Week 34 (Ma.20 aug. – Zo.26 aug.) 2012

Vandaag wordt het Eid festival gevierd. Beter bekend als het suikerfeest voor moslims. Een feest ter afsluiting van de vastenperiode oftewel Ramadan. In Jodhpur is ongeveer 35% van de bevolking Moslim, de overige 65% Hindu. Zeker in het oude centrum waar het Anil Sunrise guesthouse zich bevindt is het moslimgehalte aanzienlijk. Vanwege het suikerfeest blijven de meeste winkels vandaag gesloten, zoals ook bij veel fabrieken de productie vandaag stil ligt. Eigenlijk geldt dit alleen voor de moslimgemeenschap maar uit respect schikken vrijwel alle winkeliers zich hier in. Hebben ze de afgelopen dagen voldoende verkocht aan deze bevolkingsgroep waarbij rijkelijk de portemonnee is getrokken. Bijna gelijk de kerstdrukte in Europa.

Zelf wil ik vanochtend een kijkje nemen bij de grote moskee vlakbij het treinstation. Iemand heeft me gisteren verteld dat daar vanmorgen een gebedsdienst zou worden gehouden waar bijna 20.000 mensen op af zouden komen. Dat wil ik wel eens meemaken. Loop in 20 minuten naar de aangegeven locatie en zie een mensenstroom van moslims die al op de terugweg zijn. De gebedsdienst zou tussen 8.00 en 9.00 uur plaatsvinden en dat is het al geweest. Vanwege de beperkte ruimte zijn hele straten afgezet zodat iedereen deel kan nemen aan de dienst. Het moet een prachtig schouwspel zijn geweest, al die duizenden biddende moslims op straat. Zijn geweest, want ik ben duidelijk te laat. Nooit is tijd een belangrijk begrip en net nu ik iets te laat van huis vertrokken ben blijkt het een keer wel volgens het geplande tijdsschema te verlopen. Ik moet het ermee doen. Bij de moskee aangekomen is het plein voor de ingang nog gevuld met mensen die elkaar Eid Mobarak wensen. Als begroeting voor het einde van de vastentijd. Het maakt duidelijk indruk op me. Ik mag dan iets te laat zijn, ik heb toch een redelijk beeld van de gebeurtenis gekregen. Laat me na een half uur weer meesleuren in een van de colonnes met mensen die de verschillende straten vanaf het plein vullen. Al die witte keppeltjes, de witte gewaden, kinderen op en top in de kleren en al die lachende gezichten. Ja, hier is duidelijk iets speciaals aan de hand en ik mocht daar heel even deel van uitmaken. Ook al is het niet meer dan proeven, het was de moeite waard.

Het is een rustige dag. Kan niet veel meer doen dan wachten tot de economische machine van Jodhpur weer op gang komt. Soham haalt me in de namiddag op om naar de ashram te gaan waar hij met regelmaat komt. Een plek waar hij rust en kracht vind. Via enkele smalle wegen rijden we naar de top van een nabijgelegen berg. Hier bevinden zich diverse ashrams. Niet vreemd, gezien de mooie omgeving waar vandaan je een prachtig uitzicht hebt over de blauwe stad, zoals Jodhpur ook wel wordt genoemd. De ashram ligt er verlaten bij. Slechts een oude man die er de boel in beheer heeft. De guru zelf is enkele jaren geleden overleden. In de periode dat hij leefde kwamen er hier zo’n 500 mensen per dag. We wassen onze voeten buiten bij een kraan en stappen vervolgens de ruimte binnen waar de guru zich ophielt. Er staat een bed en tegen een van de betonnen muren staat een altaar met daarop een grote foto van de guru zelf. Dat is alles wat ik te zien krijg. Soham legt enkele bloemen en bananen neer als offer en gaat vervolgens met zijn buik op de grond liggen. Doet zijn gebeden terwijl ik zijn rituelen aanschouw. Eenmaal buitengekomen gaat ons gesprek verder over de kracht die hij er vind, de energie die hij voelt wanneer hij eens in de 7 a 10 dagen hier naar binnen gaat. Zijn behoefte om mensen te helpen zoals hij dat van zijn Guru heeft meegekregen. De reden ook dat hij zoveel energie wil steken in hetgeen ik mee bezig ben. Prachtig om hem op deze bijzondere plek zo te horen praten en hij mij daarbij wil betrekken. Alles heeft een reden, laat het een goede zijn.

