Week 3 (15 jan.-21 jan.) 2018

Op deze zondag en laatste volle dag in Goa zal ik Danny en David gezelschap houden tijdens de wedstrijd Manchester City tegen Liverpool die in de Cape Town bar in Bagga op tv-schermen te zien zal zijn. Beiden zeer begaan met voetbal en vandaag sluit ik me daar graag bij aan. Als voorbereiding eerst voor een echt Engelse maaltijd die wordt geserveerd in een restaurant in Arpora, een klein dorpje tussen Anjuna en Bagga, waar een Engels stel de boel draaiende houd. Gebraden rosbief met gebakken aardappelen, groenten en een Yorkshire Pudding. Een soort luchtige cake van bladerdeeg. Dit alles overgoten met een heerlijke bruine jus. In het restaurant zitten voornamelijk oudere Engelse toeristen die in het luxe hotel even verderop verblijven. Op vrijwel iedere tafel staat hetzelfde gerecht en was ook de reden dat Danny ruimschoots van te voren moest reserveren.

Ik moet zeggen, het was werkelijk een verademing om weer eens een stukje vlees te eten. Het is wel iets duurder maar is het absoluut waard. Als ik wil betalen zegt Danny alles voor zijn rekening te willen nemen. Als afsluiting van een paar prachtige weken samen in India. En dat waren het zeker. We bekijken de wedstrijd die uiteindelijk in een 4-3 overwinning eindigt voor Liverpool maar zijn redelijk op tijd terug in Anjuna. Hebben alle drie het gevoel dat het even genoeg is geweest. Even geen drukte wat betreft uitgaan vanavond. Heb het eerlijk gezegd ook wel een beetje gehad met al die onregelmatige nachten door al het vertier waar ik absoluut van heb genoten. Merk dat mijn lichaam dat nodig heeft. Het is goed zo. Ben klaar om verder te gaan. Terug naar meer regelmaat, rust en gezonder leven. Beginnend bij een week in Noord India.

Ik zou nog van alles kunnen doen maar doe vrijwel de hele dag niets. Pak mijn koffer in, check op tijd uit bij het Florinda guesthouse en ga met Danny en David voor een laatste ontbijt naar de German Bakery. Het voelt vreemd om straks alles achter te laten. De band met Danny en de mensen bij het guesthouse is de afgelopen weken steeds hechter geworden. Alles is zo openlijk besproken dat ik ze ongetwijfeld zal gaan missen. Ook de normaal zo energieke Danny is vrijwel de hele dag bij het guesthouse te vinden. De eerste dag dat hij helemaal geen behoefte heeft om dingen te ondernemen. David is wel even naar het strand gegaan maar is op tijd terug om nog één keer samen het glas te heffen op de mooie dagen die achter ons liggen en de mooie toekomst die op ons wacht. Het is even voor 17.00 uur wanneer ik afscheid neem van Matt, Sacha, Jason, Esprito, David en als laatste Danny. Ja, heb vreselijk genoten en ben ontzettend blij dat ik dit heb mogen beleven. Met warme herinneringen wandel ik naar de hoofdweg waar Vincent al op me staat te wachten met zijn auto. Niet veel later zijn we onderweg naar het vliegveld. Laat alles nog even de revue passeren terwijl ik in gesprek ben met Vincent en de laatste blikken werp over de omgeving van Goa. Met een glimlach wel te verstaan. De vlucht naar Bangalore verloopt voorspoedig. Het is de luchthaven waar ik een tussenstop van drie uur zal hebben alvorens verder te vliegen naar Jaipur. Wanneer ik mijn koffer van de band haal en de aankomsthal van de luchthaven van Jaipur verlaat heeft de klok van 03.00 uur al geslagen.

Merk direct het klimaatverschil met het veel zuidelijker gelegen Goa. Slechts elf graden en word ik gedwongen me warmer aan te kleden. Zoals vrijwel iedereen dik ingepakt in de donkere nacht verdwijnt. Boek een Ola taxi en laat ik me binnen veertig minuten afzetten bij het Sunder Palace waar ik direct word doorverwezen naar kamer 107. De kamer die ik vrijwel iedere keer tot mijn beschikking krijg wanneer ik hier ben. Even geen inchecken en formulieren invullen maar direct slapen. De dag is lang genoeg geweest. Morgen back to business.

