Week 42/43 (15-25 okt.) 2019

Week 42/43 (15-25 okt.) 2019

Toch besloten om richting India te reizen na een langere periode in Nederland. Een beurs in Delhi en het onderhouden van contacten zijn de aanleiding van dit plotselinge besluit. Kon ook eigenlijk niet thuisblijven na zo’n lange tijd. Nadat ik begin dit jaar heb deelgenomen aan de IMM Keulen, een internationale meubelbeurs in Duitsland, is er nog steeds te weinig beweging in de markt en blijven verkopen achter. Niet alleen bij mij maar over de gehele linie is het aankoopgedrag aan het veranderen. Moet hier duidelijk mee aan de slag. Grote importeurs zijn voorzichtiger geworden, mede omdat het consumentengedrag aan het veranderen is en deze steeds onvoorspelbaarder zijn. Daarnaast wordt er meer online gekocht waarbij prijzen onder druk komen te staan en kan men tegenwoordig ook bij de grotere bouwmarkten meubelen kopen. Iedereen wil dus een graantje meepikken en dit zijn signalen waarmee ik iets moet doen, al wil ik me niet richten op het goedkopere aanbod in meubelen en sta ik nog volledig achter de producten zoals gepresenteerd op de beurs in Keulen.

Met Dieter en Irmgard in Istanbul
De vlucht met Turkish Airlines richting Istanbul, mijn tussenstop tijdens deze reis, zou 14.40 vertrekken maar gaat pas na veertig minuten vertraging de lucht in. Reden onbekend omdat er niets wordt omgeroepen. Er zit niks anders op dan er het beste van te maken. Raak al snel in gesprek met de man die naast mij zit. Een iets gezette donkere man. Zijn naam is Yousef en is afkomstig uit Nairobi. Nu op de weg terug naar huis na een paar weken Montreal en enkele weken Maastricht waar hij een goede kennis heeft wonen. Werkzaam bij het ministerie van onderwijs werden hij en enkele collega’s uitgenodigd om in Canada een paar seminars bij te wonen. Informatie te vergaren over diverse studie projecten. Voor hem ook de enige mogelijkheid om buiten het Afrikaanse continent te reizen. De vluchten en zijn verblijf werden namelijk betaald door de overheid en de weken in Maastricht hebben hem ook weinig gekost vanwege goede contacten. Iedere vier jaar maakt hij een soortgelijke trip. De vrouw van Yousef heeft echter minder geluk. Ze reizen wel eens samen maar dan alleen in Afrika, gewoon omdat ze het zich niet kunnen veroorloven. En dat is te begrijpen. Buiten zijn werk bij het ministerie heeft hij daarom ook een paar akkers vol met mais en suikerriet. Een spannende periode omdat de oogst net is binnengehaald en hij er door zijn afwezigheid geen enkel aandeel in heeft gehad. Yousef heeft wel contact met het thuisfront gehad maar omdat de arbeiders niet beschikken over moderne communicatiemiddelen, kreeg hij weinig informatie over de gang van zaken. Ook heeft het te weinig geregend de afgelopen periode. De laatste berichten waren dat het redelijk gegaan was maar echt vertrouwen heeft hij daar niet in. Het blijkt dat het in Afrika niet anders gaat dan in India. Een ander punt is dat het vliegtuig ruim een half uur later land op de luchthaven van Istanbul. De grote vraag is: “Gaan we onze vervolgvlucht nog halen? Het is een ontzettend grote luchthaven en nadat we geland zijn duurt het nog zeker twintig minuten