten laten. Het zijn onderdelen van het leven waarvoor je niemand kan behoeden. Het hoort erbij en maakt ook dat het leven je sterker maakt. Je steeds verder helpt op het voor jou bestemde levenspad naarmate je ouder wordt. Het enige dat telt is dat je onderweg van ieder moment probeert te genieten. Vertrouwen hebt in de kosmos die het beste voor heeft met iedereen die het leven heeft.

Luisterend naar muziek lig ik op mijn bed. De verlichting in de trein is al enige tijd gedoofd en de luidruchtige ventilatoren kunnen me niet storen. Ben volledig ontspannen nu mijn taak erop zit. Heb alles gedaan wat binnen mijn mogelijkheden ligt en verder laat ik het los. Ruim na middernacht bereiken we het station van Jaipur. Geef nog een zwaai naar Sunesh en loop naar buiten op zoek naar een autoriksja wat nooit een probleem is. Wederom heb ik een kamer in het Sunder Palace geboekt. Wanneer ik uit de riksja stap zie ik dat de poort bij het hotel nog open staat. Ik word dus verwacht. Loop naar binnen en laat me zonder te veel woorden door de portier naar mijn kamer begeleiden. Wat een prachtige dag was dit.

Word heerlijk wakker in het grote bed met zachte matrassen en schone lakens. Buiten hoor ik de regen tegen het raam tikken en omdat ik vandaag niets hoeft, ligt het heerlijk. Het is nog een laatste dag in India. Komende nacht zal ik naar huis vliegen en zal ik alles verder besturen vanuit Nederland. Op het eind van de ochtend laat ik me door de natte straten van Jaipur naar de Café Coffee day brengen bij het deer park en schrijf mijn laatste gedachten op. Denk terug aan de afgelopen tien dagen waarin ontzettend veel is gebeurd. Alle factoren die deel hebben uitgemaakt van deze periode zoals in mijn verslagen beschreven. Het is een periode geweest waarop ik met heel veel dankbaarheid kan terugkijken en weer een stuk van de puzzel heeft voltooid wat betreft het verwezenlijken van mijn dromen. Waar het toe zal leiden? Alles voor het goede. Jullie lezen het weer…

Groetjes Eugen