Ondanks de vermoeidheid ben ik toch redelijk op tijd wakker. Had gisteren al contact gezocht met Sunil en hij zou me op tijd komen ophalen mocht ik dat willen. Het ligt nu eenmaal niet lekker wanneer je weet dat er werk te doen is en dus sta ik op. Maak me gereed voor de dag die komen gaat en krijg rond 10.30 een berichtje van Sunil dat hij buiten staat te wachten. De hele dag zitten we in de showroom om de stand van zaken door te nemen omtrent de productie in Jaipur en Jodhpur en om de laatste bankzaken te regelen. Besluit om morgenvroeg direct verder te reizen naar Jodhpur. Er zijn een paar zaken onduidelijk in de productie en daar wil ik vroegtijdig opheldering over krijgen. Het betekent wel dat ik om 5.00 uur moet opstaan om de trein van 6.00 uur te nemen richting Jodhpur. Sunil heeft en ticket online geboekt en het enige wat vandaag rest is iets eten zodra ik terug ben bij het Sunder Palace hotel en op tijd te gaan slapen. Wil ook eigenlijk niets liever. Merk dat mijn lichaam daar om schreeuwt en dus geef ik er aan toe. Lig heel vroeg in bed en voel dat dit voor dit moment de beste plek is op aarde.

Ben wakker voordat mijn alarm gaat. Het is nog vroeg maar merk dat de lange nachtrust me goed heeft gedaan. Wandel fris en fruitig om 05.20 de poort van het hotel uit. Richting het station, in de hoop een riksja te vinden om de paar kilometer te overbruggen. En dat lukt. Ben op tijd op het station en kan direct plaats nemen in de trein die bij perron 4 staat te wachten. Coach D2, stoel 25. Ik had verwacht bij het raam te kunnen zitten maar het is een middelste stoel geworden. Normaal niet mijn favoriet maar voor vandaag de meest perfecte plek. Heb namelijk nog wat nare herinneringen van de koude treinreis een week of vier geleden toen ik deze zelfde trein richting Jodhpur heb genomen. Met voldoende kleding bedekt en krap zittend tussen twee mannen zit ik warm genoeg om de reis iets aangenamer te beleven. Doe vrijwel direct mijn oortelefoon in en luister naar zachte klanken terwijl ik ingedoken onder de capuchon van mijn fleece trui probeer te slapen. Waarschijnlijk kan ik het gebruiken want de trein is al enkele uren onderweg als ik mijn ogen open. Wat kan dat toch heerlijk zijn. De man naast me bij het raam heeft, gewikkeld in een warme deken, de ergste kou van de wind weten te doorstaan. Een aangename reis ondanks dat we een uur later dan gepland het station van Jodhpur binnenrijden. Het eerste wat ik doe is me naar het Haveli hotel laten brengen om me op te frissen. Heb met Habib afgesproken dat ik om 12.30 bij zijn geparkeerde auto zou staan en er is nog voldoende tijd. Zo gezegd, zo gedaan. Ben voor enkele uren in de fabriek om alles door te nemen en mogelijke stagnaties uit te weg te helpen. Niet dat er veel vertraging is maar merk dat Habib bij enige twijfel geen knopen durft door te hakken waardoor het proces enigszins wordt afgeremd. Nu ik hier ben begint alles weer te stromen en kan ik de komende dagen in alle rust het verdere proces volgen. De broer van Sunil, Aakash genaamd, is met een Engelse zakenman ook in Jodhpur om fabrieken te bezoeken. Zijn naam is Ian Jones. Een vermogende zakenman die zich, na hersteld te zijn van kanker, volledig wil inzetten om mensen te gaan helpen. Als dank dat hij deze tweede kans heeft gekregen. De 56-jarige Ian heeft een stichting opgezet om de arbeiders in landen als India te gaan ondersteunen en eerlijke handel te bevorderen. Eigenlijk precies hetzelfde waar ik zelf al jaren mee bezig ben.

