Week 29/30 (17 – 27 juli) 2018

Kan me eindelijk overgeven aan de vermoeidheid die me parten speelt. Slaap vrijwel de gehele vlucht. Na een klein uur landen we in Jaipur waar het warm is. Met een temperatuur van 32 graden niet uitzonderlijk heet maar het is de hoge luchtvochtigheid die alles direct klam doet aanvoelen. Veel frisser ga ik me er in ieder geval niet door voelen. Neem een taxi en laat me bij het vertrouwde Sunder Palace afzetten. Kan kiezen uit meerdere kamers maar mijn keuze valt wederom voor kamer 107. Een kamer aan de oostkant, helemaal aan de achterzijde van het gebouw. Het is er minder warm en heerlijk rustig. Precies wat ik nu kan gebruiken. Neem een douche en laat me vallen op het bed om er voor enkele uren te kunnen slapen.

Sunil, mijn zakenpartner, blijkt zich niet goed te voelen. Heeft last van hoge koorts en heeft de afgelopen dagen in bed gelegen, zo vertelt hij me via de telefoon. Het heeft voornamelijk te maken met de weersomslag die hier heeft plaatsgevonden. De hitte van de afgelopen maanden heeft plaatsgemaakt voor iets lagere temperaturen met een extreem hoge luchtvochtigheid. Hij wil me perse even ontmoeten vandaag maar stelt voor om elkaar morgen uitgebreid te spreken. Natuurlijk een veel beter idee, hopende dat hij zich snel beter zal voelen. Ik regel mijn internet en mobiele bereikbaarheid en loop een rondje door de straten rondom het Sunder Palace hotel om India weer door mijn aderen te laten stromen. Sunil komt me nog even gedag zeggen op een afgesproken plaats maar verzoek hem snel terug te gaan naar huis. Zijn bezweten hoofd gaf duidelijk aan dat hij nog lang niet de oude is. Terug bij het hotel bezoek ik nog even het dakterras om de mensen die er werken gedag te zeggen maar trek me al snel terug. Voel de eerste regendruppels op mijn kale schedel als teken dat een lange nacht de beste optie is. En met veel plezier kan ik je zeggen.

Ik begin de dag uitgerust. Heb heel goed geslapen en begin de dag met een goed ontbijt op het dakterras van het hotel. De natte tegels verraden de regen die hier de afgelopen nacht is neergedaald. Alle stoelkussens liggen veilig opgeborgen onder een afdak en is er weinig leven te bespeuren. Ben de enige hotelgast die er iets wil eten, zo merk ik. Ik vind het allemaal prima. Het belangrijkste is dat Sunil me belt me de mededeling dat hij zich veel beter voelt en we onze afspraak kunnen nakomen bij een producent van textiel. Rond 11.00 uur komt hij me ophalen bij café Oth waar ik mijn laatste voorbereidingen heb getroffen en rijden vervolgens naar het kantoor op twintig kilometer buiten het centrum. Het is een goed gesprek en alles verloopt zoals gehoopt. Sta binnen een klein uur weer buiten en heb een goed gevoel dat de productie tijdig klaar zal zijn. Terug rijdend bespreken we de zaken die ik hier vandaag nog kan afronden en verblijven de rest van de dag in de showroom, verscholen in de oude stad van Jaipur. Regelen alle bankzaken en laten de uren in een ontspannen sfeer aan ons voorbij gaan. Morgen zullen we op tijd richting Jodhpur reizen om geen tijd te verliezen. Er zijn enkele problemen met producten die opgelost moeten worden. Geen ernstige zaken maar wil geen onnodige stagnatie in de korte periode dat ik hier ben. Na een nuttige dag zet Sunil me rond 20.30 weer af bij het café Oth waar je goed kunt eten en neem daarna een Ola taxi terug naar het drie kilometer verderop gelegen Sunder Palace hotel. Het enige wat ik nog moet doen is mijn rekening betalen maar krijg te horen dat de financiën wel geregeld worden zodra ik terug kom vanuit Jodhpur. Het tekent vertrouwen en kan ongestoord van de nacht genieten.

