Het is heerlijk wakker worden in het Sunder Palace waar ik inmiddels een bekende ben geworden. Kan goed opschieten met de staf en het personeel dat er werkt en dat is precies zoals het bij een guesthouse behoort te zijn. Als een vertrouwde omgeving waar je je thuis kunt voelen. Het hotel is sfeervol ingericht in traditioneel Indiase stijl en de kamers zijn groot en schoon. Een groot tweepersoons bed met schoon beddengoed (niet onbelangrijk), een ruime badkamer met toilet, een zithoek met stoelen en een tv. Omdat ik eerder aangegeven had hier graag te willen blijven komen bieden ze mij, zonder het te vragen, een speciale prijs voor de kamer. Voor twaalf euro per nacht mag ik het hele jaar gebruik maken van hun faciliteiten. Een leuke meevaller en het is het meer dan waard. Hoe mooier kan de dag beginnen.
Met Sunil heb ik afgesproken om mijn bezoek aan Jodhpur te evalueren in het café coffee day waar ik mijn vaste werkplek heb gevonden. Terwijl ik er aan het werk ben komt hij binnenlopen. Normaal belt hij altijd om te vragen waar ik ben maar vandaag stapt hij binnen, wetende dat ik er toch wel zal zijn. Het betekent vertrouwen en dat is voor mij het belangrijkste. De eerste keer dat ik producten in India kocht was de jonge Sunil net begonnen in het bedrijf van z’n vader en was ik de eerste buitenlandse klant die hij heeft geholpen. Sindsdien is er een hechte band ontstaan en heeft hij me in al die jaren altijd op alle fronten geholpen, daar waar mogelijk. Nu dus mijn vaste zakenpartner. Hij is mij altijd trouw gebleven omdat hij in mijn passie geloofd en al mijn inzet ooit ruimschoots uitbetaald zal worden. Het is het karma, zoals ze dat hier in India zo mooi noemen. We gaan het allemaal zien maar de vooruitzichten zijn goed. De hele dag staat in het teken van zaken afronden en voorbereiden voor morgen. Een deel van mijn bagage zal ik in het hotel achterlaten omdat dit overbodig is in Goa. Wanneer ik ’s avonds op het dakterras van het Sunder Palace hotel zit te eten komen er twee Amerikanen bij me zitten. Het zijn Jeff en Bodin. Twee mannen die met elkaar voor drie maanden op reis zijn. De ruim zestig jarige Jeff heeft al veel gereisd en is nu op reis met Bodin, de vierentwintig jarige zoon van een goede vriend. Bodin studeert nog en heeft voor drie maanden studieverlof genomen om deze reis te maken, al is het me snel duidelijk wie hier de leiding heeft. Jeff is degene die het woord voert terwijl ik vragen aan Bodin stel. Deze zit erbij als een onschuldige jongen terwijl hij een uit de kluiten gewassen kerel is met een grote tatoeage op zijn schouder. Zij vertrekken over vijf dagen met de trein naar Goa en zullen ook in Anjuna te vinden zijn. Ik weet niet of ik erop zit te wachten maar we zien het wel. Ben op tijd in mijn kamer te vinden en probeer iets te slapen.
