Week 37 (Ma.10 sept. – Zo.16 sept.) 2012

Het regent de laatste dagen weer met regelmaat. En dan met name ’s nachts. De koeien in de straat moeten het helaas ontgelden. Konden ze enkele dagen geleden nog terecht onder het afdak aan de overkant, nu staan ze onder een kleine luifel waar je net je oogwimpers vochtvrij onder kunt houden. De eigenaren hebben hun onderdak afgebakend met bamboe stengels omdat er overdag handel wordt gedreven in jute zakken en ze geen behoefte hebben aan dampende koeienvlaaien op hun werkplek. Want ja, de dames nemen het niet zo nauw. Zijn er ook voor hun geen regels van wat nu eigenlijk wel of niet mag. Het past wel in het plaatje van hoe het leven er hier aan toe gaat.

Het zijn mijn laatste dagen hier in Jodhpur. Voorlopig althans. Ik heb vandaag een ticket geboekt voor een treinreis naar Jaipur. De plaats waar vandaan ik 5 weken geleden ben vertrokken om hier voor korte tijd heen te gaan. Het is allemaal iets anders gelopen. Zoals eigenlijk alles veel meer tijd in beslag heeft genomen en nog steeds niet volledig is afgerond. Wilde ook de laatste dagen veel afmaken maar wordt er van weerhouden. Veel toezeggingen, maar de feiten zijn dat ik weer met lege handen sta. Ik heb me er inmiddels bij neergelegd. Instrueer Soham zoveel mogelijk om het proces verder te begeleiden en laat de spanning langzaam van me afglijden. Focus me vanaf nu af aan alleen op de zaken waar ik nog wel enig grip op heb. De verpakkingen en een lokale koerierservice. De eerste gesprekken zijn vlotjes verlopen en hoop hiermee binnenkort van start te kunnen gaan. Verder ben ik voornamelijk bezig om alles nog een keer met Soham door te nemen. Voor de zoveelste keer omdat ik soms het idee heb dat er veel langs hem heen gaat. Hij zegt van niet, maar gezien zijn impulsieve karakter kan ik zijn gelijk alleen maar hopen. Daartegen heb ik aan Satir een meer betrouwbare partner. Hij mag dan misschien iets minder vlot overkomen, zijn werk doet hij met veel precisie. Ben eigenlijk verbaasd over de netheid waarmee hij zijn taken volbrengt. Heb vandaag een nieuwe weegschaal gekocht en binnen korte tijd had Satir het gewicht van alle producten netjes geordend op schrift staan. Kijk, zo kan het dus ook!

In het begin van de avond begint de lucht te betrekken. Steeds donkerder wordt het en dat voorspelt weinig goeds. Een teken om zo snel mogelijk aan de terugreis van 6 km te beginnen. Het is echter al te laat want na 2 km moeten we schuilen voor hevige regenval. Voor een uur kunnen we niet meer doen dan wachten terwijl het waterpeil in de straat stijgt. Het water reikt zelfs zo hoog in de straat dat ook de brommer van Soham hier niet tegen opgewassen is. Ondertussen is het volledig donker geworden. Een autoriksja is de enige oplossing maar geen van de bestuurders wil naar het oude centrum omdat het daar nog veel erger is. Heb ook geen idee hoe dit avontuur verder gaat aflopen. Na nog een half uur wachten lukt het ons uiteindelijk om een riksjarijder zo gek te krijgen, al moet ik wel ruim het dubbele betalen. Trek mijn schoenen uit, stroop mijn broek zo hoog mogelijk op en loop door de watermassa richting de riksja terwijl ik wordt afgesneden door alles wat nog wel vooruit weet te komen en snelheid wil houden. Het zal nog ruim een half uur duren voordat ik bij het Om cafe wordt afgezet. Begroet er Samboe zoals dagelijks en zie niet veel later het eten voor me op tafel verschijnen alsof er niets is gebeurd. Later in de avond ontmoet ik Steve op het dakterras van het Anil Sunrise guesthouse. Een jonge Canadees die er al enige tijd zit gezien de 4 lege literflessen bier die voor hem op tafel staan.  Begrijp daarom ook wel waarom hij zo gelukkig uit zijn ogen kijkt. Hij verteld me in alle vrolijkheid over zijn nieuwe aankopen van vandaag. Steve heeft een jongen spontaan geld geboden voor zijn versleten oude opoe fiets en is voor 1500 rupees nu de nieuwe eigenaar. Weet alleen nog niet hij de fiets naar huis moet krijgen. Het antwoord lijkt voor de hand te liggen, maar zal er waarschijnlijk naar een andere oplossing gezocht worden. Ook voor de oude antieke kist die hij in een loods heeft opgekocht. Veel meer dan “Cool” en “F..king beautiful” krijgen we er niet uit en daarom tijd om de dag af te sluiten. Ook voor Steve na deze voor hem volmaakte dag.

