Week 23 (2 juni – 10 juni) 2017

Buiten is het 26 graden en de zomerse temperatuur geeft een prachtig pinksterweekend in het vooruitzicht. Zelf stap ik vandaag in het vliegtuig richting India en zal het moeten laten voor wat het is. Een trip van enkele weken staat op het programma. Een zakelijke reis om het productieproces te coördineren dat op dit moment in volle gang is. Er is de afgelopen maand dagelijks contact geweest om dit zo goed mogelijk te begeleiden maar wil zelf aanwezig zijn om de laatste fase in het proces goed af te ronden. Vertrek op tijd richting de luchthaven omdat ik gewaarschuwd ben voor de enorme wachttijden maar het valt reuze mee. Ben redelijk snel voorbij de nodige formaliteiten en kan me in alle rust voorbereiden op de vlucht richting Delhi.

Een vlucht die heel aangenaam verloopt mede dankzij het goede gezelschap van Prakash. Een Indiër van rond de dertig die IT studeert aan een universiteit in Silicon Valley, California. Beter bekend als de vestigingsplaats van grote IT ondernemingen als o.a. Google en Facebook en Apple. Hij wil er graag studeren omdat hij zich wil meten met de besten op het gebied van de IT in de wereld. Iets wat hem niet makkelijk af gaat en waarvoor Prakash nog wel enkele jaren stevig zal moeten blokken. Voor enkele maanden gaat hij naar India om zijn ouders en familie op te zoeken die hij een jaar niet gezien heeft. Kan gaan genieten van zijn welverdiende vakantie nu de campus gesloten is. Vol enthousiasme ziet hij de stad Delhi onder ons oplichten. De duizenden lichtjes verwelkomen zijn thuiskomst. Ik kan me zijn blijdschap volledig voorstellen. Eindelijk kan hij sinds tijden weer op zijn brommer door Delhi crossen en zijn vrienden opzoeken. Wanneer we het vliegtuig verlaten nemen we afscheid en vervolg ik mijn weg om een volgende vlucht te nemen richting Jaipur. Wandel door de lange gangen met zijn oerlelijke bruingele vloerbedekking. Daar waar de hele luchthaven mee is bekleed. Het is 02.30 en bijzonder rustig op de luchthaven. Via de vertrekhal die op de eerste verdieping is gelegen moet ik wederom door alle formaliteiten. Het duurt ongeveer vier uur voordat ik met een klein tweemotorig vliegtuig naar Jaipur vertrek. Gevuld met slechts vijftig personen een leuke afwisseling met de grote luchtmonsters van Boeing. De zon is inmiddels aan de horizon verschenen en in de vroege ochtend bereiken we Jaipur. Het is 7.00 uur en de stad is nog in volle rust wanneer ik met een Ola taxi naar het centrum van de stad rijd. Had een klamme warmte verwacht maar buiten voelt het aangenaam koel aan. Allemaal vanwege de hevige regen die hier de afgelopen dagen is gevallen. Een 28 graden krijg ik doorgegeven via het weerstation in mijn telefoon. Bij het Sunder Palace hotel begroet ik enkele personeelsleden maar vind al snel de weg naar kamer 205 op de tweede verdieping die voor mij gereserveerd is. Voel de vermoeidheid van de reis en wil proberen iets te slapen. Iets wat me wonderbaarlijk nog lukt ook. Word pas in het begin van de middag wakker en besluit Sunil en Soham te bellen.

