Week 12 (20 mrt. – 26 mrt.) 2017

Nog een laatste dag in Goa. Het Florinda guesthouse zal zodra ik vertrokken ben de deuren sluiten en beginnen met het inpakken van de matrassen en het meubilair. Nodig om ze in goede staat te kunnen behouden. Het zal steeds warmer worden en zal de luchtvochtigheid stijgen waardoor de warmte klammer gaat aanvoelen. Het moment dat de moesson de boel hier blank zal zetten komt steeds dichterbij. Het is daarom een prachtig moment om deze tijd in Goa af te sluiten. Er zullen de komende weken nog wel toeristen zijn maar zullen in aantal snel afnemen. Ik ga voor een laatste keer naar de Buddha Bar voor mijn ontbijt en bezoek met Danny per scooter het strand van Vagator en het verscholen dorpje Chapora welke binnen een straal van vijf kilometer vanuit Anjuna te vinden zijn. Chapora, waar midden in het centrum een ontmoetingsplek is gecreëerd bij een eeuwenoude boom. Bij deze plek ook een juice shop waar het altijd druk is met mensen die er komen en gaan. Een prachtige mix van culturen. Reizigers die er iets komen drinken of er een praatje willen maken met een van de andere gasten. Slechts een enkele verdwaalde Indiase toerist die hier te vinden is.

Omdat ik vandaag geen behoefte heb om veel kilometers op de scooter af te leggen besluiten we de rest van de dag op het strand van Anjuna door te brengen. Het is een bijzondere middag omdat ik heel intense gesprekken heb met de 53-jarige Danny. Over de moeilijke periode die achter hem ligt en de relatie die hij kortgeleden heeft afgesloten maar zich geen raad weet met het complexe gevoel dat hij er aan heeft overgehouden. Heeft deze trip mede geboekt om dit gevoel te ontvluchten en hoopt antwoorden te vinden nog voordat hij terug naar Londen vliegt op 25 maart. Misschien vinden dit soort gesprekken nu plaats omdat ik morgen vertrek en hij graag mijn objectieve mening wil horen over zijn situatie. Het is een zinvolle afsluiting van de prachtige dagen die we hier samen hebben mogen beleven. We eten avonds samen bij het restaurant Oasis aan de hoofdstraat van Anjuna en bezoeken ’s avonds de Currie’s bar op het strand aan het einde van de baai. Het zal voorlopig een laatste bezoek zijn aan een dergelijke club. Ik heb het eerlijk gezegd wel even gehad met al het uitgaan, hoe leuk het ook mag zijn. Heb vreselijk genoten van het strand, de zee, dansfeesten, het rijden met de scooter en de mensen die ik deze weken ben tegengekomen maar ben klaar om weer verder te gaan. Met mooie herinneringen te beginnen aan het vervolg van mijn reis. Nog een laatste keer lopen we samen over het strand terug naar de Lilliput om daar nog een afzakkertje te halen en nemen afscheid. We spreken af om elkaar op de hoogte te houden over de ontwikkelingen die ons te wachten staan. Laat het vooral positief zijn.