voordat het vliegtuig bij de gate is geparkeerd. Ik dacht tijd genoeg te hebben maar door het tijdsverschil van een uur waardoor ik dus minder tijd heb, zit ik ook niet echt lekker op m’n stoel. We lachen wel maar echt vrolijk zijn we niet. Op het informatie scherm in de rugleuning voor mij staat vermeld dat ik naar gate B1 moet. Hier vandaan zal de vlucht naar Delhi wordt vervolgt. Het is rennen geblazen. Samen met nog een aantal passagiers die in hetzelfde schuitje zitten. Ik verwacht nog op tijd te zijn wanneer ik vijftien minuten voordat de vlucht zou vertrekken bij de desbetreffende gate aankom maar zie dat de gate al gesloten is. Met een bezweet hoofd krijg ik van de nog aanwezige grondstewardessen te horen dat de gate twintig minuten voor vertrek sluit en boarden dus niet meer mogelijk is. Dit krijgen de anderen ook te horen die achter me aan zijn gelopen. Er is niets frustrerender dan het vliegtuig buiten te zien staan waar je in zou moeten zitten en waarvan je weet dat deze pas over vijftien minuten vertrekt. “Ga maar naar de info balie verderop”, is het enige wat we te horen krijgen. Bij de desbetreffende balie waarachter zes medewerkers van Turkish Airlines zitten, is het druk. Het blijkt dus wel vaker fout te gaan. De dame die ik aanspreek luistert half en staart grotendeels naar het computer scherm voor haar. Krijg niet echt de indruk dat ze zich echt met mij bezig houd of van plan is enige actie te ondernemen. Echt rustiger word ik er ieder geval niet van. Na enig aandringen krijg ik te horen dat ze een hotel aanbieden om te overnachten. Heeft zelfs, zonder verder overleg, al tickets uitgeprint voor dezelfde vlucht morgen. “Morgen!”, zeg ik ietwat geïrriteerd. Wil het liefst zo snel mogelijk weg maar andere opties zijn er niet of willen ze niet geven. Yousef zijn vlucht vertrok tien minuten later en heeft het naar alle waarschijnlijkheid net wel gered want ik zie hem hier niet terug. De Indiër die de hele tijd naast mij staat zit in hetzelfde schuitje als ik. Nu er geen andere mogelijkheid is nemen we de tickets aan en vervolgen onze weg naar de uitgang. Buiten zouden er bussen staan die ons naar een hotel in het centrum van Istanbul zullen brengen. Het lijkt bijna vooropgezet. Bij de balie waar dit transport wordt geregeld is het namelijk druk met medewerkers van Turkish Airlines en buiten staat een lange rij met vervoersbussen om mensen naar hotels in de stad te vervoeren. Alsof men bewust reizigers om economische redenen iets langer in Istanbul willen vasthouden. Het is me wel duidelijk dat het werkend personeel op de luchthaven het woord “klantvriendelijk” niet kent. Met een bepaalde arrogantie worden we van hier naar daar gestuurd en van enige structuur is geen sprake. Iets wat ik nog zelden heb meegemaakt. Met een bus vol teleurgestelde reizigers bereiken we na veertig minuten het Hilton hotel in Istanbul. Bij de receptie krijgen we de sleutel van een hotelkamer en veel meer dan te gaan slapen zit er niet in. De bar is dicht en er is geen eten beschikbaar behalve wat verpakte broodjes uit een automaat. Gelukkig is de kamer voorzien van alle luxe en het grote bed een perfecte plek om deze dag achter me te laten.

