Week 46 (Ma. 14 – Zo. 20 nov) 2011

Zondag een leuke avond gehad met Rukshad. Hij heeft een zakenpartner waar we even langs zouden gaan voordat we wederom de club zouden bezoeken. Toen we door de poort reden viel mijn mond open van verbazing. Verscholen achter de grauwe muren die het complex omringen verschijnt een oase van rust, een indrukwekkende oprijlaan en een paar prachtige gebouwen. Een van deze in koloniale stijl met veel pilaren en veranda’s. Het andere vrijwel gelijkend op een log modern hotel van 5 etages hoog. Daartussen een groot zwembad  welke nu leeg is omdat er in de winter nu eenmaal niet gezwommen wordt. Winter met 28 graden. Moeilijk te vatten dat men pas gaat zwemmen bij 45 graden.In de grote tuin staan tafels waaraan enkele mensen zitten. Het zijn de heer en de vrouw des huizes vergezeld door hun zoon en schoondochter. Op tafel flessen whisky en wodka en schalen vol pinda’s en chips. Er moest gedronken worden, dat werd me al snel duidelijk.

Rukshad zorgt eigenlijk altijd wel voor gezelligheid, zeker nu we met iets serieuzere mensen aan tafel zaten. De zakenpartner van Rukshad is een distributeur van drank en ijs door heel India. Een vermogend man mogen we stellen. Te weten dat de woning meer dan 25 slaapkamers heeft en het met slechts 6 mensen bewoont wordt. Voor als er gasten en familie komen logeren, zo wordt me verteld. Waar gaat het over denk ik bij mezelf.  Er is geld in India, heel veel geld kan ik je verzekeren. Een borrel werden vele borrels en we moesten blijven voor het eten waarmee de hele tafel werd gevuld. Het verliep anders dan verwacht, meer zeker niet minder interessant.

Omdat ik vanmorgen vertrek heb ik nog een paar laatste uren met Rukshad en Monica. Ontbijten en nemen afscheid. Ze hadden graag gewild dat ik nog een paar dagen zou blijven maar kies er toch voor om verder te gaan. Wachten tot de dag om is op kantoor heeft voor mij geen zin. Door de chauffeur wordt ik vroegtijdig afgezet op het station en zal hier Banti ontmoeten, de jongen van de fabriek die mijn ticket heeft geregeld. Omdat ik op de wachtlijst sta zal hij proberen via de conducteur een plaats geregeld te krijgen door wat extra geld te geven. Iets wat in veel gevallen werkt. Vandaag dus niet. Alles zit bomvol en dan bedoel ik niet de zakken van de conducteur of TC zoals ze die hier noemen. Banti zegt me gewoon deze trein te nemen en in de trein iets proberen te regelen. En zo gebeurt het ook. Vlak voordat de trein vertrekt sta ik met mijn koffer in het tussenportaal hopende op medewerking van de TC. Er is echter niets vrij, ook al probeer ik meerdere opties aan te dragen en mijn gezicht in alle mogelijke plooien te trekken. Je zult moeten wachten, krijg ik te horen. Misschien na Bhopal welke na 6 uur zal worden bereikt. Ik voel me ellendig en slap, waarschijnlijk door de wodka, rum en witte wijn die me gisteren werd voorgeschoteld, mijn maag die protesteert en heb eigenlijk geen vut om iemand aan te spreken. Het komt jammerlijk wel allemaal op me af. Zo nieuwsgierig als ze zijn moet ik zoveel vragen beantwoorden dat mijn stemming er niet beter op wordt. Wil eigenlijk gewoon rust. Na twee uur komt een deel van de oplossing. Een jongen wijst me naar een lege plek onder een bed, daar waar ik mijn koffer kwijt kan. Een poosje later wenkt een jongen me en wijst naar de lege plek naast hem op zijn bed. Hij heeft de eerste uren naast me gestaan bij de deur maar sprak vrijwel geen Engels en communiceren was een te zware last voor me dit keer. Toch ga ik op zijn uitnodiging in. Kom volledig tot rust wanneer ik een tijdje naast hem zit op het bovenste bed langs het gangpad. Omdat mijn ogen bijna dichtvallen gebaart hij me languit te gaan liggen om zo te kunnen slapen.

