Articles by Eugen de Boer

Een nieuwe week is aangebroken. Ik verblijf nog steeds in het Pink Sun hotel in de hoop dat ik spoedig naar het appartement kan. Zodra de ruimte vrij is zal ik bericht krijgen van Niru. Het is wederom een koude nacht. Ik kan moelijk in slaap komen ondanks de extra dekens die ik over mijn slaapzak heb gelegd. Buiten dat heb ik last van opspelend maagzuur. Iets waardoor ik in de loop van nacht vreselijk moet overgeven. Nee, het mag even niet zo zijn. Mijn rug geeft totaal geen problemen maar het lijkt wel of de zwakke plek zich nu in de maagstreek bevind. Meestal ondervind ik er niet veel hinder van. Koop langs de weg tabletten en in de meeste gevallen is het na een dag over. Vandaag even een off day. Continue Reading

Het feest is gehouden. We hebben er van genoten. De laatste dagen Goa zijn ingegaan. Velen verlaten het feestterrein waar Anjuna tot was omgetoverd. Mensen gaan verder. De Indiase toerist naar huis, de reiziger op verdere zoektocht naar ondoorgrondelijk India. Chris is inmiddels vertrokken naar Hampi en de meesten waarmee ik contact heb gehad hebben Anjuna verlaten. Het voelt vreemd. Alsof er iets van me ontnomen wordt en er een leegte achterblijft. Het hoort erbij. Ik denk dat iedereen dat wel begrijpt. Het is thuiskomen na een fantastisch weekend met vrienden of familie. Misschien is het daarom wel goed om hier nog een paar dagen te blijven. Even de rust weer op me in te laten werken en langzaam te wennen aan de realiteit in Noord India.Continue Reading

De kerstdagen verlopen verder rustig. Anjuna is omgetoverd tot een party centrum waar veel toeristen vertoeven gedurende deze periode. Mensen uit alle hoeken van India hier naartoe komen om even te relaxen na een lange periode in deze traditionele cultuur. Het is een aangenaam vertoeven. Langs het strand vind  je een grote hoeveelheid aan strandtenten waar je je kunt uitleven. Vermoeiend, dat is het zeker. Als je er tenminste iedere avond aan deel wilt nemen. Ikzelf ben daar niet echt voor in. Vind het altijd wel leuk om over het strand te lopen en hier en daar even binnen te stappen.Continue Reading

Het zijn de laatste dagen in Jodhpur. Weer ga ik tijdig op zoek naar een ticket op het station. Meestal vertrek ik hier vandaan met de bus naar het zuiden en is het een behoorlijke tijd terug dat ik in Jodhpur een treinkaartje heb gekocht. En dat blijkt ook wel. Ik sta in de centrale hal, een half uur in de rij wanneer ik een modern geklede dame aanhoud en vraag of ik hier wel goed ben. Het is namelijk bezaait met luidruchtige en opgetogen Indiase mensen die 3^e klas kaarten kopen en meer loketten zie ik niet. Ik blijk in een ander gebouw te moeten zijn. Iets verderop, achter het postkantoor. Dit is wat reizen zo ontzettend vermoeiend maakt. Je bent continue bezig met het organiseren van je verdere reis en omdat overal andere regels gelden moet je flexibel zijn en tijd niet te serieus nemen.Continue Reading

Nog een nacht kan ik gebruik maken van het appartement. De broer van Niru komt vanuit Amerika naar India voor enkele maanden. Hij zal onderweg naar Jodhpur enkele dagen in Jaipur verblijven om familie en vrienden te ontvangen. Ik vind daarom onderdak bij een van de guesthouses aan MI Road. Het Pink Sun hotel heeft nog kamers vrij voor 350 rupees per nacht. Ik heb hier al eerder gelogeerd en ken de jongen bij de receptie. Ontzettend aardig en behulpzaam. Hij komt iedere dag met de bus vanuit een dorp buiten de stad. Iedere morgen staat hij om 6.00 uur op om melk te halen voor mensen in het dorp, gaat van 8.00 tot 9.00 naar college en is van 10.00 tot 20.30 bij het guesthouse aan het werk. Z’n Engels is niet bijzonder goed maar we maken er samen het beste van.Continue Reading

