Week 11 (13 mrt. – 19 mrt.) 2017

Het is zondagavond 21.30 wanneer ik me richting het strand begeef en waar ik met Danny heb afgesproken. Hij staat er al te wachten tussen een steeds sneller groeiende menigte. Er zal een bekende Russische DJ komen en vanuit de hele omgeving komen hier toeristen op af. Ondanks dat het einde van het seizoen hier in zicht is, hebben steeds meer Indiase toeristen Anjuna weten te vinden. Een dorpje waar geen dure hotels te vinden zijn maar slechts verscholen resorts en waar lokale bevolking hun huizen of kamers verhuren, gelegen aan een doolhof van onverharde paden. En dan zijn er de strandhutten die ieder jaar worden opgebouwd om de vele bezoekers hier onderdak te kunnen bieden. Zo anders dan je ziet in de kustplaatsen in zuid Europa. Het straalt een oase van rust uit. Behalve dan in de avond bij café Lilliput waar het strand steeds meer gevuld wordt met een mix van culturen waarbij India ruimschoots de overhand heeft.

Ik hou heel veel van Indiase mensen maar eerlijk gezegd niet in dit soort plaatsen, hoe gek het ook klinkt. Heerste er jaren een ontspannen, zeg maar “hippie” sfeer, met alleen maar westerse backpackers. Nu gaat het steeds meer op een commercieel circus lijken. Waarbij Indiërs zich niet altijd houding weten te geven. Misschien heb ik gewoon teveel gezien in al die jaren en wil ik hier deze weken niet mee geconfronteerd worden. Mannen hier kunnen niet goed tegen drank en worden snel opdringerig naar de mooi en sexy geklede westerse vrouwen. Jonge vrouwen die hier komen voor een paar weken vakantie maar geen idee hebben hoe het hier werkt in deze cultuur waar vrouwen een hele andere rol spelen. Het creëert soms ongemakkelijke situaties. Als ik je vertel dat hier vrijwel geen Indiase vrouwelijke toerist een badpak of bikini draagt maar volledig gekleed de zee in gaat weet je wel hoe laat het is. Veel vrouwen verlaten vroegtijdig de dansende menigte omdat ze gewoon met rust gelaten willen worden. En ik kan het helemaal begrijpen. Nu geldt dit niet voor alle Indiase mannen natuurlijk maar het is wel iets waar je hier duidelijk rekening mee moet houden. Het is trouwens een prachtige avond. Echt waanzinnig om op het strand te dansen op de muziek die de hele omgeving vult. Onder de sterrenhemel met een prachtige volle maan en een temperatuur van 28 graden. Het kan veel slechter. Heb aan Danny goed gezelschap en wanneer mijn kleine Japanse vriend Yugie ons onverwacht komt vergezellen is het feest helemaal compleet. Yugie die de ene na de andere joint oprookt terwijl er en eeuwig durende glimlach op zijn gezicht te zien is. Ik heb echt nog nooit zoveel gedanst. Danny besluit om 2.00 uur terug te rijden naar zijn appartement in Arpora, een dorpje op 3 km afstand. Zelf blijf ik onophoudelijk dansen terwijl Yugie af en toe zijn innerlijke geest wil verruimen door de zoveelste joint op te roken. Tot het moment dat ook hij uit beeld verdwijnt. Het is 05.00 uur wanneer ik gedag zeg tegen mijn vrouwelijke Russische danspartners en de ontzettende aardige jongens uit Kerala. Wat een bijzondere avond was dit.

