Week 30 (Ma.23 juli – Zo.29 juli) 2012

De dagen in Delhi slijten. Ik wil van alles ondernemen maar wordt er enigszins van weerhouden. Kunal zou al enige dagen geleden uit Moradabad zijn teruggekomen maar aangezien ook hij zijn zaken niet vlotjes kan afhandelen moet ik geduld hebben. Probeer zoveel mogelijk dingen voor te bereiden en plannen zo nodig aan te passen aan het huidige werkklimaat hier in India. Zijn er altijd weer nieuwe drempels die ik over moet en wordt me wederom duidelijk gemaakt in welke situatie ik me bevind. Het weer is nog steeds niet erg aangenaam, maar kan er nu redelijk goed mee overweg. Het zwaarste deel is het half uur dat ik in de middag onderweg ben naar Connaught Place.

Mijn dagelijkse wandeling naar een van de koffieshops waar ze airconditioning hebben en ik ongestoord achter mijn laptop kan zitten werken. De altijd aangename wandeling kan nu echter niet zonder enige zweetdruppels worden afgelegd. Passeer onderweg voor de zoveelste keer onze kunstenaar. De oude man zonder benen en met korte stompjes als vingers die zijn 3 meter lange  Indiase God Hanuman nog steeds dagelijks op straat tekent met houtskool. Nu gedeeltelijk ingekleurd met rood en geel krijt. De groep welvarende Indiërs die me tegemoet lopen kijken enigszins verbijsterd naar elkaar als ook zij de opvallende tekening op straat zien. Een van de vrouwen uit de groep besluit terug te lopen en duwt een briefje van tien rupees in zijn hand. De rest volgt. Briefjes van 20 en 50 rupees vallen zijn deel. Maar….hadden zij deze man ook zoveel geld gegeven als hij dit bijzondere talent niet had gehad? Heel Delhi ligt immers bezaait met hulpbehoevenden. Ik ben bang van niet. Je hebt dus duidelijk iets nodig wat mensen raakt voordat je hun aandacht trekt. Een shockeffect nodig is om mensen daadwerkelijk aan het denken te zetten. Met deze wetenschap loop ik door richting het moderne centrum.

Vanuit een van de Chai restaurant aan de Main Bazar heb je een goed uitzicht op de straat en zijn er altijd wel mensen om mee te praten. De twee grote ventilatoren, die boven de tafels onder de luifel hangen, zorgen voor nog enige verkoeling. Het is benauwd en dat zal voorlopig zo blijven. Ik raak er in gesprek met Clara en Paloma, twee jongedames van 20 en 21 jaar oud, afkomstig uit Madrid. Vandaag net aangekomen voor een 10 daagse vakantie. Ik moet lachen wanneer ik het hoor maar zelf zijn ze dolenthousiast. Vinden het een prachtige afwisseling voordat de examens psychologie over twee weken van start gaan. Willen niets weten van saaie voorbereidingen en kiezen liever voor praktijkervaring in India. Waar beter kun je daarvoor terecht. Vanaf het chai restaurant heb je ook een prachtig uitzicht op de reclameborden waarmee de straat is volgehangen. Voorzien van een dikke laag stof zorgen ze voor een kleurrijk schouwspel in de Main Bazar. Er staat echter zoveel informatie op de borden dat er over de doeltreffendheid vraagtekens mogen worden gezet. Buiten dat wachten ook zij op een broodnodige wasbeurt. Waarschijnlijk eens per jaar tijdens de moesson die nu al een tijdje op zich laat wachten.

Vanavond kleurt de grauwe lucht na zonsondergang op met een warm rode gloed. Donkere wolken drijven over en het begint harder te waaien. Zou dit hemelse schouwspel een voorteken kunnen zijn? Ik kies ervoor om nog een wandeling te gaan maken, niet wetende wat er daarboven allemaal in de maak is. Geniet van de mensen  en de bewegingen op straat. Sommige kooplieden die beginnen in te pakken, sommige die alles afdekken en natuurlijk degenen die doorgaan met handel drijven. Zelf loop ik een smalle straat in waar ik bellen hoor rinkelen en mensen hoor zingen. Afkomstig uit tempels die er om vrijwel elke 30 meter te vinden zijn. Verscholen in panden wordt er gebeden voor de Goden die zich er huisvesten. Het voelt alsof al deze ceremonies de sfeer van deze avond bepaald hebben. Een bijzondere ervaring. Al zou het hier jammer genoeg bij blijven. Nog geen half uur later is het namelijk weer rustig. Is de wind gaan liggen en is de avond weer net zo donker als altijd. We kunnen ons opmaken voor de volgende zwoele warme nacht.

