Week 39 (Ma. 26 sept- Zo. 2 okt) 2011

Na lang wachten is de tijd dan toch eindelijk aangebroken. Tijd om verder te gaan en mijn doel in het leven na te streven. Iets waar ik al jaren mee bezig ben en mij niet loslaat ondanks de vele tegenwerkingen in de afgelopen periode. Het moet dus wel echt iets zijn waar mijn hart aan verbonden is. Thuis alles achterlaten valt niet mee. Mijn familie en alles wat daar aan vast zit is mij zeer dierbaar. Waarom dan zo’n stap? Het is moeilijk uit te leggen. Diep van binnen weet ik dat ik deze stap moet maken om verder te komen. Hoe het zal verlopen weet ik niet en houd me ook niet bezig.

Het feit dat ik vandaag deze stap mag maken is al een overwinning op zich. Ik neem afscheid van mijn familie die mij in een laatste groet succes wensen. Een agenda waarin foto’s zijn verwerkt van ieder familielid, is een prachtige manier om ze dicht bij me te houden.  Het doet me toch wel wat, die warme deken die me wordt meegegeven. Afscheid nemen van mijn moeder valt het zwaarst. Nadat mijn huis verkocht is, heb ik een maand bij haar gewoond. Mijn oude kamertje boven weer omgetoverd tot mijn eigen thuis. Het waren mooie weken.  Ik weet dat ik vanaf nu minder ga zien en hoop dat het haar goed zal vergaan in de komende periode. Er zijn tegenwoordig voldoende middelen  om contact te houden…..maar toch.

Staand op het treinstation van Hoorn Kersenboogaard besef ik dat mijn nieuwe leven is begonnen. Ik moet er bij glimlachen, ontwetend welke avonturen ik zal gaan beleven. Ik ben er klaar voor. Wil het leven weer beleven. De reis verloopt zonder problemen. Via Londen vlieg ik richting Delhi. Het vliegtuig van de Indiase maatschappij Kingfisher zit vol met Hindoestaanse passagiers en het voelt alsof ik al met een been in India sta. Een groot deel van de vlucht heb ik kunnen slapen. Gelukkig, want zodra ik de sluisdeuren van het vliegveld in Delhi achter me laat, is de drukte van India al duidelijk voelbaar en heb ik mijn energie nodig om me een weg te banen. Taxi’s staan er in overvloed. Binnen geringe tijd heb ik een kamer in het Hara Rama guesthouse weten te boeken. Voor 300 rupees per nacht heb ik de beschikking over een klein kamertje zonder ramen, maar met een douche en wc. De muren zijn betegeld met groen/witte badkamertegels en aan het plafond hangt een grote ventilator om de klamme warmte nog enigszins te kunnen verdrijven. Het is het einde van de moesson maar de luchtvochtigheid is nog steeds vrij hoog. Toch is het prima vertoeven. In het restaurant ontmoet ik al snel nieuwe mensen omdat het hier eigenlijk altijd druk is. Er verblijven veel mensen die tijdelijk Delhi bezoeken. Hun reis net beginnen of op weg zijn naar huis na een lange reis door India. Niemand wil hier lang blijven omdat Delhi geen stad is waar je tot rust komt. In het restaurant ontmoet ik Alom, een Israëliër die over enkele dagen naar huis vliegt. Ik zal hem zeker nog vaker gaan zien deze week. Een aardige jongen die in een koffieshop werkt op het vliegveld van Tel Aviv. Tussen de gesprekken door bel ik Mr. Mallik van Fair Trade Forum India. Heb hem eerder al op de hoogte gebracht van mijn komst en zal hem morgen gaan opzoeken.

