Week 31 (Ma.30 juli – Zo.5 aug.) 2012

Vrijwel alle dagen in Jaipur beginnen met bewolking. Eigenlijk is het veel aangenamer dan in Delhi. De straten zijn breder waardoor de wind een groter speelveld heeft en de warmte iets beter te verdragen is. Ook vandaag begin ik mijn dag in het restaurant van het Evergreen guesthouse. Een 100 meter verderop. Ondanks dat er slechts een enkele reiziger verblijft, kun je hier nog steeds gebruik maken van een goed ontbijt. Het is ook de enige reden om hier te zijn. De twee jongens die er werken zijn namelijk zo verlegen dat een gesprek aangaan vrijwel onmogelijk en durven ze me uit bescheidenheid bijna niet aan te kijken.

Hun werk doen ze echter voortreffelijk en dat is het belangrijkste. Ik moet je zeggen dat ik er eerst erg aan moest wennen. De stilte, de weinige reizigers en het klimaat. Het lijkt wel of ik India langzaam weer door mijn bloed voel stromen. Alsof ik me de afgelopen weken nog niet volledig kon overgeven aan de cultuur. De onderhuidse frustraties aan het einde van mijn vorige reis nog onzichtbare sporen hadden achtergelaten. Al moest ik vandaag weer even op mijn tanden bijten. Ik zou mijn zakenpartner Sunil te spreken krijgen maar wederom kan ik hem niet bereiken via de telefoon omdat deze staat uitgeschakeld. Krijg in het begin van de middag alleen een sms-je met het bericht dat hij pas vanavond terug komt vanuit Jodhpur. Het maakt me soms moedeloos omdat hij een belangrijke schakel is in het proces hier in India maar communicatief steeds meer steken laat vallen. Ik moet hier oplossingen voor vinden. Probeer creatief na te denken maar het valt zwaar. Dit kan ik nu even niet gebruiken.

In de avond ben ik te vinden in het winkelcentrum Christal Palm en beland later in een Cafe Coffee Day vlakbij het hertenkamp welke halverwege de route naar het Pink Sun guesthouse is gelegen. Het zijn de gelegenheden waar ik me tussen de mensen kan begeven. Ook al heb ik geen behoefte om Jan en alleman te spreken. Het geeft me innerlijke rust. Kan er urenlang achter mijn computer zitten om er aan documenten te werken of met social media bezig te zijn. Ben pas rond 23.00 uur weer bij het Pink Sun Guesthouse.

Daar waar het bankstel dat bij de receptie staat al bezet is door bekende medegasten. Dave uit Australië,  Mr. Mikio uit Japan, Yasir de eigenaar en de jonge nachtportier Mohan. Samen zijn ze al druk bezig om de dag af te sluiten. Het voelt als thuiskomen in een vertrouwd nest. Ik houd ze tot middernacht gezelschap om vervolgens een frisse douche te nemen en te hopen op een rustige nacht. Gisternacht waren er namelijk diverse honden uit de wijk druk doende een conflict op te lossen. Zelfs de jonge nachtportier kon ondanks de vele stenen niet voorkomen dat het gesprek langer duurde dan verwacht. We gaan het beleven.

Vandaag zal ik dus eindelijk Sunil te spreken krijgen. Degene waarvoor ik naar Jaipur ben gekomen en op wie ik nu al 3 dagen wacht. Ik zoek hem op in zijn showroom aan de andere kant van de stad. De 28 jarige Sunil schud me de hand en verontschuldigd zich voor zijn gedrag. Ik wil echter eerst duidelijkheid over hoe nu verder te gaan. Zeg hem waar het op staat en wil graag weten hoe hij daar zelf over denkt. Zijn antwoord was eigenlijk wel te begrijpen. We praten nu al zolang over zaken en heeft hij al veel energie in The Soul of India gestoken, er is nog steeds niets concreets van de grond gekomen. Dit heeft duidelijk weerslag op zijn motivatie.  En ik kan hem geen ongelijk geven, ondanks dat onmacht de ontwikkelingen grotendeels hebben lamgelegd. Nu we duidelijke stappen kunnen zetten en er dus ook rendement uit te halen is, zal alles ongetwijfeld in positieve zin veranderen, zo zegt hij.  Ik kan alleen maar hopen dat het zo zal gaan. Het was dus iets waar ik eigenlijk al bang voor was.