Sunil zal me wakker bellen want op hem wachten heeft geen enkele zin. Hij geeft het volmondig toe. Tijd is niet echt zijn ding zullen we maar zeggen. Zoals weinig mensen hier iets met tijd hebben. Krijg om 06.30 een telefoontje dat hij binnen een half uur voor zal staan met zijn auto. Tijd genoeg om een douche te nemen en mijn bagage in te pakken. Sunil heeft zijn neef meegenomen om zo bij wisselbeurten de vijf uur durende autorit te kunnen volbrengen. Buiten dat wil hij vandaag ook weer terug rijden naar Jaipur. De reden dat we met de auto reizen zijn enkele proefmodellen die niet goed zijn uitgevoerd en dit aan de hand van deze producten eenvoudiger is uit te leggen. Buiten regent het licht maar wanneer we Jaipur langzaam achter ons laten neemt de regen in heftigere mate toe. Op zich geen probleem maar hier in India zijn ze daar niet echt op berekend. Zit eerlijk gezegd niet echt comfortabel achterin waar ik mijn gordel voor de zekerheid strak heb aangesnoerd. Inhaalacties zijn minder veilig door het natte wegdek waar we plassen met water moeten ontwijken om geen last van aquaplanning te krijgen. Ook zijn de rubbers van de ruitenwissers half opgedroogd en krijgen deze het water niet goed van de ramen. Ik probeer Sunil duidelijk te maken dat rijden in regen enige aanpassingen vereist, zeker hier in India waarbij auto’s elkaar rakelings inhalen. Het is duidelijk geen ontspannen rit voor mij terwijl Sunil luidkeels zingt hoeveel hij van India houd. De regen ziet als een uniek weersverschijnsel en de donkere wolken een welkome afwisseling vindt van de hitte die deze noordelijke staat voornamelijk in zijn greep heeft. Ik begrijp het volkomen maar ben blij als het de laatste vijftig kilometer voor Jodhpur droger wordt. We ons weer als vanouds in de drukte mengen om niet veel later bij mijn producent te worden onthaald. We bespreken alles wat nodig is. Wilde perse dat Sunil bij dit gesprek aanwezig zou zijn zodat we allemaal op de zelfde golflengte blijven zitten. Checken samen een aantal nog niet ingepakte producten die achterin de grote fabriekshal staan opgestapeld en het ziet er allemaal goed uit. Sunil kan nu verder transport naar Nederland gaan regelen. Na een aantal uren verlaten Sunil en zijn neef Uman de fabriekshal om de weg terug aan te vangen. Opnieuw een reis van vijf uur staat ze te wachten. Zelf blijf ik achter bij de fabriekshal om de planning voor de komende dagen door te nemen. Tot het moment dat ook in Jodhpur de lucht steeds donkerder begint te worden en de eerste regendruppels naar beneden komen. Ik vraag Habib om me naar het hotel te brengen want ik heb er een naar gevoel bij. Het Haveli hotel is gelegen achter de oude markt waar de smalle straatjes redelijk snel onder water staan omdat al het regenwater via de rotsachtige helling waartegen de oude stad is gebouwd, naar beneden komt. Habib moet lachen om alle drukte maar gaat in op mijn verzoek. Het is nog geen kwartier rijden maar nu het steeds harder begint te regenen naarmate we de oude stad naderen, verdwijnt de lach van zijn gezicht. Steeds meer water zien we via de straatstenen naar beneden stromen. Rijden via het marktplein door de achterste grote toegangspoort en via enkele smalle straten naderen we de ingang van het iets hoger gelegen hotel. In slecht 15 minuten zijn de straten omgetoverd tot kolkende rivieren.

