Week 27 (6 juli – 10 juli) 2016

Week 27 (6 juli – 10 juli) 2016

Na veel vertraging in de afgelopen maanden zijn de proefmodellen in India nu eindelijk klaar. Tenminste, daar ga ik vanuit. Heb diverse foto’s toegestuurd gekregen en ondanks dat het er allemaal goed uit ziet geeft het me toch niet dat comfortabele gevoel wat ik zo graag zou willen hebben. De enige manier om er achter te komen is om alles ter plekke te gaan bekijken. Een ticket was snel geboekt en vandaag is het dan zover. Voor tien dagen zal ik naar India reizen. Een kort bezoek omdat mijn enige doel is een goed gevoel bevestigt te krijgen. Het zijn namelijk modellen die ik een groep Nederlandse winkeliers wil aanbieden en elke vorm van nalatigheid wil voorkomen, hopende hier een nieuwe afzetmarkt mee te creëren voor de lange termijn.

Einde Ramadan Jaipur
Einde Ramadan Jaipur

De trein vertrekt op tijd van perron 1 van station Hoorn Kersenboogaard. Zo in de vroege ochtend is het nog rustig wanneer de trein langzaam in beweging komt. Lang kan ik er niet van genieten want de rust wordt al snel verstoord door de vele mensen die op de navolgende stations instappen en er zelfs ook reizigers zijn die moeten staan. Ben blij wanneer we Schiphol bereiken en ik de roltrap naar boven neem. Moet er niet aan denken om alle dagen in overvolle treinen te moeten reizen. In de grote centrale hal aangekomen voel ik meteen de energie van al die mensen die er ronddwalen. Vanuit alle delen van de wereld komen ze Nederland bezoeken of zijn onderweg naar huis of een volgende bestemming. Wetende dat dit een onophoudende stroom van mensen in beweging zet is toch wel bijzonder te noemen. Het geeft me duidelijk het gevoel dat ik leef en er nieuwe ervaringen op mijn pad zullen komen. Ik volg de route van alle formaliteiten en wacht in de tax free zone op wat komen gaat. Ben bewust tijdig van huis vertrokken om alles rustig op me in te laten werken met de wetenschap dat ik me binnenkort weer in een totaal andere cultuur zal begeven. Want dat is India zonder enige twijfel. Zeker in deze periode wanneer de moesson net is begonnen en temperaturen van ver boven de veertig graden geen uitzondering zijn. Iets wat het reizen enigszins zal bemoeilijken. Ik geef er volledig aan over en vertrouw op al het goede dat voor me ligt.

Einde van de dag
Einde van de dag

Ga niet naar India om er uitgebreid vakantie te vieren maar om zaken verder de goede kant op te begeleiden. Het feit dat ik even uit m’n vertrouwde omgeving kan stappen is op zich al een goede keuze en is deze reis op voorhand al waardevol. De vluchten verlopen voorspoedig. In zes uur bereiken we Abu Dhabi en na enkele uren wachten vliegen we in drie uur door naar mijn eindbestemming Jaipur. Een grote stad in het noorden van India met een klein vliegveld waar hoofdzakelijk nationale vluchten worden verwerkt. Het mag er dan rustig zijn, de controles zijn er niet minder om. Al ziet het er allemaal wel wat amateuristisch uit. Veel onderlinge discussies tussen de ambtenaren achter de immigratie balie en het bagagepersoneel heeft duidelijk last van de warmte. Het lijkt eeuwig te duren terwijl dit het enige vliegtuig is dat vannacht geland is. Ik kan het ze eigenlijk niet kwalijk nemen want het is 04.30 en de temperatuur is nog niet onder de 30 graden gekomen. Met een grote glimlach verlaat ik de aankomsthal. Welkom terug in India! Niet veel later ben ik met een taxi onderweg naar het centrum van de stad waarbij de warme wind die door de open ramen naar binnen waait de hitte van de dag verraad. Uitgestorven straten geven een doodse aanblik maar voor nu is dat prima. Wil als het even kan snel mijn kamer in het Sunder Palace hotel gaan opzoeken om deze nacht nog een paar uurtjes te kunnen slapen. Niet dat ik erg moe ben maar de warmte dwingt me duidelijk om het rustig aan te doen. Het hotel ligt midden in het centrum en is beveiligd met twee hoge ijzeren poorten voorzien van een groot hangslot. Nu maar hopen dat de bel het doet. Het duurt even maar word uiteindelijk door de nog half slapende portier binnengelaten terwijl blaffende honden ons van de straat verjagen. Als een dwalende geest wijst hij me naar kamer 101 op de eerste verdieping van het traditioneel aangeklede hotel. Een prima kamer waarin een ventilator mijn enige redmiddel is tegen de warmte. Ondanks de hitte voelt het goed om hier weer te zijn. Neem nog snel een verfrissende douche en trek het laken over me heen. Nog even wil ik van deze nacht genieten, al is het met m’n ogen dicht.

