Week 14 (Ma.02 apr. – Zo.08 apr.) 2012

Nog enkele dagen te gaan voordat ik naar Nepal hoop te vertrekken. Hoop want er kan nog van alles misgaan de komende dagen. Met goede zin ga ik in de morgen op tijd naar het FRRO kantoor in R.K. Puram, niet ver verwijderd van het AIIMS metrostation op 30 minuten van de Main Bazar. Eenmaal binnengekomen vraag ik aan de heren achter de receptie of mijn dossier al is verzonden en of er nog nieuws te melden is. Ik moet voor de verandering even wachten. Na ruim 1,5 uur nog geen bericht. Blijf zelf rustig maar mijn bloed heeft een andere mening. Na veel zeuren krijg ik een kopie mee van het dossier waarmee ik naar het kantoor van Home Affairs kan gaan. Deze gaat om 12.00 dicht voor nieuwe inschrijvingen en dus wordt het racen.

De riksjarijder doet er alles aan om me vroegtijdig af te zetten. Het lukt op de valreep. Net voor het middaguur heb ik een nummer en handen en wacht op mijn beurt. Ik heb nummer 204 en ze zijn bij 137. Wederom geduld gewenst. Ook bij het ministerie van Home Affairs veel oponthoud. Dezelfde oude kribbige dame achter het bureau. Minstens 70 jaar, op de verkeerde plek, maar wel passend is het Indiase “ “systeem” van pappen en nathouden. Nee, hier haal ik geen voordeel uit. Pas laat in de middag ben ik terug op de Main Bazar. Hopende op een positief vervolg morgen. Dan zou het eindrapport weer bij het FRRO moeten zijn binnengekomen en weet ik waar ik aan toe ben. Eindelijk duidelijkheid. Wanneer ik in de avond op het dakterras van het Hara Rama guesthouse zit komt er een energieke dame het terras oplopen met de vraag of je nog ergens bier kunt krijgen. Krijg een spontane uitnodiging om haar naar de doorgegeven “My Bar” te gaan vergezellen. Waarom ook eigenlijk niet. Na vandaag kan ik wel iets sterkers dan water gebruiken. In de My Bar is het druk. Veel buitenlandse reizigers maar ook veel Indiase jongens die aan de grote potten bier zitten. Mijn vrouwelijk tafelgenoot het Korinn en is woonachtig in Canada. Net enkele dagen geleden aangekomen in Delhi na een lange trip door India. Ze bezoekt voor haar werk verschillende steden om Indiase studenten te helpen met studiemogelijkheden in Canada. Een interessante dame van begin 30 die al veel heeft ondernomen in haar leven. Na middernacht worden we genoodzaakt de gesprekken af te ronden. De tent gaat dan namelijk sluiten. Morgen praten we verder.

Het is een belangrijke dag, tenminste zo voelt het wel. Ga met goede hoop weer naar het FRRO. Het dossier is nog niet binnengekomen maar dat kan ieder moment gebeuren. Zit vanaf 10.00 uur tot 14.00 te wachten op een bericht. Begin zo langzamerhand wel vreselijk ongeduldig te worden. Het zal toch nog wel worden behandeld vandaag. Morgenochtend gaat er namelijk een vlucht naar Kathmandu. Pas na de lunchperiode blijkt dat mijn dossier is binnengekomen. Nu zal het snel geregeld zijn, krijg ik te horen. Snel is ruim een uur later. De boodschap is ook weinig positief. Heb een verlenging gekregen tot 15 april en moet een boete betalen voor de overschrijding van de officiële visum datum van 13 maart. Ruim 6000 rupees (100 euro). Alles is dus voor niets geweest en kost me nog geld ook. Moet wederom formulieren invullen met allerlei aanvullingen om nu mijn stempel te krijgen om India te mogen verlaten. Ze hebben aan mijn humeur gemerkt dat het beter is om dit snel af te handelen. Het is 16.00 uur wanneer ik de stempel in mijn paspoort krijg gezet en mag de boete uiteindelijk laten voor wat het is. Het is de enige meevaller vandaag. Bij het verlaten van het kantoor geef ik een van de medewerkers bij de receptie nog vriendelijk een hand met de boodschap dat ik hun in ieder geval nooit meer hoop tegen te komen. Nou ja, kan nu in ieder geval wel weg. Daar kijk ik naar uit. Heb het even gehad met India. Bel Mr. Harish en sms Mr. Friend over de uitslag. Van Mr. Friend zal ik waarschijnlijk nooit meer iets te horen krijgen. Een dikke streep eronder…..verwerken en weer vooruit kijken. In de avond eet ik met Korinn en de Deense Katja in een restaurant aan de Main Bazar. Katja is vanochtend net in Delhi aangekomen.