Ik had gevraagd om mij wakker te bellen rond 5.30. Krijg echter al om 5.00 uur een rinkelende telefoon. Verder slapen heeft geen zin en dus ben ik op tijd beneden. Neem afscheid van de mensen bij de receptie en neem een Ola taxi naar de luchthaven. Aangekomen op de luchthaven word ik al snel geholpen. Ondanks dat het geen grote luchthaven is is het toch redelijk druk voor de incheck balies. Een jonge medewerker begeleid me persoonlijk tussen de massa mensen door en krijg ik als het ware een elite behandeling totdat ik de scanners van beveiliging ben gepasseerd. Waar ik dit aan te danken heb weet ik niet, maar het bevalt me prima. De 2,5 uur durende vlucht verloopt prima. Naast mij een Indiaas stel om wie ik een beetje moet lachen wanneer ze onophoudelijk foto’s met elkaar maken. De man verontschuldigt zich en zegt dat ze voor de eerste keer vliegen en voor vijf dagen een hotel hebben geboekt in Bagga, een van de badplaatsen langs de noordelijke kust. Ik zeg dat dit absoluut niet hoeft en wanneer we verder praten blijkt dat ze op huwelijksreis zijn. Slechts tien dagen geleden zijn ze getrouwd. Voor de bruiloft hebben ze elkaar nooit gezien, alleen een kort telefoongesprek had plaatsgevonden. Eerlijk gezegd vonden ze het best wel spannend om zo in het diepe te springen. Nou, daar kijk ik niet van op. Een blind date waar je je hele leven aan vast zit. Ik moet er niet aan denken. Als ik begin over het ritueel met het paard waarmee de bruidegom zijn aanstaande bruid normaliter ophaalt krijg ik een onverwacht antwoord. Het ging niet door omdat hij niet op het paard durfde. Ik lig blauw van het lachen want dit heb ik nog nooit eerder gehoord. Het paard is vervangen door een auto. Via zijn telefoon krijg ik vele foto’s te zien. Gezien de manier waarop ze naar elkaar kijken en elkaars handen vasthouden denk ik dat het wel goed zit tussen die twee. Wens ze prachtige dagen samen en natuurlijk heel veel geluk. Het vliegveld van Goa is vernieuwd. Je hoeft nu niet meer honderd meter over de startbaan te lopen zoals enkele jaren geleden. Een groot nieuw complex met pieren is sinds twee jaar in gebruik. De enorme toename van het aantal toeristen was de aanleiding. Zoals ook in noord India zijn het voornamelijk Indiase toeristen. Als teken dat de welvaart is toegenomen bij de midden en hogere kasten in India en waardoor ook deze groep de mogelijkheid heeft om meer te reizen. Voor de lagere kasten die nog steeds ruim de overhand heeft met zestig procent is dit niet weggelegd. Helaas zal hier voorlopig weinig aan veranderen. Vanaf de luchthaven neem ik een prepaid taxi. Je betaald hierbij een vast bedrag voor de afstand die je aflegt en krijgt dus eerlijke prijs. Ik koopt een ticket en loopt naar een aangegeven taxi. Zittend op de achterbank van het geel-zwart busje geniet ik van de omgeving en voel de warme wind door de openstaande ramen op mijn gezicht. Ben hier al meerdere keren geweest maar het blijft een bijzondere plek in India. Wanneer we na anderhalf uur Anjuna bereiken laat ik mijn bagage achter bij een van de winkeltjes en ga te voet verder over het strand, op zoek naar een beschikbare slaapplaats. Het is er druk van de mensen ondanks dat het seizoen al aardig op zijn einde is.
Overal klinkt muziek uit de strandtenten en staat het strand bezaait met zonnebedden. Nu rond de klok van 15.00 is het nog aardig warm. Een 38 graden en dus hoop ik dat ik geen uren hoeft te zoeken. Na hier en daar vragen kan ik een kamer boeken bij het Florinda guesthouse dat net achter een van de strandtenten te vinden is. Helemaal goed zo. Laat mijn bagage met een taxi ophalen en ben voor zonsondergang op het strand te vinden. Eerlijk gezegd voelde het ook een beetje vreemd. Ik had namelijk een ander strand voor ogen. Had Palolem in mijn gedachten met z’n mooie baai maar ben onbewust richting Anjuna gegaan. Aangekomen besefte ik pas waar ik was. Anjuna heeft z’n voordelen omdat je hier met een scooter kleine dorpjes meer landinwaarts kunt bezoeken via een netwerk van weggetjes. Met witgeschilderde kerkjes en mooi gekleurde huizen. Nog afstammend uit de tijd dat de Portugezen hier aan land zijn gegaan. Daarnaast is hier veel vertier in de avond. Veel trance feesten waarbij je tot diep in de nacht kunt feesten op een nimmer eindigende beat. Palolem daartegen heeft een prachtig strand en ligt aan een mooie baai waar veel meer rust heerst. Ook kun je hier de binnenlanden wel in maar zijn er weinig dorpen te vinden en is de infrastructuur beperkt. De natuur is echter wonderschoon en via een prachtig slingerende kustweg kun je intens genieten van de schoonheid van de omgeving. Nu dus in Anjuna, waarschijnlijk voor een week om vervolgens richting Palolem te gaan. Op het einde van de avond ben ik te vinden op een trance feest die niet heel druk bezocht is. Spreek wat mensen maar vind het rond middernacht mooi geweest. Kies ervoor om over het strand terug te lopen en het Florinda guesthouse op te zoeken.