Het grote verschil is dat hij de beschikking heeft over een groot kapitaal en geen winst van hoeft te genereren. Ik ben met hem al in contact geweest via de mail omtrent mijn voorraden in Nederland en krijg nu de kans hem persoonlijk te ontmoeten. We hebben afgesproken om samen iets te gaan eten. Vanwege zijn drukke schema zien we elkaar pas later in de avond. Het is tegen 21.30 wanneer ik Ian en Aakash begroet bij het Sun City International hotel welke op drie kilometer van het oude stadscentrum is gelegen. Lopen samen richting het RasRaj restaurant even verderop en praten over alle lopende zaken. Ian is een goedgemutste man waarmee ik het goed kan vinden. Het is bijzonder te ervaren dat hij op exact dezelfde golflengte zit als ik en we elkaar daarom moeiteloos begrijpen. Tegen middernacht nemen we afscheid en voel ik dat dit een goed aanknopingspunt kan zijn in de komende jaren op zakelijk gebied. Voorlopig ga ik verder met waar ik mee bezig ben en wacht op de mogelijkheden die er ongetwijfeld zullen komen. Laat het een positief vervolg krijgen.

Habib zal me om 10.00 uur ophalen en ik moet nog haasten om op tijd te zijn. Ondanks dat ik voldoende uren geslapen heb, geeft mijn gevoel anders aan. Ben de hele morgen redelijk actief om deel te nemen in het arbeidsproces en aanwijzingen te geven in de werkplaats van Habib maar ben futloos wanneer we later voor een poosje in de lege bedrijfshal zitten die ze gehuurd hebben en waar ze vanaf eind januari de productie zullen voortzetten. Het is er zo heerlijk stil dat ik mijn ogen bijna niet open kan houden. Habib heeft het in de gaten en kan er wel om lachen. Onderweg naar het centrum eten we iets in het Janta Sweet Home restaurant vlakbij het station en rijden daarna direct door richting de grote toegangspoort naar het grote marktplein waar ik afscheid neem van Habib. Nu alleen nog de laatste paar honderd meter naar het Haveli Hotel overbruggen. Je begrijpt het al. Deze jongen laat zich met heel veel plezier vallen op het grote bed in kamer nr 17. Niet gebruikelijk op dit tijdstip van de dag maar voor nu even broodnodig. Voor een paar uur kan ik me even helemaal afsluiten van de wereld en het doet me goed. Ben weer helemaal top als ik rond 18.30 mijn sleutel bij de receptie afgeef en mijn weg vervolg naar een café Coffee Day bij de bioscoop even verderop. Werk hier een tijdje aan files en schrijf mijn gedachten op onder het genot van mijn dagelijkse shot Cappuccino. Wanneer ik rond 22.30 terug ben bij het hotel is de deur al op slot en moet ik nog behoorlijk bonken op de grote houten deur om de jongen van de receptie wakker te krijgen. Het is zo rustig in het hotel dat ze alles vroegtijdig afsluiten om kosten te besparen. Het tekent de situatie zoals ook al in Goa waargenomen. Vrijwel geen toerist te vinden in dit oude gedeelte waar je met de auto vrijwel onmogelijk kunt komen. De toeristen die Jodhpur bezoeken boeken hun hotel liever ver buiten het centrum waar ze dicht bij de snelweg zitten en welke goed bereikbaar zijn. Ik vind het allemaal prima. Heb mijn vertier gehad en zit absoluut niet meer op drukte te wachten. De productie verloopt voorspoedig, dat is waar ik mijn aandacht volledig op richt deze dagen. En zoals dat nu gaat zie ik de toekomst met vol vertrouwen tegemoet. Of de eigenaar van het Haveli hotel dat ook zal doen betwijfel ik vooralsnog. Belangrijk is dat de deur van het hotel wordt opengemaakt door de gapende portier die met zijn hand de slaap uit zijn ogen wrijft. Zal zijn goede voorbeeld met veel plezier volgen.