Zelf gaat hij een tijdje door de trein lopen of houd zijn vrouw en schoonmoeder gezelschap op het bed beneden ons. Samen zijn ze voor 2 weken naar Chennai geweest om een heilige tempel te bezoeken. Nu dus onderweg terug naar Kota, daar waar hij werkzaam is als slijper van edelstenen. Zo weet ik op te maken uit zijn verhaal. Ik kan een uurtje slapen en voel me al een stuk beter wanneer hij weer naast me komt zitten. Hij maakt me duidelijk dat ik hier gewoon kan blijven zitten voor de rest van de reis. Iets wat ik zelf niet wil omdat dit zijn bed is en hij zelf ook slapen moet. Opnieuw ga ik op zoek naar de TC die zich in een van de 12 slaapwagons moet begeven. Overal is het druk en moet ik me een weg banen door de drukte in de gangpaden. Als ik eindelijk de TC te spreken krijg, is er weinig veranderd in de situatie. Ook na Bhopal zijn er geen lege plaatsen. Er zit niets anders op dan terug te gaan naar mijn gastvrije vriend. Ik baal een beetje maar hij ziet geen enkel probleem. Ga maar rustig liggen hier, gebaart hij met een glimlach. Na Kota gaan wij uit de trein en kun je deze plaats voor jezelf houden. Als ik vraag hoe ver Kota is, steekt hij 7 vingers op. Nog 7 uur voordat ze de trein kunnen verlaten. Slapen doet hij wel als hij thuis is. Staat erop dat ik blijf liggen en zorgt zelfs voor een onverwachte fles water terwijl ik lig te slapen. Zo nu en dan kijk ik door het inmiddels donkere gangpad en zie mijn gouden vriend, gewikkeld in een warme deken, even verder op het hoekje van een bank zitten. Hij zwaait en steekt zijn duim op. Nog slechts twee uur te gaan. Hoe anders kan het verlopen en waar ik heb ik dit aan te danken? Iemand die belangeloos zijn plaats afstaat aan een vreemdeling die eigenlijk de hele nacht op dat hoekje van de bank had moeten zitten. Ik wil hem belonen maar hij zwaait alles van zich af. “Friend to help, no cheater”, zegt hij. Iets wat me al een tijdje duidelijk was. Als de trein om 2.00 uur het donkere station van Kota bereikt geef ik hem een stevige hand en kijk hem diep in zijn ogen. Het was mijn redder deze 18 uur durende reis. Verwens hem al het goeds wat je maar kunt bedenken. Nog een laatste 4 uur te gaan. Uren waarbij mijn held veelvuldig in mijn gedachten is geweest. Denk aan al mijn vervloekingen in de eerste uren, vragend om oplossingen. Dit is hoe het verlopen is. Wonderlijk, dat is het. Nooit zal ik deze reis vergeten. En de held in dit verhaal…..hij woont in Kota en zal het waarschijnlijk zelf nooit  beseffen.

De trein is precies volgens plan om 6.00 uur in Jaipur. Helaas kan ik niet in het appartement omdat Niru enkele oude vrienden van haar vader in het appartement heeft ondergebracht , niet wetende dat ik al weer terug zou zijn. Ik zoek daarom onderdak bij het Pink Sun guesthouse vlakbij MI Road. In dit guesthouse verblijft ook Joanna, die ik eerder al ontmoet heb in Udaipur en op doorreis is naar Agra en Varanasi, zo heeft ze me laten weten. Omdat dit haar eerste bezoek aan Jaipur is stem ik in om haar een paar uur te vergezellen naar het Amber Fort welke 10 km buiten de stad te vinden is. Een leuke afwisseling en wil de komende dagen even niet teveel drukte, behalve enkele gesprekken met Santosh via Skype. Al verlopen deze trouwens minder voorspoedig. De verbinding is slecht en het voeren van een gesprek is vrijwel onmogelijk. Hopelijk de komende dagen meer succes. Met Sunil heb ik telefonisch afgesproken om de komende dagen alles hier in Jaipur  verder af te handelen en ben nieuwsgierig of de kennissen van Niru nog in het appartement zitten.