Vandaag is de Flea market. Een wekelijkse markt die hier iedere woensdag gehouden wordt op een groot grasveld vlak aan het strand die bezocht wordt door veel toeristen uit de wijde omgeving. Een gezellige drukte zeg maar. Ik loop een rondje maar er is niets nieuws onder de zon. De honderden kraampjes verkopen nog steeds dezelfde spullen als tien jaar geleden. Ik krijg alleen maar te horen dat er niet veel verkocht wordt, ook vanwege de geldproblematiek waardoor heel India enige tijd op z’n kop heeft gestaan. Helaas kan ik dit probleem ook niet oplossen voor ze. Kies ervoor om het strand op te zoeken en een plek te vinden op een van de strandbedden. Het moet weer wennen om een dag hier te liggen. Een dag niets nuttigs te doen al weet ik dat dit snel zal wennen. Naast me ligt een jonge magere Rus. Duidelijk te herkennen aan het rechthoekige kapsel en zijn gezichtsvorm. Ik vraag of hij Engels spreekt maar dit blijkt nog slechter dan mijn Hindi. Wel stelt hij zich voor als Victor terwijl er een brede grijns op zijn gezicht verschijnt. De paar gouden tanden in zijn mond verraden een dure investering. Hij is hier nog niet zo lang want zijn witte huid is dusdanig rood verkleurd dat deze de cultuurshock nog niet te boven is. Zodra de zon onder is gegaan begint het steeds hard te waaien en komt de vloed in snel tempo opzetten. Het niet al te brede strand wordt opgeslokt door de golven. Geen woeste zee maar wel voldoende om het strand te verlaten. Na een aantal uren gaat de wind liggen en trekt het water zich weer terug. Een bijzonder natuurverschijnsel. In de avond ontmoet ik Nicolaz in café Lilliput. De strandtent waar altijd mensen te vinden zijn. Een jongen uit Zweden die voor acht dagen op vakantie is. En met een speciale reden. Hij is sinds twee maanden gescheiden van zijn vrouw en moest even alleen zijn om zijn hoofd te legen. Het verloopt namelijk niet zo goed tussen hem en zijn vrouw waarmee hij elf jaar samen was en drie kinderen mee heeft van 10, 4 en 1,5 jaar. Toch hebben we er samen een prachtige avond van gemaakt. Veel lachen is het beste medicijn om je zorgen te vergeten.
Ik ontbijt bij de Guru bar vanwaar ik uitkijk over de zee en schrijf mijn gedachten op. Het is een prachtig begin van de dag waarbij er nog rust heerst en slechts een beperkte groep mensen op het strand te vinden is. Zie hier en daar nog een verdwaalde hippie lopen. Alsof zij de veranderingen in de tijd niet willen accepteren of nog zoekende zijn naar de ultieme rust in zichzelf. Het steekt volledig af tegen de jonge generaties. Jonge Indiase studenten die hier willen feesten en niets begrijpen van dit soort mensen. Vergrijst en verrimpeld lopen ze in versleten kloffies rond. Ik zou heel graag willen weten wat voor leven dit soort mensen leiden. Zoals ook de zovele bedelaars en zwervers die op straat te vinden zijn in India en met name in de steden. Mensen die ik telkens weer tegen kom en dus ook een manier van leven hebben gevonden om dit vol te blijven houden. Zouden wij niet heel veel van dit soort mensen kunnen leren? Is het gevoel van onderlinge verbondenheid en liefde niet veel groter bij deze mensen. Alles draait daar toch om in het leven. Het zijn vragen die wel onbeantwoord zullen blijven maar het maakt mij zeker bewust van de ongekende luxe waar wij in het westen van kunnen genieten.
