Week 7 (10-16 febr.) 2025

Ondanks dat het oude centrum waar ik verblijf de grootste trekpleister is in Jodhpur verblijven er niet veel toeristen. Deze vindt je meestal in de luxere hotels aan de rand van de stad. In de buurt van de snelwegen die de omliggende steden met elkaar verbinden. Vaak zijn dit de iets oudere toeristen die met groepsreizen India voor enkele weken bezoeken. Dagelijks lopen er groepen over de markt om er iets van de traditionele Indiase cultuur op te snuiven. En dat is hier, ondanks alle veranderingen, nog in overvloed aanwezig. Het groeiend aantal hotels hier wordt voornamelijk door Indiase toeristen bezocht terwijl hostels voor backpackers steeds schaarser te vinden zijn in dit deel van de stad. Mede doordat de hype van jongeren om door India te reizen sinds corona aanzienlijk is afgenomen. Voor de westerse toeristen die wel in het oude centrum overnachten is Sam´s café een soort ontmoetingsplek. Het bied een bepaalde comfort die je thuis ook kunt vinden. Een plek waar je je voor even kunt afsluiten van alle drukte buiten op straat. En ik heb het geluk dat deze op slechts vijftig meter van het Jhankar hotel te vinden is.

Gisteravond sprak ik er een Engelse bouwvakker die samen met zijn vrouw een aantal weken door noord India reist. Low budget zoals ze jaren geleden ook hebben gedaan in het zuiden van India. Het reizen in het noorden is echter een stuk minder aangenaam, zo hebben ze ondervonden. De treinen zijn overvol, zijn minder comfortabel en de hygiëne staat vaak op een laag pitje. Voornamelijk veroorzaakt door de hoge bevolkingsdichtheid in het noorden van India en het hoge percentage ongeschoolde inwoners. Ze kunnen er achteraf wel om lachen maar beide zestigers hopen dat de volgende reis naar Udaipur iets aangenamer zal verlopen. Toch zijn het dit soort ervaringen die hun reis onvergetelijk zal maken. En ik spreek uit ervaring. Merk wel dat bij mij de behoefte naar dit soort nieuwe avonturen steeds minder word. Tenminste, in dit soort landen, ver buiten Europa. Heb veel mogen beleven in alle jaren dat ik low budget heb gereisd maar kan tegenwoordig erg genieten van een beetje meer comfort in de tijd dat ik hier ben. Ook mogelijk doordat ik geen lange periodes meer op reis ben. Hoe anders is het voor het de twee jonge reizigers die me aan tafel komen vergezellen. Beiden eind twintig en afkomstig uit België. Ze hebben ruim een jaar geleden besloten om hun baan op te zeggen en reizen sindsdien de wereld rond. Begonnen in China, daarna Nieuw Zeeland, Australie, Mongolie, Japan, Pakistan en vele andere landen in Azië. Nu voor enkele weken onderweg in India en waar ze daarna naartoe gaan, ze hebben geen enkel idee. Zonder ook maar enig plan onderweg zijn zolang het mogelijk is. De financiën het toelaten, wetende dat dit avontuur eens zal eindigen. Hoe hun toekomst er uitziet weten ze niet maar het zal allemaal wel op zijn plek vallen. Heb grote bewondering voor dit soort mensen. Kiezen voor het onbekende en vertrouwen op het goede. Deze reis zal hun kijk op het leven drastisch veranderen en zal het een uitdaging worden om weer te aarden in België. Wens ze heel veel succes wanneer we afscheid nemen. Zij reizen verder naar Jaisalmer en ik naar de fabriek die ver buiten de stad gevestigd is. Hoop de laatste zaken af te ronden omtrent het poeder coaten en aanpassingen wat betreft enkele nieuwe producten. Merk dat, nu er minder druk op de ketel staat, de productiviteit snel afneemt.