Na een goede nacht klaar om verder te gaan. Heb met de verhuurder van de scooter afgesproken dat deze mij ook met een taxi naar het vliegveld zal brengen. Precies om 10.30 staat hij aan de weg, vijftig meter achter het guesthouse. Neem afscheid van de mensen bij het Florinda guesthouse en werp nog snel een laatste blik op het strand waar toeristen al liggen te bakken op de ligbedden die netjes in rijen staan opgesteld. Het wordt een warme rit. De temperatuur is halverwege de ochtend de dertig al ruim gepasseerd en de drukte op de weg zorgt voor opstoppingen waardoor de warmte nog indringender is. Ben blij als we na ruim een uur rijden de luchthaven van Goa bereiken. Tijdens de vlucht, die een tussenstop van enkele uren heeft in Mumbai, zit ik naast enkele mannen van de Hare Krishna beweging. Opvallend gekleed in hun witte gewaden en van wie een van hen zijn hoofd heeft kaal geschoren. Alleen een klein plukje haar staat er nog op zijn achterhoofd. Iets wat gebruikelijk is bij mannen zodra er een familielid is overleden. Nu vanwege het respect voor de Krishna tempel die ze gaan bezoeken vlakbij de stad Agra. De man vlak naast me is een gepensioneerde professor in de wis- en natuurkunde en heeft zijn leven nu volledig in dienst gesteld van de Hare Krishna beweging. Ooit heb ik het hoofdcomplex van deze beweging opgezocht, een 150 km buiten Kolkata in het oosten van India. Een enorm complex met tempels en slaapverblijven waar vanuit de hele wereld aanhangers te vinden zijn. Een werkelijk bijzondere ervaring ondanks dat ik er zelf helemaal niets mee heb. Het is een interessante man om deze vlucht mijn tijd mee te doden. Om 19.30 bereiken we de luchthaven van Jaipur en ben ik al snel onderweg met een Ola taxi. Op weg naar het Sunder Palace waar ik eerder ook heb verbleven. Zit nog even op het dakterras om er iets te eten maar ben vroegtijdig in mijn kamer te vinden om een lange nacht te maken. Net wanneer ik het licht wil uitschakelen krijg ik een whatsapp bericht van Danny binnen. Hij heeft vanmiddag op het strand een zeer aantrekkelijke vrouw ontmoet waarmee het goed klikt en waarmee hij nu op stap is. Ze zal zelfs bij hem intrekken tot het moment hij richting huis vliegt. Hoe verrassend kan het leven toch zijn. Wens hem veel plezier en richt me op mijn eigen zaken. Morgen heb ik een afspraak met Sunil en zal de modellen te zien krijgen die eerder vanuit Jodhpur zijn opgestuurd. Maar goed, dat is morgen.

Na een goede nacht ga ik vroegtijdig richting het café coffee day waar Sunil me zal ophalen. Zo gezegd, zo gedaan. We rijden samen naar de showroom waar de proefmodellen staan en terwijl hij zich bezighoud met enkele klanten uit Singapore, bekijk ik de binnengekomen producten. Er moesten een aantal veranderingen worden doorgevoerd maar het is duidelijk niet naar mijn zin. Voel een vreselijke onmacht over me omdat dit eigenlijk niet fout kon of mocht gaan. Hoeveel tijd moet ik nog besteden aan kleine dingen om iets moois te creëren. Had ik dan niet naar Goa moeten gaan? Het zijn vragen die ik mezelf stel, al weet ik dat dit een structureel probleem in India is. Met Sunil bespreek ik later alle defecten en bel meerdere keren met Jodhpur. Hoe dit probleem op te lossen? Het resultaat is dat de modellen terug moeten naar Jodhpur en ik een ticket moet zien te regelen voor een trein daar naar toe. Van een ontspannen laatste dagen is voorlopig geen sprake meer. Baal enorm van de mankementen, ook omdat ik afspraken heb met Nederland. In de Ola taxi naar het treinstation vraagt de chauffeur hoe ik India vind. Ach, zeg ik, het is niet het makkelijkste volk en krijg daarna een klaagzang van de chauffeur over de mentaliteit van de Indiërs. Hij is zelf ook Hindoestaan maar heeft vijfentwintig jaar als truckchauffeur gewerkt in het midden oosten. Landen als Qatar, Saudi Arabië en UAE. Waar je mensen op hun woord kunt geloven. Zonder dat ik er zelf over begin noemt hij de meeste Indiërs onbetrouwbaar en in veel gevallen oplichters. Eigenlijk zit ik stomverbaasd naar hem te luisteren. Het is wel iets wat ik met regelmaat denk maar niet in deze mate uitspreek. Kan er gelukkig nog om lachen maar zeker na een dag als vandaag blijkt dat werken in India voor de meeste mensen ondraaglijk is. Het kost gewoon ontzettend veel energie. Ik heb een ticket voor morgen kunnen regelen. Morgenvroeg om 6.00 uur vertrek ik met de trein naar Jodhpur. De modellen zullen vandaag nog per busvervoer worden teruggestuurd. Het betekent een kort verblijf in Jaipur. Korter dan ik in gedachten had. Het zal allemaal goedkomen maar ik zal nog een paar dagen veel moeten uitleggen aan mensen die aandachtig luisteren en zeggen alle problemen eenvoudig op te zullen lossen. Het lijkt soms of de mensen hier anders omgaan met informatie of het gewoon niet binnenkrijgen. Ik weet het niet. Is het onkunde, onwetendheid of pure vriendelijkheid omdat er geen ruimte is voor schaamte. Na al die jaren raak ik er nog steeds niet aan gewend. Voor nu laat ik het voor wat het is. Mijn accu is weer opgeladen en zal mijn energie hard nodig hebben om de laatste tien dagen India positief af te sluiten.

