Week 7/8 (17 febr. – 26 febr.) 2017

Week 7/8 (17 febr. – 26 febr.) 2017

Het is nog vroeg wanneer ik richting de luchthaven vertrek. Vandaag begin ik aan een aantal weken India voor werk en ontspanning. Tenminste, dat is de bedoeling. Ik heb niets gepland behalve het bezoek aan de handicraft beurs in Delhi en het bezoeken van mijn contacten in Jaipur en Jodhpur. Het geeft me een enorm gevoel van ruimte en vrijheid en laat alles over aan het moment waarin ik mij bevind. Goa staat in ieder geval hoog op de lijst. Het strand, de lounge bars en de zonsondergang zijn beelden die ik al meerdere malen op mijn netvlies heb gekregen. Zoveel mooie herinneringen heb ik daar aan overgehouden dat het smaakt naar meer. Voorlopig eerst de vlucht richting Parijs en vervolgens naar Delhi.

Onderweg

Gedurende de acht uur durende vlucht richting Delhi heb ik interessante gesprekken met Alice en haar 23-jarige dochter Suzan uit de staat Ohio in de US. Ze hebben een groepsreis geboekt door India en Nepal en zullen in India de grond kussen zodra we landen want beiden hebben het wel een beetje gehad na achttien uur in een vliegtuig te hebben gezeten. Rond middernacht bereiken we Delhi. Het is er druk zoals gebruikelijk. Buiten gekomen sta ik twintig minuten in de rij om een prepaid taxi te krijgen en moet duidelijk weer even wennen aan het oneindig gekibbel in het Hindi van de omstanders. Ben duidelijk vermoeid van de reis en ben blij wanneer de jonge Mukesh me met zijn taxi afzet bij het Cottage Please hotel dat vlak achter de Main Bazar te vinden is. Geen Hara Rama guesthouse dit keer waar ik normaliter verblijf maar een iets beter onderkomen. Vanaf nu ga ik iets luxer reizen, dat is wat ik mezelf beloofd heb. Het is tijd voor een nieuw hoofdstuk in mijn leven.

Melkboer te voet

Na een redelijke nacht ga ik op pad. Eet eerst iets in de German Bakery en loop vervolgens richting Connaught place welke binnen twintig minuten te bereiken is. Een wandeling die me goed zal doen want ik heb nog steeds last van wat stramme rugspieren. In het K-block van Connaught place bevindt zich een Vodafone winkel waar ik m’n internet en mijn mobiele telefonie kan regelen. Aangekomen is het is er druk van de mensen, mede omdat het vandaag zaterdag is. Ik wacht op mijn beurt maar word al snel gewenkt door een van de werknemers. Arvinder staat op zijn naamkaartje vermeld. Hij vraagt mij om mee te komen naar het kantoor op de eerste verdieping waar niemand ons kan storen. Als buitenlander heb je dus wel bepaalde privileges. Alle benodigde documenten zijn binnen korte tijd ingevuld. Zo makkelijk is het echt nog nooit gegaan. Sta niet veel later lachend op straat. Nu eerst tijd voor koffie! Vandaag niets anders dan me weer even thuis te laten voelen in dit bijzondere land. Niet dat dit ooit mijn thuisland zal worden maar na al die jaren hier te zijn geweest ben ik behoorlijk ingeburgerd. Natuurlijk is Delhi een slechte afspiegeling van het echte India, zoals eigenlijk bij alle wereldsteden het geval is, het is wel een directe confrontatie met een cultuur welke behoorlijk afwijkt van onze vertrouwde westerse. Zo loop ik op de Main Bazar professor Kapoor tegen het lijf. Het is trouwens bijna onmogelijk om hem te ontzien. Een man van halverwege de vijftig die handlezingen geeft en die vrijwel altijd te vinden is op een stoel voor de boekenwinkel van zijn broer. Naast hem een groot bord met daarop een hand getekend waarin de verschillende handlijnen duidelijk staan aangegeven. Het is een man met een bijzondere levenskennis waar ik graag even een praatje mee maak en door wie ik mijn handen ook wel eens heb laten lezen. Hij heeft het niet druk vanwege de weinige toeristen die er in de Main Bazar te vinden zijn. De belangrijkste doelgroep voor zijn activiteiten. Volledig passend in het beeld van spiritualiteit waarmee India zich op de wereldkaart heeft gezet.  

