Week 4 (23-29 jan.) 2023

Nog een aantal dagen te gaan hier in Goa. Krijg positieve geluiden vanuit Jodhpur en dat maakt mijn nieuwsgierigheid naar de gang van zaken alleen maar groter. Buiten dat heb ik het hier ook wel een beetje gezien na een paar weken. Heb voldoende kunnen genieten van het strand en de zon en heb besloten om met de scooter richting Perline te rijden. De plaats waar de hondenopvang is gevestigd waar Derk en Sabina op dit moment de boel helpen te runnen. Volgens google maps een half uur rijden. Heb geen adresgegevens maar wel het telefoonnummer van Derk gekregen in geval van nood. Aangekomen in Pilerne merk ik dat het een uitgestrekt gebied beslaat. Vraag bij een klein winkeltje naar informatie over twee Nederlanders en de hondenopvang in de veronderstelling dat iedereen hier wel weet waar deze gevestigd is. Zoals mensen in een dorp meestal weten wanneer er buitenpoorters iets opvallends ondernemen in een kleine gemeenschap. Niet dus! De dame spreekt beperkt Engels en haalt daarom haar dochter erbij. Zij heeft er wel van gehoord maar weet niet precies waar deze is. Dacht zelfs dat het al gesloten was. Kent wel de dierenarts die er altijd langs ging maar deze is telefonisch niet bereikbaar voor informatie.

Ik kan natuurlijk Derk bellen maar vind dit eigenlijk veel te leuk om zelf uit te zoeken. Ze zegt me naar de kerk te rijden die verderop staat en moet daar maar verder vragen. Een kilometer verderop iets wat lijkt op een centrum maar geen kerk. Wederom stoppen en vragen. Het valt me op dat mensen die verder weg wonen van de kustplaatsen, de Engelse taal niet machtig zijn. Een mooie uitdaging dus. Vind uiteindelijk iemand die me de weg naar de kerk wijst en krijg van een paar bouwvakkers de laatste stukjes van de puzzel. Het opvallende is, de omgeving komt me zo bekend voor. Ben het oude statige Portugese huis waarachter het dierenopvang is gevestigd enkele dagen geleden voorbij gereden toen ik een rit door de binnenlanden maakte. Hoe bijzonder is dat. Viel me toen wel op dat er zich veel honden rond dit erf bevonden. Krijg al snel Sabina en Derk onder ogen en constateer dat de boel hier aardig in de war is geschopt zoals ze eerder in Anjuna hadden aangegeven. Konden ze enkele maanden geleden nog gebruik maken van alle ruimtes in het koloniale huis, nu zijn ze verdrongen naar enkele kamers aan de achterzijde waardoor er geen voldoende ruimte meer is om operaties uit te voeren en overige ruimten volstaan met meubilair etc uit het voorhuis. De eigenaar wil ze er weg hebben om nog onbekende redenen, dat is duidelijk. Niet door zaken openlijk met elkaar te bespreken waardoor ze naar andere mogelijkheden kunnen zoeken, maar door ze op alle mogelijke manieren dwars te liggen en tegen te werken waardoor ze uiteindelijk geen keuze meer hebben. Eigenlijk een heel triest verhaal. Een hele groep arbeiders, dierenartsen en vrijwilligers die hier werkzaam zijn om straathonden op te vangen, gratis te laten castreren of te steriliseren, te opereren indien nodig en alle medische zorg te verlenen die de dieren nodig hebben. Het hele project wankelt, alleen omdat de landeigenaar op een zeer eigenzinnige en vreemde manier met de situatie omgaat. Derk en Sabina zijn in een situatie beland waar ze nooit geen rekening mee hebben gehouden. Daarnaast is het niet hun eigen project, al is het bewonderingswaardig hoe ze samen met de situatie omgaan. Het zegt alles over hun betrokkenheid met de mensen en dieren die afhankelijk zijn van het project. Wens ze heel veel succes bij het afscheid en rijd via de kustplaatsen Candolim, Calangute en Bagga terug naar Anjuna. Bij het guesthouse zit Esprito op de veranda met Shivaba, een goede vriendin uit Mumbai die samen met haar zus voor drie dagen naar Goa zijn gekomen om even op adem te komen na een drukke periode van werkzaamheden. Uiteraard kwam het gesprek ook op mijn bezoek aan de dierenopvang. Opmerkelijk is dat de vriend van Esprito tien honden in huis heeft, Esprito zelf vier honden in huis heeft en de zus van Shivaba thuis vijfenzestig katten onderdak bied in haar grote appartement in Mumbai. Allemaal om het overschot aan deze dieren een waardig bestaan te geven. Het maakt duidelijk hoe groot dit probleem in India is. Waar honden en katten aan de onderkant van de samenleving hangen. Enigszins begrijpelijk omdat het overgrote deel van de Indiase bevolking in India moeite heeft om zelf een levenswaardig bestaan op te bouwen. Of weldoende mensen zoals eerder genoemd daar verandering in zullen brengen lijkt me een oneerlijke strijd. Ben me wel meer bewust van het aantal mensen die zich om deze dieren bekommeren. Het geeft hoop en zorgt misschien uiteindelijk voor verandering in regel en wetgeving. Laten we van het positieve uitgaan. Bij het Florinda guesthouse is het ondertussen iets levendiger door het toenemende aantal gasten. Naast Shivaba en haar zus Yabana zijn er een paar jongedames uit Mumbai, een jong stel waarvan hij uit Mumbai en zij uit Bangalore komt en enkele Indiase jongens die onopvallend hun weg kiezen. Met de meesten maak ik wel even een praatje, al blijven de meesten hier voor slechts een paar nachten en dat maakt het lastiger om mensen beter te leren kennen. Weet dat Shivaba werkzaam is als tattoo artist en klaar is met Mumbai als luidruchtig en ongezond leefgebied. Plannen heeft om te investeren in Goa maar of dat zal gebeuren nog maar de vraag is. Haar zus Jabana is werkzaam als ondernemer in de farmaceutische industrie en geeft seminars aan artsen wereldwijd om nieuwe medicijnen te introduceren. Iets wat gepaard gaat met grote sommen geld maar het steeds lastiger wordt om in contact te komen met artsen en grote inkopende partijen. Tijdens corona was dit via online meetings nog vernieuwend maar door de huidige drukte in ziekenhuizen is er vrijwel geen tijd voor artsen om deel te nemen. Interessante materie waar veel creativiteit voor nodig is om door te kunnen blijven gaan. Neem ook vanavond weer tijd voor Harjeet en zijn oom Raj die in het Lobo´s restaurant aan het werk zijn. Rond 22.30 mogen ze de strandstoelen binnenhalen en zit hun werkdag erop. Eten en drinken nog iets in de keuken en doven de lichten. Ontzettend leuke mensen die altijd blijven lachen ondanks dat zes maanden lang iedere dag begint en eindigt zoals deze. Trots wil Raj even hun kamer laten zien die vlak achter het restaurant te vinden is.

