Week 51 (15 dec. – 21 dec.) 2014

Het begin van mijn laatste week in India. Tot zover ben ik ontzettend tevreden over de stand van zaken. De reis is wel heel anders gelopen dan verwacht maar hoop dat al het werk dat ik hier verzet heb binnenkort z’n vruchten af zal werpen. Nu dus nog in Jodhpur. De stad die iedere keer ontzettend veel energie opeist. Er is hier veel kunstnijverheid te vinden maar het denkpatroon van de mensen is ontzettend ouderwets. Het weerspiegelt het beeld van Rajasthan als de meest traditionele staat van India is. Mooi als het gaat om cultuurbehoud en goed voor het toerisme maar voor mij vreselijk zwaar om iets van de grond te krijgen omdat de visie van mensen niet verder gaat dan hun neus lang is.

Vers voer....

In de afgelopen jaren heb ik echt honderden fabrikanten bezocht maar slechts een enkeling durft de stap te nemen om eens anders te denken. Ze willen alleen orders zien. Pas dan kun je alles gedaan krijgen. Mijn werkwijze is anders en vereist een andere kijk op marktbewerking. Het probleem ligt voornamelijk dat mensen willen verkopen en daarvoor graag met me in gesprek gaan, ook nadat duidelijk is uitgelegd hoe The Soul of India de markt wil gaan bespelen. Na urenlange gesprekken lijkt meestal alles in orde maar na één of enkele nachtjes slapen lijkt het alsof ik uren tegen een muur heb zitten praten. Draaien ze de klok terug en ben ik weer terug bij af. Soms is dat om moedeloos van te worden. Ook Soham krijgt niet meer gedaan dan ik. Iets waar ik stilletjes wel op had gehoopt. “Als er meer orders binnenkomen zullen ze op de stoep staan”, zegt hij altijd lachend. Het mag dan zo zijn, ik heb er een hekel aan om mijn tijd te verdoen met nutteloze afspraken. Nou ja, laten we hopen dat Soham gelijk krijgt. Vandaag besteed ik veel tijd aan het bewerken van de productfoto’s die afgelopen zaterdag gemaakt zijn. Een gigantische klus waarmee ik vrijwel de hele dag bezig ben in het Om café. Maak er af en toe een praatje met de goedlachse Somboe maar ben voornamelijk gericht op het beeldscherm van mijn computer. Foto na foto zie ik verschijnen.

Bloemen rijgen voor de tempel

Pas in het begin van de avond stop ik om te eten en wandel vervolgens naar de Café coffee day. Een vijftien minuten lopen door de frisse avondlucht nu de zon al enige tijd achter de horizon is verdwenen. Ik vind het heerlijk, maar de levendigheid is daardoor wel snel uit het straatbeeld verdwenen en sluiten de winkels vroegtijdig. Het is de afsluiting van mijn dag want verder is er weinig te doen, zeker nu er weinig tot geen toeristen zijn. Ook bij het guesthouse zijn de kamers vrijwel allemaal leeg en gaat het licht op het dakterras op tijd uit. Het enige vertier is de oude Rus die er verblijft en midden in de nacht luidruchtig gaat skypen waardoor mijn nachtrust verstoord wordt. En daar zit ik nu ook weer niet op te wachten. Nee, ik richt me op mijn werk en daarvoor heb ik hier nog een aantal dagen de tijd. Laat ik daar optimaal gebruik van maken.

Ondanks dat ik moeilijk medewerking krijg, kan ik vandaag weer fotograferen bij een van de fabrikanten. Het voelt bijna als een overwinning. De producten zijn van hoge kwaliteit en anders dan ik tot heden heb gezien. Het was weer even een vraagteken maar mijn aanwezigheid is doorslaggevend geweest in dit geval. Ben drie uur aan het fotograferen en krijg volledige medewerking. Eigenlijk zou het overal zo moeten gaan. Heb in de paar dagen dat ik hier ben tachtig producten kunnen vastleggen. Een prachtig resultaat als je weet hoeveel energie ik in deze contacten heb moeten steken. In de namiddag bezoek ik met Soham een beursterrein. Er zouden diverse creatieve arbeiders en kunstenaars te vinden zijn volgens Soham. Op een groot veld aan de rand van de stad staan een grote hoeveelheid tenten en is een enorme mensenmassa op de been. We krijgen echter niet te zien waar we op hoopten.