De kleinste aanpassingen lijken oneindig te duren en vraag me af hoe het mogelijk is dat ik de afgelopen jaren zoveel voor elkaar heb gekregen in een zelfde periode. Het mag dus laat het voor wat het is. Al moet ik zeggen dat dit eigenlijk nog vermoeiender is dan de hele dag actief zijn. Alles wat nog gebeuren moet is besproken en zal plaatsvinden wanneer ik de komende weken in Goa ben. De kleuren die speciaal door een poedercoat producent worden gemaakt hoop ik deze dagen nog wel te zien. Als dit uitpakt zoals ik hoop dan is mijn bezoek hier geslaagd. Wanneer ik het eind van de middag weer terug ben bij het Jhankar zit Manish op het buitenterras. Hij komt net terug van een dag vergaderen in het parlement, gelijk een grote raadszaal, van Jodhpur. Als lid van de Congress partij neemt hij deel aan deze maandelijks terugkerende gebeurtenis. Krijg direct filmpjes en foto´s voorgeschoteld waarop hij te zien is en over een half uur komt er een lokale tv zender naar het hotel om hem interviewen. Zijn status is groeiende en daar mag Manish graag mee pronken. Toch kan ik het goed met hem vinden. Hij is vriendelijk, sociaal en behandelt zijn medewerkers goed. Dat zijn maatstaven die voor mij het belangrijkste zijn. Hoe zich dat in de toekomst zal ontwikkelen zal de tijd uitwijzen. Mijn ambitie is het in ieder geval niet. Nee, dan liever de Zwitserse Vera en Amerikaanse Jay die ik in Sam´s café ontmoet. Ze hebben elkaar enkele jaren geleden leren kennen en zijn nu samen voor drie weken in India om de bruiloft van een goede vriendin te gaan vieren. Voor vijf dagen zullen ze meegevoerd worden in het feestgedruis en daar hoort passende kleding bij. Op een scooter rijden ze door de stad om de juiste outfits te vinden. Gelukkig kunnen ze huren want dit soort jurken of kostuums kosten hier al gauw tussen de vijfhonderd en duizend euro. Het kan veel goedkoper maar het zegt alles over de kringen waarin ze zich begeven, al zijn Vera en Jay meer jonge avonturiers dan high society. Het zal een belevenis worden. Als je weet dat er op dit soort bruiloften duizenden mensen komen kun je je voorstellen wat voor een vermogen er aan kleding aanwezig is. India arm? Nee, India is armoedig omdat het rijkelijk aanwezige vermogen voornamelijk verdeeld is onder veertig procent van de bevolking en corruptie hier onderdeel van de samenleving is.

De minder bedeelden hun lot accepteren, mede door het kaste systeem waardoor de kloof tussen arm en rijk, net als in Nederland, steeds groter wordt. Alleen hier in het veelvoudige. Vera en Jay zijn beiden eind twintig en op zoek naar de juiste balans om te leven. Hopen vrij te kunnen bewegen tussen hun twee werelden en zonder vastgeroest te raken in een vast arbeidspatroon. Eigenlijk is dit de nieuwe trend. Jongeren willen meer flexibiliteit en ruimte op werkgebied. Het hebben van meerdere banen verhoogd productiviteit en werkt geestverruimend, zo is ook mijn mening. Het thuiswerken is daar al een belangrijke verandering in. Al zijn de mogelijkheden natuurlijk afhankelijk van het soort werkzaamheden.

Een laatste dag in Jodhpur. Vandaag weer op tijd opgehaald door Joheb, Habib en ook Sultan is weer van de partij. Er is contact geweest met de poedercoater en hij heeft enkele proefstukken gemaakt met de kleuren. Hij zei er wel meteen bij dat het iets afwijkt van de kleurstalen die ik had meegebracht. Alles was besproken en nu dit. Wat is het geval. De poedercoater heeft zelf kleuren staan mengen terwijl dit met een computergestuurde machine zou worden gedaan. Om dit te doen moet ik wel veertig kilo aan kleurpoeder afnemen. De minimale hoeveelheid voor de poedercoat producent om een goed mengsel te verkrijgen. Omdat dit aardig in de kosten gaat lopen twijfelde de poedercoater of wij dit wel zouden betalen. Ik vind er van alles van maar kan het niet veranderen. Ook Joheb voelt zich niet bepaald blij. Er worden veel telefoontjes gepleegd in Hindi waar ik niets van kan verstaan. Wacht rustig af wat er gebeuren gaat want me opwinden heeft geen enkele zin. We zijn een paar uur later wanneer er twee heren de fabriek binnenstappen. Het zijn de poedercoater en de producent van het poeder. Na een goed gesprek is de lucht geklaard. Ik geef het geld aan Joheb en de producent zal direct aan de slag gaan om de exacte kleuren te verkrijgen. Zodra alles goedgekeurd zal Joheb hem betalen. Enigszins opgelucht verlaten we later de fabriek om nog een laatste keer samen een kleine snack te eten op de weg terug naar het centrum. Ik vertrek morgen naar Goa en zal de kleuren dus zelf nog niet te zien krijgen. Wel is afgesproken dat Joheb me video zal bellen en het werk per direct zal voorzetten. Het enige wat ik kan doen is vertrouwen op de goede afloop. Eet terug bij Sam’s cafe waar de zoveelste komt aanschuiven. Heb nog nooit zoveel interactie gehad als deze week. Allemaal mensen met een bijzonder verhaal. Dit keer is het Erik, een ietwat magere Portugees. Gekleed in een hemdje en korte broek, een zijden sjaal om zijn nek en beide polsen omwikkeld met oranjegekleurd touw. Veelal gebruikt wanneer je tempels bezoekt of deelneemt aan religieuze Hindoestaanse rituelen. Hij heeft de Kumbh Mela bezocht waarover ik het eerder heb gehad en is erg gericht op geestelijk gezondheid zoals hij het zo mooi verwoord. Bezoekt bijzondere festivals over de hele wereld zoals Burning man in de Black Rock Desert in Nevada, Amerika. Maar ook het carnaval in Brazilië waar hij jaarlijks drie maanden verblijft. Dit jaar dus de Kumbh Mela in India. Hij beheert met een aantal vrienden een muziekstudio in Lissabon en wil daar een geestelijk wellness centrum van maken. Prachtige plannen om mensen in deze hectische maatschappij meer te laten aarden. Een heel interessant gesprek waarmee ik deze dag afsluit. Heb alle strubbelingen op de fabriek losgelaten en ben klaar voor een nieuw hoofdstuk. Goa staat morgen op het programma. Het is goed zo.