Ze heeft een spontane actie ondernomen om naar India te gaan. Opgroeiend als bescheiden meisje in een beschermend gezin wilde ze iets avontuurlijks ondernemen. Heeft een ticket geboekt maar heeft nu al spijt. Huilend heeft ze vandaag op haar kamer gezeten en Korinn is degene die haar in de middag op sleeptouw heeft genomen. Wel heel moedig wat ze heeft gedaan. Het zullen een paar zware maar hele leerzame maanden voor haar worden. Zelf maak ik het niet al te laat. Morgen om 5.00 uur wordt ik gewekt door de jongens van de receptie.

Ben zelf al vroeg wakker, pak mijn laatste spullen in en begeef me in de vroege ochtend naar het metro station bij het New Delhi treinstation. Hier vandaan vertrekt een directe lijn naar het vliegveld van Delhi. Een buitengewoon luxe metro met zitplaatsen. Kom er in contact met Emmeral uit New York. Een muzikante en yoga lerares die hier voor familiebezoek nu onderweg is naar Cochin, een plaats aan de westkust in het zuiden. Voornamelijk vanwege haar Indiase roots. Leuk gezelschap voor de 30 minuten durende metrorit. Bij de incheckbalie op het vliegveld  krijg ik allerlei vragen over het visum en ook bij de paspoortcontrole gaat alles minder vlotjes dan normaal. Ben enigszins opgelucht wanneer het vliegtuig in de lucht hangt en ik me vanaf nu kan focussen op een leuke tijd in Nepal. Ik daar mijn hoofd kan legen van alle negatieve impulsen die me een vertekend beeld van India hebben gegeven. Al dalende krijgen we na 1,5 uur het eerste zicht op de groene valleien rond Kathmandu. Merk dat ik nog teveel India in mijn hoofd heb zitten. Kijk er naar maar kan er nog niet van genieten zoals ik zou verwachten.

Het zal straks wel komen wanneer we op de grond staan en ik de eerste stappen in Nepal zet. Op de kleine luchthaven is het druk met buitenlandse toeristen die een visum aanvragen. In rijen staan honderden mensen te wachten voor de balies waar ze worden afgegeven. Je vult enkele formulieren in en voor 25 dollar kun je 15 dagen in Nepal blijven. Hoe simpel kan het gaan. In de taxi heb ik gezelschap van de jonge Manoj die als student ervaring opdoet in het omgaan met toeristen. Hij zal me helpen bij het vinden van een hotel in de wijk Thamel. Daar waar het toeristische hart van Kathmandu ligt en kan me eventueel ook helpen aan mensen die iets kunnen doen vanwege het visum. Dat zou toch wel heel erg prettig zijn. Niet veel later heb ik een kamer met prachtig uitzicht in het Hotel Encounter. Krijg helaas wel te horen dat de meeste kantoren en ambassades de komende dagen gesloten zijn vanwege feestdagen. Wel heeft iemand van het hotel geregeld dat er morgen een vrouw langs komt die bij de Indiase ambassade werkt. De eerste stappen zijn dus weer genomen.