Ze op de hoogte te brengen van mijn aankomst en plannen te maken om mijn tijd hier in India zo efficient mogelijk te laten verlopen. Voor zover dat mogelijk is natuurlijk want de meeste keren moet er hier heel veel geïmproviseerd worden. Ik laat het gebeuren. Krijg te horen dat Sunil niet in de stad is maar spreken af elkaar in het begin van de avond op te zoeken. Ook zullen we morgenvroeg samen per auto naar Jodhpur rijden. Sunil wil ook op de hoogte zijn van het proces en indien noodzakelijk zal hij inspringen om zaken vlot te trekken om tijdige levering te waarborgen. Ik geniet de rest van de dag in de café coffee day bij het Deer park. Werk er aan nieuwe modellen en probeer de warmte zoveel mogelijk te vermijden. De hete wind gedurende de middaguren snijd namelijk als een scherp mes langs mijn gezicht en is er van een aangenaam klimaat geen sprake meer. Het is iets waar ik de komende weken rekening mee zal moeten houden. Een temperatuur die overdag de veertig graden ruimschoots overschrijd. Iedereen wacht op het moment dat de moesson zijn intrede zal doen en het regenwater de temperatuur zal veraangenamen. In de avond ontmoet ik Sunil in het Sunder Palace hotel waar ik een van de drie gasten ben. Het is er uitgestorven en daar moet ik even aan wennen. Er is totaal geen levendigheid van de vele gasten die er normaal verblijven. We praten voor een tijdje maar besluit vroegtijdig te gaan slapen. Morgenochtend om 5.00 uur vertrekken we met nog enkele vrienden van Sunil voor de autorit van vijf uur.

Ik moest absoluut geen wekker zetten had Sunil gezegd. “Ik bel je wel wakker zodat je niet onnodig zit te wachten”, waren zijn woorden. Ook om zichzelf enigszins in te dekken. Zo gezegd, zo gedaan. Val heerlijk in slaap en word 4.30 wakker van het whatsapp signaal met de boodschap dat het nog wel een uur kan duren. Niet echt handig dus om te ontvangen want slapen kan ik niet meer. Zorg dat ik op tijd beneden ben maar krijg een nieuw bericht dat het nog later wordt omdat een vriend niet wakker te krijgen is en het wel gewenst is om hem mee te nemen om de reis wat aangenamer te maken. Zeker voor de terugweg omdat ik zal achterblijven in Jodhpur. Het moet even zo zijn. Het is 6.30 wanneer we uiteindelijk richting Jodhpur vertrekken. De jeep van zijn vriend die ons zal vervoeren is gevuld met vijf personen. Sunil, twee vrienden, een werknemer en ikzelf. Ik luister even naar de enorme tekstwaterval in het Hindi maar dat is zo vermoeiend dat ik besluit muziek te gaan luisteren via mijn oortelefoon. Het ontspant en geeft heel veel rust. De weg tussen de twee steden is zeer goed te noemen en alleen het ongeorganiseerd gebruik maken van de driebaansweg zorgt voor onnodig oponthoud. Zigzaggend rijden we van links naar rechts om de vele vrachtauto’s te passeren die iedere rijstrook benutten zonder enige logica. We kunnen een stuk afsnijden via een kortere route, zo adviseert een van de jongens die via zijn mobiel de routemap hanteert. Eenmaal de weg ingeslagen blijkt dit niet meer te zijn dan een verbreed fietspad die zoveel lagen asfalt heeft dat je bij iedere geringe passeerbeweging twintig centimeter lager in de verharde berm terecht komt. Daarnaast zit het wegdek vol met gaten en is het absoluut geen pretje om de laatste vijfenzeventig kilometer zo te moeten afleggen. We kunnen er allemaal gelukkig om lachen maar zijn blij wanneer we rond 13.00 uur de stad Jodhpur binnenrijden.