Het zal een wat minder drukke periode worden wat betreft het reizen. Heb de afgelopen maanden veel mensen gesproken en producenten bezocht. Nu dus tijd om de volgende fase in te gaan. Het onderhouden van contacten met alle mensen die deelnemen aan het project. De meeste tijd breng ik daarom door in het appartement, daar waar ik afgesloten ben van alle drukte. Het appartement met zijn woonkamer, 3 slaapkamers, 2 badkamers met toilet en een keuken. Al moet je er niet teveel luxe bij voorstellen. Slechts een van de slaapkamers is redelijk ingericht, de anderen fungeren als opslagruimte.Continue Reading

Een laatste dag in Delhi. Ik heb afgesproken met een producent maar deze blijkt verhinderd te zijn. Vervelend natuurlijk, maar niet getreurd. Omdat ik morgen naar Moradabad wil reizen ga ik voor een ticket naar het New Delhi treinstation. Daar waar zoveel toeristen worden aangesproken door oplichters. De net aangekomen en onwetende toerist in de val lokken en ze in hun “Tourist Office” veel te dure tickets te verkopen. Ik ben al zoveel mensen tegengekomen die dit is overkomen. Helaas, het is onderdeel van het leerproces wat iedere reiziger in India moet doorstaan.Continue Reading

Het is een rustig begin van de week. Wil nog een paar dingen regelen omtrent het registeren van The Soul of India en in de namiddag in gesprek gaan met de plaatselijke vestiging van TNT hier in Jaipur. Wanneer ik het appartement in het begin van de middag verlaat en via het lange viaduct richting het centrum wil wandelen, zie ik even voor me een klein jongetje zijn vriend die in een driewieler zit omhoog duwen. Een soort invalidenwagen waarvan er hier aardig wat rondrijden. Het viaduct is echter te steil om op eigen armkracht naar boven te komen en dus krijgt hij hulp.Continue Reading

Zondag een leuke avond gehad met Rukshad. Hij heeft een zakenpartner waar we even langs zouden gaan voordat we wederom de club zouden bezoeken. Toen we door de poort reden viel mijn mond open van verbazing. Verscholen achter de grauwe muren die het complex omringen verschijnt een oase van rust, een indrukwekkende oprijlaan en een paar prachtige gebouwen. Een van deze in koloniale stijl met veel pilaren en veranda’s. Het andere vrijwel gelijkend op een log modern hotel van 5 etages hoog. Daartussen een groot zwembad  welke nu leeg is omdat er in de winter nu eenmaal niet gezwommen wordt. Winter met 28 graden. Moeilijk te vatten dat men pas gaat zwemmen bij 45 graden.Continue Reading

Na een paar relaxte dagen bij het zwembad nu langs een fabrikant hier Udaipur. Ik wordt weer netjes opgehaald en ook hier heb ik geen problemen om toezeggingen te krijgen met betrekking tot mijn plannen. De streek rond Udaipur staat bekend om zijn marmergroeven en traditionele schilderingen op zijde. Prachtige kunstvormen die helaas steeds minder goed verkopen, zo hoorde ik Arvind zeggen. Zijn winkel vlakbij het guesthouse ligt vol met deze kunst. Vrijwel iedere dag loop ik er even binnen en drink er thee met Arvind en zijn broer die samen de winkel runnen. Prachtige mensen met een goed gevoel voor humor. Niet al te laat ben ik terug van mijn werkbezoek en vermaak me de meeste tijd met Joanna, een Poolse die in haar eentje voor een maand door India reist. Een ontzettend spraakzame vrouw die naast haar werk ook erg actief is in de wereld van theater en cabaret en ook een studie fotografie volgt. Dit is iets wat mij zeer aantrekt. Joanna leert mij zoveel nieuwe dingen, dat ik fotograferen steeds leuker begin te vinden. Iets wat mij de komende tijd goed van pas kan komen.

 