Duiven in een stoffige boom

Alleen een bruisende menigte die zich aan ieder stalletje opdringt zoals dat hier gebruikelijk is. Een draaimolen, reuzenrad en schiettent zorgen voor wat extra vertier. Het lijkt alsof je een oude film binnenstapt. Beelden van zwart-wit foto’s uit een oude schoenendoos die naar het heden zijn geprojecteerd. Mensen beginnen al te gillen voordat het krakende reuzenrad in beweging komt en bij de schiettent kun je met het uiteinde van de loop de ballonnen bijna raken. De hele wand hangt vol met kleine ballonnen dus moet je wel erg goed kunnen schieten om te missen. Ik kan er wel van genieten. Mensen zijn een mooie dag uit. Zelf kiezen we ervoor om het terrein binnen een uur te verlaten. Zoveel mensen op zo’n kleine oppervlakte is niet aan mij besteed. Wil ook terug omdat het langzaam begint te schemeren en Soham overdag al geen beste chauffeur is vanwege zijn slechte ogen, laat staan in het donker. Begin al snel weer met het bewerken van de foto’s. Wil nog een paar dagen productief zijn om straks een tijdje even helemaal niets te doen. Nu de dagen vlotten lijk ik daar ook steeds meer aan toe te zijn. Nu maar hopen dat de Rus eindelijk is uitgepraat.

Mijn laatste dag in Jodhpur is aangebroken. Ik had het idee dat de Rus is vertrokken want het was bijzonder stil in de kamer naast me. Nu hadden de honden op straat wat onenigheid maar al met al een goede laatste nacht. Neem nog een laatste douche in de kleine badcel in de hal en loop daarna het kantoor van Anil binnen om mijn rekening te vereffenen. Kan hier, omdat ik al zo lang vaste gast ben, voor slechts 250 rupees (3,35 euro) terecht. Het is ook niet veel maar ik vind het prima zo. Low budget is trouwens ook de enige mogelijkheid om hier voor zo’n lange tijd te blijven, al hoop ik dat ook dat in de toekomst zal veranderen.

Nee, ik ben niet boos. Ik hou van eten..

Voordeel is wel dat ik zo veel reizigers ontmoet maar sinds die wegblijven is die kans gering. Voor vertrek bezoek ik samen met Soham nog enkele kleinschalige fabrikanten. Ze zijn erg welwillend en kunnen van alles voor me maken maar op dit moment zijn we nog niet zo ver. Vraag me soms af of Soham wel begrijpt waar ik daadwerkelijk naar op zoek ben als we weer een paar fabrikanten bezoeken die weinig tot niets toevoegen. Ik keer op keer uitleg geef waarom ik het één wel en het ander niet interessant vind. Of hij het snapt weet ik niet maar zijn enorme drijfveer en ijver zijn vooralsnog doorslaggevend. Zo ondervind ik opnieuw wanneer we samen een restaurant opzoeken om iets te gaan drinken. Als afscheid. Vanaf nu zal hij het weer een tijdje alleen moeten doen omdat ik niet weet hoe het verder zal verlopen. Maak nog een laatste wandeling door de straten rond de klokkentoren en pak tijdig mijn spullen. Het voelt ook echt als een afsluiting, voorlopig dan. De Mandor Express vertrekt om 20.00 uur richting Delhi. Bij het station aangekomen staat de trein al bij perron 1 te wachten. Neem er meteen mijn plaats in en lig al snel op het bovenste bed, nr 38 in wagon S1. Langzaam vult de trein zich met reizigers en precies volgens schema verlaten we Jodhpur. De eerste uren is het nog redelijk goed uit te houden zonder enige bedekking maar tegen tienen begint de koude rijwind door merg en been te trekken.