Zoeken naar het adres van Soham waar een hele delegatie ons op staat te wachten. We begroeten elkaar en besluiten eerst een restaurant op te gaan zoeken want van eten is het nog niet gekomen. Word een beetje overrompelt door de hele meute die zich zonder enig overleg in de Jeep propt. Iets waar ik nu niet echt op zit te wachten na een lange autorit. In de kelder van een klein restaurant vinden we plek en zorg ik ervoor dat Soham, Sunil en ik bij elkaar zitten. De reden waarom Sunil mee naar Jodhpur is gekomen is om alles goed op elkaar af te stemmen. We zullen het uiteindelijk samen moeten doen. De vrienden van Sunil blijven achter bij het restaurant en zullen een hotel opzoeken om voor een paar uur uit te rusten. Wij gaan verder om alle producenten te bezoeken om daar de stand van zaken op te nemen. Overal zijn activiteiten wat betreft de productie maar morgen zal ik de balans opmaken. Na een lange dag word ik rond 17.00 uur door Sunil afgezet bij de toegangspoort van het marktplein rond de klokkentoren. Gelegen in het oude deel van de stad. Het is mooi geweest voor vandaag. Loop de laatste vijf minuten met mijn bagage richting het Haveli hotel dat niet ver achter het marktplein verscholen ligt, in een van de smalle straatjes. Khan Singh, de jongen achter de kleine balie bij de entree heet me welkom en neemt me mee naar de tweede verdieping. Kamer nr 17 dit keer. Een grote kamer met een tweepersoons bed, ruime badkamer, koelkast, airco en met een prachtig uitzicht op het Mehrangarh fort. Het is mijn onderkomen voor de komende elf dagen die ik hier zal doorbrengen. In ieder geval een goede plek met voldoende comfort. Wanneer ik een restaurant even verderop bezoek om er iets te gaan eten krijg ik onverwacht een hartelijk welkom van Somboe. De man die altijd werkzaam was in het Om café maar nu hier dus werk gevonden heeft. Een ontzettend aardige vent met een goed gevoel voor humor. Weinig veranderd behalve dat hij behoorlijk wat kilo’s is aangekomen. We hebben alle tijd om bij te praten want verder zijn er geen andere gasten die hij zou kunnen bedienen. Net zo rustig als in het Haveli hotel waar ik een van de drie gasten ben die er verblijven. Slechts een verdwaalde toerist is nog in Jodhpur te vinden. Gezien de temperatuur niet verwonderlijk en duidelijk “Off season”. Ik loop in de zwoele avond nog wel een rondje maar probeer vroeg te gaan slapen. Morgen is er werk aan de winkel.

Heb een goede nacht achter de rug, ook vanwege de airco die een aangename koele lucht de kamer inblaast. Wanneer ik de kamer verlaat loop ik tegen een muur van warmte op zodra ik de deur open doe. Het is rond 9.00 uur maar de temperatuur ligt hier al halverwege de dertig graden. Het positieve van het warme klimaat is dat het water in de douche al op temperatuur is, zelfs bij het alleen openen van de koudwaterkraan. Daarnaast kan ik in Jodhpur nu ook gebruik maken van de Ola taxi service. De taxi service die mij tegen zeer scherp tarief kan vervoeren en een directe concurrent is van de vele autoriksja’s die er rondrijden. En dat terwijl de taxi’s voorzien zijn van airco en ik de ergste warmte kan ontvluchten. Het wordt iedere keer dat ik hier kom een stukje comfortabeler. Tenminste, op dit vlak dan. Wat betreft de productie blijkt er nog heel veel te moeten gebeuren. Ben eigenlijk de hele dag van de ene naar de andere fabrikant onderweg om onderdelen te controleren en moet in veel gevallen nog ingrijpen. Het baart me werkelijk zorgen en van een ontspannen eerste dagen is geen sprake. Ben aan de ene kant blij dat ze niet verder zijn gekomen en ik nog voldoende zaken recht kan zetten maar had een compleet andere situatie verwacht. Moet veel praten en opnieuw uitleggen waarom enkele aanpassingen zo belangrijk zijn. Alles draait immers om het goed uitvoeren van de details. Ben werkelijk vermoeid aan het eind van de dag, ook omdat ik het werken tot in de avond in deze zweterige warmte niet gewend ben. Merk dat ik eerder geprikkeld raak door de vele fouten die herstelt moeten worden, de achterstand in productieproces en het niet goed hanteren van de opgegeven en gedetailleerde specificaties. Het lijkt een oneindig leerproces. Een cultuurverschil die op de ene of andere manier moeilijk te overbruggen is. De reden dat grote importeurs India vermijden omdat men niet aan de verwachtingen kan voldoen die door de westerse consument wordt gewenst.

