Week 42 (Ma. 17 – Zo. 23 okt) 2011

Aangekomen bij hotel Metropool zit een Aziatische man rustig buiten op de trap een sigaretje te roken. Ik zeg goedemorgen en raak met hem in gesprek. Zijn strakke gezicht veranderd op slag in een glunderende uitstraling en begint hij enthousiast te vertellen. Hij is vannacht net aangekomen vanuit Tokyo Japan en heeft slechts een paar uur slaap achter de rug. Iets wat niet aan zijn humeur de merken is. In de bus vervolgen we het gesprek. Nu spreken veel Aziaten Engels met een bijzonder accent maar in dit geval gaat het ook nog in zo’n razend tempo dat ik hem nauwelijks kan volgen. Hij heeft regelmatig lachbuien maar ik heb geen idee waarom.
Het is een bijzondere ontmoeting op deze eerste dag van de week.  Zijn naam is Hiroyasu Kawamutsu, zo lees ik op zijn kaartje, een man van 51 jaar die voor een Chinese onderneming werkt en nu voor de eerste keer op zoek is naar textiel in India. Omdat het maandagochtend is duurt de reis tweemaal zo lang en ben ik al gesloopt voordat we het beurscomplex bereiken. Voornamelijk omdat ik zo geconcentreerd moet luisteren. Als ik over zijn vrouw begin moet hij lachen en zegt; “Praat me er niet van. Ben blij als ik weer een paar dagen van haar verlost ben”. Gelukkig lacht hij erbij en zegt het voldoende over zijn gevoel voor humor. Een laatste dag waarbij ik de overgebleven exporteurs op de lijst wil bezoeken en dan natuurlijk de fabrikanten waarmee ik al enige jaren contact heb en ook op de beurs vertegenwoordigt zijn. Overal wordt ik positief ontvangen en zal de meeste de komende maanden gaan opzoeken in hun eigen omgeving. Vandaag doe ik het rustig aan. Heb het eigenlijk wel gehad met al die kilometers, het overvloed aan aanbod en stap rond de middag de business lounge in waar het rustig vertoeven is. Vandaag kunnen alle buitenlandse kopers er gratis eten en vanaf 16.00 uur gratis wijn drinken. Het voedsel laat ik voor wat het is maar als afsluiting van deze beurs laat ik de wijn me goed smaken. Wijn is eigenlijk een groot woord omdat ze Brut schonken. Een witte wijn met bubbels waar je overigens ook gelukkig van kan worden. Bij de instapplaats van de bus zit mijn Japanse vriend al te wachten. Rust tijdens de terugweg hoeft ik dus niet te verwachten. Ach, het is wel weer gezellig. Het idee dat ik morgen niet meer hoeft geeft een zucht van verlichting. Na een laatste wandeling ben ik om 19.30 weer terug bij het guesthouse. Eet iets, check mijn  e-mails maar verder is het wederom einde oefening. Neem een douche en stap in mijn lakenzak. Wat kan dat toch een rijk gevoel geven.

Mijn biologische klok staat op 06.00 uur, zoals alle voorafgaande dagen. Vandaag echter geen drukte. Kan blijven liggen totdat ik volledig uitgerust ben. Vandaag wil ik gaan kijken of ik een treinticket kan bemachtigen op het Nieuw Delhi treinstation.

Henna tekeningen…ware kunst!

Het schijnt dat de treinverbinding naar Jaipur sterk verbeterd is en daarnaast ook veel goedkoper dan de bus. Geheel links in de stationshal is op de eerste verdieping een speciale ruimte te vinden waar toeristen ongestoord een treinticket kunnen kopen. Ik ben alleen niet de enige. Zodra ik de deur open zie ik meer dan honderd buitenlanders die netjes in een hele grote kring van stoel naar stoel schuiven. Aan de overkant een vijftal bureaus met daarachter medewerkers van de Indian Railway. Telkens als er een klant is geholpen gaat de eerstvolgende in de rij naar het betreffende bureau en schuift de rest weer een plaats op. Het vreemde is dat, ondanks de complexiteit van het spoorwegennet, het treinverkeer in India redelijk georganiseerd verloopt. Een klantnummer uit een automaat zou eigenlijk wel in dat straatje passen. Alhoewel….misschien moeten we dit juist niet doen en de charme die het uitstraalt behouden. Slecht 100 rupees voor de tocht welke per trein slechts 4,5 moet gaan duren. Ik zal het morgen allemaal meemaken.

