Week 8 (17-23 febr.) 2025

Het weekend trekt bezoekers van ver buiten Goa. Vanuit alle delen van het land komen Indiase toeristen hier hun weekend vieren. Merk ook dat er dan, buiten de extra drukte om, een totaal andere sfeer hangt. Het viel mij vanavond al op toen ik het Hiltop trance festival bezocht. Het zelfde terrein waar vrijdagavond nog honderden marktkramen te vinden waren zou omgetoverd worden tot een grote dansvloer, zo hoorde ik eerder van Johannes. Zelf een intensieve tranceparty bezoeker. Toen ik te horen kreeg dat het Karacus Marakus festival definitief niet door zou gaan, verwachtte ik dat deze trance bezoekers nu massaal naar dit festival zouden komen. Vanwege het weekend en de lage entreeprijs van 300 INR logischerwijs een overgroot deel aan Indiase toeristen. De organisatie maakt echter alleen gebruik van de helft van het terrein waar op een klein podium een DJ staat te draaien. Van de mooie ambiance vol gekleurde verlichting tussen de palmbomen zoals op de vrijdagavond, is niets terug te vinden en voor het podium staan mensen elkaar te verdringen.

Nee, dit is niet de plek om te zijn. Voor mij althans. Het enige positieve is dat ik vreselijk gelachen heb tijdens mijn gesprek met de goedlachse Indiase pizzabakker die er een kraampje beheert maar weinig klanten heeft. Het is warm en druk en eten is niet iets waar mensen mee bezig zijn. Heb het na een paar uurt wel gezien en verruil de drukte voor de rust aan het strand waar ik bij de Five Five bar nog een laatste afzakkertje haal terwijl ik de golven op het strand zie rollen. Iets waar ik uren mee bezig kan zijn. Heb zo nu en dan een praatje met de vrouw die de strandtent runt en met Ram, de Nepalese jongen die er werkt en waar ik inmiddels goed bevriend mee ben geraakt. De rust wordt verstoord door een grote groep Indiase mannen die luidruchtig hun avond hier willen afsluiten. Voor mij teken om afscheid te nemen. Wandel de paar honderd meter terug over het strand en laat deze dag achter me.

Ik weet niet hoe het mogelijk is maar kan vrij goed slapen op het tweepersoons bed dat in mijn kamer staat. Geen dekens maar liggend onder een dun laken met boven me een draaiende ventilator om de ergste warmte te verdrijven. Zit in een volledige relax modus zoals eigenlijk iedereen hier. Wanneer ik ´s ochtends mijn kamerdeur open zie ik steevast Julie met een kop koffie en een sigaret in haar hand vredig op een stoel op haar balkon zitten. Naast haar op de grond ligt de zwerfhond Sweetie. Jaren geleden hier komen schuilen vanwege vuurwerk om vervolgens nooit meer weg gaan. Julie bekommert zich om deze hond waardoor er een bijzondere band is ontstaan. Warme zonnestralen die de palmbomen en de grote groene varens verlichten. Alles straalt rust uit. Iets dat ik ook bij de German Bakery ervaar. Tenminste, normaal gesproken. Een Indiase vriendengroep verstoort de sfeer die het hier zo bijzonder maakt. De warme zachte klanken van de Tibetaanse mantra Om Mani Padme Hum. Dagelijks gedraaid in de ochtend en waardoor ik telkens wordt herinnerd aan mijn dagen in Kathmandu waar het de straten vulde. Flessen bier worden opengetrokken en begint het steeds meer op een afterparty te lijken na een paar dagen feesten in Goa. Het zijn veranderingen die gisteravond op het Hiltop festival ook de overhand hadden. Ik heb zoveel moois mogen beleven in al die jaren dat het ook iets zegt over mijn eigen ontwikkeling. Het zijn veranderingen waar ik in mee moet of eigenlijk mag gaan. Deze moet accepteren zoals ze zijn. Zoals Julie en Joy nog immer hun thuis vinden hier. Zou naar andere oorden kunnen gaan tijdens deze break maar koos er toch voor om Goa weer te bezoeken. Een echte reden kan ik niet aanwijzen. Diep van binnen ben ik verbonden met de mensen in dit immense land. Niet met dit soort luidruchtige welvarende vakantiegangers maar met de hartelijke mensen. Mensen uit de minder welvarende klassen en die zijn hier nog in een overgroot deel aanwezig. Daarbij is het wel prettig dat mijn verblijf in het Florinda´s guesthouse en zijn bewoners van onschatbare waarde zijn.

