Week 40 (Ma. 3 – Zo. 9 okt) 2011

Week 40 (Ma. 3 – Zo. 9 okt) 2011
Deze week hoop ik Santosh weer te spreken en misschien dat Niru nog naar Delhi komt voor een dag vanwege enkele documenten die ondertekent moeten worden.
Ik neem de dagen zoals ze zijn en zonder enige druk laat ik alles passeren. Er is voldoende tijd om mensen te ontmoeten en zaken af te handelen voordat de beurs hier 15 oktober begint en dus geen stress. De meeste tijd breng ik door in de Main Bazar. De kleine restaurantjes langs de weg zijn altijd gezellig druk en als ik wat meer rust wil loop ik een paar kilometer naar Connaught place. De kortste route hier naar toe is langs een drukke snelweg en om die te vermijden maak ik een klein ommetje. Iets minder drukte is wel net zo plezierig, ook al is het maar voor even.
De drukte, warmte en luchtvervuiling is iets waar je nooit aan zult wennen. En dan praat ik natuurlijk over het altijd hectische Delhi. Hoop eigenlijk zo snel mogelijk te vertrekken. Zoals eigenlijk iedere reiziger hier. De weg die ik bewandel gaat langs een cricketstadion, een ziekenhuis en diverse beveiligde woonflats. Omringt door hoge muren en voorzien van beveiligers. Waarschijnlijk voor de iets beter gesitueerden van de stad. Iets wat duidelijk is te merken aan de auto’s die de complexen verlaten. Van de buitenkant zijn alle gebouwen, inclusief het ziekenhuis, overigens sterk verarmd. De muren zijn veelal beschadigd of door de hevige moesson regens aangetast.  Hopelijk van binnen betere kwaliteit, al wil ik daar zelf liever niet achter te komen. En dan bedoel ik het ziekhuis. Ik bezoek vrijwel dagelijks een koffieshop waar het goed vertoeven is. Zeker nu ik in het bezit ben van een internetstick en vrijwel overal internet kan ontvangen op mijn laptop. Ideaal om heerlijk ontspannen aan het werk te zijn zonder drukte om me heen.
Terug in het guesthouse maak ik kennis met Martin Ranger. Een blonde playboy die bij me aan tafel komt zitten. Hij is fotograaf en bezig vakantietrips te organiseren voor mensen die reizen en fotograferen willen combineren. Een hele aardige snuiter waarmee ik goed kan opschieten. Komt oorspronkelijk uit Engeland, wonend in Canada en Griekenland en veel onderweg voor zijn fototrips. En ja….vrijgezel. Iets wat ik heel goed kan begrijpen gezien zijn reislustigheid en zijn charmante voorkomen. Martin geniet van het leven, dat is een ding wat zeker is. Ik moet van binnen lachen als Martin zwaaiend met zijn lange blonde lokken na een tijdje het restaurant verlaat. Wat een vent! Morgen zal hij waarschijnlijk alle vrouwen gek gaan maken in Varanasi. Ik wens hem succes!
Deze stad en het ontmoeten van mensen is ontzettend leuk en inspirerend maar vergt ook zo zijn tol. Het is namelijk best wel vermoeiend. Buiten dat slaap ik de laatste nachten slecht omdat de ventilator meer bacteriën mijn luchtwegen inblaast, dan dat het verfrissing bied. Ik wordt steeds meer verkouden, heb kriebelhoest, keel- en hoofdpijn. Nee, het zijn niet mijn dagen. Moet rustig aan doen om energie te sparen. Normaal blijf ik een paar nachten hier vanwege de beurs, maar 1,5 week is duidelijk te lang. Volgende keer een meer geventileerde kamer. Ach ja….ik weet weer wat het is, al heb ik wel even gedacht wat ik hier in godsnaam doe. Geen koud water drinken heeft de apotheker gezegd die ik vanmorgen heb bezocht. En… strepsils, veel strepsils eten. Nou,de afgelopen dagen heb ik wel een paar doosjes verslonden. Je niet prettig voelen in deze omgeving is iets wat je absoluut niet wilt.In het restaurant aan de overkant van het guesthouse draaien ze altijd rustige New Age muziek en kan ik me ongestoord achter mijn minitop verschuilen om de laatste belevenissen op te schrijven. Even geen lange gesprekken maar geduldig de batterijen opladen. Alhoewel….lang rusten is niet voor mij weggelegd, ook al zou dat op dit moment wel beter zijn. Opsluiten op mijn kamer is geen optie en ontmoet daarom al snel  Maria uit Roemenie die voor een maand op reis is en tevens op zoek naar sieraden om te verkopen. Vervolgens Anna uit Spanje. Een vrouw die veel in China en India is geweest vanwege haar werk voor een importeur van textiel en nu haar eigen reisbureau is gestart. Ze is net terug van haar eerste georganiseerde reis door India en ook Hans, een Nederlander die voor Koning Aap reizen organiseert in India. Alle drie  aardige mensen waarmee ik leuke gesprekken heb. Dan is er niet te vergeten de vrolijke meid achter de balie waarmee ik altijd even een praatje en dolletje maak. Ze heet Neelima. Een jonge mollige Nepalese vrouw die sinds een jaar in het guesthouse werkt. Eigenlijk zijn dat de meest vrolijke gesprekken van de dag. De medewerkers die voor weinig centen en er toch het beste van maken. Zoals ook Arjan, die de kamers moet schoonmaken zodra gasten het guesthouse verlaten na enkele dagen. Ontzettend hard werken, vrijwel geen vrije dagen en toch zo goed gehumeurd zijn. Dit soort mensen gun ik echt alle geluk van de wereld. Hun glimlach is goud waard.
 
