Met grotere regelmaat zal ik richting India vliegen om daar de activiteiten van The Soul of India te ondersteunen. Het zakelijk verkeer neemt positieve vormen aan en aan mij de taak om alles in goede banen te leiden. Geen verkeerde bezigheid en een welkome afwisseling met de dagelijkse bezigheden in Nederland. Het is zaterdagavond en op de luchthaven Schiphol drink ik nog een biertje met Rob Wagenaar, een dorpsgenoot, die samen met een goede kennis onderweg is naar Abu Dhabi om daar voor een paar weken te gaan sleutelen aan auto’s van raceteam Bas Koeten uit Westwoud. Toevallig zit ik in hetzelfde vliegtuig vanwege een korte tussenstop in Abu Dhabi op weg naar Jaipur.
Tijdens deze drie uur durende tussenstop raak ik in gesprek met een Engels stel dat met hun twee jonge kinderen en zijn oudere vader onderweg is naar Australië. Ze gaan zijn zus opzoeken en zullen daar de feestdagen doorbrengen. Nog een vlucht van dertien uur staat ze te wachten. Voor mij gelukkig iets korter. Na een kleine drie uur vliegen bereik mijn eindbestemming Jaipur waar het op dit moment 15.00 in de middag is. Een tijdsverschil van 4,5 uur later gedurende de wintertijd in Nederland. Op de kleine luchthaven is het rustig en heerst een ontspannen sfeer. Iets wat duidelijk te merken is aan de snelheid waarmee ik door de diverse controleposten word geloodst. Heb het gevoel dat vrijwel iedere beambte die er rondloopt wil weten of mijn papieren wel in orde zijn. Kan er gelukkig om lachen, beseffende dat er hiermee werkgelegenheid wordt geschept, maar moet duidelijk weer even schakelen. Buitengekomen is het prachtig weer. Een heerlijk schijnend zonnetje bij een aangename 23 graden. Stap in een van de prepaid taxi die buiten staan te wachten en laat me door de goedgemutste chauffeur naar het Sunder Palace hotel brengen. Een net geklede heer met op zijn hoofd een soort cowboy hoed. Zijn nek bedekt met een rood sjaaltje en op zijn neus een grote zonnebril. Zeg hem dat hij erg lijkt op een ranger, gelijk de elite van de Canadese politie te paard. Een groter compliment kon ik hem niet geven want hij gaat nog rechterop zitten en zie een grijns van oor tot oor op zijn gezicht verschijnen. Wat is het toch mooi om dit soort mensen tegen te komen. De 61-jarige man werkt zestien uur per dag om zijn gezin te ondersteunen maar omdat zijn kinderen inmiddels allemaal volwassen zijn en een goede baan hebben denkt hij erover om iets minder te gaan werken. In plaats van zestien uur wil hij acht uur per dag de weg op. Ik moet vreselijk lachen omdat dit in Nederland voor de meeste mensen eigenlijk al te veel is. Natuurlijk hoef ik niet alles van hem te geloven maar mensen zijn hier mentaal zoveel sterker dan de gemiddelde westerling. De door de cultuur opgedrongen overlevingsdrang met bijbehorend uithoudingsvermogen geven duidelijk weer wat de kracht van de geest doet met mensen. Ik hoop dat hij er nog veel van mag genieten. Bij het Sunder Palace hotel voelt het weer als thuiskomen. Krijg er een mooie kamer tot mijn beschikking en maak op het eind van de middag een ommetje om te kijken of ik mijn Indiase simkaart weer kan activeren bij een van de winkeltjes langs de weg. Het voelt goed om hier weer rond te lopen, al wordt het wel snel koeler nu de zon is ondergegaan. Daalt de temperatuur binnen korte tijd richting de tien graden en dat is te zien op straat. Mensen beginnen vuurtjes te stoken om zich aan te warmen en dragen dikke jassen en warme sjaals. Het is winter in Jaipur. Ondanks dat ik er nog niet aan toe wil geven is het ook op het dakterras van het Sunder Palace hotel niet aangenaam vertoeven. Eet er wel iets maar kies toch liever de comfortable kamer op de begane grond van het gebouw. Vannacht maar eens een goede nacht maken want slapen tijdens de nachtelijke vlucht is er niet van gekomen.