Lisanna, de Zwitserse, die in het naastgelegen Vagator onderdak heeft gevonden zal binnenkort vertrekken. Nu het grote festival is afgelast geen reden om hier langer te blijven. Had haar beloofd nog een keer samen naar het brede strand van het noordelijk gelegen Morjim te gaan. Haal haar in het begin van de middag op bij het guesthouse waar ze verblijft. Ze heeft contact gehad met een Zwitserse kennis die ook ergens in die omgeving verblijft en besluiten haar op te gaan zoeken. Het is enkele kilometers verder dan Morjim. In de strandtent waar we Mina ontmoeten, want zo heet ze, is het aangenaam vertoeven. Zitten tot na zonsondergang op de lounge banken waar vandaan we een prachtig uitzicht hebben op het rustige strand. Mina reist het grootste deel van het jaar. Ze is geboren in Duitsland, is half Israëlisch, woont een deel van het jaar in een appartement van een vriend in Zwitserland en nu bij vrienden in Goa. Een creatieve geest die sieraden ontwerpt. Deze in Thailand laat produceren om ze daarna op grote festivals in Europa te verkopen. Lisanne daartegen heeft een meer solide basis in Luzerne. Werkt in Zwitserland voor de overheid als sociaal werker en coördineert de stroming hulpbehoevende met de instanties die er daadwerkelijk mee aan de slag gaan. Beide zijn interessante jonge vrouwen van begin dertig waar ik waardevolle diepgaande gesprekken mee kan voeren. Nemen voordat de zon ondergaat nog een laatste duik in het aangename zeewater en besluiten samen ergens te gaan eten. Vrienden van Mina hebben een restaurant in Siolim uitgezocht en wij zullen ze daar vergezellen. Het ligt op de route terug en ik vind het allemaal prima. Aangekomen zitten er vijf vrienden van Mina op ons te wachten. Een paar uur aangenaam gezelschap. Het is rond 21.00 uur wanneer ik  Lisanna weer afzet haar verblijf in Vagator. Haar laatste avond hier. Morgen reist ze richting Panaji, de hoofdstad van Goa, waar haar vader op haar zal wachten. Samen zullen ze voor enkele maanden door India reizen. Een prachtig avontuur staat haar nog te wachten. Wens haar alle goeds bij het afscheid en rijd terug in Anjuna. Parkeer ik de scooter bij het Florinda´s guesthouse en maak de korte wandeling over het strand naar de Five Five bar voor mijn dagelijkse afsluiting. Het is er vrijwel uitgestorven maar vind dat heerlijk. Zittend in een van de strandstoelen met uitzicht op de woelige zee. Met een rum/cola in mijn hand en een temperatuur nog ver boven de twintig graden denk ik aan de dag die achter me ligt. Wat was het weer bijzonder.

Heb eigenlijk weinig zin om actie te ondernemen. Ontbijt op mijn vertrouwde adres en wissel wat euro´s bij Maja in het kleine wisselkantoor. Druk heeft ze het niet dus alle tijd voor een praatje. Maja woont met haar gezin in Vagator en werkt hier gedurende het hoogseizoen. Vanaf oktober tot en met maart. Met haar is het altijd lachen geblazen in de korte tijd dat ik er zit. Ben een groot deel van de dag bij het guesthouse te vinden. Johannes, de Duitser in de kamer naast mij, heeft zijn yoga les erop zitten. Op zijn balkon zit hij bij te komen van alle actie en zal straks weer achter zijn laptop plaats nemen. Dagelijks wil hij zo´n drie uur besteden aan het schrijven van artikelen voor derden. Taaie kost waar hij steeds minder plezier in krijgt. Het wordt ook steeds lastiger nu de temperaturen langzaam stijgen bij een hoge luchtvochtigheid. Signalen dat de regenperiode er langzaam aan zit te komen. Wil zelf het strand even laten voor wat het is en besluit naar het zuidelijker gelegen Bagga te rijden met de scooter. Een drukbezochte badplaats op vijf kilometer van Anjuna. Er zijn enkele massagesalons te vinden waar ik maar eens gebruik van ga maken. Lig niet veel later op een massagetafel waar ik door Loraine onder handen wordt genomen. Een jonge Indiase vrouw uit de Assam. Een van de armste staten van India, in de buurt van Bangladesh. Ze werkt hier als masseuse om geld te verdienen en daar een deel van naar huis te sturen. Nodig om haar familie te onderhouden. Ze houd gelukkig van dit werk en is daar ook heel goed in zo heb ik ondervonden. Ik houd wel van een beetje dieptemassage maar moet werkelijk af en toe op mijn tanden bijten. Heel ontspannend is het daarom niet maar wel blij dat de stramme spieren weer eens onder handen zijn genomen. Nu de zon langzaam zakt begeef ik me terug naar Anjuna. De zonsondergang bij de Five Five bar is waar ik erg van kan genieten. De warme oranje gloed die de hele omgeving prachtig kleurt en het strand dat steeds meer gevuld wordt met Indiase toeristen die er hun plaatjes komen schieten. Luisterend naar het album Year of Love van de band Beta Radio een idyllisch moment. Loop later in de avond nog een keer langs de waterlijn maar voel dat mijn kamer de beste plek is op dit moment. Heb weinig ondernomen maar de warmte heeft waarschijnlijk toch meer invloed dan ik dacht. Prima zo.