Al vroeg word ik gebeld door de man bij de receptie. Een ‘wake up call’ waarom ik gevraagd had. Stap om 5.00 uur mijn bed uit om de laatste bagage in mijn koffer te stoppen en begeef me naar beneden. Neem afscheid na mijn korte bezoek hier en pak een riksja naar het treinstation waar de trein al staat te wachten bij perron 4. Het is een passagierstrein, wat betekent dat er alleen zitplaatsen beschikbaar zijn. Ik vind mijn plaats in wagon D3, stoel nr 61. Bij het raam zoals verzocht aan het loket. De trein zit vol maar het vroege tijdstip zorgt ervoor dat iedereen rustig is. De meesten proberen verder te slapen, iets wat ik zelf ook probeer. Luisterend naar rustgevende muziek via spotify en leunend tegen het raam kan ik met regelmaat even indutten. Naar gelang de reis vordert wordt het steeds warmer. De reis richting Jodhpur betekent ook dat we steeds meer richting de Thar woestijn rijden, liggend aan de grens met Pakistan. Ik kan duidelijk merken dat de temperatuur aardig gestegen is ten opzichte drie weken geleden toen ik hier ook was. Met name de luchtvochtigheid is gestegen waardoor de warmte meer zweterig aanvoelt. Niet echt prettig maar ik moet het er mee doen. In Jodhpur aangekomen begeef ik me naar het Haveli hotel. Heb daar gisteren telefonisch een kamer geboekt. Dezelfde kamer als de vorige keer. Kamer nr 8 was goed bevallen dus waarom niet. Laat er mijn bagage achter en ga direct voor een ontbijt naar het Om café om de hoek waar Sam, de Nepalese jongen die er werkt, me blij verwelkomt. Het wordt een spannende dag vandaag. Krijg een telefoontje van Sunil die me vertelt dat de producten gisteravond met de bus zijn vertrokken en bij de fabrikant in Jodhpur moeten zijn aangekomen. Ik houd contact met de eigenaar en deze heeft de pakketten inderdaad ontvangen. Ik zal direct worden opgehaald om alle problemen op de fabriek te bespreken. Aan de hand van foto’s die ik eerder had doorgestuurd was hij al op de hoogte en was zelf ook zeer onaangenaam verrast. Vanwege Holi was hij zelf afwezig toen de veranderingen werden toegepast en deze werden verstuurd. Samen pakken we de dozen uit en toon hem de onnodige fouten en slordigheden waardoor ik niet tevreden ben. Hij geeft me gelukkig op alle fronten gelijk. Dit had inderdaad niet gemogen en bied hiervoor zijn verontschuldigen aan. Met hem en de mensen die bij het productieproces betrokken zijn bespreek ik alle praktische details en hoe dit op te lossen. Het zijn allemaal kleine aanpassingen maar maken juist het verschil met het net wel of net niet verkrijgen van de door mij gewenste kwaliteit. Na een paar uur verlaat ik de fabriek. Binnen enkele dagen zullen de modellen klaar zijn en dan precies zoals ik heb aangegeven. Laat me terugbrengen naar het centrum en vertrouw op het goede. Heb hier nu zoveel tijd aan besteed dat het kwartje toch een keer goed moet vallen. Iets wat geen enkele andere buitenlandse importeur zou doen omdat men nu eenmaal geen tijd heeft om hier de boel te gaan opvoeden. De reden ook waarom India niet hoog staat aangeschreven als het gaat om kwaliteit en betrouwbare leveringen. Ik hoop dat ik het verschil kan maken door te laten zien dat het wel degelijk mogelijk is, ook al kost me dat op dit moment enorm veel energie. Laat me door Deepansh afzetten bij de café coffee day en werk er verder in een meer aangename omgeving. Ik zal in Jodhpur blijven tot alles onderweg is naar Nederland. Pas dan kan ik met een gerust gevoel vertrekken naar Delhi. Het eindstation van deze reis. In de avond loop ik een rondje door de straten van de oude stad en ga voor een pot verse mint thee naar het Stapwell café aan de overkant van het Haveli hotel. Er zit niemand behalve een