Week 43 (19 okt. – 25 okt.) 2015

Na een rustige zondag heb ik vandaag een afspraak met Sunil en Aakash. De twee zakenpartners hier in India waarmee The Soul of India verbonden is. Kon ze de laatste de afgelopen maanden moeilijk bereiken en daar heb ik een raar gevoel over. Wil zaken duidelijk uitgesproken hebben want dit is iets wat mij niet lekker zit. Bij de showroom aangekomen is het rustig. Aakash zit in het kantoortje achterin de showroom en begin met hem het gesprek voordat Sunil, de oudste van de twee, arriveert. Zodra ook hij binnenstapt krijg ik een warm onthaal en dat had ik eigenlijk niet verwacht. Had de situatie toch iets anders ingeschat. Iets ongemakkelijker. Gelukkig valt het positiever uit. Als we iets later ongestoord op de eerste verdieping zaken ophelderen blijkt mijn gevoel een storm in een glas water te zijn geweest. Ondanks dat ze het druk hebben ben ik de hele middag met Sunil in gesprek. Over zaken maar ook over alles wat er het afgelopen jaar is gebeurd. Wel zullen er veranderingen worden doorgevoerd waardoor ik iets minder afhankelijk van ze ben. Het eindresultaat is dat ik in het begin van de avond met een goed gevoel door Aakash wordt afgezet tegenover het Christal Palm winkelcentrum. Er zijn nog een paar zaken die geregeld moeten worden maar er is voor mij geen reden om meer tijd van ze in beslag te nemen. Ben opgelucht nu deze zware last van mijn schouders is gehaald. We kunnen weer volle kracht vooruit. Voor vandaag is het echter wel weer genoeg geweest. Drink mijn bak cappuccino, wandel de vertrouwde route terug naar MI Road en ga nog even langs bij de kleine grossier waar ik altijd mijn nodige inkopen doe. Zoals verwacht een dolenthousiaste man die me de hand schud. “Welcome back in your shop!”, zegt hij lachend. Het is een mooie afsluiting van een spannende dag.

Vroegtijdig ga ik voor een ontbijt naar de Evergreen en wandel vervolgens richting het treinstation van Jaipur om er alvast mijn ticket te kopen voor de reis naar Jodhpur. Woensdagmiddag om 17.00 uur staat mijn vertrek gepland. Ik heb verder geen afspraken voor vandaag en besluit vanaf het station naar het nabij gelegen Shuki Jeevan complex te lopen. Hier is het appartement van Niru te vinden die, als het goed is, nog niet bewoond is. Ik neem de proef op de som. Klop aan en draai de sleutel om. Niemand aanwezig. Geen kalf van een hond zoals ik dat eerder ben tegengekomen maar een keurig gemeubileerde kamer. Zittend op het bankstel denk ik terug aan de dag dat ik hier voor het eerst kwam. Er een matras op de grond lag en enkele plastic tuinstoelen de kamer nog enigszins van sfeer voorzagen. Nu zoveel jaren terug. Wat zijn de jaren omgevlogen. Niru, die nu inmiddels dolgelukkig getrouwd is met de Australische Dean als een prachtig vervolg op een hele moeilijke periode nadat haar beide ouders binnen korte tijd toch nog redelijk onverwachts overleden. Zij, die ik persoonlijk heb mogen leren kennen en zelfs met haar vader enkele dagen in Mumbai heb doorgebracht toen ik onderweg was naar Goa. Op het dressoir staat een mooie foto van ze.

Het maakt me ook bewust van mijn eigen levensfase en de weg die ik in al die jaren heb afgelegd. Met al de hindernissen die ik ben tegengekomen. Hier, maar ook in mijn eigen thuishaven Nederland. Het zijn bijzondere jaren geweest waarin ik heel veel levenservaring en kennis heb opgedaan maar waarin ik niets cadeau heb gekregen. Eigenlijk verbaast het mezelf wel eens waar ik nog de motivatie vandaan haal om dit pad te blijven bewandelen. Er moet een reden zijn waarom ik dit doe. Met die wetenschap pak ik mijn gitaar uit een van de opbergruimtes en ben direct verlost van alle verstikkende gedachten wanneer de snaren de ruimte vullen met holle klanken, veroorzaakt door de betonnen wanden. Voor een uur gebruik ik deze vorm van meditatie. Vervuld van nieuwe energie loop ik richting de poort die al wordt ruim op tijd door de portier wordt geopend. Groet hem vriendelijk en loop onder de betonnen constructie door die over de Ajmer Road is gebouwd. Het is de nieuwe metro die hier sinds zes maanden operationeel is. Jaren zijn ze bezig geweest om deze te bouwen. Het moet een vermogen gekost hebben. Na Delhi zou Jaipur de tweede stad zijn met een modern metro netwerk. Al is er hier slechts één route te vinden. Je kunt van de ene naar de andere kant van de stad maar er wordt nog weinig gebruik van gemaakt. Reden is voornamelijk dat er langs de route geen bedrijventerreinen liggen, geen zakelijke centers of scholencomplexen zoals dat in Delhi wel het geval is en waardoor het wegennet daadwerkelijk wordt onlast. Het is weer een van de prestige projecten in India waar niet erg over nagedacht is en waar nu al dik geld op moet worden toegelegd. Ik laat het voor wat het is. Werk in de Café coffee day bij het reeënpark aan ontwerpen en wandel in het begin van de avond het Christal Palm winkelcomplex binnen.

