Het waait, en niet een klein beetje ook. De eerste grote storm sinds jaren raast over het land en het zal in de avonduren alleen nog maar erger worden, zo zijn de voorspellingen. Heel Nederland bereid zich voor op ”code oranje” dat staat voor onheilspellend weer. Binnen blijven en niet de weg op als het niet hoeft. Uitgerekend vandaag vertrek ik naar India. Word na een een kort nachtje wakker met en brak gevoel. Na lange tijd gisteravond weer eens uit geweest met een groep vrienden, een soort veteranen uitje want de vijftig zijn de meesten inmiddels gepasseerd. De hele dag ben ik bezig met het controleren van de vlucht via de app van de luchthaven. Hoewel er via het nieuws wordt gemeld dat er al honderdtwintig vluchten zijn gecanceld, zal mijn vlucht met Etihad gewoon volgens tijdschema vertrekken. Het gaat steeds harder waaien naar gelang de dag vordert en echt gerust ben ik er niet op. Zie dat de pergola naast mijn huis door een windvlaag een horizontale houding heeft aangenomen en dat betekent niet veel goeds. Toch gaat alles nog steeds door volgens de app. Ik wil met de trein naar de luchthaven Schiphol maar zie dat de spoorwegen ook problemen hebben vanwege de storm. Storingen en enkele treinreizen zijn geannuleerd, zo wordt er aangegeven. Ook op mijn route richting Schiphol. Als ik vlak voor vertrek weer kijk blijkt de storing te zijn verholpen. Moet dan wel per direct naar het treinstation Kersenboogerd. Binnen vijf minuten staan mijn zus en zwager voor de deur en ben ik niet veel later onderweg. Een hele opluchting want om met de auto naar Schiphol te worden gebracht was geen veilige optie geweest. Nu maar hopen dat de vlucht nog steeds vertrekt en volgens de app is dat het geval. Raak bijna geobsedeerd van het scherm op mijn mobiele telefoon maar het houd me wel op de hoogte van de huidige stand van zaken. In de vertrekhal is het een drukte van belang. Moet naar vertrekhal 3 op de eerste verdieping en wanneer ik staande op de laatste treden van de roltrap de hal inkijk, schrik ik me een hoedje. Het blijkt al gauw ongegrond te zijn. De lange rijen met honderden mensen zijn hun vlucht aan het omboeken bij de balies van de diverse luchtvaartmaatschappijen. Ik doorkruis enkele rijen en kom terecht in een oase van rust. Kan zo doorlopen naar incheckbalie twintig waar ik direct door een uiterst vriendelijke dame word geholpen alsof ik een voorkeursbehandeling heb gewonnen.
Vervolgens naar een verdieping hoger voor security check en paspoortcontrole en werkelijk waar, vrijwel geen mens te bekennen. Binnen nog geen vijf minuten ben ik in de Tax Free zone waar het eveneens ongezond rustig is voor dit uur van de dag. Nu pas is duidelijk zichtbaar wat voor schade het onstuimige weer heeft aangericht. Inmiddels zijn tweehonderdveertig vluchten gecanceld en zullen duizenden mensen hun bestemming niet bereiken. Voel me intens gelukkig dat ik vandaag toch kan vertrekken. Zittend met de gordel vast merk ik dat de wind zelfs zo’n zwaar toestel doet schudden. Natuurlijk is het spannend maar voel me geen moment onveilig. Eenmaal van de grond schiet het vliegtuig pijlsnel de hoogte in, hopende dat de wind dan minder invloed zal hebben maar komen terecht in een onweersbui. Net nu het iets rustiger wordt klinkt het geluid van een harde zweepslag. Kijk direct naar buiten maar zie dat de vleugels er nog aanzitten. Wel net zo prettig omdat daar ook de motoren aan hangen. Waarschijnlijk een blikseminslag geweest. Je ziet mensen ietwat bezorgd kijken maar al snel wordt omgeroepen dat alles veilig is en we de vlucht