Week 11 (Ma.12 mrt. – Zo.18 mrt.) 2012

Het vervolg van een lange week. Aangezien nu alle documenten in mijn ogen compleet zijn ligt het lot in de handen van het FRRO kantoor en dan met name bij Mr. Friend die mijn belangen tegen redelijke vergoeding behartigd. Hopende dat het enige invloed heeft op de uitkomst. Ik ben er zelf tegenstander van maar als het Indiase systeem, zoals Soham het eerder noemde, voor mij vruchten afwerpt, ben ik tevreden. De nadelen wegen namelijk niet op tegen de voordelen. Na telefonisch contact moet ik naar het FRRO kantoor komen om daar de documenten af te leveren. Doe zoals afgesproken en ben redelijk op tijd aanwezig, passeer de entertainer die buiten de boel bezig houd en wacht in de hal op Mr. Friend.

Begin een beetje nerveus te worden wanneer hij na 10 minuten nog niet aan komt zetten. Al dat stiekeme gedoe terwijl er lange rijen staan te wachten. Nee, voel me niet op mijn gemak. Eindelijk zie ik Mr. Friend de trap afkomen. Hij wenkt me het kantoor binnen te gaan, trekt daar de papieren uit mijn handen en spreekt op overheersende toon de ambtenaar achter het bureau aan. Wat hij zegt weet ik niet want mijn Hindi is bij les 1 blijven steken. Wel zie ik de man een papiertje uit de la halen waarop ik mijn naam moet schrijven en er elders een stempel op wordt gezet. De toegewezen datum is 30 maart 2012. Hiermee kan ik dus tot eind deze maand in India blijven terwijl mijn dossier verder zal worden bekeken. Het kan zo’n 3 a 4 dagen gaan duren voordat de uitslag bekend is, zo krijg ik van Mr. Friend te horen. Wanneer ik enigszins opgelucht naar buiten wandel gaat mijn telefoon. Het FRRO kantoor aan de lijn. Alleen is de verbinding zo slecht dat ik bijna niets versta. Krijg het eventjes benauwd. Er zullen toch niet weer problemen zijn hé! Ik baal, maar loop terug naar binnen. Bel het desbetreffende nummer en kijk wie er opneemt. Nee…niemand. Wel is de verbinding iets beter. Het is het FRRO kantoor in Jaipur die vraagt of ik alle formulieren al heb om het proces voort te zetten. Ik probeer uit te leggen dat het niet meer nodig is maar dat schijnt niet over te komen. Zal wel langsgaan wanneer ik in Jaipur ben. Met een ingetogen glimlach loop ik weer naar buiten, neem een riksja naar het AIIMS metrostation en ga terug naar het Hara Rama guesthouse aan de Main Bazar waar ik eerst verslag ga uitbrengen aan Mr. Harish, de manager. Ongeacht de uitslag, hij heeft zijn handen in het vuur gestoken om me op deze weg te begeleiden. Een man waar ik genoeg aan te danken heb en dus maak ik daar graag tijd voor vrij. Buiten dat hebben we altijd leuke gesprekken. In de namiddag ben ik te vinden in Crush on Beans om mijn mails te beantwoorden en contact te leggen met diverse fabrikanten. Het is de plek waar ik dagelijks mijn rustmoment vind. Niet geheel onbelangrijk in het drukke centrum van Delhi

Later in de middag raak ik in gesprek met een vrouw die altijd vriendelijk gedag zegt wanneer ze bij het Grand Sindhi restaurant tegenover het guesthouse een kop chai komt drinken. Kom eindelijk iets meer te weten over haar achtergrond. Ze is afkomstig uit Nepal en werkt nu al 12 jaar in India als Ayurveda dokter. Ze helpt mensen met klachten door deze te behandelen met medicijnen in de vorm van balsem, olie en kruiden afkomstig uit Nepal. Dagelijks bezoekt ze mensen aan huis of krijgt ze mensen op bezoek in haar kamer. Ook geeft ze massages en dat maakt het nog interessanter want massages kun je nooit teveel krijgen. Maak meteen een afspraak met haar om in de avond langs te komen. En….het is de moeite waard. Buiten krachtige handen heeft ze namelijk ook bijzondere gaven. Vertelt me tijdens het masseren wat er aan schort aangaande gezondheidsproblemen. Ze voelt het aan de vormen van mijn lichaam, zo zegt ze. Daarnaast lijkt het alsof ze me kan lezen. Worden zaken besproken die ze niet kan weten. Ze had me al zo vaak gezien in het restaurant en voelde aan dat ik geen verkeerd persoon was. Lichaamsmassages geeft ze namelijk bij hoge uitzondering. Alleen als er een groot vertrouwen is. Voel me duidelijk vereerd. Ze had me natuurlijk ook gewoon kunnen zeggen dat ze dit heerlijke lijf even wilde betasten maar daar kan ik haar niet op betrappen. Wel hoor ik haar zeggen dat ze een groot deel van het verdiende geld opstuurt naar haar vier opgroeiende kinderen in Kathmandu.  Leeftijden tussen de 15 en 24 jaar. Ze zorgen voor zichzelf en gaan nog naar school. Het zijn zware tijden voor de gescheiden vrouw die op haar 13^de jaar is uitgehuwelijkt en op haar zestiende haar eerste kind op de wereld zette. In Nepal werkte ze in een ziekenhuis maar kon niet voldoende geld verdienen om alle monden te voeden. India is de oplossing gebleken. Al moet ik bij het woord oplossing wel even achter mijn oren krabben. Ik zal haar zeker nog eens bezoeken, al was het alleen maar om met haar te praten. Hoe mooi kan het zijn om iemand die je vele malen passeert eens beter te leren kennen. Een mens, een verhaal. Mooier nog…… een vriendschap.

