Week 9 (27 febr. – 5 mrt.) 2017

Mijn tweede dag in Jodhpur. Heb heerlijk geslapen en klaar om vandaag weer afspraken te bezoeken. Als eerste voor een heerlijk ontbijt naar het Om café welke op honderd meter van hotel Haveli is gelegen en waar Sam al op me zit te wachten. De Nepalese jongen die er sinds enige tijd werkzaam is. Over een maand gaat hij eindelijk voor een periode van twee maanden terug naar Nepal. Eindelijk, want hij heeft de afgelopen twee jaar zijn ouders niet gezien. Niet dat Sam werkelijk vakantie neemt want z’n vader kan zijn hulp hard gebruiken. Als boer heeft deze rijst geplant op een van de vele berghellingen die Nepal rijk is en in de maanden april en mei moet deze geoogst worden. Hij kijkt er vreselijk naar uit en ik kan het me voorstellen. Zijn ogen beginnen te stralen wanneer hij erover vertelt. Het zijn mooie momenten met de 21-jarige Sam die droomt van een eigen restaurant in Nepal. Ik weet zeker dat dit hem gaat lukken. Alles draait om passie en bezieling in de dingen die je doet en hij heeft het.

Voor vanmorgen heb ik de kapper ingepland. Wil me weer eens laten scheren en knippen in een van de ‘barber shops’ die er in de smalle straatjes van de oude stad te vinden zijn. Het kan zelfs op straat maar kies voor een gedegen salon die redelijk snel gevonden is. Binnen zie ik een rij mannen zitten op bankjes die tegen de muur staan. Enigszins verbaasd kijken ze me aan. Tegenover hen vier kappersstoelen. Drie daarvan zijn leeg. Wil aansluiten in de rij maar een vinger wijst naar een van de lege stoelen. Geen wachtrij dus. Het blijkt dat de meesten hier alleen komen om de dag te beginnen met het drinken van chai. Iets wat ik ongevraagd krijg aangeboden terwijl er nog geen woord is gewisseld. Hoezo taalbarrière! Tondeuse op standje één en beginnen zou ik zeggen want veel meer valt er niet van te maken. Alles gaat echter met zoveel zorgvuldigheid dat ze waarschijnlijk bang zijn dat mijn hoofd eraf valt zodra ze het aanraken. Ik mag dan een andere kleur hebben maar zo erg is het nu ook weer niet. Na een vermakelijk half uurtje stap ik geknipt en geschoren de kapperszaak uit. Ben net op tijd klaar voor de eerste afspraak van vandaag. De hele dag ben ik bezig om zaken uit te leggen. Voel me bijna een schoolmeester gelijk. Zoveel informatie probeer ik over te brengen om er zeker van te zijn dat ze de kwaliteit kunnen waarborgen die door mij gewenst is. Aan de ene kant kost het me veel energie, anderzijds is het ook de passie die me kracht geeft dit te doen. Vandaag ook een weerzien met Soham die ik eerder op de beurs gesproken heb. Drinken samen een glas lassie bij de ‘Lassie Corner’ in de hoek van het marktplein en bespreken daar alle zaken waar ik eerder niet tevreden over was.

Alles draait om de uitvoering van de juiste taken. Wanneer de bodem van het glas lassie is bereikt, is de lucht ook weer geklaard en kunnen we verder waar we gebleven waren. Het zijn dure lessen geweest die ik moest ondergaan maar waardoor ik nu wel heel duidelijk kan aantonen waarom er naar mij geluisterd moet worden. Eigenlijk voel ik me er steeds beter onder. Heb geld verloren, maar er zoveel voor terug gekregen. Niet alleen wat betreft mijn werkzaamheden hier, ook het in Jodhpur zijn op zich. Het verblijven in het Haveli hotel, het nuttigen van vers en goed voedsel. De avond op het dakterras waar ik leunend op het hek kijk naar het immense fort dat volop in de schijnwerpers staat terwijl ik luister naar de muziek die door de smalle straatjes galmt. Het complete plaatje creëert een unieke sfeer. Er komt een man naast me staan. Ik kijk hem aan en zeg: ’Wat zijn wij eigenlijk een geluksvogels om dit te mogen ervaren’. ‘Ja, het is echt ongelofelijk bijzonder’, krijg ik als antwoord. Als we verder praten vertelt hij me dat hij voor drie weken door India reist omdat zijn vrouw dat gevraagd had. Afkomstig uit Polen waar hij de directeur is van een Toshiba computer fabriek waar ruim duizend mensen werkzaam zijn. Vrijwel nooit geen tijd genomen voor dit soort uitjes maar toch overstag gegaan. Nu voor drie weken lang onbereikbaar via enige vorm van communicatie. Het bevalt hem wel zegt hij lachend. Nog even blijf ik op het dakterras om te genieten van deze prachtige avond waar het rond 22.00 uur nog steeds 23 graden is met een zwoel briesje. Zou hier de hele nacht kunnen zitten maar alle gesprekken van vandaag eisen hun tol. Ben vermoeid en zoek mijn kamer met nr. 8 op om mijn rust te pakken. Laat me op mijn bed vallen zodra ik de deur achter me op slot heb gedraaid. Het is mooi geweest.