gewoon kunnen voortzetten. Het begin van een nieuw avontuur in India waar ik weer nieuwe stappen hoop te zetten voor een goed vervolg van mijn werkzaamheden voor The Soul of India. Ze zijn druk bezig met de productie waar ik een controle op wil gaan uitvoeren en verder moeten er problemen worden opgelost die het zakelijk verkeer in India met zich meebrengen. De vluchten zijn comfortabel maar merk dat de korte nacht van gisteren me parten begint te spelen. Heb geen fut om met om een gesprek te voeren met het jonge stel dat naast me zit maar van slapen komt het ook niet echt. Via een tussenstop in Abu Dhabi gaat de reis verder naar Delhi. Nog een kleine drie uur te gaan. Naast me een oudere man. Vermoedde een oude hippie naast me te hebben gezien het grijze paardenstaartje in zijn nek en dat blijkt ook zo te zijn. Komt er al sinds de jaren 80 uit de vorige eeuw en is onderweg voor zeven weken India. Te beginnen met een bruiloft in Jaipur waar de dochter van een goede vriend hopelijk haar geluk tegemoet gaat. Daarna naar een eiland ver weg van de drukte, ergens voor de kust van de staat Gujarat. Sinds Goa een groot toeristenoord geworden is heeft hij het daar voor gezien gehouden. En ik kan het begrijpen. Wens hem veel plezier wanneer hij zich naar het busstation begeeft om de laatste 300 km per bus af te gaan leggen. Ik moet er even niet aan denken. Blijf zelf wachten op de luchthaven tot mijn laatste vlucht naar Jaipur zal vertrekken. Ben zo vermoeit dat ik in slaap val zodra ik mijn zitplaats heb gevonden en word enigszins vreemd wakker wanneer ik via de intercom hoor dat we de landing gaan inzetten. Het klinkt me als muziek in de oren. Het is inmiddels rond de klok van zessen wanneer mijn taxi zijn weg baant door de drukke avondspits van het inmiddels zo vertrouwde Jaipur. Heb wederom weer onderdak gevonden bij het Sunder Palace hotel, net buiten de drukte van de oude stad. Douchen, eten en dan snel onder de dekens. De dag is lang genoeg geweest.
Vandaag een spannende dag. Ik heb al enige tijd, door persoonlijke omstandigheden, geen contact kunnen krijgen met Sunil, mijn zakenpartner hier in Jaipur. Hij kampt al een tijdje met problemen in de privé sfeer en dat heeft ook direct invloed gehad op zijn inzet voor The Soul of India. Ik heb mijn bezoek niet aangekondigd om er zeker van te zijn dat hij me niet zal ontwijken vanwege het schaamtegevoel dat hij heeft vanwege zijn gedane en niet gedane acties. Het is een risico maar dat neem ik op de koop toe. Regel in de vroege morgen mijn internet en mobiliteit voor de komende periode en laat me daarna afzetten bij de showroom waar Sunil meestal te vinden is. Ben vreemd genoeg heel relaxed om de confrontatie aan te gaan. Niet wetende wat me te wachten staat. Zodra ik de showroom binnenstap zie ik hem staan. Keurig gekleed achter de vitrinekast gevuld met kunstnijverheid. Natuurlijk is hij verbaasd dat ik zomaar voor zijn neus sta. We begroeten elkaar en ietwat onwennig biedt hij me een stoel aan. Stel zelf echter direct voor om naar de eerste verdieping te gaan. Daar is het rustig en kunnen we ongestoord praten. Over zijn problemen thuis en de situatie waarin hij op dit moment zit. Tegenover me zit een duidelijk verslagen man. Ook al wil ik zijn problemen proberen te begrijpen, op zakelijk gebied moet ik wel op hem kunnen vertrouwen en daarbij is contact een onomstreden wet. Daarnaast is hij op financieel gebied onnodig in gebreke gebleven en ook dat wil ik opgehelderd hebben. De ontstane situatie is voor mij namelijk wel bepalend hoe verder te