Week 44 (Ma.29 okt. – Zo.4 nov.) 2012

Na een paar onrustige nachten en prikkelende luchtwegen begint deze week verre van goed. Aangekomen in Jodhpur na een minder comfortabele treinreis voelt mijn hoofd een beetje zweverig aan. Verkoudheid, koorts, alles lijkt los te komen. Ondanks dat het gedurende de nachten nog 23 graden is loop ik bibberend over straat. Het beste is om te gaan slapen met een paar paracetamol’s achter mijn kiezen. Lig heel vroeg in bed, bepakt in mijn warme fleece trui in de hoop alle afvalstoffen er zo snel mogelijk uit te zweten. Het lijkt of mijn gestel steeds minder weerstand kan bieden tegen de enorme luchtverontreiniging in plaatsen zoals Jodhpur. Loop ik nu ook door de straten met een zakdoek voor mijn mond. Het zijn signalen dat mijn lichaam heel veel energie verbruikt heeft.

Voelt het alsof ik in India bezig ben aan de laatste moeilijke kilometers van de marathon. Ben eigenlijk blij om hier binnen 1,5 week te vertrekken en mijn lichaam te gunnen wat het nodig heeft. Gezonde lucht, goed voedsel en sportieve beweging met daarnaast een sociaal leven wat hier vrijwel onmogelijk is. De afgelopen maanden zijn er stappen in de goede richting gezet en het lijkt of ik met een gerust hart India kan verlaten om het vervolgens op de kaart te gaan zetten vanuit Europa. Heb ook het gevoel dat ik met regelmaat naar India zal gaan maar voor korte periodes. Ik heb het geproefd, ervaren en hoop de vruchten te gaan plukken in de komende tijd. Maar eerst mijn gezondheidsprobleem. Voel me de hele dag lamlendig en daar wil ik van af. Neem aspirines en probeer het een en ander uit te werken vanachter mijn computer in het Om cafe waar het altijd rustig vertoeven is maar veel stelt dat niet voor. Soham komt me nog wel opzoeken maar tot actie overgaan heeft weinig zin. Wederom is mijn kamer in het Anil Sunrise guesthouse de beste plek om aan mijn herstel te werken. Ik ben overigens niet de enige met koorts. Vanwege de klimaatveranderingen en woestijnwinden zijn er heel veel mensen vatbaar voor. Nou ja, even kalmpjes aan en hopelijk morgen een betere dag.

Vandaag voel ik me iets beter maar het gaat nog steeds niet goed met me. De hele nacht hoesten en niezen en de paracetamols lijken weinig uitwerking te hebben. Nee, kom weer redelijk gebroken van mijn bed. Zoals gisteren zit ik ook vandaag weer in het Om Cafe. Probeer in de rustige omgeving weer iets uit mijn handen te krijgen maar het gaat niet van harte. Voor nu even geen drukte om me heen. Rond de middag krijg ik onverwacht een telefoontje van Vikky, de jongen van de omeletshop bij de grote toegangspoort. Hij wil me spreken vanwege zijn trouwerij vandaag. Vikky heeft me al meerdere keren gevraagd of ik zou komen dat hij wil weten wat mijn plannen zijn. Ik besluit hem daarom maar even op te gaan zoeken en vertel hem dat het in de huidige situatie helemaal niets wordt. Hoe vervelend ik dat ook vind. Op zijn nadrukkelijke verzoek neemt hij me mee naar zijn dokter in de hoop op een wondermiddel dat mij binnen enkele uren vult met energie. Ik help het hem hopen.

Aangekomen bij de praktijk zie ik een keurige man in zijn witte jas achter een bureau zitten. Dit moet dus de dokter zijn. Om hem heen zit een 15-tal patiënten. Wie er aan de beurt is weet ik niet, wel dat ik op de stoel voor hem mag gaan zitten. Ik kijk verbaasd maar ben dan ook de enige. Direct worden mijn klachten besproken en voel de vele ogen van de omstanders op me gericht. Ben blij dat ik geen ernstigere klachten heb want dit is wel erg openbaar. De dokter geeft me een hoeveelheid medicijnen mee naar huis en daarmee moet het probleem worden opgelost. Met Vikky spreek ik af om het vanavond aan te kijken. Als het gaat zal ik alsnog een poging wagen. Het gaat echter niet gebeuren. Ben vrijwel de hele dag te vinden in het Om cafe en veel meer fut om me te verplaatsen heb ik niet. Het zijn een paar waardeloze dagen. Ook omdat er bij Soham nog weinig toevoer is aan nieuwe producten en er niet veel te fotograferen valt. Energie om me er daadwerkelijk druk over te maken is er niet, dus dat scheelt. Wederom ben ik lig ik heel vroeg in mijn bed.

Zoals de laatste dagen zit mijn hoofd weer vol en buiten een beetje soep en yoghurt krijg ik niet naar binnen. Vandaag wil ik wel wat actie ondernemen want ik ben hier immers niet voor niets naar toe gekomen. Wordt opgehaald door Soham  en rijden vervolgens naar het warenhuis om er producten te fotograferen. Wanneer deze klus erop zit wil Soham nog naar een schilder op het industrieterrein maar ik laat hem alleen gaan. Ben na enkele uren fotograferen weer door mijn energievoorraad heen en wil het liefst zo snel mogelijk terug, ver weg van de stoffige en lawaaierige omgeving. Nee, het zijn sterke signalen dat mijn toekomst hier niet ligt en mijn taak de komende tijd hoofdzakelijk gericht is op het vinden van afzet en het bekendmaken van The Soul of India in Nederland en omliggende landen.

