Week 41 (Ma. 10 – Zo. 16 okt) 2011

Het is wederom een warme dag. Sunil zou me komen afhalen om zaken te gaan regelen maar wanneer ik hem rond de middag bel, blijkt hij thuis ziek op bed te liggen. Hij was een paar uur op bed gaan liggen maar dat is uit de hand gelopen. Vandaag wordt het even niets. Morgen geven we het opnieuw een kans. Ik wilde nog iemand gaan opzoeken die ook iets via een Amerikaanse webwinkel verkoopt en wil daar graag iets meer informatie over hebben. Binnen een uur staat hij met z’n scooter bij het complex. Een heel aardige en bescheiden man staat voor me en onderhand we in gesprek raken stelt hij voor om een koffieshop op te gaan zoek welke op enkele honderden meters afstand te vinden is.

Zijn naam is Sanjay en is eigenaar van een werkplaats waar een 12-tal arbeiders bezig zijn. Geen gewone arbeiders maar kunstenaars zoals hij ze noemt. Hij verkoopt wel veel, maar via de Amerikaanse site slechts kleine hoeveelheden en wordt ik daar niet echt wijzer van. Wel dat hij werkt met een postagentschap van de overheid. Ze zijn goedkoop, maar ook vreselijk corrupt.

Kleine gebedstempel.

Eigenlijk alles wat door de overheid is opgezet staat in een slecht daglicht vanwege corruptie. De mensen zijn lui en verdienen te gemakkelijk hun centen. Iedere keer als Sanjay pakketten aflevert moet hij 400 rupees geld onderhands betalen aan de loketbeambte. Het mag dan goedkoper zijn, ik ga niet met dit soort instanties in zee. Het past niet bij me en er zijn alternatieven genoeg. Wanneer Sanjay na enkele uren vertrekt blijf ik nog een tijdje doorwerken in deze aangename omgeving. Ik heb contact gehad met Maria en ze zou het leuk vinden om een keer samen te gaan eten. Ze is de hele dag bezig bij verschillende sieraden fabrikanten en zou pas tegen 20.00 uur terug zijn bij het guesthouse waar ze verblijft en we hebben afgesproken. Voor mij mooi de gelegenheid om Rajesh op te zoeken. De man die ik enkele dagen geleden heb ontmoet in de kelders van het Plaza aan MI Road. Hij is ontzettend behulpzaam en bied al zijn diensten aan. Wil me graag helpen om Hindi te leren omdat hij weet wat het is om je in een vreemd land te settelen voor langere tijd en het leren van de taal heel belangrijk is. Want ondanks dat ik al diverse jaren in India kom, mijn bezoek is nu van een heel andere aard. Ben ik niet de toerist die hier even de schoonheden van dit land komt bezoeken maar zal ik me moeten integreren in de Indiase samenleving, voor zover dat mogelijk is natuurlijk. Dit geeft toch een compleet andere kijk op de situatie dan voorheen. Iemand zoals Rajesh kan ik daarom goed gebruiken. Mensen waarop ik kan terugvallen in geval van moeilijkheden etc., want die zullen er ongetwijfeld komen. Het is 21.00 uur als Maria op het dakterras verschijnt. Het was een lange dag voor haar maar is tevreden over de gedane zaken. Maria is een heel spontane vrolijke vrouw van ongeveer 30 jaar oud.

Het Sukhi Jeevan app. complex in Jaipur.

Eigenlijk het beste gezelschap sinds mijn komst naar Jaipur omdat ze over een behoorlijke dosis humor beschikt. Na het drinken van enkele flessen bier moet ik echter nog wel naar huis, zoals ik het appartement inmiddels benoem. Het is bijna middernacht en de straten zijn vrijwel uitgestorven. Ik heb het niet snel, maar ben behoorlijk op mijn hoede wanneer ik groepjes jongeren in de donkere nacht passeer. Nee…..ik hier moet ik even voorzichtiger mee omgaan. Ben blij wanneer ik de brug van Ajmer Road in het zicht heb. Als teken dat ik veilig thuis ben gekomen.

