Week 43 (Ma.22 okt. – Zo.28 okt.) 2012

Naast het wachten op een telefoontje van Mrs. Padmini van FTFI heb ik vandaag alleen een skype meeting met Santosh. Zit een groot deel van de dag in mijn vertrouwde Cafe Coffee day in Connaught place waar ik ondertussen een vaste klant ben en redelijk goede banden heb opgebouwd met de medewerkers die er rondlopen. Zoals Barkha, een spontane meid van 20 jaar, die er werkt als bediende naast haar studie bedrijfskunde en veel gezelligheid met zich mee brengt. De ontspannen sfeer maakt mijn verblijf er alleen maar aangenamer op. Ben tevreden over het gesprek met Santosh en de gemaakte vorderingen maar minder over FTFI. Ze zou vandaag contact met mij opnemen maar als ik later in de middag zelf contact zoek met Mrs. Padmini, krijg ik te horen dat ze erg druk was de afgelopen dagen en weinig tijd had om alles door te lezen.

Ik kan er alleen maar weer om lachen, al is het wel treurig dat vrijwel iedereen hier altijd redenen heeft om zaken niet naar behoren af te handelen, dan dit wel te doen. Het zijn gegevens die niet onbekend zijn en waar ik mee verder moet. Wanneer ik laat in de middag terugwandel ga ik meteen langs bij het treinstation van New Delhi om er een ticket naar Jaipur te bemachtigen. In het speciaal voor buitenlanders geopende kantoor is het druk. Veel buitenlandse reizigers die wachten in een lange rij en waarbij ik me aansluit. Het zijn tekenen dat het seizoen is begonnen en waarop veel, aan het toerisme gerelateerde ondernemers, zitten te wachten. Volgens veel van hen begint het seizoen steeds later. Te laat voor sommigen om het hoofd boven water te houden. India mag dan grote economische sprongen maken, de kosten stijgen evenredig mee en moet men omzet draaien wil men ook hier overleven. De welvaart is duidelijk niet altijd zo rooskleurig als men doet lijken. Na ruim een uur sta ik met het begeerde kaartje in handen. Morgenmiddag zal ik vertrekken. Zit ‘s avonds voornamelijk op het dakterras van het Hara Rama guesthouse waar ik een oude bekende tegenkom. Het is de Spaanse Sira die twee keer per jaar naar India komt om spullen in te kopen voor haar winkel in Zuid Spanje. Ook al heeft de economische situatie duidelijk invloed op haar verkopen, de eenvoudige levensstijl die ze hanteert geeft haar nog voldoende ruimte om te overleven. De restaurants en bars daartegen, zijn volgens haar zeggen, veel minder af. Nemen vakantiegangers zelf drank mee vanuit de supermarkt en gaat men iets vaker zelf achter het fornuis staan. Zelf gokt ze op de donkere maanden voor de kerst wanneer de Spanjaarden elkaar cadeautjes geven. Ik wens haar succes met al haar bezigheden en ga rond middernacht naar kamer 208.  Maak me op voor een laatste nacht in Delhi.

Ik krijg vandaag het proefmodel van een blouse in handen welke Katrin heeft laten maken. Kunal zal me deze komen overhandigen zodat ik het pakketje naar Duitsland kan versturen. Verder ben ik bezig om een nieuwsbrief voor te bereiden en informatie door te sturen naar Santosh. Hiermee zijn de werkzaamheden hier in Delhi voorlopig afgerond. Check vervolgens uit bij het Hara Rama guesthouse en ga in het begin van de middag naar het Old Delhi station waar vandaan de Ashram Express richting Jaipur vertrekt. Wandelend naar het metrostation van Rama Krishna Marg zie ik de lucht steeds donkerder worden. Heeft de zon al zijn macht uit handen gegeven en hoop ik dat de regen nog even uit zal blijven. En ik heb geluk. Net op tijd aangekomen op het perron begint het ineens angstaanjagend te waaien. Zorgt het opwaaiende stof voor een ondoorzichtig gordijn in de gehele omgeving  Een mysterie van enkele minuten waarna de regen met grote kracht uit de hemel komt vallen en ik snel beschutting zoek in wagon S3 waar al enkele westerlingen zitten. Ze stellen zich voor als Katy uit Canada en Martin uit Los Angeles. De twee hebben elkaar leren kennen in Delhi en zijn nu samen onderweg naar Jaipur. Allebei vanwege een ingelaste studiepauze waardoor ze ruimte konden creëren om India te verkennen. Martin voor onbepaalde tijd en Katy voor enkele maanden. Het is aangenaam gezelschap voor de 5,5 uur durende treinreis. Aangekomen in Jaipur is het druk rond het station. Veel drukker dan normaal. Alles vanwege het Dussehra festival dat bijna is afgelopen, zo wordt me vertelt. Ik zal het morgen allemaal wel horen. Laat me afzetten bij het Pink Sun hotel, boek een kamer en eet nog wat bij Mr. Beans. Het is genoeg voor deze dag.