Ze zouden me bellen maar ongeduldig ga ik zelf maar op onderzoek uit. Loop daarom maar naar het complex om duidelijkheid te krijgen. Joanna vertrekt vandaag richting Agra met een paar vrienden die ze onderweg heeft ontmoet en alles zou weer in het ritme komen zodra ik gebruik kan maken van het appartement. Mijn gitaar een hand kan geven en me weer thuis kan voelen in deze drukke stad. Ik bel aan maar krijg  geen gehoor. Voorzichtig open ik de deur met mijn sleutel en… alles is bedekt onder de lakens. Precies zoals ik het achtergelaten heb. Alleen de pindablokken op tafel verraden de aanwezigheid van een gast. Heerlijk, wat voelt dit goed. Ben klaar om in Jaipur aan het werk te gaan en diverse producenten te bezoeken om daarna richting Delhi gaan. Zoveel te doen, er is nog zoveel te doen.

In Jaipur bezoek ik fabrikanten die ik heb ontmoet op de beurs in Delhi. Neem het hele proces nog eens door en wordt ook hier onderworpen aan mogelijke problemen die zich kunnen voordoen bij het realiseren van mijn plannen. Gelukkig kan ik de meeste zorgen wegnemen maar er blijven altijd kleine praktische problemen waar ik me verder in moet verdiepen. Met Sunil ga ik daarom naar een register accountant om antwoorden te vinden m.b.t. mogelijke problemen. Het is een verhelderend gesprek en ik ben gelukkig met de uitkomst. We zitten nog steeds op de goede weg. Niemand heeft nog een onoverkomelijk probleem naar voren gebracht en na zoveel gesprekken krijg ik dan ook steeds meer vertrouwen dat het me gaat lukken, al durf ik er bijna niet aan te denken.

Eigenlijk hangt het grotendeels af van de medewerking in Delhi. Daar waar ik over enige tijd duidelijkheid zal krijgen of mijn project steun kan verwachten van de Indiase overheid.

Ik moet je zeggen dat het steeds spannender begint te worden.

Achterop de brommer van Sunil, waarmee we op de heenweg en lekke band kregen. Terug een ander obstakel. Mannen in blauwe uniformen. In Europa niet echt geliefd en hier is het niet anders. We moeten stoppen omdat ik geen helm draag. Sinds een jaar is iedereen verplicht om een helm te dragen en zo ook de medepassagier. Nu heb ik alles bij me, maar een helm zit nu eenmaal niet bij mijn standaard reisuitrusting. We moeten 200 rupees betalen maar mogen wel doorrijden, omdat ik toch niet naar het centrum kan lopen. Hoe streng kun je de regels maken? De boetes worden cash betaald en wanneer ik met een biljet van 500 rupees betaal krijg ik de 300 rupees terug betaald vanuit zijn eigen portemonnee. Je hoeft dus niet lang na te denken waar de 200 rupees belanden. Juist, ze voeren alle regels uit volgens het boekje maar corruptie heeft in veel gevallen de overhand. Ik vraag me wel eens af of India zonder corruptie eigenlijk wel bestaansrecht heeft, al is het soms beter om niet alles te weten. Het beter is om me te focussen op de dingen waar ik wel invloed op kan uitoefenen. De zaken waarbij iedereen een winnaar kan zijn. Want alleen dan kun je mensen voor je winnen, zeker hier in India.

Ik ben ‘s avonds weer te vinden in de Christal Palm, het winkelcentrum waar ik in alle rust voor een paar uur aan mijn blog werk. Op de weg terug moet ik altijd een spoorweg oversteken en de spoorbomen blijven dit keer wel erg lang naar beneden. Er staat een trein stil vlak voor de overgang. Het is een drukke overgang en het verkeer loopt aan alle kanten vast omdat men sluiproutes wil nemen om de lange wachttijd te omzeilen maar de wegen hier niet op berekend zijn. Zelf loop ik na een tijdje met een groep mensen langs het drietal sporen om voor de trein langs te gaan en de andere kant te bereiken. Het is wel even lopen aangezien de trein een behoorlijke lengte heeft, maar het is beter dan nog langer wachten. Aan de andere kant hetzelfde probleem. Alles staat vast. Op de diverse feestterreinen langs Jacob Road zijn grote bruiloften aan de gang en dus ook veel mensen die hun auto willen parkeren om deze te bezoeken. Tezamen met de problemen bij de overgang een enorme chaos als resultaat. Op de 15 meter brede weg staat het verkeer aan alle kanten vast. Veel getoeter en geschreeuw. Een ambulance die met zwaailichten draait maar de vrouw die net op een brancard door de verkeersdrukte is binnengehaald, niet kan verplaatsen. Een bruiloftstoet met de bruidegom op zijn witte merrie staat volledig ingesloten tussen metalen vierwielers. Een politieagent staat erbij te kijken, krabt aan zijn hoofd en gaat er maar weer bij zitten. De oplossing komt waarschijnlijk gewoon uit de lucht vallen. Zoals het altijd gebeurd. Ik loop alle ellende voorbij en ben niet veel later bij het complex. Morgen zal het weer rustig zijn.