Het enige wat nog te doen staat is het ondertekenen van de overeenkomst met de vervoerder. Iets wat een simpel klusje lijkt omdat dit volgens afspraak zou gebeuren. Bij het kantoor aangekomen blijken de documenten nog niet in het bezit te zijn en dus gaat dit ook niet door. Ik lach er inmiddels om, al moet het wel van diep komen. Besluit om in mijn laatste uren met Soham nog maar een lassi te gaan halen. Als afsluiting van de vele uren die we samen hebben doorgebracht in Jodhpur. Accepteer dat het zo goed is, in de hoop dat alles zijn weg zal vinden. Eet nog een laatste avondmaal in het Om cafe en neem er afscheid van Samboe met zijn goudeerlijke gezicht. Ik zal hem zeker weer opzoeken de volgende keer dat ik in Jodhpur ben. Waarschijnlijk al over enkele weken. Ook vandaag ziet de lucht steeds grijzer en wil daarom per direct naar het station om geen vervoersproblemen te krijgen zodra de bui losbarst. Wanneer ik bij het guesthouse op het punt sta om te vertrekken krijg ik onverwachts een stevige omhelzing van Anil, de eigenaar. Als dank voor het feit dat ik hem zo hard heb aangepakt, ook al klinkt dat misschien gek. Al die jaren dat ik hier verblijf probeer ik hem met adviezen te helpen en baal daarom van zijn gedrag. Hij drinkt de laatste tijd namelijk teveel alcohol en heeft zijn zaakjes gewoon niet goed op orde. Heb hem daarover behoorlijk hard aangesproken en dat heeft hem behoorlijk geraakt. Of het echt geholpen heeft weet ik niet maar zal ik ongetwijfeld later ondervinden. Voor mij is het nu noodzaak om snel te vertrekken.

Eenmaal bij het station aangekomen komen ontelbare regendruppels uit de lucht vallen. Ben wel een uur te vroeg maar dat hindert me niet. De Mandor Express start vanuit Jodhpur en dus kan ik in alle rust mijn slaapplaats gaan zoeken. Wagon S6, bed 35 is de plek die voor mij gereserveerd is. Wanneer ik wil instappen gaat mijn telefoon. Het is Soham die vraagt in welke wagon ik zit. Hij is samen met Satir naar het station gekomen om afscheid van me te nemen. Een ongelofelijk warm gevoel gaat door me heen. Met dit weer en dan al deze moeite. Ja, dit zijn momenten van puur geluk. Voor een half uur zitten we met zijn drieën gezamenlijk in de coupe en krijg ook hier omhelzingen vlak voordat de trein in beweging komt en zij huiswaarts keren. Als teken dat we het karwei samen gaan klaren. Signalen waardoor een onoverwinnelijke kracht wordt opgewekt. Een mooier afscheid van Jodhpur had ik niet kunnen krijgen. Zelf ben ik al snel op het bovenste bed te vinden. Wil even geen gesprekken voeren dan behalve de korte woordenwisseling met de jongen die aan de overzijde ligt. Werkzaam als ambtenaar bij de belastingsdienst. Hij controleert bedrijven op inkomstenbelasting. Een taak die zwaar en vrijwel onbegonnen is gezien er heel veel onder tafel gebeurd. Beaamt zelfs dat bijna 60% van inkomsten worden doorgesluisd naar onroerend goed zaken. Mede door corrupte collega’s, al wil hij zich daar zelf niet over uitlaten. India volgt nog een zware klus. Ik vind het goed zo. Sluit mijn ogen en probeer mijn tijd te doden met de rustgevende jazzklanken van Michael Buble. Het is 01.30 wanneer ik door een riksja bij het Pink Sun hotel in Jaipur afgezet. Zeg gedag tegen Moham die de stalen roldeur open doet en vind er mijn rust in kamer 206. Morgen gaan we weer verder.

