Week 13 (27 mrt. – 30 mrt.) 2017

Ga voor een laatste ontbijt naar het Om café. Zal er ook afscheid nemen van Sam die staat te popelen om richting huis te gaan. Naar het dorp in Nepal met 500 inwoners dat hoog in de bergen verscholen ligt. Een busreis van ongeveer 22 uur staat hem te wachten waarna hij de laatste vier kilometer te voet moet afleggen. Iedereen in het dorp is al op de hoogte van zijn thuiskomst en is druk bezig met de voorbereidingen om dit vieren. Een hechte gemeenschap waar men elkaar steunt in goede en slechte tijden. Waar ze elkaar straks helpen met het binnenhalen van de oogst zoals het in een ver verleden ook in Nederland gebeurde. Als ik Sam hoor praten dan zie ik de beelden voor me. Heb zoveel mooie dingen gezien en mogen beleven in Nepal dat het geen moeite kost om het plaatje te visualiseren. Na twee jaar eindelijk naar huis.

Vorig jaar wilde hij niet omdat hij liever wilde investeren in zijn toekomst. De ambitieuze Sam werkte toen in een vijf sterren hotel waar hij veel ervaring heeft opgedaan. Iets wat duidelijk te merken is aan de kwaliteit van het voedsel dat ik krijg voorgeschoteld. Opvallend is dat in de meeste keukens in India, Nepalezen als kok fungeren. En niet onverdienstelijk kan ik je zeggen. Na een goed laatste gesprek wens ik de bescheiden Sam een prachtige toekomst toe. Zoek de koelte op in de café coffee day waar de airco op volle toeren draait en Chandra mij de dagelijkse kop cappuccino aanreikt. Het is een van de weinige plekken in deze wijk waar ik prettig kan werken. Heb weer informatie binnengekregen via de mail die ik wil verwerken, ook al heeft het geen hoge prioriteit. Hoop alleen dat ik een plaats krijg toebedeeld in de Mandor Express die me vanavond naar Delhi zal brengen. Toen ik het kaartje kocht bleek ik namelijk op een wachtlijst te staan. Ik was nummer 27. Nu reizen er enkele duizenden passagiers mee met deze trein en is de kans dat er uitvallers zijn redelijk groot, maar toch. Het zou prettig zijn als ik een bevestigde slaapplaats kan krijgen tijdens de reis die ongeveer elf uur in beslag zal nemen. Vanaf 18.00 uur kan ik dit zien op de lijsten die op station hangen. Vertrouw erop dat alles goed zal komen en wat er ook gebeurd, ik zal morgenochtend rond 7.00 uur in Delhi aankomen. Dat is mijn streven. Omdat ik niets verder kan doen dan afwachten maak ik het beste van de dag. Zit een tijdje in de winkel van Vicky. Hij die zijn omelet shop heeft verhuurt en nu de winkel van zijn vader beheert. Een kleine kruidenierszaak bij de monumentale toegangspoort naar het centraal gelegen marktplein. Het is er een komen en gaan van mensen. Vooral mannen die er hun pruimtabak kopen. In de tijd dat ik er zit heeft hij amper tijd om te praten. Heeft een vreselijke hekel aan dit werk en wil liever iets doen zoals ik. Iets zelfstandig ondernemen, iets wat hij waarschijnlijk romantiseert want makkelijker is het zeker niet, integendeel. Vicky voelt zich duidelijk gevangen in een leven dat hem niet past. Dit is waarschijnlijk ook de reden dat hij veel ziek is en zijn mooie glimlach volledig is verdwenen. Het is ontzettend jammer de eens zo vrolijke Vicky te zien treuren om iets wat ook mooie kanten heeft. Hij deze alleen niet kan of wil zien. Ik zou hem zo graag helpen maar voel dat hij steeds meer energie uit me zuigt en daar wil ik voor waken. Heb mijn energie meer dan nodig voor zaken waar ik me goed bij voel. Voor enige tijd blijf ik nog in het Stepwell café.