Zout depot
Zout depot

Ben helemaal klaar voor een nieuwe dag nadat ik niet al te lang maar wel goed heb geslapen. Als eerste m’n mobiele connectiviteit en internet waarborgen voor de komende dagen. Het Vodafone kantoor is op slechts 1,5 km afstand en dus eenvoudig te voet bereikbaar. Iets wat ik altijd prefereer om ook voldoende lichaamsbeweging te krijgen. Het is echter niet aan te raden vandaag want na nog geen 100 meter begint de warmte z’n tol te eisen. Zweetdruppels lopen als parels langs m’n gezicht en ook m’n shirt begint hier en daar vochtplekken te vertonen. In deze warmte en een hoge luchtvochtigheid is de beste oplossing om zo min mogelijk te bewegen. Alles niet te voet, zoals gebruikelijk, maar per autoriksja af te leggen. Aanpassen dus. In deze tijd van het jaar zijn er ook vrijwel geen buitenlanders in de stad te vinden. Je zult begrijpen waarom. Mijn simkaarten zijn binnen korte tijd geregeld en ga op weg naar Sunil en Aakash. De twee broers waarmee ik verbonden ben hier in Jaipur en die ik eerder al op de hoogte heb gebracht van m’n komst. Jongens van 25 en 28 jaar oud die de zaak van hun vader nu draaiende moeten houden. Aangekomen bij de showroom aan de andere kant van de oude stad op 5 km afstand is het nog rustig. Alleen bij binnenkomst van klanten wordt de verlichting aangedaan en omdat die in geen velden of wegen te bekennen zijn, is het er donker en stil. Alleen een verkoper en de boekhouder zijn aanwezig. Het schijnt dat Aakash op de eerste verdieping met een schoonheidsslaapje bezig is en Sunil ieder moment binnen kan komen, zo krijg ik te horen. Ik wacht geduldig af. Informeer bij de boekhouder,Suresh genaamd, hoe de zaken gaan en ondanks dat ik eerder van Aakash per telefoon te horen kreeg dat het allemaal heel goed ging, is de werkelijkheid anders. Iets dat even later door Sunil wordt bevestigt. In het midden-oosten en grote delen van Azië liggen de afzetmarkten helemaal stil. Ze verkopen wel maar het is duidelijk dat Sunil worstelt met toekomstplannen. Welke kant ze op moeten gaan. Tot op heden kwamen de klanten trouw terug en leek alles vanzelf te gaan maar die tijden zijn helaas voorbij en zal een gedegen beleidsplan noodzakelijk zijn om door te kunnen blijven groeien. Het is Sunil ook aan te zien. Hij ziet er goed uit maar eigenlijk te goed. Te weinig lichaamsbeweging en oplopende zorgen die hij met zich meedraagt sinds hij, als oudste zoon binnen het gezin, verantwoordelijk is voor het inkomen. Hoge bloeddruk en andere lichamelijke ongemakken zijn daarom duidelijk te herleiden. We hebben een goed en intens gesprek op de eerste verdieping van het pand waar eerder Aakash op de grond lag te slapen. Ik begrijp zijn zorgen maar al te goed omdat het mijzelf ook zeker niet voor de wind is gegaan en continue bezig ben om de juiste richting te bepalen. Vooralsnog volg ik mijn gevoel en heb inmiddels geleerd om met de stroming van het leven mee te gaan. Van ieder moment een leermoment te maken waarbij je zelf verantwoordelijk bent en de macht hebt over je eigen gedachten.

