Week 3 (16-22 jan.) 2023

De dagen vliegen voorbij. Het is werkelijk een tijd van onthaasten en nu de eerste week er hier op zit ben ik gewend geraakt aan alle veranderingen. Vind mijn weg in het vernieuwde Goa zoals ik het zie. Ondanks dat ik verlang naar oude tijden is het nog steeds goed vertoeven hier. Bij het Florinda guesthouse, waar het normaal gesproken een komen en gaan is van westerlingen, is het trouwens rustiger dan ooit. Van de twaalf kamers zijn er slechts een aantal bezet. Er is een net een Griek aangekomen en een Israëlisch stel wonende in Berlijn zijn, na drie dagen hier te hebben vertoefd, naar het rustigere zuid Goa vertrokken. Ron en Masja, zoals ze heten, hebben door alle veranderingen in de Duitse stad hun baan opgezegd en zijn nu voor anderhalve maand op reis in India om nieuwe inspiratie op te doen. Er achter te komen hoe verder te gaan. Berlijn stond bekend om zijn goedkope woonruimten en kunstige leefklimaat. Met name de reden dat veel kunstzinnige mensen wereldwijd zich in deze stad nestelden. Alles is echter aan het veranderen. Wordt alles dermate duur in Berlijn dat het geen interessante bestemming meer is om een minder gehaast leven te kunnen leiden. De reden waarvoor ze oorspronkelijk uit Israël zijn vertrokken. Heb respect voor het tweetal dat bewust kiest voor een bepaalde levensstijl en daar geen concessies aan doet. De komende tijd zullen ze knopen doorhakken en uiteindelijk hun stek ergens op deze planeet vinden. Mijn ontbijt begint zoals gebruikelijk bij de German Bakery om vervolgens terug te rijden naar het guesthouse waar Esprito net is aangekomen. Nu er niet veel gasten zijn komt hij iedere ochtend voor een paar uur om de laatste zaken te managen en hebben we ruim tijd om interessante gesprekken te voeren. Het is ondertussen mijn vaste routine geworden. Vervolgens rijd ik met de scooter richting het zuidelijker gelegen Calangute waar ik mooie herinneringen aan vriendschappen heb overgehouden. Ook wel benieuwd hoe het er hier nu aan toe gaat. De route van 8,5 km is vertrouwd. Een smalle maar goed geasfalteerde weg die kronkelend zijn weg vindt langs kleine dorpjes en omringt door palmen en prachtig groen.

Aangekomen merk dat de Indiase toerist ook deze streek volledig heeft ingenomen. Zie slechts een aantal oudere Engelse badgasten die hier al jaren komen om te overwinteren. India is namelijk nog steeds goedkoper dan de zuid Europese landen, al zal het hier snel duurder worden door de toenemende vraag vanuit India zelf. Na een aantal uren strand vind ik het wel genoeg. Rijd richting het naastgelegen Bagga waar in Tito lane de Cape Town bar gevestigd is. Een open bar aan de weg waar overal tv schermen aan de muur hangen. Vandaag is de voetbalwedstrijd tussen Manchester United en Manchester City op de schermen te zien. Normaal zit het er vol met Engelse voetbalfans en dat staat meestal garant voor gezelligheid. Ook al drinken ze misschien iets te veel, hun gevoel voor humor is onverbeterlijk. Vandaag zit er slechts een enkeling en is de bar vrijwel leeg. Alleen een paar Indiase voetbalfanaten waarvan er een volledig uitgedost is in het rood-witte tenue van Manchester United. Hij is er samen met enkele vrienden. Ze zijn er voor de wedstrijd maar ook vanwege het vrijgezellenfeest van een van hen. Ondanks het handjevol bezoekers toch een prachtige avond beleefd met de jongens. Eenmaal terug bij het guesthouse parkeer ik de scooter op de binnenplaats en loop direct door naar het strand waar Harjeet van het Lobo’s restaurant in het donker de laatste berichten op zijn mobiel leest. Voor hem zit de dag er net op en neemt hij nog even tijd voor zichzelf voordat hij zijn bed op zoekt. Ik ga nog even op het muurtje zitten om naar het geluid van de rollende golven te luisteren. Hoe beter kun je de dag afsluiten.

