On Tour richting Italië (31 juli – 16 aug 2021)

On Tour richting Italië (31 juli – 16 aug 2021)

Vanwege corona al een lange tijd niet naar India kunnen reizen. Ga eigenlijk weinig in de zomermaanden op pad maar het wordt hoognodig tijd om weer iets avontuurlijks te ondernemen. Heb veel buiten Europa gereisd maar heb van dit deel van de wereld nog eigenlijk veel te weinig gezien. Tijd voor een inhaalslag. Met de auto wil ik een rit maken door Duitsland, Oostenrijk, Italië en Zwitserland. Een reis van vele kilometers waarmee ik mijn oude VW-bus niet wil lastigvallen. Deze heeft zijn kilometers gemaakt en de uitlaatgassen voldoen niet meer aan de gewenste milieueisen waardoor hij de komende weken op stal mag blijven staan. Een comfortabele Audi A3 zal zijn plek innemen. Op zaterdagochtend 31 juli is het dan zover. Ga nog even langs bij mijn broer Peter die jarig is en vervolg mijn weg aan het eind van de ochtend. Het weer is redelijk. Bewolkt maar droog en af en toe komt het zonnetje tevoorschijn. Zodra ik de grens met Duitsland nader begint voor mij het echte vakantiegevoel. Verwacht er wat oponthoud vanwege de uitgebreide coronamaatregelen die er in Duitsland gelden. Moest mij online registreren en opgeven welke dag ik de grens over wilde maar veel zie ik er niet van terug. Het is als een doodnormale reis zoals ik die in de afgelopen jaren wel vaker gemaakt heb naar Berlijn. Mijn eerste bestemming ligt namelijk weer in die richting. Mijn goede vriendin Katrin heeft enkele maanden geleden een huis gekocht in Dobis bei Wettin, een dorp vlak boven Halle en daar zal ik de eerste dagen doorbrengen. Na zo’n lange tijd in een vertrouwde omgeving te hebben doorgebracht is dit werkelijk een verademing. Deze oostelijke route is minder druk dan richting het zuiden van Duitsland en het glooiende landschap geeft een gevoel van ruimte en vrijheid. Tegen het eind van de middag bereik ik de afslag die me naar mijn bestemming zal leiden en niet veel kilometers later zie ik het dorp in de verte al liggen, schilderachtig verscholen tussen de groene bomen die de heuvel begroeien.

This image has an empty alt attribute; its file name is 20210731_170350-3-1024x768.jpg
Het dorpje Dobis bei Wettin verscholen tussen de begroeide heuvels.

Passeer een veld met zonnebloemen dat als een warm welkom voelt en rijd langzaam het dorp binnen waar het uitzonderlijk rustig is. Het is geen doorgaande weg en dus komt er vrijwel alleen bestemmingsverkeer. En dat is duidelijk te merken. Dobis heeft zo’n tweehonderd inwoners waarvan de meesten kunstzinnige mensen zijn. Een ideale plek om inspiratie te krijgen, zo is mijn eerste indruk. Omdat ik het adres niet kan vinden, vraag ik het aan de man die blootvoets aan komt lopen. “Bij wie moet je zijn?”, wordt mij vriendelijk gevraagd en wanneer ik de naam Katrin Busching laat vallen is het meteen duidelijk. Ik moet terug en dan de heuvel op. Zo gezegd, zo gedaan. Aangekomen zie ik een prachtig oud huis met een kleine binnenplaats en ietwat vervallen schuren. Allemaal niet perfect maar het past in de uitstraling van het dorp en de nieuwe bewoonster. De deur is los maar verder zie ik niemand. Geef mezelf een rondleiding, open de fles wijn die ik meegenomen heb en vul enkele glazen die ik in de keuken vind. Zit heerlijk in het zonnetje op het terras aan de achterzijde wanneer ik enkele stemmen hoor. Het zijn Katrin en haar goede vriendin Carla uit het zuidelijke Ingolstadt. Ook zij is hier om een paar dagen bij te komen. Het is een goed weerzien met Katrin. Ruim anderhalf jaar geleden heb ik haar voor het laatst gezien maar ze is niets veranderd. Mooi om te zien dat het zo goed met haar gaat. Wanneer we net de eerste slok wijn hebben genomen beginnen de klokken te luiden van het kleine houten kerkje welke net iets hoger op de heuvel achter het huis van Katrin staat.

Ouderwets klokkenluiden, het is weer eens iets anders.

We moeten direct naar boven, zo zegt Katrin. Iedere zaterdagavond om 18.00 uur wordt de klok geluid door twee mannen uit het dorp en dit is de kans om het kerkje te bezichtigen. Via de stenen trap vlak achter haar huis bereiken we binnen enkele minuten de ingang en niet veel later sta ik aan een touw te trekken om een van de klokken in beweging te houden zo heeft Katrin geregeld. Normaal zou dit niet zomaar kunnen maar hier is alles mogelijk zo krijg ik te horen. Hoe bijzonder kan mijn verblijf hier beginnen! De wijn smaakt later nog lekkerder en over eten hoeven we ons geen zorgen te maken. Buurvrouw Felice en haar nieuwe vriend Tinman die sinds de verjaardag van Katrin enkele weken geleden aan elkaar gekoppeld zijn, zijn ook uitgenodigd. De verliefde zeventigers zullen de maaltijd voorbereiden. Aangenaam gezelschap waarbij mijn Duits aardig op proef wordt gesteld. Ik heb wel eens een cursus Duits gevolgd via internet maar dat gaat me vandaag niet redden. Daarnaast merk ik dat de 640 kilometer die ik vandaag heb afgelegd het lastig maken om me volledig te focussen. Geniet van het eten en de drank die in overvloed aanwezig is. Wijn, bier en whisky komen langs en weigeren heeft geen zin. Er wordt iets gevierd en goed ook. Frau Busching, zoals ik haar gekscherend noem, heeft de regie ook hier volledig in handen. Tinman had trouwens al snel in de gaten dat er een gastoptreden was vanmiddag. Het ongelijke klokkenspel heeft mijn aanwezigheid duidelijk verraden.