Urenlang ben ik bezig met het uitwerken van de gegevens die ik heb verzameld op de beurs en maak een logische route om de fabrikanten de komende tijd te gaan bezoeken. Ruim 40 zijn het er nu. Ik zal veel onderweg zijn, dat is duidelijk. De verdere dag houd ik me kalm. Ben eigenlijk best wel moe en zit een groot deel van de middag in het restaurant aan de overkant van het Ajay guesthouse. Daar waar ze ontspannen muziek draaien en de tijd neem om mijn reisverslagen neer te tikken. Heb alleen om 19.00 uur een afspraak via skype met Santosh om de laatste ontwikkelingen van de website en blog door te nemen, verder niets.  Ik weet niet hoe het komt maar mijn maag is een beetje van de rel en besluit daarom maar op tuk te gaan voor een paar uur. Voel me jammergenoeg steeds slapper worden, heb koppijn en af en toe breekt het zweet me uit. Toch wil ik op pad. Vanuit een restaurant op een paar honderd meter verwijderd van het guesthouse zou ik contact zoeken met Santosh.

Autoriksja met vrolijke kinderen.

Onderweg voel ik dat iedere stap zwaarder word. Mijn maag de drukte en warmte even niet kan waarderen. Ik moet rennen naar een plek in de duisternis om vreselijk over te geven. Nee, dit gaat hem niet worden vandaag. Ondanks de drukte op straat heeft alleen een riksjarijder me gezien. Vraagt hoe het met me gaat en zegt me even op de achterbank van zijn riksja te gaan zitten. Ik moet even op adem komen maar voel me wel heel erg opgelucht. Nu maar hopen dat het hierbij blijft. Als eerste bel ik Santosh om de afspraak te annuleren, koop vervolgens wat koekjes en ga snel terug naar mijn kamer. Voel me zo moe dat ik neerval en niets anders wil dan slapen. Voor een aantal uren gaat het goed maar moet met regelmaat naar de wc rennen. Ben volledig uitgeblust. Nee, Delhi is niet aan mij besteed. Ondanks dat ik heel voorzichtig ben met drank en voedsel heb ik waarschijnlijk iets gedronken wat duidelijk de houdbaarheidsdatum ruim heeft overschreden.

Ik voel me nog steeds erg lamlendig de volgende morgen maar moet toch weer wat in mijn maag hebben. Loop naar de markt om wat bananen te kopen en ga langs de apotheker om wat medicijnen te halen. Ik weet niet wat hij me heeft gegeven, maar alles voldoet op dit moment. Zolang ik lig geen probleem, maar zodra ik aan de wandel ga ontstaat er een soort chemische reactie in mijn maag dat alle tabletten binnen een mum van tijd in de pot liggen. En ik maar denken dat ik alles gehad heb. En dan niet te vergeten dat vandaag ook de treinreis naar Jaipur op het programma staat. Iets waar ik nu helemaal niet zo vrolijk van wordt.  Ga ik dat allemaal wel volhouden. Kunal, de handelsagent in Delhi zou me vanmiddag ophalen om in zijn kantoor enkele van zijn producten te gaan bekijken. Hij zou zelf contact opnemen en afwachtende lig ik op bed. Veel later dan gepland komt hij me ophalen maar het kantoor zullen we niet halen. Er is te laat, te druk in het verkeer en de overbezorgde Kunal brengt me daarom vroegtijdig naar het Rohilla treinstation op 7 km afstand van de Main Bazar. Nou ja, vroegtijdig. We staan grotendeels in de file en weten net op tijd de trein te halen. Binnen nog geen vijf minuten verlaat de zware diesel het station. Langs het spoor vind je de meeste krottenwijken. Een vreselijke stank, veroorzaakt door het openbaar toilet waarvoor de spoorlijn wordt gebruikt, als ook de enorme hoeveelheden afval die hier en daar in brand worden gestoken, maken de eerste kilometers er niet leuker op. Voel me waardeloos, maar als ik al die kinderen daar zie rondhuppelen en denk aan hun toekomst, wie ben ik dan om te klagen.  Zodra we de buitenwijken van Delhi verlaten probeer ik me volledig af te sluiten van alles wat er om me heen gebeurd. Mijn maag houd nog altijd stand en leunend tegen het raam probeer ik te slapen. Heb het grotendeel van de reis mijn ogen dicht. Naast me zit een jonge beeldschone vrouw met haar zoontje van nog geen jaar oud. Mooie vrouwen en er niet mee praten, het zegt eigenlijk alles over mijn toestand op dit moment. Wanneer de trein om 22.30 in Jaipur aankomt en ik even later het appartement binnenstap kan ik geen stap meer verzetten. Ben wel vreselijk blij dat ik het gehaald heb. Pak mijn lakenzak en ben binnen zeer korte tijd van deze wereld.