Na een zonnige morgen is het bewolkt geworden in de stad. Loop mijn rondje door Thamel, op zoek naar herkenning van hotels en straatjes. Ben hier namelijk 10 jaar geleden ook geweest. Toen in combinatie met mijn eerste bezoek aan India. En…er is veel veranderd. Ik herken veel plekken maar alles is anders. Het is er druk met verkeer en de mooie nostalgische oude panden die je het gevoel gaven in de middeleeuwen te leven, zijn grotendeels verdwenen. Slechts hier en daar zijn nog oude, uit hout opgetrokken woningen te vinden. Enkelen zijn ze op dit moment aan het afbreken. De kosten voor onderhoud zijn gewoon te hoog. Kathmandu is een grote toeristische trekpleister geworden met in de wijk Thamel een overvloed aan winkeltjes, bars, supermarkten, restaurants en noem het maar op. Het is een stad waar ik me voor nu wel kan vermaken, voornamelijk om het gezonde en goede voedsel. De bakkerijen met etalages vol vers gebakken broodjes. De avonden waar je kunt genieten van life optredens in leuke kroegjes. Het is de plek waar iedereen na een trektocht in de bergen kan bijkomen. Ik ga ’s avonds naar de kroeg waar een life band al van ver te horen is. Het is er druk en gezellig. Drink er mijn biertjes en ontmoet onverwacht Manoj, de jongen die me op weg heeft geholpen vanmorgen. Hij heeft gezelschap van een jongedame uit Dubai die hier een werkbezoek met enkele vrije dagen heeft gecombineerd. Op tafel staan enkele waterpijpen en samen roken we sheesha zoals Zira, zo heet ze namelijk, dat gewend is in het Midden Oosten. Om een waterballet te voorkomen hebben ze alle sprinklers in het plafond alvast maar afgedekt met folie. Ik kan er wel om lachen met de gedachte dat dit eigenlijk te bizar voor woorden is. Met een voldaan gevoel lopen we gezamenlijk terug naar het hotel. Mijn eerste dag Kathmandu is een feit. Het was een mooie dag.

Het is hier prachtig weer in de eerste helft van de dag maar vrijwel dagelijks komt de bewolking rond 15.00 opzetten, horen we het gebulder van een onweersbui en krijgen we regen. Meestal van korte duur maar genoeg om alle oneffenheden in het slechte wegdek te vullen met water. De temperatuur is overigens erg aangenaam. Zo’n 22 graden overdag en ook ’s nachts komt hij niet ver onder de twintig. Heb vanmorgen contact gezocht met Laxmi van de ambassade maar deze zegt nog geen overleg te hebben gepleegd met de andere medewerkers. Ze heeft gisteren mijn paspoort en verdere benodigde documenten al meegenomen en hoop via haar de juiste ingang te hebben gevonden. Ook hier gaat dit gepaard met geld onder de tafel. Hoorde dat de aanvraag van een  Italiaan, die ook een business visa had aangevraagd, was afgewezen vanwege strengere regelgeving. Hopelijk via deze weg meer succes om het gedaan te krijgen. Morgenmiddag zal ik Laxmi ergens in Thamel te spreken krijgen over de mogelijkheden. Vandaag dus verder genieten van wat de dag me brengt. Ga op tijd naar het Durban Square om er foto’s te maken nu de zon nog vriendelijk schijnt. Zeg al wandelend gedag tegen een vrouw die uit een zijstraatje vandaan komt.