Na een goede nacht kom ik beneden waar Katrin al bezig is om koffie te maken. We nemen de koffie mee naar het hoger gelegen kerkje waarvoor een houten bankje staat. Zittend genieten we van de stilte en het prachtige uitzicht over het heuvelachtige landschap. Met een zacht opkomend zonnetje werkelijk een verademing. Met Katrin praat ik over de vergane jaren en alles wat ons is gegeven. Ontmoette haar ongeveer 10 jaar geleden in India en sindsdien zijn we altijd contact blijven houden. Een pure vriendschap die ontzettend veel moois heeft gebracht en hopelijk ook in de toekomst zal brengen. Inmiddels heeft Carla ons ook gevonden en lopen we even later de trap af, terug naar het huis om te ontbijten. Een prachtig begin van deze dag. Omdat Katrin veel in Berlijn is vanwege haar werkzaamheden in het theater moet er nog veel om huis gebeuren. Het gras moet nodig gemaaid en de druiventakken hebben zoveel nieuwe scheuten dat deze gesnoeid moeten worden. We helpen de ijverige Katrin met haar werkzaamheden maar pak, op haar advies, in het begin van de middag de oude mountainbike uit de schuur. Het moet een ontzettend mooie route zijn naar Wettin, een dorpje op zes kilometer van Dobis. Het fietspad slingert langs de rivier de Saale waaraan ook Dobis gelegen is. Het zijn mooie kilometers waarbij ik vrijwel niemand tegenkom. Alleen enkele Duitse fietstoeristen die deze route afleggen als onderdeel van de Saale route die naar Hamburg leid. We koken en eten samen zodra ik terug ben en genieten van de zwoele avond op het terras aan de zijkant van het huis. De avond vult zich met interessante gesprekken over theater en cultuur en mijn project omtrent creativiteit wat ik jaren geleden ben opgestart. Wanneer ik ’s avonds een rondje loop door het dorp is het donker en muisstil. Alleen de straatlantaarns en enkele verlichte vensters geven me te kennen dat hier mensen wonen. Ik kan er werkelijk van genieten dat dit soort dorpjes nog bestaan. Een gevoel van terug in de tijd. Hoe bijzonder kan het zijn.

This image has an empty alt attribute; its file name is 20210801_084851-1-1024x768.jpg
Prachtig uitzicht vanaf het bankje bij de kerk.

Zit alweer vroeg op het bankje bij het kerkje op de heuvel maar lang van de rust kan ik niet genieten. Word geroepen door Carla en Katrin die naar me op zoek zijn. Ze staan klaar in badkleding en willen gaan zwemmen in de rivier. Nu ben ik eigenlijk geen koud water zwemmer maar besluit mee te gaan. Lopen over een smal paadje langs maïsvelden, steken het fietspad over en wandelen de laatste honderd meter door het gras richting de bomen die langs de rivier staan. Op een kaal stukje zie ik drie klapstoelen staan. Krijg te horen dat we hier onze handdoeken en slippers achterlaten en even terug moeten lopen. Ik verwacht een paar meter maar het blijkt ruim een kilometer te zijn. Blootvoets over het fietspad welke ik gisteren nog bereden heb. Kan er wel om lachen, zoals ook de fietsers die ons tegemoet komen. Alles vanwege de stroming, zo merk ik later wanneer we het water in gaan en ons door de rivier laten meevoeren. We zwemmen binnen een kwartier de afstand terug naar de klapstoelen die op ons staan te wachten. Een frisser begin van de dag had ik me niet kunnen wensen. Carla gaat rond de middag terug naar Ingolstadt en Katrin en ik gaan op bezoek bij Lick. Ze woont al jaren hier in Dobis en is de onderbuurvrouw van Katrin in het appartementencomplex in Halle. Vandaag wordt ze 70 jaar. Helaas is ze nog niet in de stemming om een groot feest te vieren. Vier jaar geleden is haar man Uli overleden en daar heeft ze nog steeds heel veel verdriet van. Ik heb ze destijds samen meegemaakt. Een ontzettend leuk en artistiek koppel waar ik diverse wijntjes mee heb gedronken toen ik daar met Katrin op bezoek was. Ze woont op een paar honderd meter afstand. Ondanks dat het niet gevierd wordt zouden we even langs gaan. Een bijzondere ontmoeting met de toch stralende Lick. Ook haar buurvrouw Anke is aanwezig. De koffie en taart staat op tafel maar eerst gaat een fles prosecco open om het toch nog enigszins een feestelijk tintje te geven. Er wordt veel gelachen en merk dat mijn Duits met de dag beter wordt. Natuurlijk klopt er grammaticaal helemaal niets van, maar ze begrijpen me. Tenminste, zo doen ze me geloven. Voor een paar uur houden we elkaar gezelschap en rijden op het eind van de middag richting Halle. Ze moet op 19.00 uur haar regisseur Zigfried ophalen van het treinstation. De komende dagen zullen ze gaan werken aan een eerste opzet voor een theater voorstelling in Kiel die later dit jaar in première zal gaan.

Ontbijten in de tuin
Ontbijten in de tuin

Alvorens we naar het station rijden gaan we naar het appartement van Katrin in een prachtige oud en statig pand vlakbij het centrum. Ze heeft een maquette gemaakt van het decor en die wil ze laten zien. De 75 jarige Zigfried komt net naar buiten gelopen zodra we het stationsplein oprijden. Lange grijze haren en een beetje moeilijk lopend verraden dat hij enige tijd geleden een hartinfarct heeft gehad. Zijn evenwicht laat te wensen over en heeft hem ouder gemaakt dan hij is. Desondanks gaat hij weer beginnen aan een nieuwe theaterproductie. Een interessante man die al veel heeft beleefd zo wordt me duidelijk in de avonduren wanneer de flessen wijn worden aangerukt. Zigfried woont samen met een goede vriendin van Katrin die twintig jaar jonger is dat is begrijpelijk niet altijd eenvoudig. Het is mijn laatste avond in Dobis. Zal morgenvroeg richting het zuiden rijden waar ik een Airbnb heb gevonden in Mauern. Een dorpje in Oostenrijk vlakbij de Brennerpass, de grote doorgangsroute die Oostenrijk en Italië verbind.

This image has an empty alt attribute; its file name is 20210801_103439-3-768x1024.jpg
De binnenplaats begroeid met druiven en bloemen. Op de achtergrond het kerkje.