Mensen die uiteindelijk zullen afhaken omdat het proces te lang gaat duren, om wat voor redenen dan ook. Het is gelukkig nog niet te laat. Sunil geloofd in al het goede waar ik mee bezig ben en beloofd me volledige medewerking. Vrijwel de hele middag zijn we in gesprek. Zitten op de eerste verdieping van de showroom om er ongestoord alle scenario’s nog eens door te nemen. Verlaten pas om 20.00 uur het pand na weer volledig op een lijn te zitten. Sunil nodigt me zelfs uit om bij hen thuis te komen eten. Ook al ben ik vermoeid van alle gesprekken, ik stem in. Dit is de tijd om de banden te versterken en dus moet ik deze kans pakken. Dwars door de stad rijden we naar het nieuwe onderkomen waar ze wonen. Een huis op een kilometer afstand van het Christal Palm complex waar hij samen met zijn vrouw en kinderen, zijn ouders en broer woont. Het voelt goed. Ben er zeker van dat ik op hem kan rekenen zodra het gebeuren moet. Dat er iets gebeuren moet, dat is duidelijk. Morgen zullen we verder praten. Sunil zet me om 22.00 uur af bij Christal Palm complex waar ik nog even wil zitten voordat ik terugweg inzet. Ben bekaf van de vele woorden die ik heb verbruikt in de afgelopen uren. Heb gewoon even tijd nodig om deze dag tot me te laten komen en de stilte toe te laten. Hoe beter kan dat dan een wandeling in de buitenlucht. Het traject terug naar het guesthouse waarbij ik door vele mensen wordt begroet. De groenteboer waar ik dagelijks mijn fruit koop, de oude man die vanaf zijn stoel de wacht houd bij een bouwplaats en de mensen voor wie ik inmiddels een vertrouwde passant ben. Hoe anders kan je dag verlopen. Vanochtend nog een hoofd vol zorgen en nu met zoveel vertrouwen op weg naar de dag van morgen.

Vanmorgen heb ik een goed gesprek met Mr. Mikio. De Japanner die voor enkele maanden in Jaipur is om er edelstenen in te kopen. Hier inmiddels zijn vertrouwde netwerk aan leveranciers heeft en die hij altijd in deze tijd van het jaar bezoekt. In deze rustige periode hebben ze veel meer tijd voor hem, zo vertelt hij.  Mr. Mikio gaat voor perfectie en dat vergt aandacht zoals dat eigenlijk altijd het geval is. De meeste inkopers van edelstenen komen in het hoogseizoen, bestellen stenen en wachten vervolgens in een aangename omgeving als Goa tot de stenen klaar zijn. Het is onmogelijk om dan kwaliteit geleverd te krijgen. Zelf is hij iedere dag in de werkplaatsen te vinden om de ambachtslieden te controleren. Wil zelf zien hoe de stenen geslepen en gepolijst worden om een optimale kwaliteit te garanderen. Deze investering in tijd levert hem de rest van het jaar voldoende geld op om van te leven. Een bijzondere man met een bijzondere levensstijl. Na enkele uren neem ik afscheid maar ben zeker geïnteresseerd om contact te houden. Mensen met kwaliteiten zijn immers goud waard.

Ik wordt in het begin van de middag opgehaald door Sunil. Spring achterop zijn brommer nadat ik de eierdop die hij me in mijn handen drukt op mijn hoofd heb gezet. Een stuk plastic die enig hersenletsel moet voorkomen indien het fout mocht gaan. Tegenwoordig verplicht om te dragen en waarop strenge controles worden uitgeoefend door de politie. Wat er op je hoofd zit maakt niet zoveel uit, gezien de opvallende creaties. Vermakelijk is het zeker en ik zal er wel een van zijn, al kijken ze hier waarschijnlijk nergens meer van op. Hoe dan ook, we bereiken de advocaat waar we onduidelijkheden uit de weg hopen te ruimen over een overeenkomst waarbij ik met The Soul of India kan voldoen aan alle zakelijke verplichtingen en ook juridisch voldoende rechten heeft om sturing te geven aan The Soul of India als onderneming in India. Na een kort gesprek zullen we over enkele dagen antwoord krijgen over de best mogelijke oplossingen. Vervolgens rijden we weer richting de showroom van Sunil. Heb eerder contact gehad met Amerdeep, de fotograaf en deze belt dat hij vandaag onverwacht tijd heeft om  producten te fotograferen. Binnen een uur is er een fotostudio gecreëerd en zijn we met vele helpende handen diverse producten aan het fotograferen. Het is een drukke dag maar wel met goed resultaat. Ga met een goed gevoel weer richting het centrum.

