Week 46 (10 – 16 nov.) 2014

Heb sinds tijden het Central park weer eens bezocht. Behalve de naam doet niets denken aan het bekende central park in New York. Slechts alleen het feit dat het centraal ligt in Jaipur. Het heeft vijf kilometer aan wandelpaden en in het centrum staat een 60 meter hoge vlaggemast waaraan een vlag wappert die vanuit de verre omtrek te zien is. Met z’n 8 x 27 meter is het de grootste nationale vlag van India, zo heb ik later opgezocht. Central park is een plek waar je kunt genieten van de frisse lucht die hier zo zeldzaam is. Vreemd genoeg lijken daar niet veel mensen behoefte aan te hebben gezien de weinigen die er vertoeven. Zie ik voornamelijk jonge stellen op bankjes zitten die elkaar een beetje onwennig de liefde proberen te verklaren.

Zittend tegen een boom geniet ik van de tafarelen en de rust die je hier kunt vinden. Het is een mooi begin van de dag voordat ik me naar de showroom van Sunil begeef. Want werk moet er ook verricht worden. Ik heb met Sunil een afspraak bij zijn accountant maar bij navraag moet deze onverwachts naar een rechtzaak. Ook binnen de familie van Sunil verloopt het niet zo vlotjes. Zijn vader en zijn oom liggen al jaren in de klins omtrent de verdeling van onroerend goed binnen de familie maar dit lijkt nu volledig uit de hand te zijn gelopen. Sunil wordt gebeld om direct naar huis te komen want de politie heeft beiden opgepakt wegens het verstoren van de openbare orde na een uit de hand gelopen woordenwisseling. Natuurlijk belangrijker maar mijn planning voor vandaag kan de prullebak in. Zoals zo vaak gebeurd. Planning is een woord dat naar strakke coördinatie neigt en dat werkt in India gewoon niet. Op geen enkel niveau. In het kleine kantoortje achterin de showroom praat ik met de verkoper die hier al jaren in dienst is. Over de ontwikkelingen zoals hij die ervaart binnen het bedrijf dat de broers Sunil en Aakash leiden. Hij vertelt me dat de omzet de laatste 5 jaar al terugloopt en er weinig vernieuwing plaatsvindt.

Omtrent de reden verwijst hij naar de twee mannen die nu op het politiebureau zitten. In “joint families”, is het gebruikelijk dat het onroerend goed in eigendom blijft van de familie. Niemand heeft dus een persoonlijk eigendom. De vader van Sunil heeft vier broers die allemaal een eigen zaak runnen vanuit een deel van het familiebezit. Dit zijn enkele panden verspreid over Jaipur. Hij is echter de meest succesvolle van allemaal terwijl één van zijn broers vrijwel niets uitvoert. Met deze ligt hij nu in de clinche omdat deze een verdere groei in de weg zit. Sunil en Aakash willen graag investeren in het pand, het opknappen van de showroom en het optimaliseren van de collectie maar niet als ze dat straks allemaal moeten afstaan. Sunil’s vader wil duidelijkheid op papier over wie wat bezit om daarna onafhankelijk verder te gaan. Wil iedereen in alles tegemoet komen maar krijgt vooralsnog geen handtekening op papier. Het feit dat de waarden van onroerend goed enorm zijn gestegen en geld een steeds belangrijkere rol heeft, zorgt ervoor dat hele families ontwricht worden. Tradities sneller vervagen dan verwacht en complexe situaties creëerd worden zoals wij die kennen bij de verdeling van een erfenis. Omdat er weinig anders op zit neem ik de bus met nummer 2 terug richting de Asjmeri Gate. Volgepropt maar de goedkoopste manier om terug te gaan. Slechts 10 rupees en vertier onderweg. In het restaurant van de Evergreen, waar het nog bijzonder rustig is voor de tijd van het jaar, praat ik een tijdje met een Fransman die textiel inkoopt voor een Franse importeur. Ach, het zijn de bekende verhalen. Heb eigenlijk niet zo veel behoefte om met handelaren te praten omdat het praatje vrijwel altijd op hetzelfde neerkomt tijdens vluchtige ontmoetingen. Nee, zoek in het begin van de avond de vertrouwde Café Coffee day bij het hertenpark op. Voor mij de beste plek om te zijn. Wanneer ik rond 22.00 uur terugwandel hebben veel winkeliers hun stalen roldeur al naar beneden getrokken. Overheerst de rust die enkele uren geleden nog ver te zoeken was. Zie de broodmagere honden in vuilcontainers staan, op zoek naar voedsel. Net als de kinderen die met grote witte plastic zakken de containers controleren op lege plastic flessen en plastic afval. Het voelt allemaal zo dubbel.