Begin aan mijn laatste ontbijt op de knusse binnenplaats die vol staat met bloemen en planten. De zon schijnt heerlijk bij een 26 graden en het gezelschap is bijzonder aangenaam. Na een paar prachtige dagen hier in Dobis neem ik afscheid van Katrin en Zigfried. Zij zullen naast hun werkzaamheden ook  genieten van de jarenlange vriendschap die ze hebben opgebouwd. Na een laatste zwaai naar Katrin verlaat ik Dobis en vervolg mijn weg naar het zuiden. De kilometers gaan ongemerkt voorbij. Naarmate ik steeds zuidelijker rijd in de richting van München wordt het landschap steeds mooier. De brede wegen volgen het glooiende landschap in een vloeiende beweging. Alles klopt gewoon. De audi rijd als een zonnetje en met muziek via spotify uit de goede geluidsinstallatie krijg ik het gevoel van ongekende vrijheid. Wat kan autorijden dan toch mooi zijn. Passeer na vijf uur rijden Ingolstadt, de woonplaats van Carla, niet ver van München vandaan. Pak de drukke ringweg rond de hoofdstad van de provincie Bayern en nader al snel de Oostenrijkse grens. Het klinkt misschien gek, maar het is de eerste keer dat ik per auto dit land bezoek en vind het daarom misschien ook wel extra bijzonder. Het is een gevoel van iets nieuws ervaren terwijl het daadwerkelijk natuurlijk weinig voorstelt. Wanneer ik de grens passeer blijkt dat ook. Ik had het idee dat Oostenrijk nog een aardig groot land was maar de afstand naar Innsbruck is redelijk snel afgelegd en ook de afstand naar Mauern bij de grens is nog slechts vierentwintig kilometer. Had me ingelezen over deze Brennerpass en het moet heel bijzonder zijn via deze route Italië binnen te rijden. Moet echter nog even geduld hebben want bij Steinach verlaat ik de snelweg om bij mijn Airbnb in Mauern te komen. Een authentiek Oostenrijks huis op de rand van een bebost gebergte. zoals ik me had voorgesteld. Maria, waarmee ik vanmorgen al contact heb gehad, staat in de deuropening te wachten. Een vrouw van mijn leeftijd, beetje alternatief gekleed met lange sluike zwarte haren. Ze leid me direct naar de bovenverdieping waar ik kan beschikken over een ruime kamer, volledig ingericht en met een balkon van waar ik in de verte uitzicht heb op de vele pijlers die deze economische slagader, zoals de Brenner Strasse wel genoemd mag worden, op grote hoogte dragen.

This image has an empty alt attribute; its file name is 20210803_200856-1024x768.jpg
Het Oostenrijkse Mauern met op de achtergrond de Brenner Strasse.

Heb de kamer voor twee nachten geboekt zodat ik ook nog iets van deze omgeving kan bekijken. Maria laat me verschillende activiteiten zien aan de hand van kaarten en laat me verder mijn ding doen. Eerst maar eens iets eten. Wandel het steile en slingerende bergweggetje naar beneden en kom terecht in het dorpje Steinach dat er verlaten bij ligt. Winkels zijn gesloten en van enig vertier is geen sprake. Hotel Wilder was een goed adres om te eten, had Maria gezegd. Volgens mij ook het enige dat open is. Stap er naar binnen en begeef me naar het restaurant. Een verouderd en arm interieur met slechts een paar tafels gevuld met gasten. Ga aan een tafeltje zitten en hoor de gastvrouw iets aan het gezin vragen dat even verderop zit. In het Nederlands wel te verstaan. Hoe is het toch mogelijk. Hoeveel kilometers moet je rijden om eens geen Nederlanders tegen te komen. Het eten daartegen is buitengewoon goed. Loop later op de weg terug nog even langs het kleine kerkje dat iets verder naar boven Mauern op een plateau is gebouwd maar laat deze dag verder voor wat het is.

Wil vandaag een lange wandeling maken maar het weer ziet er niet goed uit. Het regent en het ziet er niet naar uit dat het voorlopig zal stoppen. Er ziet niets anders op dan mijn dag hier vol te maken. Ga rond 8.30 naar beneden voor ontbijt waar Maria me opgewekt goedemorgen zegt zodra ik de deur naar de keuken open. Schuif aan de tafel die gedekt is met een overvloed aan etenswaar. Zo slecht is het begin van deze dag dus niet. Raak in gesprek met Maria, werkzaam in een internaat in de buurt van Innsbruck waar ze ´s nachts de boel in de gaten houd. Nu deze vanwege vakantie gesloten is kan ze de vele gasten beter ondersteunen, al zijn het wat mindere tijden vanwege corona. Ze heeft veel minder boekingen van Aziaten en Amerikanen die wegblijven uit Europa. Ik zou nog een nacht blijven maar Maria geeft aan dat hier blijven verspilde tijd is. Het weerbericht spreekt boekdelen en wandelen in de regen is geen aanrader. Ik zou gewoon mijn reis moeten vervolgen en die boeking laten vervallen, zo geeft ze zelf aan. Voel me een beetje schuldig maar eigenlijk doe ik dat inderdaad het liefst.  Pak binnen korte tijd mijn bagage en neem afscheid van Maria die ik dankbaar ben voor haar meelevendheid. Nu de laatste 12 km naar de grens en dan richting Florence, mijn volgende bestemming.

This image has an empty alt attribute; its file name is 20210804_101635-1024x768.jpg
Vlak voor de Italiaanse grens nog even tanken.