Zoals iedere woensdag vandaag de Flea market. Een markt op een terrein aan het strand, net iets verder dan de Five Five bar. Niet spectaculair maar wil wat kleding kopen en er de sfeer proeven. Er komen bezoekers uit de wijde omtrek hier naar toe. Midden op het terrein staat een open restaurant waar de hele dag live muziek wordt gespeeld. De plek waar Julie wekelijks te vinden is. Omringt door Engelse bekenden en buitenlandse toeristen maakt ze hier de dag vol. Kan erg genieten van het tafereel wanneer ik het restaurant passeer tijdens mijn rondje markt. Ben gek genoeg ook nog geslaagd wat betreft kleding. Terug bij het guesthouse eerst maar eens een douche om de warmte enigszins te verdrijven. Heb ook geen zin om op een ligbed op het strand te gaan liggen. Joy is herstellende van maagklachten. Zit al een aantal dagen voor haar kamer waar Mittel en Esprito haar nu gezelschap houden. Voor enige tijd sluit ik me bij ze aan. Omdat het nog vroeg in de middag en krijg de ingeving om Sunita een bericht te sturen. Het is een Indiase vrouw die ik negentien jaar geleden in India heb ontmoet. Hebben altijd veel contact gehad maar de laatste vijf jaar is dat jammer genoeg iets verwaterd. Ze heeft zware tijden achter de rug. Gescheiden, de zorg voor haar moeder, een zoon die gokverslaafd was en daardoor geld stal. Interne ruzies waardoor ze haar kleinkinderen jarenlang niet heeft mogen zien terwijl zij degene was die deze hoofdzakelijk opvoedde. Sunita is werkelijk de goedheid zelf. Heeft inmiddels al zijn schulden betaald. Mede door het appartement te verkopen. Hetzelfde appartement waar ik haar destijds geld voor heb geleend. Om een plek voor zichzelf te creëren. Had vernomen dat ze in Goa is en wil haar graag opzoeken in Candolim. Een plaats langs de kust een tien kilometer ten zuiden van Anjuna waar ze verblijft met haar familie. En die is behoorlijk uitgebreid. In India is het gebruikelijk dat familieleden samen onder een dak wonen. De zogenaamde joint families. In de tijd van alle onrust met haar zoon kon ze onderdak vinden bij een neef en zijn gezin in Mumbai. Is daar na alle tumult nooit meer weggegaan. Inmiddels is ze volledig opgenomen in een groep van neven, nichten, ooms en tantes, achterneven en ga zo maar door. Ze zorgen allemaal voor elkaar. Het heeft ervoor gezorgd dat ze zich weer als een vis in het water voelt.

Daarnaast verhuurt ze haar appartement in Mumbai en heeft daarmee haar toekomst financieel verzekerd. Ook de band met haar zoon, schoondochter en kleinkinderen is weer volledig hersteld. Ik hoor het hele verhaal aan in Café Candolim. Een vrij westerse etablissement met airco en werkelijk hoogwaardige producten. Het staat langs de drukke doorgaande kustweg naast het grote appartement die de familie in bezit heeft. Voor me zit een stralende vrouw die de wereld weer aan kan. Nu haar appartement verkocht is zijn de laatste lasten van haar schouders gevallen. Zo lang terug dat ik haar gezien heb maar het voelt als gisteren. Buiten zit een oude oom van haar op het terras. Sunita is vanmorgen met hem naar het ziekenhuis geweest. Als controle na een hardnekkige longontsteking. Schud hem nogmaals de hand wanneer we afscheid nemen en hij zegt me dat ik altijd welkom ben. Wilde betalen maar dat wordt geweigerd. Als gast van de familie wordt er namelijk niet betaald, zo wordt me duidelijk gemaakt. Rijd met een glimlach terug bij een beginnende duisternis. Wat ben ik blij dat ik Sunita weer gesproken heb. We zullen voordat ik vertrek uit Goa nog een keer samen ontbijten in het restaurant. Een afspraak die ik zeker ga nakomen. Bij de German Bakery treed iedere woensdag een band op. Vanavond een reggae band zo had Sonu me vanmorgen gezegd. De jongen die er de zaak runt. Rijd er vanuit Candolim direct naar toe om zeker te zijn van een plaats. Vorige week was het er namelijk overvol hoorde ik. Het is er nog rustig. Bestel iets te eten en wacht op wat er komen gaat. Het duurt een tijdje maar dan klinkt er gezang vanuit de boxen. Het lijkt meer op meditatieve muziek waarbij de zanger het belangrijk vindt om de guru uit te hangen. Verre van reggae dus. Het beste is om de laatste uren op het strand te vertoeven. Absoluut geen moeilijke keuze. Bij de Five Five bar word ik weer hartelijk ontvangen en heb binnen korte tijd mijn mix drankje in de hand. Het kan beroerder.