Schrik om 5.00 uur wakker en besef dat ik mijn kleren ben vergeten uit te doen. Ik had de rust waarschijnlijk dus echt nodig. Gelukkig geen afspraken vandaag dus alles wat ik ga doen is veel slapen. De morgen is al ruimschoots verstreken wanneer ik me naar beneden begeef. Mijn rondje maak over de markt rond de klokkentoren waar het leven al volop aan de gang is. Het blijft een prachtig gezicht om al die drukte gade te slaan. Met name de vrouwen met hun felgekleurde saree’s die het marktplein een bijzondere meerwaarde geven. Ze zijn in grote getalen aanwezig om hun dagelijkse inkopen te doen. Ik zelf kies ervoor om een rustig plekje te gaan zoeken om verder te werken aan checklijsten voor de proefmodellen. In het café coffee day welke op enkele kilometers afstand ligt, schrijf ik alles op waaraan de producten moeten voldoen. De kwaliteit van de gebruikte materialen, exacte maten van ieder onderdeel, de lengte van schroeven, kwaliteit van gebruikte lijmen, afwerkingen en ga zo maar door. Wil niets meer aan het toeval overlaten. Deze lijsten lijken overbodig maar is de enige manier om zaken hier duidelijk te maken. Na een slechte generale begrijpen de producenten nu eindelijk ook waarom dit nodig is. Dat kwaliteit niet zomaar komt aanwaaien. Krijg alle medewerking, ook omdat ik contact heb met een interessante afnemer die grootse plannen heeft en er veel werk voor hun in het verschiet kan liggen. Het maakt het werken hier in India zoveel eenvoudiger en oh zo veel leuker. In de namiddag ga ik terug naar de oude stad en bezoek het Stepwell café dat tegenover het hotel Haveli is gevestigd. Sinds vier maanden is het geopend. Als onderdeel van het Raas hotel. Een vijf sterren hotelketen waarvan er een op steenworp afstand is gebouwd. Ze hebben diverse oude panden in de omgeving opgekocht, gerestaureerd in oude stijl en er nieuwe functies aan gegeven. Eén daarvan is het Stepwell café. Een trendy verblijf welke heel stijlvol is ingericht. Een prachtige plek om te werken, koffie te drinken of iets te eten. En dat aan de overkant van het Haveli hotel. Hoe mooier kan het!

Zittend aan de hoge bartafel raak ik in gesprek met twee jonge meiden afkomstig uit Nederland, zo kan ik al snel achterhalen. Ze zijn voor een maand door India aan het reizen na een verblijf van vijf maanden in het zuidelijk gelegen Chennai waar ze in een tehuis hebben gewerkt voor kinderen tot 18 jaar en van wie de ouders geen goede opvoeding konden bieden. Nog een week hebben ze te gaan. Het valt ze duidelijk niet mee om nu de toerist uit te hangen. Met weemoed denken ze terug aan de periode die achter hen ligt. Het moeilijk afscheid nemen van de kinderen waarmee een hechte band is ontstaan en het eenvoudige maar zo dankbare leven in een stad waar vrijwel geen toerist te vinden is. Het heeft hun kijk op het leven volledig veranderd. Beiden beginnen in september aan een vervolgstudie en moeten voor mei ingeschreven staan. Nog enkele maanden de tijd om er achter te komen waar hun dromen liggen. Ik wens ze alle geluk en ben er zeker van dat deze ervaringen nodig zijn geweest om hun leven een positief vervolg te geven, al zal ik er zelf verder weinig van meekrijgen.

