Week 42 (13 okt. – 18 okt.) 2015

Na een lange periode vertrek ik weer richting India. Ook al heb ik het land al negen maanden niet bezocht, het contact met India is nooit verbroken. Via de social media is er zoveel mogelijk contact gehouden om de relaties warm te houden. Nu de vernieuwde website de juiste impressie geeft van hetgeen ik wil uitdragen en deze gevuld is met een diversiteit van producten is het noodzaak om de verkoop verder te stimuleren. Want ondanks dat ik zeer content ben met de website blijven de verkopen helaas achter bij de verwachtingen en heeft het promoten van de site nog niet het resultaat opgeleverd waarop ik gehoopt had.

Toch maak ik me geen zorgen. Het vertrouwen in de dingen die ik doe is nog steeds onaangetast. Dit is het levenspad dat door mij bewandeld moet worden, hoe complex en hobbelig deze ook zijn mag, we gaan door. Het zijn de gevolgen van eerder gemaakte keuzes waarvan ik nooit spijt heb gehad. Uiteindelijk zal alles op z’n plek vallen, daarvan ben ik overtuigd. Voor mij dus de taak om nog harder te werken aan dat waar ik me gelukkiger door ga voelen. Het koppelen van creativiteit met de commerciële markt en het ondersteunen van de mensen achter deze producten. Omdat ik niet meer afhankelijk wil zijn van internationale toevaltreffers ben ik me het afgelopen jaar meer gaan oriënteren op de Nederlandse markt. Heb lezingen over crowdfunding bezocht om te kijken of hier financiële mogelijkeheden voor mij liggen en er mensen ontmoet die me een stuk verder hebben geholpen. Het schrijven van een nieuw bedrijfsplan heeft me ook meer duidelijkheid gegeven over waar de mogelijkheden voor The Soul of India op dit moment liggen in Nederland. Zaken die ongelofelijk belangrijk zijn maar naar de achtergrond zijn verdreven door alle praktische beslommeringen in India en mijn focus op een internationale afzetmarkt. Daarnaast hebben het bezoeken van een groep vertrouwde winkeliers in Nederland en de gehouden enquête voldoende informatie opgeleverd om nieuwe stappen te ondernemen. Met al deze kennis ben ik vandaag dus onderweg naar India. Ik weet niet waarom maar zodra ik de douaneformaliteiten ben gepasseerd en me in het taxfree gedeelte van het vliegveld begeef word ik me altijd heel bewust van het moment.

Sta even stil bij het feit dat me een nieuw avontuur te wachten staat. Geniet daarna van de drukke menigte en drink een biertje, samen met de vrolijke Russin Olga, in een van de café’s die de luchthaven rijk is. We proosten op een positieve reis voor beiden, al zal zij zich naar een ander deel van de wereld begeven. De vlucht naar Abu Dhabi verloopt zonder problemen. Het vliegveld is niet groot maar daar zal binnenkort verandering in komen. Buiten wordt er namelijk hard gewerkt aan een van de grootste transfer luchthavens ter wereld. Vanuit de lucht was dit enorme complex heel goed te zien en blijkt des te meer dat geld hier geen enkele rol speelt. De zeven uur die ik hier moeten wachten gaan redelijk snel voorbij en ook de verdere vlucht naar Delhi wordt in drieeneenhalf uur zonder ongemakken afgelegd. Het voelt weer als thuiskomen zoals ik me een weg baan door de drukte buiten de aankomsthal, op weg naar een van de vele zwart-gele taxi’s die er staan te wachten. Alsof ik hier gisteren ben weggegaan en weer volledig ben opgeslokt door het leven hier. Alleen de warme wind die door de open ramen van het oude busje komt voelt nog onwennig. Het is rond 21.00 uur nog steeds boven de 30 graden. Verplicht terugschakelen dus. In kamer 206 van het Hare Rama guesthouse gaat dat zeker lukken.

Het was een warme nacht maar heb vreselijk goed en lang geslapen. Bijna onwerkelijk als je weet dat het matras me absoluut niet aan thuis doet denken. Waarschijnlijk heb ik het nodig gehad na de ongemakkelijke nacht gisteren. Begroet in de Main Bazar weer de zovelen die hier al jaren vertoeven en ga op pad om mijn connectiviteit met internet en mobiel te regelen in Connaught Place. Het verloopt allemaal voorspoedig. Moet alleen niet teveel inspanningen verrichten heb ik in de gaten. Ondanks dat de regentijd nu achter ons ligt, is de luchtvochtigheid nog behoorlijk hoog en loopt het zweet binnen korte tijd over mijn rug. Kalm blijven vandaag is het motto. Alles verplicht een tandje lager. Onthaasten noemen ze dat. Bereid me daarom in alle rust voor op de beurs die vandaag begonnen is maar die ik vanaf morgen bezoeken zal.

Het zal anders zijn dan voorgaande jaren waarbij ik zoveel mogelijk producenten achter me wilde scharen en heel veel moeite moest doen om naderhand de betreffende producten gefotografeerd te krijgen en deze online te zetten. Dit keer zal ik me voornamelijk focussen op de producten waarmee ik de winkeliers in Nederland zou kunnen bedienen. Met eigen ontwerpen en modellen die ik op de beurs tegenkom en waarmee ik een toegevoegde waarde kan zijn voor deze groep potentiële afnemers.