Ook vandaag ben ik in de showroom van Sunil te vinden. Heb er afspraken met enkele vervoersbedrijven. Ze komen vreemd genoeg op tijd en er worden goede zaken gedaan. Ik werk al met TNT maar had er geen goed gevoel over. Nu dus een andere kijk, andere informatie en dat heeft me weer een hoop duidelijk gemaakt. Het is overigens wel vermoeiend. Niet de afspraken zelf maar het feit dat ik over dergelijke zaken al vele gesprekken heb gevoerd en ik telkens weer verassende informatie te horen krijg. Alles voor het goede zullen we maar zeggen. Vanmiddag komt ook Amardeep de foto’s afleveren. Ik ben redelijk tevreden over het resultaat. Redelijk omdat ik van een professional nu eenmaal perfectie verwacht. Ben na veel gepraat in het begin van de avond terug in het Pink Sun guesthouse. Neem tijdig een douche en raak daarna in gesprek met Dave en Yasir, de eigenaar. Dave heeft net in een bar gesproken met een paar homosexuele moslim jongeren. En niet alleen gesproken…..ook veel gedronken. Hij is nogal fel tegen Yasir, die zelf moslim is, en het feit dat hij ook meer voor zijn rechten op zou moeten komen. Volgens de islam is homosexualiteit een geboren afwijking waar hulp voor geboden moet worden. Iets wat duidelijk niet geaccepteerd wordt binnen deze cultuur. Dave is ook fel vanwege het feit dat hij zelf ook homo is en dus weet hoe dit soort mensen zich moeten voelen. Gevangen zijn binnen een eigen cultuur, al heeft hij daar zelf in Australië geen problemen mee. Het zijn interessante discussies. Verlaat zelf om 01.00 uur het strijdtoneel omdat je over religie en dergelijke zaken tot morgenvroeg kan praten en ik weet dat ook dan de oplossing nog niet gevonden is. Kies voor mijn kamer waar de ventilator de komende nacht zijn rondjes weer zal draaien. Hopelijk ongestoord en zonder stribbelingen. Moet goed komen.

De grote stroomuitval van de afgelopen dagen waarbij half India werd lamgelegd, heeft lokaal voor weinig opschudding gezorgd. Heb het uit de nieuwsberichten moeten vernemen. Het is namelijk een veel voorkomend iets. Net als de berichten van de Olympische spelen in Londen. Ik houd het bij maar verder is men er hier niet echt mee bezig. Zie ik nog steeds meer beelden van cricket wedstrijden. Iets wat me al helemaal niet interesseert. Focus me gewoon op waar ik mee bezig ben. Het verzamelen van de benodigde documenten in opdracht van de advocaat om mijn registratie in India veilig te stellen. Het houden van gesprekken met mijn webmaster Santosh om de website verder te verbeteren op diverse fronten. Het is zondag vandaag. Veel mensen die de coffeeshops vullen en waar het te druk is met mensen. Ben daarom vroegtijdig onderweg naar het Evergreen guesthouse waar ik iets wil gaan eten. De lucht geeft een bijzondere kleur zoals ik die eerder in Delhi heb gezien. Loop de 3 km terug door een drukkende warmte. Nog geen 5 minuten binnen barst een hevig onweer los, spoelt de regen over de wegen en kan ik nog net een veilig plekje vinden in het restaurant. Dan valt het licht uit en worden er kaarsen aangestoken om de komende uren nog voor enige verlichting te zorgen. Het is een symbolische afsluiting van deze week. Morgen gaan we weer verder. Hoe het verder zal verlopen?…..Jullie lezen het.

Ik ben redelijk tevreden over het behaalde resultaat. Ben op diverse fronten in gesprek met mensen en zie nog steeds verbeteringen. Het gaat gestaag en eist heel veel geduld. Eigenlijk is dat mijn grootste vijand. Het rustig moeten wachten totdat men actie onderneemt. Het is een proces waar ik nog steeds moeite mee heb. Toch zijn er weer ontwikkelingen in de goede richting ook al moet er nog veel werk verricht worden. Het plaatje wordt steeds completer. Nog even geduld a.u.b.