Geen idee wat hij gaat afleveren

Vanmorgen vroeg opgestaan om naar de beurs te gaan in Noida. Vanaf mijn verblijf is het twintig minuten lopen naar het Metropolitan hotel waar vandaan bussen richting de beurs vertrekken. Noida ligt een honderd kilometer ten zuiden van Delhi. De beurs is al drie dagen aan de gang en de meeste inkopers houden het voor gezien vermoed ik, gezien het lage aantal mensen in de bus. Het is al aardig warm aan het worden zoals er ook in India geen echte winter is geweest heb ik me laten vertellen. Voor vandaag heeft de thermometer achtentwintig graden voorspelt, al zal ik daar weinig van meekrijgen. Op het beurscomplex krijg ik al snel Soham in het vizier, mijn contactpersoon uit Jodhpur. We drinken samen koffie en praten over de laatste ontwikkelingen met betrekking tot de geleverde proefmodellen en de afzetmogelijkheden in Nederland. Alles zal uitgebreid in Jodhpur worden besproken wanneer er meer tijd is want ik wil hier nu geen tijd aan verspillen. Vervolg mijn weg en bezoek de mensen waarmee ik een goede band heb opgebouwd en die ik graag wil onderhouden. Je weet nooit waar het goed voor is. Het is waardevol voor mij, al hoor ik veel gemopper van deelnemers over de lage opkomst. Er zijn 1250 buitenlandse bezoekers geregistreerd terwijl het er rond de 5000 horen te zijn. Het geeft aan dat er een sanering moet plaatsvinden om deze markt gezond te houden. Er is te veel van hetzelfde omdat iedereen elkaar kopieert en de kwaliteit over het algemeen achterblijft bij de producten uit China. Gelukszoekers die zich op deze markt begeven doen dit veelal als investering en dan hoofdzakelijk om binnen korte tijd zelf veel geld te verdienen. Investeringen in goede machines en opgeleid personeel blijven uit. De reden dat veel westerse inkopers India ontzien vanwege teveel mankementen en onzorgvuldig produceren. Het is een jammere conclusie die ik kan trekken. Vind het aan het einde van de dag genoeg geweest. Pak de bus terug en geniet de zondagavond aan de Main Bazar waar het leven nog volop aan de gang is. In restaurant Diamond ontmoet ik Jhon uit Kashmir, een noordelijke deelstaat van India. Hij is naar Delhi gekomen om te kijken of hij hier een bestaan kan opbouwen. Enigszins teleurgesteld omdat hij niet naar Amerika kan omdat zijn visum wederom niet is afgegeven. Alles vanwege de nieuwe wetgeving die Trump heeft ingevoerd. Als ik vraag waarom hij zo graag naar Amerika wil krijg ik antwoorden van een jongen die te veel naar de televisie heeft gekeken en alles romantiseert zoals in een mooi sprookjesboek. Ik zeg hem absoluut zijn dromen na te streven. Wanneer het zo moet zijn zal hij er ongetwijfeld wel belanden maar op dit moment mag ik hem de werkelijkheid niet onthouden. Het is een interessante ontmoeting met de praatgrage en energieke Jhon die me dankbaar is voor mijn kijk op zijn visie. Laat maak ik het niet. Het was een lange dag waarbij ik de nodige kilometers heb afgelegd. Tijd om wat rust te vinden in kamer 310 van het Cottage Please hotel.

