Week 4 (22 jan.-25 jan.) 2018

Een laatste dag in Jodhpur. Sta om 10.00 uur beneden bij de receptie. Betaal er de 1200 INR per nacht zoals is afgesproken met de beheerder en wandel naar het 50 meter verderop gelegen Jhankar restaurant. Wil er iets eten en meteen afscheid nemen van Dalpak waar ik dagelijks een praatje mee maak. Weet nu ook de naam van zijn dochter. Sinds afgelopen weekend weet hij dat het meisje Manita heet. Een naam die “geld” betekent en wat hem wel goed uitkomt, zo zegt hij schaterlachend. Dalpak kan namelijk wel wat geld gebruiken. Werkt al zoveel jaren in dit restaurant en dat begint hem langzaam op te breken. Alleen omdat hij geen andere mogelijkheid weet om inkomsten te genereren. Nou, wie weet gaat zijn dochtertje hem in dat opzicht veel geluk brengen. Ik zal het misschien nooit weten. Geef een laatste zwaai wanneer ik me nog een keer omdraai bij de openstaande deuren en vervolg mijn weg. Wandel richting de grote toegangspoort van het marktplein waar ik altijd nog een blik werp naar de winkel waar Vicky altijd zijn vader hielp en gebakken eieren verkocht aan toeristen. Had hem al heel lang niet gezien maar wonder boven wonder staat hij in de winkel. Ben eigenlijk heel blij hem te zien. Als ik vraag naar de reden van zijn absentie geeft hij aan dat de politie verboden heeft om de winkel naar buiten uit te bouwen zoals vrijwel iedereen gebruik maakte van de straat. Iets wat het marktplein juist een hele mooie authentieke uitstraling gaf. Hij heeft zijn eierenverkoop daarom moeten stoppen. Alles moet wijken voor een moderne uitstraling. Iets waardoor de glans van de oude marktplein verloren zal gaan. Er zit niets anders op dan het te accepteren en de tijd zijn werk te laten doen. Vicky is een jongen met een pessimistische inslag en dat tekent hem. Heeft last van zijn maag en voelt zich al tijden niet goed. Ik begrijp wel waarom. Vicky moet duidelijk iets minder naar boven en iets meer naar beneden kijken. Hij wil een beter leven proeven maar vergeet wat hij heeft. Zijn familie en de mensen om hem heen die van hem houden. Zijn vrouw en kinderen die iedere dag een zwaarmoedige man binnen zien komen. Alle verantwoordelijkheid om er iets van te maken ligt namelijk bij hem zelf. Ik weet er zelf alles van. Kan de onmacht voelen die hij bij zich draagt maar waar hij zelf iets mee moet doen. Hij belooft me dat hij zal veranderen en actie zal ondernemen. Niet alleen voor zichzelf maar ook voor zijn gezin. Met die woorden neem ik afscheid van Vicky en loop verder naar de auto van Habib. Focus me weer op mijn taken van de dag. Vandaag komt Sunil op mijn verzoek naar Jodhpur om alle ontwikkelingen tot dusver samen door te lopen zodat hij de productie en verdere afhandeling voor zijn rekening kan nemen. Het verloopt allemaal zo soepel dat ik het bijna onwerkelijk vind. Voornamelijk omdat ik de afgelopen jaren toch onbewust heel veel energie in zaken heb moeten stoppen. Wist niet dat het zo leuk kon zijn om samen iets tot stand te brengen. Heb aan Sunil en Habib een paar prachtige mensen waarmee ik het niet alleen zakelijk maar ook persoonlijk heel goed kan vinden. Kan heel erg genieten van de manier waarop Habib met zijn personeel om gaat. Er wordt gelachen, op tijd chai gedronken en voel dat de mensen graag voor hem werken. Ik heb alles tot in detail doorgenomen met beiden en weet dat ze samen voor een prachtig resultaat zullen zorgen. Stap om 16.40 met veel vertrouwen met Sunil de trein in nadat ik afscheid genomen heb van Habib en zijn vriend Pawan die ons heeft vergezeld. Eindelijk eens iets eerder aankomen in Jaipur, dat voelt heel prettig.