Wachten op het station
Wachten op het station

Het gesprek van enkele uren was het enige wat voor Jaipur op de planning stond. Had er enkele dagen voor uitgetrokken omdat Sunil altijd erg druk is maar dit viel nu gelukkig mee en ging alles  sneller dan verwacht. Ben blij alles weer persoonlijk te hebben kunnen bespreken. Neem in de showroom afscheid van Aakash en begroet eerbiedig hun vader die inmiddels ook is gearriveerd. Ik zal ze waarschijnlijk niet meer zien voordat ik de 16de weer naar huis vertrek. Sunil biedt me aan om me af te zetten bij café Oth , gelegen in het nieuwe deel van Jaipur. Een trendy restaurant met goed en gezond voedsel en, niet geheel onbelangrijk, een airco. Breng hier enige uren door voordat ik me door een autoriksja bij het Sunder Palace hotel laat afzetten. Nu de zon achter de horizon is verdwenen is het er goed vertoeven op het dakterras. De vele brandende lichtjes en Indiase muziek zorgen er voor een exotische sfeer waarbij je heerlijk kunt wegdromen. Ik ben gelukkig niet de enige die ervan kan genieten. Ondanks dat het hoogseizoen pas in oktober begint zijn er diverse buitenlandse reizigers die er komen eten of er de dag willen volmaken. Het was een vruchtbare eerste dag in India.

Vandaag is het tijd om verder te gaan richting Jodhpur. Bij de receptie van het hotel heb ik een treinticket laten boeken voor de Ranthambore Express die vanmiddag om 17.00 uur zal vertrekken. Het meeste werk zal in Jodhpur verricht moeten worden, al hoop ik dat het ook daar mee zal vallen. Met Soham heb ik al contact gehad en zal samen met hem alle modellen gaan controleren en indien aanpassingen nodig zijn kan dit in de komende dagen gebeuren. Ik vermaak me deze dag hoofdzakelijk in trendy koffieshops om er te werken en te genieten van de muziek. Even geen andere drukte. Zou graag meer willen fotograferen maar kan niet de zin krijgen om de klamme warmte buiten op te zoeken. Niet de hitte maar de enorme luchtvochtigheid tussen de 50 en 60 procent is de boosdoener. Het zijn voorboden van de regentijd waar iedereen op zit te wachten en waardoor de temperatuur aanzienlijk zal dalen, zo wordt me vertelt.

Zoutvlaktes onderweg
Zoutvlaktes onderweg

Ik laat me rond 16.00 uur terugbrengen naar het hotel om er mijn bagage op te halen en ga vervolgens direct door naar het treinstation waar het zoals gewoonlijk een wespennest is van mensen. De trein vertrekt wonderbaarlijk op tijd vanaf perron drie. Tegenover me zit een man van rond de 30 jaar oud. Hij stelt zich voor als Rishi en is onderweg naar zijn gezin in Jodhpur. Is scherpschutter bij het leger geweest en werkt tegenwoordig bij de politie. Vol trots laat hij de foto’s op zijn smartphone zien waarop hij met diverse vuurwapens staat afgebeeld. Rishi maakt deel uit van een elitekorps binnen de politiemacht van India. Zoals gebruikelijk vindt ook hij het vreemd dat ik niet getrouwd ben. Iets wat op mijn leeftijd in India gewoon ondenkbaar is. Onze culturen zijn op dat punt echt totaal verschillend. Zeker hier in het traditionele Rajasthan, een deelstaat in het noorden van India. De rijwind die door alle openstaande ramen naar binnen raast geeft nauwelijks verkoeling en voel ik me klam en steeds vermoeiender worden naar gelang de reis vordert . Heel af en toe dommel ik even in slaap maar word klaarwakker wanneer een paar mannen de coupé binnenstappen en er plaatsnemen. Al snel onstaat er een gesprek tussen de twee en Rishi wat uiteindelijk twee uur zal duren. Het maakt me nog vermoeider dan ik al was. De oudste van de twee mannen is namelijk onophoudelijk aan het woord. Zie Rishi alleen eerbiedig lachen en alle woorden die hij op zich af krijgt, goedkeurend beamen. Ik heb wel een vermoeden maar vraag pas bij aankomst in Jodhpur waar dit hele verhaal over ging omdat Hindi al jaren niet mijn sterkste punt is. Het was een Bramhaan, die al zijn levensfilosofiën in de afgelopen uren heeft onderbouwd. De reden van ons bestaan heeft uitgesproken van geboorte tot aan de dood zullen we maar zeggen. Als goddelijke prediker. Ik vind dit soort zaken altijd bijzonder omdat dit soort gesprekken vaak zonder enige aanleiding tot stand komen en je het soms ook niet verwacht want de uiterlijke verschijning van de man heeft meer weg van een theeverkoper op het station van Jaipur. Lachend neem ik afscheid van Rishi en loop via de loopbrug naar het hoofdperron om er in een van de winkeltjes nog iets te kopen. Het is 22.45 en in het centrum zal alles gesloten zijn.