Staat het water bijna vijftien tot twintig centimeter hoog en krijgt Habib het steeds benauwder. We passeren de ingang van het hotel omdat uitstappen geen optie is. We zien alleen maar meer water op ons afkomen wanneer we langzaam verder omhoog rijden. Omdat verder rijden absoluut geen zin heeft zet Habib zijn auto stil langs de kant om dit hemelse geweld even af te wachten. Zien water onder de deuren van een iets hoger gelegen schoolplein doorkomen en als watervallen, via de stenen traptreden, de straat opstromen. Kinderen rennen van plezier door de straat en laten zich door de stroming meesleuren terwijl slippers met hoge snelheid voorbij drijven. We aanschouwen alles vanuit de auto. Omdat het na een half uur niet verbeterd vraagt Habib door een kier van het autoraam of we de auto even mogen parkeren op het binnenplein van het 5-sterren Raas hotel waarvan de toegangspoort op tien meter achter ons ligt. En, we krijgen toestemming. Wanneer we de auto hebben geparkeerd vergezellen we de gasten die dit hemelse geweld zijn komen aanschouwen. Het duurt nog een uur voordat het stopt met regenen en het waterpeil is gezakt naar een acceptabel niveau. Stap opgelucht even later uit bij het Haveli hotel waar ze druk bezig zijn om het water uit de aankomsthal te verwijderen. Ze hadden me al verwacht en na wat heen en weer gepraat krijg ik kamer 17 tot mijn beschikking. Met uitzicht op het fort en waar ik me prettig voel. Het is mijn favoriete kamer hier. Wel zijn er enkele veranderingen doorgevoerd. Het hotel is overgenomen door het Raas hotel waar we eerder nog even bescherming konden vinden. De kamers zouden iets zijn opgeknapt en gemoderniseerd waardoor de prijs een stuk hoger ligt dan voorheen. In werkelijkheid blijkt dat ze er nog niet klaar mee zijn. De oude  badkamer is nog hetzelfde en behalve enkele verwijderde meubelstukken en het aanbrengen van lichte gordijnen zie ik weinig verschil. Het grote verschil zit wel in het grote nieuwe bed. Voorzien van witte lakens en heerlijke zachte matrassen waar ik vanavond vroegtijdig gebruik van ga maken. Verlaat de kamer alleen nog om iets te gaan eten bij het iets verderop gelegen Jhankar restaurant waar mijn goede vriend Dalpak nog  steeds werkzaam is, maar laat deze lange dag graag achter me.

Word wakker na echt heel goed geslapen te hebben. Een heerlijk begin van een nieuwe dag welke begint bij het aan de overkant gelegen Stepwell Café. Als onderdeel van het Raas hotel kan ik hier gebruik maken van een uitgebreid ontbijt. Alles is vers en dat heb ik hier nog weinig meegemaakt in Jodhpur. Word op mijn wenken bediend door een bediende en de kok die speciaal voor mij hier aanwezig is. Ben namelijk de enige gast die een ontbijt heeft bedongen bij de prijs voor de kamer. Allemaal omdat ik een vertrouwde gast was bij het Haveli hotel. Loop tegen 10.00 uur voldaan richting de auto van Habib en rijden even later naar de fabriek welke acht kilometer verder is gelegen, net buiten het drukke centrum van Jodhpur. Ik heb een aantal nieuwe modellen uitgetekend op papier en bespreek deze per stuk in het kantoor van Habib, voorin de fabriekshal. Hij heeft het behoorlijk druk en zegt nog geen tijd te hebben om direct aan de nieuwe producten te werken. Een kleine tegenvaller voor mij en het enige wat ik kan doen is hem volledig wijs te maken zodat hij precies op de hoogte is van de te gebruiken maten en materialen. Maak me er eigenlijk ook niet echt druk om. Laat me halverwege de middag afzetten bij het centrum en werk verder aan de tekeningen om onnodige fouten zoveel mogelijk te vermijden. Ben hier voor een week maar als ik hier niet veel kan aanrichten zal ik iets eerder terug reizen naar Jaipur. Besluit rond een uur of 19.00 naar mijn kantoor, zoals ik het hier noem, te gaan. De café Coffee Day waar ik altijd heerlijk ontspannen kan werken. Zodra ik de openbare weg bereik via de toegangspoort bij de ingang van het grote marktplein komen de riksjarijders al op me af. Op zoek naar klanten ben ik als buitenlander een welkome prooi. Zo ook vandaag. Hoor vanuit alle hoeken mensen om aandacht schreeuwen en wanneer er een van hen akkoord gaat met de dertig rupees die ik er voor over heb, volg ik hem naar zijn voertuig.

Moet vreselijk lachen want het blijkt een paard met rijtuig te zijn. “My Indian riksja”, zo zegt hij met een brede smile. Stap op en nestel me op het zitje achterop. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Met achter ons een drukte van auto’s en brommers blokkeren we de volledige doorgang. Niemand maakt zich echter druk. Ook het magere paard niet dat met gestage pas verder draaft richting de koffieshop waar geen enkele bezoeker te vinden is. Heb er goed contact met de werknemer Sunil achter de balie en werk ongestoord terwijl ik luister naar ontspannende muziek uit de speakers.