handelen. Na enkele uren hebben we alles besproken en verlaat ik het pand. Voor Sunil is er duidelijk werk aan de winkel en wens hem sterkte met het oplossen van de problemen die op dit moment zijn leven bepalen. Ikzelf ben weer op de hoogte en kan in dat opzicht met een gerust gevoel verder. Tenminste, voor zover dat mogelijk is. De ontstane situatie heeft duidelijk gemaakt dat ik stappen moet nemen om dit soort ongemakken in de toekomst te voorkomen. Voelde me op sommige momenten machteloos en dat wil ik niet nog eens meemaken. Het hoort allemaal bij de ervaringen die ik liever niet beleef maar die wel horen bij de weg die ik gekozen heb. Een verarming kan dus ook een verrijking zijn, laten we het daar op houden. Er is geen reden voor mij om langer in Jaipur te blijven. Mensen zijn in Jodhpur druk bezig met het produceren van meubelen en daar ligt nu mijn focus op.
Bel Visesh van het Sunder Palace hotel om een ticket te boeken voor de vroege ochtend trein naar Jodhpur en zit de rest van de middag in het Cafe Oth restaurant in de wijk C-Scheme. Eet er iets en verwerk er mijn mailwerk. De meest spannende dag van deze reis is redelijk goed verlopen, al zeg ik het zelf. Besluit in het begin van de avond de drie kilometer terug naar het hotel te gaan lopen. Het is inmiddels donker geworden en hoor het rinkelen van bellen bij de kleine tempels die hier en daar langs de weg zijn gebouwd. Terwijl het drukke verkeer passeert staan enkele mensen eerbiedig met de handen gevouwen hun goden te aanbidden. Wat zal het met deze mensen doen? Zullen ze dit gewoon doen uit routine zoals zovele katholieken vroeger de kerken bezochten of er daadwerkelijk iets positiefs uit halen? Kracht vinden om het leven zo goed mogelijk te kunnen leiden? Hier in India met alle corruptie en een steeds meer materialistisch opkomende maatschappij zet ik wel eens mijn vraagtekens. Iets wat ik redelijk kan gronden gezien mijn ervaringen in de afgelopen twintig jaar. Vreemd genoeg heeft het me nooit weerhouden om mijn doel te blijven volgen. Sta soms versteld van mezelf want het heeft me veel geld gekost. Zolang het nog energie geeft ga ik door. Succes is namelijk niet alleen bepalend door financiële voordelen, al zullen velen daar anders over denken. De geestelijke rijkdom die ik hier heb opgedaan is namelijk onbetaalbaar. Vlak voor me stopt een man met zijn oude fiets en zodra hij afstapt komen er vanuit donkere hoeken zwerfhonden op hem af. Ik stop even en kijk het schouwspel met enige verbazing aan. Uit een van zijn zijtassen haalt hij een grote zak voer en verspreid dit onder de bomen op het schrale stuk grond waarop deze staan. Stapt daarna weer op zijn fiets en verdwijnt in een van de donkere zijstraatjes. Het tovert een lach op mijn gezicht. Toch mooi dat dit soort mensen bestaan. Zijn mijn oordelen dan misschien toch iets te hard geweest? Het komt waarschijnlijk doordat mensen in de zakenwereld over het algemeen veel harder zijn. Zich steeds meer mengen in de graaicultuur die zich, zeker hier in India, ontwikkeld en waarvoor mensen soms gewetenloos handelen. Het is ook precies waarom ik dit doe. Is de man die net een goede daad verrichte misschien een arbeider die zich nog tevreden stelt met het leven dat hem gegeven is, zijn menselijke normen en waarden nog niet verloren heeft en op een eerlijke manier zijn brood wil verdienen. Ik doe het ermee. Wandel de laatste meters terug naar het Sunder Palace waar mijn treinticket voor morgen op de balie bij de receptie ligt. Morgen om 05.00 uur gaat de wekker. Daarmee sluit ik deze dag af.