Heb gisteren al contact gehad met Sunil en deze zal me met de auto komen ophalen. Ik heb al een afspraak gepland bij een producent van mooie poefs en kussens waarmee ik goede zaken hoop te verrichten. Zijn werkplaats ligt op 30 km van het centrum waardoor Sunil en ik onderweg ruim de tijd hebben om bij te praten en al het zakelijke verkeer te bespreken. Na een 45 minuten rijden bereiken we onze bestemming en worden we al verwacht door de eigenaar. Het is goed om dit soort mensen op te zoeken. Persoonlijk contact te onderhouden, wetende dat Sunil hier nog niet is geweest is en zo ook een betere indruk krijgt van deze producent. Het bezoek verloopt soepel en zal ik binnen enkele dagen resultaten te zien krijgen. Voldaan verlaten we de werkplaats en rijden terug. Een treinticket heb is gisteren al gekocht en vandaag wil ik alleen nog een tweede bankrekening openen om mijn financiën hier in India veilig te stellen. In de showroom zit een bank beambte op ons te wachten die alles al heeft voorbereid. Sunil, zijn broer Aakash en ik dienen een veelvoud van formulieren te ondertekenen waardoor ik binnen deze rekening het alleenrecht krijg in het beheren ervan. Wel zo handig mochten er in de toekomst problemen ontstaan. Het is eigenlijk een heel vruchtbare dag. Zelfs Sunil is verbaasd dat we dit allemaal hebben kunnen afronden omdat hier namelijk vrijwel niets volgens plan verloopt. Ik kan nu met een prettig gevoel richting Jodhpur reizen. Morgenvroeg om 5.00 uur zal ik opstaan om de trein nemen en neem daarom halverwege de avond afscheid van Visesh achter de receptie bij het Sunder Palace hotel. Over vier dagen zie we elkaar weer.
In alle vroegte loop ik over de verlaten straat. Het is behoorlijk koud buiten en ben blij wanneer een autoriksja me komt oppikken. Wil het liefst zo snel mogelijk weg in de hoop dat het in het meer oostelijk gelegen Jodhpur iets warmer zal zijn. Ik ben er namelijk niet echt op gekleed. De trein vertrekt op tijd en zittend bij het raam merk ik dat dit niet de juiste keuze is geweest. De koude rijwind komt via alle kieren binnen omdat het schuifraam niet goed sluit en de kou steeds verder door mijn kleding dringt. Had me voorgenomen om luisterend naar rustige meditatiemuziek nog enkele uren te slapen maar het tegenovergestelde gebeurt. De koude wind houd me klaarwakker en zal ik de vijf uur durende treinreis anders dan gehoopt beleven. Zie iedereen met mutsen, dikke jassen en sjaals in de trein zitten. Ben gewoon niet goed voorbereid. Het blijft lang donker en de zon zal zijn warmte voorlopig dus ook niet laten voelen. Ik heb de krant van de man tegenover me gepakt om enkele kieren te dichten. Dik ingepakt zit hij ineengedoken met zijn ogen dicht en gelegenheid om te vragen of dit oke is, is er niet. Ga er ook niet op wachten. Pas in de laatste uren van de reis voel ik me iets comfortabeler en kan nog enigszins ontspannen van de reis genieten. Buiten het station van Jodhpur staat mijn goede vriend Habib op mij te wachten maar wanneer ik uit de trein stap laat ik enige tijd de warme zonnestralen de laatste kou uit mijn lijf verdrijven. Met een ferme handdruk verwelkomen we elkaar en brengt hij me naar het Haveli hotel waar ik een kamer heb geboekt voor de komende drie nachten. Bespreek met Habib alles wat noodzakelijk is om de productie op te starten en zullen morgen verder werken aan nieuwe modellen omdat hij onverwachts een afspraak heeft met een exporteur waar hij niet onderuit kan. Ik vind het prima. Zit een groot deel te werken in een vertrouwde koffieshop en laat deze dag rustig voorbij gaan. Nu ik aan Habib een nieuw contactpersoon in Jodhpur heb, maak ik me absoluut geen zorgen, iets wat wel eens anders is geweest. Hij weet precies wat te doen en begrijpt precies wat ik bedoel als het gaat om technische verbeteringen in de productie en dat geeft me ontzettend veel rust. Het maakt mijn verblijf in Jodhpur zoveel aangenamer. Bezoek mijn vriend Dalpak in het nabij gelegen Jhankar restaurant waar het nog rustig is ondanks het hoogseizoen op dit moment. Bij het Haveli hotel zijn er vreemd genoeg ook weinig kamers geboekt. Onverklaarbaar voor deze tijd van het jaar. Dalpak maakt zijn dagen vol. Weken en maanden gaan voorbij zonder enige veranderingen. Tenminste, wat betreft werk dan. Zijn vrouw is op veertien november namelijk bevallen van een dochtertje. Een prachtig geschenk dat hem voorlopig weer voldoende energie geeft om door te gaan. Ben vroegtijdig in kamer 17 te vinden en geniet er van de rust en heerlijke muziek via spotify.