Beurs Delhi
Na een goede nacht en een warme douche ga ik rond 09.00 uur naar beneden om te ontbijten. Kom in de eetzaal het Duitse stel tegen dat gisteren ook in de bus zat. Ook zij hebben hun aansluiting gemist op weg naar Kenia. Ik schuif bij ze aan en ondanks dat mijn Duits niet geweldig is komt er toch een leuk gesprek op gang. Het zijn Dieter en Irmgard uit Solingen. Twee vroeg gepensioneerden van halverwege de zestig die veel van het leven genieten. Dieter heeft vijfenveertig jaar bij een messenfabriek gewerkt waar ze handmatig hoogwaardige messen slijpen en produceren. Zij als administratief medewerkster bij dezelfde fabriek. Nu samen onderweg naar de zoveelste bestemming. Het worden twee weken Kenia met strand en safari’s. Al is het nu wel een dag korter. Ze hebben zich er al lang bij neergelegd en gaan zo een uitstapje maken naar het centrum van Istanbul om deze dag nog enigszins nuttig in te vullen. Wens ze veel plezier en ga zelf verder met mijn ontbijt. Wanneer ik een half uur later het hotel wil verlaten om een rondje te gaan lopen, kom ik Dieter en Irmgard weer tegen in de lobby. Ze vragen me of ik geen zin heb om mee te gaan. Ze hebben een taxi geboekt om enkele bezienswaardigheden in Istanbul te gaan bekijken en besluit zonder aarzelen op het aanbod in te gaan. Het is bewolkt en rond de twintig graden. Niet veel beter dan in Nederland de afgelopen weken. Rijdend richting het oude centrum zie ik niet veel meer dan grauwe wijken en krijg niet het gevoel van de bijzondere stad zoals ik me die had voorgesteld. Toch is het beter dan bij het hotel rond te hangen en heb ik aan Dieter en Irmgard leuk gezelschap. Bekijken de blauwe tempel en wandelen over de Grand Bazaar. Plekken waar een overvloed aan toeristen te vinden zijn. Hiervoor komen mensen dus naar Istanbul. Na een paar uur ronddwalen laten we ons terugbrengen naar het hotel om nog gratis te kunnen lunchen voordat een bus mij weer richting de luchthaven zal brengen. Een boarding pass heb ik al in handen en aangekomen worden de resterende formaliteiten snel afgehandeld. Ben bijna drie uur voor het vertrek van mijn vlucht naar Delhi al klaar om dit land te verlaten. En dat kan me niet snel genoeg. Wachten is het enige wat rest. Een mooie gelegenheid om aan mijn blog te beginnen. Zorg er wel voor, ruim voor boarding time bij de juiste gate te zijn want deze vlucht missen, dat gaat me niet gebeuren. Moet vreselijk lachen wanneer ik in de cabine op zoek ga naar mijn stoel. De dame die deze ticket verzorgd had zei dat dit een stoel bij het gangpad was zoals ik had verzocht. Niet dus. Het past wel in het plaatje. Gelukkig is de vlucht zelf heel comfortabel. Nu proberen iets te slapen om voldoende uitgerust in Delhi aan te komen. Er wacht morgen namelijk een drukke dag.

Nadat we rond 5.00 uur landen op de luchthaven van Delhi kan ik mijn tocht redelijk snel vervolgen. De douaneformaliteiten gaan voorspoedig, mijn koffer kan ik direct van de band halen en een taxi is binnen een paar minuten geregeld. Terug in India na lange tijd van afwezigheid. Het voelt weer vertrouwd wanneer ik het Cottage Yes Please hotel in de buurt van de Main Bazar in alle vroegte binnenloop. Ze hadden me gisteren al verwacht en dus kan ik direct beschikken over een kamer. Vanwege een strak schema zou ik vandaag de beurs in Noida gaan bezoeken en omdat ik me redelijk fit voel besluit ik om te gaan douchen en daarna direct door te gaan. Zit om 07.30 al in de shuttle bus die me naar het beursgebouw zal brengen. Een anderhalf uur rijden vanaf het centrum. Een rit die ik grotendeels met mijn ogen dicht beleef, dat zul je begrijpen. Omdat het nog vroeg is en de beurs officieel pas om 10.00 uur open gaat drink ik koffie in de hal en wacht rustig af wanneer de diverse hallen bezoekers toelaten. Zal alleen die beurshallen bezoeken waar meubelen worden gepresenteerd omdat dit me een beter beeld zal geven over de veranderingen in trends, modellen en kleuren. Wil hier verder ook niet te lang blijven. Begin de vermoeidheid te voelen na enkele uren rondhangen en de diverse gesprekken met oude contacten. Al met al kon ik weinig nieuws ontdekken, dat is de conclusie. Nu het liefst zo snel mogelijk terug naar het hotel. Vraag hulp in van een beursmedewerker en kan door haar medewerking voor een redelijke prijs terug met een Uber taxi. Praat wel met de taxi chauffeur maar merk dat mijn hoofd steeds meer moeite heeft om recht op z’n romp te blijven staan. Rond de middag stap ik uit de taxi voor het Cottage Yes Please hotel. Zou wel willen slapen maar wil eerst uitzoeken hoe ik morgenvroeg met een bus naar Jaipur kan reizen en het regelen van mijn telefoon en internet verbindingen. Heb daar inmiddels vaste adressen voor en gelukkig verloopt alles naar wens. Eindelijk tijd om mijn bed op te zoeken en enige uren te slapen want mijn ogen vallen bijna dicht. Wandel later in de avond een rondje door de Main Bazar en maak, zoals zo vaak hier, een praatje met professor Kapoor die op een stoel voor de boekenwinkel van zijn broer zit. Het is een leuk weerzien maar ik houd het kort. Lig al snel op het bed van kamer 105. Morgen gaat op tijd de wekker. De bus naar Jaipur is mijn volgende doel.   