De rust heeft me goed gedaan. Heb een hele goeie nacht achter de rug en voel me weer een stuk beter. Veel actie wil ik de komende dagen niet ondernemen. Heb Sunil nog wel gebeld omtrent de vorderingen met betrekking tot het registreren van The Soul of India maar zal hem verder niet storen. Hij heeft het te druk met het naderende Diwali festival, het Indiaas Nieuwjaar waarbij er heel veel op de lokale markt verkocht wordt.

Strijken langs de openbare weg.

Het overal topdrukte aan het worden is, zoals ook bij Rajesh in het Plaza duidelijk te merken is. Op straat beginnen mensen de straatverlichting en versieringen op te hangen, winkels blijven in deze periode langer open en de komende dagen zelfs tot ruim na middernacht. Je kunt het bijna vergelijken met de kerstperiode in landen zoals Amerika en Engeland. Nee, ik laat deze dagen maar even voor wat het is. Pak mijn rust en zal iedereen wel weer opzoeken wanneer alle feestdagen achter de rug zijn en de rust is wedergekeerd.

Overal gaat Nieuwjaar met vuurwerk gepaard, alleen hier beginnen ze alleen iets eerder met afsteken. Zo ook op het Sukhi Jeevan complex. Tussen de gebouwen wordt op straat al vrijwel iedere avond vuurwerk afgestoken. Geen gewone rotjes maar knalvuurwerk waarbij het autoalarm van verschillende auto’s wordt geactiveerd. Echt niet normaal. En….. het zal alleen nog maar erger worden de komende dagen. Zelf zal ik binnen enkele dagen richting Jodhpur vertrekken om daar Diwali te gaan vieren, maar ook daar zal het knalwerk niet minder zijn.

Golfbaan in Jaipur

Waarschijnlijk nog erger vanwege de smalle straatjes of eigenlijk stegen die er in de oude stad te vinden zijn. Omdat het blog online is en ik even geen afspraken heb ga ik het appartement maar eens schoonmaken. De vloer bestaat uit marmeren plavuizen en die zijn inmiddels voorzien van een grote lading stof. Iets wat onoverkomelijk is wanneer je de ramen openzet en de ventilator aan het plafond zijn uren laat maken. Ik kan een van de vrouwen van het complex vragen om dit te doen maar ben voorzichtig met wie ik binnen laat. Er staan waardevolle spullen van Niru en mij en bovendien ben ik niet te lui om zelf aan de slag te gaan. Met een desinfecterend middel ben ik even bezig om de hele vloer te boenen. Natuurlijk niet te lang want ik moet nog naar het station. Wil komende maandag naar Jodhpur en moet vroegtijdig een ticket regelen want zo vlak voor de feestdagen is heel India in beweging. Bij het station is een apart gebouw waar je treinkaarten kunt reserveren. Een 5-tal loketten en een daarvan is speciaal voor ouderen, toeristen en vrijheidsstrijders, zoals netjes staat aangegeven op het plexiglas waarachter de loketbeambte zich verschuilt. Alvorens in de rij te gaan staan wordt een ieder vriendelijk verzocht een formulier in te vullen met informatie van de desbetreffende trein, de datum en persoonlijke gegevens. Het formulier is echter beperkt van formaat, zoals ook de schrijfruimten waar je alles in moet vullen. Onleesbaar dus! Netjes kras ik alle  vakjes vol en ben al snel aan de beurt. Ik lach vriendelijk naar de vrouw achter het loket en ze lacht zowaar heel vriendelijk terug, bijna om vlinders van te krijgen. Zeg haar dat ik de snelste trein naar Jodhpur wil nemen en of de ingevulde trein de juiste is. Nee dus! Normaal kun je dan weer een ander formulier invullen en achter aansluiten, dit keer schuift ze lieftallig het papiertje naar me toe en zegt welk treinnummer ik moet noteren. Nog kleiner dan de vorige keer en dus nog onleesbaarder geef ik het haar weer retour. Helemaal goed, een dikke tien! Ze drukt op print en niet veel later sta ik buiten met de treinticket te wapperen. Wat toch een heerlijk land.

Ook deze avond ben ik in de Chrystal Mall. Het is zaterdagavond en de welvarendere inwoners van Jaipur gaan uit winkelen en zoeken vertier buitenshuis.

Central Park in Jaipur.