Ze passeert me en wenkt me achter haar aan te gaan vlak voordat we het tempelcomplex bereiken. Even later hoor ik van haar waarom.  Er staan een paar entree hokjes maar deze zijn heel simpel te omzeilen. We raken in gesprek. Het is de Russische Alja die hier voor langere tijd woont en yogalessen geeft aan landgenoten. Ook heeft ze enkele jaren het Buddhisme bestudeerd. Een slimme griet die me het een en ander uitlegt over de vele tempels die het Durban Square rijk is. Alja nodigt me uit om met haar mee te gaan naar het Buddha park en enkele grote tempels op een heuvel op 30 minuten lopen vanuit het centrum. Ze is de beste gids die ik me op dit moment kan wensen. Wanneer we een brug oversteken bij een rivier sta ik even verstomd te kijken. Overal ligt rottend en plastic afval zo ver ik de rivier kan volgen. De welvaart laat ook hier duidelijke sporen achter, zoals ik dat van India ken. Alleen had ik het hier niet verwacht. Via smalle wegen en allerlei trappenstelsels komen we steeds hoger en laten de vallei waar Kathmandu in is gelegen, ver beneden ons. Vanwege de feestdagen is het er vreselijk druk met Nepalesen. Een prachtige ervaring waarbij ik Alja niet uit het zicht moet verliezen. Het is duidelijk dat zij hier niet voor het eerst komt gezien de manier ze de drukte weet te omzeilen en we via een vrij onbekend pad de tempel op de top bereiken. Geniet van deze onverwachte wending op de dag. Na enkele uren zijn we weer beneden en neem ik afscheid van Alja die op de bus stapt naar een buitenwijk waar ze haar onderkomen heeft. Het was een waardevolle ontmoeting. Zelf loop ik terug naar Thamel, antwoord de email berichten van mijn Indiase contacten en eet iets op een dakterras van een restaurant waar vandaan je een prachtig uitzicht hebt op het drukke straatbeeld in Thamel.

Geheel onverwacht komt een wel heel bekend gezicht het dakterras op lopen. Het is Korinn die ik enkele dagen geleden in Delhi heb ontmoet en die zelf net is aangekomen in Kathmandu. Ben eigenlijk verrast dat ze me heeft gevonden tussen de duizenden mensen die hier rondlopen. Het wordt een vluchtig gedag. Korinn is doodvermoeid van de reis en wil vandaag vroeg slapen. Mijn dag maak ik vol in de Reggae bar waar er tot middernacht een band speelt. De tijd ook dat alle kroegen in Kathmandu hun deuren moeten sluiten. De beste beveiliging om morgen weer fris aan een nieuwe dag te beginnen.

Langzaam ben ik me aan het verlossen van de drukte in mijn hoofd. Zoals het eigenlijk altijd een paar dagen duurt voordat je rust vind wanneer je na een drukke werkperiode op vakantie gaat. Kan me steeds meer vinden in het ontspannen ritme hier in Kathmandu. Heb vanmiddag een afspraak met Laxmi en dus alle tijd om eerst wat leuks te doen. Een goede massage is geen straf en dus stap ik bij een salon naar binnen. De rustgevende sfeer, de zwoele muziekklanken en de waterval in de lobby zijn signalen dat ik hier op de goeie plek ben.

Een uur lang laat ik me volsmeren met warme ayurvedic olie die door een aantrekkelijke Nepalese dame in mijn spieren wordt gemasseerd. Nee, absoluut geen straf om hier te liggen kan ik je zeggen. Stap met en voldaan gevoel de deur uit, loop een rondje door Thamel en ben op tijd in de koffieshop waar ik met Laxmi heb afgesproken. Ze heeft nog geen definitieve uitspraak. Heeft wel iemand telefonisch gesproken maar kan morgen pas met de documenten naar hem toe. Het antwoord moet ik jullie dus ook deze week schuldig blijven. Laat het lot maar beslissen…….het is zoals het is.

Na een paar dagen in kantoren te hebben doorgebracht nu in Nepal. De spanning zat waarschijnlijk dieper dan ik zelf voor ogen had want nu pas voel ik de rust in me terugkeren. Natuurlijk is het vervelend dat ik iedere dag weer op antwoorden moet wachten vanwege de vloek die visum heet, alles is hier aanwezig om je prettig te voelen. Goed hotel, goed eten, vermaak voor in de avonden en leuke ontmoetingen. Waar het avontuur heen leid de komende dagen……geen idee. Laat het zich maar ontvouwen. Ik geef me eraan over,….. misschien maar het beste.