Jaipur Pink City
Heb heerlijk geslapen en sta om 05.15 naast mijn bed. Wanneer ik bij de receptie mijn verblijf wil afrekenen hoeft ik de eerste nacht maar half geld te betalen vanwege mijn vertraging van een dag terwijl die nacht wel was geboekt. Een leuke meevaller. Nu een taxi regelen die me naar het busstation wil brengen en dan hopelijk snel richting Jaipur. Het verloopt zoals gehoopt. Aangekomen bij het busstation krijg ik alle hulp en ben binnen tien minuten onderweg. Een redelijk luxe bus met airconditioning. Geen verkeerd begin van de dag moet ik zeggen. Luister via mijn mobiel naar muziek via spotify en val met regelmaat in slaap waardoor de reis van vijf uur vrij voorspoedig verloopt. Ik heb aan de chauffeur gevraagd of hij me op een plek aan de rand van Jaipur kan afzetten en dat is geen enkel probleem. Sunil zal me vanaf dit punt ophalen om snel aan de slag te kunnen zonder onnodig tijdverlies. Het is vrijdag vandaag en de enige mogelijkheid om bankzaken af te handelen vanwege het weekend dat voor de deur staat en banken dan twee dagen gesloten zijn. We rijden naar de twee banken waar we zaken mee doen en vervolgens naar de accountant die onze boekhouding verwerkt. Zijn hier vrijwel de hele middag mee bezig. Een vermoeiende maar nodige bezigheid. Ben wel blij wanneer Sunil me terug rijd en ik in het begin van de avond bij het Sunder Palace hotel uitstap. Mijn vaste verblijfplaats hier. Natuurlijk is het een leuk weerzien met de mensen die er werken maar kies ervoor om in alle rust iets te eten op het dakterras en vroeg kamer 107 op te zoeken. Een heerlijk vooruitzicht. Morgen geen plannen en het prettigste, ik hoeft geen wekker te zetten.

Sunder Palace by night
Vandaag is een dag van relaxen en zo gebeurd het ook. Jaipur is een grote stad en ik heb hier een vast adres om wat kleding in te kopen. De Life Style afdeling in het Metropolitan winkelcentrum. Neem in alle rust mijn ontbijt en laat me er rond het middaguur door een Ola taxi afzetten. Word er al snel herkend en hartelijk ontvangen door Lucky zodra ik de heren afdeling nader. Hij is degene die me hier de meeste keren wegwijs heeft gemaakt op de enorme winkelvloer waar diverse handelsmerken hun kleding aanbieden. Ook internationale merken zoals Levis zijn hier te vinden. Met een tas vol kleding loop ik een uur uur later het pand uit. Er iets niets dat moet vandaag en besluit daarom naar café Oth te gaan. Een trendy restaurant net om de hoek op nog geen paar honderd meter afstand. De ideale plek om te werken en in dit geval, te schrijven aan mijn blog. Een heerlijk ontspannen bezigheid waar ik uren mee zoet kan zijn. En tijd is wat ik heb vandaag. Sunil komt me voor korte tijd vergezellen maar heeft druk met andere zaken voor het familiebedrijf in handicraft. Morgen hebben we alle tijd om verder te praten op weg naar Jodhpur. De stad waar we het werk voort gaan zetten. Ik had verwacht dat we met de auto zouden gaan maar vanwege de hoge kosten is de trein toch een betere optie, krijg ik van Sunil te horen. Wanneer hij richting de uitgang van het restaurant loopt hoor ik nog net dat het geregeld wordt. Ik vertrouw er op. Neem op het eind van de middag een taxi terug naar het Sunder Palace hotel en laat het verder op me af komen. Wanneer ik om 20.00 uur nog geen informatie heb en ik Sunil wil bellen, blijkt zijn telefoon uit te staan. Iets waar ik niet geruster op word omdat ik nu geen idee heb wat de bedoeling is voor morgen. Er gaat een trein om 06.00 uur richting Jodhpur maar of er tickets zijn, ik tast volledig in het duister. Jaipur is wel een leuke stad, maar wil geen onnodig tijd verliezen met wachten. Om 23.00 uur nog steeds geen enkel bericht. Besluit maar te gaan slapen en af te wachten voor de dag van morgen. Het is 00.30 wanneer ik een bericht via de app binnen krijg. Dat alles geregeld is met daarbij een copie van de e-ticket  Hij zal me om 05.00 wakker bellen, zo schrijft hij. Met een gerust gevoel probeer ik nog enkele uren te slapen. Het had wat aangenamer gekund maar het belangrijkste is dat ik gelukkig weg kan.

