Week 13 (Ma.26 mrt. – Zo.01 apr.) 2012

Het is de laatste dagen rumoerig in Jodhpur. Niet vanwege ongeregeldheden maar doordat er meerdere festivals plaatsvinden in deze periode. Zoals de vastenperiode van 9 dagen die voor de vrouwen in India is ingegaan. Deze zich vandaag op en top uitgedost op straat begeven. In kleine groepjes begeleid door enkele muzikanten is het startsein gisteren gegeven. Vasten om de goden gunstig te stemmen omtrent de zorg voor de mannen en het gezin. De man die in India nog steeds een hogere status heeft als kostwinner. Daarnaast heeft ook iedere kaste nog zijn eigen feestje. Lijkende op een georganiseerde staking maar niets minder is dan een chaotisch klein volksfeestje.

Het maakt het oude centrum aantrekkelijk voor de bezoekers, alhoewel er steeds minder toeristen naar India komen nu het seizoen op zijn einde loopt. De temperaturen daarvoor gewoon te hoog worden. In Jodhpur komen we namelijk al boven de 40 graden uit. En dan moet de zomer nog beginnen. Ik heb het nog nooit meegemaakt maar zal het ongetwijfeld gaan ondervinden. In de avonden wanneer ik steevast een wandeling maak en de vele kleine straatjes doorkruis blijkt de warmte ook een positief aspect te hebben. Er is namelijk laat nog volop beweging op straat te vinden. Zitten hier en daar groepjes mannen bij elkaar om de dag naar zijn einde te begeleiden. Op deze zwoele avonden absoluut geen straf. Het straalt zoveel rust uit dat ik er eigenlijk wel van kan genieten. Hier en daar een zwaai of een handgebaar maar ik kies ervoor om door te lopen. Het is mijn rustpunt van de dag. Heb genoeg gepraat tijdens mijn bezoeken aan fabrieken en kan de stilte wel gebruiken.

Er staat een treinreis op het programma. Verlaat vandaag Jodhpur met de trein om naar Delhi te gaan. Heb net afscheid genomen van Anil die behoorlijk druk is met zijn nieuwe aanwinst. Een airco voor in een van de grotere slaapkamers. Iets waar gasten nu steeds vaker om gaan vragen. Voor Anil een behoorlijke investering en dus is hij al de hele dag bezig om de gebruiksaanwijzing uit zijn hoofd te leren. Tenminste, zo lijkt het want hij heeft het boekje al meer dan honderd keer bestudeerd. Hopelijk zal het gunstig uitpakken en zullen de gasten ook meer geld gaan uitgeven om deze kamer te huren. Ik zal het te horen krijgen bij mijn volgende bezoek. Een oude dieselloc staat bij perron 1 al te wachten wanneer ik het oude station van Jodhpur heb bereikt. Stoomafblazend staat hij voor de vele wagons die hij zal voorttrekken. In een van deze vind ik mijn slaapplaats voor de nacht. Wagon S6, bed nr.11. Een bovenste bed….gelukkig. Aangezien het al 23.00 uur is gaan de meesten direct slapen. Met drie razende ventilatoren vlak naast me om de warmte nog enigszins uit de stilstaande trein te verdrijven, probeer ik de slaap te vatten. En dat lukt me aardig. Kan redelijk wat uren met mijn ogen dicht doorbrengen wanneer ik al wiegend de vele kilometers afleg  Het zwaarste stuk is het laatste uur voordat we Delhi bereiken. Vanwege de vele sloppenwijken die langs het spoor gebouwd zijn kan de trein met slechts beperkte snelheid de stad binnenrijden. Lijkt het een eeuwigheid te duren voordat ik uiteindelijk op Old Delhi station kan uitstappen. Het Hara Rama guesthouse is daarna weer snel gevonden. Wederom een warm welkom van de jongens achter de receptie en Mr. Harish.