Inmiddels ruim een week in Goa en dat betekent dat de helft erop zit. Tijd vliegt en de routine neemt de overhand. Bezoek mijn vertrouwde adressen zoals het strand bij het Bora Bora restaurant in Morjim. Het ritje er naartoe met de scooter is altijd een aangenaam tijdverdrijf en door de nog enigszins verkoelende rijwind de ergste warmte ontwijken. Heb in de afgelopen dagen ook regelmatig contact met Joheb en Habib in Jodhpur. Het werk vordert en dat zijn goede tekens. Krijg vandaag nieuwe kleurstalen onder ogen. Het is ze gelukt om exact dezelfde kleuren te creëren als die van mijn kleurstalen. Mijn grootste zorg tijdens mijn bezoek in India. Ook op andere vlakken gaat alles naar behoren. De nieuwe tafels zijn in productie en met afwerkingen op de houten bladen wordt druk geëxperimenteerd. Over een week zal ik alles persoonlijk onder ogen krijgen. Iets waar ik erg naar uit kijk. Maakte me al geen zorgen maar de nieuwe resultaten maken mijn verblijf hier nog aangenamer. Vandaag willen Joy en Julie me vergezellen tijdens de zonsondergang bij de Five Five bar. Wanneer ik terug kom van mijn uitstapje naar Morjim en de poort van het Florinda guesthouse achter me sluit staan ze fris en fruitig op het punt om te vertrekken. Zeg dat ik ze na een verfrissende douche zal vergezellenen. Kan erg genieten van het gezelschap. De humor, de wijsheid, de humor, open- en hartelijkheid van beiden maken alles zoveel mooier. Het zijn altijd waardevolle gesprekken zonder dat een ieder elkaar claimt. Vooral doen wat goed voelt en de alles mag maar niets moet mentaliteit staat hoog in het vaandel. Het is zoals Esprito zijn guesthouse wil runnen. Hij streeft immer naar deze warme energie door ook heel vaak nee te verkopen wanneer mensen een kamer willen boeken. Gewoon omdat deze niet passen in de sfeer die hij wil behouden. Het liefst ontvangt hij westerse reizigers omdat deze minder veeleisend zijn. Zoals het jonge stel uit Tsjechië die er voor enkele nachten verblijft, de vrolijke Franse jongedame die voornamelijk haar eigen koers volgt. Mitel, een goede Indiase vriendin van Esprito uit Mumbai en de oudere Italiaanse professor die zich een beetje afzondert vanwege zijn gebrekkige Engels en zich daar mateloos aan ergert. Zich daarom vaak achter zijn computer verschuilt om zijn kennis omtrent archeologische Indiase tempels verder uit te breiden. Een mix van Europese culturen en variabele leeftijden die het hier bijzonder maken.