Vergane glorie

Ik wil mijn treinticket voor Jaipur en Jodhpur gaan regelen op het treinstation van New Delhi dat aan het eind van de Main Bazar te vinden is. Een drukke straat vol met winkeltjes waar ik me een weg moet banen tussen de vele riksja’s, scooters en horde mensen door. Op het station niet veel rustiger. Via een trap in de vertrekhal begeef ik me naar het toeristen office op de eerste verdieping welke speciaal voor reizigers is geopend. Normaal altijd gevuld met alleen buitenlanders. Nu hoofdzakelijk Indiase studenten. De zes balies met medewerkers zaten zonder werk vanwege de weinige buitenlandse toeristen en hebben daarom nu ook Indiase studenten toegelaten. Een belangrijke reden voor het wegblijven van buitenlanders is dat eind vorig jaar de Prime Minister Modi alle bankbiljetten van 500 en 1000 rupees uit te handel heeft genomen om de corruptie te ontwrichten. Illegale handel waarbij hoofdzakelijk deze biljetten in omloop zijn. Er voor in de plaats zijn een nieuw biljet van 500 en 2000 rupees gekomen. Twee maanden tijd heeft de bevolking gekregen om deze biljetten om te wisselen waardoor het hele land voor maanden ontregeld is geweest. Moesten mensen dagen achtereen in de rij staan bij banken en kon men per dag niet meer dan 2000 rupees uit de ATM bankautomaat halen. Hier dus het gevolg. Als ik nummer 52 zie verschijnen op het scherm boven een van de balies snel ik naar voren en loop niet veel later met de tickets naar buiten. Hoeft me verder nergens druk om te maken. Geniet van gesprekken bij de verschillende chai restaurants waar Jhon ook weer komt aanschuiven. We praten over zijn dromen en over de huidige situatie in Kashmir waar nog steeds veel onrust heerst. Vrijwel iedere paar kilometer is een militaire bunker te vinden die deze prachtige provincie ontsieren en waar mensen nog altijd niet in volledige vrijheid kunnen leven. De foto’s die hij me toont doen me denken aan de Zwitserland met zijn prachtige berglandschap. Reden voor deze militaire overheersing is dat Pakistan ook het eigendom opeist van deze meest noordelijke staat, terwijl de lokale bevolking onafhankelijkheid wil van de rest van India. Kashmir is hofleverancier van de appels en andere fruitsoorten, bloemen en Kashmiri wol welke een wereldfaam heeft opgebouwd. Alles draait om het economisch belang maar heeft er wel voor gezorgd dat toeristen dit prachtige deel van de wereld vermijden en de reden dat zoveel jongeren proberen hier in Delhi een toekomst op te bouwen.