De dagen verlopen zoals eerder vermeld. Begin met een ontbijt bij het Stepwell Café waar ik inmiddels goede banden heb met Ashok en de kok die me van dienst zijn. De verdere dag ben ik voornamelijk in de fabriek te vinden om aanwijzingen te geven. Habib heeft besloten om toch aan de nieuwe modellen te beginnen nadat ik hem gisteren duidelijk had gemaakt dat hij in deze periode gebruik kan maken van mijn kennis. Hiermee fouten en dus onnodige verspilling van tijd en geld kan voorkomen. Na overleg met zijn broer Fazloo was dit inderdaad toch een betere optie. Ben daardoor nu wel de hele dag bezig om assistentie te verlenen aan de twee werknemers die zich er mee bezig houden. Dit is eigenlijk het leukste werk om te doen. Iets op papier tekenen en het product langzaam tot leven zien komen. Ik ben aangenaam verrast met het resultaat en laat me na een succesvolle dag afzetten bij het oude centrum waarna ik de laatste honderden meters terug loop naar het Stepwell House zoals het Haveli hotel inmiddels heet. Merk pas hoe warm het is zodra ik de deur van kamer 17 open en de koele lucht van de airco in mijn gezicht voel blazen. De 24 graden voelen als een verkoeling die meer dan aangenaam is. Na een uitgebreide douche zoek ik mijn vriend Dalpak weer op in het Jhankar restaurant. Hij is goed gezelschap en een goede afleiding na alle technische gesprekken die overdag plaatsvinden. Ook hier is men druk bezig om de bovengelegen verdieping om te bouwen tot luxere hotelkamers. Zoals meerdere panden in de directe omgeving een upgrading krijgen en zich klaarmaken voor het hoogseizoen dat over enkele maanden begint. De groeiende welvaart in India een stroom van welvarende toeristen uit binnen en buitenland op gang zal brengen. Iets waar ze hier handig op inspelen. Wanneer ik zit te eten in de etnisch ingerichte binnenplaats zie ik Dalpak en anderen zich naar de straat begeven. Als hij even later terug komt en ik vraag naar de reden van alle ophef zegt hij dat er een jongen in het waterbassin tegenover mijn hotel is verdronken. Een vreselijk triest bericht.

Iedere dag springen jongens van de verschillende hoogtes in deze wateropvang die door de vele regen nu ruimschoots gevuld is. Afmetingen van ongeveer 30 x 30 meter. In de droge maanden al minstens 6 tot 8 meter diep, nu zeker meer dan 15 meter. Een speelplaats voor iedereen die verkoeling zoekt. Bij verdere navraag blijkt de jongen om hulp te hebben geschreeuwd maar bleven de jongens op de kant alleen maar kijken en foto’s maken met hun mobiel van de omgeving. Een Duitse toerist die op een hoger terras van het Stepwell Café de noodkreten aanhoorde en zag dat niemand iets deed is toen naar beneden gehold en het water in gesprongen om een poging te doen de jongen nog te vinden maar het mocht niet baten. Hij was al naar onbereikbare diepte gezonken. Het duurde een uur voordat een duiker van het leger de jongen naar boven wist te halen. Slechts 20 jaar oud. De vrouwelijke Duitse toerist die nog enige hulp kreeg van een Koreaanse jongen was volledig overstuur en overmand door verdriet. Wat moet zij zich machteloos hebben gevoeld en daarnaast kwaad op de omstanders. Hoe zal zij zich haar verdere reis door India beleven na deze vreselijke gebeurtenis? Ik kan haar alleen maar heel veel goeds wensen. Geen overvloed aan hulpinstanties zoals wij gewend zijn maar een overvloed aan nieuwsgierige Indiase bezoekers die alles met een gelaten blik aanschouwen. Zie vanuit mijn hotelraam op de tweede verdieping het levenloze lichaam van de jongen op de kant liggen en denk aan de familie die zo te horen zal krijgen dat hun zoon niet meer in leven is. Nee, het is geen leuke afsluiting van deze dag en daarom laat ik deze het liefst zo snel mogelijk achter me.