Berg of muurgeit
Berg of muurgeit

Via de verlaten smalle straatjes bereiken we het guesthouse waar de stalen roldeur al naar beneden is en moet ik een paar keer bellen om gehoor te krijgen. Heb er de grootste kamer geboekt waar het normaal goed vertoeven is. De luiken zijn echter dicht en de ventilator is niet aangezet. Bloedheet is het er. Het duurt even voordat de ergste hitte uit de kamer is verdrongen. Neem een douche en laat me op het grote tweepersoonsbed vallen. Het is mooi geweest.

Halverwege de nacht word ik badend in het zweet wakker. Ondanks dat ik vijf ramen in mijn kamer heb en alle houten luiken ervan open staan is de warmte niet te harden. De stroom is uitgevallen en de ventilator weigert sindsdien dienst te doen waardoor het zweet van m’n lichaam loopt zoals je dat alleen in erotische films ziet. Ik open de deur om nog enige doorstroming te krijgen maar moet het er even mee doen. Gelukkig duurt het niet lang. Een half uur dat in werkelijkheid zoveel langer lijkt te duren. Om mijn gedachten volledig op iets anders te concentreren heb ik via spotify heerlijke ontspannings en meditatieve muziek opgezocht. De warmte op deze manier even te kunnen vergeten. En het werkt…..God zij dank!

Net wanneer ik wakker word krijg ik telefoon van Soham. Hij zal me in de namiddag ophalen omdat hij naar zijn werk moest vanwege de start van een nieuw schooljaar. Ik hoeft me dus niet te haasten. Ben erg nieuwsgierig naar de producten zoals die bij hem thuis zijn afgeleverd maar ik moet nog even geduld hebben. Loop een tijdje door de smalle straatjes van de oude stad maar vanwege de klamme warmte begeef ik me al snel naar de Café Coffee day op een paar kilometer afstand. De enige plek waar ik comfortabel kan werken. Voorzien van airco en goede muziek en daarnaast kan ik goed opschieten met de jongens die er werken. Hier ontmoet ik in de namiddag ook Soham. Samen rijden we naar zijn warenhuis en krijg te zien waarvoor ik naar India ben gekomen. De proefmodellen die eigenlijk al maanden geleden in Nederland hadden moeten zijn. Netjes ingepakt in noppenfolie staan en liggen ze verspreid op de betonnen vloer in de kelder van het pand. Eén voor één pakken we ze uit. Over het algemeen ziet alles er prima uit maar toch zijn er nog verbeteringen nodig. Hiervoor heb ik al een afspraak gemaakt met een fabrikant want Soham had het al laten doorschemeren. De oorspronkelijke producent heeft namelijk een aantal steken laten vallen waarover de afgelopen maanden regelmatig contact is geweest en daar heb ik verder geen vertrouwen meer in. Ben eigenlijk al blij dat ze bij Soham zijn afgeleverd zodat ik er wel mee verder kan.

Schoenmaker
Schoenmaker

Het komt allemaal goed, zo wordt mij vertelt, en daar gaan we dan van uit. De komende dagen zullen ze er mee aan de slag gaan zodat ik het uiteindelijke resultaat nog kan bekijken en Jodhpur met een gerust gevoel kan verlaten. Kan me er alleen maar aan overgeven al voel ik wel enige druk omdat er nog diverse proefmodellen uitgewerkt moeten worden. Voor vandaag is het even genoeg geweest. Het is 20.00 uur en vraag Soham om mee te gaan naar “On the Rocks”. Een uitgaansgelegenheid aan de rand van de stad met een goed restaurant. In een omgeving waar je de luxere hotels vindt en de plek is waar de welvarende Indiër zijn vertier zoekt. Als bezegeling van onze jarenlange vriendschap. Voor enkele uren praten we over alles wat achter ons ligt. Over de stappen die zijn genomen om zover te komen. Een lang leerproces waarbij goede resultaten de beloning moet zijn voor alle arbeid die we beiden tot nu toe hebben verricht. Laten het nog een paar warme maar vruchtbare dagen worden.