Na een paar heerlijk ontspannen dagen in Udaipur is het tijd om verder te gaan. Vandaag pak ik de bus richting Udaipur. Met een “sleeper” bus van Mukesh travels vertrek ik vanavond voor de 15 uur durende reis. Ik ben altijd een beetje huiverig voor busreizen omdat ik een paar keer ben opgelicht. In volgestouwde oude versleten bussen moest reizen en dit vanuit Udaipur gebeurde. Omdat Joanna ook verder gaat en vrijwel dezelfde tijd richting Jaisalmer vertrekt, nemen we samen een riksja naar de opstapplaats op 6 kilometer afstand van het centrum. Het zijn de laatste momenten van een gezellige tijd samen. Ik neem afscheid van haar, zoals dat onderdeel uitmaakt van reizen en vervolg mijn weg. De bus vertrekt op tijd en heb inderdaad een goede slaapplaats. Precies zoals de jongens van het ticket bureau hadden beloofd. Voorin de bus zodat je niet te veel stuitert wanneer we de vele kuilen in de weg moeten trotseren. Ik kan zelfs goed slapen. Wordt pas tegen middernacht wakker wanneer de bus is gestopt voor een korte pauze in een stad. Het is er uitgestorven. Alleen enkele mannen zitten rond een vuurtje thee te drinken en lopen er enkele everzwijnen rond te neuzen tussen het afval, op zoek naar wat eetbaars. Zo met alle winkels gesloten en lege marktkraampjes die langs de straat staan, komt de rotzooi die achterblijft nog duidelijker naar de voorgrond. Op een van de marktkramen zit een politieagent. Bewapend met een houten stok zal hij vannacht de rust bewaren. Als hij tenminste zelf ook niet in slaap valt, iets wat hier niet geheel ondenkbaar is.

 

Wederom kan ik na vertrek weer in slaap komen. Echt uniek voor mijn doen. Net wanneer de zon een prachtig licht geeft boven de horizon. Ben enigszins verbaasd wanneer de bus in Indore nog een kleine stop maakt. Hier is namelijk ook een producent gevestigd maar had nooit gedacht dat de bus deze plaats zou doorkruisen.

Deze keer gaat het jammer genoeg niet lukken. De weg tussen Indore en Bhopal is overigens buitengewoon goed. Vrijwel te vergelijken met een autosnelweg in Europa. Het zijn de laatste uurtjes van een lange reis. Met Meghna heb ik telefonisch contact gehad omdat de reisduur iets langer is dan verwacht. Geen 15, maar 18 uur heeft de bus nodig gehad om Bhopal te bereiken. Het maakt me niet uit. Ben volledig uitgerust en klaar voor een nieuwe dag. Ik zou Meghna weer bellen zodra ik in Bhopal uit zou stappen maar nu blijkt net dat mijn beltegoed op is. Wandelend langs de drukke straat ga ik op zoek naar een winkel waar ze dit kunnen opwaarderen.

Helaas, geen geluk. Ik stap daarom ergens binnen en vragen of ze me kunnen helpen. Het nummer kunnen bellen en het adres doorgeven waar ik me bevind zodat ze me kunnen ophalen. Ze verlenen alle medewerking en helpen me zelfs aan vervoer in opdracht van Meghna. Ik sta echt verbaasd over alle hulp die ik toegeworpen krijg. Meghna heeft een slaapplaats kunnen regelen bij een vriend van haar. Sourabh is zijn naam. Een theatermaker, schrijver, fotograaf en schilder die een kamer ter beschikking heeft gesteld voor de komende nachten.

Niet wetende waar ik terecht zal komen, brengt de riksja me naar de afgesproken plaats. Een huis vlakbij een pompstation waar Sourabh al op me staat te wachten. Een jonge knul die samen met nog 5 andere jongens een paar kamers in het huis huren. Allen afkomstig vanuit hetzelfde dorp ver buiten Bhopal en ook nog eens vrienden vanaf hun jeugd. Het verblijf is te vergelijken met een studentenflat. Heerlijk rommelig maar van alle gemakken voorzien. Sourabh slaapt voor de komende nachten bij twee andere jongens op de kamer en geeft alle gastvrijheid die je maar kunt bedenken. Toch wel weer apart, zo’n verblijf op deze manier. Meghna komt me even later ophalen. Na zoveel jaren alleen via internet contact te hebben gehad, nu dan eindelijk een ontmoeting. Ze is een ontzettend spontane vrouw met een sterk doorzettingsvermogen. Enkele jaren geleden voor haarzelf een klein naaiatelier begonnen waar meerdere vrouwen aan het werk worden geholpen en vastbesloten om te slagen, al heeft ze veel tegenslagen gekend. We huren een riksja en gaan diverse adressen af, op zoek naar nieuwe producten. En…. het zijn vruchtbare bezoeken. Mijn bezoek aan Bhopal is eigenlijk al geslaagd. Wanneer ik aan het begin van de avond wordt afgezet bij het huis van Sourabh komen zijn huisgenoten druppelsgewijs binnenlopen. Stuk voor stuk heel aardige jongens van rond de 25 jaar oud waarvan de meesten een baan hebben. Jammer genoeg is er niet veel tijd om elkaar beter te leren kennen omdat ik wordt opgehaald door Meghna, haar man Mukul en hun kinderen Aditiya en Swahini. We gaan uit eten vanwege mijn bezoek aan Bhopal. In een restaurant aan de rand van het meer waaraan Bhopal gelegen is, genieten we een paar uur van de frisse buitenlucht en Indiaas eten. Niet te heet natuurlijk want anders slaan bij mij de stoppen door. Ik kan er wel van genieten, maar moet het wel afwisselen met westers voedsel. Nee, alleen voor het eten zou ik niet naar India zijn gegaan, dat is duidelijk. Terug gekomen zitten de jongens gezamenlijk op het grote bed en kijken naar de beelden op de kleine tv die op de tafel tegen de muur staat. Voor even praat ik met ze, maar de lange dag begint zijn tol te eisen.