De kortste route is door het dal en vlak voor de grens de snelweg weer oprijden. Precies zoals maria had gezegd. Het is de laatste oprit voor de grensovergang. Na enkele honderden meters zie ik het bord Italia verschijnen en ben ik de Brennerpass gepasseerd. Het zal nog enkele uren duren voordat ik de bergen van Zuid Tirol, zoals dit deel van Italië wordt genoemd, achter me laat en het vlakke land rond Milaan bereik. Een stuk saaier maar wel gunstiger om snel veel kilometers af te leggen. Het weer is inmiddels omgeslagen. De zon begon al snel te schijnen zodra ik het bergachtige gebied achter me liet. Heb alleen nog geen idee waar ik vanavond zal slapen en zoek daarom een geschikte parkeerplaats om dit te gaan organiseren. Ik ben er al een aantal voorbij gereden want ze veel te klein en daarom al snel overvol met vakantiegangers die naar het zuiden rijden. Via de Airbnb app vind ik een kamer in de wijk Brozzi, even buiten het centrum van Florence. Roberto geeft via mail te kennen dat ik een uur van te voren een bericht moet sturen zodat hij voldoende tijd heeft om me de sleutel te komen overhandigen. Het is druk rondom Florence. Daarnaast zorgen de werkwerkzaamheden voor files waardoor de laatste kilometers nog het zwaarst zijn. In een buitenwijk van Florence vind ik het appartement waar een kamer vrij zou moeten zijn. De foto´s zagen er veelbelovend uit maar de buitenkant ziet er vervallen uit. Voordeel is wel dat ik hier mijn auto vlakbij kan parkeren zonder enige kosten. Iets wat in en rondom Florence vaak problemen oplevert zo las ik op internet. Na enige tijd komt een zwarte auto aanrijden en herken de man die op de foto stond. Het is de beheerder Roberto en zijn vrouw. Een kleine pittige dame, opgedirkt, op hoge hakken en met een grote zonnebril. Ze heeft duidelijk de broek aan. Buiten dat spreekt Roberto geen Engels en dus ben ik volledig aan haar overgeleverd. Ze geeft me de sleutels en legt me het een en ander uit maar omdat ook haar Engels te wensen overlaat moet ik het veel met gebaren doen. Toch hebben we vreselijk gelachen. Het appartement is al een jaar geleden opgeknapt en ingericht maar nog vrijwel ongebruikt vanwege corona. Alles is er maar aan de inrichting is weinig aandacht besteed. Ik red het ermee. Neem afscheid van het opgelaten stel en loop richting het centrum. Het is 18.00 uur en de zes kilometer moet in een uur af te leggen zijn. De warmte en de route die ik moet lopen langs een drukke weg maken de wandeling minder aangenaam dan gehoopt. Er rijden regelmatig bussen hadden ze gezegd en bij enig navraag hoor ik dat ik nummer 35 moet hebben. Wacht bij een van de haltes en laat me door een bus naar het centrum rijden. Mondkapjes verplicht en de eerste meters voor in de bus zijn afgebakend met een rood-wit lint. Enig contact met de chauffeur moet worden vermeden, dat is duidelijk.

This image has an empty alt attribute; its file name is 20210805_192759-768x1024.jpg
Het centrale plein met de Kathedraal van Florence als middelpunt.

Normaal kun je een kaartje kopen in de bus maar dat is nu dus niet mogelijk. Er wordt ook niet naar gevraagd en stap ik zonder gemaakte kosten uit zodra deze zijn eindpunt heeft bereikt. Je kunt op de stations een bus ticket kopen waarmee je 90 minuten lang kan reizen. Zo werd me door een jongen in de bus uitgelegd. Deze moet je in de bus afstempelen in de automaat die er hangt zodra je instapt. Onderweg naar het centrum zie ik een ticket automaat staan. Koop er meteen drie met behulp van een Afrikaanse jongen die me al een tijdje heeft zien worstelen met het apparaat en wandel in vijftien minuten naar het centrum. Ik ben werkelijk onder de indruk van de schoonheid van de Kathedraal en de smalle straten met de hoge panden in oude Italiaanse stijl. Nu de zon langzaam ondergaat geeft het zachte avondlicht een prachtige reflectie op het witte marmer wat veel is gebruikt in deze immense bouwwerken. Ik wil niet al te laat terug want ik heb geen idee hoe de bussen terug rijden. Loop het stationsgebouw binnen en krijg er wat informatie van de twee mannen achter het loket die elkaar verbeteren in hun allerbeste Engels. Moet terug naar waar ik ben uitgestapt, opstapplaats Puccini genaamd en wederom bus 35 in de gaten houden. De man op het station heeft opgeschreven bij welke halte ik er dan weer uit moet. Zodra de bus arriveert en instap loop ik meteen naar voren tot aan het rood witte lint die me op afstand houd. Roep luid de halte waar ik eruit wil en gebaar of hij me even een seintje wil geven. Hij roept wel iets terug in het Italiaans maar echt ver kom ik er niet mee. Een dame halverwege de bus heeft mijn roep om hulp gehoord en kan me in het Engels helpen. Ga bij haar zitten en krijg alles keurig uitgelegd. De oudere blonde dame die voor ons zit moet er bij die halte ook uit, zo laat ze blijken. Als ik haar dus in de gaten houd moet het goedkomen. Ik moet zeggen dat Italianen ontzettend behulpzaam zijn. Tot dusver alleen maar positieve ervaringen. Dan ontstaat er een woordenwisseling tussen twee mede passagiers. Een man en een vrouw die elkaar bijna in de haren vliegen, tenminste zo klinkt het. Zij heeft geen mondkapje voor en eigenlijk zou de chauffeur haar uit de bus moeten zetten, zo is me inmiddels wel bekend. De oudere blonde dame begint zich er inmiddels ook mee te bemoeien. Terwijl ze tekeer gaat kijkt ze mij aan alsof het allemaal mijn schuld is. Een ding is zeker, Italiaanse dames zijn niet voor de poes. Waarschijnlijk klinkt het allemaal heftiger dat het in werkelijkheid is, maar toch. Zelfs wanneer we de bus verlaten bij halte Pistoiese 114 is ze nog aan het morren, wijst me een richting aan en vervolgd haar weg. Ik word nog even begeleid door een vrolijke Italiaan die zijn ommetje heeft gemaakt en loop de laatste 50 meter naar het appartement. Wat een prachtige dag weer.

This image has an empty alt attribute; its file name is 20210805_110522-1024x768.jpg
De bekende brug over de Arno nabij het Uffizi museum.