De afspraak verloopt beter dan verwacht. Hij heeft enkele andere mensen uitgenodigd die ook nauw betrokken zijn bij trainingen en financiële zaken binnen de organisatie. Zelf ben ik vooral verbaasd omdat ik als een zeer goede vriend wordt onthaald en hij vol enthousiasme over het Fair Trade plan verteld, terwijl ik al een jaar probeer duidelijk te maken dat er mogelijkheden liggen maar steeds een terughoudende medewerking kreeg van FTFI zoals de organisatie afgekort heet. In persoonlijke gesprekken moet ik het hele plan daarom nogmaals met de andere leden doornemen. Het resultaat in positief. Er waren nog wat onvoorziene zaken, maar gezamenlijk zijn er oplossingen gevonden.

Er zal een speciaal trainingprogramma worden geschreven en binnen enkele maanden moet er worden  begonnen met het opleiden van ongeveer 20 Fair Trade Support agenten. Zelf moet ik de E-commerce website op poten gaat zetten met Santosh, mijn IT specialist hier in India. Hier had ik alleen maar van kunnen dromen. Gaat het me dan toch lukken? Natuurlijk is dit maar een begin, maar nu ik ruggensteun krijg zullen er vanzelf nieuwe openingen komen. Ik verlaat het kantoor na 3 uur praten…… veel praten. Maar…. met een glimlach en een gebalde vuist. Yessssss!

Ik zoek naar de riksjarijder welke op me zou wachten tijdens mijn besprekingen. Ik had gezegd dat het een uur kon duren, maar het liep dus even anders. Hij ligt op de achterbank te slapen. Niet vreemd wanneer je op een industrieterrein bent en er verder weinig te doen is. Buiten dat zijn ze hier niet vies van een dutje doen. Natuurlijk geef ik hem wat extra geld om de schade voor zijn werkdag goed te maken. Het is het dubbel en dwars waard.

In de middag ga ik in Connaught place op zoek naar een gitaar. In Delhi kun je gitaren kopen van betere kwaliteit. Omdat ik over enkele dagen naar Jaipur zal vertrekken wil ik het thuisgevoel versterken met een goede gitaar.  In het appartement staat nu een Indiase gitaar van zeer geringe kwaliteit en zal ik waarschijnlijk weggeven aan iemand die ik het gun. Bij mijn goede vriend Ajay vind ik een prachtige western gitaar voor een zeer aantrekkelijke prijs. Ajay zal mijn toeleverancier zijn van muziekinstrumenten. Hij speelt zelf Sitar en geeft concerten over de hele wereld. Een bekendheid in de Indiase muziekindustrie. De perfecte persoon om mee te werken dus. Buiten dat is het een ontzettend leuke vent. Ik betaal en zal de gitaar later wel ophalen. Te veel kostbaarheden in mijn kamer is niet verstandig. Terug in het guesthouse ontmoet ik wederom Alom. Nu in gezelschap van Mo, een mooie jonge Israëlische vrouw die net begonnen is aan een trip van een maand. Alom is homofiel met vrouwelijke trekjes. Een geweldig mens die volgens eigen zeggen de beste koffie van de wereld maakt. Heeft bijna geen tijd om pauze te nemen op het werk omdat ze allemaal weg zijn van zijn koffie. Iets wat we vrijwel de hele tijd moeten aanhoren. Man, wat hebben we gelachen. Het is vandaag ook Joods Nieuwjaar. Iets wat men graag samen met familie of landgenoten viert, zoals wij de kerst beleven. Speciaal voor dit feest is het dakterras van het Hara Rama guesthouse omgetoverd tot eetzaal. Mede omdat het guesthouse vrijwel altijd gevuld is met 60% Israëliërs. Mo en Alom willen graag dat ik mee ga, ook al heb ik er weinig mee. Om 20.00 zit ik als enige buitenstaander met Israëliërs aan een lange tafel. Als opening begint een Rabijn gebeden uit te spreken en wordt er geklapt op liederen die samen worden gezongen. Meer dan meelallen zit er voor mij niet in. De maaltijd wordt gesponsord vanuit de Israëlische gemeenschap en niemand mag vandaag betalen. Alleen een dag na het feest mogen er giften worden geschonken. Ik krijg alles netjes door Mo en Alom in het Engels uitgelegd omdat Hebreeuws nog steeds niet mijn sterkste punt is. De maaltijd bestaat uit een appel met honing, brood, soorten zoetigheid, fruit en rijst.  Voldoende om mijn honger mee te stillen. Toch wel bijzonder om dit zo een keer mee te maken.