 

Met Sourabh heb ik de eerste uren van de morgen interessante gesprekken over allerlei zaken. Zijn werkzaamheden in het theater en alles wat hem bezighoud. Ben eigenlijk heel blij dat ik hem ontmoet heb vanwege zijn andere kijk op zaken in vergelijking met de gemiddelde Indiër.

Met Meghna besteed ik de verdere dag. Bezoeken enkele kleine werkplaatsen en haar eigen werkplek om vervolgens haar familie op te zoeken. Het huis waar ze leeft en waar ook haar ouders inwonend zijn. Zo anders en toch heel modern voor Indiase begrippen. Iedereen wil een glimp opvangen van die vreemdeling die er onverwachts binnenloopt. Even een hand wil geven of gedag komt zeggen. Als we via internet een ticket proberen te bemachtigen voor mijn volgende reis, zijn er 7-8 mensen die zich er mee bemoeien, inclusief de kinderen die er rondlopen. Hier kan ik vreselijk van genieten. Wat een gastvrijheid. Het is mijn laatste dag in Bhopal. Morgen om 10.10 vertrek ik met een trein richting Nagpur. Op de weg terug naar het centrum koop ik in een drankwinkel nog enkele flessen whisky en rum.

Als dank voor de gastvrijheid van Sourabh en zijn vrienden. Het is uniek zoals zij hier samen wonen. Als vrienden voor het leven. Zelden heb ik zo’n sterk saamhorigheidsgevoel meegemaakt. Voor hoe lang kunnen ze dit nog volhouden? Ik ben me volledig bewust dat dit een heel bijzondere belevenis is geweest.

 

Vanavond eten we met z’n allen, zo wordt me duidelijk gemaakt. Worden er kranten op het bed gelegd en zitten we in een kring om het voedsel wat van alle kanten wordt aangedragen. Er wordt gedronken op eeuwige vriendschappen en na enkele uren van plezier komen de bodems van de flessen steeds meer in het zicht. Als ik ver na middernacht mijn kamer opzoek, praten de jongens nog een tijdje na bij het gedoofde licht. Alsof er nog zoveel te vertellen is.

 

Ik ben op tijd wakker om mijn spullen bij elkaar te rapen. Zie in de woonruimte 4 jongens op het bed liggen en 1 op de grond. Wat toch een dankbaar gevoel hier te mogen zijn. We drinken nog een keer een kop thee bij een stalletjes aan de weg en nemen afscheid.  Het waren onvergetelijke dagen in Bhopal. Op het station heb ik afgesproken met Meghna en haar man Mukul. Ze willen me aan een goede plek in de trein helpen. Zo zorgzaam als ze is laat ik alles met een glimlach gebeuren.

