De laatste dag van het oude jaar nadert zijn einde en lijkt het alsof de kuststreken een laatste toevluchtsoord zijn. Wegen raken overvol door de vele Indiërs die deze avond ook in Goa willen beleven. Nadat we de dag in Morjim hebben doorgebracht komen we op de weg terug naar Anjuna in lange files terecht. De overmacht aan auto’s, motoren en scooters blokkeren vrijwel alle kruispunten. Het gaat zoals overal in India. Rijd iedereen voorzichtig op de kruising af in afwachting wat de overige voertuigen doen en wringt zich dan een baan naar de gewenste richting. Er zijn wel verkeersagenten maar staan deze eigenlijk meer in de weg dan dat ze een functie hebben.
De scooter is gelukkig een prima voertuig in dit soort situaties. Het duurt wel veel langer maar we halen Anjuna gelukkig zonder kleerscheuren. In Anjuna is de enorme drukte ook duidelijk zichtbaar. Des te dichter we de kust naderen worden de wegen smaller en zijn ze in veel gevallen onverhard. Auto’s rijden zich klem in de steeds smaller wordende paden. Onwetende in welk netwerk ze beland zijn. Danny en ik ontvluchten de massa. Eten iets in het Oasis restaurant aan de hoofdstraat en bezoeken de lokale supermarkt. De prijzen zullen hoog oplopen en hebben besloten zelf maar wat drank in te kopen. Een fles Bacardi, een fles Wodka en een paar flessen cola. Moet voldoende zijn om ons vanavond op het strand van een natje te voorzien. Wanneer we rond 22.30 onze scooters bij het Florinda guesthouse parkeren en richting het strand lopen om daar een mooi plekje te bemachtigen, blijkt de waterstand enorm hoog te zijn. Precies vanavond is het volle maan en dat veroorzaakt een buitengewoon hoge waterstand. We moeten vreselijk lachen want het maakt de vele Indiërs niet uit. Staan dol enthousiast te springen en te dansen in het water dat hun enkels bij iedere golfslag met zeewater overspoelt. Een bizar feit is dat het publieke strand bij enkele strandbars volledig is afgebakend door houten palen, voorzien van netten. Waarschijnlijk hebben ze ruim geld geschoven naar beambten van de lokale overheid, hier ook niet ongebruikelijk. We lopen tegen een hek van zo’n vijftien meter aan en om bij deze clubs naar binnen te komen moet je 2000 INR betalen. Een grens die veel Indiase toeristen ervan weerhoud naar binnen te gaan en ze op deze manier een selectief publiek binnen krijgen. Wil je echter over het strand naar verderop gelegen Strandbars dan moet je om de afbakening heen lopen welke dus tot vijftien meter in de zee is geplaatst. Normaliter geen probleem maar met deze waterstand niet te doen omdat je een halve meter water moet doorkruisen. Mensen op hun best gekleed er als natte kranten uit gaan zien.
Danny en ik besluiten entree te betalen want tussen de opdringerige massa op het strand is ook geen optie. Met wat afdingen kunnen we er voor 500 INR per persoon naar binnen en op de hoger gelegen dansvloer van de Lilliput een droog heenkomen vinden. We moeten echter wel onze meegenomen drank achterlaten maar dat hebben we er graag voor over. Net voor middernacht lijkt de zee tot rust te zijn gekomen en is het strand weer begaanbaar. Binnen enkele minuten is het er overvol. We hebben een prachtig uitzicht over de hele kuststreek en wanneer het eerste vuurwerk wordt ontstoken weten we dat het nieuwe jaar is aangebroken. In de Lilliput zijn er slechts een handjevol westerlingen te vinden. Het grootste deel is Indiaas en dat zorgt voor een redelijk hectische drukte. Toch hebben we veel gelachen en gedanst. Een mooie start van het nieuwe jaar die voor mij tot een uur of 4.00 zal duren. Heb het dan wel een beetje gehad en zoek het honderd meter verderop gelegen Florinda guesthouse op. Tijd om de eerste nacht van het nieuwe jaar in te gaan.