Deepansh zal me vandaag om 10.00 uur ophalen maar tot verbazing zie ik die klok op 9.55 staan wanneer ik wakker word. Lag er redelijk op tijd in maar de donkere kamer met zijn donkere gordijnen geven weinig prijs over het dagdeel waarin we leven. Slaap werkelijk heel goed en het leven zonder alarm bevalt me prima. Toch bel ik hem direct op om mijn excuus aan te bieden. Ik houd er van om afspraken na te komen, iets wat ik zelf ook van anderen verwacht. Gelukkig was hij nog niet onderweg met zijn brommer. Later op de fabriek werken we de hele dag aan de uitstraling van proefmodellen die binnen korte tijd naar Nederland moeten worden gestuurd. Alles draait om details. Wil dit alles zo goed als afgerond hebben voordat ik de trein neem richting Jaipur. In overleg met de importeur in Nederland zijn er keuzes gemaakt en kan alles verder afgemaakt worden aan de hand van de eerder gemaakte checklijsten. Zaken die ik punt voor punt bespreek met Deepansh. Alles is duidelijk naar het horen en kan me nu voor enkele dagen terugtrekken uit dit proces. Uiteindelijk zijn zij degenen die het moeten doen. Wanneer het donker begint te worden is het tijd om terug te gaan maar Deepansh nodigt me uit om nog even samen een fles Kingfisher bier te gaan drinken in een bar. Een echte bar zegt hij erbij. Ben wel nieuwsgierig en stem in. We rijden door een paar drukke straatjes wanneer hij z’n brommer plotseling langs de kant zet. ‘Ik moet eerst even in gebed. Geef me vijf minuten’, zegt hij en loopt richting de Hindu tempel een twintig meter verderop. Wanneer hij even later terug komt en z’n brommer start vertelt hij dat hij iedere woensdag deze tempel bezoekt om te bidden. Hij mag dit absoluut niet overslaan.

Voor 19.30 moet dit gebeurd zijn anders brengt het hem ongeluk, zo gelooft hij stellig. We zijn dus nog op tijd. Gelukkig maar, komt mij namelijk ook beter uit. Het verkeer is hier namelijk niet echt veilig. In een van de betere wijken in Jodhpur waar meerdere internationale merken zoals Levi’s, Woodland hun winkels hebben geopend, vinden we een bar op de eerste verdieping boven een kledingzaak. Beneden aan de trap staat een statige portier in traditioneel uniform gekleed. Onder zijn mooi grijs krullende snor een prachtige glimlach. We geven onze helmen af en laat me verrassen over wat me te wachten staat. Boven gekomen een overvloed aan blauw. Blauwe wanden en spots in het plafond waaruit blauw licht schijnt. Heb het gevoel alsof ik in een aquarium zit waarin je niet hoeft te zwemmen. Alleen enkele mannen vullen de redelijk donkere ruimte. Zoals gebruikelijk vind je hier geen vrouwen in bars. Op de vloer overal donkerbruine moderne fauteuils. In een paar van deze laten we ons zakken en krijgen een paar flessen Kingfisher voorgeschoteld die eerder door Deepansh zijn besteld. Voor een uur genieten we van elkaars gezelschap. Laat me rond 20.00 uur afzetten voor het Haveli hotel. Douchen, eten en genieten van een zwoele avond op het dakterras. Hoe mooier kan een dag afgerond worden.

Ik houd contact met Deepansh over de vorderingen maar deze kan me pas in de middag wat meer laten zien. Voor mij dus geen reden om te haasten. Wanneer ik zit te ontbijten gaat mijn telefoon. Het is Anil, de eigenaar van het guesthouse waar ik altijd verbleef maar welke sinds een half jaar gesloten is. Terwijl ik hem aan de lijn heb vraagt hij me om even te gaan staan. Kijk over de daken en zie op honderd meter afstand een hand in de lucht. Ik moet vreselijk lachen. Natuurlijk kom ik even langs voor een bak chai en zullen we de laatste ontwikkelingen bespreken. Anil ken ik al vijftien jaar en is ondertussen een goede vriend geworden. Het guesthouse is onderhevig aan een grote verbouwing en Anil wil graag mijn mening horen over de gang van zaken. Zijn doel is om enkele uiterst luxe en exclusieve kamers te bouwen met uitzicht op het prachtige Mehrangarh fort. De locatie is uiterst geschikt maar of hij werkelijk de kennis en kunde heeft om dit voor elkaar krijgen is nog een vraagteken. De 50.000 INR die hij per nacht wil vragen (ruim 700 euro) is namelijk nog meer dan de duurste kamer in het vijf sterren Raas hotel even verderop. Ik hoop dat al zijn dromen uitkomen maar de reden waarom hij dit doet geeft me enkele twijfels. Anil wil het liefst achterover leunen en geld innen. Iets wat hem in het verleden nu niet echt veel opgeleverd heeft. Toch hoop ik dat zijn dromen uitkomen, zoals iedereen zijn dromen moet nastreven. Zal hem op de voet blijven volgen iedere keer wanneer ik in Jodhpur ben en wie weet ga ik er ooit een keer gebruik van maken.