Wederom een plek waar een verkoelende airco dienst doet en laat me vroegtijdig naar het station brengen. Soham heeft laten weten me daar op te komen zoeken en zie hem even later tussen de menigte opduiken. Voor een tijdje praten we over alle gebeurtenissen in de afgelopen periode en de fase waarin we nu zitten. De Mandor Express is ondertussen bij perron 1 tot stilstand gekomen. Ik had via het loket “Ínquiery” te horen gekregen dat ik een plaats toebedeeld heb gekregen in Coach S4. Wanneer ik in de trein zoek blijkt dat het een bed beneden is, langs het gangpad. Bedden die een stuk korter zijn. Ik baal een beetje maar krijg al snel inval van een man in dezelfde coupe. Hij vindt het geen probleem om met mij te ruilen. Kan op het bovenste bed zoals door mij zo gewenst. Neem afscheid van Soham en praat nog even met de man die als “flying” dokter werkt hij in een van de grootste privéklinieken van India, gelegen in Gurgaon, even buiten Delhi. Gespecialiseerd in harttransplantaties en andere complexe operaties. Hij is als arts verantwoordelijk voor het ophalen van patiënten uit binnen en buitenland die er geopereerd willen of moeten worden en vliegt met zijn team continue ver boven het aardvlak. Nu onderweg naar huis met zijn vrouw en twee kinderen die voor twee weken op vakantie waren bij haar ouders. Een dorp op dertig kilometer buiten Jodhpur. Zelf is hij vanmorgen vroeg met de trein vanuit Delhi naar Jodhpur gekomen en reist nu samen met hen terug. Bijzonder om hem te mogen leren kennen. Toch kies ik er voor om binnen redelijke tijd het bovenste bed te beklimmen. Het is de beste plek gedurende de tien uur die de reis zal duren.

Om 7.00 uur rijden we langzaam het station van Old Delhi binnen. Bel een Ola taxi en word netjes bij het Cottage Yes Please hotel in de buurt van de Main Bazar afgezet. Kan per direct een kamer betrekken en beginnen aan de laatste paar dagen in Delhi. Het is nog vroeg maar wil vroegtijdig naar de Reserve Bank of India lopen in Connaught Place. Heb nog oude bankbiljetten en wil deze gaan inwisselen voor nieuwe. Beter om dit direct af te handelen. Onderweg zegt een riksjarijder dat het nog een twintig minuten lopen is en er al lange rijen staan buiten bij de bank. Laat me daarom het laatste stukje door hem vervoeren en zie inderdaad een lange rij mensen staan. Tot eind deze maand heb je de tijd om geld om te wisselen en kan ik de drukte begrijpen. Ik sluit aan in de rij maar heb er een hard hoofd in. De rij is werkelijk honderden meters lang en merk dat we na enkele uren slecht een veertig meter zijn opgeschoten. Dit gaan we nooit redden vandaag. In de rij staan ook enkele dames waarmee ik goed kan opschieten zodat de tijd nog enigszins aangenaam verstrijkt. Rishi die net terug is uit Londen na een stageperiode van enkele maanden en Nimita die tegenwoordig in Sidney woont maar voor even terug is om een grote som geld in te wisselen. Krijg wachtende in de rij van enkele westerse mannen geld aangereikt omdat zij ook wilde wisselen maar geen tijd en zin hebben om uren in de rij te staan. Om 14.00 vind ik het zelf ook mooi geweest. Ook al gaat om een redelijk bedrag, ik heb er geen vertrouwen in dat dit gaat lukken vandaag. Omdat Nimita morgen weer een poging gaat wagen besluit ik het geld aan haar te geven. Mocht het lukken dan zal ze me informeren en krijgt zij een aandeel van het geld. Als het zo moet zijn zal ik gebeld worden en anders heb ik pech gehad. Ik laat het over aan de goden. Ga op de weg terug naar een café coffee day en geniet daar van de zoveelste cappuccino. Mijn dagelijkse shot caffeine. Ook in Delhi is het rond de 40 graden en om de ergste warmte te ontvluchten ben ik een deel van de middag te vinden in mijn hotelkamer. Want ondanks dat ik iets heb kunnen slapen in de trein voel ik de vermoeidheid opkomen. Laat deze dag verder rustig aan mij voorbij gaan. Koop wat spullen voor thuis en praat er met mensen bij de chai restaurants langs de weg maar lig vroeg op het grote bed. Het is even goed zo.  