Enkele antwoorden omtrent het visum moet hij me helaas nog schuldig blijven. Mr Rakesh van het FRRO zal morgen naar het guesthouse komen om de zaak verder af te handelen, dat is het laatste nieuws. Ik houd goede hoop en maak er een ontspannen dag van. Heb in de middag alleen een afspraak met Santosh in Connaught place om de laatste ontwikkelingen van de website door te nemen voordat hij morgen weer naar zijn woonplaats Hyderabad reist. Een grotere plaats meer zuidelijk gelegen. Wanneer ik later in Crush on Beans aan de Main Bazar te vinden ben kom ik in contact met Claudia. Oorspronkelijk van Duitse afkomst maar nu al jaren woonachtig in Canada met haar man uit Afghanistan. Heeft hem ontmoet tijdens een van haar vele buitenlandse werkopdrachten die ze in dit deel van de wereld heeft moeten maken. Documentaires en fotoreportages in Iran, Afghanistan, Pakistan en uiteraard ook India. Het land waar ze sinds lange tijd twee keer per jaar komt. Een boeiende persoonlijkheid met een schat aan levenservaring. Iemand waar je moeiteloos enkele uren naar kunt luisteren. En dat doe ik dan ook.

Alles staat in het teken van Mr. Friend. Deze zal ik in de avond te spreken krijgen. Baal wel een klein beetje want we zijn ondertussen wel bijna twee dagen verder en blijft er niet veel tijd meer over om de zaak af te ronden vanwege mijn vertrek op 30 mrt. Ben me daarom inmiddels aan het voorbereiden om het visum in Kathmandu te gaan regelen, mocht er iets minder positiefs uitkomen vanavond. Om de dag goed te besteden heb ik Bina, de Nepalese masseuse waar ik al eerder ben geweest, opgebeld voor een afspraak. Ze had me gezegd nog eens langs te komen zodra ik weer in Delhi zou zijn. Voornamelijk vanwege mijn eerdere hernia problemen. Enkele extra behandelingen met zuivere ayurvedic medicijnen zou verdere rugproblemen in de toekomst kunnen voorkomen.

Omdat ik vertrouw in haar kennis stem ik in. Daarnaast is ze goed in haar werk en voor de prijs hoeft ik het al helemaal niet te laten. Slechts vijf euro voor een behandeling van ruim een half uur. Stap met een lading aan genezende oliën het kamertje uit welke in een van de kleine zijstraatjes van de Main Bazar te vinden is. Omdat Mr. Friend vanavond om 19.00 uur bij het Hara Rama guesthouse zou komen vul ik mijn tijd in het Grand Sindhi restaurant. Kom er in contact met de Russische Tatiana. Het lijkt wel of ze daar allemaal zo heten. Een vlotte meid van achter in de  20 jaar die vannacht zal terugvliegen na enkele maanden in India te hebben vertoeft. Zich voornamelijk in Kerala heeft opgehouden om daar te mediteren en cursussen yoga te volgen. Waar beter kun je dat doen dan hier in India. Met Tatiana ben ik vrijwel de hele verdere dag op stap. Mr. Friend van het FRRO kantoor zou er om 19.00 zijn maar komt uiteindelijk pas om 22.30 uur het guesthouse binnenstappen. In het kantoor van Mr. Harish krijg ik de laatste stand van zaken te horen. Mr. Friend heeft een rapport geschreven en deze is onderweg naar het ministerie van Home Affairs waar ze het na goedkeuring binnen 5 werkbare dagen terugsturen. Pas dan kan mijn visum een stempel krijgen. Mijn vlucht naar Kathmandu is echter al over twee dagen. Het grootste probleem is dat ik met de tijdelijke visumverlenging India niet kan en mag verlaten, zo zegt Mr. Friend. Moet dus wel wachten op de uitslag. Mijn wereld stort een beetje in. Had namelijk een duidelijk ja of nee verwacht. Nee, het lijkt wel of het gewoon niet mag lukken. Ben ruim na middernacht nog bezig om de geboekte vluchten om te zetten naar 4  en 16 april. Alles is mogelijk maar wel tegen  een behoorlijke schadevergoeding. Ben het dubbele kwijt vanwege alle kosten die er worden doorberekend. Buiten dat moet ik ook weer op zoek naar iemand die de betaling met creditkaart kan doen. Mijn dag en nacht kunnen niet meer stuk. Alles ligt voor mijn gevoel namelijk al aan diggelen. Buiten dat moet ik morgen op tijd weer komen opdragen op het FRRO kantoor. Een slechte nacht volgt. Op zich niet vreemd met zoveel onrust.