Op dinsdag ontmoet ik Santosh in het guesthouse. We kunnen het heel goed met elkaar vinden en dat zal zeker zijn vruchten afwerpen in de toekomst. Het heeft wel tot gevolg dat we tot laat in de avond bezig zijn om dingen te bespreken. Santosh is zeer getalenteerd in zijn werkgebied en probeert me alles uit te leggen. Prachtig natuurlijk en ik voel me een stuk beter, maar zoveel informatie kan mijn harde schijf nog niet verwerken. We zullen de komende dagen verder praten via skype. Vandaag einde sessie. Blij toe.
 
Nog een laatste dag in Delhi. Morgen wil ik vertrekken naar Jaipur om daar werk te verrichten. Had eigenlijk vandaag al weg gewild maar omdat Niru net aangekomen is in Delhi zal ik haar en Ayesha en Rahul vanavond ontmoeten. Het enige wat ik doe is richting Connaught place lopen om mijn gitaar op te halen. Ajay staat weer met een brede glimlach achter zijn bureau. Ik zou alleen even het instrument ophalen maar dat is vrijwel onmogelijk. Er moet thee gedronken worden en zodra er klanten binnenkomen verbaas ik me telkens weer over de enorme kennis die hij heeft over alle soorten instrumenten. Ajay bespeeld vrijwel alle snaarinstrumenten en is een lust om naar te luisteren. Met de gitaar en een heerlijk gevoel verlaat ik na een uur de winkel van Ajay. Wat kan muziek toch veel met je doen.
 
Niru, Ayesha en Rahul in Gurgaon.

Zoals ook vorige week neem ik deze avond de metro richting MG metrostation in Gurgaon. Het begint zowaar een routineklus te worden. Na een kwartier heb ik Niru in het vizier. Tussen de menigte herken ik de grote zwaai, terwijl ze lachend op me af loopt. Het is een jaar geleden sinds ik haar persoonlijk heb gesproken. In een modern winkelcentrum welke binnen enkele minuten te bereiken is praten we als goede vrienden verder over alles wat er de afgelopen periode is gebeurd. Alsof we elkaar gisteren nog gesproken hebben Ja, het is leuk haar weer te spreken. Ayesha en Rahul komen ons even later vergezellen. Samen bezoeken we een bar/restaurant welke even verderop is gelegen langs de drukke autoweg die Gurgaon doorkruist, niet ver verwijderd van het MG metrostation. Ondanks dat ze heel modern willen overkomen, slaan ze soms de plank finaal mis. Het is er ontzettend donker en de muziek, ondanks dat Pink Floyd ook hier vrij populair is, staat zo hard dat het voeren van gesprekken vrijwel onmogelijk is. En schreeuwen is geen optie omdat ik nog aan de derde doos strepsils bezig ben en een vierde doos probeer te vermijden. Ik zal Ayesha en Rahul later nog wel eens opzoeken maar ben redelijk opgelucht wanneer ik weer in de metro richting het centrum zit. Niru kom ik ongetwijfeld de komende tijd nog wel een keer tegen.

