Week 33 (Ma.13 aug. – Zo.19 aug.) 2012

Dagelijks zit ik achter op de brommer van Soham die meestal in het begin van de middag terug komt van z’n werk. Een school welke 80 km buiten Jodhpur is gevestigd en waar hij meer niet dan wel verwacht wordt om aanwezig te zijn. Daarnaast heeft de Hindoestaanse cultuur zoveel feestdagen dat de school veel dagen gesloten is. Werd enkele dagen geleden de verjaardag van Krishna nog uitgebreid gevierd, morgen is het de beurt aan de koeien. Worden die geëerd en lopen die de hele dag met bloemenkransen om hun nek, niet wetende wat ze overkomt. Daarnaast heeft elke kaste nog zijn eigen feestjes en dus ben ik de kluts een beetje kwijt. Je kunt hier als je wilt het hele jaar je feestmuts ophouden en dat is iets teveel van het goede.

Ben liever weer onderweg in de hoop fabrikanten te ontmoeten die de laatste trends volgen. Met de brommer maken we vele kilometers. We rijden door de buitenwijken waar grote universiteiten staan in een prachtige groene omgeving. Mede tot stand gekomen door de regen van de laatste weken. Het is eigenlijk pas sinds mijn aankomst hier in Jodhpur gaan regenen. Iedere dag hetzelfde verhaal. Meestal tussen 16.00 en 18.00 uur komt het water met bakken uit de hemel. De tijd dat wij meestal nog onderweg zijn en we telkens moeten schuilen bij kleine winkeltjes langs de weg. In alle nattigheid zie ik veel mensen wandelend hun weg vervolgen. Steeds meer en meer mensen doorkruisen de stad, lopende op blote voeten of oude slippers en voorzien van een klein tasje met persoonlijke spullen. Het zijn de deelnemers van een religieuze wandeltocht richting de 250 km westelijk gelegen Baba Ramdev tempel in Darmsala. Een stad op 30 km van de woestijnstad Jaisalmer. Ram Devra is de naam van een 4000 jaar oude God die al veel wonderen heeft verricht. Iedereen die een wens heeft dient lopende naar de tempel te komen.

Vanuit vrijwel alle noordelijke staten zijn mensen onderweg naar deze bedevaartsplaats. Daarbij dragen veel mensen gekleurde vlaggen bij zich. Het symbool van Baba Ramdev. Weken, soms maanden geleden van huis vertrokken om voor 24 augustus bij de tempel te zijn. De geboortedag van Ram Devra. Per dag wordt er gemiddeld tussen de 50 en 60 km afgelegd. Veel waardering heb ik voor de meer dan honderdduizend mensen die hopen op een wonder of die dankbaar voor het geluk wat ze is gegeven. In het restaurant waar ik gisteren zat heeft een van de bedienden de tocht enkele jaren geleden zelf ook volbracht. Is daarbij genezen van een kapotte enkel nadat hij de tempel had bezocht. Mijn agent Soham heeft deze tocht zelf nooit gelopen maar organiseert met nog 40 andere mensen uit Jodhpur dat de wandelaars voedsel aangereikt krijgen. Hiervoor hebben ze 400.000 rupees (6000 euro) ingezameld. Het is hun aandeel om de Goden goed te stemmen. Ook zie je hier en daar mensen die op eigen initiatief voedsel en drank uitdelen. Ik heb respect voor alle mensen die in Nijmegen de 4-daagse lopen maar het haalt het niet bij wat zich hier afspeelt. Het feit dat het vanuit Jodhpur nog een laatste stuk is en deze 250 km lang is zegt eigenlijk genoeg. Laten we hopen dat alle wensen zullen uitkomen. Het is een ieder gegund.