Vanaf vandaag zal alles weer rustiger worden in Goa. De twee weken wintervakantie die ze hier in India hebben, zit er op. Scholen beginnen en gaan mensen hier vanaf twee januari weer aan het werk. En eerlijk gezegd, ik kijk er naar uit. Verlang naar de rust zonder al die drukte die de Indiase toeristen met zich mee brengen. Langzaam zullen meer westerse bezoekers de kustplaatsen van Goa gaan vullen en zal een meer ontspannen en relaxte sfeer de overhand krijgen. Tenminste, dat hoop ik. Nu de feestdagen voorbij zijn wil ik het zelf ook wat rustiger aan gaan doen. Niet iedere avond tot laat in bars vertoeven maar wat meer te genieten van de rust en ruimte die hier ook in overvloed te vinden is. Ook Danny voelt de vermoeidheid naar boven komen. Na een paar drukke laatste maanden in Engeland heeft hij nog niet de rust gepakt die hij werkelijk nodig heeft. Gebroken komt hij begin van de middag uit z’n hotelkamer op deze eerste nieuwe dag van het jaar. Zijn eerste voornemens zijn minder drinken en feesten voor de komende dagen en ook wanneer hij terug is in Engeland. Het zal hem werkelijk goed doen als hij dat kan nastreven. Zelf voel ik me eigenlijk redelijk fit. Kunnen samen vreselijk lachen om de afgelopen nacht maar zal het geen vervolg krijgen. De dag is korter en lig vroegtijdig in mijn bed. Nog een paar weken echt relaxen, dat zijn mijn voornemens. Laat het voor nu even zo zijn.
Langzaam begint er een routine in de dagen te komen. Sta op tussen 9.00 en 10.00 uur en ga buiten op het grote terras een tijdje zitten schrijven aan mijn blog. Alleen het geluid van neerslaande golven van de zee op de achtergrond en kraaien die vanuit de palmbomen op het complex krijsend de dag verwelkomen. Het is een heerlijk begin van de dag nu het overal nog rustig is en de meeste gasten nog liggen te slapen. Danny komt een poosje later met een beker koffie zijn kamer uit lopen. Alle benodigdheden om zelf koffie te kunnen zetten heeft hij eerder ingekocht bij het grote warenhuis in het centrum van Anjuna waar je vrijwel alles kunt krijgen en waar toeristen uit de wijde omtrek hun boodschappen komen doen. Zo langzamerhand weet ik ook alle wegen uit mijn hoofd waardoor ik heel eenvoudig mijn doel weet te bereiken. Danny volgt trouw omdat zijn richtingsgevoel niet zijn sterkste punt is. Iets wat ook wel te maken heeft met een bepaalde onzekerheid die over hem heerst. Heb heel veel gesprekken gevoerd met hem en het is duidelijk dat hij graag de rust wil vinden na een paar hectische jaren. Heeft sinds een aantal maanden een eigen appartement gehuurd in een iets betere buitenwijk van Londen waar hij niet meer geconfronteerd wordt met mensen die hem op het verkeerde pad brengen wat betreft drugs. Danny wil duidelijk zijn leven om gaan gooien en negatieve invloeden uit zijn leven verbannen. Ook voor mij liggen er ook een aantal roerige jaren achter me maar voel dat ik steeds meer grip krijg op de situatie waarin ik me bevind. De werkzaamheden in India voor The Soul of India die nu steeds meer de vorm krijgen zoals ik dat graag wil, het gaan restylen van mijn woning in Nederland en natuurlijk het onderhouden van een goede gezondheid. Zaken die belangrijk zijn om een goede balans te behouden. Het is daarom goed om af en toe naar dit soort plaatsen te komen en de rust toe te laten. Zeker nu de feestdagen achter ons liggen. Soms gewoon niets te doen om ruimte te krijgen voor antwoorden, nieuwe inspiratie op te doen of ideeën te krijgen waardoor de stappen die je neemt bewust iets toevoegen aan het vervolg van je leven. Zoals het altijd goed is om er even tussenuit te gaan en een vertrouwd ritme te onderbreken waardoor er nieuwe energieën vrijkomen. Het maakt de gesprekken met mensen hier ook zo waardevol. Vanuit alle windstreken komen ze hier naartoe en merk ik dat ondanks de unieke identiteit van iedere individu, de verbondenheid omtrent gevoel voor alle mensen gelijk is.