Sta op tijd op en loop in alle rust de trap af. Het is er nog uitgestorven. De grote houten toegangsdeuren zijn nog op slot en maak wat geluid om te kijken of er enig teken van leven is. Zie Subash uit een donkere hoek op me afkomen. Hij slaapt op een matras in het restaurant, zoals comfortabele bedden hier geen normaalste zaak van de wereld is. Neem afscheid van de altijd goedlachse Subash en vind al snel een riksja die me naar het vliegveld wil brengen, een vier kilometer buiten het centrum. Een kleine luchthaven maar het is er altijd hectisch. Eigenlijk net zo chaotisch als buiten op straat. Vrijwel alleen maar Indiase reizigers en die zijn erg ongeduldig. De apparatuur om mensen door de beveiliging te loodsen zijn gewoon niet efficiënt genoeg waardoor mensen elkaar verdringen. Zeker als het gaat om het bemachtigen van lege bakken. Echt lachwekkend om te zien. Daartegen is de militaire beveiliging ontzettend scherp. Werkelijk iedere keer vinden ze wel iets in mijn bagage dat ik moet achterlaten, ondanks dat ik alles vijf keer controleer. Dit keer een flesje navulling voor mijn anti muskieten houder omdat deze vloeistof kan exploderen. De strenge controles zullen ongetwijfeld te maken hebben met het feit dat het een militaire luchthaven is. Moeten voor het opstijgen even wachten voor de drie gevechtsvliegtuigen die kort na elkaar met veel lawaai het luchtruim kiezen. Langs de startbaan staan om de honderd meter knalapparaten of mannen met grote trommels, waarschijnlijk om de vogels te verjagen. Het schept in ieder geval werkgelegenheid. De reis via Mumbai naar Goa verloopt voorspoedig. Boek een prepaid taxi en laat me voor 1700 INR naar Anjuna brengen. Een kleine twintig euro voor de veertig kilometer. Niet duur dus maar wel al 300 INR duurder dan afgelopen jaar. Het zal een voorbode zijn voor de prijsstijgingen in deze populaire bestemming. Het Florinda guesthouse is binnen een uur bereikt na veel drukte onderweg vanwege wegwerkzaamheden. Zodra ik de poort open voelt het weer vertrouwd. Krijg een warm welkom van Esprito, Joy en Mitel die op me hebben zitten wachten. Oude bekenden waarmee ik in al die jaren warme banden heb opgebouwd. Julie is er ook maar die zal ik later wel spreken. We praten voor een tijdje bij maar wil nog even richting het strand nu de zon langzaam ondergaat. Een eerste zonsondergang hier in Goa. Laat het een begin zijn van een paar mooie weken. Wanneer ik laat van het strand terugkeer zie ik Julie voor haar kamer zitten. In alle rust zit ze te genieten van haar laatste jointje. Heerlijk om dit soort mensen hier tegen te komen. Morgen zullen we verder praten. Kamer nummer twee is voor nu de beste plek om deze dag af te sluiten.