Had Roberto gevraagd wat ik echt zou moeten bezichtigen in de stad en dat bleek het Uffizi museum, gelegen aan de rivier de Arno die de stad doorkruist. Neem wederom de bus en ben tijdig in het centrum waar het nog rustig is. De zon schijnt aangenaam als een prachtig begin van deze dag. Mensen beginnen aan hun ontbijt op een van de vele terrassen terwijl ik langs de kathedraal richting het museum loop. Er staat al een rij van zeker twintig meter voor de kassa. Twijfel even maar besluit toch maar aan te sluiten. Haat wachten maar deze kans wil ik me niet laten ontnemen. Sta in de rij achter een jong Duits stel waarmee ik het goed kan vinden. Afkomstig uit de omgeving van München en nu voor een week in Florence. Hadden een slechte ervaring gehad in Milaan waar de achterruit van hun auto was ingeslagen maar gelukkig niets kostbaars kwijtgeraakt. Pratende vort verstrijkt de tijd en na een uur kan ik dan eindelijk naar binnen. Gezien de vele veiligheidscontroles die er zijn moet het wel erg bijzonder zijn. Het monumentale pand in Romaanse stijl met zijn binnenplein en vele zuilen ziet er indrukwekkend uit. Binnen staan een overweldigend aanbod aan beelden uit romeinse tijd in wit marmer en schilderijen die veel met religie te maken hebben. Het meest opvallende en mooiste wat ik gezien heb is een schilderij van de Nederlandse schilder Antoon van Dyck, zo kwam ik later achter toen ik het bijschrift las en het welbekende zelfportret van Rembrandt. Toch wel bijzonder dat die Nederlandse schilders de meeste indruk op mij hebben gemaakt. Na een paar uur museum vind ik het mooi geweest. Eet iets bij een van de vele restaurants en loop verder richting het plein waar de grote Kathedraal van Florence in al zijn aanwezigheid overheerst. Je kunt deze gratis van binnen bezichtigen, alleen moet je daarvoor wel in de rij staan. Ik ben namelijk niet de enige. Vermaak me gedurende de uur wachttijd met het Nederlands stel uit Amersfoort dat voor me staat maar eenmaal binnengekomen krijg ik een vreselijke afknapper. Zo mooi als hij van buiten is, zo lelijk is hij van binnen. Ik kan er niet veel meer van maken. Het stel uit Amersfoort had exact hetzelfde gevoel. Bezoek later nog een museum over de uitvinder en schilder van de Mona Lisa, Leonardo da Vinci maar geniet vooral van het leven in deze bijzondere Italiaanse stad met zijn hoge goudgeel gekeurde vervallen gevels. Het Italië zoals ik me dat voor ogen had met al zijn romantiek. Zittend op een bankje ontmoet ik de enthousiaste Sri Lankaan die me eerder vandaag heeft bediend bij het restaurant waar ik gegeten heb. Praten over zijn leven hier in Italië zoals ik ook nieuwsgierig ben naar de vele mensen uit Azië die hier op de markt staan als goedkope arbeidskrachten. Het geeft me inzicht over het leven aan de onderkant van de samenleving hier in Italië. Serieuze gesprekken waarnaast gelukkig ook veel gelachen wordt. In de bus terug probeer ik wederom een afstempel automaat te vinden voor mijn gekochte tickets maar het is verspilde moeite. De chauffeur lijkt zich er niet druk om te maken en ik nog minder, net als de overige passagiers trouwens. Heb het idee dat dit de minst rendabele buslijn van Florence moet zijn.

De Mona Lisa als Street Art. Prachtig!

Eenmaal terug gekomen bij het appartement ontmoet ik Enrico. Een man van rond de veertig jaar die de andere kamer in het appartement heeft geboekt. Een vrolijke man uit de buurt van Genua en werkzaam bij een groot Italiaans bedrijf dat treinen zoals de TGV ontwikkelt. Hij blijft hier overnachten en zal morgen een treinmachinist ondersteunen die een nieuw model trein vanaf Florence naar de grens met Oostenrijk zal besturen. Machinisten zijn opgeleid in simulators maar de eerste daadwerkelijke ritten zal hij ze bijstaan in geval er calamiteiten voordoen. Een bijzondere man met mooie verhalen.

Vandaag wil ik om uiterlijk 9.00 uur vertrekken. Eerst naar de stad Siena en dan door naar de kust. Dat staat op het programma. Kan de sleutel achterlaten in het appartement want Roberto is te ver van de stad om me gedag te komen zeggen. Siena is binnen een uur bereikt. Het is halverwege de ochtend wanneer ik het steile weggetje vanaf de parkeerplaats omhoog loop. Het oude Siena ligt bovenop een hoge rots en om het de toerist makkelijker te maken kun je met behulp van roltrappen de grote hoogte overbruggen. Het is werkelijk prachtig gelegen maar is niets vergeleken met Florence. Wel straalt het oudheid uit. De grote kerk gemaakt van wit marmer en het grote ronde plein waar vroeger paardenraces werden gehouden. Enkele foto´s daarvan spreken boekdelen. Het moet een groot spektakel geweest zijn. Omdat ik geen uren in de rij wil staan om ergens binnen te komen laat ik dat aan me voorbij gaan.

Het plein welke centraal staat in Siena, bekend als historisch paardenracebaan.

Wat ik wel bezoek is het museum van Dali waar ik onverwachts mee wordt geconfronteerd wandelend door een smalle straat op weg naar het plein. Een kunstenaar die sculpturen van metaal maakte met een enorme diepgang daarachter. Zijn manier van denken was ingenieus. Er zijn niet veel museums waar ik echt van onder de indruk ben maar dit was er een. Verder laat ik Siena achter me. Rijd via binnenwegen naar de kust om iets meer van het binnenland te zien maar het waren tot vijftig kilometer voor de kust hoofdzakelijk kronkelende wegen door bebost gebied. Alleen het laatste stuk krijg ik het gevoel in een wijnstreek te zijn beland. Daar waar Toscane bekend om staat met zijn glooiende landschap en bijzondere spitsige bomen. Heb geen idee waar ik zal overnachten maar neem de afslag bij San Vincenzo om in die omgeving verder te zoeken. Een kleine plaats aan de kust wat me weinig kan bieden, zo merk ik al gauw. Besluit iets noordelijker te rijden richting Donoratico en vind er een aantal campings. De eerste heeft geen plek maar bij camping Belmare kan ik terecht. Een grote camping waar ik zelf een plekje mag uitzoeken onder de dennenbomen vlakbij het strand. De zee op nog geen vijftig meter afstand. Hoe mooier kun je het hebben. Opvallend is dat er vrijwel geen Nederlanders te vinden zijn. Slechts een enkel geel kenteken vind ik er. De camping staat grotendeels vol met mensen die hier voor langere tijd verblijven gezien de voortenten en alle benodigdheden die men thuis ook heeft. Vloerbedekking, uitgebreide keukens, tv´s. Ik krijg hier altijd een beetje de kriebels van. Zullen mensen dit dat als werkelijk als vrij ervaren? Gezien de omvang van de camping is het verder basic. Geen overdreven luxe. Bij het restaurant werkt iedere oudere die ze maar konden vinden in het dorp en straalt alles eenvoud uit waar kan ik erg van kan genieten. Probeer gesprekken aan te gaan maar het is opvallend dat zo weinig Italianen de Engelse taal machtig zijn. Bijna net zo slecht als mijn Italiaans.
In de avond open ik de fles wijn die ik in Florence heb gekocht. Pak de gitaar die achter in mijn auto ligt en begin iets te spelen, zitten op een klapstoel naast mijn tent. Het lijkt wel of er magische klanken ten gehore komen want de mensen die langs komen blijven staan luisteren. Mijn tent staat vlakbij een smal pad naar het strand en daar komen veel mensen langsgelopen. Het begint zowaar nog druk te worden. Mensen gaan voor me in het zand zitten en de groep mensen wordt steeds groter dat de doorgangsroute bijna wordt geblokkeerd. Er wordt zelfs uitgebreid geklapt wanneer ik een nummer van Pink Floyd heb gespeelt. Nou, dat had prachtig geweest natuurlijk. In werkelijkheid heb ik de gitaar na een tijdje weer opgeborgen omdat ik toch het idee heb dat Italië nog niet klaar is voor mijn muzikale kwaliteiten. Pak de fles wijn en geniet op het strand van de zwoele temperatuur, de zee en een stralende sterrenhemel. Wat een genot.