Toch zijn er ook zaken die wel naar behoren gaan en een positieve uitwerking hebben. Nieuwe modellen die binnen korte tijd ontwikkeld en geproduceerd zijn en natuurlijk de enorme ervaring die ik heb opgedaan in de afgelopen dagen door een groot productieproces te coördineren en kwaliteit naar het door mij gewenste plan te liften. En niet alleen ik. Ook Soham is zich nog meer bewust geworden van de noodzaak om zich nog intensiever met controles bezig te gaan houden. Het ontbreekt niet aan inzet maar meer aan het professioneel afhandelen van zaken die belangrijk zijn. Ik weet zeker dat het eindproduct prachtig zal zijn en er ontzettend veel mogelijkheden voor ons liggen maar we moeten door deze fase heen. Een volgende levering zal zoveel eenvoudiger zijn nu alle problemen stuk voor stuk worden opgelost. Als ik na een lange dag de deur van kamer 17 in het Haveli hotel open en de koele lucht van de airco langs mijn gezicht voel glijden, valt alle druk als een blok van me af. Het voelt bijna als thuiskomen. Pak een koude fles frisdrank uit de koelkast en geniet van de rust. Even geen gesprekken voeren om mensen te overtuigen. Gewoon even helemaal niets. Pak een douche en spoel alle negatieve invloeden van me af. En het werkt echt! De vermoeidheid verdwijnt als sneeuw voor de zon en eenmaal aangekleed kan ik de wereld weer aan. Voel de energie weer door mijn aderen stromen zoals ik dat zo graag wil voelen. Alsof ik wederom een van de zwaarste examens heb afgelegd en nu weer mag vertrouwen op het goede dat het teweeg zal brengen. De avonden volg ik meestal een vast programma. Eet iets in het Jhankar restaurant op vijftig meter afstand van het Haveli hotel. Daar waar Somboe werkzaam is en mij meestal al bij de ingang staat op te wachten. Ondanks dat ik de enige klant ben is het er toch prettig vertoeven door het goede gezelschap van Somboe en zijn collega Dalpak. Vervolgens neem ik een riskja naar de Cinema Hall waar ook een café coffee day te vinden is. Op zo’n anderhalve kilometer afstand. Ik kan hier in een heerlijk ontspannen sfeer gebruik van internet en schrijf aan mijn blog. Een ideale manier om mijn hoofd te legen en de dag goed af te sluiten. Meestal loop ik het stuk via een andere route terug. Door de wijk waar de moslims elkaar in de avond opzoeken en er volop leven te vinden is. Iets wat ook veroorzaakt wordt door de Ramadan, de vastentijd die nu plaatsvind. De twintig minuten durende wandeling is werkelijk heerlijk nu rond de klok van 22.30 de temperatuur gezakt is naar een aangename 35 graden. Begin er zowaar langzaam aan te wennen.