Op het strand ontmoet ik een Engelsman die ook een geweldig verhaal heeft. Was voor paar maanden vakantie vertrokken en is nu al vier jaar onderweg. Werkt hier en daar in een club om flyers uit te delen en trekt na verloop van tijd verder. Geen idee wat hij gaat doen over een week. Ik kan vreselijk genieten van dit soort mensen. Niet denken maar doen, al is dit natuurlijk niet vol te houden. Het zal invloed hebben op zijn leven. Zijn manier van denken, van handelen en de manier waarop hij het leven zal waarderen. Als handvat om naar een volgende levensfase te gaan. Zoals ik dat betrek op alles wat iemand op zijn levenspad tegenkomt. Zoals het geloven in een bepaalde religie, het bezoeken van een specifieke dokter, het lezen van boeken, het volgen van een studie en ga zo maar door. Het zijn allemaal hulpmiddelen waardoor iemand zich prettig kan voelen en is voor ieder mens uniek. Door te zien, te voelen en te luisteren naar de innerlijke stem die ieder mens met zich meedraagt bepaald iemand zelf de weg die hij of zij wil bewandelen. Gedachten die ongekende krachten naar boven kunnen halen. Gedachten die je zelf ook kunt beïnvloeden. Positief levert immers nog altijd meer op dan negatief. Natuurlijk moet je jezelf wel de ruimte geven om hier bewust mee om te gaan, iets wat in onze westerse maatschappij steeds moeilijker wordt door de welvaart. Waar we bestookt worden met een overmacht aan informatie en prikkels van buitenaf. Met als gevolg dat we innerlijke rust of noem het een mate van tevredenheid, proberen te vinden in een overheersende verzameldrang. Iets wat die innerlijke vrijheid steeds meer ontneemt. Men steeds meer verantwoordelijkheid draagt voor zaken die totaal onbelangrijk zijn en waardoor mensen steeds verder verwijderd raken van hun pure ik, hun pure intuïtie. Dit is iets wat ik hier in India heb geleerd. Alles draait om de juiste balans. Voor mij is India daarom de beste leermeester en is mijn doel om een brug te bouwen tussen deze twee culturen een mooie opdracht. Om iets op te bouwen waar beide culturen hun voordeel bij hebben. De minder bedeelde arbeiders in India en de welvarende consumenten in het westen. Ik ben nog onderweg maar het doel komt steeds dichterbij. Terwijl ik dit opschrijf zit ik in de Buddha bar, een afgelegen restaurant enkele kilometers landinwaarts waar ik luister naar de klanken van mediterende muziek en er nog geen mensen zijn. Het zegt alles over wat je innerlijke gevoel met je doet als je dit volledig laat stromen. Even de stilte op te zoeken en je gedachten volledig de ruimte te geven. Een ongelofelijk prettig gevoel kan ik je zeggen. Het geeft me een dankbaar gevoel hier te mogen zijn.