Om ’s ochtends niet iedere keer naar de stad te hoeven lopen heb ik sinds enkele dagen brood in huis gehaald met wat jam en ander beleg. Op Station Road is een Government Store te vinden, een supermarkt waar je dit soort dingen kunt kopen. Er zijn wel meerdere kleine winkeltjes langs de straat, maar deze hebben zeer beperkt aanbod en zijn veelal niet groter dan enkele vierkante meters. Toen ik er gisteren binnenkwam zag ik een redelijk grote ruimte en telde ik zeven werknemers. Klanten waren er niet en voelde de 14 ogen die mij continue volgden. Als enige klant kreeg ik een van de aanwezige mini-winkelwagens in de hand gedrukt als teken dat ik behoorlijk serieus werd genomen. Ik moest vreselijk lachen, want de schappen waren vrijwel leeg en het aanbod stelde eigenlijk niets voor. Je moet je voorstellen dat het schappen zijn waar gemakkelijk twintig producten naast elkaar kunnen staan en er maar drie staan opgesteld. Met enkele producten in mijn wagen liep ik vervolgens naar de kassa waar twee medewerkers al op me zaten te wachten. De een trok met een ruk de wagen uit mijn handen om vervolgens de producten uit de wagen te halen en deze in de kassa aan te slaan, de ander ontving het geld en gaat over de inhoud van de kassa. Dit hele ritueel gebeurde met zulke staalharde gezichten dat ik ze zowaar nog serieus nam ook. Toen ik vroeg of het altijd zo druk was antwoordde ze dat de topdrukte pas over enkele weken begint. De weken voor en na Diwali, wanneer iedereen zijn geld in grote hoeveelheden over de toonbank smijt. Iets wat ik ook al van Rajesh had gehoord. Ik wenste ze succes en…. iets meer drukte.

De hele morgen ben ik met Santosh in gesprek via Skype. We zijn bezig een blog te ontwikkelen en omdat hij inmiddels in zuid India zit voor werkzaamheden is dit een goed alternatief. Vervolgens ben ik aan de slag gegaan om mijn verhalen in te voeren en probeer me deze nieuwe manier van communiceren eigen te maken. Tegen het eind van de middag is het mooi geweest. Ik wandel naar de Christal Mall waar ik iets eet en waar Minot van het Costa filiaal me vriendelijk begroet omdat ik in deze koffieshop inmiddels vaste klant ben. Hier ongestoord kan werken aan mijn dagboek en enkele uren de hitte en drukte op straat kan ontvluchten. Ja, dit is een plek waar ik vaak zal terugkomen. Op de weg terug passeer ik een tempel. Vrijwel aan de openbare weg gelegen hoor je de gebeden welke de priester door een microfoon ten gehore brengt. Een jonge jongen rinkelt continue met bellen. Auto’s passeren en het lijkt alsof ik de enige ben die enige notie geeft aan hetgeen er binnen gebeurd. De priester zelf kijkt zo vreselijk treurig dat ik bijna begin te twijfelen of hij wel in zijn eigen verhaal geloofd. Hij dit tegen zijn zin in alle dagen moet voordragen. Nee, hij weet mij niet te overtuigen. India prima, maar Hindoeïsme zit er voorlopig niet in. Langs de verdere route aan Jacob Road liggen een aantal grote complexen naast elkaar waar trouwerijen worden gehouden. Grote grasvelden voorzien van een overvloed aan tafels en stoelen en omringd door betonnen muren. Tegen een van de muren is een groot podium gebouwd waarop de met sieraden bruid en in uniform gehesen bruidegom zeer eerbiedig de bruiloftsgasten bedanken voor hun giften en gelukswensen. Zittend op troongelijke zetels aanschouwen ze deze meest belangrijke en duurste dag van hun leven al betwijfel ik vaak of ze er zelf echt van genieten.

Indiase bruiloft aan Jacob Road.

Bruiloften waarbij enkele duizenden mensen worden uitgenodigd zijn vrij normaal in India. Het is een bijzonder tafareel. Het lijkt wel of het kermis is, zoveel drukte langs de hele straat. Ook omdat er op 3 complexen bruiloften aan de gang zijn. De rillingen gaan over mijn rug als ik aan zoiets denk. Nee, mocht het ooit nog zover komen, zeker niet op deze manier. Wanneer ik het laatste complex ben gepasseerd zijn de stoplichten in het zicht. Het zijn de laatste meters naar het complex.