Een paar dagen kamperen, tent op steenworp afstand van het strand.

Gisteravond laat zijn er nog nieuwe campinggasten aangekomen die vlak achter mij in het donker hun tent zijn gaan opzetten. Het ging echter zo gestroomlijnd dat dit een routinekwestie moet zijn. En dat blijkt ook zo te zijn. Het is een groep Sri Lankanen die hier hun weekend komen vieren. Met vier gezinnen zijn ze vanuit Florence na hun werk hier naartoe gereden. Alles is binnen een mum van tijd gerealiseerd met in het midden een grote tafel die vol staat met etenswaar. Ze wonen al vele jaren in Italië en gaan slechts een enkele keer terug naar hun thuisland omdat het leven hier gewoon goed is. Ik heb geen stroom bij mijn tent maar zij hebben haspels mee waardoor ze overal stroom hebben. Geven aan dat ik daar ook gebruik van mag maken. Een goeie buur is het halve werk komt hier duidelijk tot zijn recht. Vandaag een echte stranddag. Lig in het begin van de morgen op een van de vele ligbedden die er staan opgesteld en zie het langzaam vollopen met toeristen. Vrijwel alleen maar Italianen. Iets wat duidelijk naar voren komt wanneer ik even in slaap ben gevallen en rond het middaguur mijn ogen open. Werkelijk iedereen is weg. Slechts een enkel ligbed wordt nog gebruikt maar verder is alles leeg. Snap er helemaal niets van. Loop daarom even naar de badmeester die is zijn hokje is blijven zitten om te vragen of ik misschien besmettelijk ben maar dat blijkt gelukkig niet zo. Italianen gaan eten en dat gebeurd uitgebreid en comfortabel. Moet vreselijk lachen. Dacht dat wij Nederlanders altijd zo overdreven stipt waren met het avondeten rond 18.00 uur. We zijn dus niet de enige met vaste tijdschema´s. Wanneer ik later bij mijn tent mijn blog aan het schrijven ben, krijg ik bezoek van mijn Sri Lankaanse achterbuurman. Hij heeft een bord met eten voor me. Wat een prachtig gebaar van die ontzettend vriendelijke mensen die er samen een prachtig weekend van maken.

Op bezoek bij een wijnboer. Rondleiding en proeven natuurlijk!

Omdat Toscane een zeer rijk wijngebied is wil ik een wijnboerderij bezoeken om er wijnen te gaan proeven. Ik heb iets gevonden via google maps en er is een wijnboerderij hier 6,5 kilometer vandaan. Geen haast dus. Ga voor een ontbijt naar een strandtent even verderop en rijd het eind van de ochtend naar Farm Lands of the Marquis waar ik om 13.00 mee kan met een Engelstalige rondleiding met aansluitend een proeverij. Een mooi vermaak op deze laatste dag hier. Drie nachten in een tent is lang genoeg geweest en heb voor nu voldoende strand gezien. Engelstalige rondleiding betekent buitenlanders en dat klopt inderdaad. De groep van vijftien mensen bestaat voor ruim de helft uit Nederlanders. Jonge stellen die op campings hier en daar langs de kust staan. Heb vreselijk gelachen in de paar uur dat het geduurd heeft. De wijnen smaakte prima, maar moet eerlijk bekennen dat ik goedkopere wijnen uit de supermarkt net zo lekker vind. Het was een mooi tijdverdrijf met goed gezelschap. Mijn goeie achterburen zijn alles weer aan het inpakken en rijden weer richting Florence. Morgen moet er weer gewerkt worden. Volgende week staan we er misschien weer met z’n allen, zo hoor ik ze lachend zeggen. Voor mij ook tijd om verder te gaan. Zit een laatste avond op het strand waar ik vanuit een strandstoel in het donker de man gadesla die met drie hengels de zee probeert leeg te vissen. Samen met z’n oude vader die in een scootmobiel zit en z’n twee jonge kinderen houd hij de fel groen oplichtende toppen van de hengels in de gaten. In de tijd dat ik er zit hebben ze niets gevangen maar is het wel mooi om te zien hoe de oude man en zijn zoon samen zo intens bezig zijn met deze bezigheid terwijl de kinderen spelen in het zand. Wanneer ze het strand even voor middernacht verlaten wring ik de laatste wijn uit de fles en geniet nog even van de stilte. Wat een rijkdom hier te mogen zijn.

Zonsondergang……mooie afsluiting van de dag.