Ik heb hier een afspraak met Stephanie uit het Brabantse Oss. Als geadopteerde Nederlandse is ze nu voor een jaar in India voor haar Didi Foundation waarmee ze het kindertehuis ondersteunt waar ze zelf als drie maanden oude baby te vondeling is gelegd. Een ontzettend lieve meid waar ik al jarenlang goed bevriend mee ben. Het is een leuk weerzien. Ze woont sinds drie weken op een campus op enige afstand van de stad. Een zes hectare groot terrein waar vrouwen uit de wijde omgeving werk kunnen vinden in textielverwerking en veel kinderen naar school gaan. Er is alleen niet al te veel vertier, lange werkdagen, vrijwel geen internet of mobiel bereik en dan is een paar dagen Jaipur een prettige afwisseling. Ik luister aandachtig maar zou niet graag met haar willen ruilen. Het is haar passie voor de kinderen en de voldoening die ze uit de werkzaamheden haalt, dat ze over enkele dagen weer helemaal opgeladen in de bus terug stapt. Zoals ik me langzaam ga opmaken voor de treinreis naar Jodhpur. Morgen is het zover.

Vanmorgen zal ik opgehaald worden door een fabrikant in textiel waar ik goed contact mee heb. Hij heeft zijn kleine werkplaats in de stad verruilt voor een grote fabriekshal op dertig kilometer van Jaipur. Op de beurs in Delhi hadden we afgesproken om deze samen te gaan bezoeken en dat gaat vandaag dus gebeuren. Een prachtig gebouw met vele ruimtes waarmee zijn onderneming de komende jaren verder kan groeien. Samen buigen we ons over de tekeningen en de modellen die ik heb uitgewerkt. Het zijn een paar nuttige uren. Ook omdat ik vandaag de kans heb om Navneet wat beter te leren kennen. Ons contact daarmee verder kan verstevigen, nuttig voor de toekomst.

Omdat ik mijn trein moet halen moeten we echter wel tijdig terug naar de stad. De veertig minuten die we er heen over deden gaat jammergenoeg niet lukken want net buiten de stadsgrenzen staat het verkeer volledig vast. Na een lange tijd stapvoets te hebben gereden blijkt de boosdoener een vrachtauto te zijn die de 3-baansweg half blokkeert vanwege een afgebroken vooras. Navneet doet er alles aan om tijd te winnen maar het is onmogelijk om snel vooruit te komen door de drukte. We rijden eerst naar MI Road om mijn koffer bij het Pink Sun hotel op te halen en rijden vervolgens vol gas door naar het station. Snel neem ik afscheid van Navneet en ren naar perron drie vanwaar de trein zal vertrekken. De trein staat er gelukkig nog. Zoek m’n plaats in wagon S2 en nog uithijgend van de sprint komt de trein langzaam in beweging. Ik kan er wel om lachen. Veeg de zweetdruppels van m’n gezicht en zittend bij het raam laat ik de warme wind langs mijn gezicht glijden. Op naar Jodhpur! Het is 17.00 uur en omdat het de komende uren nog licht is heb ik een plaats bij het raam geboekt. Wil de eerste uren genieten van het landschap dat we passeren. De marmergroeven bij Macrana, de immense zoutvelden die erop volgen, reikend tot aan de horizon en welke een prachtige paarse gloed achterlaten. Op het land zijn mensen druk bezig om de oogst binnen te halen van gerijpte gewassen. Boerenfamilies waarbij de vrouwen in felgekleurde sarees in fel contrast staan met de verdorde omgeving. Kleuren waar zelfs de mooiste regenboog niet aan kan tippen.