Ik ben op tijd beneden en de kleine man bij de receptie helpt me met mijn bagage en het vinden van een riksja op dit vroege tijdstip. De weg voor het hotel ligt bezaaid met stukken textiel. Waarschijnlijk een gevulde deken die volledig aan flarden is gescheurd. De daders liggen aan de overkant onder een boom. Ze hebben behoorlijk huis gehouden. Het zijn zwerfhonden die hier de nachtelijke uren heersen en menig hotelgast uit zijn slaap houd. Na een poosje stopt een autoriksja en niet veel later zit ik in de trein met nummer 22478 die op perron vijf staat te wachten. Mijn stoel vind ik bij het raam in coach D4. Het is exact 06.00 uur wanneer de trein in beweging komt. Naast me zit een man van rond de dertig die rustig in zijn krant zit te lezen. Vanwege de kille ochtenduren en de rijwind probeer ik het raam helemaal dicht te schuiven maar zal het met een openstaande kier moeten doen. Ik heb me wel enigszins voorbereid, zoals eigenlijk iedereen dik ingepakt zit, maar dit ga ik niet winnen. Vraag aan de man naast me of ik zijn krant mag gebruiken zodra hij deze gelezen heeft. ‘Ik lees hem later wel, gebruik hem maar’, hoor ik hem zeggen. Samen krijgen we het tochtgat redelijk gedicht met het krantenpapier en raken verder in gesprek. Sinds een maand is hij werkeloos, iets wat hem zorgen baart. Werkzaam in de beleggingswereld is hij met nog zestig collega’s van de ene op andere dag op straat gezet. Zijn werkgever was plotseling verdwenen en heeft al het beleggingsgeld van de klanten meegenomen. Het kantoor is zo achtergelaten en niemand weet waar hij naartoe is gegaan. Dit soort dingen gebeuren hier om de haverklap. Hij lacht er zelf om maar heeft nu wel problemen op te lossen en mede hiervoor reist hij nu naar een oom die in de omgeving van Jodhpur als elektricien werkzaam is. Maandelijks moet hij tienduizend Rupees huur betalen en spaargeld heeft hij niet. De honderdvijftig euro lijkt niet veel maar is hier een behoorlijk bedrag. Op dit moment kan hij steun krijgen van zijn kennissen en vrienden maar moet snel werk vinden en dat valt niet mee. Neem afscheid zodra we het station van Jodhpur na vijf uur bereiken en wens hem sterkte. Bij de uitgang staat mijn goede vriend Habib al te wachten. Ik had hem onderweg geappt en zoals afgesproken staat hij op de afgesproken plek. De rotonde net buiten het station waar een groot metalen beeld van een trotse strijder te paard een centrale plek inneemt. We gaan direct door naar zijn werkplaats zodat ik de vorderingen kan zien van de order die in bestelling is. Begroet de werknemers in de werkplaats zoals ik altijd doe en laat Habib me rondleiden. Bekijken samen de vorderingen in de productie en ben zeer tevreden over het werk dat tot zover is verricht. Zie Habib opgelucht adem halen. Hij voelt zich altijd een beetje gestrest wanneer ik kom omdat ik hoge eisen stel aan de kwaliteit. Iets wat ik na jaren heb bereikt en nu de taak om dit zo te houden. Het ijzeren framewerk is gelast en de houten bladen liggen klaar om verder behandeld te worden. Beter nu fouten onderkennen dan achteraf.
