Week 10 (Ma.05 mrt. – Zo.11 mrt.) 2012

Een spannende week in het vooruitzicht. Na het weekend zal ik namelijk te horen krijgen of mijn nieuwe visumaanvraag is goedgekeurd en afhankelijk van de uitslag of ik wel of niet in India kan blijven. Vandaag wil ik er even niet aan denken. Kunal is vandaag jarig en ook al viert hij het niet, het is een speciale dag. Niet alleen vanwege zijn verjaardag maar ook omdat zijn Guru vandaag in Delhi aankomen zal. Kunal is sinds vele jaren aanhanger van een groot geestelijk leider. Een heilige, zoals hij het zelf omschrijft. Een man met wie hij drie keer persoonlijk even kort heeft mogen spreken. Iets wat behoorlijk invloed op hem heeft gehad gezien de manier waarop hij over hem  praat. Het moet dus wel iemand zijn die heel bijzonder is.

Kunal nodigt me uit om vanavond mee te gaan naar het vliegveld om hem op te halen. Tenminste, zo komt het op mij over. Niet dat ik er iets mee heb, Kunal’s enthousiasme heeft me doen besluiten om mee te gaan. Rond 20.00 zijn we onderweg, pikken nog een paar vrienden op en staan om 21.00 bij de VIP uitgang van Terminal 3. Met ons nog een honderd andere aanhangers. Het is een onaangekondigd bezoek aan Delhi. Veelal vanwege veiligheidsredenen omdat anders duizenden van zijn volgers het vliegveld zouden bestormen en dit een enorme chaos zou veroorzaken. Wat wij hier doen heeft dus niets te maken met ophalen maar meer met verwelkomen, zoals een filmster die geadoreerd wordt door zijn fans. Ik kijk het aan. Voel niet wat Kunal zo graag wil dat ik voel. Het verbaasd hem enigszins maar de Westfriese nuchterheid kan ik duidelijk niet onderdrukken. Zeg hem dat hij moet genieten. Het is immers zijn dag…zijn Guru. Het is 22.00 wanneer Bapuji, want zo heet deze geestelijk leider, door de sluisdeuren naar buiten komt. Omringt door bewaking en politie wordt de joelende menigte op afstand gehouden. Ik aanschouw de commotie maar krijg er geen warm gevoel bij. Kunal is echter in de wolken. De langslopende Bapuji heeft zijn meegenomen bloemen aangeraakt en voelt zich een gezegend man. Nu de taak om naar de auto te rennen en de achtervolging in te zetten op de stoet met volgauto’s. Het begint zowaar een beetje op een misdaadserie te lijken. Met vol gas door de luxe buitenwijken van Delhi. Op weg naar de ashram waar Bapuji naartoe zal worden vervoerd. Gelegen aan de rand van een klein dorpje, niet ver van de luchthaven, zie ik een groot complex.  Dit is dus de ashram. Bestaand uit een aantal afdaken waaronder een groot altaar is gebouwd en welke is afgeschermd met grote stukken tentdoek. Op de rand van het afdak een hele grote foto van de Guru zelf. Volledig verlicht.

Met ons staan nog enkele honderden toeschouwers voor een ijzeren poort die iedereen op grote afstand houd. De grote open vlakte, het enorme complex en de duistere nacht vol met sterren creëren een bijzondere sfeer. Iedereen wacht tot er iets gebeurd maar er is geen enkele beweging waar te nemen. Terwijl diverse bezoekers het terrein na een half uur verlaten verschijnt er vanuit de duisternis een klein groepje personen in witte gewaden. Een van hen hanteert een zaklantaarn. Steeds dichterbij komend blijkt het Bapuji zelf te zijn. De menigte leeft enorm op wanneer hij een paar keer voor de ijzeren poort heen en weer loopt en in het publiek schijnt, hier en daar een woord uitspreekt maar al snel weer in de duisternis verdwijnt. Nou ja, er is dus niet voor niets gewacht. Kunal blij, mensen blij en ik ben blij wanneer we 15 minuten later weer in de auto zitten om de weg terug in te zetten. Heb onderweg met Kunal een stevige discussie over het geloof. Ik nu niet meteen het idee heb dat deze man mij van m’n geloof zal brengen. Denk wel na over wat de reden kan zijn dat ik hier heb moeten zijn vandaag. Vragen die we misschien ooit beantwoord krijgen of misschien ook niet. Het is maar waar je in geloofd. Het was een inspirerende avond en met die gedachte sluit ik deze dag af.

