Week 36 (Ma.3 sept. – Zo.9 sept.) 2012

De week begint met het bezoeken van enkele fabrikanten en ga ik op pad om enig printwerk te laten verrichten vanwege stickers die op de kartonnen dozen geplakt moeten worden. Begin vervolgens halverwege de middag wederom met het fotograferen van binnengekomen producten in de fotostudio welke is opgesteld in de kelder van het pand van Soham. De enige plek waar geen daglicht naar binnen komt. Het enige nadeel is dat het er ontzettend warm wordt zodra de zon van zich laat spreken. Soham heeft er inmiddels wel een grote ventilator neergezet maar toch gutsen de zweetdruppels over mijn gezicht. Niet alleen bij mij trouwens. Ook bij de 48 jarige Satir Nareijn, zo weet ik inmiddels.

Een van de werknemers die wat hand en spandiensten voor Soham verricht. Het is geen ster maar is erg behulpzaam met het aanreiken van producten en het noteren van de benodigde gegevens zoals de afmetingen. Een rustige man die zijn voornaam volledig eer aandoet. Tenminste dat hoop ik. Als we tijdens de werkzaamheden met woord en gebaar in gesprek raken stelt hij mij namelijk de vraag over hoe oud ik ben. Ik zeg; “Raad eens?”, in de hoop op een fikse meevaller. Zegt hij; “70”.  Ik wacht op een lachend gezicht maar die komt niet. Zegt staalhard; “60 dan?” Spontaan vergeet ik 10 seconden te ademen. Het is maandag en hoe beter kan je week beginnen. Alleen omdat mijn haar de verkeerde kant op groeit? Nu weet ik inmiddels dat India niet het beste land is voor je gezondheid maar dat het zo snel ging, daar was ik niet op voorbereid. Mag hopen dat ik de kans nog krijg om nog iets te via de website te verkopen voordat mijn tijd erop zit. Tenminste, als mijn grote vriend Satir het bij het goede eind heeft. Het beste is om gewoon maar door te gaan met fotograferen en me te concentreren op wat op dit moment nodig is. Dat doe ik dan ook. Product na product verschijnt op de tafel terwijl de uren verstrijken. Wanneer Satir me later heel serieus de vraag stelt of ik met de auto vanuit Nederland ben gekomen kan ik alleen maar lachen. Geef tevens een diepe zucht van opluchting. Zijn ouders moeten bij zijn geboorte al geweten hebben dat dit de beste naam was die bij hem paste. Satir, met hem ga ik er nog een paar gezellige dagen van maken. Hoop alleen wel dat alles goed genoteerd wordt. God zegenen de greep.

Begin mijn dag weer bij het Om cafe waar ik in een ontspannen sfeer kan werken. Soham komt me meestal tussen 12.00 en 13.00 uur ophalen en voor die tijd heb ik mooi de tijd om alle informatie van de vorige dag te verwerken. Daarnaast kan ik het goed vinden met Samboe en Luna Ram, de twee medewerkers die er werken. Het is zo’n beetje mijn dagelijkse ritueel waarbij we nu niet meer richting de industrieterreinen hoeven te rijden. Gaan rechtstreeks naar het warenhuis van Soham en verder met waar we gebleven waren. Ik ga de kelder in met mijn grote hulp Satir en Soham gaat op pad om andere zaken te regelen. Tot het eind van de middag ben ik aan het fotograferen. Ondertussen kom ik steeds meer over Satir aan de weet. Over zijn vrouw die vier jaar geleden is gestorven na een ziekbed en waardoor hij nu alleen de zorg draagt voor zijn twee dochters van 8 en 12 jaar oud. Dat is mede de reden dat Soham hem in dienst heeft genomen. Om zijn leven weer een beetje op de rit te krijgen en hem financieel te steunen. Iets wat ik ontzettend kan waarderen. Probeer de tijd met Satir dan ook zo aangenaam mogelijk te maken, ook al raken we wel eens in een discussie verzeilt. Hoor ik hem over een heel groot dier praten. Nog groter dan een olifant en met een hele lange nek die hij kameel noemt en ik daar een hele andere voorstelling bij heb. Het zijn fragmenten uit de uren die ik met hem doorbreng. Neem aan het eind van de dag weer lachend afscheid en beloof dat ik morgen weer een lied voor hem zal zingen. Het gaat helemaal nergens over maar de galm in de kelder brengt zoveel moois naar boven dat we er morgen weer mee doorgaan.

