Week 32 (Ma.6 aug. – Zo.12 aug.) 2012

Als eerste naar het station. Wil kijken of ik vanavond nog de trein richting Jodhpur kan nemen. Mijn werk zit er hier voorlopig op en in Jodhpur moet er nog wel het een en ander gebeuren. Sta vroegtijdig op en zie dat het behoorlijk geregend heeft. Moet grote plassen ontwijken en probeer te voorkomen dat ik niet wordt geraakt door de opspattende watermassa zodra er auto’s door de plassen rijden. Het is nog rustig bij het loket waar ik het gezicht van de lokettiste nog herken van vorige keren. Ook zij moet lachen want ze heeft me herkent aan de amulet met dolfijnen die om mijn nek hangt. Ik moest er een voor haar meenemen wanneer ik weer opnieuw naar India zou komen, had ze toen gevraagd. Heb daarom maar gezegd dat ik het land nog niet verlaten heb, niet wetende dat ze zo’n olifantengeheugen zou hebben.

Watermanagement in Jaipur

Het kaartje heb ik snel in handen, al sta ik wel als nummer 4 op de wachtlijst. Dit zou geen problemen moeten geven, zo hoor ik haar zeggen. Vanmiddag om 17.00 uur zal de trein vertrekken. Ik ga terug, maak gebruik van een ontbijt bij de Evergreen en besteed veel tijd in het Cafe Coffee Day waar spontaan water uit een van de lichtspotten in het pafond naar beneden komt druppelen. Eigenlijk is het meer stromen. Binnen enkele minuten ligt er een enorme plas water op de grond. Het personeel kijkt ernaar, praat erover en gaat er na 10 minuten eindelijk iemand op zoek naar een emmer. Waar het vandaan komt is niet belangrijk. Zodra het stopt is het probleem opgelost want verder wordt er niet naar de oorspronkelijke oorzaak gezocht.  Ja, hoe gemakkelijk kan het toch eigenlijk zijn. Zelf zorg ik ervoor dat ik op tijd terug ben bij het Pink Sun Guesthouse om mijn koffer in te pakken en gedag te zeggen tegen Yasir en Soebash, de Nepalese jongen die overdag de boekingen van nieuwe gasten regelt. Het waren gezellige dagen. Op het treinstation is het druk als altijd en moet ik mezelf opwerpen wanneer een groep jongeren bijna door mensen heen willen kruipen om een plaats in de trein te bemachtigen. En….ze zijn blijkbaar onder de indruk. Netjes wacht iedereen totdat de mensen eerst zijn uitgestapt. Iets wat vrij ongebruikelijk is hier in India. Volgens Yasir zou ik plaats 67 hebben toegewezen gekregen in Coach D2.

Ongestoord buurten.

Met trekken en duwen bereik ik de plek. Een plaats bij het raam nog wel. Een andere jongen heeft deze zitplaats ook op zijn kaartje staan maar vind het geen probleem. Als de conducteur komt kijken we het wel na, zo zegt hij lachend. Tijdens de reis raak ik verder in gesprek met deze jongen. Over zijn werk bij de overheid waar hij de administratieve werkzaamheden verricht bij de elektriciteitscentrale van Jodhpur. Mocht hem ook niet afrekenen op de grote stroomstoring van vorige week en dus doe ik dat dan ook niet. Wel raak ik in een leuke discussie over het functioneren van mensen die bij de overheid werken, de corruptie en de neveneffecten van de enorme economische groei van de afgelopen jaren op de bevolking. Een leuk gesprek waarbij de andere mensen in de coupe meeluisteren. Er steeds meer mensen zich beginnen te mengen in de discussie. Automatisch wordt er dan van het Engels overgeschakeld naar het Hindi. Voor mij het signaal om me terug te trekken. Kijk vanaf de zijlijn lachend naar het verdere verloop en vraag zo nu en dan naar de tussenstand. Geniet van het feit dat ik iets heb losgemaakt en er over wordt nagedacht en gediscussieerd.

Geen massale slachtpartij...slapende mensen op het station.

