Week 24 (11 juni – 16 juni) 2017

Het is zondag vandaag. Word ontspannen wakker en voel een heerlijke rust over me. Heb me neergelegd bij het feit dat ik geen controle kan uitoefenen op zaken die niet binnen mijn macht liggen. Wil de laatste dagen zo efficient mogelijk benutten om alles zo goed mogelijk achter te laten. Op een paar kleine zaken na zijn alle problemen opgelost en kunnen de producten nu in stroomversnelling worden afgemaakt. Ik zal jammer genoeg slechts een klein deel volledig afgemaakt zien maar vertrouw erop dat de rest zonder problemen zal worden afgehandeld. Heb wel voor de zekerheid Sunil gevraagd om komende woensdagmorgen vanuit Jaipur naar te Jodhpur komen om zich volledig te laten informeren over de laatste stand van zaken. Ieder onderdeel in het proces volledig eigen te maken zodat hij nog kan bijsturen indien noodzakelijk.

Het geeft mij een prettig gevoel, wetende dat hij de controle heeft zodra ik India verlaat. Woensdagavond zal ik samen met Sunil weer terug reizen richting Jaipur voor een paar laatste dagen in India. Zoals ieder dag start ik deze dag bij het Jhankar restaurant voor een ontbijt. Een kaastosti, yoghurt met banaan en honing, een grote kop thee en onmisbaar, een fles mineraalwater. Het meest belangrijke eigenlijk op dit moment om het vochtgehalte in mijn lichaam op peil te houden. Iedere dag zo’n vijf liter water is geen enkele opgave. Het is ook bijna standaard, dat wanneer ik bij een producent naar binnen stap, er een fles mineraalwater wordt aangereikt. Mede omdat ze weten dat de magen van buitenlanders niet bestand zijn tegen het ongefilterde water zoals ze dat zelf gebruiken. Meestal staan er een paar van dikke klei gemaakte bolachtige potten met een klein gat bovenin waarin water is opgeslagen en het ongekend koel bewaard blijft. Werknemers komen met regelmaat water drinken door met een pollepel water uit de pot te scheppen en dit in hun mond te gieten. Zoals inmiddels een routine maak ik ook vandaag een “To do” lijst waar ik de werkzaamheden in vermeld die moeten worden verricht en stuur deze via whatsapp naar Soham. Een perfecte manier om nog een beetje structuur aan te brengen en niet onnodig tijd te verspillen. Dat het positief werkt blijkt uit het feit dat de lijst steeds korter wordt. Er voor vandaag zelfs niet veel op het programma staat waar ik bij aanwezig hoeft te zijn. Nu het proces steeds meer op gang komt, kan ik me meer naar de achtergrond begeven. Bezoek met Soham wel enkele producenten maar het gaat allemaal naar behoren. Op het werktempo heb ik verder geen invloed en dus mag Soham zich daar verder mee bezig houden. Besluit na een paar uur terug te gaan naar het centrum om daar in het café coffee day verder te werken aan een verbeterde checklijst. Iets wat meer ontspanning geeft dan de hele tijd de schoolmeester uit te hangen en mensen te corrigeren. Al geeft het wel veel voldoening wanneer er uiteindelijk een gewenst resultaat behaald wordt.