Een soort betonnen schuur waarin een aantal van hout geprepareerde bedden staat en welke verder gevuld is met opslag van ongebruikt materiaal. Een klein lichtbolletje zorgt voor enige verlichting en zie de smerige oude matrassen waarop ze slapen. Toch is Raj er blij mee en geeft hem dat beetje privacy dat hij nodig heeft. Wij als verwende westerlingen hebben geen idee hoe hun leven er uit ziet. Zoals de zovelen hier die noodgedwongen een soortgelijk leven leiden. Harjeet en Raj lachen altijd, zien er fit uit en als ik vraag hoe het met ze gaat zeggen ze steevast ´goed!´. Hoe sterk kun je zijn als mens. Gun ze werkelijk het allerbeste wat je iemand kan wensen. Bij het zelfde restaurant zitten er ook iedere dag een aantal stellen uit Rusland.

Ze komen hier voor een maand en verblijven altijd de hele dag bij Lobo´s vanwege de vriendelijke mensen die er werken, zo hoor ik van Harjeet. En ik kan het beamen. Ze spreken geen Engels maar krijg altijd een lach en een zwaai wanneer ik richting het strand loop. Omdat er ´s avonds weinig tot geen mensen in de strandclubs te vinden zijn en het alleen maar druk is met Indiase mensen die nog een rondje over het strand lopen, zit ik mijn laatste uur in een vertrouwde strandstoel bij het Five Five restaurant op een afgelegen stukje strand. Nu het volle maan is en vloed overheerst komt het water steeds verder. Is de zee onstuimiger en het neerslaan van de golven op de rotsachtige kustlijn nog intenser. Natuur in al zijn kracht, het enige dat niemand kan beheersen. Ik vind het prachtig.

