Week 50 (8 dec. – 14 dec.) 2014

De week begint in Jaipur. Het is er stil wat betreft toeristen en degene die ik tegenkom komen voornamelijk uit Frankrijk. In het Pink Sun hotel zijn totaal geen buitenlanders te vinden en de sfeer is dan ook saai te noemen. Mede door een tegenvallend seizoen verhuurt Yasir de helft van de twintig kamers aan kok’s, afkomstig uit de meer noordelijke staat Punjab. Die schijnen erg goed in de keuken te zijn als ik de berichten goed beluister. Nu dus hier vanwege het trouwseizoen. In India worden in de periode van November tot Maart de meeste huwelijken gesloten en is het vrijwel alle dagen feest. Vanwege de stand van de sterren en wie weet ook wel een beetje omdat het gewoon aangenaam weer is. Laten we van het eerste uitgaan. Dat klinkt meer spiritueel en past ook beter bij India.

Gisteren was het ook weer zover. Je ziet langzaam aankomen dat er iets staat te gebeuren. Eerst aan het opgedirkte witte paard dat naar het huis van de bruidegom wordt gereden. In dit geval was het een complete koets in zilvermetaal, volgehangen met bloemenslingers. Waarschijnlijk een iets beter gesitueerd gezin. Dan zien we een voor een de leden van de fanfare aankomen. Gekleed in een rood-wit kleurig pak dat behoorlijk overuren draait deze weken omdat het wit steeds meer op vervuild grijs begint te lijken. Krijg ook het idee dat er maar één maat verkrijgbaar was terwijl ik toch duidelijk kan zien dat de bandleden aanzienlijk verschillen in postuur. Sommige moeten hun mouwen drie keer omslaan om nog met hun vingers bij de toetsen van de trompet te komen. Als ze die tenminste al kunnen zien, want de pet past ze hier zeker niet allemaal. Ik geniet altijd van dit schouwspel. Het ziet er uit als een samengeraapt zootje maar als het moet gebeuren, dan staan ze er. Nu de band compleet is verschijnt een kleine truck. Achterin de laadbak een aggregaat en de grote lampen die een groep mannen op de schouders mee zullen dragen. Alles is compleet om er een prachtige bruiloftsoptocht van te maken.

De optocht ziet er als volgt uit; De vaandeldrager van de fanfare gaat voorop. Een vaandel zo groot, dat het wapen en telefoonnummer van de band vanaf grote afstand is te lezen. Achter de vaandeldrager de muzikanten. Vervolgens lopen links en rechts de mannen die de grote brandende lampen dragen. Achter elkaar op een afstand die gelijk is aan de lengte van de troomkabel die de lampen onderling verbind. Tussen de twee lijnen lampendragers loopt de familie van het bruidspaar en daarachter het paard met bruidegom, of zoals nu, de koets met daarop het nieuwelijke stel. Als laatste rijd de truck met de aggregaat. Een vreselijk kabaal veroorzakend om de lampen brandende te houden. Dit is de stoet zoals hij vandaag zou moeten functioneren maar het loopt anders. De vaandeldrager loopt, volledig verzonken in z’n eigen gedachten, al dertig meter vooruit maar wordt gelukkig tijdig teruggeroepen door z’n maten. Vlak voor ons staat de groep muzikanten volop te spelen. Of ze voor het eerst samenspelen weet ik niet, maar krijg toch duidelijk de veronderstelling dat er een paar al met nummer twee bezig zijn terwijl het eerste net begonnen is. Ze lopen een beetje warrig door elkaar heen, steeds achterom kijkend of de koets met het bruidspaar wel volgt. Sommigen laten het instrument zakken, anderen raken het uit handen nadat spelende kinderen even willen rammelen met de tamboerein of sambaballen en een paar hebben zo’n plezier in hun werk dat nummer drie gewoon wordt ingezet.

Het duurt een kleine tien minuten voordat de band in z’n geheel operationeel is. De stoet kan eindelijk verder. Zie de koets met daarop het bruidspaar ons passeren, netjes naast elkaar zittend. Zij druk bezig om de kaarsjes op het dienblad op haar schoot brandende te houden, hij kijkend alsof zijn laatste uren getekend zijn. Ik weet niet of dat komt door de lampen die achtergebleven zijn door problemen met het aggregaat, of door de vrouw die van hogerhand voor hem is geregeld. Nee, het loopt duidelijk niet helemaal gesmeerd op deze eerste dag van een nieuwe periode. Toch zal allemaal zo moeten zijn. Het staat immers in de sterren geschreven.