Na een moeilijke periode in India is het moment aangebroken om gebruik te maken van alle inspanningen die ik de afgelopen jaren heb verricht. Hoop ik te begrijpen waarom ik zoveel energie in deze droom heb gestoken en of me dit in waarde zal uitbetalen. Voorlopig is er voldoende werk te verzetten en dus zal het antwoord nog even op zich laten wachten. Antwoorden, ze kunnen mij niet snel genoeg komen. We gaan er hard aan werken.

Er schijnt maar weinig verandering te komen in mijn situatie. Onregelmatige nachten, vermoeid naast mijn bed en laat Soham weten alleen naar het warenhuis te komen indien er daadwerkelijk dingen te gebeuren zijn. Krijg in de middag een telefoontje van Niru. Ik had haar eerder proberen te bereiken vanwege de sleutel van het appartement in Jaipur. Ik heb daar nog spullen liggen en wil deze op de terugweg naar Delhi gaan ophalen. Ondanks dat ik niet jofel ben, neem ik een riksja naar haar ouderlijk huis waar ze al op me zit te wachten. En niet alleen Niru. Ook de hond des huizes, een kalf gelijk. Een ontzettend groot beest die er qua uiterlijk dreigender uitziet dan in werkelijkheid het geval is. Voor een paar uur zitten we onder de veranda. Worden alle laatste ontwikkelingen besproken en krijg ik voor vertrek de sleutel overhandigt. Het was leuk haar weer even te zien maar ben blij wanneer ik wordt afgezet bij het oude marktplein vanwege mijn ongemakken. Het lijkt wel of deze week de wereld even zonder mij draait. Het geeft een onrustig gevoel omdat ik hier voorlopig niet terug zal komen en ik daarom ook alles goed besproken of verwerkt wil hebben. Ik heb het niet voor het zeggen en dus…..accepteer ik mijn huidige situatie.

Het gaat aan het eind van de week weer iets beter. Voel weer energie terugkomen en mijn ergste nies en hoestbuien lijken langzaam over te waaien. Heb daarom met Soham afgesproken om met een fotograaf foto’s te gaan nemen van producten en te kijken wat er al die vorige keren mis ging. Het enige probleem is dat de fotograaf op het laatste moment niet komt opdagen en ik dus weinig kan aanrichten. Ik heb besloten me erbij neer te leggen. Daarnaast weet Soham nu hoe ik de foto’s gemaakt wil hebben en deze zegt dat ik me vooral geen zorgen moet maken. Iets wat ik graag zou willen maar moeilijk op te brengen is. Goed nieuws is dat we enkele fabrikanten gevonden hebben die producten vanaf een foto hebben gemaakt en het resultaat boven verwachting is. Er liggen dus mogelijkheden om maatwerk te laten verrichten. In dat opzicht is Soham heel actief om alles georganiseerd te krijgen. Probeert hij mensen warm te maken voor onze opzet waarbij we slechts enkele proefmodellen aanschaffen en niet in grote voorraden investeren. Iets wat ongebruikelijk is en waardoor veel fabrikanten huiverig zijn dat we er met hun ideeën vandoor gaan. Begrijpelijk omdat men hier in Jodhpur erg sterk is in het kopiëren van producten. Het maakt het wel heel moeilijk om medewerking te krijgen. Ook al wil iedereen meedoen in eerste instantie, na meerdere besprekingen haken mensen af. Het zijn keiharde feiten waarmee we ontzettend veel tijd verloren hebben. Wat we hebben gewonnen in een zee aan kennis over de manier van denken van de fabrikanten, ook al kunnen we daar op korte termijn geen voordeel uit halen.

Het is nu belangrijk alles in werking te stellen om verkopen te gaan realiseren. Mensen te overtuigen van het goede wat we vanuit India te bieden hebben. Onze volgende doelstelling. Het zal allemaal een stuk eenvoudiger zijn zodra er verkopen plaatsvinden. Zullen dezelfde fabrikanten die het nu laten afweten dan plotseling weer op de stoep staan. Het klinkt allemaal erg voorspelbaar maar het geeft aan dat we hier alles voor zover mogelijk hebben voorbereid. Daarnaast is mijn lichamelijke gesteldheid een teken om het hier even te laten voor wat het is. Nu de taak om vanuit Nederland verder te bouwen. Aan mijn eigen fysieke gesteldheid, maar nog meer aan het creëren van nieuwe afzetmarkten in Europa. Misschien geen makkelijke klus gezien de huidige economische situatie, het is zeker niet onmogelijk.

Een week die in het teken stond van het herstellen van een zware griep en fysieke ongemakken. Zoveel als ik wilde doen, zo weinig is er van terecht gekomen. Voelde het alsof alles uit mijn handen glipte en ik iedere controle die ik dacht te hebben, teniet werd gedaan. Vooral omdat ik met een sterk gevoel vanuit Jodhpur wilde vertrekken. Onmacht, onvrede en frustraties hadden enige grip op me. Zaken die ik nu weer naast me neer heb gelegd omdat ik de situatie van de zijlijn opnieuw heb bekeken en er gewoon niet meer uit te halen is op dit moment. Ben zo goed als hersteld van de griep en richt me op de treinreis naar Jaipur waar ik voor een dag een tussenstop zal maken alvorens naar Delhi te gaan. Nog een laatste week in India. Het is goed zo…