Een laatste dag in Anjuna. Heb hier in Goa mooie dagen beleefd maar ben klaar voor vertrek naar Jodhpur waar zaken op me staan te wachten. Neem na een goed ontbijt afscheid van de jongens bij de German Bakery waar ik altijd goed contact mee heb en rijd vervolgens naar Bagga waar ik me voor een uur heerlijk laat masseren. Hoe ontspannen kun je de dag beginnen? Wil vandaag zo min mogelijk doen. Moet morgen in alle vroegte richting de luchthaven en veel slapen zal ik niet de komende nacht. Heb daarnaast ook al met de Habib en Joheb afgesproken om direct aan de slag te gaan zodra ik in Jodhpur aangekomen ben. Een lange dag staat op me te wachten en daar wil ik klaar voor zijn. Er is verder ook niets wat ik nog graag zou willen doen of waarom ik langer in Goa zou willen blijven. Ja, de warmte hier, die zal ik missen. Bij het Florinda guesthouse heb ik de afgelopen weken, naast leuke vluchtige gesprekken geen reizigers ontmoet waarmee ik een speciale band heb kunnen opbouwen zoals dat eigenlijk altijd wel het geval was. Voordeel is wel dat ik hierdoor meer in gesprek ben geraakt met Esprito, de eigenaar. Nu hij zijn kamers via AirB&B aanbied, boeken er langzaam aan steeds meer Indiase gasten en dat zorgt toch voor een andere energie.

Hij voelt het en doet er alles aan om zijn gasten te laten voldoen aan zijn gewenste normen maar het zijn de ontwikkelingen en de realiteit waarin ook Esprito zich zal moeten schikken. Ik lig nog even op het strand bij de Five Five bar en verder laat ik de zon met de overige strandgangers zijn ondergang inzetten. Pak mijn koffer in, neem aan het begin van de avond afscheid van Esprito, niet wetende of en wanneer ik hier ooit weer zal belanden en zit ´s avonds nog een paar uur voor het Lobo´s restaurant op het strand. Maak er een laatste praatje met Raj en Harjeet maar lig vroegtijdig op mijn bed om nog iets slaap te kunnen vatten.

Om 03.00 uur gaat mijn alarm. Vince, de jongen die mij naar het vliegveld zal brengen zou om 03.30 aan de weg staan achter het guesthouse. Gelukkig heb ik toch een paar uurtjes kunnen slapen en stap redelijk fris de deur uit. Neem nog een laatste blik op het verlaten strand en de deinende golven en loop vervolgens naar de plek waar ik zal worden opgehaald. Aan de weg staat er een oude vrouw achter een tafeltje dat vol staat met etenswaar, flessen water en is bezig met het maken van warme chai in een pannetje boven een gaspit. Iedere nacht is ze hier om nog iets proberen te slijten aan late feestgangers. Bij haar zit een Indiase jongen in een stoel die ze net een bak warme chai aanreikt. Als ik lachend vraag waarom hij hier rond deze tijd nog zit, zegt hij dat hij niet kan slapen. Hij heeft een kamer in een guesthouse even verderop en zijn Indiase buren zijn de hele nacht luidruchtig aan het feesten waardoor hij geen oog dicht doet. Dit is nu precies wat Esprito absoluut niet wil. Vince staat precies om 03.30 uur voor met zijn auto. Op dit tijdstip geen verkeer te bekennen en binnen een uur sta ik voor de incheck balie op de luchthaven van Dabolim. De rest volgt vanzelf. Vlieg met Air India via Mumbai terug naar Jodhpur waar de temperatuur duidelijk een stuk lager is. Mijn vroege vertrek uit Goa heeft als voordeel dat ik al voor het middaguur bij het Jhankar hotel wordt afgezet door een riksja. Zou er de aankomende vijf dagen overnachten maar de jongens zeggen dat er waarschijnlijk iets mis gegaan is want bij het hotel zijn alle kamers volgeboekt. Even balen dus. Als oplossing bieden ze een verblijf aan in het Blue hotel. Tevens de woning van Manish, de eigenaar waarmee ik goed bevriend ben. Een oud historisch pand met veel kamers, anderhalve kilometer verderop, waar Manish en zijn familie op de beneden verdieping wonen en de kamers op de eerste en tweede verdieping geschikt zijn gemaakt als hotelkamer. Het maakt me voor nu niet uit. Laat ze het regelen maar wil het liefst naar de werkplaats om de behaalde resultaten te bekijken. Na enig app contact ben ik al redelijk snel met Joheb en Habib onderweg. Zie dat er veel is gebeurd maar ook dat er nog heel veel werk is te verrichten. Geen tijd te verliezen dus. Ben tot 20.00 uur bezig om verder te werken aan de nieuwe modellen. Ben redelijk gesloopt wanneer ik het Blue house hotel bereik waar mijn koffer inmiddels is ondergebracht. Praat er nog even met de vrouw en zus van Manish maar trek me al gauw terug in mijn kamer op de tweede verdieping. Dat het kouder s merk ik gedurende de nacht. Er ligt wel een deken maar door de koude wind die door de ventilatieopeningen in de oude muren en niet goed sluitende ramen naar binnen komt, krijg ik het niet meer warm. Ben daarom al vroeg uit mijn bed en ga op tijd naar Sam´s café voor een ontbijt zoals ik iedere dag doe hier in Jodhpur. Terwijl ik via de trap naar beneden loop gaat er een deur open en hoor ik een bekende stem.