Vandaag wil ik de meest noordelijke stranden van Goa gaan bezoeken. Vanaf Morjim beach heb je alleen maar brede stranden richting het meest noordelijke Arambol. De plaats waar nog de meeste buitenlandse toeristen te vinden zijn, zo hoorde ik me vertellen. Rijd via een redelijk goede begaanbare weg de 15 km richting Arambol beach. De laatste kilometer richting het strand is de straat gevuld met winkeltjes, restaurants en kleine cafe´s. Alles om de toerist te pleasen. Zie er veel westerlingen rondlopen en dan met name Russen die hier hun toevlucht zoeken. Nu heb ik daar eerlijk gezegd nooit echt een binding mee gehad vanwege hun veelal norse en arrogante houding. Iets wat voornamelijk geldt voor de Russen die hier vakantie vieren want het merendeel van de Russen heeft daar de middelen niet voor. Met de huidige situatie in Oekraïne voelt het ook wel dubbel. Ben eigenlijk best wel nieuwsgierig hoe de Russen die hier verblijven er tegenaan kijken. Tot dusver nog geen Rus tegen gekomen om daar over te praten. Aangezien ik geen zin heb om op het strand te liggen besluit ik te gaan wandelen. Lopend langs de waterlijn passeer ik vrijwel alleen strandhutten opgebouwd uit hout en rieten schotten. Er staan wel ligbedden maar de meesten zijn ongebruikt. Vind het zelf helemaal prima zo. Passeer Mandrem en kom uiteindelijk terecht bij Ashrem beach waar ik niet meer verder kan vanwege grote rortspartijen. Gelegen op ruim vijf kilometer vanaf Arambol. Aangezien ik blootvoets op het harde zand loop is het nog wel even een opgave want mijn kuiten beginnen langzaam wat kramp te vertonen. Ondanks dat is het een heerlijke wandeling geweest. Terug in Arambol ga ik er nog iets drinken bij een van de strandtenten en raak er in gesprek met de Nepalees die er werkt. Zoals er heel veel Nepalezen in India hun brood verdienen. Hij komt hier ieder jaar voor zes maanden, tezamen met een drietal mannen uit hetzelfde dorp. Het zal ook in Arambol snel anders worden, zo zegt hij. Er is namelijk vorige week net een nieuw internationaal vliegveld geopend. Het nu gebruikte vliegveld in Dabolim, gelegen in zuid Goa, is oorspronkelijk ook een militair vliegveld en is door de enorme toename aan vakantiegangers veel te klein geworden. Het zorgt er tot op heden voor dat de verste en meest afgelegen stranden minder in trek waren door de lange reistijden. Het nieuwe vliegveld ligt echter ter hoogte van Arambol op nog geen 10 km land inwaarts. Een logisch gevolg is dat deze nog ongerepte stranden een makkelijke prooi zijn voor investeerders. Het binnen vijf tot tien jaar waarschijnlijk volgebouwd zal zijn met resorts met hun privé stranden. Een onomkeerbaar gevolg van de welvaart in India. Ik rijd de kust route terug naar Anjuna. Een weg vol met kuilen en slecht asfalt. Hard rijden is hier absoluut geen optie. Er wordt ook veel gecontroleerd tegenwoordig. Op diverse plekken staan groepjes politiemensen dagelijks te controleren op rijbewijs en het dragen van een helm. Ik heb het tot dusver weten te omzeilen, al voldoe ik aan de gestelde eisen.

Onderweg terug passeer ik ook het dorpje Siolim waar een grote kerk een prominente plek inneemt. Wit geschilderd en prachtig verlicht in de avond een pareltje om te zien. Vandaag staan alle deuren open en hoor ik de priester duidelijk door de speakers de mis voordragen. Iedere week is hier om 16.00 een dienst, zo hoor ik later van Esprito. De kerk is tot aan de laatste bank gevuld en wil graag even een kijkje nemen maar word tegen gehouden door een beveiliger. Zonder vereiste nette kleding mag ik niet naar binnen. Zelfs niet op gepaste afstand van buiten even een foto maken van het prachtige interieur. Er blijken wat misdragingen te zijn geweest door toeristen die een dienst verstoorden en sindsdien heeft men maatregelen getroffen. En ik kan het begrijpen. Toch is het een heel bijzonder schouwspel. Want waar maak je dat nog mee.  Wanneer ik later die avond op het strand nog een Mojito drink krijg ik gezelschap van een Engelsman. Hij zit alleen aan een tafel en vraag hem mij te vergezellen. Het is Mick, een ruim vijftig jarige Engelsman die hier ook al twintig jaar komt. Projectleider in de bouw en nu voor een maand aan het overwinteren in Goa. Zoals de meeste Engelsen houd hij ook van bier drinken en rijd daarom uit voorzorg geen scooter. Wandelt dagelijks de twintig minuten naar hetzelfde stukje strand en ligt daar de hele dag op een ligbed. Vind het bijzonder dat iemand dit een maand vol kan houden. Een prima vent om een aantal uurtjes mee door te brengen. Langer hoeft ook niet want het is inmiddels middernacht en willen de jongens van de strandtent dolgraag afsluiten. Voor hun begint er morgen weer tijdig een nieuwe dag.