Mula, mijn vriend
Voor de zekerheid heb ik mijn alarm gezet en dat is maar goed ook want ik krijg geen telefoontje. Pak mijn bagage en loop door de stille en schaars verlichte gang naar de receptie beneden om te gaan uitchecken, zoals afgesproken. Moet daarvoor eerst wel Raju wakker maken die op een matras in de hal ligt te slapen. Met een duf hoofd loopt hij naar de balie en print, zonder een enkel woord gezegd te hebben, mijn rekening uit. Hij is duidelijk nog niet klaar met deze nacht want zijn matras is al weer snel gevonden. Ik zelf weet ondanks het vroege tijdstip een riksja aan te houden die me naar het station wil brengen. Dan rinkelt om 05.40 mijn telefoon. Het is Sunil met de mededeling dat hij onderweg is. Wanneer de trein exact om 06.00 uur vanaf perron 4 vertrekt, zit er geen Sunil naast me. Krijg wel een filmpje binnen via whatsapp waarin de rode achterlichten van de trein nog net zichtbaar zijn. Hij heeft de trein gemist. Iets wat me niet echt verwonderd omdat hij heel moeilijk zijn bed uit kan komen. Een belletje krijgen van Sunil om 05.00 uur zou dan ook een wonder zijn geweest.  Ik kan er nu om lachen wetende dat ik in ieder geval onderweg ben. Spreken af dat hij morgen een nieuwe poging doet. Het vroege tijdstip zorgt voor rust in de trein en willen de meesten nog even hun ogen sluiten om de vijf durende reis wat aangenamer te laten verlopen. Ik ben er daar een van. Heb Habib in Jodhpur al laten weten dat ik onderweg ben en afgesproken dat hij me zal ophalen van het station. De trein staat, precies volgens schema, om 10.55 stil bij het eindstation van de reis. Habib is onze afspraak nagekomen en niet veel later zijn we onderweg naar zijn fabriek op enige kilometers buiten het centrum van de stad. Het is een mooi weerzien na lange tijd. De komende dagen zullen we gebruiken om bij te praten over de afgelopen periode. Een van de redenen dat ik hier ben. De markt is behoorlijk ingezakt en de verkopen zijn ver achtergebleven bij vorig jaar, ondanks dat ik heb deelgenomen aan de internationale meubelbeurs in Keulen begin dit jaar. Gezien de vergaarde informatie in Nederland en hier in India is er een duidelijke daling te zien in handelsverkeer. Ook Habib heeft hier duidelijk last van. Heeft de huur van een iets verderop gelegen fabriekspand opgezegd om kosten te besparen en doet al het werk nu onder een dak met een geringe groep arbeiders. En hij is niet de enige waar het minder gaat. Veel fabrieken in Jodhpur zijn geraakt. Iets wat al te merken was op de beurs in Delhi, waar het aantal buitenlandse inkopers ver onder de maat bleef en er weinig vernieuwends waar te nemen was. Belangrijk dus om het onderlinge vertrouwen weer op te schroeven. Het niet aan de collectie ligt of aan de prijzen die gehanteerd worden. We moeten samen door deze fase heen en daar hoop ik de komende drie dagen hard aan te werken. Vertrouwen houden en zoeken naar nieuwe wegen om afzet te vinden. Samen weten we ongetwijfeld meer. Heb zelf al een paar strategieën uitgedacht waar ik verder mee aan de slag wil en laat ik de dagen bepalen welke kant het op gaat.