Ondertussen heb ik telefonisch contact gehad met Amit, een van de producenten die ik eerder bezocht heb. Hij wil me dolgraag nog een keer zien en dus spreken we af bij de Lassie Corner bij de grote poort van het marktplein. Het is een leuk weerzien. Wanneer we lassie bestellen, een soort gele vla met ijs erin, blijkt dat de eigenaar en Amit elkaar goed kennen. Ik moet lachen want ook ik ben hier geen onbekende meer. Ben al jaren tegen de plastic bekers die hier gebruikt worden en die na gebruik worden weggegooid. Een enorme vervuiling als je weet dat hier iedere dag meer dan duizend mensen hun lassie komen drinken. Nooit hoeft ik iets te zeggen wanneer ik binnenloop voor mijn dagelijkse portie. Krijg altijd een knikkend lachje wanneer ik bestel en steevast lassie in een groot glas krijg aangereikt. Het is voldoende. Ieder proces begint namelijk bij bewustwording. Amit is moslim en deze hebben normaal een vrije dag op vrijdag, zoals wij twee dagen weekend hebben. Hij heeft een paar uur de tijd maar moet dan terug voor gebed. Ik vind het prima. We rijden naar de wijk waar hij zijn woning heeft, vijf kilometer buiten de drukte van het oude centrum. Waar de omgeving schoon is, groen en voorzien kleurrijke bloemen. Iets wat ik hier nog nooit gezien heb. Aan beide zijden van de straat enorme huizen gebouwd van het oranjekleurige Jodhpuri steen. Het lijkt een beetje op Beverly Hills. Bovenop de heuvel een enorm complex waar we chai gaan drinken.

Het is de Royal Anwar Club. Een complex waar alleen leden worden toegelaten. Binnengekomen een enorme hal vanwaar je diverse ruimtes kunt bezoeken. Een zaal met drie tafeltennistafels, een squash ruimte, een ruimte met 4 biljardtafels, een grote fitnessruimte, een kapperszaak, en diverse ‘hokken’ waarin je feestjes  kunt houden. Hokken, want er is werkelijk geen sfeer te bekennen. Een goede interieurdesigner zou hier niet misplaatst zijn. Buiten ons tweeën om is er helemaal niemand te bekennen en ik snap nu wel waarom. Alleen in de vroege morgen of in het weekend komen hier mensen samen krijg ik van Amit te horen. Hij zelf alleen wanneer zijn kinderen dat graag willen. Twee meisjes van negen en vier jaar oud. Alleen omdat ze hier een mooie speeltuin hebben en er een mooi zwembad achter het gebouw te vinden is. Maar daar is het nu veel te koud voor, zegt hij met een staalhard gezicht. Ik hoor het lachend aan, wetende dat het buiten 31 graden is en er mensen in Nederland naar snakken op dit moment omdat dat de kou en regen de afgelopen weken de overhand heeft, zo heb ik me laten informeren. Het zijn een paar mooie uren met Amit waarmee ik interessante gesprekken heb over het geloof en de reden waarom hij zich heeft bekeerd van Hindu tot Moslim. Onderwerpen waarover je nooit over uitgepraat zult raken. In de namiddag zou ik opgehaald worden maar wanneer ik Deepansh bel krijg ik de mededeling dat het morgen wordt. Het personeel bestaat voor 95% uit moslims en ook deze zijn naar huis gegaan vanwege een vrije middag. Het werk ligt dus stil. Er zit niets anders op dan het te accepteren. Ik krijg toegezegd dat alles morgenmiddag volledig afgerond zal zijn. Fingers crossed want op zondag vertrekt mijn trein richting Jaipur. Ik besluit om terug te lopen naar de oude stad om er in het Stepwell café verder te werken. Het is er rustig en behalve de chef kok en de manager is er niemand te bekennen. We raken aan de praat en hoor dat beiden hier niet vandaan komen. De manager komt uit een dorp 60 km buiten Jaipur en de chef kok uit Bikaner. Te ver om iedere dag naar huis te gaan. Slechts eens per maand mogen ze vier dagen naar huis. Wat betekent dat ze hun vrouw en kinderen iets meer dan een maand per jaar te zien krijgen. Natuurlijk bellen ze veel maar toch.