Met Danny heb ik om 12.00 uur afgesproken bij de witte kerk net buiten Anjuna. Het vertrekpunt om richting Arambol te rijden met de scooter. Het zal een verrassende tocht worden want het is Holi vandaag. Een kleurenfestival en een van de belangrijkste feestdagen hier in India. Iedereen besmeurt elkaar met kleurstoffen, verkrijgbaar in kleine zakjes en in alle mogelijke kleuren. Onderweg naar onze ontmoetingsplek heeft Danny de Indiase gekte nog weten te ontwijken maar heeft er een hard hoofd in. We laten het maar gebeuren. Yugie heb ik trouwens vanmorgen nog kort gesproken. Hij was vannacht naar huis gegaan om nieuwe joints te rollen maar is per ongeluk in slaap gevallen. Ik moet er vreselijk om lachen want het past gewoon bij deze ontzettende aardige man. Wat zijn er toch mooie en bijzondere mensen op deze wereld. Onderweg naar Arambol passeren we mensen die kleuren naar ons gooien maar hebben het er gedurende de 35 km lange tocht vrijwel ongeschonden vanaf weten te brengen. Een zinloze actie blijkt achteraf want wanneer we Arambol binnenrijden via de smalle doorgangsroute naar het strand is er geen ontkomen meer aan. De straat staat vol met uitzinnige mensen die iedere passant onder smeert. Voordat we het strand bereiken zijn we ontgroend en zien dat werkelijk niemand aan dit feest is ontkomen. Eerlijk gezegd toch ook wel prachtig gezicht. Ik ben er een beetje huiverig voor omdat ik jaren geleden volledig in dit feest meeging. Toen in het traditionele Jaipur. Waar de kleuren niet altijd betrouwbaar waren omdat sommigen vanwege kostenbesparing chemicaliën aan poeders toevoegde en deze kleuren vrijwel niet van je huid te krijgen was. Toeristen na maanden nog met gekleurd haar of gekleurde lichaamsdelen rondliepen. Iets waar ik natuurlijk absoluut geen zin in heb. Met Danny zit ik een groot deel van de middag in een van de strandpaviljoens om alle drukte gade te slaan. Voel duidelijk de vermoeidheid opkomen die de korte nacht heeft veroorzaakt. Daarnaast heb je bij deze temperaturen die in de middag oplopen tot 38 graden nu niet echt fut om veel te ondernemen. Wanneer we op het eind van de middag terugrijden neem ik bij Anjuna afscheid van Danny en besluit naar een rustig strandpaviljoen te gaan. Zoek een ligbed op en probeer te slapen. Nu de zon langzaam in de zee wegzakt een prima plek om rust te vinden. In de avond wil Yugie weer feesten maar ik laat het voor wat het is. Zit nog een uurtje bij de Lilliput maar zoek tijdig mijn kamer op. Het is weer mooi geweest voor vandaag.

Heerlijk geslapen. Ik had het echt even nodig. Ben ook geen vijfentwintig meer dus helemaal goed zo. Wanneer ik mijn wasgoed naar de receptie breng zie ik dat Yugie al onder de veranda voor zijn kamer te vinden is. Zittend op de plastic stoel bezig met het draaien van weer een joint. Als ik vraag of hij nog weg is geweest knikt hij een beetje verontschuldigend nee. ‘Ik ben weer in slaap gevallen’, zegt hij. Het is bijna onmogelijk om niet te lachen als ik hem zie. De vrolijke Yugie is absoluut een verrijking tijdens mijn verblijf in Anjuna. Zelf wil ik het vandaag rustig aan doen. Werk tijdens het ontbijt in de Buddha bar aan mijn blog. De serene rust die er heerst is een prachtig begin van iedere dag. Zie er enkele westerlingen binnenlopen waarbij de overblijfselen van Holi nog duidelijk zichtbaar zijn. Haren gekleurd en diverse lichaamsdelen voorzien van ongewenste paarse kleuren. Het is waar ik al zo bang voor was. Ze zullen hier de komende tijd nog wel mee rondlopen. Een diepe zucht van verlichting dat mij dit niet is overkomen. Omdat ik geen plannen met Danny heb gemaakt kan ik vandaag eens voor een Ayurveda massage gaan. Het zit al dagen in mijn hoofd en het moet er nu maar eens van komen. Rijdend richting het iets noordelijker gelegen Vagator passeer ik een massagesalon en na enig onderhandelen lig ik vijf minuten later op de massagetafel. Voor een uur word