Het is 0.200 wanneer er buiten een vreemd gebulder te horen is waarvan ik wakker wordt. Lig in mijn bed en weet het geluid niet echt te plaatsen. Totdat het steeds heviger wordt. Er een ontzettende onweersbui losbarst en de regen vervolgens met bakken uit de lucht valt. Iets wat in Nederland wel vaker gebeurt maar ik hier nog niet heb meegemaakt. De plastic zeilen die het dak afdekken zijn binnen enkele minuten gevuld met water en veroorzaken een waterstroom alsof er vele dakgoten overlopen. Het ligt heerlijk, eigenlijk zoals thuis. Zo vertrouwd. Diep gezonken in mijn slaapzak kan ik ervan genieten. In de morgen zie ik de schade. Het hele dakterras was ondergelopen en moet nu worden schoongemaakt terwijl de zon schijnt alsof er nooit iets heeft plaatsgevonden. De dag gewoon begint zoals iedere dag. Ook voor mij. Ik neem mijn ontbijt en loop richting Connaught place. In cafe Coffee Day wil ik een mailing gaan voorbereiden om het hele project weer eens onder de aandacht te brengen bij de bijna 60 fabrikanten. Nog teveel mensen hebben niets opgestuurd en daar baal ik een beetje van. Kan niets afdwingen maar wil ze wel weer even prikkelen. Uren ben ik bezig om een paar pakkende mails te schrijven en deze uiteindelijk te versturen. Aangezien mijn visumaanvraag even geen aandacht vraagt is dit het enige wat ik kan doen. En met succes. Heb een goed gevoel wanneer ik de toets “Send” ingedrukt heb en de mails zijn verstuurd. De boodschap is duidelijk overgekomen gezien er al snel enkele fabrikanten reageren. Dit is eigenlijk het moeilijkste op dit moment. Je mensen moet overvoeren met mails om dat kleine beetje informatie los te krijgen. Het voelt als zeuren maar is de enige manier om aandacht te krijgen. Het zal veel makkelijker gaan zodra ik gestart ben maar vooralsnog…..ik blijf zeuren. Het zij zo.

Ik zit met regelmaat bij een van de chai shops aan de Main Bazar. Mensen kijken en ontmoeten. Vandaag een opmerkelijk geval. Wanneer ik met een oude Engelse dame in gesprek ben stopt er een riksja voor ons. Een jonge vent stapt uit en helpt daarna een oudere man om uit te stappen. Niet gewoon oud in dit geval. De man heeft een beroerte gehad en is behoorlijk uitgeschakeld om het zo maar even te noemen.  Kan zich amper staande houden, zijn hoofd gebogen en hevig trillend. De jongen begeleid hem stapje voor stapje naar een stoel en laat hem daar achter met de reistassen om zelf op zoek te gaan naar een slaapplaats. De man kan amper praten en zit met gebogen hoofd in zijn stoel.

Het is een oude bekende van de eigenaar van de chai shop, zo horen we. Een klant die al 30 jaar in India verblijft maar waar het niet goed mee gaat. Nee, dat is me wel duidelijk. Hij lijkt wel 80 maar schijnt pas 61 jaar te zijn. De meereizende jongeman is zijn begeleider in de komende dagen. Zijn wens was om weer een keer aan de Main Bazar te zitten, zoals hij altijd deed. Nou, het is hem gelukt. Vraag alleen niet hoe. Hij heeft 24 uur begeleiding nodig waar hij voorlopig iemand voor heeft gevonden. In  Indiase “Joint Families”  wonen ouders en kinderen onder een dak en dus zorgt men voor elkaar. Als buitenlander moet je hier niet willen zijn in dit soort situaties. Alleen als je veel geld hebt kun je in India zorg veroorloven. Hij heeft alleen geen alternatief omdat hij 30 jaar geleden Amerika de rug blijkt te hebben toegekeerd en dus zal hij zijn dagen hier slijten. India is leuk maar niet als je ziek bent, zeker niet op oudere leeftijd. Een zware periode wacht hem. Iets waar hij waarschijnlijk geen rekening mee gehouden heeft toen hij de deur achter zich dicht trok.