Ben op tijd weer onderweg naar het FRRO kantoor. Hopende dat alles doorgestuurd en behandeld is en ik een positief resultaat kan verwachten. Het duurt weer even voordat ik een nummer krijg toegewezen om binnen te komen want buiten is de situatie nog niet erg verbeterd. Is de man met de microfoon nog heel erg bezig met duwen en trekken terwijl hij de microfoon vol kwijlt. Ach….ik kan er alleen maar harder om lachen. Zullen ze het dan echt niet snappen of is dit puur om werkgelegenheid te scheppen? Ik durf het antwoord niet te roepen maar het is beschamend hoe mensen hier worden behandeld. Zelf krijg ik binnengekomen al redelijk snel een antwoord omdat ik inmiddels weet bij welk bureau ik moet zijn. Mijn aanvraag is binnengekomen maar wederom afgewezen. Er is onduidelijkheid over de meerdere dossiernummers waaronder ik het visum heb aangevraagd en wordt met een nieuw in te vullen formulier naar huis gestuurd. Moet een duidelijk bedrijfsomschrijving schrijven etc etc. Het is dus nog niet gedaan. Wil vloeken maar houd me in. Ga terug en besteed mijn verdere dag aan het vervolmaken van gegevens om echt niets meer te vergeten. Tenminste, als dat de oorzaak is van alle oponthoud. Kom bij het Hara Rama guesthouse in gesprek met Mr. Harish, de manager die me eerder aan enkele formulieren heeft geholpen. Hij adviseert me om naar de Nederlandse Ambassade te gaan. Misschien dat zij me hulp kunnen bieden. De tijd dringt immers want binnen een week is het visum verlopen. Ben sinds een maand bezig om dit voor elkaar te krijgen en dacht dat dit niet veel problemen zou opleveren. Het pakt anders uit in werkelijkheid. Het ogenschijnlijk zo onbelangrijke papier is alles waarop ik de laatste weken gefocust ben, zonder duidelijkheid te hebben wat er nu eigenlijk van mij verwacht wordt. Morgen een nieuwe poging.

Ik ben op tijd wakker, ga richting de Nederlandse ambassade en sta er als eerste om 8.30 voor de poort. Wordt netjes binnengelaten en wacht tot 9.00 uur wanneer de ambassade zijn kantoor geopend heeft. In het kantoor enkele Indiase dames die alleen Engels spreken waardoor ik nu niet echt het idee heb dat ik in de Nederlandse Ambassade zit. Vervolgens komt een andere Indiase man die wel Nederlands spreekt maar ook hij kan me geen goed nieuws brengen. Geen hulp mogelijk omdat dit een puur Indiase aangelegenheid is. Verspilde tijd dus. Nu snel terug om de weg voort te zetten naar het ministerie van Home Affairs. Krijg weer een nummer en sluit me weer aan in de lange rij wachtende voor me, hopende dat tussen het pakket aan papier wat ik nu bij me draag alle nodige informatie aanwezig is. Tijdens het interview bij een van de bureaus zien ze in het scherm dat ik al vaker geweest ben en al twee dossiernummers heb. Ja, dat was mij al duidelijk. Ik probeer het uit te leggen maar krijg opdracht om even te wachten. Ze zullen me doorverwijzen naar de Chief Officer. Ik kan het beter aan hem uitleggen, zo krijg ik te horen. Via allerlei gangen in het oude gebouw, volgestouwd met stalen dossierkasten, kom ik voor kantoor 36A. Wederom wordt mijn geduld op de proef gesteld met wachten. Als ik eindelijk aan de beurt ben en ook hier alles in alle duidelijkheid probeer uit te leggen is het enige wat ik horen krijg; “U kunt veel beter even het land verlaten en een fris nieuw dossier openen!”, Dit zijn de woorden van de man die de leiding heeft en bij machte is om zaken recht te zetten. Mijn dossier wordt niet eens ingekeken, laat staan de stapels formulieren die ik bij me draag. Is dit dan mijn lot? Heb ik dan werkelijk alles voor niets gedaan om een klein beetje medewerking te verkrijgen. Vol onbegrip verlaat ik het kantoor om het ondertussen zo vertrouwde metro traject tussen Khan Market en Rama Krishna Ashram Marg station  bij Main Bazar af te gaan leggen. Mijn humeur is gezakt naar een dieptepunt omdat ik nu even geen uitweg meer zie. Een hele dag ben ik aan het wachten geweest, heb alles geprobeerd maar er wordt niet geluisterd.