’s Avonds eet ik in het restaurant van het Om restaurant waar ik gratis gebruik kan maken van de wifi en ik leuke gesprekken heb met Luna Ram en Samboe die er werken. Loop vervolgens na enkele uren met een kleine omweg naar het Cafe coffee day om daar aan mijn blog te werken en eindig de avond op het dakterras van het Anil Sunrise guesthouse. Hier moet ik ook vandaag het licht weer doven. De jongens die er werken willen namelijk om 23.00 slapen. Het is middernacht wanneer ik na een opfrissende douche mijn matras opzoek. Morgen een nieuwe dag.

Na vijf verhitte dagen en nachten komt vandaag de regen rond middernacht met bakken uit de hemel vallen. Het geluid van het water dat vanaf de daken op de stalen golfplaten neerdaalt, is onverstoorbaar. De trillende platen maken bijna muziek gelijk. Ik klap de houten luiken open en zie de straat langzaam vollopen. De afvoerputten zijn duidelijk niet afgestemd om deze hoeveelheid te verwerken. Buiten dat zitten de meeste afvoeren verstopt door afval wat er in grote mate rondslingert. We praten al snel over een 40 en 60 mm water wat er naar beneden komt. Pas tegen het begin van de ochtend stopt het met regenen en zal het nog zeker enkele uren duren voordat het water zijn toevlucht heeft gevonden in diepere lagen. Het tekent een somber begin van de dag. Donkere wolken overheersen. Voor de deur van mijn kamer staat een paar centimeter water en is er zelfs water de drempel overgekomen. Moet eerst met een watertrekker aan de gang om geen natte voeten te krijgen. Nee, de dag begint niet zoals ik had gehoopt.

Voel me waardeloos en dat krijgt een gevolg doordat ik Soham niet kan bereiken. We zouden veel doen maar het loopt tegen. Hij moest vandaag naar de school toe waar hij werkt maar de bussen lieten het afweten vanwege de vele wateroverlast op de lokale wegen, zo hoor ik hem laat in de middag zeggen. Grote vertragingen dus. Pas na 15.00 uur zijn we onderweg om een fotostudio uitrusting te kopen. Iets wat ook voor vandaag op de agenda stond. Vervolgens bezoeken we twee werkplaatsen waar producten klaar zouden staan voor inspectie alvorens ze zullen worden afgeleverd bij de opslag van Soham. Ook dit verloopt niet naar mijn zin. Ben weer tijdenlang aan het debatteren over de eerder overeengekomen aanpassingen waar vrijwel niets mee is gedaan. Nee, mijn vertrouwen wordt er niet beter op. Net zoals Sunil in Jaipur die niets van zich laat horen en de vooruitgang bij Kunal in Delhi die me niet vlot genoeg gaat. Ook zou ik al dagen geleden informatie opgestuurd krijgen van koeriersdiensten maar alles komt, zoals zo vaak wordt gezegd; ”Morgen!”.  Moedeloos wordt ik ervan. Voel me zo slecht dat ik mezelf de vraag stel waar ik toch in Godsnaam aan ben begonnen. Als dikke stroop gaan we vooruit. Zo langzaam dat ik me afvraag of ik de kracht wel heb om dit leven op deze manier voort te zetten. Of dit het allemaal wel waard is. Mijn sociale leven dat op dit moment niet veel voorstelt, het werk dat niet wil vlotten en ook nog een prille lange afstand relatie waar ik inmiddels erg in bedreven ben maar me niet direct oplevert wat ik zo graag zou willen. Nee, deze bladzijde uit mijn leven mogen ze verscheuren.