Vanmorgen om 11.00 uur heb ik dan eindelijk mijn gesprek met Kunal, ook al komt hij zoals verwacht, later dan afgesproken op de plek van bestemming aan. Het is goed om hem weer te zien. Na maanden van vertraging kunnen we nu eindelijk een volgende stap zetten. Praten over het werk maar ook over zijn privé leven. Daar waar het nog wat minder soepeltjes verloopt voor de nog vrijgezelle Kunal. Heel ongebruikelijk in India voor iemand van 28 jaar. Zijn verlegen uitstraling maakt het niet altijd eenvoudig om ontmoetingen aan te gaan en de vrouw waarmee hij goed contact had, heeft hem bedrogen met een goede vriend. Ook hier kun je dus soaps volschrijven met alles op het gebied van relaties. Na een paar uur zijn we weer volledig bijgepraat. Boek mijn treinticket voor Jaipur en ga terug naar de Main Bazar waar ik in het inmiddels vertrouwde Chai restaurant een stoel bezet. Een gemengd stel komt aanschuiven. Het zijn de Engelse John en zijn Thaise vriendin Joy. Of zij kan praten weet ik niet, hij des te meer. Zijn plat Engelse accent en de snelheid waarmee hij spreekt zijn vrijwel onnavolgbaar. Het enige wat ik doe is lachen terwijl hij 40 woorden per seconde de kosmos in stuurt. John is op zijn 17^de gestopt met school en sindsdien op reis. Heeft over de hele wereld gezworven en van alles gedaan. Van bordenwasser tot drugskoerier en nu wat milder door wat handel op te zetten. Al verwenst hij heel veel zakenpartners liever de minder aangename kant van het geweer, zoals hij dat netjes uitdrukt. Ook kunnen computers hem niet bekoren. Zijn grote ogen vallen bijna uit zijn rood oplopende gezicht wanneer hij er weer over verteld. Heeft al 3 computers volledig in elkaar geslagen omdat ze hem in de steek lieten. Tranen in mijn ogen van het lachen. Bij hem destijds ook, al waren het toen tranen van vreugde. Voor nu vind ik het wel even genoeg. Zoveel spraakwater kan ik geen uren aanhoren. Heb bijna medelijden met zijn Thaise metgezel, al kijkt ze nog redelijk ontspannen met die proppen in haar slaphangende oren.

De reis naar Jaipur verloopt rustig. De trein waar normaal gesproken veel buitenlanders bij elkaar in dezelfde coupe worden gezet, is bij lange na niet vol. Zit rustig bij het raam en geniet van de zwoele wind die door het open raam naar binnen komt. Vreemd genoeg liggen er net buiten Delhi overal grote plassen water als teken dat er regen is gevallen. Gunstig voor de boeren die hun zaden hebben geplant en met smart wachten op een beetje regen, wil de oogst niet verloren gaan. De tijd verstrijkt langzaam. Weinig gesprekstof met enkele Indiase medereizigers en ben blij dat ik rond 20.45 op het station van Jaipur sta. Had Niru eerder al geïnformeerd via mail maar kreeg als antwoord dat ik helaas niet in het appartement kan overnachten. Het slot is om nog onbekende reden vernieuwd en daarvan ligt de sleutel in Jodhpur. Meld me daarom bij het Pink Sun hotel vlak achter MI Road. Een kamer boeken was geen probleem want ook hier is het rustig vanwege de weinige toeristen. Ik neem een douche en ben binnen een half uur onderweg richting het Christal Palm complex om er wat te eten. Een 25 minuten wandelen via de al zo vaak belopen route. Zittend bij de koffieshop van Costa zie ik enkele bekenden. Birdi van het restaurant waar hij nu bijna manager is en Nazish die voor de zoveelste keer mijn koffie komt serveren. Ja, het voelt vertrouwd om hier te zijn. Wanneer om 23.00 uur het winkelcomplex gaat sluiten zit er niets anders op dan terug te gaan. Ben nog geen 100 meter onderweg of er stopt een auto naast me. Het raam gaat naar beneden en wordt ik door een van de jongedames, die ik eerder in de koffieshop had zien zitten, gevraagd of ik een lift kan gebruiken. Nu mag ik graag wandelen, maar zo’n aanbod  kan ik niet weigeren. Want wanneer krijg je nu zo’n kans? Nou….. vrijwel nooit dus. Zeker niet in India. Het zijn twee jonge meiden van halverwege de 20 die beiden van buiten Jaipur komen en als collega’s werkzaam zijn in een van de duurdere hotels in het centrum. We wisselen in de 3 km die de rit lang is, alle nodige informatie uit, om vervolgens weer afscheid te nemen. Met een glimlach open ik de deur van kamer 205. Het waren nog een paar mooie uurtjes ter afsluiting van deze dag.