Vandaag geen laptop meegenomen om te schrijven aan mijn blog. Ook geen werk gerelateerde zaken maar intens van de rust genieten op deze morgen bij de German bakery. Er zit een groepje Japanners die net hun yoga sessie hebben afgesloten op de eerste verdieping en hier en daar zitten en liggen er mensen op de vele lounge banken. Sommigen aan het ontbijten en een aantal ligt er zelfs te slapen. Het geeft aan wat de sfeer en de muziek met je doet. Kan hier echt van genieten zonder ook maar een woord uit te hoeven spreken. Onderuitgezakt in een van de rieten stoelen bewust worden van de omgeving waarin ik ben. Het mooie groen van palmbladeren en de boeddhistische versieringen en gordijnen die de ruimte precies dat geven wat het zo bijzonder maakt. De vele gekleurde Tibetaanse gebedsvlaggen met hun teksten die aardig versleten en vrijwel onleesbaar zijn geworden. Tekenend dat ze zijn meegenomen door de wind en zich in het universum begeven in de hoop dat er mooie dingen uit voort zullen komen.

Denk aan het Israëlische stel Ron en Masja die net vertrokken zijn bij het guesthouse. Een nieuwe toekomst aan het voorbereiden zijn door uit hun comfortzone te stappen en ruimte te creëren voor nieuwe ideeën.  En natuurlijk aan mijn eigen situatie. De lange weg die achter me ligt en de jarenlange zwerftocht om mijn werkelijke levensdoel te verwezenlijken. Dat te kunnen doen waar ik daadwerkelijk blij van word en geen energie meer hoeft te stoppen in zaken alleen maar om de molen draaiende te houden. Het leven is daar eigenlijk te kort en te kostbaar voor. In Jodhpur wordt er op dit moment door Habib en Joheb hard gewerkt aan die toekomst. Heb met regelmaat contact via whatsapp en tot dusver verloopt alles naar wens. Ook al kan ik op dit moment zelf weinig doen om ze te helpen omdat het nu een kwestie van produceren is, het verlangen naar volgende week wordt steeds groter. Het zou werkelijk een grote overwinning zijn als ik voor mijn vertrek uit India begin februari een mooie collectie producten afgemaakt zou kunnen zien om er vervolgens een mooi vervolg aan te kunnen geven zodra terug in Nederland. Vooralsnog moet ik het doen met de gegevens die ik toegestuurd krijg. Vertrouwen op het goede, dat is het enige wat ik kan.

In de middag is het weer Flea market aan de kust. Over het strand binnen tien minuten te bereiken vanaf het guesthouse. Tussen de marktkramen verscholen staat de Sea Breeze bar waar een live band staat te spelen. Het zit er vol met oudere Engelse badgasten uit Calangute en omstreken die er een dagje uit van maken. De meesten de zestig ruim gepasseerd, als ik het zo inschat.