Sahil heeft de scooter gisteravond al afgeleverd. Een jaarlijks vertrouwd adres om mijn vervoersmiddel voor de komende weken te boeken. Maak eerst een praatje met Joy en Julie die zoals iedere dag bij het balkon van Joy hun dag beginnen. Hun eerste jointje draaien en absoluut geen haast hebben. Ze verblijven hier onafhankelijk voor meerdere maanden en is dit voor beiden bijna een tweede thuis. Het straalt in ieder geval rust uit en dan geeft een heel prettig gevoel. Zelf wil ik mijn dag beginnen in de German Bakery, een paar kilometer landinwaarts. Wanneer ik er de grote toegangspoort passeer hoor ik de Tibetaanse mantra´s al uit de boxen klinken. Hoe mooier kan mijn dag beginnen. Wordt er hartelijk begroet door de jongens die er werken en vraagt of ik hetzelfde ontbijt wil. Moet lachen want hij weet het nog precies. Een bord met gemixt fruit, yoghurt en honing, gekookte eieren, een kop cappuccino en een glas verse sinaasappelsap. Een goede basis om de dag door te komen. Wil later vandaag naar Morjim rijden, gelegen in het noordelijker gedeelte van Goa. De stranden zijn er breder en het is er een stuk rustiger dan in Anjuna. Het strand lijkt er ieder jaar smaller te worden. Wilde gisteravond nog een stuk over het strand wandelen maar het waterpeil stond zo hoog dat de golven tegen de betonnen structuren van de restaurants kapot sloegen. Een prachtig gezicht maar nog nooit eerder meegemaakt. Probeerde nog droog over te komen door stukken te rennen wanneer de zee zich terugtrok maar dat was onbegonnen werk. Met een nat pak keerde ik terug bij het guesthouse. Het was een zeldzame maar geen onaangename verrassing want het zeewater voelde namelijk bijna warm aan. Heb zelf absoluut niets met koud water, laat staan de Wim Hof experimenten. Julie zei dat de hoge waterstand te maken heeft met de volle maan. En ze kon nog wel eens gelijk hebben. De scooter geeft me veel vrijheid en nu de wegen richting Morjim stukken zijn verbeterd is het een aangename rit. Je kunt vanuit Anjuna alle kanten op en dat past mij perfect. Het is steeds warmer aan het worden. Niet perse te temperatuur maar de luchtvochtigheid waardoor het warmer aanvoelt. Het is drieëndertig graden op dit moment en heb zelf nog weinig last gehad met deze verandering al moet je je niet teveel inspannen. Iets wat ook niet op de agenda staat voor de komende periode hier. Rond een uur of 18.00 is de zonsondergang en beleef die het liefst bij de five five bar aan het strand van Anjuna. Op een tweehonderd meter van het Florinda guesthouse. Ken er een van de Nepalese werknemers vrij goed. Ram is zijn naam en werkt hier voor zes maanden tijdens het hoogseizoen. Bij een van de tafels zit een jonge vrouw die ik eerder bij de German Bakery had ontmoet. Het is de Zwitserse Lisanna uit Luzern. Ze is op reis met haar ouders. Terwijl die nog in zuid Goa verblijven is zij voor een week naar noord Goa gekomen om een groot zesdaags festival te gaan bezoeken dat in Vagator wordt gehouden. Een kleine plaats op vijf kilometer ten noorden van Anjuna. Nu voor het eerst hier alleen en een beetje onwennig tussen alle Indiase drukte. Ze wil vanavond naar een strandclub waar ze trancemuziek draaien en vraagt of ik mee wil gaan. Ben eigenlijk niet meer zo van deze muziek maar beloof haar dat ik er over na zal denken. Wanneer ik ’s avonds op het strand zit krijg ik nogmaals een appje van Lisanna. Of ik nog langskom?