Vanmorgen heb ik een scooter gehuurd. Voor 1000 INR (15 euro) heb ik voor vier dagen een nieuw model tot mijn beschikking. Wat vind je dit nog! Wil een tocht maken langs de noordelijk gelegen stranden. Via een doolhof aan weggetjes passeer ik dorpjes als Vagatore en Siolim. Kleurrijk vanwege de in felle kleuren geschilderde huizen. Zo tussen de palmen een prachtig gezicht. Steek via een grote brug het kanaal over en vervolg mijn weg lang de kust waar de bredere stranden te vinden zijn. Waar wel toeristen zijn maar het veel rustiger is dan het centraal gelegen Anjuna. Ik passeer Morjim, Mandrem en beland uiteindelijk in Arambol. Het eindstation van mijn rit op 35 km afstand vanaf mijn verblijfsplaats waar op dit moment een overvloed aan Russen te vinden is. Ik besluit hier iets te gaan eten. Zittend in een restaurant aan het strand raak ik al snel in gesprek met de man die aan een tafeltje voor me zit en besluit hem gezelschap te houden. Het is Danny, een 53-jarige Engelsman met een uitermate vrolijk karakter. Voor drie weken in Goa om even het rotweer in Engeland achter zich te laten. Hij is eigenaar van een bouwbedrijf welke grote projecten heeft in Londen. Heeft goed verdient en gaat minstens vijf keer per jaar even weg. Is gescheiden en heeft net weer een relatie afgesloten. Ik weet niet wat dat is met gebroken relaties maar ik kom er veel tegen. Danny heeft vier kinderen. Jongens van in de twintig die nu bijna vrienden zijn geworden. En ik snap wel waarom. In de uren die we samen doorbrengen hebben we ontzettend veel gelachen en zullen samen in Anjuna een biertje drinken tijdens de Full Moon party op het strand. Neem met een lachend gezicht afscheid en rijd mijn kilometers terug naar Anjuna. Bij het Florinda guesthouse heb ik een nieuwe buurman gekregen. Hij is vanmorgen aangekomen uit Hampi en stelt zich netjes aan mij voor als Yugie. Aangezien mijn naam in het Engels hetzelfde klinkt ligt meneer de Japanner volledig in een deuk van het lachen. Zoals het een Japanner betaamt. Het is het meest vriendelijke volk dat ik ken. Eerbiedig, respectvol en heel eenvoudig aan het lachen te krijgen. Met hem ga ik ’s avonds nog even bij de Lilliput zitten. Zijn Engels is beperkt waardoor een normaal gesprek vrijwel onmogelijk is. Het geeft mij ruimte om contact te leggen met de jongedame links van mij. Anne uit, jawel, Nederland. Voor een paar weken op vakantie in het land waar ze zelf al vier jaar woont. Werkzaam als architect in Mumbai. Als ik vraag of ze hier wil blijven aarzelt ze. Eigenlijk heeft ze hetzelfde als ik. Het leven buiten het werk om is te zwaar. Uiteindelijk zal ze terug naar Nederland gaan maar heeft een prachtige ervaring opgedaan. Met Yugie gaat het ondertussen wat minder. Hij heeft z’n ogen dicht en ik weet niet of hij door de doordringende beat is meegenomen naar een andere wereld of gewoon ligt te slapen. We moeten dansen zeg ik tegen hem en neem hem mee. Hij houd het wel een tijdje vol maar krijg dan te horen dat hij dringend op zoek moet naar een joint. Zie hem half slaperig de trap aflopen naar het strand terwijl ik de hele tijd blijf dansen tussen de menigte die voornamelijk bestaat uit Indiërs en Russen. Laatstgenoemde spreken vrijwel geen woord Engels dus van interessante gesprekken is geen sprake. Tot 02.30 houd ik het vol, daarna zoek ik het Florinda guesthouse op, een honderd meter verder. Zoekende in het donker naar de juiste trap van het restaurant die toegang biedt tot het guesthouse loop ik het verkeerde restaurant binnen. Het is pikkedonker maar hoor iemand zingen, zoals je dat alleen kunt als het heel laat is geworden. Zie via het verlichte scherm van een telefoon dat het een oudere toerist is die via zijn oortelefoon naar muziek aan het luisteren is en probeert mee te zingen. Zie even later dat de deur van mijn buurman Yugie gesloten is, als teken dat hij veilig thuis is. Voor mij ook een teken om afscheid te nemen van deze toch wel bijzondere dag.