De nachten zijn warm en omdat de matrassen hier niet zoveel voorstellen, slaap ik niet echt lekker. Ook is de ruimte erg gehorig en lijkt het soms alsof de mensen naast mijn bed staan wanneer ze op de gang staan te praten. Het zal de onwennigheid wel zijn. Vandaag mijn vriend Kunal gebeld. Hij is een handelsagent die ik afgelopen jaar heb ontmoet op de beurs. Iemand die erg verbonden is aan eerlijke handel en zelf ook een groep arbeiders aan het werk heeft die hij ondersteund. Iemand die ik dus goed kan gebruiken om als Fair Trade Support agent aan het werk te gaan. Vanavond zal ik hem opzoeken.
Vandaag even niet teveel drukte. Ben eigenlijk best wel moe van de korte onrustige nachten en doe het kalm aan. Loop wat over straat totdat er plotseling een Indiase man voor me komt staan. Groot van stuk, buikig, grijze baard en een oranje tulband op zijn hoofd. Alsof hij zo uit een film gestapt is. Zijn tanden zijn bruin en half verrot maar toch weet hij mij duidelijk te maken dat hij me iets moet vertellen. Ik moet lachen maar ben wel nieuwsgierig. Een uurtje zitten we samen te praten in een klein restaurant aan Main bazar en is het een leuke afwisseling met het alledaagse. Of ik er veel wijzer van geworden ben? Nou eerlijk gezegd niet….wel wat armer. De verdere tijd besteed ik met wandelen. Connaught Place ligt op een 20 min lopen en omdat ze daar enkele moderne koffieshops hebben, een gericht doel om naar toe te gaan. Het is prettig vertoeven in dit iets moderne deel van Delhi. Minder hectisch en prima om de warmte even te ontvluchten. Ik moet echter wel op tijd terug zijn omdat Kunal me komt afhalen. Zoals afgesproken pikt hij me op en rijden we naar een ander deel van Delhi. De locatie waar we het gesprek verder zetten is een
Mc Donalds. Niet verwacht, maar toch goedgekeurd. Kunal is een leuke jongen waarmee ik het prima mee kan vinden en helemaal in het zelfde straatje wil werken. Heb dan ook een goed gevoel wanneer ik op het eind van de avond bij de Main Bazar wordt afgezet.

Vanmorgen heel lang geslapen. Waarschijnlijk begin ik nu langzamerhand aan het ritme van India te wennen. Pas tegen 10.00 uur mijn bed uit en naar het restaurant gegaan voor ontbijt. Aan de tafel tegenover me zit een Spaans uitziende vrouw waarmee ik al snel aan de praat ben. Ze heeft net een maand India en Nepal achter de rug en zal vanavond terugvliegen naar Berlijn waar ze werkzaam is als technisch ingenieur op een laboratorium. Ze ontwikkeld metalen voor de ruimtevaart en luchtvaartindustrie. Een zeer pientere dame die haar grenzen graag wil verleggen. Parachutespringen, raften, paragliden etc…. niet weggelegd voor iedere vrouw, dat is duidelijk. Ze heet Teres en met haar ben ik deze hele dag op stap. Door haar grote interesse en kennis raken we bijna niet uitgepraat en de dag vliegt dan ook om. Wat toch mooi dat ik zulke bijzondere mensen mag ontmoeten. Als Teres in de taxi naar het vliegveld zit, neem ik een douche en laat deze dag achter me. Het is mooi geweest.