Drink er een biertje aan de bar en geniet een uur van de joviale sfeer die er heerst. Later terug lopend zie ik Mick op zijn vertrouwde ligbed liggen. Voor zich een grote fles Kingfisher bier. Ik besluit hem te vergezellen tot zonsondergang. We kunnen vreselijk lachen om zijn eigen luiheid tijdens zijn verblijf hier terwijl hij de ene na de andere fles bier open maakt. Veel diepte zit er niet in het gesprek maar het is prima gezelschap. Kies er overigens wel voor om ‘s avonds mijn eigen weg te gaan. Ga voor de verandering eens niet eten bij het Oases restaurant maar ga weer een kijkje nemen bij de German Bakery. Er speelt een muzikant die diverse muziekinstrumenten bespeelt en met behulp van een computer een compleet orkest kan creëren door het opnemen van klanken en gezang. Bijzonder dat de huidige techniek dit mogelijk maakt. Ik eet er een pizza en krijg gezelschap van een Duitse vrouw die aan mijn tafel komt zitten. Ze komt hier al sinds de tachtiger jaren en was ook enigszins verbaasd over de ontwikkelingen hier ondanks de corona jaren. Begon ook af te geven over de Duitse overheid en de nog bestaande beperkingen met betrekking tot corona. Een anti vaxxer, dat is duidelijk. Vind dat een ieder dat persoonlijk mag bepalen en respecteer gemaakte keuzes maar merk bij haar een golf aan frustratie. Krijg een heel verhaal over complot theorieën en heb eigenlijk snel genoeg van haar doemdenken. Voor mij gaat het allemaal net iets te ver. Geniet liever nog even van de muziek en maak later nog een slotronde over het strand in Anjuna. Bij het guesthouse is Janus, de Griek die enkele kamers verder zit, mijn enige metgezel op dit moment. Een aardige jongen die bezig is aan de laatste week na vier maanden door Nepal en India te hebben gereisd. Zit nog even op de veranda voor mijn kamer maar laat al snel de dag achter me.
     
Wil vandaag meer van de binnenlanden verkennen. Rijd eerst naar het meeste zuidelijke deel van noord Goa. Eerst de weg binnendoor richting Bagga en daarna de hoofdweg via Calangute richting Candolim. Het weekend zit er aan te komen en dat is te merken. De toevoerwegen naar laatstgenoemde kustplaatsen zijn overvol met bezoekers die hier het weekend komen vieren. Niet alleen vanuit andere delen van de staat Goa maar ook vanuit de aangrenzende staat Maharashtra, zo is af te lezen van de nummerplaten. Vaak grote SUV’s die hier eigenlijk niets te zoeken hebben. De wegen zijn hiervoor simpelweg te smal. Het bezitten van een grote auto of andere materiele zaken zijn een statussymbool geworden in India. Meer dan ooit voel ik dat bezittingen gekoppeld zijn aan een succesvol bestaan. Iets wat me in een land als India enorm heeft verbaasd. Een oude man heeft me ooit verteld waarom er zoveel spirituele leiders in India te vinden zijn. Ze zijn hier uiteindelijk het hardst nodig, zo zei hij. En hij kan nog wel eens gelijk krijgen. Buiten de vele buitenlanders die hier proberen te resetten en innerlijke rust proberen te vinden is straks een groot deel van de Indiase bevolking aan de beurt. Ik sluit me voorlopig aan in de file die me met enige vertraging richting Candolim begeleid.