Niet gelezen maar in het wilde weg het probleem naar anderen doorverwezen. Bij het Hara Rama zoek ik het kantoor op van Mr. Harish. Hij is zoals altijd goedgehumeurd, biedt me thee aan en regelt zelfs enkele boterhammen voor me. Maar belangrijker nog, hij luistert naar mijn uiting van onmacht. Het waarom en alle gevolgen die dit met zich mee zal brengen. Het project zal nog verder vertragen wanneer ik er niet bovenop blijf zitten. Mr. Harish pak zijn telefoonboekje, zoekt een nummer op en begint te bellen. Pas wanneer hij de hoorn heeft neergelegd hoor ik met wie hij heeft gesproken. Hij kent iemand bij het FRRO office die me misschien wel kan helpen. Morgen moet ik er even langsgaan en alles aan Mr. Friend uitleggen. Daarna zullen we kijken wat er nog mogelijk is.

Ik heb een onrustige nacht, waarbij de televisie die er staat drie keer spontaan aan gaat gedurende de nacht. Ik weet niet wat dit voor signalen zijn maar als ik in de morgen wakker wordt heerst er een volledige rust over me. Het maakt me ook niet meer uit wat de uitkomst is na vandaag. Het zal ongetwijfeld een reden hebben. Al zal ik die pas later begrijpen. Ik had gisteren even het gevoel dat ik een vreselijke afkeer voor India zou krijgen, iets wat alles kapot zou kunnen maken en dat mag absoluut niet gebeuren. Ben duidelijk te gebrand geweest op een positief resultaat waarna ik even behoorlijk uit het veld ben geslagen. Nee, ik vertrek met opgeheven hoofd naar mijn afspraak op het FRRO kantoor.

Zie bij aankomst enkele straatkinderen om geld bedelen. De voet van een van de meisjes is behoorlijk opgezwollen en de open wond ontstoken. Toch hinkelt ze met een ondeugende blik. Onverstoorbaar bezig om zich te vermaken nadat ze eerder de neten uit het haar van haar zusje heeft gepluisd. Ik besluit wat snoep te kopen voor het drietal en later enkele paratha’s. Voedsel wat hier langs de weg verkrijgbaar is.
Ik kan en mag India niet de rug toekeren, daar bestaat geen twijfel over. Heb hier een taak te volbrengen en dat zal ik doen ook. Mr. Friend, want zo noem ik hem, komt even later mijn richting oplopen. Zag wel dat deze zelfde man eerder een onderonsje had met een Aziatische man. Deze, behalve de vijf paspoorten, ook een cadeautje overhandigde. Iets wat snel in zijn vervoersmiddel werd gestopt. Zo werkt het dus! Het gesprek met hem is informeel en buiten de kantoormuren. Hij zegt het vandaag te druk te hebben maar zal morgen naar het guesthouse komen waar we mijn dossier verder zullen bespreken. Nou ja, we zijn nog niet verloren. Maak me er ook niet meer druk om. Ik kan er verder geen invloed op uitoefenen en dus accepteer ik de uitkomst. Ben grotendeels in Connaught place te vinden waar ik een lange tijd in een koffieshop zit. Geniet van de krant, de mensen en wacht op de dingen die komen gaan.