 
De bus klaar voor vertrek vanaf Bikaner House.

Na een klamme nacht vanmorgen op tijd mijn bed uit. Ik moet inpakken voor mijn vertrek naar Jaipur. Een laatste ontbijt en afscheid nemen van Neelima en Arjan
alvorens ik me door een autoriksja naar het Bikaner House laat brengen. Het was een bijzondere tijd hier, maar ben toch blij te vertrekken. De bus vertrekt binnen een kwartier en al snel dommel ik weg. Ben vermoeid door de slechte nacht en ben de eerste uren onbereikbaar. Heb deze trip al zoveel keren gemaakt dat ik de omgeving laat voor wat het is. Wanneer de zon langzaam ondergaat rijden we de buitenwijken van de stad binnen. Vanochtend vroeg had ik Suman al gebeld, een vriendin van Niru hier in Jaipur, die de sleutel heeft van het appartement en me vertelde om bij een stopplaats vlak bij haar huis uit te stappen. Het verloopt echter anders. De bus heeft een grote omweg moeten maken en zal alleen op het eindpunt stoppen. Dit is het busstation. Reden is een nationale feestdag waarbij de duivel wordt verdreven door grote poppen, die op verschillende plaatsen in de stad zijn opgebouwd, te verbranden.  Meestal bestaand uit een ijzeren frame bekleed met stof, papier en jute. Ook al worden ze in de avond pas in brand gestoken, de wegen zijn hier en daar vroegtijdig afgezet. Het huis van Suman en Surya ligt op 6 km afstand van het busstation. Na een korte begroeting heb ik al snel de sleutel in handen. Suman wil graag dat ik blijf voor de thee, maar heb een deal kunnen sluiten met de riksjarijder, ben moe en zeg later nog wel contact te houden. In de afgelopen jaren ben ik wel vaker met ze op stap geweest wanneer ik in Jaipur was. Een gezellig stel en zal ze daarom zeker gaan opzoeken de komende week. Het appartement voelt weer vertrouwd. Alles zoals het was en een zucht van verlichting wanneer ik het bed zie waarin ik vannacht mijn rust hoop te vinden. Omdat ik nog moet eten wandel ik na me opgefrist te hebben richting het centrum. In de Evergreen, waar altijd reizigers te vinden zijn, kun je goed kunt eten. Aangekomen is het er akelig stil. Uitgestorven eigenlijk. Slechts een paar mensen van het personeel lopen er rond. Het licht is zo beperkt dat het niet eens meer romantisch is te noemen. Als ik vraag naar de oorzaak van deze sfeer krijg ik te horen dat er weer een hoeveelheid kamers is omgebouwd tot privé woonruimten. Het eens zo drukbezochte guesthouse is niet meer wat het was en de meeste van de 75 kamers zijn omgetoverd tot luxe hotelkamers. Daar waar het grote geld te verdienen is, gezien de economische groei in dit land.  Grote hekken zorgen ervoor dat de gasten van het chique hotel goed worden gescheiden van de backpackers die verblijven in het nog overgebleven deel van het complex. Nee, de sfeer is volledig teniet gedaan. Ik eet vrijwel in het donker en alleen het licht van de tv geeft me nog enigszins zicht op het voedsel wat op mijn bord ligt. Het is inmiddels 22.30 uur en de wandeling terug is een verademing. Nu alle winkels gesloten zijn en er veel minder verkeer de straten bevuilt kan ik weer frisse lucht opsnuiven. Zie ik mensen in hun riksja liggen te slapen en krijg ik hier een daar een vrolijke zwaai van mensen die ik tegenkom op weg naar huis. Via MI road en Ajmer Road beland ik uiteindelijk bij het complex. De bewaker staat met een grote glimlach op van zijn stoel en geeft een grote brul. “Namskaar Sir!”. Een gemeende hallo. Ze wisten weer dat ik zou komen omdat Niru al had gebeld omtrent mijn komst. Het was heerlijk thuiskomen op mijn eerste dag in Jaipur.

 
Met mijn nieuwe gitaar in het appartement.