Wanneer ik, zoals iedere avond, de vaste route via het marktplein en door de smalle straatjes van de oude stad terug wandel naar het Haveli hotel, valt me iets op. Nu het iets rustiger is zie ik dat de vele straathonden ook enorme last hebben van de warmte. Hier en daar liggen ze uitgeteld op straat. Vermagerd als altijd en snakkend naar de iets koelere nacht. Zie honden in de smalle betonnen goot liggen die links en rechts van de straat zijn gemaakt om het regen- en afvalwater af te voeren. Meestal verstopt door het vuil wat overal zwerft maar waar nog wel een beetje water in staat. In de goot van ongeveer vijftien bij vijftien centimeter kunnen ze nog enige verkoeling vinden. Het is soms triest om te zien maar het is de harde realiteit hier in India. Niemand bekommert zich om deze dieren omdat de meesten hier het veel te druk heeft met het zichzelf in stand houden en creëren van een meer comfortabel leven. Op uitzonderingen daar gelaten. Hoe anders is dat bij ons in Nederland waar we de mogelijkheden hebben om dieren de zorg te geven die ze verdienen. Is dit dan ook wat ze hier Karma noemen? Naast de mensen hebben ook de dieren niet bewust gekozen om hier geboren te worden. Of toch wel? De waarheid over zielen is vooralsnog een raadsel, net als het wedergeboren worden zoals in de Hindu cultuur wordt beaamt en uit ieder leven lering moet worden getrokken. Ik heb hier ook interessante gesprekken over met Dalpak in het Jhankar restaurant. Een man van bijna dertig die droomt van een eigen “chai shop” en buitenlandse reizen. Al jaren werkt hij lange dagen als bediende in het restaurant. Met een salaris van 7000 INR en inclusief fooien misschien 10000 INR per maand (140 Euro) is het vrijwel een onmogelijk opgave om iets voor zichzelf te beginnen. Dalpak is getrouwd en zijn vrouw is nu vijf maanden zwanger. Een prachtig geschenk maar ook een zorg erbij…… en extra kosten. Het maakt de kans dat zijn droom uitkomt niet erg reëel, zo zegt hij zelf. Vrijwel alles is mogelijk als je werkelijk in je droom gelooft en je gedachten de kosmos voldoende laat prikkelen, maar het kaste systeem onderdrukt het mentale proces wat hierbij nodig is. Is men hier opgegroeid met het accepteren van de positie waarin je zit.

Ik merk dat ook aan Dalpak. Hij voelt zich gevangen in dit leven terwijl hij toch een goedlachs humeur heeft. “Al het goede zal wel in een volgend leven komen”, zo zegt hij lachend. Het voelt aan alsof hij het al opgegeven heeft. Ik probeer hem te overtuigen van de rijkdom die hij bezit en al stevig geworteld is in zijn hart. Maar hoe makkelijk is het om dat te horen zeggen door iemand als ik die alle mogelijkheden heeft om zijn hart te volgen. Kan experimenteren, reizen en proeven van de opties die het leven te bieden heeft omdat de middelen voorhandig zijn. In dat opzicht is het misschien wel beter dat er nog een kaste systeem bestaat en mensen het leven leren accepteren zoals het is gegeven. Hierdoor de enorme populatie in bedwang wordt gehouden en de grote verschillen tussen de arm en rijk nog steeds als een “normale” situatie wordt gezien. Je moet er toch niet aan denken wanneer onvrede zich in agressie begint te uiten.

De dagen gaan steeds sneller voorbij. En gelukkig ook steeds ontspannener. Houd me wel bezig met het werk wat nog verricht moet worden maar kan veel zaken telefonisch afhandelen. Pas halverwege de middag ga ik richting het warenhuis van Soham om de stand van zaken op te nemen. Nog enkele dagen tijd om voldoende modellen volledig af te zien voordat ik morgenavond richting Jaipur vertrek. Ben vanmorgen op tijd naar het ticketkantoor gegaan bij het treinstation om de tickets voor de terugreis te gaan boeken. Twee tickets dit keer want Sunil reist met me mee terug richting Jaipur. Ik probeer Soham te bereiken maar merk al snel dat hij verstrikt is geraakt in de enorme hoeveelheid werkzaamheden, wetende dat hij dingen heeft toegezegd maar dat bij lange na niet gaat halen. Mede door zijn chaotische manier van werken, zo heb ik gemerkt. Hij is kortaf omdat hij problemen moet oplossen en wil eigenlijk niet gestoord worden. Laat hem daarom met rust vandaag en zal morgen het resultaat wel zien. Omdat stilzitten ook niets voor mij is, zoek ik contact met een van de producenten die redelijk goed Engels spreekt en bezoek zijn werkplaats. Een ontzettende aardige man die enkele nieuwe proefmodellen heeft gemaakt en die klaar zijn. Naast het bezichtigen van deze nieuwe producten vraag ik hem ook of hij tevreden is over de gang van zaken met betrekking tot zijn werkzaamheden voor The Soul of India. Ik wil tenslotte producenten ondersteunen. Hij klaagt niet maar tijdens het gesprek komen er echter een paar verrassende zaken aan het licht waarop ik moet anticiperen in de komende weken. Het heeft alles te maken met het beschadigen van vertrouwen. Niet dat het ernstige gevolgen heeft maar eerlijk zaken doen bestaat uit wederzijds vertrouwen. Als we praten over Karma, dan heeft dit zo moeten zijn. Vooralsnog vestig ik mijn aandacht op een goede afwikkeling van het productieproces in de hoop morgen resultaten te zien. Neem afscheid en bedank hem voor zijn openheid. Sunil heeft me inmiddels laten weten morgen rond 10.30 aan te komen op het treinstation. We zullen samen de fabrikanten die we eerder bezocht hebben nogmaals op te zoeken. Om duidelijkheid te krijgen over de gang van zaken hier in Jodhpur maar ook om eventueel gereed zijnde producten op kwaliteit te gaan beoordelen zodat hij weet waar hij op moet letten tijdens de eindcontrole.