ik intensief onder handen genomen. Mijn God, wat is dat toch lekker. Ook al heb ik liever een paar zachte vrouwenhanden aan mijn lichaam, mijn masseur Arjun is echt heel goed in zijn werk. Het is zoals gebruikelijk in India. Mannen masseren mannen, vrouwen masseren vrouwen. Tenminste, in openbare massage salons. Ik moet het er even mee doen maar heb er geen moment spijt van. Luisterend naar muziek van Karunesh. Indiase meditatieklanken die ik herken van de tijd dat ik nog aan Pasar Malam’s deelnam en toen o.a. muziek van Karunesh draaide. Het is een heerlijk uurtje ontspanning waar ik zeker nog eens gebruik van ga maken. Heb vandaag ook besloten om hier in Anjuna te blijven. Ondanks dat Palolem een mooier strand heeft heb ik hier veel meer bewegingsruimte. Door de scooter ben ik niet alleen maar aan het strand verbonden en dat bevalt me wel. Daarnaast heb ik goed gezelschap aan Danny en Yugie. Met laatstgenoemde kijk ik naar de zonsondergang bij Anjuna Beach en met Danny bezoek ik ‘s avonds de populaire badplaats Bagga. Te bereiken in een klein half uur met de scooter. Ik kom hier nooit in de avonduren maar het is werkelijk alsof ik in een Spaanse badplaats rondloop. Aan de bekende ‘Tito lane’ vind je een scala aan trendy bars en restaurants. Zo onwerkelijk. De toeristen hier zijn meer de doorsnee vakantiegangers die voor enkele weken de zon opzoeken. In Anjuna is het ook veranderd maar nog niet in deze mate. Hopelijk blijft dat voorlopig zo. Omdat het in de clubs erg rustig is op deze dinsdagavond rijd ik niet al te laat richting mijn vertrouwde Florinda guesthouse. Zie dat het slot nog aan de deur van Yugie hangt, als teken dat hij nog niet thuis is. Morgen zal ik zijn verhalen wel horen. Met een lach stap ik mijn kamer binnen. Het was weer een geschenk vandaag.

Het is weer woensdag en dat betekent dat de Flea market in Anjuna weer wordt gehouden. Na een rustig begin van de dag vraag ik Yugie om mee naar de markt te gaan. We kunnen deze bereiken binnen tien minuten wandelen via het strand. Het is er niet erg druk en dit zal iedere week minder worden. Zoals over enkele weken diverse strandpaviljoens zullen sluiten omdat er te weinig klanten komen. Ik ben hier dus nog net op tijd. We lopen een rondje maar hebben het na een uurtje wel bekeken. Zullen het strand opzoeken en later terugkomen. Danny zal vanuit Arpora naar de Flea market komen om er te genieten van de live bands die er optreden in het restaurant aan het strand waar het altijd druk is. Slechts één keer per week geopend maar hun omzet moet enorm zijn. Veel mensen uit de omgeving komen hier een hapje eten tijdens een bezoek aan de markt. En het eten is echt goed hier. Om 16.00 uur heb ik met Danny afgesproken aan de bar. Na enig zoeken weet hij me te vinden en worden het een paar mooie uren. Zo met de ondergaande zon op de achtergrond is het goed vertoeven hier. Ook Yugie komt ons later gezelschap houden wat de sfeer nog aangenamer maakt. Als het 22.00 uur is vinden we het mooi geweest. Lopen samen in het donker terug over het strand en nemen afscheid van Danny die zijn kilometers terug zal rijden naar Arpora. Zelf zit ik nog een tijdje met Yugie onder de veranda voor onze kamers. Het is 15 maart en dat betekent verkiezingen in Nederland. Ondanks dat ik zelf niet kan stemmen houd ik de stand nauwlettend in de gaten. Via de app van de telegraaf kan ik alle ontwikkelingen volgen. De uitslag zal ik morgenochtend te zien krijgen. Neem afscheid van Yugie die druk bezig is met het rollen van nieuwe joints en zoek mijn bed op. Word om 3.00 uur wakker en denk nieuwsgierig aan het gebeuren in Nederland. Gezien de laatste tussenstand lijkt het erop dat we ons in een rustig vaarwater begeven en dat geeft een prettig gevoel. Mijn Japanse vriend zit trouwens nog buiten onder de veranda. Zeg hem even gekscherend goedemorgen maar laat het daarbij. Ga verder met waar ik gebleven was.          