Aangekomen bij de Five Five bar zitten de dames heerlijk onderuit op de bank die er staat. Joy met een gezonde milkshake en een jointje in haar hand en Julie met haar favoriete gin tonic. Sluit me bij ze aan en genieten samen, luisterend naar muziek van Pink Floyd, naar een prachtige zonsondergang. Je hebt zo van die momenten. Nu het weekend is zal het waarschijnlijk iets drukker zijn in de Guru bar. Zo niet heb ik toch weer een stuk gewandeld. Ook al zit ik aan de kust, de temperatuur komt hier zelfs ’s nachts niet onder de dertig graden. Bij een hoge luchtvochtigheid zijn inspanningen ook hier op dit moment minder aangenaam. Wanneer ik bij de Gurubar aankom zie ik dat het er aardig gevuld is. Mag zonder entree te betalen doorlopen en krijg van een van de eigenaren die ik pas nog gesproken heb een groot glas rum-cola in mijn hand gedrukt. De band die er speelt heeft net pauze maar als de acht muzikanten even later losgaan is het werkelijk spektakel. Allen achter in de zestig en afkomstig uit het Engelse Bristol, zo laat ik me vertellen. Het podium is bijna te klein. Drums, gitaren, saxofoons en trompetten. Instrumenten waarmee ze hun funky muziek en geweldige boost geven. Heb het niet vaak maar krijg hier echt een woooooww gevoel van. Vrijwel niemand zit meer op zijn stoel. Het zorgt voor een paar onverwacht mooie uren op het einde van deze dag.    

In de German Bakery zit er dagelijks een man van achter in de zestig aan de tafel naast me. Het is de Zwitser Markus. Voor het eerst sinds corona weer voor een maand in India. Kwam hier al twintig jaar dus weet hoe het hier was. Ook hij moest even wennen aan de veranderingen maar de kennissen die hij hier heeft maken het nog steeds de moeite waard. Hij leeft voor een half jaar in Zwitserland en de andere helft in Azië. Voornamelijk India en Sri Lanka. Vanmorgen een iets mindere dag. De drank en de vele jointjes hebben toch zijn weerslag, zo zegt hij lachend. Laat hem daarom in alle rust zijn ontbijt nuttigen en neem mijn vaste plaats in. Op het verhoogde plateau achterin dat als podium wordt gebruikt maar waar overdag grote picknicktafels staan. Kan er ongestoord schrijven en heb daar vandaan een prachtig uitzicht over alles wat er in het restaurant gebeurd. Wil vandaag een lange rit op de scooter gaan maken. De kustroute die me langs de stranden bij Ashvem en Mandrem richting Arambol zal voeren. De meest noordelijke gelegen kustplaats in Goa op zo´n twintig kilometer afstand. Drink er op de weg er naartoe een cappuccino in restaurant Osa en rijd vervolgens door naar het steeds drukker wordende Arambol, zo blijkt wanneer ik de scooter op een grote zanderige vlakte tussen de vele andere voertuigen parkeer. Langs de kust staan hier geen hoge betonnen gebouwen maar is het een aaneenschakeling van uit riet en bamboo opgebouwde strandtenten. Omdat het strand hier aangenaam breed is lijkt het minder vol dan in Anjuna. Loop er vele kilometers langs de waterlijn om ook weer eens actief te zijn, want dat is wel iets dat ik mis. De omgeving en temperatuur lenen zich er ook niet echt voor. Iets wat ook zichtbaar is aan het percentage Indiërs met overgewicht. Een groot probleem in India. Door alle westerse invloeden eten mensen ongezonder en sporten staat hier nu eenmaal niet hoog op de prioriteitenlijst. Toch zie ik overal blije Indiase mensen om me heen. Ook in Arambol vullen deze voor ruim zeventig procent de stranden. Niet om er te liggen bakken in de zon maar om zich er te vermaken in de aangename zeewater. De westerse toeristen in bikini en zwembroek, de Indiërs in veel gevallen gewoon gekleed. Mannen in onderbroek en T-shirt en vrouwen nog volledig gekleed.

Liggend in de vloedlijn laten ze de golven over zich heen rollen. Velen kunnen niet zwemmen en hebben de zee waarschijnlijk nog nooit gezien. Als spelende kinderen in de waterlijn. Ik kan hier werkelijk van genieten. Het verschil in culturen die hier nog sterk zijn uitdrukking vindt. Wanneer de zon bijna in de horizon zakt rijd ik terug naar Anjuna. Eet onderweg iets bij een Subway restaurant waar ik vers broodje tonijn kan krijgen en zie bij thuiskomst dat het rustig is bij het guesthouse. Joy en Julie hebben hun kamerdeur al achter zich gesloten nadat ze de hele dag in Calangute zijn geweest om de kamer schoon te maken van een goede vriendin die India na ruim twintig jaar noodgedwongen moest verlaten omdat haar visum niet langer werd verlengd. Johannes die vanmorgen vreselijk enthousiast was over het trancefeest bij de Hiltop die om 14.00 uur begon maar waarschijnlijk nog niet uit gedanst is. Het feest waar ook de Française zich in de menigte bevindt. Ieder met zijn eigen verhaal. Ik zal het morgen allemaal te horen krijgen. Jullie lezen het….