Ik wilde eigenlijk het een en ander regelen maar krijg te horen dat vandaag een nationale feestdag is vanwege dit zelfde Dussehra festival. Alles is dus gesloten. Vandaag de tiende en afsluitende dag. Bij navraag wordt vandaag symbolisch king Ravana verbrand. Hij die de vrouw van lord Ram heeft ontvoert en die nu bevrijd is van deze duivelse heerser. Het staat symbool voor het goede dat wint van het kwade. Als boodschap voor de Indiase bevolking om op het goede pad te blijven. De eerste 3 dagen van het festival vereert men de God Lakshmi (rijkdom en welvaart). De vierde, vijfde en zesde dag Saraswati (kennis en kunst) en de laatste drie dagen Durga (moeder van de Goden, Shakti). Vandaag dus het slotstuk waarbij een grote houten pop van bijna 20 meter hoogte in brand wordt gestoken. Deze vertolkt de rol van king Ravana. Ik had al hier en daar mensen poppen zien maken en kies ervoor om ’s avonds de straat op te gaan. Ga alvorens eerst iets eten bij de Evergreen waar het rustig is, zoals eigenlijk al lange tijd het geval is. Alleen een oudere man die aan een tafeltje zit. Ik besluit hem gezelschap te houden. Het is Wally, een bijna gepensioneerde Australiër die twee keer per jaar voor een aantal maanden naar Jaipur komt om er edelstenen in te kopen en deze in zijn thuisland te verkopen. Bezittingen heeft hij daar niet. Slaapt de oude hippie en vader van twee kinderen beurtelings bij zijn ex-vrouw of kinderen. De rest van de tijd is Wally onderweg of verblijft hij in Thailand en Cambodja vanwege de ontspannen en goedkope manier van leven. Nee, het klinkt allemaal erg romantisch maar is zeker niet het leven wat ik zou willen leiden. Begin zelf langzaam aan ook een beetje genoeg te krijgen van de koffer die ik continue achter me aansleep. Na het leuke gesprek met Wally ga ik ’s avonds de straat op met mijn camera. Klaar om foto’s te maken van de spectaculaire afsluiting van het Dussehra festival. Ik loop heel wat straten af maar veel meer dan hier en daar wat vuurwerk krijg ik niet te zien. Het blijkt allemaal ver buiten het centrum te gebeuren, op een groot cricketveld. Alles vanwege de veiligheid. Het moet een spektakel geweest zijn volgens enkele gasten van het Pink Sun guesthouse die wel op de juiste plek van bestemming waren. Nou ja, een frisse avondwandeling heb ik er in ieder geval aan over gehouden.

Vanaf het guesthouse kijk ik uit op het pleintje van de woning van de eigenaren. Een moslimfamilie van formaat gezien de vele geiten en schapen die er rondlopen. In totaal 14 stuks. Ingekocht om aankomende zaterdag onder het mes te gaan tijdens het Eid festival. De dieren zullen dan geofferd worden aan de goden door ze te onthoofden. Een ritueel waar in Nederland veel om te doen is geweest de afgelopen tijd en waar mijn maag enigszins van omdraait. Heb dit in Nepal namelijk een keer gezien en kijkend naar deze vreedzame dieren komen die beelden weer naar boven. Duizenden geiten en schapen zijn er verhandeld de afgelopen dagen. Volgeladen riksja’s, achterop de fiets. Alle mogelijke vervoersmiddelen zijn ingezet. Eid is wat dat betreft rijkelijk aangekondigd de afgelopen dagen. Zelf ben ik tijdig bij de showroom van Sunil om vandaag de registratie van The Soul of India formeel af te ronden. We krijgen echter geen contact met de Chartered Accountant (C/A) die alle documenten zou regelen. Om duidelijkheid te krijgen gaan we daarom naar zijn kantoor in een van de buitenwijken van Jaipur. De C/A kijkt een beetje verbaasd wanneer we binnenlopen maar heeft al snel in de gaten dat ik hier niet kom om koffie te drinken.