Het is Happy Holi vandaag. Het kleurrijke festival in India waarbij men elkaar besmeurd met felle kleuren. Kleurstoffen in de vorm van poeders en spuitbussen zijn de afgelopen dagen als warme broodjes over de toonbank gegaan. Vandaag zal alles zijn bestemming krijgen. Ikzelf laat het voor wat het is. Kijk vanaf het dakterras van het Hara Rama guesthouse op straat en zie mensen volledig ondergekladderd met kleurstoffen. Een prachtig gezicht maar ik bedank er voor. Heb een beetje afkeer omdat men ook kleurstoffen gebruikt waarmee kleding wordt gekleurd. Chemische rotzooi die je niet van je huid kunt krijgen de eerste maanden. Mensen willen niet altijd geld uitgeven en dus werk je dit in de hand. Buiten dat wil ik fris blijven voor het gesprek met Mr. Friend van FRRO zodra hij bij het guesthouse arriveert. Nadat ik hem halverwege de middag na vele pogingen telefonisch aan de lijn krijg, vraagt hij me om morgen tussen 9.30 en 10.00 bij het FRRO kantoor te komen. Hij heeft mijn dossier ingezien maar zit te ver buiten het centrum om nog langs te komen. Dat is het resultaat na vandaag. Aangezien zijn stem niet verontrustend klonk, ben ik nog steeds positief. Moet alleen weer een dag wachten. Morgen opnieuw de metro pakken naar station AIIMS. Hopelijk voor de laatste keer. Ik zit iedere dag zodra ik terug ben in het kantoor van Mr Harish om het laatste nieuws over te  brengen. Hij is immers degene die mij deze laatste strohalm heeft aangereikt. De verdere tijd loop ik mijn rondje en ben voor 21.00 uur op mijn kamer te vinden. Heb ook niet veel behoefte om gesprekken aan te gaan met reizigers. Kijk de avondfilm op het Star Movies kanaal en slaap op tijd. Al een week lang probeer ik zoveel mogelijk te slapen. Ik heb wel contact met Kunal en Soham maar laat het werk voor nu even los. Het feit dat het visum zoveel energie opslokt geeft me wel even rust wat betreft The Soul of India werkzaamheden. Misschien is dat wel even goed. Even de geest wat ruimte gunnen om nieuwe inspiratie op te doen.

Opnieuw ben ik zeer vroeg onderweg naar het FRRO kantoor. Doe zoals ik kreeg opgedragen. Volg de procedures en ga, nadat ik het entreenummer in handen heb gekregen, het gebouw binnen. Bel Mr. Friend op en die begeleid me iets later langs enkele bureaus. Bij een van deze geef ik mijn pakket met formulieren af. Ondertussen is Mr. Friend stilletjes uit zicht verdwenen. Er volgt nu een laatste controle van papieren en de verblijfplaats die ik heb opgegeven, zo verteld een kantoorbeambte me. Nadat ik later nog even telefonisch contact heb met Mr. Friend hoor ik hem zeggen dat alles in behandeling is en dus zal het wel goed komen. Ikzelf ben gerust maar wacht liever met juichen totdat de stempels in mijn paspoort staan. Van vluchten boeken naar andere oorden is voorlopig nog geen sprake. Vertrouw op een positieve afloop. Bewaar de rust en wacht af.

Onverwacht komt Mr. Friend de volgende middag bij het guesthouse.  Ik wordt door Mr. Harish gebeld terwijl ik op enkele honderden meters van het Hara Rama guesthouse in koffieshop Crush on Beans aan het werk ben om enkele documenten af te maken. Moet echter als een gek terug om de zaak te bespreken. Vergeet te betalen en ren terug over de Main Bazar omdat ik Mr. Friend niet mag mislopen. Op het kantoor van Mr. Harish bespreken we mijn dossier en over het feit dat er toch nog enkele documenten ontbreken. De registratieformulieren van The Soul of India en nog een aantal documenten die ik bij mijn zakenpartner Sunil van Surya Art Gallery in Jaipur moet opvragen. Morgen moet alles binnen zijn want dan worden ze opgehaald. Ben de verdere middag bezig om alles in overleg met Sunil doorgemaild te krijgen. Wederom 14 documenten worden aan de inmiddels uitpuilende papierbundel toegevoegd. We blijven positief…..het mag gewoon niet meer fout gaan nu. Helaas…..volledige zekerheid wordt nog niet geboden. Zucht….

Een week vol met spanning waarvan het eind nog niet geheel in zicht is. Het kantoorbezoek grotendeels wel. Alles wat binnen mijn macht lag heb ik gedaan. Kan ook niet meer van mezelf verwachten. Het is aan India of ik mijn werk hier kan voortzetten. Heb veel geslapen en weinig andere drukte omhanden gehad. Eigenlijk bewust even afstand genomen van het zakelijke om straks weer volop te presteren. Althans, als me daar de ruimte voor wordt gegeven. Mijn hoofd is gevuld met rust….goede tekens. Toe…..nog maar een klein zetje, dan kan ik weer verder.