Bij het raam zitten is in veel gevallen een groot voordeel vanwege de frisse wind die in je gezicht blaast. Nu het grotendeel regent heb ik grote moeite om de boel droog te houden nu het water door alle kieren naar binnen sijpelt en zelf vrijwel tegen de wand wordt aangedrukt door de gezette man die naast me zit te knikkebollen. Ach ja, aan alles komt een eind en zo ook aan deze reis. Stap rond 22.30 uit op het station van Jodhpur. Tevens ook het eindstation is van deze trein die 26 uur geleden vanuit zuid India in vertrokken. Op het station is het drukker dan normaal. Het perron ligt bezaaid met mensen en ook in de hal van het station moet ik slapende mensen omzeilen. Ik hoop later de reden van deze drukte nog te achterhalen. Eenmaal buiten gekomen zie ik dat de riksjastandplaats volledig onder water staat en de bestuurder van de riksja deze zo dicht mogelijk bij de stoep probeert te duwen terwijl hij zelf tot ver boven zijn enkels in het water staat. Alles met een lachend gezicht want water op dit niveau is een zeldzaamheid. Al rijdend slingeren we door de smalle straten en is het vrijwel onmogelijk om de met regenwater gevulde gaten in het slechte wegdek te omzeilen. Het is een spektakel op zich en een voor mij nog onbekend tafereel hier in Jodhpur. Het is rustig op straat. Zo ook bij het Anil Sunrise Guesthouse waar ik al jaren verblijf. De nieuwe medewerker Salim wijst me mijn kamer en houd het deze avond verder voor gezien. Zelf ben ik nog even op het dakterras te vinden maar het is een ongezellige boel. Vanwege de hevige regen is alles aan de kant geschoven en kan ik nog net een droog plekje zoeken onder het grote afdak. Lang zit ik er trouwens niet. Ben moe van de reis en kijk uit naar een rustige nacht.

Wegdek verscholen onder een massa regenwater.

Zoals wel vaker gebeurt viel de stroom rond middernacht uit. Zag ook hier de ventilator geen enkele mogelijkheid om zijn werk voort te zetten en voelde ik de klamme warmte van de nacht. Wonder boven wonder ben ik toch nog redelijk fris wakker na nog enkele uren te hebben kunnen slapen. Zit op tijd op het dakterras waar Anil, de eigenaar waarmee ik ondertussen goed bevriend ben, al druk bezig is met de voorbereidingen van deze dag. Alle meubilair staat weer netjes op zijn plaats en het voelt een stuk prettiger aan. Het is bewolkt maar verder is het aangenaam vertoeven. Tijdens het ontbijt bel ik Soham, mijn agent hier in Jodhpur en binnen een uur zit hij op de stoel tegenover me, vergezeld door nog twee mensen. Producenten die ook graag mee willen doen en zelfs willen investeren. Een gesprek wat grotendeels gevoerd wordt door Soham omdat beiden geen engels spreken en ik…..nou ja, dat weten jullie inmiddels wel. Bezoek in de middag enkele producenten en tijdens ons laatste bezoek ergens in de buitenwijken van Jodhpur barst er een hevige onweerbui los waarbij het regenwater de hele straat binnen een half uur tijd volledig blank zet. “Nog even, zegt Soham, dan is wel weer voorbij”. Het gaat echter nog een tijdje door tot grote vreugde van de vele mensen die er wonen. Laten de meesten zich drijfnat regenen en vinden kinderen vertier in het water wat inmiddels tussen de 10 en 20 cm hoog staat. Hoe nu verder? De werknemers hebben hun dag erop zitten en willen naar huis en ook wij moeten ons padje inkorten. Stop mijn schoenen en alles wat droog moet blijven in mijn rugzak en prop deze in een plastic zak welke ik krijg aangereikt. We zullen toch een keer naar huis toe moeten. Toch wel bizar om dit zo mee te maken. Stap achter op de brommer van Soham en rijden door een stromende watermassa terug naar de hoofdweg. “We moeten naar het meer”, zegt Soham. Niet wetende wat hij bedoelt en ik inmiddels al drijf en drijfnat ben van het lauwe regenwater stem ik in. Overal zien we mensen op straat dansen en genieten van dit geschenk uit de hemel.

Een mooi tafereel in Jodhpur.

Wij westerlingen gaan naar binnen als het regent en hier gaan ze naar binnen als de zon schijnt. Iets wat kenmerkend is voor de cultuurverschillen waarin ik me begeef. Zelf rijden we steeds verder weg van het centrum van Jodhpur. Krijgen onderweg pech omdat het motorblok niet gewend is om zoveel water te drinken maar krijgen gelukkig hulp van enkele jongens. Ze weten de boel binnen 10 minuten weer aan de praat krijgen en kunnen we onze weg naar het meer vervolgen. Zie alleen maar blije mensen om ons heen. Wanneer we na 10 km rijden het meer bereiken is de vreugde niet minder. Niemand heeft meer een droog stukje kleding aan zijn lijf en speelt in het water alsof er goud is gevonden. Natuurlijk kan ik het begrijpen. Na zoveel maanden droogte is dit een geschenk. Niet alleen voor de boeren maar voor iedereen die verkoeling zoekt. Het is bijna 20.00 wanneer ik door Soham wordt afgezet bij het guesthouse, neem een douche en geniet de verdere avond van deze bijzondere dag in Jodhpur. Ja, want bijzonder was het zeker.

Een man....gewoon een bijzondere man.