Aangekomen op de beurs heb ik direct een afspraak met Soham, mijn productmanager en goede vriend uit Jodhpur en enkele jongens van een producent uit dezelfde plaats. We praten over de producten waarnaar ik op zoek ben en de mogelijkheden om een passende collectie samen te stellen voor het Nederlandse dealernet aan de hand van meegenomen folders en marktinfo. Niet veel later gaan de beide broers en Soham en ik ieder ons eigen weg. Gedurende de dag houden we elkaar op de hoogte van opvallende producten en nieuw waarneembare trends. Zo verloopt het ook. Whatsapp is een prachtig communicatiemiddel en worden er via deze weg ideeën uitgewisseld.Toch valt er over het algemeen niet veel vernieuwends waar te nemen. Ook het aantal bezoekers is tegenvallend, als ik de berichten van de standhouders mag geloven.

Mede doordat het aantal standhouders bijna is verdubbeld in de afgelopen drie jaar en je in veel stands soortgelijke producten ziet. Dit werkt absoluut niet in het voordeel van de deelnemers die een behoorlijk hoge prijs moeten betalen voor deelname aan deze beurs. Toch is het voor mij een prima tijdsbesteding om informatie in te winnen over nieuwe ontwikkelingen. Al zijn mijn voetzolen zijn na een paar dagen draven wel toe aan wat rust. Houd de beurs voor gezien en zal vanavond een ticket proberen te bemachtigen voor de trein naar Jaipur. Loop aan het begin van de avond vanaf het Rama Krishna Ashram Marge metro station waar de bus ons afzet naar het treinstation, gelegen aan de andere kant van de Main Bazar. Een anderhalve kilometer lopen. Haast me om voor sluitingstijd bij het loket te zijn maar dat blijkt aangekomen onnodig. Het boekingskantoor is tegenwoordig 24 uur per dag open voor buitenlandse toeristen. Al is er slechts een enkeling te vinden. Hier maar ook elders in Delhi. Verbaas me eigenlijk over het gemak waarmee ik de ticket in handen krijg. Ik vind het prima zo.

Vanavond zal ik met de trein vertrekken vanaf het Old Delhi treinstation. Nog voldoende tijd om vandaag naar Connaught place te gaan, op vijftien minuten loopafstand, om er in een café coffee day aan ontwerpen te gaan zitten werken. Maak schetsen en probeer alle informatie zoveel mogelijk duidelijk weer te geven om het productieproces te vergemakkelijken. Eigenlijk heb ik hier veel meer plezier in. Het ontwikkelen, ontwerpen, aanpassen van producten aan een gewenste doelmarkt. In de hoop hier ook direct resultaat mee te behalen. Het feit dat ik me nu alleen concentreer op een beperkte collectie van veertig tot vijftig producten geeft veel meer rust en, zeker niet te onderschatten, voldoening. Uiteindelijk gaat daar toch om. Energie putten uit de dingen die je doet en de mensen om je heen. Uren ben ik zoet met m’n werkzaamheden. Drink terug in de Main Bazar meerdere glazen chai en eet nog iets in het restaurant waar ik altijd vriendelijk door Darma, een jonge Nepalees word geholpen. Halverwege de avond betaal ik m’n rekening bij het Hare Rama guesthouse en laat me door de metro bij het Old Delhi treinstation afzetten. Ben ruim op tijd en zoek een plek tussen de vele honderden wachtende mensen die verspreid op de grond zitten op het meest drukke station van Delhi. Zie een overmacht aan ratten tussen de rails lopen zodra er weer een trein vertrekt en op zoek gaan naar wat achtergebleven voedselresten. Niemand maakt zich er hier druk om. Ik kan er wel om lachen. Om 22.20 komt de trein aanrijden bij perron 5. Zoek mijn slaapplaats op nr 38 in wagon S8. Een bovenste bed waarop ik vrijwel direct te vinden ben. Zie beneden me een hele familie, feestelijk uitgedost, de ruimte vullen. Ik knik lachend naar ze maar hoop dat het licht snel uit kan. Zet voor de zekerheid het alarm op mijn telefoon op 04.00 uur om er zeker van te zijn dat ik Jaipur niet vergeet uit te stappen.

Ook al gaat het licht later uit, veel slapen zit er niet in. De warmte in de trein en de angst dat ik mijn telefoon niet zal horen boven het geluid van de trein zorgt ervoor dat ik de slaap niet kan vatten. En het is maar beter ook want toch nog redelijk onverwachts sluipen er passagiers in het donker naar de uitgang. De Yogi express staat iets eerder dan verwacht stil bij het station van Jaipur waar het op dit tijdstip nog behoorlijk druk is. Pas wanneer de riksja verder van het station verwijderd is besef ik me het tijdstip waarin we leven. Boek een kamer in het Pink Sun hotel waar ik de eigenaar Yasir eerder al had geinformeerd en ga de rest van de nacht verder met wat ik in de trein heb moeten laten. Welterusten!

Het is zondag. Een rustdag hier in Jaipur. Voor mij valt er vandaag niet veel te doen dan de afspraken voor de komende dagen vast te leggen. Met Sunil, mijn zakenpartner en enkele fabrikanten. Voor mij begint de dag met een ontbijt bij het nabijgelegen Evergreen guesthouse. Ontmoet er Pierre, de oudere Fransman die hier vorig jaar ook verbleef en nu voor twee maanden is om zijn ontwerpen en designs op textiel te laten printen. Het jaar is omgevlogen als ook deze eerste week in India. Ik houd jullie op de hoogte……groetjes Eugen