Het Florinda guesthouse heeft twaalf kamers waar een mix van mensen verblijven waaronder een Deense componist, een yoga lerares uit Tsjechië, een jong stel uit Spanje, een ouder stel uit Canada en twee jonge zussen uit Duitsland. Mensen waarmee ik vrijwel iedere morgen een kort praatje maak, al blijven de meesten slechts voor een aantal dagen. Ieder met zijn eigen redenen om hier te zijn en met zijn eigen plan voor de dag. Zoals Danny en ik ervoor kiezen om na een goed ontbijt bij de German Bakery een stuk op de scooter te gaan rijden. Naar een van de meer noordelijk gelegen stranden. Morjim, Ashvem, Mandrem en Arambol waar de hoofdzakelijk Russische toeristen de overhand krijgen nu de Indiase vakantiegangers vertrokken zijn. Soms een beetje teveel de overhand krijg ik het idee. Vluchten vanuit Moskou vliegen rechtstreeks naar Goa en is het verkrijgen van een visum heel eenvoudig. India en Rusland hebben sterke banden met elkaar waardoor het zelfs mogelijk is voor vermogende Russen om hier te investeren in onroerend goed, iets wat vrijwel onmogelijk was. Het waren graag geziene gasten omdat ze met geld smeten en hoge fooien gaven. Iets waarvoor ze hier in India erg gevoelig zijn. Nu het economisch veel minder gaat in Rusland zijn ook Russische toeristen veel spaarzamer geworden en dingen ze af op ieder mogelijk terrein. Deze ontwikkelingen hebben er echter wel toe geleid dat op de noordelijk gelegen stranden vrijwel alle menukaarten en naamborden ook in het Russisch zijn vertaald en de lokale verkopers en restauranthouders bijna beter Russisch dan Engels spreken. Het is wel te begrijpen maar heel bizar om te ervaren. Russen staan bekend als redelijk stug volk en veel Indiase strandarbeiders denken daarom met weemoed terug aan de tijd met de wat meer relaxte West Europese toerist. Backpackers die nu verdrongen zijn naar de meer verlaten stranden elders verscholen in Goa of de meer zuidelijk gelegen staat Kerala. Zoals alles aan veranderingen onderhevig is zal ook Goa steeds meer worden aangepast naar gelang de ontwikkelingen in India. Ik een sterk vermoeden heb dat hier binnen twintig jaar een nieuw soort California ontstaat. Een exclusieve badplaats waar straks alleen nog dure hotels te vinden zijn met brede boulevards om de vermogende Indiase toerist te vermaken zoals nu alles al duurder begint te worden. Vooralsnog kan ik me hier prima vermaken.
Beleef met Danny prachtige dagen en voer interessante gesprekken onderweg. Zoals met de tandarts waar Danny zich het afgelopen jaar heeft laten behandelen. Fay, een Engelse jonge vrouwelijke arts die hier voor drie weken op vakantie is met haar Amerikaanse vriendin. Elena, een jonge actrice uit Litouwen die de vriendin is van de Italiaanse DJ die bij de Lilliput zijn plaatjes draait en voor wie zij haar geboorteland heeft verlaten om een nieuwe carrière in Italië op te gaan bouwen en dan Mike, een alleenstaande Engelse bouwvakker die hier al negen jaar komt om een maand te onthaasten. Iemand die niets anders doet dan iedere dag de vijftien minuten naar het strand wandelen en zichzelf de hele dag op een ligbed te vermaken. Het zijn slechts enkelen van de vele ontmoetingen met compleet verschillende achtergronden, levensstijlen en dromen voor de toekomst. Het maakt mijn verblijf in Goa nog steeds bijzonder en zal het weer mooie herinneringen achterlaten. Nog een week zal ik hier doorbrengen. Iets wat ongetwijfeld zal lukken. Jullie zullen het lezen….later.
Anju
January 14, 2018 at 8:57 amSuper leuk jou blog te lezen Eugen.
Eugen de Boer
January 16, 2018 at 3:26 pmLeuk te horen Anju! Hoop alles goed bij je 😉