Het is niet de eerste en zal zeker niet de laatste treinreis zijn maar zo voelt het voor haar waarschijnlijk wel. Prachtige mensen zijn het, allebei. De trein vertrekt op tijd. Ondanks dat ik op een wachtlijst stond heb ik toch een zitplaats toegewezen gekregen. Het is veel rustiger dan verwacht en daarom is de reis zeer aangenaam. Kom precies zoals gepland om 17.30 uur in Nagpur aan waar de schemering al in ingevallen. Rukshad en Monica komen me niet veel later ophalen. Ze hebben net afscheid genomen van hun zoon Zaran die voor studie langere tijd van huis zal zijn. Bij hun zal ik de komende dagen verblijven. Vannacht geen slaapzak of harde matrassen. Nee, een bed met alles erop en er aan, wat een luxe. Met Rukshad bezoek ik later in de avond de Rotary club waar hij lid van is en welke zijn clubhuis heeft gevestigd in een oud gebouw, ooit door de Britten ontworpen. Het ligt aan de rand van de stad en om er te komen pakken we zijn oude zwarte Enfield Bullet motor. Heerlijk uitwaaien in de inmiddels verlaten straten van Nagpur. Rukshad heeft met zijn onderneming het hele interieur van het clubgebouw onder handen genomen en het ziet er werkelijk verbluffend uit. Vele handen moeten geschud worden waarna de verhalen in de bar worden versterkt door de rum die rijkelijk de glazen vult. In India is het de gewoonte om eerste enkele uren te gaan drinken en daarna iets te gaan eten, ook al is het middernacht. Een vreemde volgorde maar ik pas me aan, zoals altijd eigenlijk. De terugreis is wederom een verademing en is de koelte van de nacht goed voelbaar. Ik heb er zin. Het bed is al helemaal in gereedheid gebracht door Laxmi, de dienstmeid die er werkt. Wat een genot. Tot morgen!

 

Met Rukshad en Monica zit ik halverwege de ochtend aan de ontbijttafel en besteed het grotendeel van de dag op het kantoor bij de fabriek. Ben er al meerdere keren geweest en ken de meeste mensen die er werken. Bepreek wat ik bespreken wil maar kan hier verder weinig werk verrichten. Lang zal ik hier dan ook niet blijven. Er wacht werk in het Noorden en ondanks dat ik hier een goed onderkomen heb, wil ik geen dagen vullen met stilzitten. Het is een lange dag. Rukshad begint na 10.00 uur ’s morgens en gaat door tot 20.00 uur ‘s avonds. Thuiskomend is het meestal rustig omdat Monica ook haar eigen onderneming heeft en zelf ook lange dagen maakt. Mede omdat de kinderen voor langere tijd van huis zijn vanwege studie en huishoudelijke taken worden verricht door de diverse werknemers die ze in dienst hebben. Ze ontwerpt en maakt  uitnodigingen van handgemaakt papier. Aangezien er in de wintermaanden heel veel bruiloften zijn, is het topdrukte.

Vanavond zit ik met Rukshad aan de bar in de woonkamer en luister naar een selectie van de meer dan 10.000 muziekstukken die hij heeft opgeslagen in zijn Ipod. Geen Indiase maar westerse muziek heeft altijd zijn voorkeur gehad. Noem een nummer uit de 60, 70 of 80er jaren en hij heeft er wel iets van. Eigenlijk best wel bijzonder voor iemand die veel meer moeite heeft moeten doen om aan dit soort muziek te komen. De hele avond galmen er oude hits uit de speakers die op vol volume moeten presteren om toch nog boven het gekrijs van onze stemmen uit te komen. En ja, muziek en rum gaan inderdaad prima samen.

 

Geen haast vandaag. Het is de laatste dag in Nagpur en aangezien het zondag is geen drukte in de fabriek. We ontbijten op het balkon, maken een wandeling door de straten van Nagpur, lunchen bij een paar vrienden en gaan er ’s middags op uit met de motor. Het wekelijkse uitje van een groep bekenden die zichzelf de “Bawa’s on Bullets” noemen. Een gemengd gezelschap waarmee we ook vandaag op pad gaan. Ik achterop bij Rukshad en verder iedereen op zijn eigen of geleende motor. Het is een leuke tocht maar zodra we de hoofdweg verlaten worden de paden steeds slechter. Is het heel veel slingeren en stuiteren voordat we uiteindelijk een oude tempel op een heuvel bereiken.

Nee, ik vond het leuk, maar ook niet meer dan dat. Zelf rijden is ongetwijfeld een stuk aantrekkelijker. Ik heb inmiddels ook een ticket laten boeken door iemand van het kantoor van Rukshad. Wel weer op een wachtlijst maar ik ga de gok weer wagen. Morgen om 11.15 vertrekt de te nemen trein richting Jaipur. Een treinreis van 18 uur. Hopelijk een comfortabele reis. Hoe het verloopt lezen jullie later wel weer.

 

Een toch wel bijzondere week met veel afwisseling. Heb wel iets meer moeten reizen deze week maar heb er heel veel voor terug gekregen. Voel me goed en ben klaar om de klus verder voort te zetten vanuit Jaipur. Er is nog heel veel werk te verzetten. Stapje voor stapje. Vooralsnog voldoende om vooruit te komen.