Ik rijd vandaag naar de zuidelijker gelegen plaatsen langs de kust. Plaatsen als Bagga, Calangute en Candolim. Nog voordat ik Bagga bereik word ik bij een brug staande gehouden door enkele agenten van de Goa Police. Of ik mijn papieren wil laten zien. Ik pak de papieren van de scooter uit het opberg vak onder het zadel en overhandig dit de goedgemutste agent. Het blijkt echter niet het juiste document. Hij wil mijn rijbewijs zien. Ik vertel hem dat ik deze nu niet bij me heb en houd hem voor dat we dat in Nederland helemaal niet hebben. ‘Ja, maar hier wel’, zegt hij volhardend ‘En daarnaast draag je ook geen helm’, voegt hij er aan toe. Ondertussen passeren hordes scooters met mensen zonder helm. Ik krijg een bedrag te zien dat hij net op een papiertje heeft geschreven. Er staat 375 INR. Kijk hem lachend aan en zeg hem dat ik dit echt niet ga betalen. Maak hem behoorlijk overtuigend duidelijk dat dit geen manier is om het buitenlanders hier aangenaam te maken. ‘Oké’, zegt hij. ‘Wat wil je dan wel betalen?’ Ik stop 100 INR in zijn handen en zeg dat we het hier mee afmaken. Meneer de agent gaat lachend akkoord en ik kan verder. Ook lachend wel te verstaan want ik vind dit wel een kluchtige manier van werken. De lange kustweg langs eerder genoemde plaatsen is een aaneensluiting van auto’s en brommers. Ben duidelijk in het meest drukke deel van Goa. De straat is niet breed en aan beide zijden is het een aaneenschakeling van restaurants, cafe’s en winkels. Waar toeristen dus willen oversteken en waardoor het verkeer met regelmaat vast komt te staan. Ik heb besloten om vandaag eens heerlijk te gaan toeteren. Ik toeter zoveel dat zelf de Indiërs naar me beginnen te kijken en eigenlijk ook wel moeten lachen. Ik denk dat ik vandaag meer getoeterd heb dan in de 33 jaar dat ik mijn rijbewijs heb. En ik kan je zeggen, het voelde heerlijk. Wanneer ik het einde nader van de lange kustweg zie ik in de verte weer agenten langs de weg staan. Knijp in de rem en keer snel om. Dit gaat me geen tweede keer gebeuren. Via iets smallere wegen, ver weg van de kust, rijd ik terug richting Anjuna. Wat me opvalt is de slechte staat van de wegen. Overal gaten en buiten dat zie je overal zwerfafval langs de weg. Met name plastic waar ze hier ook geen raad mee weten. De enorme toename van het toerisme heeft dus duidelijk zijn keerzijde en denk ik dat ook hier corruptie de overheid er van weerhoud om een goed wegennet te bouwen en deze prachtige staat in India schoon te houden. Ik hoop dat het ooit zal veranderen en Goa niet zal veranderen in een grote vuilnisbelt. Onderwijl ik hier ben heb ik dagelijks contact met de mensen in Jodhpur en Jaipur waar nog gewerkt wordt aan enkele producten. Het geeft een goed gevoel wetende dat we op de goede weg zijn. Kan me dus volledig overgeven aan een ontspannen tijd hier in Goa. Geniet in het begin van de avond van het gezelschap van Yugie die zittend bij een kaarsje de zoveelste joint oprookt. Ik laat hem lekker z’n gang gaan en geniet van zijn vrolijkheid. Zal hem de rest van de avond niet meer zien omdat hij al vroeg naar bed gaat. En ik snap wel waarom.
Heb gisteravond met Danny afgesproken om vandaag naar een veel noordelijker strand te rijden. Nog verder dan Arambol en waar het heerlijk rustig is. Rijdend naar de afgesproken plek om te vertrekken rijd ik langs een kerk en hoor de priester via een microfoon de mensen toespreken. Goa is grotendeels christelijk en door de openstaande ramen zie ik dat de kerk behoorlijk vol zit. Het is en mooi beeld op deze zondagmorgen wanneer het nog rustig is overal. Met Danny vermaak ik mij de hele dag op het strand van Kerie Beach. Praten over zijn zoektocht naar een levensdoel. Iets waar hij meer energie uit haalt, want het geld verdienen in de bouw valt hem steeds zwaarder. Interessante gesprekken op een prachtige plek in India. Waar de temperatuur ruim in de dertig graden is, de mix aan culturen een boeiende sfeer creëert en waar de avonden gevuld zijn met muziek dat past in de omgeving waar we zijn. Vanavond een Full Moon party waarbij het strand omgedoopt zal worden tot dansvloer. Waar de golven hun weg vinden naar het strand en de sterren dienen als prachtig decor. We gaan er iets moois van maken. Of ik hier nog een week zal blijven is nog de vraag. Alles zal bepaald worden door het moment. En dat moment is later. Jullie lezen het.
No Comments