Omdat ik tijdig terug ben in het oude centrum ga ik nog even langs bij mijn goede vriend Anil. Hij had eerder foto’s doorgestuurd van enkele hotelkamers die hij heeft afgebouwd. Vol trots en nu klaar om te verhuurt te worden. Anil wilde exclusieve kamers maken om zo een hoge prijs te kunnen vragen maar wanneer ik de deur van een van de twee kamers open krijg ik nu niet echt een warm gevoel. Felle oranje en blauwe kleuren op de muur, een groot bed die de kamer grotendeels al vult en een felle TL-verlichting maken alles tot een sfeerloos geheel. Wel hangt er nu een spiegel, zegt hij lachend. Iets wat altijd ontbrak in zijn guesthouse. Als hij me vertelt dat hij 5000 INR vraagt per nacht moet ik hem eerlijk bekennen dat ik, gezien mijn verblijf in het Haveli hotel voor 1000 INR, weinig vertrouwen heb in zijn opzet. Hij vraagt om mijn advies zoals altijd maar zeg hem zijn hart te volgen. Laat de toekomstige bezoekers de antwoorden geven, zeg ik hem. Volg je gevoel. Langzaam begint hij ook te beseffen dat zijn verlangen om op een makkelijke manier veel geld te verdienen niet onmogelijk is, maar dat daar wel het juiste recept voor nodig is. Hoop dat hij zijn droom voor ogen houd want soms kan het leven heel onverwachte wendingen krijgen.

Ik word op tijd wakker en check mijn mobiel of er nog berichten zijn binnengekomen, zoals ik dat iedere morgen doe. Zie dat Sunil me met emoticons een boodschap heeft gestuurd. Een somber gezicht, vervolgens een trein met een paar hardlopende mannetjes erachter en als laatste een slapende. Krijg bijna een hartverlamming en ben klaarwakker. Nee toch!!! Hij heeft zich verslapen en heeft de trein naar Jodhpur gemist. Dat is wat direct door mijn hoofd schiet. Dit gaat me toch niet gebeuren! Niet is deze situatie waarbij ik hem zo hard nodig heb. Probeer hem te bereiken maar krijg niet direct contact. Pas na een paar minuten zie ik een paar emoticons met tranen in hun ogen van het lachen. Daarbij de boodschap “Ben onderweg, zie je zo in Jodhpur”. Ik kan er niet direct om lachen maar ben ontzettend opgelucht dat hij komt. Ga voor een laatste ontbijt naar het Jhankar restaurant en zorg dat ik op tijd op het station ben om Sunil te ontvangen. Het is een lachend weerzien al kon hem vanmorgen wel even achter het behang plakken. In de café coffee day bespreken we in alle rust de situatie waarin we zitten. Het verloop van het proces, de problemen die opgelost moesten worden en de samenwerking in de afgelopen periode met Soham en de producenten.