Sta weer op tijd naast mijn bed om op tijd met de metro richting het FRRO kantoor te gaan. Onderga opnieuw de hele procedure om alleen maar binnen te komen en leg mijn geval voor bij de heren achter de receptie. Het enige wat ik krijg is een nieuwe verlenging tot 6 april en de daarbij behorende overheidsstempel. Mijn zaak is in behandeling en verder moet ik het maar afwachten. Luisteren doen ze niet. Ben ook ik een van de vele nummers die er rondlopen, hopende op een beetje medewerking en begrip. Helaas, het zijn de harde feiten waar ik het mee moet doen. Buitengekomen bel ik Mr. Friend, vertel mijn ervaringen en krijg te horen dat hij de zaak zal nakijken. Verder is mijn taak verricht. Ga terug naar de Main Bazar in Pahar Ganj waar ik de betaling van de omgezette ticket probeer rond te krijgen. Iets waar al meerdere keren over gebeld is door de luchtvaartmaatschappij. Ook dit mag jammer genoeg niet lukken. Ben uiteindelijk genoodzaakt de hele ticket te annuleren. Ook al kost me dit extra geld, ik besluit wel meteen een nieuwe te boeken via het reisbureau dat in de lobby van het Hara Rama guesthouse is gevestigd. Op mijn agenda staan nu vluchten gepland op 4 en 16 april. Het zal me toch wel en keer gegund worden? Al ben ik nog steeds overgeleverd aan de Indiase overheid. Had ook enkele dagen later kunnen vertrekken maar omdat ik uiterlijk 16 april terug wil zijn om een extra ingeplande handicraft beurs in Delhi te gaan bezoeken, heb ik hiervoor gekozen. Vertrouwende op een snelle afhandeling van mijn rapport. Wat dat betreft is de onrust weer uit mijn lijf verdreven. Ben in de avond weer voor een rugmassage naar Bina gegaan en lig vroegtijdig op mijn bed. De rust mag dan zijn teruggekeerd, de vermoeidheid is enorm toegenomen. Iets wat me zal helpen om de nacht door te komen.

Het eerste wat ik doe is Mr. Friend een sms sturen zodat hij mijn zaak niet zal vergeten. Of het helpt weet ik niet maar alles is beter dan niets. Verder probeer ik in Connaught place wat werk te verrichten in mijn vertrouwde cafe Coffee Day en ga in de middag naar het bijgelegen Central Park. Hier hebben ze sinds enkele dagen een open expositie van meer dan 140 geschilderde kunststof beren. Bewerkt door een nationale kunstenaar vertegenwoordigen ze alle landen op de wereld. Een prachtig kleurrijk schouwspel waarbij de saamhorigheid van culturen en religie symbool staan. Uiteraard is Nederland ook vertegenwoordigd. Het is jammer genoeg wel het meest fantasieloze kunstwerk dat er tussenstaat. Iets waar ik als Nederlander niet trots op ben.