De dagen vliegen voorbij. Ik bezoek meerdere fabrieken en werkplaatsen waar we al eerder zijn geweest. Mensen die hadden aangegeven om te willen deelnemen aan ons project en waarmee we nu dus daadwerkelijk van start zullen gaan. Natuurlijk is er veel tijd verloren gegaan en daarom besteed ik veel aandacht om de banden weer aan te trekken. Praat over de noodzaak om deze industrie in leven te houden alsof ik een spreekbeurt houd. De energie die ik voelde toen ik aan dit karwei begon, het is er weer of eigenlijk, het is nooit weggeweest. Ze zijn duidelijk onder de indruk van mijn drijfveer in al die jaren want ik weet ze voor me te winnen. Krijg steun aangeboden om het nu van de grond te krijgen. Ben wel vreselijk moe van alle energieverslindende gesprekken, in de hoop dat dit allemaal zijn vruchten zal afwerpen.

Ik laat me voornamelijk leiden door Soham die me adviseert om hier en daar een kijkje te nemen. We hebben al zoveel fabrieken bezocht in de afgelopen periode en ook al kunnen we met diverse daarvan in zee gaan, we proberen zoveel mogelijk steun te krijgen van flexibele producenten die bereid zijn om ook zelf in voorraden te investeren. Daarnaast wil ik meer commerciële producten gaan verkopen, met daaraan een Indiaas tintje. Kijken hier en daar bij de grotere exporteurs die de laatste trends in hun showroom hebben gepresenteerd, kopen proefmodellen en kijken vervolgens waar we deze op kleine schaal kunnen laten produceren aangezien deze zelf alleen grote aantallen willen verkopen. Iets wat voor ons geen haalbare kaart is. En…. het gaat de goede kant op. We hebben inmiddels bijna 200 nieuwe modellen geselecteerd die we straks kunnen gaan aanbieden. Een mix van modern en traditioneel. Werken daarvoor met een aantal producenten die precies in ons plaatje passen en laten de meesten links liggen met de wetenschap dat we door alle bezoeken heel veel marktkennis hebben opgedaan. Aan ons nu de taak om alle proefmodellen de komende weken in onze opslag te krijgen en professionele foto’s te gaan maken. Ook op dit vlak zijn er ontwikkelingen. Een van de fabrikanten heeft in een complete fotostudio geïnvesteerd, maar weet niet hoe hiermee om te gaan. Binnenkort aan mij de eer om de hele uitrusting te gaan uitproberen. Een uitdaging die me weer een stukje verder zal helpen over de mogelijkheden op dit gebied. Positieve ontwikkelingen waardoor de druk om nog meer fabrikanten op te zoeken volledig is weggevallen. Het voelt goed. Er is licht aan het eind van de tunnel. We moeten gewoon blijven doorlopen.

De goden zijn goedschiks de afgelopen dagen....

Wonderbaarlijk is het de afgelopen dagen ook steeds drukker geworden bij het Anil Sunrise guesthouse. Japanners, Chinezen, Duitsers, Engelsen en….diverse Nederlanders. Voornamelijk vrouwelijke studentes. Met drie van hen heb ik gisternacht de hockey finale bekeken tussen Nederland en Duitsland. Helaas moesten we ook dit keer onze meerdere herkennen in onze oosterburen. Desondanks heerst een gezellige sfeer in het guesthouse en dat terwijl het hoogseizoen nog moet beginnen. De nachten zijn warm maar comfortabel. Ook vanavond drijven er donkere wolken boven Jodhpur en komt de regen met regelmaat uit de lucht vallen. Het zorgt voor de gewenste verkoeling. Met het openen van de oude houten luiken die de drie raamopeningen bedekken van mijn kamer op de eerste verdieping van het historische pand waarin het guesthouse zich bevindt, heb ik een prachtig uitzicht op de straat welke in duister is gehuld. Hoor alleen de koeien en ruik de geur van India zoals je die nergens anders zult vinden. Voel me rijk ondanks dat ik alleen een stalen bed met een matras tot mijn beschikking heb. Het geeft me alles wat ik nodig heb om de dag van morgen weer aan te kunnen.

Een heel bijzondere week ligt achter me. Nieuwe ervaring vanwege de waterpret maar ook het goede gevoel wat is achtergebleven om verder te bouwen aan een goed resultaat. De mensen die ik weer ben tegengekomen, in fabrieken maar ook in het guesthouse en op straat. Deze week heeft positieve sporen achtergelaten. Blijf de weg bewandelen die ik ben ingeslagen omdat ik geloof dat al het goede zal overwinnen. Als ik toch eens in de toekomst zou kunnen kijken……….

 

2 Comments

  • Frieda

    August 17, 2012 at 3:31 pm Reply

    Wat bijzonder ja, het verschil in beleving van de regen bij ons of daar! Mooi omschreven broertje!
    En heerlijk om te lezen dat het goed gaat verder!
    Dikke zoen weer vanuit Westwoud.

    • eugendeboer

      August 20, 2012 at 1:29 pm Reply

      Hey Frieda, alles onder controle zover mogelijk. En regen….het is maar hoe je er mee omgaat….Groetjes uit Jodhpur

Post a Comment

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.