Vanuit mijn kamer heb ik uitzicht op het eeuwenoude en pas gerenoveerde waterbassin dat ervoor zorgt dat het vele regenwater dat in de moesson naar beneden komt op te vangen. Als het ware een soort waterberging. Een werkelijk prachtig bouwsel voorzien van trappenstelsels waardoor je van alle kanten ieder waterniveau kan bereiken. Voorheen ook gebruikt als wasplaats maar tegenwoordig fungeert als nuttig monument en op dit moment als zwembad voor de jeugd. Iedere morgen en avond zijn er groepen jongens te vinden die van de diverse niveaus in het water springen. Meestal in ondergoed want zwemkleding komt hier verder niet van pas. De drukte gaat gepaard met veel geschreeuw waardoor ik redelijk op tijd rechtop in mijn bed zit. Het zijn alleen jongens die zich hier komen vermaken want meisjes gedragen zich in het traditionele Jodhpur nog heel terughoudend zoals dat hier van ze verwacht wordt. Halverwege de nacht werd ik trouwens nog wakker van een hevige onweersbui die over Jodhpur trok. Het water kwam echt met bakken uit de lucht en zijn het de eerste signalen dat de moesson in aantocht is. De komende periode zal het steeds vaker gaan regenen en dat maakt me er niet geruster op. We zitten nog volop in het productieproces van houten tafelbladen en dan is een te hoge luchtvochtigheid niet zo gunstig. Het betekent dat gebruikte materialen en afwerkingen niet meer goed drogen door een natuurlijke beluchting. Veelal vind productie namelijk plaats in de open lucht, onder afdakken met stalen golfplaten. Hoop dat de goden met me zijn en deze periode nog even vooruit geschoven kan worden zodat alles veilig kan worden verscheept. Het gebeurd zoals het moet zijn dus ik vertrouw op enige medewerking van boven. Zodra de zon in de ochtend doorbreekt verdwijnen de donkere wolken en is het weer een dag zoals alle andere. Rijd met Soham van producent naar producent om de stand van zaken op te nemen en controles uit te voeren. Gelukkig van de productiesnelheid word ik jammer genoeg nog niet. Er wordt van alles toegezegd maar tijd is het een heel wijds begrip en is planning een onbegrepen woord. Kan geen grip krijgen om een goede structuur aan te brengen waardoor alles zoveel eenvoudiger kan verlopen. Krijg van alle kanten informatie toegeworpen maar kan er alleen niets mee. Niet alleen van producenten, ook Soham is hier onderdeel van. Niet onwelwillend maar deel uitmakend van de cultuur die hier heerst en waaraan ik me moet aanpassen. Het is zoals het moet zijn.

Vrijwel alle dagen worden Soham en ik vergezeld door een goede vriend van hem, Sandeep genaamd. Een man van rond de zestig jaar die vrijwel niets doet of zegt. Hij spreekt wel Engels en heeft een adviserende taak zo heb ik vernomen. Erg vriendelijk maar kan er verder geen hoogte van krijgen. Wel fungeert hij als uitstekende achteruitkijkspiegel wanneer Soham achteruit moet rijden. Niet het sterkste punt van Soham. Hij kan zijn hoofd amper draaien en blijft strak voor zich uit kijken terwijl hij de auto achteruit laat rijden. In de hoop dat het achter goed zal gaan. Sandeep is zijn enige hulpmiddel om hem vanaf de achterbank nog enige aanwijzingen te geven. Hoe mooi kan het zijn om vrienden te hebben! Ik kan er wel om lachen en vind het wonderbaarlijk dat er nog geen ongelukken zijn gebeurd. De auto zelf wordt er ook niet beter op. De demper van de uitlaat hangt er gebroken onder en moesten we gisteren even stoppen om een stuk van de bumper los te trekken omdat deze over het wegdek sleepte. Daarnaast rijden we met de ramen open omdat de airco niet werkt en de hitte de temperatuur in de auto stevig doet oplopen zodra we stilstaan. Met enige regelmaat moet ik het zweet van mijn voorhoofd vegen met de zakdoek die ik bij me draag. Het zijn de consequenties van het in India zijn in de meest warme maanden van het jaar. Toch heeft het natuurlijk ook zijn charmes. Weet dat ik over een week weer thuis ben en kan genieten van alle comfort die het leven in Nederland te bieden heeft en zelfs het wisselvallige weer kan waarderen. Zal ongetwijfeld met een glimlach op deze weken terugkijken met de wetenschap dat mijn gedane arbeid zijn vruchten zal afwerpen. Vooralsnog ga ik er hier nog een aangename week van maken. Vandaag een prachtige en positieve dag achter de rug.  Nog een kleine week zal ik in India zijn om het proces in goede banen te leiden. Waar dit toe zal leiden? Jullie lezen het…..