Ik plan vandaag geen drukte in. Ben eigenlijk het grootste deel van de ochtend bezig met het onderhouden van contact met Jodhpur en Jaipur. Nu de modellen klaar zijn kunnen ze naar Jaipur worden verzonden en dit vergt enige inspanning. Verder geen onnodige drukte aan m’n hoofd. Ondanks dat ik heel goed gezelschap heb aan Danny is dit ook een vermoeiende bezigheid. Veel praten en lachen kost namelijk ook energie en daarom is stilte een heerlijke afwisseling. Ga in de middag weer voor een massage in Vagatore en laat verder alles heerlijk op z’n beloop. Alleen afgesproken om Anna in de avond op te gaan zoeken in Candolim. Een vrouw die we eerder deze week op de Flea market hebben ontmoet. De uit Finland afkomstige Anna leeft voor drie maanden in Goa en heeft een scala aan vrienden om zich heen. We zijn uitgenodigd om vanavond de groep te komen vergezellen. Altijd goed voor de afwisseling en zo gedaan. Danny had overigens ook zijn eigen plan vandaag. Behalve dat hij hier op vakantie is laat hij ook een kroon plaatsen door een tandarts. De kosten voor tandheelkunde liggen hier stukken lager. Kan voor hetzelfde bedrag in Engeland hier drie weken vakantie vieren, inclusief vlucht en de kosten van de behandeling. Heel veel mensen maken hier gebruik van. Hoe mooier kun je het hebben. Ik ontmoet hem die avond rond 20.00 uur in Bagga waar hij me met een overdreven brede smile staat op te wachten. Zo breed dat ik zijn nieuwe kroon duidelijk kan zien. Het ziet er allemaal weer prima uit, zeg ik lachend en rijden samen verder richting Candolim. Een 6,5 km verderop. We vinden Anna en haar vrienden in de Jazz club. Een restaurant waar een band speelt en waar de meeste tafeltjes gevuld zijn met oudere westerse stellen. Het heeft een hoog Benidorm gehalte waar gepensioneerden vertoeven om te overwinteren. De groep die Anna bij elkaar heeft gebracht is een mix van Finnen, Indiërs, een Amerikaan en wij. Interessant maar erg onsamenhangend. De meesten kennen elkaar niet en van open gesprekken is geen sprake. Ik en Danny kijken elkaar aan en zijn blik zegt genoeg. Wat doen we hier eigenlijk? Anna noemt het vrienden maar zo voelt het niet. Eigenlijk erg ongemakkelijk. Ik wil wel gesprekken voeren maar het voelt meer als een opgedrongen manier om me bezig te houden. Iets wat ik deed toen ik jong was maar mij daar nu niet meer mee bezig wil houden. Kan wel vreselijk lachen om de Engelse humor die Danny heeft en waarmee hij de boel nog een beetje aan de gang weet te krijgen. Buiten dat moet ik erg lachen wanneer ik de band ‘Una Paloma Blanca’ hoor spelen met daarna nog enkele covers van de Cats. Een duidelijk signaal om ons terug te trekken uit dit gezelschap. Stoppen onderweg naar huis, voor een kleine evaluatie van deze avond, bij de Cape Town bar in Bagga. Zien dat bij deze open bar aan de straat een grote groep Indiase mannen de twee sexy dansende Russinnen aanstaren alsof ze van een andere planeet komen. Hoe bijzonder kan het toch zijn. Culturen die zo weinig van elkaar weten. Indiërs die door de economische groei de mogelijkheid hebben om op vakantie te gaan maar nog heel traditioneel denken en de Russinnen die hier onwetend een strandvakantie houden. Volledig vrij in hun doen en laten, niet wetende wat het losmaakt hier in India.

Met Danny rijd ik richting het meer noordelijk gelegen strand bij de plaats Mandrem. Het is altijd een heerlijke onderbreking om met de scooter een stuk te rijden en iedere keer een ander strand op te zoeken. Het geeft een mooie afleiding want de hele dag op hetzelfde strand zitten is niets voor mij. Buiten dat lachen we heel wat af. Wat een dankbaar geschenk om iemand als Danny te hebben ontmoet. En natuurlijk ook Yugie, de lieve Japanner die geen scooter wil huren maar alles wandelend of met het openbaar vervoer wil afleggen. Het meeste contact heb ik met hem bij het Florinda guesthouse in de morgen of avonden. Vandaag zijn laatste avond in Goa. Morgen neemt hij de bus naar Mumbai om vandaar uit naar Jodhpur te reizen. Misschien zal ik hem daar nog tegenkomen. We spreken af om zijn laatste avond bij de Lilliput te gaan vieren. Ondanks dat zij ook geen dansers zijn staan we op een gegeven moment alleen nog met z’n drieën te dansen op de muziek die de grote zaal vult. Kan hier werkelijk intens van genieten. Heel bijzonder dat je in zo’n korte periode zo gehecht kan raken aan mensen. Zo’n klik kunt hebben. Mensen die totaal verschillend zijn van elkaar maar toch veel met elkaar kunnen delen. Ben me zeer bewust van dit soort unieke situaties waarbij er ook een einde behoort te zijn. Zoals mensen in je leven verschijnen omdat je deze op dat moment het best kunt gebruiken. Als een soort aanrijking op je levenspad. Het is als de warme deken die men liefde noemt. Heerlijk gewoon. Na een prachtige avond rijd Danny om 2.00 uur terug naar Arpora en zitten Yugie en ik nog een tijdje op het strand. Halen alle mooie momenten nog eens naar voren onder een prachtige sterrenhemel, kijkend naar de golven die zich stukslaan op de kust. Yugie, een prachtig mens die ik zeker zal missen in de laatste dagen van mijn verblijf in Goa.