Tijdens het ontbijt in het Stepwell Café praat ik met Ashok na over het voorval gisteravond. Het moet duidelijk nog even een plek krijgen, al springen de eerste jongens alweer in het waterbassin als teken dat het leven zijn vervolg krijgt zoals ik ook weer richting de fabriek zal gaan om mijn werk verder voort te zetten. Het is de werkelijkheid zoals we die onder ogen moeten zien, in de hoop dat deze dag weer iets positiefs zal opleveren. Voel me absoluut een bevoorrecht mens om me bezig te kunnen houden met iets waar ik vreselijk blij van word. Mijn kennis en talenten die ik in dit leven heb meegekregen en verder heb ontwikkeld volledig te kunnen benutten voor het goede. De ideeën om verder te groeien duidelijk iets toe kunnen voegen aan wat zo mooi heet, maatschappelijk verantwoord ondernemen. De dagen vliegen voorbij.

In de fabriek gaan de werkzaamheden gestaag verder en probeer ik alle producten af te ronden waar problemen in de productie mee worden verwacht. En dat gaat gelukkig heel goed. Laat me op het eind door Habib  bij het treinstation afzetten om een ticket naar Jaipur te kopen voor komende woensdag. Alles volgens het boekje. Morgen nog een laatste dag om zaken hier goed achter te laten en dan moeten ze hier de rest zelf kunnen afronden.

Ik check uit bij de receptie waar Aijaj, de desk manager, alles keurig voor me heeft geregeld. Kan mijn bagage in de kamer laten staan en gebruik maken van de douche nadat ik de hele dag in de fabriek bezig ben geweest. Het is niet druk in het hotel dus dit was geen probleem. Beginnen aan een vijf uur durende treinreis is geen pretje wanneer je de hele dag in een klamme warmte bezig bent geweest. Het is nog een nuttige laatste dag waarbij ik alle details van ieder product nog een keer doorneem en iedereen weet wat er nog gebeuren moet in de komende weken. Neem met een lach en een zwaai afscheid van de jongens die er werken en laat me rond 18.00 uur terugrijden naar het centrum. Nog ruim een uur de tijd voordat de trein vertrekt. Bij aankomst op het station zie ik dat de Mandor express al bij perron 1 staat te wachten. Loop naar wagon S5, stop mijn bagage onder de bank bij nummer 38 en maak het, mij toebedeelde bovenste bed, gereed. Het is de plek waar ik de komende vijf uur zal vertoeven. Luister naar muziek waarbij het signaal af en toe wegvalt vanwege de rurale gebieden die we passeren. Precies volgens schema komen we aan op het station van Jaipur. Het is 00.50 en ben opgelucht wanneer ik de deur van mijn hotelkamer open doe en ik kan beginnen aan een paar laatste etappes hier in Jaipur.

Er zijn slechts een aantal zaken die ik hier wil afronden. Geen gehaast vandaag en daarom kan ik deze dag heerlijk ontspannen beginnen. Ontbijt op het dakterras en laat me daarna naar café Oth brengen om daar rustig aan de dag te beginnen met een cappuccino. Eigenlijk zit mijn werk er hier in India op. Werk wat hoofdzakelijk in Jodhpur moet plaatsvinden en daar heb ik gisteren met een tevreden gevoel afscheid genomen, wetende dat ik er over enkele maanden weer zal zijn nadat ik de oktober fair in Delhi heb bezocht.

Sunil pikt me op het eind van de morgen op en rijden richting de showroom. Hij heeft een afspraak gemaakt bij de bank en daar zitten we niet veel later tegenover de algemeen directeur om enkele praktische zaken op te lossen omtrent internationale betalingen. Geen zaken waar ik me graag mee bezig houd maar voor nu even noodzakelijk. Dat geldt ook voor de boekhouding die moet worden gecontroleerd. Op de bovenste verdieping van de showroom buigen de boekhouder, Sunil en ik ons over de financiële papiermassa die het runnen van een exportbedrijf in India met zich mee brengt. Op dit vlak is Sunil duidelijk mijn meerdere en kan ik hem daarin volledig vertrouwen. De cijfers zijn goed en de orders komen binnen. Scherp blijven en het verder uitbouwen van onze mogelijkheden, dat is waar ik me de komende tijd mee bezig ga houden. Laat het een mooi vervolg krijgen. Jullie lezen het….later.