Het is slechts tien minuten lopen en besluit te gaan. Niet speciaal voor mezelf maar om Lisanna op haar gemak te stellen in de voor haar onbekende omgeving. Op een kleurrijk verlichte locatie onder de palmbomen staat op een podium een DJ te draaien. De dansvloer gevuld met enkele tientallen mensen en waaronder ook LIsanna. Begroet haar en blijf voor enkele uren op het evenement. Heb in al die jaren zoveel van dit soort transfeesten meegemaakt en dit lijkt er niet op. Mis de energie van een immense massa die op de beat van de muziek in beweging is. De in hippiestijl geklede vrijheidsstrijders die je meetrokken in een ongekende sfeer. De meesten half stoned. Onder een heldere sterrenhemel een onevenaarbare herinnering. Nee, dit ga ik niet lang volhouden. Zie dat Lisanna zich op haar gemak voelt en verlaat het terrein na middernacht. Loop het grootste stuk terug over het strand waar de honden langzaam het strand overnemen. Het water is iets gezakt en kan droog over dit keer. De rust en het geruis van de golven is de perfecte afsluiten vandaag.

Het is een stuk minder druk in Anjuna dan andere jaren, zo hoor ik om me heen. Zelfs gedurende kerst en nieuwjaar waren er veel minder Indiase toeristen. De overheid heeft dit jaar bepaald dat de muziek ’s avonds om 23.00 uur moet stoppen vanwege de veiligheid. Door de toenemende drukte in de afgelopen jaren was het steeds drukker met scooters en auto’s op de smalle toegangswegen naar het strand. Nog steeds zijn alcohol en verkeer geen goed match waardoor er veel ongelukken gebeurden. Het betekende wel dat Indiase feestbeesten nu richting Thailand en Bali reizen. Landen waarvoor geen visa nodig is en de financiële middelen tegenwoordig ruimschoots aanwezig zijn. Daarnaast zijn veel vergunningen ingetrokken van ondernemers langs de kust van Anjuna. Al moet ik zeggen dat het tijdslot lang niet overal wordt nageleefd. Iemand zei dat de politie op het einde van het seizoen iets minder streng optreed maar het zal ongetwijfeld te maken hebben met wat geld onder de tafel. In de kamer naast me zit Johannes. Een veertigjarige Duitser uit de buurt van Stuttgart. Hij verblijft voor 4,5 maand in het Florinda’s guesthouse. Was hier zelfs de eerste gast toen deze weer open ging. Tijdens de moesson periode is het namelijk gesloten. Hij werkt als schrijver voor diverse opdrachtgevers. Schrijft o.a. artikelen voor studenten en professoren op academisch niveau. Mensen die geen zin hebben om bijvoorbeeld zelf proefschriften te schrijven en dit uitbesteden. Iets waar hij dagelijks mee bezig is nadat hij zijn yogalessen in de morgen heeft gevolgd. De voornaamste reden waarvoor hij hier in Goa is. Krijg tijdens ons gesprek ook iets meer te weten over zijn leven tot dusver. Geen prettige jeugd, veel overgewicht in zijn jonge jaren, totaal futloos, drugs en alcohol. Nu niet bepaald een solide basis. Hij heeft heel veel moeten doorstaan maar voor me zit een redelijk afgetrainde man die door drastische stappen zijn leven weer helemaal in de hand heeft. Nog steeds moet Johannes hard aan zichzelf werken om zich goed te blijven voelen maar de hordes die hij tot dusver heeft moeten nemen hebben hem zo sterk gemaakt dat niets hem zal weerhouden een mooie toekomst te creëren. Hoe bijzonder kan een leven toch verlopen. In de middag rijd ik weer richting Morjim. Voor een welkome afwisseling. Er verblijven daar naast de Indiase ook Russische toeristen. In restaurant Osa, langs de route richting het strand, hebben ze perfecte cappuccino. Het wordt gerund door een Russische stel en kan er erg genieten van de gemoedelijke sfeer die er hangt.