Als team compleet
Naar India komen is een hele goede beslissing geweest. Niet alleen om mijn banden met Sunil en Habib weer aan te halen, maar ook omdat ik in de afgelopen paar weken meer kennis heb  vergaard over de stand zaken op het gebied van marktwerking. De modellen waarmee ik zo graag verder wil en die nog steeds voldoen aan de vraag vanuit de markt. De terughoudendheid van importeurs die wel positieve signalen afgeven maar niet overgaan tot grote investeringen en de aanbieders van meubelen zoals hier in Jodhpur die duidelijk hebben ingeleverd. Exporteurs hier hebben te maken met omzetdalingen van meer dan veertig procent. Daarnaast is het consumentengedrag aan het veranderen. Internet langzaam de overhand begint te krijgen als het gaat om verkoopaandeel en de kleinere fysieke winkels op den duur geen bestaansrecht meer hebben. Geen positieve geluiden maar wel de realiteit op dit moment. Het zijn gegevens waar ik de komende tijd mee aan de slag moet. Beginnende hier in Jodhpur.

Na de middag in de fabriek te hebben doorgebracht laat ik me naar het centrum brengen. Heb er een hotelkamer geboekt in het Jhankar Yothi Haveli waar ik tijdens mijn laatste bezoek ook onderdak vond. Een luxe hotel vlak achter het marktplein in het oude centrum. Manish, de eigenaar, is iemand die ik al jaren ken en vanwege onze vriendschap mag ik voor weinig geld gebruik maken van een werkelijk prachtige grote kamer. Zal hier de komende drie nachten blijven. Het voelt en beetje als thuiskomen. Heb in al die jaren goede relaties opgebouwd met het personeel. Vicky, de jongen die hier de boel managet en Dalpak en Rajinder die als bedienden werkzaam zijn en waarmee ik iedere dag een praatje maak. Het maakt mijn verblijf hier in Jodhpur extra aangenaam. Al is het sowieso al een ontspannen bezoek. Geen werkdruk door product controles of het ontwikkelen van nieuwe producten. Voor mij is het voornaamste dat Habib zijn fabriek draaiende weet te houden en vertrouwen houd in een toekomst met The Soul of India. Geen modellen die door mij zijn ontwikkeld aanbied aan andere exporteurs en deze veilig opgeborgen houd waardoor exclusiviteit behouden blijft. Bij het hotel is het trouwens ook rustig. Ik ben er een van de paar gasten die er overnachten. De komende weken zijn er voldoende boekingen, mede vanwege het Diwali festival volgende week waardoor veel mensen vakantie hebben. Laat het een begin van betere tijden zijn. Zelf vind ik het wel prima zo. Geniet van de rust en het uitzicht vanaf het dakterras in de avond. Het Mehrangarh fort op de hoge rots waar tegen de oude stad Jodhpur is gebouwd. Al zo vaak gezien maar nog altijd even indrukwekkend. Mooie momenten om deze dag mee af te sluiten.