Met Sunil heb ik vandaag afgesproken om hem nog een keer op te zoeken. Om samen naar de bank en de nieuwe accountant te gaan om zo de laatste strohalmen vlak te strijken. Gewoon omdat ik hier nu toch ben. Buiten dat heb ik de afgelopen dagen aan een contract gewerkt voor het samenwerkingsverband die Sunil en ik aan zijn gegaan. Als verduidelijking van de taakverdeling, de verantwoordlijkheden en een juiste financiële afhandeling. Niet dat een contract veel voorstelt in India maar meer voor het gevoel. Contractbreuk betekent hier een jarenlange procedure in de rechtzaal en daar zit ik niet echt op te wachten.

Voorlopig dus met een onderlinge overeenkomst. Mocht het echt dusdanig succesvol gaan worden dan zal ik verdere stappen ondernemen. Sunil heeft vrijwel nooit tijd vanwege zijn drukte met het familiebedrijf maar vanmiddag kunnen we eindelijk eens ongestoord in de showroom praten over de gang van zaken. Hij heeft alles volledig onder controle. Ondanks dat ik niet alle problemen kan overzien, heeft hij al zoveel onopgemerkt opgelost. Heeft respect voor mij omdat ik na zoveel jaar nog zo gemotiveerd bezig ben. Dat zal een keer uitbetaald gaan worden, daar geloofd Sunil heilig in en is ook de reden dat hij mij altijd zal ondersteunen waar mogelijk. Hij komt uit een goed nest, is misschien een beetje lui van aard, maar doet al het werk wat gebeuren moet, buitengewoon zorgvuldig. Iemand waar ik van op aan kan als het daadwerkelijk moet gebeuren. En daar gaat het uiteindelijk om. Met een lach op mijn gezicht stap ik in de riksja die me naar het station zal brengen. Nu ik hier klaar ben wil ik door naar Jodhpur. De weinige buitenlanders hier geven het voordeel dat ik alleen voor het loket sta waar alleen ouderen, militlairen en toeristen terecht kunnen. De ticket heb ik binnen enkele minuten in mijn bezit. Morgen vertrek ik. Om mijn verdere middag goed te besteden neem ik opnieuw een riksja, nu richting de fabrikant waar ik een maand geleden foto’s heb genomen. Had al veel informatie omtrent deze producten verwacht maar nog niets ontvangen. Nu dus op onderzoek uit om erachter te komen wat de reden daarvan is. Alleen foto’s nemen is namelijk niet in mijn belang. Na een uur met zijn boekhouder in gesprek te zijn geweest komt Navneet, de eigenaar, zelf het kantoor binnenlopen. Excuseerd zich voor al het oponthoud en zal de rest van de documenten zo snel mogelijk opsturen. Persoonlijk contact werkt altijd in je voordeel. Laat het dit keer ook zo zijn.

Terug bij het treinstation besluit ik nog even bij het appartement van Niru langs te gaan. Via de achterzijde van het station binnen tien minuten te bereiken. Aangekomen mijn gitaar gepakt en voor een half uurtje de wereld achter me gelaten. Ja, het geeft een goed gevoel. Nu ik Jaipur zal verlaten is het een groot vraagteken wanneer ik hier weer terug zal komen. Het is daarom een dag van afscheid nemen. Met deze wetenschap wandel ik langs Jacob Road waar ik nog een organisatie bezoek die projecten voor vrouwen ondersteunt en het café coffee day bij het hertenkamp. De afgelopen maanden zijn werkelijk omgevlogen. Nu alleen Jodhpur nog op het programma staat zit mijn trip in India er bijna op. Heb er nog geen moment spijt van gehad en heb de tijd ook hard nodig gehad om hier weer verder te komen, al is het een prettig vooruitzicht dat ik over ruim een week de reis in Nepal zal afsluiten. Als kers op de taart zeg maar.