We bezoeken in de namiddag enkele andere werkplaatsen waar onderdelen liggen en verder kan ik eigenlijk niet meer doen op dit moment. In het kantoor praten Habib, zijn broer Fasloo en ik over mogelijkheden om op een andere manier de producten naar Nederland te exporteren. De problematiek van onduidelijkheden in de boekhouden en hoge onvoorziene kosten die gekoppeld zijn aan het hebben van een onderneming in India zijn redenen om het anders te gaan aanpakken. Ik ben voor financiële zaken gewoon te onregelmatig in India en merk dat het me onbewust teveel kopzorgen geeft, iets waar ik iets aan moet doen om mijn motivatie hoog te houden. Er is immers nog genoeg te winnen, ook als het op een andere manier gaat. En dat gaat goedkomen, zoals alles zijn weg zal vinden. Aan het eind van de middag zet Habib me af bij de hoofdpoort van het marktplein en loop met mijn koffer in de hand over het plein wat er verlaten bij ligt. Alle marktkramen zijn sinds enkele maanden verbannen en het geeft en troosteloze aanblik. Het enige positieve is dat Beena op me af komt hollen. Roepend en zwaaiend vraagt ze mijn aandacht. Haar beide armen behangen met honderden zelfgemaakte kraalkettingen die ze aan toeristen probeert te slijten. Ken haar al vele jaren, van toen ze nog aan de hand van haar moeder naar het marktplein kwam. Opvallend door haar zelf aangeleerde gesproken Engels. Het is een leuk weerzien met de inmiddels 18-jarige Beena die groot nieuws te melden heeft. ‘Of ik half maart in Jodhpur ben?’, vraagt ze glunderend. Ze gaat namelijk trouwen. Beena is geboren in de zigeuner kaste en is alleen door haar moeder opgevoed. Nu haar moeder ziek is en moeilijk voor haar kan zorgen heeft deze een man voor haar gezocht. Een jongen in dezelfde kaste uit Delhi die zijn ouders verloren heeft en die nu samenleeft met zijn oma. Over een maand zal hij naar Jodhpur komen. Het zal een grote verandering in haar leven teweegbrengen, al moet ze er zelf nog niet aan denken. Tijdens mijn volgende bezoek aan Jodhpur zal ik weten hoe het heeft uitgepakt. Het is haar zo gegund, die lieve kleine Beena, al is trouwen op je achttiende jaar geen luxe.
Vindt mijn onderdak wederom bij het Jhankar hotel in een van de straatjes achter het grote marktpleinen en word hartelijk onhaalt door de werknemers die er werken zoals Dalpak en Vicky. Het voelt goed om hier weer te zijn. Eet iets op het dakterras met adembenemend uitzicht op het fort en lig op tijd in een van de luxe kamers die het hotel rijk is. Morgen een nieuwe dag.
Vandaag word ik rond 10.45 opgehaald door Habib en praten in het kantoortje voorin de werkplaats verder over zaken die niet helemaal duidelijk zijn. Het zijn producten die al eerder in productie zijn geweest en dus zijn de meeste kinderziektes al verholpen maar vragen zijn er altijd. Het stemt me gerust dat ook Habib zich steeds meer met details gaat bezighouden, iets waar ik al jaren de nadruk op heb gelegd. Omdat onnodig rondhangen in een kantoor niet mijn ding is, laat ik me vroegtijdig terugbrengen. Vlakbij het hotel is een nieuwe koffieshop geopend met de naam The Arch en daar kan ik ongestoord werken en schrijven aan mijn blog. Na verloop van tijd komt er een beeldschone jonge Indiase vrouw binnenlopen. Ze besteld iets aan de balie en raak ik met haar in gesprek. Ik vraag haar om bij me aan tafel te komen zitten en daar stemt ze me in. Haar naam is Sonu, is getrouwd en werkt als lerares Engels in een van de scholen die Jodhpur