Week 49 (1 dec. – 7 dec.) 2014

Na een goeie week begin ik mijn dag met masala chai bij een restaurant aan de Main Bazar. Een koffiekleurige kruidenthee zoals je die alleen in India vind. Het is nog rustig op straat. Hier en daar beginnen mensen hun winkel te openen nu de klok al ruim over negenen staat. Ondanks de aangename temperatuur dragen velen warme kleding en dikke sjaals. Iets wat op dit moment in grote hoeveelheden wordt aangeboden in de Main Bazar. Het mag dan winter zijn, de temperatuur in Delhi lijkt niet verder te willen zakken dan 12 tot 15 graden. Met het zonnetje steeds sterker doorkomend loopt deze snel op naar nog aangenamere warmte. Bij mij aan tafel zit Simon. Een man van veertig, afkomstig uit Londen. Hij werkt er voor een koeriersbedrijf en zodra hij genoeg geld bij elkaar gespaard heeft, knijpt hij er tussenuit. Nu dus alweer voor het 25ste jaar.

Mevrouw de heilige koe

Simon is werkelijk zo gek aan deur. Heeft nu wel een vriendin maar zit toch liever in de pub om er een zootje onzin te verkopen aan een paar oude mannen die er nog vaker vertoeven dan hij zelf. Simon is overal al geweest. Noem een land of hij heeft er rondgezworven. Zijn nieuwe vriendin dacht dat hij een geintje maakte toen hij haar vertelde dat zijn spaarpot bijna vol genoeg was. Tijd om te vertrekken. Pas toen zijn koffer gepakt was besefte ze dat hij dit keer geen onzin verkocht. Helaas pindakaas en weg was hij. Ik leg dubbel om zijn verhalen. We hebben het ook over opvallende verschijnselen met betrekking tot de vele reizigers die hier komen. De groep die zich direct anders gaat kleden zodra ze in India aankomen. In bosjes lopen ze hier rond. Gekleed als misplaatste hippies. Als een soort bevrijding stappen ze uit het keurslijf waartoe ze in het land van afkomst waarschijnlijk gedwongen worden om te leven. Voor enkele maanden mogen ze zich vrij voelen in al hun bewegingen. Eigenlijk een trieste constatering. Simon, gekleed alsof hij morgen naar een vakantiepark gaat op de Veluwe. Eigenlijk opvallend goed verzorgt voor een reiziger, op z’n gebit na dan. Hij begon dit onderwerp aan te kaarten en ik ga hier volledig in mee. Ook omdat hij nog geen druppel heeft gedronken. Bijzondere mensen lopen hier rond, in alle opzichten.

Moskee in old city Jaipur

In Delhi heb ik ook een afspraak met Santosh, een inmiddels goede vriend afkomstig uit het zuidelijk gelegen Hyderabad. Hij verzorgt mijn website en omdat er teveel problemen zijn met de huidige software heb ik besloten om de hele site op zijn kop te gooien. Zoals eerder al aangegeven, dit is een reis van vernieuwing. Om hem te spreken reis ik richting Gurgaon. Het nieuwe zakelijke centrum aan de rand van Delhi. Ben vroegtijdig onderweg met de metro en weet de plaats van bestemming binnen een uur te bereiken. Vandaag moet er veel worden besproken. Dit is de enige mogelijkheid om hem persoonlijk te spreken voordat hij terug naar huis gaat en dus moeten er uren gedraait worden. Al enige tijd zijn we op zoek naar een nieuw logo en de hele lay out van de website moet gemoderniseerd worden. Veel werk waarover we via skype al diverse keren contact hebben gehad. Net bij het verlaten van het Huda City Centre metrostation in Gurgaon zie ik Santosh me al tegemoet lopen. Het is een weerzien na enkele jaren. Dat persoonlijk contact boven alles gaat blijkt uit de progressie die we maken. Ongestoord werken we  uren in een ruimte binnen het kantoor van een van zijn klanten die er een heel team heeft zitten om zijn e-commerce bedrijf te promoten. Ongeveer vijftien mensen fungeren als een soort “call center” om edelstenen aan de man te brengen. En dat schijnt aardig te lukken als ik zo om me heen kijk. Binnen een half jaar een enorm succes. En dan te bedenken dat ik al jaren onderweg ben. Ik hoop het ooit te begrijpen. We lunchen met het hele team in het restaurant van een nabijgelegen ziekenhuis en na nog enkele uren te hebben gewerkt zit ik om 18.00 uur in de metro terug naar het centrum. Een waardevolle werkdag zit erop. Alles is doorgenomen waardoor we binnen korte tijd de vernieuwde website kunnen presenteren. Een website waarbij we ons direct gaan richten tot winkeliers en groothandels en welke zal dienen om consumenten door te verwijzen naar mogelijke afzetkanalen. De resultaten zullen jullie snel onder ogen krijgen.