Vandaag heb ik om 10.00 uur afgesproken met Habib bij zijn geparkeerde auto aan de hoofdstraat achter het marktplein. We vertoeven de hele morgen in zijn werkplaats om productiefouten te bespreken, veranderingen door te voeren en te werken aan diverse nieuwe modellen. Omdat alles in gang is gezet en ik verder niet veel meer kan doen dan wachten op resultaten laat ik me halverwege de middag weer afzetten bij de café coffee day om er verder te werken. Geen druk maar vooral ontspanning omdat we met hele mooie dingen bezig zijn. Merk dat de ontwikkelingen nu echt de goede kant op gaan en ik aan Sunil and Habib de juiste partners heb om daadwerkelijk grote stappen te kunnen maken. Alles is goed afgehandeld met Soham en kan ik me met een schoon geweten richten op de toekomst. Met Habib en een goede vriend bezoek ik vandaag enkele werkplaatsen ver buiten het centrum, kleinschalig opgezet, waar ze druk bezig zijn met de productie van zeer commerciële producten. Allemaal in opdracht van exporteurs. Modellen die ook in Nederland verkrijgbaar zijn en waardoor ik een goed beeld krijg van de prijsopbouw van andere exporteurs. Het bevestigt dat ik in het juiste netwerk terecht ben gekomen. Eigenlijk worden me diverse nieuwe modellen gratis in de schoot geworpen. Hoe makkelijk kan het zijn. Wil hier en daar wel veranderingen doorvoeren om de producten een andere uitstraling te geven maar verder niets. Het belangrijkste is dat ik direct in contact ben met producenten en daardoor meer informatie krijg over de omstandigheden waarin ze werken en dus eerlijke handel kan bevorderen. Dat is waar het uiteindelijk om draait. Wanneer we terug zijn in het centrum eten we iets op de eerste verdieping van het “Sweet Home” restaurant en laat ik me weer afzetten bij de café coffee day op enkele kilometers van het marktplein in de oude stad met zijn centraal gelegen klokkentoren. Voel me werkelijk gezegend wat betreft de positie waarin ik zit. Goede orders, ook in het vooruitzicht en een mooie collectie die langzaam steeds verder wordt uitgebreid, mede door de hulp van het team waarmee ik op dit moment aan het werk ben. Op tijd beginnen en op tijd klaar, precies zoals ik het graag wil. Ben halverwege de middag volledig vrij van werkzaamheden, iets wat ik in geen jaren heb meegemaakt. Het geeft mijn verblijf in Jodhpur zoveel meer glans. Praat in het Jhankar restaurant uitgebreid met de goedlachse Dalpak. Nu ik weet dat hij een dochtertje heeft ben ik erg nieuwsgierig naar haar naam. Hij zegt dat hij het nog niet weet. Hopelijk volgende week, vertelt hij me. Kijk enigszins verbaasd en vraag hoe dit nu mogelijk is. Het blijkt dat men hier in India niet zelf de naam kiest maar deze door een geestelijke wordt bepaald aan de hand van de gegevens van geboorte. Iets wat ik werkelijk nog nooit gehoord heb. Zodra een kind geboren is krijgen de ouders binnen zeven dagen te horen hoe hun kind gaat heten. Het maakt niet uit wat voor kaste men afkomstig is. Hoe bijzonder is dit! Het kind van Dalpak is al ruim een maand oud maar vanwege misverstanden omtrent gegevens uit het ziekenhuis duurt het wat langer, zo zegt hij lachend. Na zoveel jaar blijven er nog heel veel geheimen voor mij om te achterhalen, zo blijkt wel.
Nu het langzaam koeler begint te worden zorg ik dat ik tijdig terug ben in het Haveli hotel. Kijk er naar een film via het Star Movies kanaal en lig op tijd onder de dikke deken die het bed bedekt. Nog een laatste nacht in Jodhpur. Morgenavond ga ik terug naar Jaipur om van daaruit richting Goa te vliegen. Danny, de man uit Londen waarmee ik in februari van dit jaar een prachtige tijd heb beleefd komt ook richting Goa om er de feestdagen door te brengen en een maand te ontsnappen aan het koude klimaat in Europa. Aan goed gezelschap straks dus geen gebrek.