rijk is. Geboren in een gezin met ouders die heel vooruitstrevend zijn, heeft ze alle vrijheid om haar eigen keuzes te maken. Ze praat daar ook wel naar maar merk dat de dertigjarige schone nog teveel vastgeklampt zit aan tradities om zich echt vrij te kunnen voelen. Voornamelijk doordat haar vriendinnen niet zo open zijn door de vertrouwde structuur binnen het gezin, zoals dat nog in de meeste gevallen plaats vindt. Ouders nog teveel de touwtjes in handen houden, al is dat wel langzaam aan het veranderen. Moet India op het persoonlijke en emotionele vlak nog de juiste balans vinden binnen de ontwikkelingen die de economische groei met zich mee brengt. Op dit moment slechts 5%. De laagste groei sinds jaren, hoorde ik me vertellen. Voor mij nog steeds een ongezond hoog percentage waar het grotendeel van de bevolking weinig van terug ziet. Maar goed, dit even ter zijde. Terwijl we van het ene naar het andere interessante onderwerp switchen heb ik soms moeite mijn aandacht bij het gesprek te houden. Verdwaal een beetje in de mooie heldere ogen waarmee de aantrekkelijke Sonu mij aankijkt. Gekleed in een strakke zwarte legging, een hip spijkerjasje en met een trendy gele sjaal om haar nek gedrapeerd word ze door vrijwel iedere gast geobserveerd. Weet eigenlijk niet goed wat me overkomt en valt mijn mond bijna open wanneer ze haar lange golvende zwarte haren losgooit. Kijkend op een manier die iedere man doet smelten. Ze voelt zich duidelijk op haar gemak. We filosoferen en hebben diepgaande gesprekken over haar tijd alleen in Rishikesh. Een plaats in de bergen van Noord India, gelegen aan de heilige rivier de Ganges die bekend staat als belangrijk spiritueel centrum. Mensen vanuit de hele wereld komen hier naartoe voor meditatie en yoga. De tijd vliegt en dat is niet verwonderlijk. Wanneer er na een lange tijd even een stilte valt glimlacht ze en wenkt mij met haar ogen. Ik brons mijn wenkbrauwen want heb geen idee wat ze bedoeld. Dan gaat ze staan en tijdens het opstaan trekt ze heel kort even aan de mouw van mijn shirt waarbij ze weer heel onopvallend wenkt. Ik heb haar signaal begrepen. Betaal de rekening en volg haar enigszins opgelaten naar de uitgang. Gevolgd door starende blikken van het personeel en enkele gasten. De riksja die ons vervoerd heeft haar woning is al snel bereikt. Een groot huis op enkele kilometers afstand van het oude centrum. Via de voordeur beland ik in een immense hal met aan de beide zijden brede natuurstenen trappen. Aan luxe absoluut geen gebrek. Ze pakt mijn hand en volg haar naar boven. ‘Blijf hier maar even wachten’, fluistert ze zachtjes in mijn oor. Nog steeds overdonderd neem ik plaats in een van de fauteuils die op de fide staan. Zelf opent ze een deur die leid naar een badkamer met groot ligbad, zo kan ik nog net zien voordat ze de deur achter haar sluit. Wanneer ze even later terug komt, is ze alleen nog gehuld in een wit zijden kimono. Haar natuurlijke schoonheid komt nu nog meer tot uiting. Zonder ook maar een woord te zeggen trekt ze me de badkamer in. Met een glimlach die meer zegt dan een duizend woorden. Overal branden kaarsjes en uit de speakers klinkt ontspannende muziek. Ze loopt voor me uit, laat haar kimono sensueel op de grond vallen en stapt in het inmiddels gevulde ligbad. Ik volg haar enkele seconden later. Het voelt alsof ik in het paradijs ben aangekomen. Heeft dit te maken met karma zoals ze dat hier in India noemen. Wat het ook is, ik geniet van iedere