Onderweg naar de werkplaats van passeren we hordes mensen die zich op straat verzamelt hebben. Voorzien van rode vlaggen roepen ze leuzen waarvan ik de betekenis niet ken. Het blijkt een demonstratie te zijn van arbeiders die in de bouw werkzaam zijn, zo legt Habib me uit. Vanmorgen stond in de krant dat ze het gebruik van rivierzand hebben verboden om het milieu te beschermen maar waar ze in de bouw grootschalig gebruik van maken om beton te kunnen produceren. Iets waar vrijwel alle gebouwen hier voor tachtig procent uit bestaan. De hele bouw ligt dus plat en dat betekent geen inkomsten. Het hele land is in rep en roer door deze maatregel. Ook in de nieuwe bedrijfshal van Habib zou vandaag een betonvloer worden gestort maar heeft de aannemer laten weten niet te kunnen starten omdat hij niet aan zand kan komen. Regels kunnen van de een op andere dag gelden maar ook weer eenvoudig worden opgeheven. Zoals ook het GST systeem waar de export van goederen behoorlijk onder te lijden heeft. GST (Goods and Service Tax) is gelijk aan de BTW zoals wij dat kennen maar hier in India net is geïntroduceerd. Het heeft echter voor zoveel oproer gezorgd in de zakelijke wereld dat de regels voor bepaalde branches zullen worden versoepelt zodat buitenlandse importeurs niet met onverwacht hoge invoerrechten worden opgescheept. Iets wat bedreigend kan zijn voor verdere handel met India. We zullen de kranten in de gaten houden. Op dit moment is het in ieder geval het gesprek van de dag op het industrieterrein waar de werkplaats van Habib is gevestigd . Ikzelf houd me er niet echt mee bezig en wacht af wat de uitkomst zal zijn. Over enkele dagen weten we meer. De productie van de lopende order verloopt naar wens en ben zeer content met het resultaat. Nog een paar dagen zal ik hier blijven om het proces bij te sturen indien noodzakelijk. Al ben ik daar niet zo bang voor. Mijn verblijf in Jodhpur is aangenamer dan ooit omdat ik vertrouwen heb in de mensen die het karwei verder zullen klaren. Richt me eigenlijk al op de terugreis naar Jaipur en mijn terugreis naar Nederland. Daar waar nieuwe uitdagingen wachten. Maar goed, eerst hier de klus afmaken. In de avond wanneer ik mijn rondje loop door de smalle straten van de oude stad, kom ik een oude bekende tegen. Het is Prakash, een van de broers van Anil bij wie ik jaren een kamer huurde in zijn guesthouse.

Na veel geruzie over het ontroerend goed binnen de familie hebben ze afgelopen jaar alles verdeelt onder de vijf broers. Ieder heeft nu een deel van de immense Haveli die hun vader rijk was, tot zijn beschikking. Prakash nodigt me uit voor chai. Samen met zijn vrouw runt hij een restaurant wat niet veel meer voorstelt dan een paar oude tafels en stoelen op de kale inrit vanaf de straat. Hij vertelt me over zijn plannen over een nieuw op te zetten guesthouse. Iets waar absoluut geen vraag naar is in deze omgeving. Hij beaamt dat ook maar zelf iets nieuws verzinnen is wel erg lastig, zo wordt me al snel duidelijk. Daarnaast speelt Prakash liever met zijn mobieltje of rijd rondjes door de stad op zijn brommer. De enige ruimte die hij nu verhuurt als boekenwinkel levert vooralsnog voldoende op om zijn vrouw en twee kinderen te onderhouden. Of hij daadwerkelijk iets zal ondernemen zal in de komende jaren blijken. Ik laat het aan hem over. Heb het druk genoeg met de dingen waar ik mee bezig ben. Mooie producten ontwikkelen tezamen met een groep enthousiaste mensen om me heen. Nog een aantal dagen mag ik ervan genieten. Jullie lezen het.