In de namiddag heb ik een afspraak met de Italiaanse Marzia. Een zeer vrolijke en spontane jonge vrouw waarmee ik al eerder een keer koffie gedronken heb. Werkzaam op een universiteit in Delhi waar ze controles op projecten evalueert voor het IFAD, onderdeel van de Verenigde Naties. In Connaught place zitten we enkele uren ongestoord te praten totdat ik een telefoontje krijg van Mr. Harish uit het Hara Rama guesthuis. Mr. Friend van het FRRO is er net aangekomen om mijn dossier door te spreken. Of ik even terug wil komen! Snel neem ik afscheid van Marzia en ben al onderweg. Als ik na 15 minuten het kantoor binnenloop is Mr. Friend echter al vertrokken. Werd onverwacht weggeroepen, zegt Mr. Harish. Hij heeft nog wel een waslijst achterlaten met nog ontbrekende documenten waarvan ik er geen enkele in bezit heb, zo blijkt. Ook Sunil in Jaipur kan me er niet aan helpen. Een behoorlijke afknapper. Vanavond zal Mr. Friend nog een keer langskomen en kan ik het persoonlijk uitleggen. Ik stel me er op in maar al wat er gebeurd, geen Mr. Friend. Na een telefoontje krijg ik wederom het welbekende antwoord te horen. `Morgen!`, morgen rond de middag zal hij weer bij het Hara Rama guesthouse langskomen. Ja, we gaan gewoon voor nog een nachtje onduidelijkheid. Wat is het toch een fantastische cultuur…..soms voor achter het behang.

Ik zou vanmorgen bij Santosh langsgaan bij de American Embassy School om de website verder door te spreken. Er is echter niet veel tijd over omdat hij het in de morgen nog redelijk druk heeft en ik ’s middags om 15.00 uur opnieuw afgesproken heb met Mr. Friend. In overleg met Santosh verplaats ik de afspraak daarom naar morgen maar heb daardoor wel weer veel tijd over. Tijd die ik weer zo goed mogelijk probeer in te vullen maar met de afspraak in mijn hoofd komt daar weinig van. Ben hier en daar aan het chai drinken en ben de laatste dagen veel in gesprek met andere reizigers. Interessante mensen vanuit diverse culturen. Een prima afleiding voor nu zullen we maar zeggen. Toch is de onduidelijkheid slopend. Hoop ik eindelijk eens te weten wat de uitkomst is. Positief of negatief, het maakt me niet meer uit. Na weer een vertraging van vele uren komt Mr. Friend om 20.00 uur eindelijk aanzetten. Het gesprek is goed maar ik moet nog wel even wat formulieren proberen te regelen hier en daar, dat is de tussenstand na vandaag. Ga er weer mijn best voor doen maar vraag ook naar de alternatieven. Krijg te horen dat je met een business visum vrijwel meteen weer India binnen kunt komen zodra een nieuw visum is afgegeven.

Geen onnodig tijdverlies dus. Maak me er daarom dus niet al te druk meer om. Ga komende maandag met een gerust gevoel richting Jaipur en zal alle nodige informatie per e-mail doorsturen naar Mr. Harish van het Hara Rama guesthouse die het verder zal regelen met Mr. Friend. Dinsdagavond moet alles bij hem binnen zijn. Zelf kan ik gewoon mijn werk voortzetten in Jaipur en Jodhpur in afwachting van het antwoord. Zodra het negatief mocht zijn vertrek ik voor 30 maart uit India. Het feit dat ik gewoon door kan gaan zonder enige zorgen over de uitslag is eigenlijk mijn grootste geruststelling. Hoofdstuk Visum is nog niet afgesloten maar zal niet meer op nummer een staan van de prioriteitenlijst. Ik moet verder……

Heb een treinticket gekocht voor Jaipur als teken dat mijn tijd er in Delhi voorlopig op zit. Wil zaken afhandelen en mijn werk voortzetten, al denk ik wel na over een tijdelijke break. Het is niet zo zeer de fysieke inspanning maar de geestelijke druk die veel energie eist en waardoor ik eerder vermoeid ben. Mijn weerstand daardoor beperkt is en soms op mijn tenen moet lopen. Misschien moeten de plannen nog iets rijpen en moet ik even afstand nemen, ook al zou ik zo graag grotere stappen voorwaarts willen maken. Plannen om over een paar weken even weg te gaan uit India ontwikkelen zich geleidelijk aan in mijn hoofd. Ongeacht de uitkomst omtrent het visum. De komende weken gebruik ik om dingen zo goed mogelijk af te handelen…daarna ben ik aan de beurt.

Een vermoeiende week heb ik achter de rug, Het afwachten, de onduidelijkheid en nog steeds teleurstellende medewerking van fabrikanten hebben me redelijk te pakken. Probeer te achterhalen welke lessen ik hieruit moet trekken maar ben nog zoekende. Al krijg ik wel meer het gevoel dat ik mezelf niet te zware eisen moet opleggen. Ik misschien daarom even weg moet om mezelf weer op te laden met positieve energie voordat het te laat is. Heb de afgelopen week echt hele leuke mensen ontmoet maar het gevoel van onmacht onderdrukt mijn plezier in alles wat ik onderneem. Een ding is zeker….ik leer mezelf steeds beter kennen. Dat is pure winst.