Vandaag ga ik met de trein richting Jaipur. De Ashram Expres vertrekt in de namiddag van het Old Delhi station en veel meer dan wat heen en weer lopen door de Main Bazar staat niet op het programma. Er is altijd wel ergens een praatje te maken. Toch merk ik wel dat ik klaar ben voor nieuwe avonturen. Deze vertrouwde paden zijn al zo vaak afgelegd dat het meer op een sleur dan een uitdaging begint te lijken. De trein vertrekt om 15.20 van perron drie en ruim van te voren laat ik me daar naar toe brengen door een autoriksja. Voor 200 rupees wil hij me wel afzetten voor de ingang van het oudste station van Delhi. De metro is sneller en goedkoper maar ik heb besloten een riksja te nemen om mijn rug niet onnodig te ballasten vanwege de vele trappen die ik moet nemen om de hoogte te overbruggen. Het is helaas nog niet veel beter geworden de laatste dagen. In de treincoupe waar ik mijn zitplaats heb zit een westerse jongen bij het raam. Hij stelt zich voor als Alex uit Londen terwijl ik ondertussen mijn bagage onder de bank plaats. Een lang mager postuur, korte blonde haren en gekleed in een korte broek. Onderweg naar Jaipur om daar een dag wat indrukken op te doen en monumenten te bezoeken. Morgen reist hij dezelfde 5,5 uur weer terug naar Delhi. Alex is een 21-jarige student rechten die voor vijftien maanden in China verblijft om daar internationaal recht te studeren waarvan de laatste zes maanden in het Chinees wordt gegeven. Hij spreekt ondertussen een aardig woordje Chinees en ook lezen en schrijven gaat hem goed af. Belangrijkste reden voor zijn keuze is de sterke economische groei in China op de internationale markt en hij zelf graag vanuit Singapore wil werken zodra hij zijn masters heeft afgerond in Londen. Een interessante jongen die nu voor drie weken door Azië aan het reizen is tijdens zijn vakantieperiode. Mede door zijn goede gezelschap verloopt de reis zeer aangenaam. Nemen rond 21.00 uur afscheid op het station van Jaipur waar diverse riksjarijders al opdringerig op ons afkomen. Ik zelf word opgehaald door iemand van het Sunder Palace hotel. De plaats waar ik de komende dagen zal verblijven. Een sfeervol guesthouse met een dakterras waar vandaan je een prachtig uitzicht hebt over de stad. Ik eet er iets en laat deze dag weer voor wat het is. Rust is wat ik goed kan gebruiken deze dagen. Wil zo snel mogelijk herstellen.

Sunil in Jaipur

Om 11.00 uur heb ik een afspraak met Sunil, mijn zakenpartner hier in Jaipur. In het café coffee day bij het hertenkamp praten we ongestoord over de gebeurtenissen in de afgelopen periode. Zoals de bruiloft van zijn broer Aakash aan het begin van deze maand. Iets waar hij het heel druk mee heeft gehad als oudste zoon binnen het gezin. Verantwoordelijk voor alle zaken die daar bij komen kijken. Als je weet dat er meer dan tweeduizend mensen kwamen eten kun je een voorstelling maken. Alles is hier groots. Kosten waren ruim tweeënveertig duizend euro. Iets wat geen uitzondering is binnen de Indiase cultuur. Ook in de lagere kaste liggen deze bedragen tussen de vijfduizend en tienduizend euro. Geld waarvoor mensen leningen voor moeten afsluiten en waarvoor mensen hun hele leven krom moeten liggen. Heb in al die jaren zoveel mensen gesproken die alleen maar aan het sparen waren voor de bruiloft van hun kinderen. Het is ook de reden dat men hoopte dat het kind bij de geboorte een zoon was omdat de familie van de bruid een bruidsschat moet betalen aan de familie van een aanstaande bruidegom. Te gek voor woorden maar zo werkt het nog steeds hier in India. Sunil ondervind zelf geen hinder. Hij komt uit een goede familie waar de zaken op dit moment goed gaan. Zo merk ik ook aan de nieuwe auto waarmee we later richting de showroom rijden aan de andere kant van de stad. Het is prettig om niet gestoord te worden en we alle mogelijke problemen uit de weg kunnen ruimen nu ik een goede kans op ruime afzet heb gevonden. Zaken als transport, zakelijke documenten, oplossingen voor internationale betalingen. Ik maakte me alleen nog enigszins zorgen over de kwaliteitscontrole en juiste verpakking. Hoe dit te waarborgen zonder dat ik in India ben. Moet ik daarvoor om de paar weken naar India komen? Het zou de taak van Soham zijn maar ben niet tevreden over het werk dat hij heeft afgeleverd. Het zijn vraagtekens die Sunil eigenlijk binnen een paar minuten weet weg te poetsen en zal dit deel van het proces ook onder zijn hoede nemen. Het kan mij de mogelijkheid bieden om werkelijk te doen wat ik leuk vind. Het ontwikkelen van nieuwe producten in samenwerking met afnemers en producenten. Internationale beurzen bezoeken om trends in de gaten te houden en creatief bezig te zijn waardoor er veel mensen werk wordt geboden op een arbeidsvriendelijke manier. Ben me er duidelijk van bewust dat ik geen weken achter elkaar in plaatsen als Jaipur en Jodhpur moet verblijven. Gewoon omdat het niet bevorderlijk is voor mijn gezondheid. Ik krijg hier niet het verse voedsel wat ik nodig heb en de luchtverontreiniging begint steeds sneller vat op mijn luchtwegen te krijgen. De enige manier waardoor ik optimaal kan functioneren is het zoeken naar een juiste balans die gelukkig een steeds betere vorm begint aan te nemen. Uiteindelijk zullen alle puzzelstukjes in elkaar vallen en zal ik begrijpen waarom ik al die jaren met India verbonden ben gebleven. Zoals uiteindelijk alles in het leven een reden heeft. Mijn ziel heeft gekozen om dit levenspad te bewandelen en het is aan mij om uit ieder moment lering te trekken. Hier ben ik me volledig van bewust.