Ik ben op tijd wakker en ga rond 7.00 uur naar de wasruimtes om te douchen. Geen sterveling te bekennen, zoals de hele camping nog volledig in ruste is. Geruisloos breek ik de kleine tent af en sta nog voor 8.00 uur bij de uitgang. De tijd dat de slagbomen open zullen gaan en ik mijn rekening bij de receptie kan voldoen. Alles verloopt vlotjes en niet veel later ben ik onderweg.  Als eerste naar de oude Toscaanse stad  Lucca. Enkele pleinen, een grote kerk en enkele markante gebouwen is wat er te zien valt. Begin met een ontbijt op een klein terras nu het nog rustig is. Wat me het meest opvalt in vrijwel alle steden zijn de slecht onderhouden monumentale gebouwen. Normaal zou je dat armzalig vinden maar juist dat maakt Italiaanse panden zo aantrekkelijk. Bewust of niet, het creëert een ongekende schoonheid door imperfectie. Een bepaalde rust die de cultuur symboliseert. Buiten dat vergelijk ik dit soort plaatsen met Volendam. Er is eigenlijk weinig te zien en commercie voert de boventoon. Een overvloed aan winkels en terrassen die er waarschijnlijk een goede boterham aan verdienen. Buiten coronatijd dan. Ga daarom snel verder naar het noordelijk gelegen Nervi, gelegen net onder de kustplaats Genua op een 150 km rijden. Hier wil ik proberen een hotel te vinden. Aangekomen is het bijna onmogelijk om een parkeerplaats te vinden. Rijd drie keer hetzelfde rondje tot ik uiteindelijk een parkeergarage heb gevonden die vrijwel leeg is en waar geen betalingsmogelijkheden zijn. Hoe vreemd is dat. Loop via enkele stenen trappen naar het lager gelegen centrum en ga op onderzoek uit. Wandel via een weg die uitkomt bij het kleine treinstation van Nervi  en waar het stinkt naar urine. Echt aantrekkelijk is het niet. Zie even verderop wel een leuk hotel maar krijg te horen dat alles is volgeboekt. De eigenaar wil me graag helpen en belt enkele andere hotels maar alles zit vol. Het beste is om verder te rijden, op de route langs de A12 snelweg. Hij schrijft enkele plaatsnamen op en wenst me sterkte. Het is warm en door de zoektocht heb ik aardige dorst gekregen. Loop een klein restaurant binnen om iets te bestellen maar de dames achter de balie verstaan geen Engels. Een oudere man die achterin zit hoort het en helpt me met de taal. Leg hem uit waarom ik hier ben en waarnaar ik op zoek ben. Met daarbij verkregen opties. De beste optie is inderdaad Sestri Levante, een badplaats aan de kust op zo’n 40 km te zuiden van Nervi. Ik moet dus weer terugrijden. Twijfel heel even maar neem dit als beste mogelijkheid om een slaapplaats te vinden. Neem niet de tolweg maar maak gebruik van de kustroute. Een prachtige weg binnendoor waar vanaf ik een prachtige uitzicht heb op de zee en de rotsachtige kust. Beland op het eind van de middag in Sestri Levante waar het een drukte van belang is. Een boulevard aan een baai met zandstranden die bezaait ligt met mensen. Ik weet niet wat me overkomt. Parkeer mijn auto net buiten de drukte en wandel terug naar het centrum om er een hotel te zoeken. Krijg al snel te horen dat ze vol zitten. Wordt steeds doorverwezen en de prijzen gaan steeds maar hoger. Na een zoveelste poging loop ik bij hotel Genova naar binnen. Gelegen aan de doorgangsweg op steenworp afstand van de boulevard.

Sestri Levante, een prachtige kustplaats in noord Italië.

Achter de balie zit een ouder stel waar ik een positief antwoord krijg. Ze hebben een hotelkamer vrij en ik kan mijn auto kwijt in hun garagebox in de parkeergarage bij het station. Hoe mooier kan een dag zijn beloop vinden. Neem een douche en zit niet veel later op de boulevard aan een Mojito en geniet er van een prachtige zonsondergang. Nu het donker is geworden begint de stad steeds meer tot leven te komen. Een drukte van belang op straat en het uitzicht over de baai is ongekend mooi. De vele zeilboten die ver van het strand voor anker liggen en de lichten van huizen die de heuvels doen oplichten. Deze laatste avond in Italië is er een om nooit meer te vergeten.

Maak gebruik van het uitgebreide ontbijt en haal mijn auto op die in de garagebox veilig staat opgeborgen. Zoiets heb ik echt nog nooit eerder meegemaakt. Bedank het oudere stel en neem afscheid. Nu door naar Bern, de hoofdstad van Zwitserland. Kan vanuit Sestri Levante redelijk snel de A12 op die me verder naar het noorden zal begeleiden. Deze westelijke route richting Turijn is veel minder druk wat betreft verkeer. Het is wederom prachtig weer en het groene heuvellandschap straalt een ongekende rust uit. Steeds dichter kom ik bij de grens met Zwitserland. Duidelijk te zien aan de immense bergen die aan de horizon verschijnen. Ik weet niet of het de Matterhorn is die in het grensgebied ligt maar indruk maakt het zeker. Na een laatste douanepost aan Italiaanse zijde rijd ik door de St Bernard tunnel naar Zwitserland. De zes kilometer lange tunnel waar halverwege de grens wordt aangegeven door een grote Italiaanse en Zwitserse vlag die op het wegdek staan afgedrukt. Wat een bijzonder bouwwerk. Eenmaal uit de tunnel merk je dat je in Zwitserland bent. Het is ontzettend schoon en de wegen zijn perfect onderhouden. Het is opvallend rustig. Geen vrachtverkeer en slechts en handvol auto’s die voor me rijden. Rijd door een prachtig landschap tussen de bergketens door. Ook is het zonnig en helder waardoor het zicht optimaal is. Via Montreux rijd ik de laatste tachtig kilometer naar Bern. Heb onderweg al een Airbnb gevonden in de wijk Koniz op een paar kilometer van het centrum. Heb vandaag werkelijk ontspannen kunnen genieten van de autorit dat ik totaal niet vermoeid ben wanneer ik aankom bij de Funkstrasse 80 in Koniz.

Het historische centrum van Bern.

Krijg er een hartelijk welkom van Pamela die me mijn kamer wijst. Nummer A1 op het einde van de gang in een flatgebouw waar vele kamers worden verhuurd aan zakenmensen die op doorreis zijn. Enkele kamers worden altijd vrij gehouden voor reizigers zoals ik. Fris me op en krijg bij de receptie door Pamela uitgelegd hoe naar het centrum te lopen. Een prachtige wandeling langs de rivier die in een kronkel om het centrum zijn weg vindt. Slechts een paar kilometer wandelen brengt me in het eeuwenoude centrum van de stad. Zoals alles hier op wandelafstand is. Perfect om een dag te vertoeven. Opvallend zijn wel de prijzen. Alles is hier bijna drie keer zo duur als in Nederland. Iets wat ik eigenlijk helemaal niet gewend ben omdat het in India precies andersom is. Het is wel te weerleggen omdat de salarissen hier ook veel hoger liggen maar om hier lang te verblijven is voor mij geen optie, dat is me wel duidelijk. Geniet in de avond van de romantiek die de stad uitstraalt nu het donker is en de lichtjes het oude centrum van Bern een betoverende uitstraling geven.