Vandaag heerlijk wakker geworden na een goede nacht. Ik probeer Sunil te bellen maar is onbereikbaar. Ik hoeft in Jaipur niet veel meer te doen dan enkele voorbereiding voor de beurs en een paar mensen te spreken die iets met online verkopen te maken hebben. En dan natuurlijk goede banden aanscherpen met Sunil, degene met wie ik hier in Jaipur wil gaan samenwerken. Vandaag gaat dat dus niet lukken. Ben grotendeels bezig om met Santosh via skype oplossingen te zoeken voor de blog waar we mee bezig zijn omdat er enkele problemen zijn met het aanmelden van mijn persoonlijke website.  Maria, de Roemeense die ik in Delhi heb ontmoet is ook in Jaipur en heeft me een mail gestuurd. Ik had beloofd haar te komen opzoeken en vind haar al snel in de lobby van het door haar opgegeven hotel. Een fraai hotel kan ik je zeggen.Prachtig onderhouden, midden in het centrum langs een verlaten stukje asfalt. Maria is de laatste zaken op papier aan het zetten en moet al snel weg om sieraden in te gaan kopen. Het contact is kort maar nuttig want het is goed vertoeven op het dakterras met een goed uitzicht over de omliggende gebouwen en zonder al teveel lawaai van het drukke verkeer. Om in de avond nog iets actiefs te doen wandel ik de paar kilometer naar de Christal Mall, een modern winkelcentrum waar op de begane vloer een koffieshop is gevestigd. Alweer een plek om je even te ontspannen zul je denken. Ja, dat is het zeker. Heerlijk om er een paar uur heerlijk ongestoord achter mijn laptop te zitten en mijn gedachten op te schrijven. Deze week wil ik me niet te druk maken. Er zal nog genoeg gereisd worden en ben me nu voornamelijk aan het verdiepen in de moderne communicatiemiddelen zoals mijn blog, facebook, twitter en de nieuw op te zetten website. Een basis leggen voor een moderne, fancy website waarmee ik al deze middelen wil gaan gebruiken om de moderne consument te bereiken en daarmee Fair Trade op een hoger plan te tillen. Eigenlijk een hele uitdaging op zich, al zeg ik het zelf.

Vandaag eerst naar Mr. Motilal, welke de beheerder is van het appartementencomplex en verantwoordelijk is voor alles wat rondom het complex gebeurd. Zoals de tuinen, het schoonhouden van de gebouwen en het bieden van technische ondersteuning voor de bewoners. Zodra ik het kantoor binnenloop verschijnt een grote grijns op zijn gezicht en wordt me meteen thee aangeboden.
In het kantoor zitten nog een viertal mensen waarvan geen enkele Engels spreekt. Mr. Motilal vertaalt alles in het Hindi zodat ze allemaal mee kunnen lachen. Als ik hem vertel dat ik Hindi wil gaan leren omdat ik nu wat langer in Jaipur zal zijn, pakt hij papier en begint allerlei woorden en zinnen op te schrijven op een niveau, alsof ik de eerste 5 lesjaren er al op heb zitten. Nee, dit gaat hem niet worden. Pffff..nog wel veel werk aan de winkel. Na een leuke ontmoeting binnen ook in de tuin veel aandacht van de dames die alles rondom de gebouwen schoonhouden. Foto, foto….roepen ze.

De dames van het appartementencomplex.

Ik moet altijd foto’s van ze nemen. Bijna jaarlijks neem ik de later ontwikkelde foto’s mee. Zelf hebben ze er namelijk vrijwel geen. Opvallend is dat wanneer ik ze tegenkom, ze complete gesprekken tegen me voeren in het Hindi terwijl ik alleen maar eerbiedig lachend ja knik en ze toch met een tevreden gevoel afscheid nemen. Dit soort momenten besef ik dat ik Hindi moet leren spreken. Het maakt mijn verblijf hier in India zoveel aangenamer. Ik heb lesmateriaal meegenomen en ben iedere dag een uurtje bezig met zelfstudie. Hopelijk een positieve verbetering de komende maanden.