Nieuwe logo The Soul of India

De dagen in Delhi slijten snel volgens een vaste routine. Ontbijten op het dakterras van het Hare Rama guesthouse, wandelen richting Connaught place om er te werken aan alle mails en toegestuurde informatie van fabrikanten en laat in de middag terug naar de Main Bazar. Enkele dagen geleden ontmoette ik er de Franse Olivier. En man van ruim vijftig met een bourgondische inslag zoals je die kunt vinden in kleine Franse dorpjes. Zittend aan een wijntje, stokbroodje enz. Gekleed in een bermuda en luchtig blousje. Een echte levensgenieter zeg maar en zo leeft hij ook. Olivier heeft zijn gezin voor een maand achtergelaten om weer even dat gevoel te hebben om vrij te zijn. Heeft in zijn jonge jaren veel gereist en handel bedreven in Mexico maar sinds zijn huwelijk is alles rustiger geworden. Had ook de behoefte niet meer. Tenminste, tot voor kort. Jarenlang heeft Olivier goed geld kunnen verdienen in de antiekhandel en heeft daardoor een leuke vakantiewoning kunnen kopen, vlakbij zijn huis, op zo’n honderd kilometer van Toulouse. In een gehucht bestaande uit slechts enkele huizen maar met een prachtige omgeving. Gedurende het zomerseizoen verhuurt hij de woning aan vermogende toeristen en het enige wat hij doet is het schoonhouden van het zwembad en het maaien van het gras. Je zou zeggen dat menig mens met hem zou willen ruilen. Toch voelt Olivier zich niet helemaal gelukkig. De wintermaanden zijn oersaai en haast deprimerend en nu de economie tegenzit en het dit afgelopen seizoen veel heeft geregend, blijven reserveringen voor het komende jaar uit. Hij heeft duidelijk bedenktijd nodig gehad over hoe verder te gaan. Nu dus aan de chai in de Main Bazar. Net terug van vier weken toeren door Rajasthan op een gehuurde Royal Enfield, de Harley Davidson van India.

Traditioneel Rajasthan

Met een grote glimlach zit hij tegenover me. Na jarenlang touwtrekken binnen het gezin heeft hij dan eindelijk zijn wens in vervulling laten gaan. Over twee dagen zal hij weer terugvliegen naar de armen van zijn vrouw en twee dochters. Zijn koffer inmiddels overladen met cadeautjes. Want dat is wat het gevoel hem ingegeven heeft. Hij weet weer wat het waard is om te hebben wat hij bezit. Ik weet zeker dat deze tijd in India hem heel veel goeds zal brengen. Mooi om dit soort mensen te leren kennen.

Door alle gesprekken met Olivier ben ik alleen mezelf enigszins vergeten. Normaal eet ik altijd in degelijke restaurants maar omdat we zo in gesprek waren en ik het moment wilde vasthouden, besloot ik kip van het spit te eten bij hetzelfde restaurant langs de weg. Gedurende de nacht begon ik echter maagkrampen te krijgen en moest ik het meerdere keren ontgelden. Ik dacht dat het vanmorgen beter zou gaan en probeer met licht voedsel iets in mijn maag te krijgen maar alles ligt binnen korte tijd weer in de toiletpot. Ik ben er letterlijk en figuurlijk ziek van want ik heb voor vandaag een treinticket naar Jaipur. Blijf voor enkele uren op mijn kamer en eet niets meer in de hoop dat ik de reis goed weet door te maken. Vroegtijdig begeef ik me naar het metrostation maar voel me futloos. De energie die de afgelopen tijd in overvloed aanwezig was is volledig verdwenen. Moet met regelmaat even stoppen om uit te puffen en heb alle nog aanwezige kracht nodig om een plek te bemachtigen tussen de opdringerige mensenmassa in de metro. Het zweet druipt langs mijn gezicht maar ik moet nog even volhouden. Na nog een keer te moeten overstappen sta ik uiteindelijk bij het metrostation van Chandi Chowk. Nu alleen nog naar de uitgang die leid tot het Old Delhi station. Een brede betonnen trap naar de oppervlakte waaraan geen eind lijkt te komen. De vijftien kilo baggage lijkt ineens zoveel zwaarder. Het enige positieve is dat de Ashram Express al bij perron 3 staat en ik, ondanks dat de trein pas over een uur vertrekt, terecht kan in coach S3, seat nr 51.