Toegangspoort oude marktplein
Het is heerlijk wakker worden in het grote bed met wit bedlinnen. Neem een warme douche en kan genieten van een goed ontbijt in het restaurant beneden. Daar waar ik steevast door Dalpak wordt begroet. Vandaag zal ik weer met Habib naar de fabriek rijden om plannen verder uit te werken maar gaan eerst langs het treinstation om Sunil op te halen. Vandaag is het hem dus wel gelukt om de trein te halen. Het is goed om weer met z’n drieën samen te zijn en tijd met elkaar door te brengen. Persoonlijke ontmoeten zijn zoveel waardevoller dan telefoongesprekken. Het is de beste manier om onduidelijkheden weg te nemen en situaties beter te kunnen begrijpen. Ook al praten ze veel in Hindi en ik er dus weinig tot niets van meekrijg. Laat ze maar even, het is goed zo. Uiteindelijk moeten zij het hier samen in India runnen. Krijgen in de middag gezelschap van Johib, een goede vriend van Habib waar hij de laatste tijd mee samenwerkt en dat maakt het kippenhok compleet. Ik kan er alleen maar om lachen. Vind het mooi om te zien dat het zo goed klikt tussen de mannen waarmee ik uiteindelijk ook mijn voordeel kan halen. We eten samen in een klein restaurant langs de weg en zetten, onderweg naar mijn hotel, Sunil weer af bij het treinstation. Hij gaat vanmiddag nog terug naar huis. Alles is besproken en zijn aanwezigheid was het belangrijkste. Er is geen verdere noodzaak om hier langer te blijven. Zoals ook voor mij geldt. Morgenavond pak ik de nachttrein terug naar Delhi. Het betekent dat deze reis er bijna weer op zit. Nog een laatste nacht in Jodhpur. Ik ga er dankbaar gebruik van maken.

Ik ga op tijd weer naar de afgesproken plek waar Habib zijn auto heeft geparkeerd en rijden door de beginnende drukte richting zijn fabriek. Nu het Diwali festival in aantocht is komen er steeds meer mensen naar de stad om nog iets nieuws in te kopen voor dit Indiase nieuwjaar. Op het marktplein rond de klokkentoren was er de laatste dagen een enorme mensenmassa op de been. Een overvloed aan marktkraampjes en verkopers die vanaf een kleedje hun waar aanbieden. Het is een heksenketel die de komende dagen alleen nog maar zal toenemen. Maandag de 27ste is het zover. De dag dat het festival plaats zal vinden. Heb het al meerdere keren mogen beleven en dus geen gemiste kans. Op de fabriek bespreken we de laatste zaken maar veel tijd kost het niet. Wil tijdig terug naar het hotel en me rustig voorbereiden op de lange treinreis naar Delhi. Neem halverwege de middag afscheid en laat me door Habib terugbrengen naar het centrum. Was de afgelopen jaren veel te vinden in de Café Coffee day waar ik heerlijk rustig kon werken maar moet uitwijken. Het grote landelijke koffie label is enkele maanden geleden failliet verklaard en dus is mijn prettige werkplek verloren gegaan. Gelukkig is er op vijftig meter van het hotel een nieuwe koffieshop geopend waar ik gisteren al een kijkje genomen heb en waar het me prima bevallen is. Het is de plek waar ik de rest van de middag vertoef. Oude fort
Werk er aan de informatie die Habib nodig heeft om straks met de productie te kunnen beginnen en schrijf er mijn blog. Heb er ook leuke gesprekken tussendoor met de eigenaar die vol ambities zit om er een top locatie van te maken. Ik help het hem hopen want dichterbij kan ik het niet redden. Nu het einde van de middag nadert, is het tijd om terug te gaan en mijn bagage op te halen. Eet nog iets bij het Jhankar Yothi Haveli restaurant, betaal er mijn rekening en ben daarna al snel onderweg naar het station. Het was een gelukje dat ik nog een ticket kon bemachtigen, gezien de drukte die het Diwali festival met zich mee brengt. Alleen nog een onderste bed was beschikbaar. Niet mijn favoriet maar ondergeschikt aan de drang om terug te kunnen. In de trein blijkt dat een stel met hun kind en oudere moeder ook in mijn coupe slapen. Vanwege haar ouderdom slaapt ze liever beneden. Het probleem is dus al snel opgelost. Hebben voor even een gesprek maar kies er toch voor om na niet al te lange tijd het bovenste bed te beklimmen. Liggend in een onverlichte trein is de beste manier om de reis te volbrengen. Val met regelmaat voor periodes in slaap en de uren vliegen daardoor werkelijk voorbij. Het is veel minder vermoeiend dan de vijf uur die nodig is tussen bijvoorbeeld Delhi en Jaipur. Het is 06.50 wanneer de lange expres trein langzaam het station van Old Delhi binnen rijd. Een hele dag waarbij ik niets moet en alle tijd om hier en daar een praatje te maken en chai te drinken. Ik laat me bij het Cottage Yes Please hotel afzetten en laat me er op het bed vallen. Ook al heb ik redelijk kunnen slapen, ik geef me er aan over en kan toch nog enkele uren slaap vatten. Wil eerst mijn vlucht voor morgen regelen. Via de website van Turkish Airlines kan ik online inchecken en mijn stoelen bevestigen. Voor een langere vlucht als deze wel net zo prettig. Tenminste, als het werkt. Krijg bij meerdere pogingen te zien dat de geboekte vluchten problemen hebben en ik een pop up in mijn scherm te zien krijg met twee opties. Annuleren of wijzigen vluchten. Ik baal enorm maar wil toch wel graag weg. Dan maar voor wijzigen vluchten. Het gaat om een vlucht die morgen om 5.30 uur vertrekt richting Istanbul en de andere vlucht om 17.30 uur land in Amsterdam. Ik ga akkoord maar moet hiervoor wel 77,29 euro bijbetalen. Het zal me toch niet gebeuren. Terwijl ik de betaling afrond krijg ik een pop up in beeld dat de betaling helaas niet is gelukt. Wat nu! Geen enkel idee of deze vlucht nu geboekt is of niet. Bel mijn reisagent in Nederland die het na checkt maar volgens haar is mijn vlucht nog steeds geldig en ik voor meer info op de luchthaven moet zijn. Meer kan zij ook niet doen.