Ik heb vandaag geen haast omdat Bern niet veel te doen heeft, zo had Pamela me al gezegd. Ga eerst langs de bakker op de hoek om er brood te kopen en wandel vervolgens de route langs de rivier de Aare naar het centrum. Onderweg veel mensen in badkleding die zich gewillig laten meevoeren door de sterke stroming. Lopen eerst een paar honderd meter stroomopwaarts over het voetpad en laten zich dan te water gaan bij een van de vele betonnen trappen die langs de rivier zijn aangelegd om veilig het water in te kunnen. Het is het openbare zwembad van Bern kun je wel zeggen. Een bijzonder tafereel, ook omdat het sinds enkele dagen pas wat beter weer is. Het heeft hier de afgelopen weken veel geregend en ook het voorjaar was veel te koud zoals overal in Europa, zo heeft Pamela me verteld. Ik bezoek de Kathedraal van Bern en wandel door het centrum van de oude stad. Wil eigenlijk ook niet veel doen vandaag. Zoek een plek op, dicht bij het station waar ik mijn belevenissen van de afgelopen dagen op ga schrijven. Omdat ik het wel goed kon vinden met Pamela heb ik haar uitgenodigd om me te vergezellen zodra ze klaar is met haar werk. Zittend in een park bij de kathedraal komt ze aangelopen. Een vlotte vrouw die perfect Engels spreekt en ook wel weer eens toe is aan een avondje uit met nieuwe gezichten. Corona heeft namelijk ook haar wereld behoorlijk verkleind.

Het oude centrum omringt door de rivier de Aare.

We zoeken een terras op en krijgen even later gezelschap van een goede vriend van haar die muzikant is. Het is een geweldig mooie avond met prachtige verhalen waarbij heel veel gelachen is. Ruim na middernacht loop ik samen met Pamela terug door de verlaten straten van Bern. Nemen onderweg afscheid en loop het laatste stuk terug naar de Funkstrasse. Eigenlijk veel te laat stap ik mijn bed in maar dit soort avonden moet je gewoon beleven. Bern heeft iets moois achtergelaten.

Word om 7.30 redelijk fris wakker en neem een douche. Er staat een lange autorit op de planning. Een 700 km rijden naar de stad Munster in Duitsland. Heb daar mijn goede vriendin Sabine gecontacteerd die ik jaren geleden in India heb ontmoet en beloofd had haar op te komen zoeken zodra ik in de buurt was. Een mooie gelegenheid als laatste tussenstop voordat is richting huis zal rijden. Wanneer ik rond 8.30 kamer verlaat is de balie nog afgesloten. Als ik vraag naar Pamela krijg ik van de schoonmaakster te horen dat ze even later komt. Ik moet vreselijk lachen want weet wel wat de reden is. De wijn ging er namelijk goed in gisteravond. Jammer dat ik geen afscheid kan nemen maar zal haar nog wel berichten. Ben wel blij dat ik weinig last heb van de vele biertjes en hopelijk blijft dat zo want een korte nacht is niet ideaal voor een lange autorit. Toch gaat alles voortvarend. Wederom een prachtige dag en bereik al snel de grens bij Basel. Opnieuw weinig oponthoud en zijn alle voorzorgsmaatregelen omtrent corona een beetje overdreven geweest. Het is een lange dag, ook vanwege enkele files. Kom even na 18.00 uur aan in Munster waar Sabine al op me staat te wachten. Een mooi weerzien na zoveel jaar. Ze woont in flatgebouw dat deel uit heeft gemaakte van een militaire kazerne van het Britse leger. Nu als appartementen verhuurd aan mensen uit diverse bevolkingsgroepen. Een multiculturele samenleven aan de rand van de stad waarvan velen ook werkeloos zijn geworden door corona. Sabine werkte als verslaving therapeut en is nu werkzaam als sociaal werker in het ziekenhuis. Daarnaast is ze vrijwilliger in een hospice en beginnend kleuren therapeut. Mensen probeert te helpen door ze te laten schilderen. Als een soort spiegel van de ziel waardoor problemen aan het licht komen. Alleen heeft corona alles even in de wacht gezet. We praten bij en drinken de wijn die ik voor haar meegenomen heb. De flat staat aan de rand van het Rieselfeld. Een natuurgebied vol vogels en is uniek in Europa. Het is een prachtige avond en gaan voor een lange wandeling langs de rivier de Dortmund Ems en doorkruisen het natuurgebied wanneer de zon al ruimschoots verdwenen is en in het donker de laatste kilometers afleggen. Na voldoende actie en nog een laatste afzakkertje heb ik geen enkel probleem om in slaap te komen op het matras dat in de woonkamer op mij ligt te wachten.

Zicht over een deel van het reservaat vanuit uitkijktoren.

Heb heel goed kunnen slapen. Word 8.00 uur wakker en neem een douche nu het nog rustig is. Wil in alle rust nog iets opschrijven in mijn blog en genieten van het zonnetje op het balkon. Krijg er al gauw een kop thee aangereikt van Sabine die ook wakker is. Een heerlijk begin op weer een andere locatie.
Tijdens het ontbijt ontmoet ik ook haar zoon Niels die gisteravond laat thuis gekomen was. Mag vandaag zijn fiets gebruiken. Ben niet zo benieuwd naar de stad als wel naar het prachtige natuurgebied. Met de fiets eenvoudig te bereiken. Vanaf de diverse uitkijktorens hebben we een prachtig uitzicht over een heel groot natuurreservaat. Fietsen door kleine dorpjes en drinken koffie langs de route. Wanneer we rond 15.00 weer terug zijn bij haar appartement is het ook tijd om afscheid te nemen van Sabine om de laatste 350 km naar huis te volbrengen. De afgelopen weken zijn verlopen zoals ik had gehoopt. Heb weer prachtige mensen ontmoet en bijzondere plaatsen mogen bezoeken. Iets wat ik zo lang heb moeten missen is allemaal op mijn pad gekomen. Met een brede glimlach passeer ik de grens met Nederland, als teken dat ik bijna thuis ben en het boek met mooie herinneringen weer dikker is geworden. Ik heb deze reis trouwens niet alleen gemaakt. In de omkasting van mijn linkerbuitenspiegel leeft een spin die iedere morgen zijn web opnieuw gesponnen heeft. In ieder land waar ik ben geweest heeft hij kunnen genieten van de lokale delicatessen. Welke spin kan dat nu aan zijn nageslacht vertellen? Ik hoop dat hij net zoveel genoten heeft als ik. Laat het snel een mooi vervolg krijgen.

No Comments

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.