Bussen rijden om de paar minuten

Lig binnen enkele minuten volledig uitgeblust op het bovenste bed. De plastic zak die ik uit voorzorg in mijn zak had gestoken heb ik gelukkig nog niet nodig gehad. Ik ben zo moe dat ik tijdens de zes uur durende treinreis maar half beleef. De drukte in de coupé volledig naar de achtergrond verdrongen en niets dat me werkelijk kan storen. De aankomst op het station van Jaipur voelt als een overwinning. De plastic zak nog steeds ongebruikt als teken dat mijn maag zich goed heeft weten te houden. Neem een riksja en sta om 21.00 uur voor de receptie van het Pink Sun hotel waar Yasir alle medewerking verleent. Alle registratieformulieren komen morgen wel en ik krijg de beste kamer op de derde verdieping. Ik sluit er de deur en ga heel snel verder met waar ik in de trein al mee begonnen was….slapen.

Ik voel me iets beter na een redelijke nacht. Toch heb ik nog weinig energie. Ben vrijwel de hele dag op mijn kamer. Pleeg enkele telefoontjes om mensen te laten weten dat ik er ben maar verder laat ik alles voor wat het is. Wandel alleen naar naar het nabijgelegen Evergreen restaurant om toch maar iets van eten binnen te krijgen maar krijg al snel signalen dat voedsel nog niet aan mij besteed is. Het vreemde is dat ik wel meer energie begin te krijgen terwijl mijn maag nog aan alle kanten tegenspartelt. Afgelopen nacht moest ik het weer ontgelden. Heb zolang op het toilet gezeten dat ik het bijna wel drie keer opnieuw had kunnen betegelen. Pas tegen de ochtend val ik in slaap en word om 10.00 uur opgeschrikt wakker. Redelijk fris, dat gelukkig wel maar moet nodig op pad. Ik had Sunil gisteren gebeld dat ik vandaag zou komen en dus gebeurd dat ook. Eet een paar bananen en laat me op weg naar de showroom eerst bij een drogist afzetten om de nodige medicijnen in te slaan, hopende dat deze snel zullen werken om oncomfortabele situaties te voorkomen. En dat gaat eigenlijk wonderbaarlijk goed. Weet me goed staande te houden en bezoek de bank en de nieuwe accountant nogmaals om er de laatste zaken af te ronden.

Oude poort in de oude stad Jaipur

Het had niet echt gehoeven maar nu ik hier ben wil ik zoveel mogelijk mijn gezicht laten zien. Weet op het eind van de dag zelfs weer vast voedsel tot me te nemen. Mijn maag lijkt meer tot rust te zijn gekomen. Het is ook wel weer even mooi geweest zo. Ondanks dat ik niet veel tijd heb verloren ben ik blij dat deze dagen achter me liggen. Hoe anders was het vorige week. Ook dit hoort bij het reizen door India. Het is mijn eigen fout geweest door onoplettend te zijn met het voedsel wat hier aangeboden wordt en mijn maag me duidelijk terecht heeft gewezen. Het positieve is dat ik op dit moment zo goed als herstelt ben en van Santosh te horen heb gekregen dat er goede resultaten zijn geboekt met betrekking tot de website. Na de meeting in Delhi afgelopen maandag is hij met zijn team hard aan de slag gegaan en zal me de komende dagen meer laten zien. Zelf is hij zeer enthousiast. Ik laat me verassen. Een geruststelling; “De Boer is back!” Hoe het me de komende week zal vergaan…..jullie lezen het.

Eugen

No Comments

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.