Vannacht was duidelijk zichtbaar dat het overvloedige regenwater van de afgelopen weken zijn sporen heeft achtergelaten. De wegen zijn er slecht aan toe dat het hobbelen is over de achtergebleven asfaltresten. In Jaipur zijn er aantal zaken die ik wil afhandelen. De registratie van The Soul of India die nog steeds niet officieel is getekend en waarover ik nog in gesprek wil met de advocaat waar ik eerder ben geweest en het ondertekenen van het contract met het koeriersdienst. Daar waar het in Jodhpur aan ontbrak. Onderweg naar de advocaat bel ik Sunil, mijn zakenpartner hier, en krijg te horen dat hij iemand weet die de registratie voor veel goedkoper kan afronden. Zijn register accountant heeft aangeboden de klus voor veel minder te aanvaarden. Een 300 euro goedkoper en dus een behoorlijke meevaller. Men doet dus niet alleen maar wat, men vraagt ook gewoon maar wat. Nergens staan vaste bedragen voor, alleen dat men zoveel  mogelijk moet vragen. Hoe betrouwbaar is het Indiase systeem dan eigenlijk. Nou, volledig onbetrouwbaar. Niet alleen het systeem, de hanteerder nog minder. Eigenlijk kun je niemand vertrouwen omdat er achter iedere lach een klein duiveltje zit. Zeker wanneer we te maken hebben met zakelijke deals.

Sunil had ik al geïnformeerd over mijn mijn komst en samen maken we de zaken rond. Hebben gesprekken met de register accountant, bezoeken de koeriersdienst waar we de documenten ondertekenen en gaan op zoek naar een uitrusting voor een fotostudio. Iets waar ik inmiddels bedreven in raak. Ook in het warenhuis van Sunil gaan we een studio opzetten om ook hier alles in eigen hand te kunnen fotograferen. Met Sunil bezoek ik op verzoek van zijn vader het veldje waar hij iedere vrijdag een bakje yoghurt en kaas neerzet. Ter gedachtenis aan de voorouders en overleden familieleden.

Volgens eeuwenoude tradities in de hindoestaanse cultuur geloven de oudere generaties nog steeds dat overledenen wederkeren als kraai en deze iedere vrijdag op dit veldje neerstrijken. Aangekomen is het er druk…..druk met honderden kraaien. Geen enkele andere vogel in de buurt. Zie er tientallen bakjes met voedsel staan. We maken er grapjes over maar dat het bijzonder is, dat is duidelijk. Tot op heden ben ik blij met het werk wat ik in Jaipur heb verricht. Mede doordat ik hier een maand geleden al het een en ander heb gefotografeerd en we verder kunnen bouwen op dit resultaat. Geen stressachtige taferelen zoals dat in Jodhpur soms wel het geval was. Heb ook weer contact gehad met Kishan, mijn goede vriend die altijd mijn was regelde bij het appartementencomplex. Helaas heb ik nog geen reservesleutel in handen gekregen en dus kan ik er ook deze keer niet overnachten. Met Kishan drink ik koffie langs de weg en praten bij over de afgelopen periode. Zijn werk als zorgverlener aan een oude eenzame man en het leven als chauffeur voor een oude dame. Verder zoek ik de vertrouwde koffieshops op om er te werken of er mijn blog te schrijven. Ben redelijk vermoeid de laatste dagen en ben daarom tijdig in kamer 206 te vinden. Het lijkt wel of de afgelopen weken zijn tol gaan eisen. Luisteren naar je lichaam is daarom het beste. Een paar lange nachten zullen me goed doen.

Heb met Sunil vandaag dezelfde foto-uitrusting gekocht als die in Jodhpur. Morgen gaan we hiermee aan de slag zodat ook hij er zelfstandig mee overweg kan. Zullen we alles samen stap voor stap doornemen en wacht daarna op wat me wordt aangeleverd. Aan de hand van de resultaten zullen we het proces verder perfectioneren. Een taak die wacht voor de komende weken. Na zoveel praten en voorbereiding is het tijd voor actie. Het plaatje begint steeds completer te worden en dat geeft vertrouwen. Ook de documenten voor de registratie zijn vandaag ondertekent en op dat vlak zijn we ook weer een stap verder. Ja, kan me met en goed gevoel richten op Delhi. Daar waar Kunal nog een steuntje in de rug kan gebruiken. Als laatste fase in een lange voorbereiding. Met alle ervaring die ik heb opgedaan de afgelopen maand moet dit een stuk eenvoudiger zijn. Al kun je hier eigenlijk nergens zeker van zijn.

Na een lange periode in Jodhpur hoop ik dat het vertrouwen dat ik in handen van Soham heb gelegd ook daadwerkelijk een positief vervolg krijgt. Er is sinds mijn vertrek vooruitgang geboekt dus dat zijn goede tekens. In Jaipur is het een stuk eenvoudiger gegaan dan verwacht. Zijn er in enkele dagen voldoende resultaten geboekt om te vertrouwen op een goed vervolg. Morgen begint een nieuwe week. Een week met en bijzondere start. Laat het een voorbode zijn van een mooie week.