Nu Yugie vandaag vertrekt begint ook bij mij langzaam het gevoel op te komen dat het mooi is geweest. Heb hier  een prachtige weken beleefd maar heb ook weer zin om naar Jaipur terug te gaan om weer aan de slag te gaan met mijn bezigheden. Toch zal ik dit vaker gaan doen. Me terugtrekken uit het traditionele noorden om naar dit soort oorden te gaan. Al is het maar voor een korte periode. Het geeft het gevoel van vrijheid zoals ik dat ook met Danny bespreek. Hij, die na vijftien jaar huwelijk en vier opgegroeide kinderen nu eindelijk eens wil kiezen voor iets waar hij zelf voldoening uit haalt zonder zich te hoeven verantwoorden. Hij staat op het punt om zijn leven helemaal om te gooien. Te stoppen met zijn werk in de bouw en vanaf nu voor langere tijd naar plaatsen als Goa te gaan. Waar het leven simpel en goedkoop is en waar hij alle tijd heeft om aan zichzelf te werken. Te achterhalen waar zijn hart werkelijk mee vervuld wordt. Het zijn gesprekken die dagelijks aan de orde zijn. Ik vind het heerlijk om te praten met mensen die hun hart volgen om naar een intens gevoel naar tevredenheid te groeien. Misschien is India daarvoor wel de meest geschikte plaats op aarde, zoals ik dat zelf ook heb ervaren. Dat het einde van het seizoen nadert blijkt ook dat ik de laatste gast bij het Florinda guesthouse ben. Zodra ik vertrek zal het gaan sluiten. Zoals veel andere guesthouses hier de komende weken de deuren zullen sluiten om zich langzaam voor te bereiden op de regenperiode die in mei en juni een groot deel van het guesthouse onder water zal zetten. Het past volledig in het moment waarin ik zit. Het betekent langzaam afscheid nemen van een prachtige tijd hier in Goa. Al krijg ik net wel een heel triest bericht binnen dat er een 28 jarige Engelse toerist dood is gevonden op het strand van Palolem. Ze is verkracht en vermoord door een Indiër die inmiddels is opgepakt. Was alleen op reis voor een maand en heeft zich niet weten te verweren tegen het cultuurverschil met India. Het is natuurlijk een vreselijk incident maar het heeft duidelijk betrekking op wat ik eerder beschreven heb. Ben blij dat ik niet naar Palolem ben gegaan. Het heeft blijkbaar zo moeten zijn, zoals ik altijd vertrouw op mijn innerlijke stem die me zegt wat te doen. Morgen nog een laatste dag hier en dan terug naar Jaipur. Ben vanavond nog even met Danny naar Bagga gereden maar was snel weer terug om de laatste uren te genieten van een dansende massa op het strand voor de Lilliput. Met uitzicht op de zee waar talloze lichtjes verraden waar de vissersboten zich bevinden. Het zijn beelden die voor eeuwig op mijn netvlies staan. Terug bij het Florinda guesthouse zit ik nog een tijdje onder de veranda voor mijn kamer waar ik gezelschap krijg van de Iranese muzikant die er nog een laatste avond verblijft. Wanneer deze ook zijn kamer opzoekt kijk ik naar de lege plek rechts van mij. Waar Yugie altijd met een lach op zijn gezicht de zoveelste joint aan het draaien was. Het zijn prachtige herinneringen om deze week mee af te sluiten. Heel dankbaar wel te verstaan. Tot later..