Aziatische man van rond de dertig die er in tijdschrift zit te bladeren terwijl hij een flesje bier aan zijn mond zet. Na enige tijd raak ik met hem in gesprek. Het is Rune, een Aziaat die als kind is geadopteerd door een Noors gezin en nu op reis is voor onbeperkte tijd. Heeft zijn baan als verpleger opgezegd en probeert een nieuw bestaan op te bouwen. Hij houd erg van fotograferen en hoopt hiermee wat geld te kunnen verdienen. Als ik zijn foto’s bekijk moet ik hem eerlijk bekennen dat het niet mee zal vallen omdat de concurrentie enorm is. Buiten dat zijn de foto’s gewoon niet bijzonder genoeg. Verder pratend over zijn doelen en inzichten blijkt Rune een zeer gepassioneerd persoon te zijn met een duidelijke visie over de veranderingen die zouden moeten plaatsvinden om de wereld te redden van de ondergang. Zoals het afschaffen van het huidige betalingssysteem zoals dat in geld wordt uitgedrukt en het aanpassen van het democratisch systeem. Rune is een zeer filosofische jongen die bij zijn foto’s ook teksten schrijft om mensen bewust te maken van de mooie reis die het leven te bieden heeft. Ik zie een jongen die zijn roeping als boodschapper langzaam aan het ontplooien is. Het is een heel lang maar ontzettend interessant gesprek met iemand die probeert mensen bewust te maken om anders te denken. Iets waar ik hem heel veel succes mee wens wanneer we op het eind van de avond met een stevige handdruk afscheid nemen. Mooie mensen, wat kan ik daar toch van genieten. Gisteravond nog onwetend over wat de dag van vandaag zou opleveren en nu met een heerlijk gevoel terug naar kamer 8 van het Haveli hotel. Hoe mooier kun je een dag afsluiten.

Ik kan vandaag weinig meer doen dan afwachten. Zou heel veel fabrieken kunnen bezoeken maar laat het voor wat het is. Heb wel contact met enkele producenten maar richt me voornamelijk op het herstellen van de proefmodellen. Misschien kan ik op het eind van de dag een kijkje nemen over de voortgang maar ook dat is onzeker. Zit een groot deel van de dag in de café coffee day en maak een praatje met de mensen die ik ken wanneer ik in de middag weer terug ben op het marktplein rond de klokkentoren. Zoals Anil die nog druk bezig is met het bouwen van zijn dure hotelkamers, al heeft hij nu toch even gas terug genomen. De planning van enkele maanden is uitgelopen tot een meer jaren plan. Eigenlijk beter zo omdat er geen concreet plan op tafel ligt. Alles wat hij tot nu toe gebouwd heeft mist enige vorm van doordachtheid. Anil is teveel bezig met de grote sommen geld die hij straks denkt te gaan verdienen maar vergeet daarbij de stappen die daar aan voorafgaan goed uit te voeren. Het is kenmerkend voor de manier waarop ze werken in India. We kunnen er allebei gelukkig om lachen, al keek hij wel enigszins bedenkelijk toen ik mijn visie deelde. Ach, het zal allemaal zijn plek vinden, dat is duidelijk. Verder is het een redelijke saaie dag. Deze dag duurde langer dan ik gewend ben. Tenminste, zo voelde het. Zou op het eind van de dag nog naar de fabriek gaan maar ook dit is uitgesteld tot morgen. Misschien komt het omdat ik uitkijk naar het eindresultaat en daar te ongeduldig voor ben. Buiten dat is het erg rustig in de stad. Vrijwel geen buitenlandse of Indiase toerist te vinden nu het seizoen z’n einde nadert en dus krijgen de hotels en restaurants weinig bezoekers. Zoals Goa maakt ook noord India zich langzaam op voor de hete zomermaanden die in het verschiet liggen. Ik schrijf aan mijn blog op het dakterras van het Haveli hotel en lig tijdig op het grote bed in kamer acht. Waar de draaiende ventilator aan het plafond de ergste warmte verdringt. Laat het voldoende zijn voor een goede nachtrust. Morgen een nieuwe dag.