De trein richting Jodhur verlaat om 12.20 het station van Jaipur. Tenminste, dat was de bedoeling. Ik ben een uur te vroeg op het perron maar krijg al snel op de digitale borden te zien dat de Marudhar Express pas om 15.05 zal vertrekken. Ik baal van de vertraging maar daar zal het niet bij blijven. Binnen korte tijd wordt het 16.05. Een beetje teleursgesteld zoek ik een wachtruimte op zodat ik me nog enigszins nuttig kan maken door wat werk te verrichten via mijn laptop. Krijg na een uur via de intercom te horen dat de trein pas om 17.35 zal aankomen. Iets waar ik absoluut niet vrolijk van word.

Het is uiteindelijk 18.30 wanneer de Marudhar Expres Jaipur verlaat. Was ik vorige week nog zo positief over het spoorwegennet, vandaag moet ik het bekopen. Een grote denkfout van mij want ik had dit kunnen weten. Het vertrekpunt van de Marudhar Express is namelijk Varanasi. Vijftien uur reistijd heeft deze trein er al op zitten. De kans dat deze op tijd aankomt op het laatste deel van de reis is vrijwel nihil. De loketbeambte had al gezegd dat er alle ruimte was en nu begrijp ik waarom. De meeste passagiers zijn in Delhi al uitgestapt en de wagons zijn voor slechts een klein deel gevuld. Ik lig direct weer horizontaal maar kan niet echt wegdutten vanwege de snijdende koude wind die door de ramen naar binnen komt. Probeer in een donkere coupe de trein in gedachten voort te duwen en ben blij wanneer ik om 01.00 uur uiteindelijk op de plaats van bestemming ben. Gaar van een lange dag wachten en onderweg zijn. Een kamer is geen probleem, slapen ook niet. Morgen een nieuwe dag.

Omdat de nachten nu aanzienlijk kouder worden slaapt het beter. Frisse lucht en weinig rumoer op straat zorgen voor een ideale nachtrust. Moet zelfs even nadenken waar ik ook alweer ben als ik wakker word. Het is rustig in het guesthouse en krijg Anil, de eigenaar niet te spreken omdat hij in nog geen velden of wegen te bekennen is. Dat is wat ik doorgegeven krijg van de jongens die er het restaurant op het dakterras runnen.

Geen van beiden spreken Engels en dus ben al snel onderweg voor een ontbijt bij het Om café waar Somboe nog steeds werkzaam is. Ben eigenlijk de hele dag aan het werk om de enorme informatiestroom te ordenen. Krijg Soham later in de middag nog wel te spreken maar maak geen aanstalte meer om op pad te gaan. We maken plannen voor de komende dagen en verder is het even goed zo. Verlang tijdig naar de slaapzak die me weer zoveel comfort gaat geven in de koude nacht die komen gaat. Dit verlangen wordt met veel plezier ingewilligd.

De dagen die volgen ben ik zeer actief. Ben met Soham vroeg onderweg naar een fabikanten ver buiten het centrum waar we de hele dag bezig zijn met het maken van productfoto’s en maak contact met enkele nieuwe mensen die iets voor ons zouden kunnen betekenen. Ook vallen er mensen af. Fabrikanten waarvan ik goede verwachtingen had, blijken nu toch te twijfelen. Het is zoals het hier iedere keer in Jodhpur gaat. Mensen zijn wantrouwend, uiterst voorzichtig en alleen als je er een muntje in stopt gaat het muziekmannetje spelen. Jodhpur is een stad waar ik ontzettend veel vandaan zou kunnen halen maar waar ik nog altijd op zoek ben naar de gouden sleutel.

Groot voordeel is dat iedereen hier van The Soul of India heeft gehoord. Vandaag zijn er weer een paar aan de lijst toegevoegd en over enkele dagen ga ik weer fotograferen. Langzaam komen er meer en meer producten in beeld. Met Santosh heb ik met regelmat contact en ook de nieuwe website krijgt steeds meer gestalte. Het verlangen om deze straks te gaan presenteren wordt steeds groter. Komende week is mijn laatste hier in India. Ik hoop vrijdag met een goed gevoel te vertrekken uit Jodhpur. Nog vijf dagen om hier alles goed af te ronden. Hoe dit zal verlopen…..jullie lezen het.

Eugen