Na een redelijke nacht loop ik in de morgen over het marktplein waar handelaren inmiddels begonnen zijn met het installeren van hun goederen op de houten marktkramen. Het is er nog heerlijk rustig en heb geen strikt plan voor vandaag.  Tijdens het fotograferen van een trotse vrouw met haar kleintje staat plots Soham voor m’n neus. Bij zich heeft hij een man die de proefmodellen zal maken waar textiel in moet worden verwerkt. Het viel tot dusver niet mee om de juiste stoffen te verzamelen en dat gaan we dus vandaag doen. We bezoeken een werkplaats ver buiten het centrum waar we terecht kunnen, ook al is het zondag vandaag. Alleen het producerend personeel heeft vandaag vrij. Daarnaast is de Ramadan afgelopen en zijn de moslims onder de arbeiders iets langer met verlof. Ik had er een beetje een hard hoofd in maar vind er alles wat we nodig hebben om de modellen klaar te stomen. Morgen zal ik op tijd worden opgehaald en de hele dag in de fabriek aanwezig te zijn om dit proces persoonlijk te begeleiden. De al gemaakte modellen die bij Soham staan zullen morgen worden opgehaald en onder handen worden genomen en hoop ik voor vertrek op de veertiende alles ingepakt achter te laten voor verder transport naar Nederland. We gaan het zien. Ga terug naar het guesthouse waar ik tot in het begin van de avond op het matras van mijn bed te vinden ben. De hele tijd in het Engels converseren en zaken uitleggen vergde zoveel energie dat ik enkele uren ongestoord heb kunnen slapen. Eet iets op het dakterras en ga weer naar mijn vertrouwde plek in de Café Coffee day waar ik mijn gedachten opschrijf. Het is 22.30 als ik gedag zeg tegen Rakesh, de jongen die er werkt en terugwandel door de moslim wijk. Paarden staan vermagerd afgetuigd onder een afdak van zeil om ze overdag voor de grootste hitte te beschermen en er is nog volop leven.

Trotse moeder
Trotse moeder

Overal zitten groepjes mannen bij elkaar, gekleed in traditioneel witte gewaden die elkaar aanspreken alsof ze elkaar jaren niet gesproken hebben. Kinderen die nog druk aan het spelen zijn met een paar loslopende geiten en het centraal gelegen pleintje waar links en rechts van de straat rijen stalen bankjes staan opgesteld. Bezet door alleen mannen zoals dat gebruikelijk is. Als een soort erehaag loop ik er tussendoor, gevolgd door vele ogen en hier en daar een zwaai. Als teken dat ik herkent word als onbekende vreemdeling. Iets wat altijd zo zal blijven. Toch mooi dat ik hier voor even deel van uit mag maken. De laatste meters loop ik over de stoffige keien van het marktlein. Grotendeels verlaten. Alleen een paar mannen die in het donker zitten te praten en een passerende Deepak met zijn brommer. Een jongen die ik ken van het inmiddels gsloten Om cafe. Hij stopt naast me en we praten een poosje over de veranderingen die er hebben plaatsgevonden. Zoals het marktplein zijn charmes heeft verloren nadat de bestuurders de vrijheid in handelen hebben stopgezet. Veranderingen die niet slecht hoeven te zijn maar aangeven dat er nieuwe tijden aanbreken. Zo ook voor mij. Ik weet het en ik voel het. Laat de tijd de antwoorden geven. Jullie lezen het weer…

Groetjes Eugen

 

 

 

1 Comment

  • Sandra

    July 10, 2016 at 8:25 pm Reply

    Eugen wat is het toch verrukkelijk jou beleving in de blogs zo tot je te kunnen nemen. Ben jou weer dankbaar voor de manier waarop je het beschrijft. Spannend hoe of het jou in de fabriek vergaat en vooral de producten. Wat een immens geduld, vertrouwen en positiviteit weet je wederom in te zetten. Respect Eugen.

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.