Volledig geïnformeerd gaan we op pad. Het belangrijkste is dat Sunil exact op de hoogte is om zo de juiste beslissingen te kunnen nemen wanneer ik hier vertrokken ben. En dat is al over enkele uren. Wanneer we halverwege de middag het warenhuis van Soham bezoeken krijgen we helaas niet het resultaat te zien waar we op hoopte. Er is eerlijk gezegd geen leven te bekennen. Er ligt wel hout wat gebruikt gaat worden maar zie geen enkel product volledig afgemaakt. Er zit niets anders op dan het te accepteren. Het enige wat we nog kunnen doen is productonderdelen controleren waar enkele fouten in zaten. Ben duidelijk niet tevreden over het resultaat en laat dit ook duidelijk merken aan Soham die daarvoor verantwoordelijk is. Miscommunicatie en zelfoverschatting spelen hier duidelijk parten. Daarnaast heb ik zelf de fout gemaakt zijn capaciteiten onjuist te beoordelen. Het geeft daarom een goed gevoel dat Sunil de eindcontrole nu in handen heeft en weet ik dat het uiteindelijk goed komt. Gewoon omdat het zo moet zijn. Al had ik een fase later naar India gekomen waren de problemen nog veel groter geweest. Ben me volledig bewust van de Karma die me hier nu naartoe heeft gestuurd. Het is goed zo. Omdat het verrichten van werkzaamheden gepaard gaat met de nodige zweetdruppels bied ik Sunil aan om nog een douche te nemen voordat we in de trein naar Jaipur stappen. Aangekomen bij de marktplein haalt Sunil nog snel een paar flessen bier bij een drankenwinkel en kopen we nog wat snacks. “Het werk zit erop, tijd voor een biertje”, zo zegt hij lachend. Ik kan me er wel in vinden. In de hotelkamer van het Haveli guesthouse hebben we nog een klein uur om ons op te frissen en de grote flessen Carlsberg te nuttigen. Eigenlijk heb ik met Sunil een vreselijk goede klik. Hij heeft een goed gevoel voor humor en is al die jaren dat ik hem ken altijd eerlijk en open geweest. Het is een ware vriend geworden. Ook onderweg naar Jaipur werd dat bevestigd. Hebben we vreselijk gelachen om de onzin en het theater dat er werd opgevoerd. Probeerde hij me een fles water te verkopen voor 1000 Dollar met de boodschap dat het heilig water was uit Betlehem. De professor die naast me zat zei bloedserieus dat ik het niet moest geloven. Niet wetende dat we bekenden waren. Hij probeerde me op alle manieren te beschermen. Me probeerde te overtuigen dat hij kon bewijzen dat het gewoon water was omdat hij werkzaam was op de hoogst aangeschreven wetenschappelijke universiteit van India en gevestigd in Delhi. Krijg zelfs zijn ID kaart te zien onderwijl Sunil nog volledig in zijn rol blijft en me begint te hypnotiseren. Kreeg bijna medelijden met die zo goedwillende professor. Ik weet niet of het door het bier kwam maar acteren kan Sunil zeker. Het gaf in ieder geval een prettige wending aan deze dag. We nemen afscheid op het station van Jaipur en laat me in het begin van een nieuwe dag afzetten bij het Sunder Palace hotel. Nog een laatste nacht in Jaipur. Morgen zal ik terugreizen naar Nederland om vandaar uit de ontwikkelingen verder te volgen en zaken bij te sturen. Soms loopt het anders dan je wenst of hoopt. Het is een mentaal leerproces om juist te anticiperen in het moment. Het creëren van de juiste “mindsetting”. Iets waar ik steeds beter in word. Leren vertrouwen in het positieve, wetende dat alles zal stromen zodra je het de kans geeft. Het waren in dat opzicht een paar heel bijzondere weken. Laat het maar een mooi vervolg krijgen. En daarom…. Tot een volgende keer!