De laatste jaren nam ik veelal de Mandor Express van 20.00 uur maar dan was het ruim na middernacht wanneer ik aankwam. Nu dus een aankomsttijd rond 21.30. Heb aan Sunil goed reisgezelschap. Hij zorgt dat ik niets te kort kom en besteld van alles bij de mannen van de catering die met regelmaat door de trein lopen met allerlei etenswaar. Tomatensoep, gebakken eieren, snoep, chips, water en frisdranken. Alles is verkrijgbaar. Hij doet het trouwens niet alleen speciaal voor mij. Sunil houd van regelmatig eten en dat is hem aan te zien ook. Ziet er goedgevuld uit en daar worden dan ook regelmatig grappen over gemaakt. Ook door hem zelf gelukkig. Op het station van Jaipur staat de zwager van Sunil al te wachten met zijn auto. Ik kan meerijden richting het Sunder Palace hotel. Het blijkt echter dat zijn zwager al aardig wat whisky heeft gedronken want hij komt niet goed meer uit zijn woorden. Heeft wat huwelijksproblemen, zo hoor ik Sunil zeggen en dan is dit een tijdelijke oplossing om zorgen te vergeten. Sunil stapt daarom zelf achter het stuur en brengt me veilig naar het hotel. Morgen zullen we verder praten in zijn showroom.

Na een goede nacht halverwege de ochtend opgehaald door Sunil. Het zijn de laatste momenten waarin het hele draaiboek nog een keer wordt doorgenomen. Alle details nog een keer worden besproken om maar niets te vergeten. En natuurlijk praten we niet alleen over zaken. Sunil is een hele goede vriend geworden waardoor ook veel privé aangelegenheden aan bod komen. Hij verbaasd me eigenlijk steeds meer. In positieve zin gelukkig en dat voelt goed. Omdat er verder niet veel te doen is voor mij laat ik me in het begin van de middag afzetten door een ola taxi bij de cafe coffee day in de wijk C-scheme. Werk hier voor enkele uren en wandel daarna naar het Metropolitan warenhuis om er wat kleding in te gaan kopen in de Life Style winkel. Een prima plek om er goedkoop aan kleding te komen. Eind januari is in India de winter volgens de kalender afgelopen en gaat alle winterkleding in de aanbieding. Voor zover we het winter kunnen noemen. Kan mooi nog even van de hoge kortingen gebruik maken voordat ik vertrek. Zoals eerder genoemd heeft Sunil wat last van overgewicht en is daarom begonnen met badmintonnen. Een paar avonden in de week bezoekt hij een sporthal waar hij een uur actief is om calorieën te verbranden. Iets wat hij zelf ook hoog nodig vindt.

Omdat ik hier vrijwel geen sporthallen heb gezien ga ik een keer mee. Geen afspraken maar gewoon komen opdagen en meespelen met mensen die bezig zijn. Ik vind het prachtig om te zien hoe ze hier met elkaar omgaan. Niemand krijgt een label en kan meedoen zonder ook maar te vragen op welk niveau iemand actief is. In dat opzicht zijn mensen hier in India ontzettend sociaal. Komen gesprekken tussen onbekenden heel gemakkelijk op gang. Of dat nu is in de trein, op werkgebied of in dit geval, tijdens het sporten. Voor een uur kijk ik naar een zwoegende Sunil in een ijskoude sporthal omdat ze de airco niet op een aangename temperatuur weten te houden. Ben blij als ik buiten de warme vijftien graden kan voelen. Ben om 22.30 weer terug bij het hotel. Nog een laatste nacht te gaan. Morgen zal ik terug vliegen richting Nederland. Eerst naar Abu Dhabi en na een wachttijd van zeven uur het laatste stuk naar Amsterdam. Er zijn bijna zes weken verstreken sinds ik Oosterblokker heb achtergelaten. Een periode waarin ik heel veel mooie dingen heb mogen beleven en waarin het zakelijk heel goed is verlopen. Het zal ongetwijfeld een vervolg krijgen. Wanneer? Ik laat het gebeuren. Want goedkomen, dat doet het altijd. Tot later…..