Zie veel rijkdom om me heen maar hoe kunnen mensen hier nu van genieten, wetende dat er ook vannacht weer duizenden mannen, vrouwen en kinderen op straat zullen slapen. Misschien wel voor hun deur. Het lijkt niemand werkelijk iets te doen. Gaat het leven morgen gewoon weer verder en zal het karma, actie is reactie als boemerang voor alle daden die men verricht, zijn werk moeten doen.

Wederom ben ik op tijd bij de showroom van Sunil. Hij staat buiten te wachten en kijkt zorgelijk. Zegt dat de problemen nog niet zijn opgelost. Zijn vader en oom hebben de hele nacht op het politiebureau gezeten en zullen vanmorgen voor de rechter moeten verschijnen. Dit soort kleine vergrijpen komen heel vaak voor in India en daarvoor is het snelrecht in het leven geroepen. Het zijn veelal zaken die volwassen mensen zelf zouden moeten kunnen oplossen. Gebrek aan kennis en scholing bij oudere generaties is de voornaamste reden van deze vorm van rechtshulp noodzakelijk is. Sunil moet dus naar de rechtzaal om zijn vader bij te staan. Het lijkt alsof na jaren de opgekropte woede tot uitbarsting is gekomen. Deze rechtstreekse confrontatie tussen de broers hopelijk tot een oplossing zal leiden en de rechter daar een positieve bijdrage aan kan leveren. Ik voel de bui al hangen wat betreft mijn prioriteiten maar Sunil zegt al een regeling te hebben getroffen. Ik kan met zijn administratief medewerker Aashis naar de bank en zijn accountant om zaken af te handelen. Zo gebeurt het ook. Als eerste rijden we naar de Bank of Baroda waar we een nieuwe rekening willen gaan openen vanwege de hoog oplopende kosten bij de huidige. Geen geprivatiseerde internationale bank maar een Indiase bank met goede international connecties. In een klein branchekantoor op de eerste verdieping van een oud pand in het oude centrum moet het gebeuren. Het is er druk maar ik mag direct plaatsnemen in een oud bankstel tegenover een van de bureau’s. Zak zo diep weg dat ik niet meer over de rand van het bureau heen kan kijken. Zie alleen nog de achterkant van het computerscherm dat erop staat.

Moet vreselijk lachen want ik heb geen idee tegen wie ik nu zit te praten. We gooien wat woorden via de cosmos heen en weer en krijg ik na enige minuten te horen dat het misschien toch beter is om bij het kantoor in de hoek naar binnen te stappen. Hier zit namelijk mr. Khandelwal, het opperhoofd van deze vestiging en die heeft alle antwoorden. Ik wil meer weten over de zekerheid en veiligheden die ik heb als buitenlandse investeerder. Zaken waar ze hier niet dagelijks mee te maken hebben omdat ik de eerste buitenlander ben die in deze vestiging een rekening gaat openen. Krijg alle info de komende dagen te horen nadat mr. Khandelwal contact heeft gehad met het hoofdkantoor elders in Jaipur. Wij gaan vervolgens naar de andere kant van de stad waar de accountant (CA=Chief Administration) zijn kantoor heeft. Er blijken problemen met het verlengen van de bedrijfsregistratie. Ik zal jullie de details besparen maar het komt er op neer dat ik twee opties heb om mijn bedrijf hier geregistreerd te houden. De eerste kost heel veel geld en de tweede kost minder maar nog steeds veel geld en weer een hoop regelwerk. Word er een beetje moedeloos van op zo’n moment. Het voelt alsof de stevige vette kluit die ik in mijn handen dacht te hebben langzaam aan het verpulveren is. Ik probeer Sunil en Aakash later nog te bereiken maar ook hier geen gehoor. Zoveel vraagtekens maar geen antwoorden. Nee, dit is duidelijk mijn dag niet. Probeer hem daarom maar zo snel mogelijk af te sluiten.