Alle documenten zouden eigenlijk al weken geleden in gereedheid moeten zijn gebracht, maar ook Mr. Prashant heeft een waslijst met oorzaken voor de vertragingen. Begint wel direct met mensen te bellen en stuurt er zelfs iemand op uit om orde op zaken te stellen bij de betreffende instantie. Ondertussen wachten wij geduldig af. Is trouwens ook het enige wat we kunnen doen op dit moment. Na lang wachten krijgen we het antwoord. Alles zit in een afrondende fase en de documenten zullen maandag binnenkomen. Het is waar we het mee moeten doen. Sunil heeft ondertussen contact gezocht met een internationale bank en binnen een half uur zit er een afgevaardigde in het kantoor van de C/A. Normaal kun je alleen een bankrekening openen zodra je de documenten in handen hebt, wij krijgen te horen dat we vanwege mijn vertrek naar Jodhpur, alles kunnen afronden. Moet alleen mijn handtekening zetten onder diverse documenten en verder zal alles dan geregeld worden. Het is bijna 4 uur later wanneer we het kantoor van Mr. Prashant verlaten. Toch nog met een goed gevoel. Het is natuurlijk waardeloos dat we er zoveel energie in moeten steken maar het is de enige mogelijkheid om het gedaan te krijgen. Mij rest alleen nog het verder begeleiden van Ashis, de medewerker van Sunil die zich bezig zal houden met het fotograferen van producten en het verwerken van de nodige informatie. Dit verliep in het begin een beetje moeizaam maar ook hier heb ik na enkele dagen samenwerken voldoende vertrouwen in. Het voelt alsof de zaak hier voorlopig is afgerond. Ik met een rustgevend gevoel Jaipur kan verlaten nu de taken duidelijk zijn verdeeld en een ieder weet wat hij moet doen.

Boek daarom een ticket naar Jodhpur en begeef me naar het Evergreen restaurant om te gaan eten. Kom daar onverwacht in contact met Wouter en Mark afkomstig uit, jawel,  Alkmaar en Heerhugowaard. Het was trouwens ook niet moeilijk om hun afkomst te achterhalen vanwege het rood-witte AZ shirt dat Wouter om zijn schouders draagt. Samen zijn ze voor 6 weken door India aan het reizen en dus hebben de Noord Hollanders verhalen te over. Bezoeken met z’n drieën nog een bar boven een hotel maar veel stelt dat niet voor. Het heeft meer weg van een verwaarloosde nachtclub waar men vergeten heeft verlichting aan te leggen. Het gezelschap en een paar flessen bier maakt het nog enigszins goed maar laat wordt het niet. Ben rond 11.00 uur weer terug bij het Pink Sun hotel. Neem er afscheid van Wouter en Mark die morgen naar Agra vertrekken en ik….ik zal mijn vertrouwde plaats weer innemen in de trein richting Jodhpur.

Het was een moeilijke start maar ben deze week toch weer redelijk doorgekomen. Het uitblijven van FTFI is natuurlijk jammer maar daarmee is niets verloren. Het registreren is op een paar zaken na afgerond, ben verder gekomen met het op gang brengen van de informatiestroom en  Ashis is voldoende gevorderd met het fotograferen. Vertrek morgen met een gerust gevoel richting Jodhpur wetende dat ik hier de komende maanden niet meer terug zal komen. Alleen indien puur noodzakelijk zal ik Jaipur nog aandoen tijdens mijn terugreis naar Delhi over ongeveer 6 dagen. Vooralsnog ga ik daar niet vanuit. Het gevoel dat we nu echt van start gaan wordt steeds sterker. Net als het gevoel dat het nu tijd wordt om vanuit een comfortabele thuisbasis de boel te gaan besturen. Waar dat zal zijn…..ik laat het me overkomen.