Het is heerlijk vertoeven in het appartement. Iedere morgen haal ik vers brood bij het stalletje op de hoek, net buiten het complex. Kook water op de tweepitter voor mijn bak thee en gebruik het oude broodrooster op het aanrecht dat nog wel eens vergeet het brood uit te spuwen. De centraal gelegen betonnen bunker, zoals ik de keuken noem, nog wel eens van brandlucht wil voorzien. De gebruiksaanwijzing is me inmiddels duidelijk. In de koelkast staat jam en chocoladepasta en tezamen maakt dit alles…… mijn ontbijt. Het begint zowaar een routineklus te worden maar het bevalt me prima. Het zijn de eerste uren van de dag waarbij ik me in alle rust voorbereid op de dingen die komen gaan.

Ook vandaag is mijn dag gevuld met het bezoeken van fabrikanten. Wordt rond 10.00 uur netjes opgehaald en in de loop van de middag weer teruggebracht naar het centrum achterop de brommer van een medewerker. Dit keer met helm. De corruptie zal dus niets aan mij verdienen vandaag. Mijn Hindi heeft het overigens moeten bezuren de afgelopen tijd. Probeer het nu weer op te pakken maar de afgelopen weken is er weinig aandacht aan besteed. Nou ja, het komt wel goed. Belangrijker op dit moment zijn de zakelijke stappen vooruit. Het voeren van gesprekken met producenten en niet te vergeten Santosh. Heb weer goed contact gehad via Skype en er zijn wederom vorderingen gemaakt met betrekking tot de website. Het voelt goed. Geen druk maar de dagen nemen zoals ze zijn, wetende dat er straks iets moois zal opbloeien, in welke vorm dan ook. Dat is waar ik me aan vasthoud.

Het is weekend en dan gaan veel Hindoestanen naar de tempel. Zo ook bij de tempel aan MI Road. Auto´s stoppen voor 5 minuten zodat de inzittenden even vluchtig hun Goden kunnen aanbidden. Want ook hier hebben ze haast. Hebben de meer welvarendere Indiërs  steeds minder tijd om stil te blijven staan bij al het goeds hen in dit leven is aangereikt. Het zal hier waarschijnlijk niet anders worden als in het westen, waar mensen al verder van het geloof staan vanwege hun onafhankelijkheid door financiële en materiële welvaart. Links en rechts van de tempel zitten de minder bedeelden van de stad. Hun haren volledig in de knoop en zelf vervuild door het leven op straat.  Zittend op de grond wachten ze op het voedsel wat ze door de priester zullen krijgen aangereikt nadat er voldoende donaties zijn binnengekomen. Zo bij elkaar meer dan 40 mensen wachten op een gunst van boven.

Het zijn de mensen die elkaar wel hard nodig hebben, nog bidden voor verbetering en er samen het beste van maken. Mijn gedachten gaan naar al het onrecht hier in dit land. De armoede, de corruptie en de enorme kloof tussen arm en rijk die steeds maar groter wordt. India heeft alle potentie om dit soort problemen op te lossen. Als de wil er echt is zal het lukken. Ik wandel verder, wetende dat er voor mij nog een lange weg te gaan is. Als ik toch…… ach, laat ook maar.

Mijn bezoeken zijn weer vruchtbaar geweest. Heb nog steeds alle vertrouwen in alles wat ik doe. Zijn de signalen die ik krijg aangereikt nog steeds positief en versterkt het mijn gevoel en intuïtie. Ik merk het als ik weer het hele proces doorneem wanneer ik bij een fabrikant op kantoor zit. Mijn energieniveau stijgt naar ongekende hoogte, als teken dat dit is wat ik moet doen. We zijn weer een week dichter bij het antwoord. Geduld, dat is alles wat nodig is.