About Eugen
October 7, 2011Als jongetje uit een klein dorpje in west-friesland wilde ik altijd al gelukkig
zijn. Mijn vader was van boerenafkomst en zette dit, zoals van hem werd
verwacht, verder voort. Samen met mijn moeder, wiens ouders ook een
boerenbedrijf hadden, woonden we in een boerderij met diverse soorten vee.
Mijnvader was boer maar had altijd graag verder willen studeren. Gebrek aan geld en geen volgers zorgden ervoor dat keuzes hem werden ontnomen. Zijn ongenoegen hierover heeft hij diverse malen laten doorschemeren. Hij deed dus iets wat van hem verwacht werd maar waar hij niet met z’n hart voor gekozen had. Toch heb ik veel respect voor de manier waarop deze, gedeeltelijk ontevreden man, z’n taak volbracht.
Het idee dat iemand iets deed zonder daar met z’n hart mee bezig te zijn heeft me altijd beziggehouden. Mijn motto was dan ook;”Dit gebeurt mij niet” Ik ben dan ook
heel bewust omgegaan met de keuzes die ik moest maken. Met een goed gevoel
ergens aan beginnen werd steeds belangrijker. Zo ben ik na de lagere school
richting de LTS gegaan met de richting bouwkunde. Mijn broer was mij al
voorgegaan en zijn enthousiasme sloeg op mij over. Werken met natuurlijke
materialen en er iets mooi van maken gaf een heerlijk gevoel. Na de LTS ben ik
verder gegaan en heb de MTS doorlopen en mocht ik in het derde jaar van deze opleiding stagelopen bij een bouwbedrijf. Tekeningen maken van bedrijfspanden, dag in dag uit. Het begon me steeds meer te benauwen. Er waren mensen die er al meer dan 20 jaar werkten. Iedere dag dezelfde mensen, dezelfde materialen, dezelfde tafel, dezelfde……nou, noem het maar op. Ik zag me niet oud worden op die manier.
Steeds meer kreeg ik het idee dat ik ruimte nodig had. De wereld was zo groot
en er viel nog zoveel te ontdekken. Een volgende stap was dan ook de marine. Na
het behalen van mijn diploma ben ik als KVV’er in dienst getreden bij de Koninklijke
Marine om veel van mijn diensttijd op een onderzeeër door te brengen. Een
wereld op zich. Ik dacht dat het niets voor mij zou zijn maar na enkele reizen
begon ik het steeds leuker te vinden en ook meer eigenschappen van me te
herkennen. Mensen…..mensen vond ik belangrijk. Met zoveel mensen op een kleine oppervlakte en dan toch een team vormen. Communicatie en acceptatie waren de belangrijke stelregels waar ik me prima in kon vinden. Daarnaast wilde ik iets anders dan wat iedereen al deed. Waarom die drang er was en nog steeds is weet ik niet maar het geeft me een bijzonder gevoel. Het gevoel om bijzonder te
zijn….heerlijk toch?
Ik kan nu mijn aandacht te geven aan hetgeen ik altijd al wilde doen. Projecten en mensen ondersteunen met mijn eigen verdiende geld. Om dit om te zetten ben ik enige jaren voor langere tijd in India doorgebracht. Geloven in de dingen die je doet. Een mooie toekomst in het vooruitzicht. Voor mij, maar zeker ook voor zovele arbeiders in India. Dat zou fantastisch zijn!
Groetjes Eugen
frank slippens
March 29, 2012 at 4:09 pmhallo Eugen
volg je avonturen via je blog en zie dat je goed bezig bent
hier alles oke met mij en ook met m,n kinderen
heel veel plezier in nepal geniet van je uitstapje
groeten Frank
eugendeboer
April 1, 2012 at 10:28 amHey Frank,
Blij te horen dat het goed gaat met jullie! Geniet van je kinderen en de dingen om je heen.
Het maakt niet uit waar je bent….overal is wel wat, dat heb je wel kunnen lezen.
We gaan zeker weer bijpraten in Nederland. Maar wel onder het genot van een grote pot bier 🙂
Hou je goed en tot horens…
Groetjes Eugen