Het voelt alsof ik zaken aan het afsluiten ben. Een bevrijdend gevoel nu we al redelijk wat producten op foto hebben gezet en ik langzaam het stokje aan Soham over begin te geven. Hem het vertrouwen wil en moet geven om het op zijn manier verder te regelen. Alles is inmiddels wel  besproken. We zijn op alle fronten actief geweest en vanaf volgende week mag hij zich gaan waarmaken. Als dit alles naar tevredenheid verloopt zal het voor mij een stuk makkelijker worden. Kan ik me meer gaan richten op de website en de promotie daarvan. Een taak waarvoor ik niet perse meer in Jodhpur, Rajasthan of zelfs India hoeft te zijn. Iets waar ik vreselijk naar uitkijk. Ben nu al zo lang met een koffer aan het slepen dat ik verlang naar een iets comfortabeler leven. Een vaste plek waar vandaan ik kan werken, een leven opbouwen zoals ik dat wil. Waar dat ook mag zijn.

In de avond loop ik mijn vertrouwde route naar de koffieshop. De plek waar ik ongestoord aan mijn blog kan schrijven. Doorkruis vanaf het grote marktplein de smalle straatjes waar na 21.00 uur nog volop leven is. Zoals het iedere avond druk is bij de kleine chai winkeltjes die hier en daar open zijn. Daar waar jong en oud gezamenlijk bij elkaar zitten op de vele stalen bankjes die er staan. De verhalen en de chai over en weer vliegen. Je voelt hier duidelijk dat de ouderen nog onderdeel uitmaken van de huidige maatschappij. Een prachtig schouwspel waarbij de sobere straatverlichting de bijzondere sfeer versterkt.

Zo met 23 graden in de donkere avonduren een aangenaam vertoeven. Wanneer ik het laatste stuk langs een stuk open terrein loop liggen of zitten er op de brede stoep veel mensen op een rij. Ik vermoed zo’n 20 mensen van verschillende leeftijden waarbij ik het gevoel krijg dat het vandaag de eerste avond is op een slaapzaal tijdens een kampweek. Zoveel drukte als er heerst. Vrijwel iedere avond wanneer ik de groep passeer krijg ik een paar grote zwaaien als groet. Een gebaar dat me zoveel waard is. Deze mensen zullen het vannacht moeten doen met het maanlicht dat over hen zal waken. Dit is hun slaapplaats, hun thuis voor zolang het duurt. Geen koffer gevuld met alle nodige comfort maar slechts met een enkele bezitting. Wetende dat deze mensen met elkaar zoveel plezier kunnen hebben, wordt de kracht van de geest weer eens onderstreept. Voor mij het teken om ook morgen weer op volle kracht verder te gaan.

De dagen vliegen voorbij en heb bijna niet in de gaten dat ik alweer bijna een maand in Jodhpur vertoef. De dagelijkse routine is ondertussen zo ingesleten dat het bijna saai begint te worden. Merk ook dat ik eerder geprikkeld ben omdat ik er zoveel tijd mee bezig ben. Van ’s ochtends tot ’s avonds laat zit The Soul of India in mijn hoofd. Weekenden worden er niet als zodanig beleefd en dus dendert de machine maar door. Merk dat het me langzaam begint op te breken en mijn weerstand tijdens tegenslagen gevoelige tikken krijgt te verwerken. Begin ook een beetje moe te worden van het woordje “morgen”.