Ondanks de nachten warm zijn kan ik redelijk goed slapen. Kan me goed afsluiten van het geluid van de trillende ventilator boven me en maak voldoende uren. Dave heeft het daar wat moeilijker mee. Hij is een van de 4 mensen die op dit moment in het guesthouse overnachten. De uit Australië  afkomstige Dave heeft ondanks wat slaapmutsjes vrijwel geen oog dicht gedaan en stond om 7.00 uur alweer naast zijn bed om in alle vroegte een wandeling te gaan maken. De verhuizer is voor 6 weken in India om zijn interesse in edelstenen wat nieuw leven in te blazen. Krijgt daarbij wat hulp van Mr. Mikky. Een oude Japanner die al 25 jaar in India komt en hem alles kan bijspijkeren. Het is dan misschien wel rustig, de mensen die er zijn zorgen voor voldoende afleiding. Worden iedere avond vanaf het oude bankstel bij de receptie, de laatste zaken doorgesproken voordat de nachtportier er zijn rust op zal vinden.

Het is zondag en vrijwel alles in gesloten. Ik besluit Kishan, de jongen die bij het appartementencomplex altijd mijn was deed, op te zoeken en ook wil ik de dames die er werken de foto’s geven die ik afgelopen keer van ze gemaakt heb. Zelf hebben ze weinig middelen en willen maar wat graag poseren om later nog enige herinneringen op te halen. Het is leuk om ze weer even te zien en te spreken, al moet ik het bij de dames afhandelen met wat handgebaren omdat de taalbarrière nog steeds niet is overbrugt. Besteed tijd in een park om wat foto’s te maken en zoek verkoeling in een van de koffieshops. Zittend achter mijn laptop zie ik de lucht steeds donkerder worden en begint het uiteindelijk te regenen.

Voor 15 minuten gaat het vreselijk tekeer en spoelt het warme water over de weg terwijl de jeugd zich drijfnat laat regenen. Een prachtig vermaak om te zien. Steeds meer veranderd het stof op de weg in een drassige smeerboel en liggen er in een mum van tijd grote plassen langs de trottoirbanden omdat de putten weigeren dienst te doen.  Hier en daar vallen lantaarnpalen uit nadat openliggende bedradingen al knarsend voor kortsluiting zorgen. Dit is dus de moesson waar iedereen het altijd over heeft? Voor de korte tijd dat het geduurd heeft dan. Ik wandel terug door de drab die is achtergebleven en hoop dat deze afkoeling de komende nacht iets aangenamer zou maken. Het mag helaas niet zo zijn. De stroom valt uit waardoor ook de ventilator zijn werk staakt. Een zweterige nacht volgt. Morgen zal alles weer anders zijn. Dan begint een nieuwe week en hoop ik Sunil, mijn zakenpartner hier in Jaipur, te spreken krijgen. Maar goed…dat is allemaal voor de komende week.

Ik begin langzaam in mijn ritme te komen, ook al ligt dat veel lager dan ik zou willen en is het duidelijk omschakelen, iets wat toch even wennen moet. Ook omdat ik zo graag resultaat wil zien en het elastiek waaraan ik zit me die ruimte nog niet geeft. Probeer te doen wat binnen mijn macht ligt en maak er verder het beste van. Misschien ontmoet ik minder, maar nog steeds wel interessante mensen. Het maakt de dagen dragelijk en de moeite waard om te beleven. Voor komende week weer nieuwe kansen. Zoals overal komt er na regen zonneschijn. De crème ligt klaar, laat het maar gebeuren…..