Sunil komt me rond de middag ophalen. We zullen vandaag mijn mobiel gaan kopen zodat ik bereikbaar ben voor iedereen. Tot nu toe maak ik gebruik van de STD shops, zoals ze hier de winkeltjes langs de weg noemen van waaruit je kunt bellen, maar dat werkt niet efficiënt.  Sunil weet precies waar je deze het beste kunt kopen en binnen een uur sta ik met een hyopermoderne smartphone in mijn handen. Sunil moet helaas direct weer terug naar de zaak. Er zijn wat problemen die opgelost moeten worden nu zijn vader niet meer samenwerkt met een ander familielid en dit veel extra drukte met zich meebrengt. We zullen de komende dagen wel weer contact houden. Het grootste deel van de dag zit ik in het appartement om nieuwe flyers te ontwikkelen die ik op de beurs wil verspreiden. Nu ik medewerking heb van de Fair Trade organisatie wil ik gaan peilen hoe mensen reageren op de nieuw te introduceren Fair Trade Support agent. Als voorproefje van de grote introductie op de beurs komend februari, wanneer alles gereed moet zijn. De vernieuwde website, facebook, Blog, Twitter, de training van Fair Trade Support agenten enz. Het zal een spannende periode worden waarvoor nog veel werk te verzetten is. Laat maar komen zou ik zo zeggen. Voor een paar uren bezoek ik het guesthouse waar Maria verblijft en ben behoorlijk zoet met mijn nieuwe mobiel. Zoet, ik heb het er gewoon heel erg druk mee.

Om mezelf nuttig te maken loop ik een rondje in de kelders van het Plaza, een
winkelcentrum waaronder een soort bazaarachtig doolhof van gangen en winkeltjes
te vinden is. Het is vandaag zondag en de meeste winkels zullen open zijn
vanwege de festivalperiode die er aan zit te komen. Het is volgende maand Diwali, het Indiaas Nieuwjaar en dat betekent dat er heel veel geld wordt uitgegeven. Het zijn als het ware de koopzondagen voor kerst in Europa. Ik ontmoet Rajesh die voor zijn winkeltje de krant zit te lezen. Een welvarende jongeman, die vraagt of ik trek heb in thee. Ach, waarom ook niet. Rajesh heeft 17 jaar in Bulgarije gewoond en gewerkt en heeft met zijn verdiende geld nu 7 winkeltjes met moderne kleding in zijn bezit. Een pientere vent die zijn schaapjes al op het droge heeft en eigenlijk niet veel meer hoeft te doen dan 10 keer per dag de krant te lezen. Ik vertel hem over het leren van Hindi etc en krijg een tip omtrent te bezoeken boekenwinkels. Op pad dus maar weer. Eerst even terug naar de winkel om enkele problemen met mijn mobiel op te lossen en vervolgens wandelend langs de drukke MI Road richting  het oude centrum van de stad. Binnen de stadsmuren oet een grote hoeveelheid winkeltjes zijn met studieboeken om  Hindi te leren. Het zou maar een kilometer
lopen zijn maar wanneer ik na enkele kilometers weer naar de weg vraag blijken
het er nog en paar te zijn. Nou ja, je moet hier letterlijk alles met een korreltje zout nemen.

Binnen de stadsmuren van “Pink City” Jaipur.

Op zich niet erg maar met 35 graden op je knar en het zweet op je rug mag het vandaag wel ietsje minder zijn. Veel boekenwinkels bezocht maar niets kunnen vinden. Zoektocht wordt dus vervolgd. In de avond maak ik voor de eerste keer contact met het thuisfront via Skype. We hadden het thuis wel uitgeprobeerd, maar nu dus even echt vanaf afstand. Mooi om te zien hoe mijn moeder vol verbazing naar het scherm kijkt en we elkaar vrijwel in de ogen kunnen kijken. Vernieuwde technologieën hebben dus duidelijk ook grote voordelen. Vandaag is dat maar weer eens bewezen. Wat is de wereld toch klein aan het worden. Na ons gesprek loop ik lachend terug naar het appartement. Het was een mooie afsluiting.

Deze week was een rustige ontspannen week waarin ik weer helemaal ben hersteld van alle kwalen, me bijzonder op mijn gemak voel in deze stad waarin ik me niet hoeft te vervelen. Nu ik meer interactief moet opereren op aanraden van Santosh heb ik soms tijd te kort. Jullie gaan het merken. Ik voel dat er iets moois op komst is. Nu hopen dat mijn gevoel gelijk krijgt. Groetjes…

No Comments

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.