Ik zou vandaag om 10.00 uur worden opgehaald bij het eind van de hoofdweg die bij het marktplein dood loopt. Daar waar het verkeer rechtsomkeer moet maken en wat een ideale locatie is om mij op te laten pikken. Het is echter weer uitgesteld krijg ik te horen. Het is verschoven naar 14.30. Dan is alles vrijwel helemaal klaar, krijg via de telefoon te horen. Er zit niets anders op dan het als waar aan te nemen. Tot het zover is ben ik in contact met Sunil. Probeer het transport zoveel mogelijk voor te bereiden. De documenten, facturen, paklijsten en alles wat er bij komt kijken om de producten vlekkeloos het land uit te krijgen. En dat gaat gelukkig voortvarend. Het is alleen nog een seintje geven aan de transporteur en alles is onderweg. Ik moet eerst alleen nog goedkeuring geven. Bij de fabriek aangekomen loop ik direct naar de modellen die op de eerste verdieping staan. Zie daar Deepansh en een van de werknemers staan. Nieuwsgierig naar wat ik er van vind. En eerlijk gezegd ziet er redelijk goed uit alleen zie ik nog steeds fouten. Zaken die duidelijk zijn besproken maar niet als zodanig uitgevoerd. Op zich niet het ergste, wel dat ik meerdere keren heb aangegeven graag bij dit proces betrokken te worden, maar dat hebben ze genegeerd. Ik ben hier nu, maak daar dan gebruik van had ik gezegd. Maar nee, ze wilde me verrassen met een prachtig eindresultaat. Het is onnodig risico’s nemen en dat neem ik ze kwalijk. Ben voor uren bezig om zelf nog veranderingen aan te brengen en laat me pas in de avond terugbrengen. Eindelijk kan ik zeggen dat het gelukt is. Vanavond worden nog extra laklagen aangebracht waarna morgenochtend alles verpakt kan worden voor transport. Het was al met al toch nog een vermoeiende dag. Op de weg terug koop ik alvast een treinkaartje voor de trein naar Delhi. Wil op 27 maart Jodhpur verlaten. Nu dit afgerond is heeft het geen zin om hier nog langer te blijven. Morgen dit afmaken en dan nog enkele afspraken die ik al vastgelegd heb. Verder niets. Vanaf het treinstation wandel ik terug. Het is een drukte van brommers en riksja’s in de smalle straatjes die naar de oude stad achter het marktplein leiden. Het is slechts een aantal kilometer lopen maar haal opgelucht adem wanneer ik het Haveli hotel bereikt heb. Eet er iets en neem een douche om het kleffe zweet van mijn lichaam te spoelen. De laatste uren ben ik te vinden in het Stepwell café aan de overkant. Geniet er van de ontspannen sfeer die er heerst. Alleen het kabaal van een muziekband en knallend vuurwerk verstoren de rust. Het is een stoet van mensen die onderweg zijn naar de locatie waar de jongen op het witte paard zijn toekomstige vrouw zal ontmoeten. Terwijl zij met het feesten gaan beginnen is het voor mij tijd om ook deze dag weer achter me te laten.