De ventilatoren in de Mandor Express

Besluit mijn slaapzak te pakken om toch nog iets te kunnen slapen tijdens de elf uur durende reis. Gelukkig een nachtelijke reis zodat de uren sneller wegtikken. Moet lachen wanneer in de donkere trein alleen een muziekstuk van snurkende Indiërs de stilte verstoord. Tegenover me ligt een jonge vrouw van begin twintig die duidelijk niet voorbereid was op deze koude treinreis. Terwijl iedereen onder dikke dekens verscholen ligt, probeert zij zich groot te houden. Besluit haar een kleed te geven zodat ze toch nog iets warmte kan vasthouden. Als we rond 07.30 Delhi binnenrijden stapt ze op het eerste de beste station uit. Verkleumd heeft ze haar ouders gebeld om haar alsjeblieft te komen ophalen. Het was haar eerste en laatste reis in deze tijd van het jaar, zo hoor ik haar zeggen wanneer ze het perron opstapt. Zelf duurt het nog een half uur voordat de trein zijn eindstation heeft bereikt, het Old Delhi station. Passeren, in de zware mist die over Delhi hangt, langzaam rijdend de vele sloppenwijken waar voor iedere hut mensen zich warmen aan een vuurtje. Een indrukwekkend gezicht zo in de vroege ochtend, al voel ik hun ongemakken in mijn botten. Nee, dan ben ik toch wat beter af met mijn Nederlandse afkomst. Aangekomen op het station van Old Delhi vind ik op honderd meter de ingang naar het metrostation waar het opvallend rustig is. Verwacht overvolle coupé ’s maar niets van dat. Eigenlijk een aangename manier om de Main Bazar te bereiken waar het leven langzaam op gang komt. Puur toeval of niet, ik krijg bij het Hare Rama guesthouse wederom kamer 208 toegewezen om er nog een tijdje te kunnen genieten van de warmte van mijn slaapzak. Pas in de namiddag loop ik richting Connaught Place om er weer verder te gaan met het bewerken van foto’s en onderhoud er contact met Santosh die weer een stukje verder is gekomen met de website.

Warmen aan een vuurtje op straat

Wanneer ik laat in de middag door de Main Bazar wandel en er in gesprek raak met enkele winkeliers hoor ik de verhalen over de enorme daling in het toerisme en dus omzet. In Delhi, maar ook in Goa waar de Russen de laatste jaren steeds meer de overhand krijgen. Nu de Roebel bijna in waarde is gehalveerd door alle economische sancties zijn er tientallen vluchten geannuleerd. Een enorme aderlating omdat veel ondernemers er winkelruimte huren voor een seizoen van zes maanden. Nu de gulle Russen wegblijven terwijl de huurprijzen zijn toegenomen zullen het zware maanden worden. Er hangt de laatste tijd zowiezo een andere sfeer in India door het wegblijven van toeristen. Voel ik niet de levendigheid die er altijd was. Natuurlijk ben ik te veel bezig met mijn eigen zaken om me er echt druk over te maken, typerend is het wel.

Zittend aan een lange tafel in het Café Coffee day in het B-blok in Connaught Place werk ik urenlang achter mijn computer. Het is zaterdag en daardoor veel drukker dan normaal. Op zich niet vreemd maar er gebeurt toch iets opvallends. Aan de lange tafel schuift halverwege de middag een groep van twaalf mensen aan. Een mix van jong en oud. Ik denk eerst aan een familieuitje maar dan gebeurt het. Een  jonge man en een jonge vrouw, beiden begin twintig vermoed ik, krijgen het signaal om zich van de groep te scheiden. Ik dacht dat ze gingen bestellen maar zie ze samen even verderop tegenover elkaar aan een tafeltje gaan zitten. Ik heb een vermoeden en kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Vraag aan de vrouw naast me of dit nu een geregelde afspraak is. Ze moet enigszins lachen en zegt me dat het inderdaad het geval is. Ouders en familie van beiden zijn hier om elkaar voor het eerst te ontmoeten. Net als het tweetal dat zich net afgezonderd heeft trouwens. Ik verwacht dit in het traditionele Rajasthan maar hier zitten allemaal goed opgeleidde moderne mensen aan tafel. Alles nog steeds volgens de Indiase cultuur krijg ik te horen. Terwijl ik doorga met m’n werk voel ik de ongemakkelijke sfeer aan tafel.