Zo ook in dit warenhuis. Wat zeer opvallend is zijn de vele mensen met overgewicht. Mensen doen hier vrijwel niet aan sport en dat is duidelijk te zien. Vrouwen spannen overigens de kroon. Ondanks dat hier best wel mooie dames rondlopen, groeien de meesten na hun huwelijk volledig dicht.
Ik vroeg laatst aan de jongens van de koffieshop hoe gevoelig het hier in Jaipur ligt met betrekking tot “love” en “aranged” huwelijken en toen bleek dat nog steeds 70 a 80% van jongeren voor een geregeld huwelijk gaan. Dit betekent dat het een grotendeels zakelijke overeenkomst is welke door de ouders in stand wordt gebracht. Dit zal mede de oorzaak zijn waarom mensen zo weinig met de fysieke verzorging van hun lichaam bezig zijn. Natuurlijk speelt de traditionele cultuur in Rajasthan en hun gewoonte ook parten, maar toch. Voor mij een schrale troost. Het houd de hormonen rustig.

Het is zondag vandaag en aangezien ik geen plannen heb wil ik een lange wandeling maken richting Central Park. Het is en stuk rustiger op de route is daarom heel aangenaam. Bovendien maak ik gebruik van google maps op mijn mobiel en weet via allerlei binnenweggetjes de ergste verkeersaders te omzeilen.

Central park in Jaipur.

Kom op plekken waar de beter gesitueerden van Jaipur woonachtig zijn, passeer een nooit eerder gezien hertenkamp en ben eerder dan verwacht op de plaats van bestemming. Het is een redelijk groot park aan de rand van de golfbaan van Jaipur. Ja, golven doen ze hier ook. Het is er vreemd genoeg vrij rustig. Alleen een paar werklui en een aantal datende jonge stellen. Tenminste, zo lijkt het vanwege de bescheiden gezichtsuitlatingen. In het Central Park vind ik een paar uur ongestoorde rust en frisse zuurstof. Kan eindelijk ook eens de rust vinden om een paar leuke foto’s te maken en mijn Hindi te oefenen met een van de bewakers die spontaan even polshoogte komt nemen. Ben weer helemaal opgeladen wanneer ik langzaam aan de weg terug begin. Omdat ik nog iets wil kopen voor Niru vanwege Diwali bezoek ik onderweg nog enkele winkels en schrijf de laatste regels van mijn blog in de Christal Mall. Morgen begint en nieuwe week.

Deze week was er een met een dubbele lading. Heb de beurs in Delhi goed kunnen afsluiten, maar door de maagklachten een paar hele nare dagen gehad. Gelukkig is er altijd nog Jaipur. Geen bruisende stad, maar voor mij wel de plaats waar ik me wederom binnen korte tijd herstel Na een paar dagen rust tijd om verder te gaan. Alles is in beweging en dat moet ik zo zien te houden.

 

 

 

3 Comments

  • Moeder en Trudy de Boer

    October 26, 2011 at 10:25 am Reply

    Hoi Eugen,
    Alweer een maand in India en al heel wat gedaan, heb nog niet alles gelezen.
    Want hier gaat de tijd ook snel met van alles, gezin, werk en andere aktiviteiten.
    Maar ik denk elke dag aan je!
    Tot ziens of horens………………………………………

  • Peter en Carola

    October 27, 2011 at 3:34 pm Reply

    Hoi Eus,
    Hier effe een berichtje uit Hoogkarspel.Ik heb je blog gelezen van de eerste maand India.
    Wat heb jij al weer veel beleefd en gedaan in je eerste maand India, op de hernieuwde weg die je bent ingeslagen, om je droom na te jagen.
    Ja al die multimedia is toch wel een mooi gegeven in deze tijd om iedereen op de hoogte te kunnen brengen.. Alleen kost het ook wel heel veel tijd, dit zie ik ook al bij Brent, om het bij te houden. Brent hyved en twittert er ook al op los met zijn opgebouwde vrienden-netwerk!
    Ik hoop voor jou dat al je gezondheidsperikelen die je met de grote overgang gepaard zijn gegaan weer wat achter de rug zijn en je nu weer stevig in je vel zit en weer de energie hebt die voor jou nu zo hard nodig is.
    Zelf ben ik op mijn werk druk bezig geweest met de POP-gesprekken met m’n teamleden(soort evaluatiegesprekken/ Pers. ontwikkelings. plan) die ik jaarlijks moet houden. Verder nog een paar cursusdagen gehad en een Interne ISO-audit afgenomen waar ik nu een verslag nog van moet maken. Het lijkt wel een eindejaarssprint! Vanaf volgende week komen er weer een aantal fam.verjaardagen aan (nov. is spitsmaand bij ons) en ben ik nog wat bij Anja en Ramon aan het helpen in hun nieuwe huis! Dus ook ik verveel me niet.

    Eus,het ga je goed, veel inspiratie en succes en we contacten elkaar weer!
    Groetjes Peter.

  • Badra

    October 30, 2011 at 2:32 pm Reply

    Hoi Eugen, hoop dat het beter gaat met je! je hebt inderdaad zoveel meegemaakt ….veel succes met alles en tot gauw, Badra

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.