Het is alweer zondag. Vandaag D-day voor mij. Ik moet vandaag alles op transport zien te krijgen. Zal zoals afgesproken worden opgehaald bij het keerpunt net buiten de grote toegangspoort. Wachtende op mijn vervoer komt er een klein meisje naar me toe. Ongeveer 8 jaar oud, vervuilde kleding en vies geklit haar. Het is een zwerfmeisje die met een grote witte plastic zak probeert plastic bij elkaar te zoeken. Iets wat nog voor een beetje inkomsten kan zorgen. Ze vraagt mij om wat geld terwijl ik net aan het bellen ben. Ik negeer haar op dat moment maar zie haar even later verderop de straat oversteken. Het gebeurd me nooit maar ik begin haar te volgen. Ze doet namelijk haar best om er iets van te maken, wel of niet gedwongen door haar ouders. Na honderd meter heb ik haar ingehaald. Als ik haar op de schouders tik kijkt ze verbaast op en druk ik wat geld in haar hand. Nietszeggend maar met een glimlach loopt ze verder. Soms kun je zo gemakkelijk iemand een mooi moment bezorgen. Zou het veel vaker moeten doen want het geeft ook mij een prettig gevoel. Terug bij het vertrekpunt komt net mijn vervoer aanrijden. Het is Deepansh op zijn oude scooter waarmee we binnen vijftien minuten de fabriek bereiken. Er moeten nog een paar onderdelen gemonteerd worden maar dan is het klaar. Wat in een klein half uur mogelijk is duurt meer dan drie uur. Ik heb het geduld van een olifant maar soms kun je hier beter niet bij zijn. Soham komt ook een kijkje nemen. Niet dat hij veel kan doen maar dan weet hij in ieder geval wat er gaande is. Het is 16.00 uur wanneer alles verpakt is en ik eindelijk met een gerust gevoel afscheid neem. En oh, wat zullen ze soms een hekel aan mij hebben gehad vanwege mijn hoge eisen. Ik ben een vreselijk aardige jongen maar als het gaat om het behalen van een goed resultaat dan ben ik zeer direct en streng. Iets wat ze hier niet gewend zijn maar wel de enige manier is om zaken duidelijk te krijgen. Wanneer ik afscheid neem is dit ook wat ik persoonlijk aan iedereen kenbaar maak. Het is gewoon nodig om de kwaliteit naar een hoger niveau te tillen. Orders te creëren, ook voor de langere termijn. Iets wat alleen lukt als we onze kwaliteiten optimaal benutten. Alleen door goed samen te werken kunnen we goede resultaten boeken en dat snappen ze. Tenminste, ze zeggen het. Hier weet je het namelijk nooit zeker. Soham brengt me naar de café coffee day waar een volgende afspraak op mij zit te wachten. Zelf gaat hij met een vriend naar een water festival net buiten het centrum. Vanuit omliggende dorpen komen hier veel mensen op af, zegt hij. Geloof het of niet, om er koud water te komen drinken. Er wordt vandaag koud water aangeboden door het stadsbestuur en als ik de foto’s bekijk die Soham doorstuurt is er inderdaad een enorme menigte op de been. Ik dacht dat hij me voor de gek hield maar het is dus echt mogelijk. Zou het ook zo druk zijn op een Beiers festival waar alleen maar water wordt getapt? Ik hoeft je het antwoord niet te geven. We bijzonder dat het hier kan, al is de temperatuur natuurlijk wel bepalend in deze streken. Mijn afspraak loopt vlotjes. Weer een nieuwe contact met mogelijkheden waarmee mijn dag prima is afgesloten. Loop de paar kilometer terug naar het Haveli hotel om een beetje in beweging te blijven en geniet van deze avond. Morgenavond vertrek ik richting Delhi. Nog een dag om alles rustig op een rijtje te zetten. Nu alles onderweg is naar Nederland zit mijn taak erop. De importeur heeft via de doorgestuurde foto’s zijn goedkeuring laten blijken en hoop dat hij tevreden is over het eindresultaat zodra hij deze onder ogen krijgt. Ik kan nu alles loslaten en me richten op nog een paar aangename dagen in India. Jullie zullen het wel lezen. Tot later……