Nu langzaam terug via de smalle wegen een paar kilometer landinwaarts om het daadwerkelijke leven te aanschouwen hier in Goa. De kleine dorpjes die nog volledig van de drukte zijn afgesloten. Buffels die door het onontgonnen groene landschap hun route vinden. Stop af en toe bij een van de vele kerken die ik passeer. Opvallend door hun wit geschilderde muren te midden van al het groen. Probeer een open deur aan te treffen maar vrijwel overal zijn ze jammerlijk gesloten. Ik weet niet wat het is maar wil er altijd even binnen een kijkje nemen. De energie te voelen die er veelal heerst. Goa, ooit een Portugese kolonie, waar een mix van katholieke en Hindu gelovigen in goede harmonie naast elkaar leven. En kerken zijn er hier in overvloed te vinden. Zijn ook daadwerkelijk in functie en goed bezocht zoals in Siolim. Voor hoe lang nog weet niemand of eigenlijk misschien wel. Zag dat in de binnenlanden grote bouwprojecten voor hotels en appartementencomplexen gaande zijn als voorbode dat grote stromingen aan geld en welvaart deze staat zullen overspoelen. De enige veiligheid voor de huidige bewoners is dat investeerders zich moeten koppelen aan een lokale inwoner van de staat Goa als zakenpartner zoals dat in Dubai de regel was. Het zorgt ervoor dat een onwetende grondeigenaar zijn eigendom niet te goedkoop verkoopt en financieel mee kan groeien met de financiële welvaart van een onderneming. Maar goed, we weten allemaal wat geld en welvaart doet met mensen en het geloof. De behoefte om te bidden voor hoop en kracht zal steeds meer vervagen. Of het uiteindelijk mensen gelukkiger zal maken? Vul het zelf maar in. Vooralsnog geniet ik van het nog pure leven in de streken die ik doorkruis. Beland uiteindelijk via de kuststrook  bij het noordelijke Siolim de afgelegen plaats Chapora waar op een kruising een oude dikke boom de omgeving overheerst. Er staat een klein Hindu tempeltje naast en een hut van nog geen tien vierkante meter met een aantal bankjes waar je verse vruchtensap en ijs met aardbeien kunt kopen. Een ontmoetingsplek waar de meeste strandgangers even een korte tussenstop maken. Zittend op een van de bankjes geniet ik de stroming van bezoekers die komen en gaan. Als mooie afsluiting voordat ik terug naar Anjuna rijd. In de avond bezoek ik de Friday Night markt net buiten Anjuna waar mensen uit de wijde omtrek naar toe komen. Je vindt er honderden marktkramen en stands met een grote variëteit aan sieraden, kleding, kunst, etenswaren en speelt er een band op het grote podium. Met een 22 graden op de thermometer geen straf om hier de rest van de dag rond te dwalen.

Vandaag is het de laatste dag voor de Engelsman Mick. Ik spreek hem vrijwel dagelijks en heb afgesproken om hem te vergezellen op het strand van Anjuna. Begin mijn dag zoals altijd en loop in het begin van de middag naar de vertrouwde plek op het strand waar ik hem kan vinden. Moet al lachen wanneer ik hem vanaf grote afstand zie liggen. Steevast op zijn buik met voor hem een grote groene fles. Voor een laatste dag voordat hij zondagmorgen weer op het vliegtuig stapt richting Londen. Als alles volgens plan verloopt is hij rond 21.00 uur weer thuis in zijn woonplaats Camebridge, op enkele uren rijden van Londen. Maandagochtend om 05.00 uur gaat zijn wekker weer en begint zijn werkdag zoals altijd. Ik moet zeggen, ik zal hem ook wel missen. Het was prettig gezelschap in de tijd die we samen doorbrachten en waarbij we veel hebben gelachen. Wens hem het allerbeste wanneer ik op het einde van de middag afscheid neem. Wil richting Bagga om de Cape Town bar te bezoeken en wil later in de avond naar de Luna bar in Anjuna waar een Jazz band speelt. In Bagga was de bar echter nog leeg en na er in een restaurant iets gegeten te hebben de terugweg weer ingezet. Heb nog een uurtje naar de Jazz band geluisterd maar omdat de muziek overal om 22.00 uur moet stoppen vanwege geluidsoverlast, was dit geen avondvullend programma. Parkeer de scooter bij het guesthouse op de binnenplaats en loop een stel Nederlanders tegen het lijf die de kamer naast mij geboekt hebben voor de komende nacht. Het zijn Derk en Sabina uit Zuid Laren. Werkzaam als vrijwilligers bij een dierenkliniek en opvang voor zwerfhonden in Pilerne, een dorpje verscholen in de binnenlanden ter hoogte van Candolim.

Sinds enkele maanden runnen zij deze opvang die oorspronkelijk door een andere Nederlandse is opgezet maar die vanwege omstandigheden nu in Nederland zit. Zo krijg ik te horen wanneer we samen aan tafel zitten op de verhoogde binnenplaats onder het genot van de whisky en rode wijn die ze meegenomen hebben. Prachtige mensen met een vrije geest waarbij de passie voor honden er vanaf spat. Zeker bij Sabina. Na maanden onophoudend met hun werk bezig te zijn geweest nu een dagje voor zichzelf, al voelen ze zich bijna schuldig voor de arbeiders die nu voor de dieren moeten zorgen. Vandaag ook de dag dat ze twaalf jaar samen zijn en dat mag gevierd worden. Tot ruim na middernacht geniet ik van hun gezelschap. Het zijn deze onverwachte ontmoetingen wat reizen zo bijzonder maakt. Laten er nog vele volgen.