Soms lijkt het wel of ik in een grote speeltuin ben beland. Je mensen hier tot actie weet over te halen zodra je er een muntstuk in stopt. En dan nog moet je een schop tegen de automaat geven. Teveel mensen komen hun afspraken niet na. Moeten we er alles aan doen om zaken gedaan te krijgen. Redenen om af te haken of tijd te rekken zijn er namelijk in overvloed aanwezig en soms niet te begrijpen. Nee het valt me zeker niet mee, zo dicht bij de finishlijn. Want dat die niet ver weg meer is, dat gevoel is duidelijk aanwezig. Ook Soham voelt de druk die op mijn schouders rust en de zorgen die ik absoluut meedraag de laatste weken. Hijzelf is vol vertrouwen en meer dan positief over de uitkomst. Als gebaar stopte hij vorige week onverwachts een houten kruis in mijn handen. “Dit brengt geluk, houd het maar bij je”, zei hij toen. Verder hebben we er niet over gesproken maar het kruis zit nog altijd in mijn kleine rugzak. Alles heeft een reden en zal ik dit signaal misschien ooit weten te vertalen. Het positieve is dat we nog steeds vooruit gaan en er ondertussen meer dan 200 producten zijn vastgelegd op de gevoelige plaat. Dat is de realiteit waar ik morgen weer mee verder kan.

We bezoeken vandaag kleine werkplaatsen in de omgeving van de woning van Soham. In colony’s of townships zoals ze dat ook wel noemen. De hele wijk is betrokken bij het produceren van de metalen producten die ze er maken in opdracht van grote exporteurs. Vrijwel in ieder huishouden zijn ze er mee bezig. Het regent en dat geeft de smalle straatjes een treurige aanblik. We bezoeken hier een uit baksteen opgetrokken woning waar in een sobere ruimte enkele dekens opgevouwen in de hoek liggen. Het zijn de matrassen voor vannacht. In dezelfde ruimte staan twee geiten vastgebonden aan een touw. Pure rijkdom volgens de lokale begrippen. Zelfs de verfrissende regenbui kan de penetrante geur niet verdringen en zijn de vliegen er ruim in de meerderheid. Het is de plek waar we schuilen totdat de ergste regen gevallen is. Kijken er naar foto’s die ze uit een plastic tas halen. Foto’s van producten die ze eerder hebben geproduceert. Soham wil proberen deze mensen te betrekken bij het productieproces zodat The Soul of India hier ook een steentje kan bijdragen.

De tijd zal aangeven wat we kunnen bereiken. Vooralsnog focus ik me op wat op dit moment de hoogste prioriteit heeft. Het verzamelen van producten, het nemen van foto’s en het verzamelen van de nodige informatie waarmee ik de site moet vullen. Een karwei waar ik nog heel veel werk aan heb. Tijd om te dagdromen is daarom verspilde energie. Santosh, de beheerder van de website, is ondertussen druk bezig om de laatste hand te leggen aan de online catalogus voor winkeliers en groothandels en hoop ik de komende weken te kunnen beginnen met het toevoegen van nieuwe producten aan de website. Nog even moeten we ons tot het uiterste inspannen om de zware diesel op gang te krijgen. Zolang we blijven duwen is er kans van slagen. Doorduwen dus…

De week heeft zijn einde weer gehaald. Zijn het soms zware dagen door de stroeve toelevering van producten en heb ik mijn handen vol om dingen te regelen. Informatie te verwerken in overzichtelijke lijsten. Natuurlijk ben ik weer iets verder maar had veel beter gewild. Zou eigenlijk vandaag richting Jaipur reizen maar heb dit voor enkele dagen moeten uitgestellen. Wil alleen met een goed gevoel hier vertrekken en dat heb ik nog niet. Hopelijk zullen de komende dagen positieve uitkomsten bieden. Ik houd jullie op de hoogte…. volgende week.