Het is je bijna niet voor te stellen hoeveel arbeiders in India zo moeten leven. Alleen om hun gezin te kunnen  onderhouden. Mensen, wat zijn we toch bevoorrecht met het leven dat we hebben in een land als Nederland. Werkend aan de hoge bartafel heb ik een prima uitzicht over de directe omgeving. Het Haveli hotel met zijn gele stenen en het waterdepot dat aan het Stepwell café grenst. Kan ook over de grijs metalen golfplaten kijken die verderop langs de straat zijn gezet om een werkgebied af te zetten. Op de open plek erachter is een groep kinderen van rond de 12 jaar allerlei gymnastiekoefeningen aan het doen. Er ligt een lange mat op de grond en er staat een gymbok. Onder leiding van een gymleraar wordt hier op het eind van iedere middag gymles gegeven. Radslag, handstand en ga zo maar door. Om beurten rennen de kinderen richting de bok waar de gymleraar controle houd wanneer ze hun kunsten vertonen. Een prachtig schouwspel. Mooi om te weten dat dit soort activiteiten hier plaatsvinden. De avond verloopt rustig. Ik loop mijn rondje door de smalle straatjes van de oude stad en schrijf mijn belevenissen op, wetende dat ik alles op latere leeftijd nog eens zal herbeleven. Ooit zal ik nog meer beseffen hoe bijzonder deze periode in mijn leven is geweest, hopende dat ik nog heel veel mag opschrijven voordat dat moment zich voordoet. Zo richting eind maart nadert het seizoen z’n einde en zal de warmte steeds meer grip krijgen op deze stad waar toeristen slechts in beperkte maten te vinden zijn. Zowel bij het Stepwell café als op het dakterras van hotel Haveli is het uitgestorven. Beiden worden beheert door het hotel Raas en loopt het overtallig personeel wat heen en weer om de tijd te doden. Hebben daarom alle tijd voor een praatje. Voor hen zijn het lange dagen. Ik vind het prima zo. Ben daardoor rond de klok van 22.00 in mijn kamer te vinden, neem een douche en laat de dag voor wat het is.

Vandaag een laatste mogelijkheid om nog enige verbeteringen aan te brengen wat betreft de proefmodellen voordat ze naar de spuiterij gaan om te worden gepoedercoat. Het ziet er allemaal prima uit en op enkele wijzigingen na is alles naar het zin. We kunnen weer en stap maken. Alles duurt langer dan verwacht maar hoe kan het anders. Het is en blijft tenslotte India. Omdat dit kleurproces enige tijd in beslag zal nemen en ik verder niets kan doen laat ik me door Deepansh terug brengen naar het oude centrum. Het blijft een bijzonder iets, zoals hier de verkeersregels worden overtreden. Tenminste, de regels die er zijn want ook daar heb ik m’n twijfels over. Er staan wel stoplichten maar ik heb het idee dat deze er meer staan als straatversiering dan dienen voor een ieders veiligheid. Rotondes behoren hier links genomen te worden maar ik vermoed dat links en rechts niet in het Hindi vertaald kan worden. Er staat wel een agent in uniform die de boel nog enigszins in goede banen probeert te leiden door de longen uit zijn lijf te blazen op het metalen fluitje maar het heeft allemaal geen zin. Moedeloos laat hij het fluitje, bevestigd aan een touwtje rond zijn hals, uit z’n mond vallen en zoekt snel een veilig plekje om niet voor z’n sokken gereden te worden. Niemand maakt zich druk dus waarom hij wel. En hij heeft gelijk. Het is werk en hij krijgt iedere maand salaris overgemaakt en daarnaast is zijn pensioen goed geregeld. Zoals alle banen bij de overheid voor een stukje zekerheid zorgen. Wanneer ik die middag in het café coffee day aan het werk ben krijg ik gezelschap van Soham. Hij komt de munten afgeven waarom ik gevraagd had. Munten om ieder product een kwaliteitsmerk te geven zodra deze is goedgekeurd en die ik nodig heb om de proefmodellen te merken. We praten voor even want hij moet snel weg om een probleem op te lossen. Zijn autosleutels zitten in zijn auto terwijl hij per ongeluk de deur in het slot heeft gegooid. Niet handig maar het overkomt de beste wel eens.