Uitzicht vanaf hotel Sunder Palace

Samen met Sunil bezoek ik de manager van de Bank of Baroda in het centrum van de oude stad. Vervolgens ook de manager die het containertransport vanuit India voor zijn rekening neemt. Ik heb altijd geloofd in het onderhouden van persoonlijk contact om relaties te verbeteren. Iets dat altijd in het voordeel kan werken mochten er ooit problemen ontstaan. Halverwege de middag zet Sunil mij af bij café Oth in de wijk C-Scheme. Een modern restaurant waar ik goed eten kan voordat ik weer terug ga naar het Sunder Palace guesthouse. Omdat ik geen afstanden lopend met mijn kleine rugzak wil afleggen vanwege mijn rug heeft Sunil me Ola geïntroduceerd. Een vergelijkbare taxi onderneming als Uber. Je kunt ze op ieder moment boeken, staan binnen enkele minuten voor je neus en de prijzen zijn goedkoper en vooraf vastgesteld. Iets gunstiger dan de autoriksja’s waarbij je bij iedere rit in onderhandeling moet. Wel leuk maar soms erg vermoeiend. Daarnaast zijn het comfortabele auto’s met airco. Precies wat ik op dit moment gebruiken kan. Zoals al eerder aangegeven, voor alles is er het juiste moment. Al komen mijn rugklachten jammer genoeg niet echt van pas. Het betekent terugschakelen, onthaasten en rust nemen. Ook al wil ik zo graag naar mijn einddoel rennen. Ik weet het allemaal. Accepteren en loslaten. Duidelijk tijd voor een goede nachtrust en zo is het ook gegaan.

Het laden van een goederenwagon

Vandaag weinig meer te doen dan me voor te bereiden op de trip naar Jodhpur. Ik zal vanmiddag met de Ranthambore Expres naar Jodhpur reizen om daar een aantal dagen te werken aan de laatste aanpassingen van een proefmodel voor de Nederlandse markt. Hoop alles binnen enkele dagen klaar te krijgen maar reken op vijf à zes dagen. Binnen dat termijn wil ik ook nog andere producenten bezoeken waarmee ik op de beurs contact heb gehad. Vandaag ook meteen tijd om een stukje ontspanning te regelen. Via de website makemytrip.com boek ik een online ticket naar Goa. Een paar weken geen stof maar frisse lucht, palmen, strand en de zee. Ook al wil ik geen dagen op het strand liggen, het is een prachtige omgeving waar ik mezelf prima kan resetten. Sunil komt mij voor een laatste keer opzoeken in het café coffee day. Het zijn waardevolle uren. Ver weg van de showroom waar zijn broer Aakash, zijn vader en de werknemers die er zijn, ons kunnen onderbreken. We praten over zijn familie, vrienden, zijn gezin en de lange weg die we hebben doorgemaakt sinds we elkaar in 2003 hebben ontmoet. We hebben beiden het gevoel dat we eindelijk een grote stap kunnen zetten. Iets wat alles kan doen veranderen. Mijn leven een boost kan geven in een richting waar ik al jaren naar verlang. Onafhankelijk en in alle vrijheid bezig zijn met zaken waar ik me goed bij voel en die positief kunnen uitpakken voor mensen die zich aan mij verbonden hebben. Voor nu betekent dat vertrouwen hebben in al het goede. Zoals in de riksjarijder die me zodra naar het station van Jaipur zal brengen om van daaruit met de trein richting Jodhpur te reizen. Het vertrouwen wordt bevestigt want veilig sta ik een kwartier later op perron twee op de trein te wachten.