Met Santosh heb ik vandaag afgesproken. De jongen die het hele technische gedeelte van de website voor zijn rekening gaat nemen. Alvorens naar hem toe te gaan bel ik eerst Ayesha. Ze is een goede vriendin van Niru en heb haar enkele jaren geleden in Dubai ontmoet. Zelf woont ze nu alweer een paar jaar in Delhi en heeft er een honden trimsalon opgezet. Ik had beloofd vandaag te bellen zodat we elkaar kunnen ontmoeten in de loop van de avond. Altijd leuk. Santosh ontmoet ik in het Open Hand cafe in de American Embassy School. In de wijk waar alle ambassades zijn gevestigd moet ik deze kunnen vinden. Het is even buiten het centrum en ontzettend ruim opgezet. Bijna Amerikaans mag ik wel zeggen. Een brede weg waarlangs prachtige bloembedden, kort gemaaide stroken gras met links en rechts borden waarop de landen staan vermeld en de bijbehorende ambassade te vinden is. Zoals overal moet ik me bij de entree van de school identificeren en wordt ik gecontroleerd op wapenbezit. De school huisvest zo’n 1000 leerlingen van alle mogelijke nationaliteiten. Uiteraard ook veel kinderen van ambassade personeel. In het Open Hand cafe zit Santosh op me te wachten en wandelend over de campus delen we onze ideen over de op te zetten website. Santosh heeft al veel nagedacht en heeft al een stappenplan gemaakt. Het kost wat tijd, maar binnen enkele maanden moeten we al veel kunnen bereiken. Het klinkt allemaal goed, maar er is nog een lange weg te gaan.
Ik krijg mijn huiswerk mee en verlaat de school na enkele uren. Over enkele dagen zitten we opnieuw om tafel. Huiswerk…..en dat op mijn leeftijd.

Het is inmiddels al 16.00 uur en ik had gezegd om 17.00 uur onder aan de trap van het MG metrostaion in Gurgaon te staan. Delhi beschikt over een uitgebreid metro netwerk, zo modern dat het bijna onwerkelijk is. Vanaf Main Bazar is het 45 minuten rijden. Een aangename trip en in Gurgaon aangekomen wordt ik al snel herkent door Ayesha die gezelschap heeft van haar vriend Rahul. Gurgaon is een grote plaats aan de rand van Delhi. Er zijn veel grote kantoren en ook diverse internationale bedrijven zijn er gevestigd. Het gevolg is het ontstaan van een moderne stad, al gaat dat niet altijd even gemakkelijk. Ze beginnen eerst te bouwen en daarna wordt de infrastructuur aangelegd. Niet de meest logische volgorde, maar Indiase logica zoals het wel vaker voorkomt. En dat terwijl er hier toch een behoorlijk aantal getalenteerde mensen rondlopen. De chauffeur zet ons af bij een groot kantoorgebouw. Op de derde verdieping is een gloednieuwe bar te vinden. Een zeer moderne bar en een groot contrast met de eenvoudige restaurants aan de Main Bazar. Pink Floyd, U2 en Goldplay wordt veelvoudig gedraaid en lijkt het alsof oude tijden herleven, een nieuwe kans krijgen. Het worden een paar gezellige uren. Beiden zijn liefhebbende bierdrinkers en de kan gevuld met enkele liters bier wordt meerdere malen gevuld. Omdat ik ook nog terug moet neem ik tegen 22.00 uur afscheid wanneer ik weer netjes bij het metrostation wordt afgezet. Het was een bijzondere dag. Slapen zal  nu waarschijnlijk geen probleem zijn.

Mijn eerste week in Delhi zit erop. Een week die vooral bestond uit het ontmoeten van mensen die onderweg waren. Op weg naar nieuwe ervaringen of terugkeren met een schat aan levenskennis. De besprekingen zijn naar behoren verlopen en voel me volledig op mijn gemak. Het zal anders worden en veel drempels moeten nog worden overwonnen. De sneeuwbal begint te rollen en dat is de belangrijkste stap voorwaarts. Hoe groot hij zal worden en waar het toe zal leiden? Laat de kosmos zijn werk doen…….alles komt goed!