Een oude Sikh soldaat bij de grote Sikh tempel

Er wordt wel iets bestelt maar bijna geen woord gewisseld. De beide ouders hebben deze afspraak onderling geregeld en nu is het dus afwachten. Zie ze alleen af en toe uit hun ooghoeken naar het pratende stel kijken. Het duurt bijna drie kwartier voordat het tweetal weer aan tafel schuift. Niemand zegt of vraagt ze iets en ondanks dat ik kan opmaken dat ze elkaar tijdens het gesprek duidelijk erg leuk vonden, kijken ze elkaar nu niet meer aan. Ik moet vreselijk lachen van binnen. Denk meteen aan moeder Bep. Als zij dit toch voor mij zou kunnen regelen. Het is namelijk een wonderschone vrouw met een glimlach om van te smelten. Ik wilde nog zeggen dat ik direct akkoord ga mocht hij niet voldoen. Of de sterren kloppen of niet maakt mij niet zoveel uit. Ik heb het uit respect maar niet gedaan. Zal zelf weer op zoek moeten want ik verwacht dat ik van moeder Bep alleen de beste gelukwensen mee zal krijgen.

Omdat de temperatuur hier op het eind van de middag nog sneller daalt dan in Jodhpur is het avondleven naar binnen verdreven. Geen chai meer bij een van de restaurants aan de weg. Of je moet je goed warm aankleden en daar pas ik vandaag voor. Het lijkt alsof ik met de laatste kilometers van de marathon bezig ben. Nu mijn vlucht richting Kathmandu binnen handbereik is voel ik dat ik er steeds meer aan toe ben. Het zijn de laatste loodjes van een waardevolle periode in India. Niets is er gekomen van alle plannen om naar Goa en zuid India te reizen in de 2,5 maand dat ik hier nu ben. Nee, alles heb ik nodig gehad om straks met een goed gevoel terug te keren naar Nederland, wetende dat daar weer andere taken op me staan te wachten. Als laatste staat er morgen nog een ontmoeting met mijn goede vriendin Stephanie uit Nederland op het programma. Ze komt voor een aantal weken naar India om een project in Jaipur te bezoeken welke ze met haar stichting Didi ondersteunt. In haar koffer zit als het goed is mijn kerstpakket. Een fles rode wijn, Old Amsterdam kaas en chocola.

Kerstsferen in Delhi

Mijn kerst zal ongetwijfelt goed zijn. Hoe het verder zal verlopen en wat de uitwerking zal zijn van mijn activiteiten hier in India, zal de toekomst uitwijzen. Ik laat het op me afkomen. Heb voor mijn gevoel alles gedaan wat binnen mijn mogelijkheden ligt en kijk inmiddels niet verder dan de dag van morgen. Grote geruststelling is dat deze altijd ergens toe zal leiden. Ik zou zeggen, verras me! Laat 2015 een jaar worden van vernieuwing en verbetering. In ieder opzicht.

Wil bij deze iedereen gezellige en sfeervolle kerstdagen toewensen en hoop dat het jaar 2015 alles mag brengen wat wenselijk is. Heel veel geluk, liefde en gezondheid!

Mocht ik nog aan het schrijven raken in Nepal dan merken jullie dat wel.
Vooralsnog…….bedankt voor de aandacht! Ik groet jullie….

Eugen

 

No Comments

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.