Loop ‘s avonds enigszins verloren mijn rondje door de straten om wat energie op te snuiven maar zie niets van alles wat er om me heen gebeurt. Wordt overmand door de doelloze blik in mijn ogen. Het liefst zou ik zo snel mogelijk een einde aan deze dag willen maken maar de onrust is te groot. Staar rond middernacht vanaf het verlaten dakterras naar de hemel met zoveel vragen maar krijg even zo weinig antwoorden. Mijn gedachten zijn zo zwaar vermoeid dat ik gelukkig nog wel in slaap val. Voor mijn gevoel het enige positieve van deze dag. Morgen…laat het alsjeblieft anders zijn.

Vandaag een nieuwe dag met nieuwe kansen. De nacht heeft me goed gedaan ook al wordt ik regelmatig wakker. Een voordeel is dat de zon schijnt en ik met nieuwe energie de dag kan beginnen. Voel me een stuk beter en hoop dat we vandaag positieve ontwikkelingen kunnen bijschrijven. Ben in de morgen in het Om café te vinden en wordt rond de middag opgehaald door Soham. Als eerste gaan we langs de fotowinkel waar ik mijn uitrusting gekocht heb. Hij had wat vragen over de rekening en de mogelijkheid om eventueel zwart te betalen. Iets wat hier nog vaker gebruikelijk is dan in Europa. Vervolgens rijden we richting de opslagruimte van Soham en wachten op de uitrusting die daar zou worden afgeleverd. Het zou een tien minuten duren, maar anderhalf uur komt beter tot zijn recht. Zodra alles is ontvangen en gecontroleerd gaan we weer op pad.

Onderweg naar een van de vele industrieterreinen die Jodhpur rijk is, moeten we eerst naar een of ander scoutingkamp waar Soham even iets moet afgeven. Als onderwijzer wordt hij komende week namelijk verwacht om deel te nemen aan de jaarlijkse kampweek. Een week waarin de ruim honderd opgeroepen onderwijzers worden getraind als echte scouts. Wanneer we bij het kamp arriveren zit de kampleiding gezamenlijk onder een grote boom uit te zakken. Volledig gehuld in uniform, stropdas en baret. Ik wacht even totdat Soham terugkomt maar wordt van afstand door de heren gemaand om naar ze toe te komen. Of ik me even wil voorstellen aan de hele groep, zo wordt me gevraagd. Het voelt alsof ik voor het eerst naar school ga en mijn zegje moet doen voorin de klas. Moet van binnen vreselijk lachen wanneer ik al die oudere mannen in hun scouting uniform voor me zie zitten, al hebben we leuke gesprekstof in de 20 minuten dat ik er te gast ben. De 10 scoutingleiders zullen de groep onderwijzers een gedegen opleiding geven in het overleven. Moeten ze bruggen bouwen, eerste hulp verlenen en leren touwknopen. Soham vertelt me dat hij morgenochtend alleen even zijn gezicht moet laten zien, zoals is afgesproken met de kampleider en tevens hoofddocent van de school waar hij werkzaam is. Deze heeft een bouwtekening nodig voor zijn huis en hieraan kan Soham hem helpen. Voor hem wil de kampleider dus wel een oogje dichtknijpen. Al hoor ik dat er na enkele dagen waarschijnlijk niet veel onderwijzers meer in het kamp aanwezig zullen zijn.

De meesten liever hun vrije tijd thuis besteden ook al staat er wel een straf op. Je mag dan namelijk geen gratis voedsel van de overheid meer gebruiken in de pauzes. Nu is dat toch al niet te vreten, zo hoor ik Soham lachend zeggen en dus is dit hele scoutingkamp een lachwekkende vertoning. Een dekmantel om nog meer vrije dagen te krijgen, zoals dit ook het geval is tijdens sporttoernooien, beursbezoeken en vrijwilligerswerk. Moet vreselijk lachen om alle verhalen die Soham naar boven haalt. Echter wel lachen om de beroerdigheid. India, oh India, wat is er toch met je loos?