Ik kan zoveel dingen ondernemen door de metro te pakken en allerlei musea te gaan bezoeken maar ik voel geen enkele behoefte op dit moment. Dobber een beetje rond in deze grote stad waar ik mijn vaste adressen heb gevonden. Zoals ik iedere morgen begin met een ontbijt bij de German Bakery. Een mix van vers fruit, yogurt en muesli overgoten met honing. Voldoende om mij de dag door te helpen. Tegenover me zit een jongen uit China die vanmiddag naar Kathmandu zal vliegen nadat hij voor enige maanden door Sri Lanka en India heeft gezworven. De 24-jarige jongen, waarvan ik de naam vergeten ben, heeft zijn baan als manager in een retail winkel opgezegd. In China heeft men slechts enkele weken en dus was dit de enige mogelijkheid om langer op reis te gaan. Mooi om te horen dat dit soort jongens zich onttrekken van gevestigde paden en hun kansen pakken. Hij zal na een paar weken Nepal richting Tibet reizen om vandaar uit een 2000 km lange fietstocht te gaan maken richting het Chinese platteland. Iets wat hij al diverse malen heeft gedaan. Een prachtig uitdaging waar zelfs ik graag aan mee zou willen doen. Het moet adembenemend zijn om door dit soort streken te fietsen. Van Nimita heb ik trouwens niets meer vernomen. Geen bericht dat het gelukt of niet gelukt is om het geld om te wisselen bij de Reserve Bank of India. De waarheid zal ik nooit achterhalen en zal er verder ook niet naar op zoek gaan. Vul mijn dag zoals ik dat de afgelopen dagen heb gedaan. Wilde nog wat kleding kopen in Connaught place maar de prijzen zijn dusdanig gestegen t.o.v. enkele jaren geleden dat van koopjesjacht geen enkele sprake meer is. Praat in de Main Bazar met Professor Kapoor die zoekende is naar oplossingen. Hij krijgt vrijwel geen klanten die gebruik willen maken van zijn astrologische diensten en moet alle zeilen bijzetten om het financieel rond te krijgen. Ook hij heeft dus zijn beperkingen ondanks al zijn wetenschap. Tegenover het Cottage Yes Please hotel praat ik een tijdje met de Duitse student Michael die er op het terras zit. Hij die tussen twee simesters van zijn opleiding tot ingenieur voor acht weken naar Hampi is gegaan. Waar eeuwenoude tempels en ruïnes te vinden zijn in een bijzondere landschap dat hoofdzakelijk bestaat uit grote ronde gesteenten. Werkelijk uniek. Voor de tempels kwam hij niet, wel voor de mogelijkheid om de rotsen te beklimmen. De heilige plaats Hampi wordt langzaam omgedoopt tot een outdoor centrum. Eigenlijk wel een beetje bizar eerlijk gezegd. Vanavond zal hij het vliegtuig naar huis nemen om maandag weer in de collegebanken te verschijnen. Zoals er zo vele Delhi aandoen, alleen om er te arriveren of te vertrekken. Hetzelfde geldt voor mij. Ben klaar voor de lente die in Nederland langzaam zijn intrede doet.

Waar mijn racefiets staat te wachten op de volgende uitdaging die mij te wachten staat. Een 450 km fietstocht vanuit Luxemburg. Iets waar ik vreselijk veel zin in heb. Niet alleen vanwege deze tocht maar het fietsen door het prachtige West-Friese landschap. Wanneer ik weer in India zal belanden zal worden bepaald door het succes van de producten die tijdens deze reis zijn vervaardigd. Geef me volledig over aan de tijd. Aan de omstandigheden waarin ik me begeef en die zullen leiden naar het volgende avontuur. Laten er nog velen volgen. Jullie zullen het wel weer lezen. Later…….