Drukte in Old Delhi
Echt veel geruster ben ik er niet door geworden. Het is 15.00 uur en besluit een taxi naar de luchthaven te nemen om te kijken of ik daar duidelijkheid kan krijgen. Ruim een uur ben ik onderweg vanwege files maar ben in ieder geval op de plek van bestemming. Probeer de vertrekhal binnen te komen maar aan de hand van mijn vluchtgegevens word ik door de militaire beveiliger bij de ingang doorverwezen naar het allerlaatste toegangspoort. Hoop hier een kantoor van Turkish Airlines te vinden maar achter de diverse loketten zitten geen mensen, op enkele uitzonderingen na. Loop bij een naar binnen en vertel mijn verhaal. Het enige wat ze kunnen doen is een service nummer geven van Turkish Airlines. Na zoveel pogingen om ze te bereiken via nummers die op internet staan aangegeven als service nummers, nu daadwerkelijk een menselijke stem aan de andere kant van de lijn. Het blijkt dat mijn vlucht nog steeds gaat en ik daar geboekt sta. Het probleem ligt voornamelijk dat de vlucht richting Istanbul wordt uitgevoerd door Indigo, een Indiase luchtvaartmaatschappij, waarbij het niet mogelijk is om online in te checken. Het online incheck systeem op de website van Turkish Airlines daardoor een foutmelding laat zien die totaal niet nodig is. Onnodige onrust creëert waarbij velen waarschijnlijk ook het bedrag van 77,29 euro hebben overgemaakt. Ongelofelijk dat dit soort foute meldingen nog aangegeven worden in een tijd waarin IT kennis aanwezig is om dit te voorkomen. Verwacht zoiets zeker niet bij een internationale luchtvaartmaatschappij. Heb sterk het vermoeden dat hier een bewuste gedachte achter zit. Je kunt het geld namelijk wel weer terugvorderen maar dan moet je wel een online formulier invullen, diverse bijlagen met foto’s als bewijsmateriaal meesturen en dan maar hopen dat je je geld ooit nog terug ziet. Veel mensen zullen het er waarschijnlijk bij laten zitten. Pure afzetterij. Nee, Turkish Airlines zal aan mij geld meer verdienen. Ben aan het eind van de middag weer terug bij het hotel. Geen dag om te genieten van de laatste momenten in India maar vol onrust en georganiseer om morgen weer naar huis te kunnen vliegen. Het is inderdaad mooi geweest. De reis is met vertraging begonnen en heeft een vreemde afsluiting maar de dagen ertussen hebben er toch weer iets waardevols van gemaakt. De komende tijd gaan we verder in Nederland en hoop ik na niet al te lange tijd weer op Indiase bodem te landen, als teken dat er progressie zit in de acties die we gaan ondernemen. Laat het zo zijn. Jullie lezen het…..later       

No Comments

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.