Heilige waterbron

Naast me in de coupé zit een oudere vrouw die onderweg is naar Jodhpur. Afkomstig uit Indore en op weg naar de bruiloft van een neef. Een treinreis van ruim vijftien uur. Voor mij ondenkbaar op dit moment maar hoor haar er geen moment over klagen. Ze heeft van thuis voedsel meegenomen en vraagt of ik iets wil proeven. Ik sla het af maar krijg toch een stuk chapati, gedoopt in een soort chilisaus, in mijn handen gedrukt. “No, not spicy at all!”, zegt ze terwijl bij mij de vlammen ondertussen al uit mijn mond komen. Er is er eigenlijk maar één die niet lacht en dat is degene die dit nu opschrijft. Voor even dan want we hebben heel wat afgelachen. Dankbaar voor de ontmoetingen tijdens deze reis boek ik een kamer in Hotel Haveli. Morgen een nieuwe dag.

Prachtige handenarbeid

De eerste afspraken zijn al gemaakt. Ik zal vandaag om 10.00 uur worden opgehaald bij het hotel. Alvorens eerst een restaurant zoeken voor een goed ontbijt want overdag eten zit er veelal niet in. Hier zag ik eigenlijk wel een beetje tegenop eerlijk gezegd want dit is hier in deze omgeving beperkt en bij het Haveli hotel gaat het restaurant op het dakterras pas om 11.00 uur open. Dit vanwege de hoofdzakelijk Indiase gasten die niet eerder willen ontbijten blijkbaar. Gelukkig word ik blij verrast. Krijg bij het Om café een uitgebreid en vers ontbijt aangeboden. Verse sinaasappelsap, een pot thee, toast met jam, twee gekookte eieren en een fruitsalade van appel, sinaasappel en banaan voor slechts 190 INR. Ongeveer 2,50 euro. Dat het nog mogelijk is! Het heeft zo moeten zijn. Dit is precies wat ik nodig heb om deze dag met veel energie te beginnen. Netjes op tijd staat mijn afspraak met zijn auto voor het hotel. De hele dag ben ik op bezoek bij producenten en kan zeggen dat het een zeer vruchtbare dag is geweest. De nodige modellen zullen binnen vier of vijf dagen klaar zijn en heb ik enkele goede banden opgebouwd voor de toekomst. Het ging eigenlijk boven verwachting en ook met mijn rug gaat het veel beter. Ik voel dat dit een paar prachtige dagen gaan worden. Vanaf het dakterras van het hotel Haveli heb ik een prachtig uitzicht over Jodhpur en het Mehrangarh fort. Na al die jaren is dit iets wat nooit zal vervelen. Het is bijna sprookjesachtig te noemen. Een mooie afsluiting van een eerste week in India. Tot volgende week……

2 Comments

  • Judith

    February 27, 2017 at 4:07 pm Reply

    Leuk om je verhalen weer te lezen! Sterkte met je rug en succes met The Soul of India!

    • Eugen de Boer

      March 4, 2017 at 5:02 am Reply

      Merci Judith, met beide gaat het de goede kant op. Hoop alles ook naar wens bij jou. Succes en leuk iets van je te horen 🙂

Post a Reply to Eugen de Boer Cancel Reply

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.