Ik ga dagelijks even langs bij de Juice Corner op het marktplein om er een glas vers sinaasappelsap te halen. Nodig om voldoende vitaminen naar binnen te krijgen. Op een van de witte plastic stoelen die er staan zit een jong meisje die me met een spontane glimlach wenkt om naast haar te komen zitten. In de ene hand een glas ananassap en in de andere een grote bos met honderden kralenkettingen. Door haar moeder gemaakt en zij verkoopt ze op straat, verteld ze met een stralende blik. Ik raak met het meisje in gesprek en wordt bijna weggeblazen door de energie die uitstraalt. Daarnaast spreekt ze vrij goed Engels. Praat zo wijs dat ik het gevoel heb alsof er een volwassen vrouw naast me zit, terwijl ze pas tien jaar oud is. Volledig gerijpt door het harde leven dat ze heeft moeten leiden. Ik ben blij verrast maar tegelijkertijd ook enigszins ontstemd. Een meisje van haar leeftijd hoort namelijk nog op straat spelen, de onschuld van de wereld uit te stralen. Iets wat duidelijk aan haar voorbij is gegaan. Ik koop een ketting om haar geluk gunstig te stemmen voor deze dag. Ze gaat een bijzondere toekomst tegemoet, dat is iets wat me wel duidelijk is. Binda is haar naam. Een naam die ik niet meer zal vergeten.

De zon schijnt de laatste dagen steeds feller. Nu het enkele dagen niet geregend heeft en de blauwe lucht steeds meer de overhand krijgt stijgt de temperatuur aanzienlijk. Zit ik zwetend achter op de brommer van Soham. Onze geweldige scout die voor de zekerheid maar even een scoutinguniform heeft aanschaft en ik hem daarom gekscherend menig maal salueer of voor hem in de houding spring. Als mensen nog toneelspelers zoeken dan moeten ze naar India komen. Het land zit er vol mee. Vandaag is het een echte winkeldag. Kopen we enkele witte en gekleurde lakens op de lokale markt om als achtergrond te gebruiken bij het fotograferen en enkele stroomkabels en toebehoren om de fotostudio te activeren. Alleen moeten er nog even twee beugels opgehangen worden waaraan we een metalen pijp kunnen bevestigen om de lakens aan te hangen. Daarna kunnen we van start. Er is echter geen boormachine te vinden om de vier gaatjes voor de pluggen in de betonnen muur te boren. De hele buurt wordt afgezocht om een werktuig te vinden die hiervoor geschikt is. We vinden wel een boormachine, maar die heeft een houtboor, staalboor of heeft niet de gewenste 6 mm diameter. Met een staalboor van 8 mm moet het toch ook lukken en dus gebeurd het zo! Drie mensen zijn bij dit karwei betrokken. Er waren er vier maar ik heb besloten dat ik hier niet bij wil horen. Wacht het wel af voordat ik helemaal niet goed wordt van deze lachwekkende vertoning. Na anderhalf uur komt de groep doe het zelvers uit de betonnen kelder. Het is gelukt! De beugels hangen. De boor is wel volledig verwoest maar dat is een probleem voor de eigenaar van het werktuig. Nu alleen nog een dag wachten. Dan is de specie hard waarmee de veel te grote gaten zijn opgevuld. Ik kan er alleen maar weer om lachen. Het is India op en top. Soms om gek van te worden, maar de enige die daarmee moet leren leven, dat ben ikzelf.

Een roerige week achter de rug. Het lijkt wel of ik heen en weer geslingerd wordt door de mee en tegenvallers op diverse vlakken. Ik soms het gevoel heb dat ik achteruit ga in plaats van vooruit. Dingen niet lopen zoals ik wens of hoop. Alsof iemand steeds harder aan de handrem trekt terwijl ik de komende week toch daadwerkelijk kan beginnen met het fotograferen van nieuwe producten. Laten we vooruit blijven kijken. Daar waar het uiteindelijke doel te vinden is. Morgen is daar het begin weer van. Hopelijk een week met positieve verrassingen. Jullie lezen het weer.