Sunil komt me om 11.00 uur ophalen. Tenminste dat was de bedoeling. Er is weer wat vertraging en het wordt iets later. Uiteindelijk staat hij om 13.00 uur voor de deur. Achterop zijn scooter zit een medewerker die eigenlijk nog naar zijn werk gebracht moet worden maar stuurt deze naar huis gaan omdat er anders helemaal geen tijd meer over is voor ons. We rijden samen naar zijn accountant om zaken te regelen voor The Soul of India. Sunil is een goedwillende jongen maar is wat makkelijk wanneer het om tijd gaat. Ik kan ook niet echt kwaad op hem worden. Wanneer we later die middag vanwege problemen met mijn internet simkaart bijna een uur moeten wachten in het kantoor van fodafoon moet Sunil vreselijk lachen. I-magic, zoals hij het noemt. In India gaat nu eenmaal alles anders en hij heeft gelijk. Je moet je niet te snel druk maken want zij doen het zeker niet. Het is een feit en niets anders. Gelukkig is er voldoende tijd over om alles nog eens goed door te nemen zodat hij precies weet wat er moet gebeuren in de komende maanden. Ondanks de vertragingen ben ik blij met deze partner.

Optimale beveiliging!

Sunil wil zich 100% gaan inzetten om samen de klus te klaren. Eigenlijk is dat alles wat ik nodig heb op dit moment. Wanneer ik om 22.30 uur de toegangspoort bij het complex passeer zie ik de dienstdoende poortwachter in zijn wachthokje zitten, of beter gezegd, liggen. Diep onderuit gezakt met zijn hoofd op tafel in een diepe slaap. Hoe veilig kun je het hebben? Lachend loop ik verder. Gewoon maar weer de haken op de deur.

Enkele dagen geleden toen ik over het viaduct op Ajmer Road liep stopte een brommer naast me en werd ik aangesproken door de berijder. Een jongen die vroeg of ik ook op het complex verbleef. Enigszins verbaasd antwoordde ik toen dat ik daar inderdaad tijdelijk gehuisvest ben. Hij had me al zien lopen en is de grote hulp van veel mensen. Hij kookt, regelt de was, geeft massages en is ook zo nu en dan privéchauffeur. Kishan is zijn naam en heeft ook enkele vrouwelijke trekjes. Vol met energie zei hij me gewoon te bellen wanneer ik hem nodig heb en stopte zijn kaartje in mijn handen. “Ik woon vlakbij en ben er zo!”, zei hij. Ik moest vreselijk lachen en geloofde hem met volle overtuiging. Wel toevallig trouwens want mijn was moest nog wel gedaan worden.

Vandaag een laatste dag in Jaipur, Morgen wil ik de bus pakken naar Delhi waar zaterdag de beurs begint. Als eerste naar het busstation aan Station Road om een kaartje te kopen. Voor 500 rupees kan ik mee op de 6 uur durende bustrip. Omdat ik geen drukte heb bezoek in ook Rajesh in de kelders van het Plaza waar hij, zoals altijd, in z’n winkeltje zit. Ondanks dat hij me graag helpen met het leren van Hindi, zal het nog een hele opgave zijn omdat ik de komende maanden veel moet reizen en vrijwel iedereen me in het Engels aanspreekt omdat men zich volledig heeft aangepast aan de toeristen die hier al jarenlang een belangrijk deel van hun inkomen bezorgen. Voor mij dus de opgave om tussen de bedrijven door de woorden uit mijn hoofd te leren die ik in een boekje heb opgeschreven. Dit is ook wat ik doe onderweg naar Delhi. De busrit duurt langer dan normaal. De linker voorband van de bus loopt langzaam leeg en onderweg moeten we diverse keren stoppen om wat lucht toe te voegen. Ook is het niet het snelste voertuig die de busonderneming in bezit heeft. Een acceleratie van 0 tot 80 in 5 minuten is niet iets waarmee je op het circuit van Zandvoort hoeft aan te komen. Inhalen is bijna onmogelijk en zelfs lachwekkend. Nee, het is een vermoeiende reis van bijna 8 uur. Dit was de goedkoopste optie en er zitten slechts 10 mensen in de bus. Het waarom is me nu duidelijk. Terug van het Bikaner House is het moeilijk om een riksja te vinden. Degene die er staan vragen zoveel geld, dat ik besluit alvast in de juiste richting te gaan lopen. Geen ideale oplossing maar een dubbele prijs betalen, daar ga ik niet in mee.