Uren kan ik er naar kijken terwijl de trein zijn kilometers aflegd. Steeds verder de duisternis in. De lichtjes hier en daar verraden waar de boerenerven zich bevinden. Verbeeld me de buffels die zich op de buitenplaats tegoed doen aan het spaarzame voedsel wat ze krijgen voorgeschoteld. Klaar voor een lange donkere nacht om morgen het land weer op te gaan. Net als de gezinnen die zich in de kleine onderkomens bergen. Wat zouden ze daar alle avonden doen? Vrijwel niets in de buurt, behalve het gezelschap van elkaar. Ik luister via mijn oortelefoon naar de muziek die ik via spotify heb geselecteerd. We passeren een klein station waar enkele mannen op een bankje zitten onder een van de weinige lichtpunten die er hangen. Het lijkt op een filmset waarvan ik toeschouwer mag zijn. Heb totaal geen aandacht voor de mensen die om me heen zitten en druk met hun mobiel bezig zijn. De uren zijn voorbij gevlogen omdat ik helemaal in mijn eigen wereld was verzonken. Wat kan India dan toch mooi zijn. Bij aankomst is het guesthouse binnen korte tijd bereikt en betrek ik er mijn vertrouwde kamertje waarin net voldoende ruimte is voor een bed. Het is niet veel maar het voelt als thuis. Laat de nacht maar komen.

Al vroeg staat Soham voor mijn neus. Had hem aangegeven hier te zullen zijn vandaag en hij wilde me als eerste begroeten. Voor even praten over wat we de komende dagen gaan doen want ik zal op tijd worden opgehaald door de jongens van de fabrikant waarmee ik over de beurs heb gelopen. Tijd om nu de proefmodellen te gaan maken. Ik heb een lading aan schetsen meegenomen en hoop dat er de komende dagen al iets kan worden geproduceerd. In een oude witte auto zijn we veertig minuten onderweg om de fabriek te bereiken. De jongens voorin en ik op de achterbank waar ik redelijk opgevouwen enig comfort zoek. De werkplaats ligt ver buiten het drukke centrum in een rotsachtig gebied. Ze komen uit een familie waar iedereen timmerman is zoals dat in het kaste systeem gebruikelijk was in het verleden. Hele families en dorpen zijn verbonden aan een bepaald type arbeid. Vanwege de steeds groter wordende familie en een tekort aan werk proberen ze zich nu te richten op de exportmarkt. De nieuwe generatie waaronder ook Tez en Lax behoren willen deze nieuwe weg inslaan in de hoop op succes. Onder een grote overkapping staan enkele afgewerkte meubels en een paar geiten die kauwen aan het hooi dat op een grote hoop voor ze ligt. Het is een schilderachtig tafareel waar ik nog even aan moet wennen. Niet dat het niet mooi is, prachtig zelfs, alleen weet ik niet of ik wel aan het goeie adres ben voor mijn nieuwe modellen. Slechts een paar oude machines is waar ze het mee moeten doen. Toch beginnen we het gesprek.

Praten over de mogelijkheden over de te gebruiken houtsoorten, afwerkingen, details etc. en begin ik mijn schetsen op ware grote uit te tekenen op stukken board om een goed beeld te krijgen van de werkelijke verhoudingen. De oom van Tez en Lax die me daarmee helpt spreekt vrijwel geen woord engels maar weet heel goed waar hij mee bezig is. Sta eigenlijk wel een beetje verstelt van zijn inzage in oplossingen wanneer we productieve problemen tegenkomen. Tez fungeert daarbij als vertaler. Binnen een paar uur staan er enkele producten op ware grote uitgetekend. Over enkele dagen zullen ze klaar zijn. We gaan het meemaken. Laat me door de onafscheidelijke jongens afzetten bij de café coffee day op een paar kilometer afstand van het marktplein met de klokkentoren en probeer ontspanning te vinden. Zou graag willen schrijven maar kan daar de tijd niet voor vinden. Ik moet nog veel modellen verder uitwerken voor Navneet in Jaipur zodat ook daar alles door kan blijven gaan. De ontspanning vind ik voornamelijk wanneer ik rond 22.00 uur terug wandel door de rustige straatjes van de oude stad. Voor twintig minuten laat ik me opnemen door de omgeving. De vele chai tentjes waar groepjes mannen bij elkaar zitten om in alle rust de dag af te ronden. Ik krijg hier en daar een zwaai van mensen die me hier al zo vaak hebben voorbij zien lopen. Bij het guesthouse aangekomen is het rustig en dat bevalt me wel. Zoek nog even het dakterras op waar de lichten al vrijwel allemaal gedoofd zijn. Kijk nog een keer naar het prachtige fort en de huizen die tegen de berghelling zijn gebouwd. Als afsluiting van deze succesvolle dag.