Een laatste dag in Jodhpur. Het is vrijdag en alle moslims hebben vandaag vrij, zoals iedere vrijdag voor hen weekend is. In de werkplaats wordt er dus niet gewerkt. Met Habib en zijn broer werken we in alle rust aan de productie van de order en de nieuwe modellen. Alles wordt gedetailleerd besproken. Zal hier op 18 januari weer binnenstappen, in de hoop dat het productieproces dan in een vergevorderd stadium zal zijn. Maak me daar ook absoluut geen zorgen om. Alles ligt namelijk in handen van de juiste personen en verlaat in het begin van de middag met een goed gevoel de oude fabriekshal waarin de werkplaats zich bevind. Voor even nog want er zijn veranderingen op komst. Op de weg terug naar het centrum stoppen we bij een bedrijventerrein waar Habib en zijn broer vanaf januari een grotere bedrijfsunit hebben gehuurd. Als vervanger van de huidige werkplaats omdat ze ruimte tekort hebben vanwege de groeiende vraag naar producten. Een aannemer is er druk bezig met het aanbrengen van het dak van stalen golfplaten. Wanneer ik terug zal komen in januari moet alles hier functioneren, zo krijg ik te horen van de trotse broers. Het gaat ze goed en dat is ze van harte gegund. Neem even later afscheid bij de café coffee day om er nog enkele uren te werken voordat de trein naar Jaipur vertrekt. Op tijd laat ik me bij het kleurrijk verlichte station van Jodhpur afzetten en ben al snel op bed 22 in treincoach S5 te vinden. Hier hoop ik de komende 5 uur iets relaxter te kunnen doorbrengen. Tegenover mij ligt een jongere man waarmee ik in gesprek raak. Hij is naar Jaipur onderweg samen met zijn jongere zus. Deze is werkzaam op een school in een plaats 100 km buiten Jodhpur. Speciaal om haar op te halen is hij daar naar toe gegaan omdat het voor haar te gevaarlijk is om alleen naar huis te reizen. Een verantwoordelijke taak die hij en zijn twee broer om beurten op zich nemen nu hun vader vier maanden geleden op 60-jarige leeftijd aan een hartstilstand is overleden. Ze mag thuis in Jaipur genieten van een paar weken wintervakantie. Als ik vraag wat hij zelf doet, verschijnt een bescheiden glimlach op zijn gezicht. Hij studeert al enkele jaren om een hoge positie te bemachtigen op administratief en economisch niveau. Daar waar meer dan 200.000 kandidaten voor staan ingeschreven maar er slechts 1700 worden geselecteerd aan de hand van behaalde cijfers bij een eerste examen. Na een tweede examen zullen uiteindelijk 150 kandidaten de baan krijgen aangeboden. Een lot uit de loterij als je het mij vraagt maar zijn vastberadenheid geeft me te kennen dat hij er werkelijk alles aan doet om zijn doel te bereiken. De eerste proefexamens heeft hij cum laude doorstaan en ik snap wel waarom.
Tegenover me ligt een man met passie, wilskracht en doorzettingsvermogen. Alles wat nodig is om iets moois te bereiken. Ik wens hem heel veel succes. Kan vreselijk genieten van dit soort mensen die alles uit zichzelf halen om hun droom te verwezenlijken. Alle lichten zijn inmiddels gedoofd en hoor alleen nog het daveren van de trein over de rails. Voel me ontzettend dankbaar dat ik dat allemaal mag beleven. Een moment van groots geluk op een plek die niet de meeste comfort bied. Mijn levenspad dat al zoveel bijzondere momenten heeft gekend. Naast de hoogtepunten ook moeilijke tijden heb moeten doorstaan. Het vertrouwen dat alles zijn weg zal vinden heeft me gebracht tot waar ik nu ben. Heb een succesvolle en waardevolle week in Jodhpur achter me liggen en voor me een prachtige en zonnige toekomst. In Goa, daar waar ik de komende drie weken intens van ga genieten. Jullie lezen het……later.
Ik wens iedereen vanuit India een prachtige kerst met heel veel warmte en liefde en alvast een gezond en onvergetelijk 2018!
No Comments