Het is Manish die nog in zijn bed ligt. Zie hem sinds tijden weer eens in levende lijve. Hij is tegenwoordig druk in de politiek en maakt lange dagen waardoor er dingen misgaan, zoals mijn boeking. Vertel hem openlijk dat dit soort dingen fout gaan omdat hij zelf niet meer betrokken is. Volg Manish via facebook en zie hem tegenwoordig alleen op foto´s met invloedrijke mensen waardoor zijn persoonlijke aanzien in Jodhpur aanzienlijk is versterkt. Er sindsdien vrijwel geen tijd en aandacht meer is voor zijn familie en het Jhankar hotel. In ieder geval veel te weinig. Nu zijn geliefde moeder pasgeleden is gestorven is dit een duidelijke boodschap. Familie is alles voor hem en nu het hotel ook meer problemen gaat opleveren staat hij voor keuzes. De politiek verlaten is misschien wel de beste optie. Ik wens hem sterkte met zijn besluit en ga aan de wandel. Nog net voldoende tijd om te ontbijten voordat ik weer word opgehaald door Joheb en Habib. Opnieuw een lange dag. Het is vrijdag en normaal gesproken ligt de productie stil vanwege het feit dat moslims dan gebedsdag hebben. Alleen vanwege mijn aanwezigheid is er een groep die het werk wil voortzetten. Hun enige vrije dag in de week opgeven om verder te werken aan de producten. Hoe dankbaar kun je zijn. Buiten dat heeft het koude weer behoorlijk invloed op iedereen hier. De helft is verkouden en slikt medicijnen vanwege keelpijn, zo ook Habib en Joheb. Ondanks dat is de sfeer goed. Gaat de productie gestaag door en ben ik ontzettend blij met wat we in deze korte periode hebben weten te bereiken. Soms denk ik wel eens, had ik niet langer hier moeten blijven en niet naar Goa moeten gaan zodat ik alles in een rustig tempo af had kunnen maken. Het antwoord daarop is snel gevonden. Iedere keer hier in Jodhpur krijg ik binnen een aantal dagen last van mijn luchtwegen vanwege de stof die hier in de lucht hangt vanwege het woestijnklimaat dat hier heerst. Voor mijn gezondheid is dit gewoon beter zo. Daarnaast geeft een bepaalde deadline ook extra energie waardoor zaken sneller geregeld zijn. Ik heb nog een aantal dagen hier om zaken verder af te ronden. Ben ontzettend blij met Habib en Joheb van wie ik alle nodige medewerking krijg. En natuurlijk met de werknemers waarmee ik samen lange maar ook prachtige dagen beleef. Natuurlijk wordt er hard gewerkt maar is er ook voldoende tijd om te lachen en samen chai te drinken.

Ben vanavond ook nog bij de advocaat langsgegaan om een zakelijk contract verder te bespreken dat ik tijdens mijn vorige bezoek afgelopen jaar heb laten opmaken. Voor mijn vertrek uit Jodhpur wil ik dit door alle partijen getekend hebben zodat iedereen precies weet waar hij staat. Alles heb ik uitgebreid met Joheb en Habib besproken en deze zijn akkoord gegaan. Wil geen fouten meer maken zoals ik eerder met Sunil heb ondervonden. Het is wederom laat vandaag. Gelukkig is er een mooie kamer voor me geregeld in het Jhankar hotel en hebben ze mijn koffer al overgebracht vanuit het Blue house hotel. Eerst een goede nachtrust en dan nog een aantal dagen te gaan hier in Jodhpur. Laat het iets moois opleveren.