Zelf houd ik eind van de middag contact met de fabrikant om te horen hoe ver het gevorderd is. Krijg te horen dat het toch morgen wordt. Het proefmodellen zullen pas laat terugkomen van de spuiterij en ook al is het houten blad gereed, morgenochtend zullen ze alles monteren. Er zit niets anders op dan te vertrouwen op een goede afloop nog voordat ik morgenmiddag in de trein stap naar Jaipur. Laat het gebeuren en geniet de laatste uren van de dag in het Stepwell café. Een laatste avond van een bijzonder bezoek aan Jodhpur. Zo anders dan alle voorgaande keren. Leuker, prettiger en met een gevoel dat het allemaal wel goed zal komen. Nog een laatste nacht in het hotel Haveli. Ik ga ervan genieten.

Voor 10.00 uur ben ik uitgecheckt bij de receptie en ga nog even voor een laatste ontbijt bij Sam van het Om café alvorens te worden opgehaald door een medewerkers van de producent. Vandaag zou het dan moeten gebeuren. De modellen volledig in kleur en afgewerkt. Zelfs Soham belt me om te zeggen dat hij er ook aan komt. Imran, de eigenaar is onderweg voor de modellen maar na drie uur zien we nog helemaal niets. Ik baal er een beetje van omdat het bekend was dat ik vanmiddag de trein moet pakken en hier niet de hele dag kan blijven wachten. Voel me machteloos op zo’n moment terwijl ik ook weet dat ik het moet nemen zoals het is. We lachen erom maar van harte is het niet. Uiteindelijk komt Imran rond 14.30 aanrijden met de modellen achter in zijn auto. Ze worden netjes in het kantoor gezet en eerlijk gezegd, het ziet er heel goed uit. Mijn doel was om de modellen vanmiddag al richting Jaipur te sturen maar dat gaat helaas niet lukken. Er zijn nog enkele details die ik verbeterd wil zien voordat deze naar Nederland kunnen worden verzonden. Alleen met perfecte producten wil ik aan deze uitdaging beginnen. En ze begrijpen het. Per toeval krijg ik net een bericht binnen van de importeur via whatsapp met de vraag of alles naar wens gaat. Stuur direct de net gemaakte foto’s door en krijg een heel positief antwoord terug. ‘Ziet er top uit!’ en ‘dit wordt het model van 2017!’. ‘We zijn druk bezig met een collectie voor je’, zo lees ik in het scherm. Signalen die bevestigen dat het goed komt. Maar het is alleen goed als ik daar tevreden over ben en dus gaan we voor perfectie. Gewoon omdat het kan en dit op langere termijn in ieders voordeel werkt. Misschien wilde ik meer dan mogelijk was maar ben ongelofelijk trots op de mensen waar we dit resultaat mee bereikt hebben. Heb ze dit ook duidelijk laten weten op het moment dat we afscheid nemen. Ze zullen de verbeteringen doorvoeren en de modellen binnen een aantal dagen naar Jaipur sturen. Het gaat helemaal goedkomen. Voor mij hoog tijd om snel terug te gaan naar het Haveli hotel om mijn spullen te pakken. Er staat namelijk een trein te wachten. Zodra de trein in beweging komt besef ik dat mijn periode in Jodhpur beter is geweest dan ooit tevoren. Kijkend uit het raam luister ik naar heerlijke muziek via spotify en zie de verdorde vlaktes aan me voorbij schieten terwijl de zon langzaam ondergaat. Als toeschouwer van mijn eigen film.

Tegenover mij zit een prachtig klein meisje van drie jaar oud. Ze kijkt me regelmatig aan, met zo’n onschuldige glimlach, dat al mijn gedachten worden gewist. Het is een begin van een mooie periode die komen gaat. Voor een dag zal ik in Jaipur blijven om vervolgens naar Goa te vliegen. Een volledig andere wereld dan het traditionele Rajasthan. Met prachtige stranden en ontspanning waar ik intens van ga genieten. Niet omdat het moet, maar omdat het mag. Jullie lezen het……..