Er is niets dat ik kan doen bij de fabriek en stort me volledig in het verder afmaken van de producttekeningen voor de textielfabrikant in Jaipur. Wil alles zo goed mogelijk op papier hebben om geen onnodig tijdverlies te hebben en fouten te voorkomen. Zit vrijwel de hele dag in het Om café waar Somboe nog steeds werkzaam is. Er komt daar vrijwel niemand. Niet omdat het niet goed is maar omdat er in heel Jodhpur vrijwel geen rugzaktoeristen te vinden zijn. Alleen de duurdere hotels zijn volgeboekt met toeristen die voor enkele weken naar India komen. Ik vind het prima. Heb leuke gesprekken met Somboe en en zijn gevoel voor humor zijn een prettige afleiding naast alle werkzaamheden. In het begin van de avond ontmoet ik de Franse Virgini, een vrouw van de rond de vijftig die al jaren in India komt. Ze heeft vroeger voor de Franse televisie gewerkt maar heeft nu haar eigen pad gekozen. Verblijft voor een aantal maanden per jaar in zuid India waar ze nu lessen volgt voor masseuse en maakt documentaires om deze op festivals in Europa te vertonen. Nu in Jodhpur om hier vandaan naar een ashram te gaan op twintig kilometer buiten de stad. Ze heeft er een afspraak met een Sadhu waarmee ze al eerder contact heeft gehad in Varanasi. Voor negen dagen wil ze in de ashram verblijven om met deze geestelijke te praten en een documentaire te maken over zijn leven als Sadhu. Als een klein meisje met sprankelende ogen kijkt ze uit naar de dag van morgen. Ze heeft hier zo lang op gewacht. Morgen gaat het gebeuren. Ik heb leuke discussies met de alternatief geklede Virgini. Heb zo mijn eigen gedachten over de hele geestelijke wereld in India. Is de stelling “vraag en aanbod” op dit vlak net zo toepasbaar als elder in de wereld. Spiritualiteit in India brengt daardoor veel goede maar ook veel slechte dingen met zich mee. Niet alle Sadhu’s en Guru’s zijn zo heilig als ze zich voordoen maar maken wel handig gebruik van mensen met een minder stabiele “mind setting”. Mensen, jong en oud, mannen en vrouwen, zoekende naar innerlijke rust en oplossingen in dit gehaaste leven. Een kwetsbare doelgroep waar iedere handreiking een oplossing kan zijn. Heb jonge vrouwen zien verdwalen in de normen en waarden van oude Guru’s die niets met spiritualiteit te maken hebben. Geld losmaken en sex afdwingen als onderdeel van hun leiderschap. Soms kan India ook gevaarlijk zijn op dit vlak. Ik wens haar succes en hoop dat ze iets moois kan vastleggen. Positief of negatief, het is wat het is. Ook dit soort gesprekken kunnen een dag heel bijzonder maken.

Het is zondag vandaag. Heb afgesproken met de jongens Tez an Lax dat ik om 10.00 uur bij de hoofdweg aan de andere kant van het marktplein zou staan. Vorige keer moest ik vijfenveertig minuten wachten en daar was ik duidelijk over geweest. Vandaag een nieuwe kans. Het is ruim op tijd wanneer ik de witte auto aan zie komen. Zie de jongens al met een lachend gezicht naar me zoeken en dat doet me goed. Kijk, het kan dus wel! De boodschap is dus goed overgekomen.

Bij de fabriek is hun oom druk bezig met het eerste proefmodel. Het ziet er veelbelovend uit. Keurig afgewerkt en ben zeer tevreden over de kwaliteit. Het is een goed begin. Mijn kennis en ervaring vanuit het verleden brengt zijn voordelen mee. Kan kleine verbeteringen aangeven door aandacht te vestigen op details. Belangrijk om kwaliteit te kunnen bewerkstelligen en aan te geven dat ik weet waar ik mee bezig ben. De oom van Tez lacht en knikt goedkeurend. Als teken dat hij mijn adviezen ter harte neemt. Als ik nu mijn maatstaven goed weet aan te geven dan zal het ook met de andere proefmodellen goedkomen. Het is mijn doel voor de komende weken. Jullie lezen het.

Groetjes Eugen