Iedere morgen zit ik op het dakterras van het guesthouse te werken achter mijn laptop. Eet er mijn ontbijt en praat met de man die er dagelijks de krant komt lezen. Het is de Belg Claude die zelf in het Hill View guesthouse verblijft welke een paar honderd meter verderop tegen de rotswand van het Mehrangarh fort is gebouwd. Twee keer per jaar komt hij voor enkele maanden naar Jodhpur om hier zijn vriendin te bezoeken die de eigenaresse is van het guesthouse. Voor de 39-jarige vrijgezelle Indiase heeft de gepensioneerde ingenieur zelfs zijn huwelijk in Belgie beëindigd. Al is de relatie geheim omdat dit soort zaken hier niet geaccepteerd worden. Daar weet ik zelf alles van. Ook loopt het niet al te vlotjes. Claude heeft jaren geleden in haar nieuwe guesthouse geïnvesteerd en wil weer geld terug zien, iets wat duidelijk niet zonder problemen verloopt. Vrijwel dagelijks is hij bezig om zijn financiële positie te verstevigen maar geld terug krijgen is een groot probleem. Creëert het wrijving en wordt de onderlinge sfeer tussen de twee geliefden er niet beter op. Eigenlijk zit Claude in een padstelling waarbij de druk om terug te komen steeds groter wordt, wil hij nog iets van zijn geïnvesteerde vermogen terug zien. Ik moet er niet aan denken om hier met zo’n last rond te lopen. Het feit dat hij nog zeker acht keer moet terugkomen om het bedrag in kleine deelbetalingen terug te vorderen zegt mij genoeg. “Belgen zijn koppige mensen”, zegt Claude. Hij zal het dus gaan doen ook. Ik wens hem veel succes…maar vooral veel sterkte in de moeilijke strijd die hem nog te wachten staat.

Zelf focus ik me op de dingen die ik nog moet voorbereiden. Ben iedere middag met Soham onderweg. Neemt hij me mee naar de werkplaatsen waar de proefmodellen in de maak zijn en waar we de eerste aanbetalingen doen. Daarnaast houden we contact met nieuwe investeerders. Fabrikanten die zelf in nieuwe modellen en voorraden willen investeren nadat Soham ze enthousiast heeft gemaakt. Duizenden euro’s willen ze investeren om deel te nemen. Het zijn positieve ontwikkelingen. Ben zelfs al aan het kijken voor een fotostudio uitrusting om de producten zelf te gaan fotograferen zodra alles in de opslag van Soham is afgeleverd. Ruimte voor een studio is aanwezig en de apparatuur zal ons de vrijheid geven om zelf te fotograferen. Was namelijk niet erg onder de indruk in Jaipur en ook hier schijnen de fotografen er een onwerkbare planning op na te houden, zo hoor ik van Soham. Er worden stappen in de goede richting gezet al zal het nog wel enkele weken duren voordat ik daadwerkelijk resultaat te zien zal krijgen. Jodhpur is een plaats waar ik het voorlopig wel uithoud, dus dat geeft geen problemen. Het enige minder prettige is de luchtverontreiniging. Ben de afgelopen weken iedere dag aan het stofhappen geweest dat mijn neusholten iets ontstoken zijn. Iedere keer als ik in Jodhpur ben is dit aan de orde.

Niet dat ik daardoor niet verder kan, het geeft gewoon een ongemakkelijk gevoel. Heb me inmiddels beter bewapend tegen de stof die nu nog ondragelijker is dan anders. Iets wat voornamelijk veroorzaakt wordt doordat na de hevige regenval van de afgelopen weken de bovenlaag van het wegdek volledig is losgereden. Dit is niet zozeer de schuld van het regenwater maar te meer door de slechte kwaliteit van het asfalt. Wegenbouwers verdienen op deze manier bakken met geld. Dankzij de slechte prestaties creëren ze voor dit jaar ook weer werkgelegenheid. Eigenlijk te gek voor woorden. Heeft het hebben van goede connecties bij de overheid ook hier een sterke hand in. Helaas, het is de reden dat wij dagelijks over een grote grindbak rijden waar het stof van alle kanten opstuift nu het enkele dagen niet geregend heeft. Met als gevolg dat ik nu als een gesluierde Maharaja achter op de brommer van Soham zit. Het mag dan niet de schoonheidsprijs geven, het functioneert en daar gaat het om. Het is de start van een prachtige toekomst, zo zegt Soham lachend wanneer we door de zoveelste stofwolk rijden. Laten we het daarop houden.