Op het strand maak ik een lange wandeling langs de waterlijn en zwem op een verlaten stuk in het aangename zeewater. Vandaag beleef ik de zonsondergang vanaf mijn balkon. Met een glas Old Monk rum gemixt met cola een prima manier om de duisternis in te luiden. Wanneer ik ’s avonds de vrijdagavond markt bij Hiltop bezoek, een festivalterrein net buiten Anjuna, merk ik dat ik de sleutel van mijn scooter ben verloren. Verwacht dat ik deze vergeten ben uit het slot te halen maar helaas. Het blijkt niet zo te zijn. Het zanderige parkeerterrein dat vol staat met honderden auto’s en waar scooters drie rijen dik, dicht tegen elkaar staan opgesteld bieden ook weinig kans deze terug te vinden. Normaal gesproken past mijn helm in de opbergruimte onder het zadel. De integraalhelm die ik nu tot mijn beschikking heb helaas niet. Maak deze nu vast met een kabelslot aan mijn voorwiel. In alle drukte moet ik mijn contactsleutel dus zijn kwijtgeraakt. Bel de verhuurder Sahil om te vragen of hij nog een reservesleutel heeft en krijg even later een belletje dat hij er aan komt. Ondertussen zoek ik met het licht van mijn mobiele telefoon tussen de scooters. Baal vreselijk. Dan komt een jong Indiaas meisje vragen of er problemen zijn. Terwijl ik het terrein rond mijn scooter voor de zoveelste keer belicht vraagt ze of ik even bij wil lichten. Ze staat tussen een paar scooters een paar meter verder. Wanneer ze bukt en weer opstaat heeft ze iets in haar hand. Is dit je sleutel misschien?, zegt ze vragend. Het is inderdaad de sleutel. Hoe is het toch mogelijk dat ze deze op die plek gevonden heeft in een zanderige ondergrond. Geef haar duidelijk opgelucht honderd rupees, bel Sahil op dat alles oke is en geniet nog een uurtje van de band die er speelt. Het zal allemaal wel met Karma te maken hebben, zo wil ik doen geloven. Bij thuiskomst zit Julie op een stoel voor haar kamer. Voor een tijdje houd ik haar gezelschap. Het is de afsluiting van weer een bijzondere dag in Goa.

Kan redelijk goed slapen ondanks de klamme weersomstandigheden. Heb ook niet echt plannen om iets te gaan ondernemen. Eigenlijk zoals Julie, Joy al maanden doen. Ben hier al zo vaak geweest dat de drang naar actie ook veel minder is. Het hier zijn is meer dan voldoende. Maak iedere ochtend een kort praatje met Joy en Julie die samen in alle rust de dag starten met koffie voor hun balkon en begeef me daarna naar de German Bakery. Vandaag geen Morjim. Maak een rondje door de straten van Anjuna en maak er even een praatje met Maja. Een Indiase vrouw die achter haar bureau zit bij het geld wisselkantoor voor buitenlandse valuta. Aangezien er niet veel buitenlandse toeristen zijn duren de dagen extra lang. Een praatje is dus altijd welkom. Ze woont er met haar gezin in Vagatore, een plaats vijf kilometer bij Anjuna vandaan en werkt hier gedurende het seizoen van oktober tot april. Vagatore is ook de plaats waar het internationale trance festival Karacus Marakus vandaag zou beginnen. Veel buitenlanders, waaronder ook Lisanne, zijn speciaal naar India gekomen om deze te bezoeken. Zou, want de eerste twee dagen zijn al gecanceld. Alles heeft te maken met het te laat aanvragen van vergunningen. Ondanks dat de kaartverkoop al maanden terug is gestart hebben ze pas enkele weken geleden de lokale overheid benaderd. Normaal gesproken kun je met geld veel bereiken maar de milieubeweging en andere tegenstanders hebben het voorkomen. Er komen grote zeeschildpadden aan land en die mogen niet verstoord worden. Het podium moest abrupt worden afgebroken en snel elders worden opgebouwd. Iets wat veel tijd kost maar ook hier moesten ze stoppen tijdens de opbouw. Een ware nachtmerrie dus voor de organisatoren nu duizenden bezoekers zitten te wachten op het groene licht. Ook Lissanna en de Francoise die in het Florinda guesthouse verblijft wachten op antwoord. De BJP partij van president Modi heeft het hier voor het zeggen en de regels worden tegenwoordig strikter nageleefd, zo hoor ik van de eigenaar van de Guru bar die ik s’ avonds bezoek. De strandbar is redelijk gevuld terwijl een DJ zijn plaatjes draait.

Een interessant gesprek over de ontwikkelingen in Anjuna en de voortdurende strubbelingen die hij heeft met de lokale instanties. Het is zoals overal in India. Heb zelf regelmatig contact met Joheb en Habib in Jodhpur en daar is het niet anders. Heb weer kleurstalen gezien van de poedercoat producent maar ook deze waren niet zoals ze moeten zijn. Inmiddels zijn ze bij een professioneel adres terecht gekomen waar ze het volste vertrouwen in hebben. De komende dagen zal ik nieuwe resultaten te zien krijgen en zullen zij verder werken aan de laatste nieuwe modellen. Met de wetenschap dat alles zijn voortgang vind kan ik deze week met een gerust hart afsluiten. Het mag, het kan en het gaat gebeuren.