Wanneer ik terug ben in de Main Bazar en bij het Grand Sindhi restaurant mijn stoel aan de weg weer bezet, komt er een oude bekende langs. Een minder bedeelde zwerver die komt bedelen. Diep gehurkt kan hij zich alleen met zijn handen voortbewegen. Een triest gezicht om iemand zo te zien. Ik vraag de eigenaar van het restaurant of ik hem een kop chai mag aanbieden maar deze schud vol overtuiging nee. Geef hem daarom een paar rupees. Bij navraag blijkt deze zelfde zwerver jaren geleden de grootste crimineel te zijn geweest. Heeft hij in de tijd dat hier nog geen pinautomaten waren en toeristen dus veel cash geld op zak hadden, bewapende overvallen gepleegd op onschuldige reizigers. Dit is dus Gods antwoord, zegt de eigenaar. Ik kan zijn denkwijze wel begrijpen maar vind het een te harde conclusie. Moet men immers ook niet leren om te vergeven. Ieder krijgt wat hem toekomt, die stelling is hier sterk aanwezig. Dat is me duidelijk.

Het aftellen is begonnen. Ben ik alleen maar bezig om de dagen vol te maken. Drink zoals iedere dag een kop thee met Mr. Harish in zijn kantoor en neem meteen de huidige situatie door omtrent het visum. Of er nog bebeld moet worden etc. Alsof we een tactisch plan in gang hebben gezet. Verder laat ik het overigens los. In een van de chai shops aan de Main Bazar ontmoet ik de Oostenrijkse Saskia waarmee ik vrijwel de verdere middag op stap ben. Eten, drinken en heel veel praten. Ze heeft net een zware meditatiecursus van 10 dagen afgerond. Dagen waarbij er niet gesproken wordt en je volledig op je eigen ik moet concentreren. Een ware kwelling die ontzettend veel discipline eist van lichaam en geest en daardoor lang niet door iedereen wordt afgerond. Tien dagen jezelf voor de spiegel zetten kan namelijk heel confronterend zijn. De gesprekken zijn dan ook breed georiënteerd en gaan verder dan het oppervlakkige weerpraatje zoals een ieder die kent. Ik geniet van dit soort gesprekken. Zou er natuurlijk ook iets over kunnen gaan lezen maar laat de boeken liever dicht. Praten met mensen zoals Saskia is namelijk een prima alternatief. Haar ervaringen en kennis, uit welke bron dan ook, zijn alles omvattend. Hoe mooier kun je lesstof tot je nemen.

Als ik rond 19.00 uur even in het guesthouse ben loop ik spontaan Mr. Harish en Mr. Rakesh tegen het lijf in de lobby. Krijg te horen dat ik maandagmorgen naar het FRRO kantoor moet komen. Het dossier is onderweg en zou op tijd binnen moeten zijn. Volgens Mr. Rakesh zou het voor woensdag moeten lukken. Het feit dat mensen er mee bezig geeft mijn genoeg voldoening. Het binnenhalen van een visum heeft me zoveel energie en geld gekost dat ik het geregeld wil hebben. Het zou namelijk een mentale overwinning voor mezelf zijn. Een hele zware lesperiode waar ik misschien geen materialistische winst uit kan halen maar welke waarschijnlijk nodig is geweest om mijn geestelijke weerstand te testen. Het zou wel eens een keerpunt in al mijn activiteiten hier in India kunnen zijn. Alle tegenvallers nu eens meevallers zouden worden. Met die gedachten ga ik voor mijn dagelijkse rugmassage bij Mina. Natuurlijk moet ik eerst nog een paar nachtjes slapen. Laat me dit gevoel maar even vasthouden…….het is even goed zo.

Het waren dagen waarbij ik heel veel leuke mensen ontmoet heb maar ook dagen waarbij ik mezelf weer een paar keer behoorlijk ben tegengekomen. Een week waarbij mijn vermogen om te relativeren weer is gegroeid en ik steeds beter leer om tegenvallers om te zetten in positieve signalen waaruit ik kracht moet putten. Niet altijd de leukste maar wel de leerzaamste processen. Hopelijk zal mijn vlucht naar Kathmandu niet meer verstoord worden. Het als startschot mag dienen voor een prachtige toekomst in het vooruitzicht. Ik hou jullie op de hoogte…….