De meeste avonden zit ik bij het Om cafe. Een restaurant op steenworp afstand van het guesthouse. Het is er comfortabel vertoeven. Er is airco en het interieur is iets moderner ingericht. Een prima plek om vanachter mijn computer de gegevens van de dag te verwerken of er mijn blog te schrijven. Ook wordt ik hier niet lastiggevallen door die vervelende “muskito basterds”. Mijn kleinste maar tevens ook grootste vijand in de avonduren. Daarnaast kan ik goed overweg met het personeel dat er werkt. Omdat er in deze periode van het jaar niet veel reizigers zijn die hier komen eten hebben ze alle tijd om te praten.

Ik raak in gesprek met Samboe Singh. De 38-jarige vader van twee jongens en een meisje, afkomstig uit een klein dorp dat 35 km buiten Jodhpur ligt. Met de 3000 rupees per maand kan hij als bediende opstrijkt kan hij redelijk rondkomen. We praten over zijn dromen, zijn kinderen van 7, 11 en 13 jaar oud en de toekomst die hij ze kan bieden. Over het leven in het dorp waar de samenhorigheid nog sterk is. Banden zoals die alleen nog in kleinere Westfriese dorpen terug te vinden zijn. De school waar zijn kinderen les krijgen is binnen een kilometer te bereiken en spelen ze in de namiddag met de neefjes en nichtjes op het erf rond het huis. Thuis waar zijn vrouw naast het huishouden ook de nog de enige overgebleven koe verzorgt die ze bezitten. Voor de boeren is het namelijk een verloren zaak. De laatste jaren geeft de moesson te weinig water of komt de regen te laat waardoor de zaden niet tijdig kunnen ontkiemen. De meeste mannen moeten hun inkomen daarom buiten de dorpen verdienen, zoals Samboe zelf al jaren doet. Hij is tevreden zo. Ook al kon hij een baan krijgen bij een groot hotel en het dubbele verdienen, hij zou het afwijzen. Alleen vanwege het feit dat hij dan slechts 1 keer per maand naar huis zou kunnen en dit nu eens per week mogelijk is. Een besluit die weinig mensen zich hier kunnen permiteren.

Het feit dat hem slechts 1 dochter is gegeven maakt deze keuze mogelijk. Slechts 1 keer moet hij een bruidschat afdragen. Bizar dat dit zo bepalend is voor de tijd die men krijgt om bij vrouw en kinderen te kunnen zijn. Ik denk aan de vele Indiase arbeiders die in Dubai werkzaam zijn en slechts 1 keer in de 2 jaar voor een maand naar hun thuis mogen afreizen. Alles draait om het gezin te kunnen laten functioneren. Leven in een keurslijf om te overleven. Zoveel respect heb ik voor al de mensen die zo moeten leven. Soms wanneer ik mijn facebook open en de vele foto’s bekijk met feestende mensen, parties, drank, mooie vakantiefoto’s en alle rijkdom die in het westen binnen handbereik is, dwalen mijn gedachten. Zullen al deze mensen zich eigenlijk wel bewust zijn van het geluk dat ze gegeven is? Alleen al om het feit daar te zijn geboren. Ik kan het alleen maar hopen.

Ik heb een vruchtbare week afgesloten. Steeds dichter kom ik bij het doel dat ik voor ogen heb. Heb  wel wat ongemakken ondervonden vanwege mijn luchtwegen maar de vooruitgang heeft duidelijk de overhand op mijn stemming. Voel me gesterkt in mijn daden en hoop dat ik de komende weken ook stapjes vooruit kan blijven maken. Het is het einde van de Ramadan en dus is het verplicht rust nemen vanwege de vele festiviteiten. Zijn fabrieken voor enkele dagen gesloten om de vele moslims die in deze industrie werken de tijd te geven dit uitgebreid te vieren. Alles heeft zijn reden. Een werkelijk rustdag op zondag. Een zeldzaamheid waar ik goed gebruik van ga maken.