seconde die ons hier samen is gegeven. Wanneer we later de grote slaapkamer ernaast betreden zie ik een groot hout besneden bed met daarop prachtig zacht rood gekleurd zijden beddengoed. Ze laat haar mooi gevormde en bruin getinte lichaam op het bed vallen en net wanneer ik dicht tegen haar aan wil kruipen wordt er op de deur gebonsd. Ik schrik me wezenloos. Het is de eigenaar van het guesthouse waar ik op dit moment verblijf. Word wakker in een oud bed met doezelig beddengoed en in een kamer waar de wanden en deuren zijn geschilderd door iemand die les 1 van de cursus nog niet heeft afgerond. Het is de keiharde werkelijkheid waar ik het mee moet doen. Waar het fout is gegaan? Nou, ze was inderdaad beeldschoon en onze gesprekken waren inderdaad boeiend. Alleen werd ze opgehaald door haar man die voor haar de enige is en altijd zal blijven zoals gebruikelijk in India. Eeuwige trouw is hier nog steeds een onbeschreven wet, al is de corruptie ook op dit vlak al aardig doorgedrongen. Het ontmoeten van de aantrekkelijke Sonu was een aangename onderbreking van de zakelijke beslommeringen. Wenste haar veel spirituele vrijheid en verliet met een glimlach de koffieshop aan het begin van de avond. Omdat het Jhankar hotel voor vannacht al volgeboekt was, heb ik onderdak gevonden in een iets eenvoudiger guesthouse even verderop in overleg met de Manish, de eigenaar van het luxe Jhankar hotel waarmee ik inmiddels een goede band heb opgebouwd. Zolang er maar een bed staat en ik me kan douchen, had ik hem gezegd. Nou, dat is hem meer dan gelukt.
Een laatste dag want vanmiddag vertrekt mijn trein terug naar Jaipur. Zal hier over enkele weken weer voor een dag naar Jodhpur reizen om de laatste ontwikkelingen te zien. Wanneer de producten zijn voorzien van poedercoating en volledig zijn afgemonteerd. Klaar om te worden verpakt. Vanaf maandag gaan ze er volop mee aan de slag. Ik ga voor een laatste ontbijt naar het Jhankar hotel en loop rond 10.30 met mijn koffer naar de plek waar Habib me zal oppikken. Op het marktplein neem ik ook afscheid van Beena die haar kralenkettingen weer zal proberen te slijten aan toeristen. Binnenkort zal ze haar eigen nieuwe avontuur gaan beleven. Zoals ik ook weer verder ga. Alles hier in Jodhpur gaat naar behoren en zijn alle zakelijke gesprekken gevoerd. Joheb, de vriend van Habib is ook naar de werkplaats gekomen en samen besteden we de laatste uren in enkele leuke tentjes in de stad. Quality time, zoals ze dat noemen. Even geen werk maar puur ontspanning. Onze onderlinge banden zijn inmiddels uitgegroeid tot ware vriendschappen, iets wat misschien nog wel veel belangrijker is. Wanneer ik rond 15.30 bij het oude station van Jodhpur word afgezet en afscheid neem van beide mannen, kan mijn reis naar een volgend hoofdstuk beginnen. Eerst de vijf uur terug naar Jaipur en morgen met het vliegtuig naar het zuidelijker gelegen Goa waar ik enkele weken zal doorbrengen op de stranden rond Anjuna. Wat voor avonturen ik daar zal beleven? Jullie lezen het weer……later.
Hans Koster
January 24, 2021 at 7:13 amGoede dag Eus. Wat een mooi verhaal op je blog man, sprak je laatst nog bij de Aldi in Blokker. En vond het leuk om te lezen hoe je je bezighoudt, in India. En wat een woorden schat hoe je jou belevenissen verwoord, en gewoon met iedereen praat die jou pad kruist. Goed bezig, kon niet slapen en toen kwam ik jou op Facebook tegen. Denk ga us kijken, 1 woord geweldig. We spreken elkaar wel weer. 👊