Flyer voor beurs Delhi

Gelukkig stopt er na enkele honderden meters een riksja die me alsnog voor teveel geld naar het centrum wil brengen. Het is een vermoeide dag geweest. s’ Avonds moet ik nog wel wachten op Kewal van de drukkerij die mijn flyers in een razend tempo heeft gedrukt. Om op de beurs iets aan promotie voor de Fair Trade Support Agent en de internetsite te doen heb ik flyers ontwikkeld en deze zou Kewal persoonlijk bij het guesthouse komen afleveren. Als ik om 21.00 uur de bestelling in handen heb, is het mooi geweest. Ik val bijna om van de slaap.

Ook dit jaar vertrekt de shuttle bus van het Metropool hotel. Dit is per voet binnen 15 minuten te bereiken. Aangezien deze om 7.45 vertrekt op tijd mijn bed uit. Het restaurant is gelukkig al open en na een goed ontbijt op pad gegaan. Met slechts 5 mensen vertrekken we naar het beursgebouw in Noida wat ver buiten het centrum te vinden is. De hele dag loop ik de ontelbare paden door. Kan bijna geen producten meer zien wanneer ik op het eind van de dag weer onderweg ben naar huis. De eerste dag zit erop. Geen drukte in de avond. Eten en op tijd naar mijn bed.

Beursgebouw in Noida, Delhi

De tweede dag is vrijwel hetzelfde. De gisteren geselecteerde fabrikanten ga ik vandaag bezoeken. Aan de hand van een lijst loop ik ze een voor een af, hopende op medewerking om deel te nemen aan een directe verkoop via de internetsite van The Soul of India. Omdat het een nieuw concept is voor de meeste exporteurs moet er heel veel uitgelegd worden. Steeds hetzelfde verhaal houden is ontzettend vermoeiend. Er is wel een groot voordeel. De handel is rustig doordat de wereldwijde economische stagnaties ook hier duidelijk merkbaar zijn en er veel minder buitenlandse inkopers rondlopen. Exporteurs zijn zelf ook zoekende naar nieuwe afzetmogelijkheden en hebben meer tijd voor me. Vandaag heb ik bijna 20 fabrikanten gevonden die willen meedoen. Een positief resultaat, al weet dat dit alleen op mondelinge toezeggingen is gebaseerd. Mijn taak om ze na de beurs allemaal te bezoeken en verdere details te bespreken. Met een goed gevoel stap ik op het eind van de dag weer in de bus terug naar het centrum van Delhi. Een drukke tijd in het verschiet.

Deze week was niet vreselijk druk maar stond meer in het teken van ontspannen mijn klussen klaren. Na de beursdagen begint het echte werk. Nieuwe fabrikanten bezoeken, veel reizen en de website helpen ontwikkelen. De komende maanden zullen bepalend worden voor het verdere verloop van mijn opzet hier in India. En ja, ik zie nog steeds positieve vooruitgang. Niet onbelangrijk!

4 Comments

  • Frieda

    October 23, 2011 at 7:50 pm Reply

    Wat een verhaal weer zeg! Geweldig, de mensen die je in deze korte tijd alweer bent tegengekomen.
    Hopelijk blijft de sneeuwbal rollen! Groetjes uit Westwoud.

  • Antoinette Koeman

    October 23, 2011 at 7:55 pm Reply

    Hé Eugen

    Mooie Blog. Heb weer van je verhalen genoten. Positieve berichten – dat doet ook mij goed. Hou je goed en veel succes met al je bezigheden.
    Tot gauw maar weer. xxx

  • Johan en Eric Molenaar

    October 24, 2011 at 2:34 pm Reply

    Hoi. Je bent mooi bezig.Wel een mooie belevenis.
    De taal zal wel voorlopig lastig blijven.
    Hopelijk gaat het allemaal lukken.
    Hier hobbelt alles gewoon door.
    Mooie herfstdagen hebben we.
    Veel geluk nog. Groetjesssssssssssss.

    • eugendeboer

      October 25, 2011 at 12:03 pm Reply

      Hey Eric, leuk van je te horen. Tot nu toe geen klagen. Laten we hopen op een goed vervolg. Hou jullie goed!….Groetjes

Post a Reply to eugendeboer Cancel Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.