Ondanks de slechte dag heb ik, zoals de meeste dagen, goed geslapen. Ben ook niet meer aan het denken in problemen maar meer hoe dit verder op te lossen. Ga met goede moed op tijd richting de showroom aan Amer road. Met een autoriksja kan ik de 6 km naar de andere kant van de oude stad voor 100 rupees afleggen. De stalen roldeuren zijn echter nog naar beneden en na een aantal keren bellen krijg ik Aakash aan de lijn. Ze komen vandaag niet. De familieproblemen vergen alle aandacht op dit moment en daarvoor moet alles wijken.
Ik moet het ermee doen. Stap na een kwartier weer in een bus richting het centrum en bedenk me wat nu te doen. Terug naar het hotel is een optie maar ik besluit halverwege de rit uit te stappen in het oude centrum van Jaipur. Daar waar er volop levendigheid en drukte is. Wandel langs alle winkeltjes op m’n gemak in de richting van de grote stadspoort waar mijn oog valt op het monumentale pand wat er net buiten gelegen is. Een prachtig pand omgeven door groene gazonnen. Ik ben er al zoveel keren langs gereden maar ben er nog nooit binnengestapt. Het is het nationale museum van Jaipur, genaamd naar een voormalig Officier uit Wales; Albert Hall. Deze heeft de eerste steen gelegd voor dit museum dat oorspronkelijk bedoeld was om de allerbeste handgemaakte producten uit India ten toon te stellen. Wel grappig omdat ik zelf in een soortgelijke richting aan het werk ben. Binnen zie ik kunstnijverheid zoals ik deze nog steeds tegenkom. Worden sommige designs nog steeds gebruikt en lijkt het alsof de producten er net enkele jaren geleden zijn neergezet. Al word de oudheid extra bestempeld door de lading stof die bij de vitrines naar binnen is gedrongen. Zoals eigenlijk het hele museum ietwat stoffig aandoet. Ondanks de vele bezoekers is het slecht onderhouden en hebben de duiven die buiten door iedereen massaal gevoerd worden, de macht in handen.

Hangen er voor alle openingen en ingangen netten om ze af te weren en wordt het museum bedolven onder een enorme lading vogelstront. Toch ben ik blij er geweest te zijn. Vandaag een prima dag het te bezoeken. Ben de verdere middag te vinden in een vertrouwde koffieshop en besteed mijn tijd met het versturen van mails naar fabrikanten in Uttar Pradesh. Een staat ten oosten van Delhi waar ik volgende week naartoe wil. Als het hier in Jaipur tenminste wil vlotten. Of dat gaat lukken gaan we de komende dagen zien.

Wederom probeer ik de jongens te bereiken om te horen hoe de stand van zaken is. Krijg via whatsapp een paar berichten binnen dat het ook vandaag niet gaat lukken en de kwestie nog wel even tijd nodig heeft. Ik had er al rekening mee gehouden en heb gisteren voor de zekerheid al een fabrikant gebeld om kussens te komen fotograferen. Krijg er alle medewerking. We hebben er al eens eerder gefotografeerd en de eigenaar heeft naderhand dezelfde studiolampen gekocht.
Ik mag alles gebruiken. Een aardige meevaller omdat ik anders eerst naar de showroom moet om daar alles op te halen en deze ligt in tegenovergestelde richting wat ligging betreft. Samen met twee jongens die er werken ben ik de hele dag aan het fotograferen. Als een geoliede machine zijn we aan het werk. Zij zetten producten neer en schrijven de benodigde informatie op en ik maak de foto’s.
Heb heel veel nieuwe producten vast kunnen leggen waarmee ik de website verder kan vullen. Het maakt mijn week een beetje goed want ik voel me soms machteloos. De afhankelijkheid van anderen verzwakt mijn positie aanzienlijk. Natuurlijk is de situatie op dit moment uitzonderlijk en weet ik dat alles gepaard gaat met resultaten. Zolang die nog niet op een gewenst niveau zit zal niemand een stap harder voor me lopen. Zal ik zo nu en dan op een houtje moeten bijten. Het zijn de feiten waarvan ik me volledig bewust ben maar het er niet gemakkelijker door maakt. Vandaag gelukkig een positief resultaat. Ook dat mogen we niet vergeten. Eigenlijk eindig ik iedere dag wel met een lach, ongeacht het resultaat. Heb goed contact met Chetan en Manoj, de jongens die in de Café coffee day werkzaam zijn.

Net als met de man in zijn kleine winkeltje aan MI Road, op een 100 meter van het Pink Sun hotel, waar ik vrijwel iedere avond wat inkopen doe. Krijg er bij binnenkomst altijd een groots welkom en zijn brede glimlach doet alle zorgen verdwijnen. En dan Yasir, de jongen die het Pink Sun hotel runt. Steevast wacht hij op mijn thuiskomst om nog even te praten over de dag of andere diepzinnige onderwerpen. Het zijn dit soort momenten die mijn verblijf hier zo aangenaam maken.

Ik heb van Sunil een bericht gekregen om vandaag naar de showroom te komen. Hij wil de familiekwestie even persoonlijk toelichten en bedankt me voor mijn geduld. Hij verontschuldigt zich een duizend maal en zegt dat alles nu in een positief proces zit. Na dagen van onzekerheid is er nu eindelijk tijd om te praten over de problemen die er zijn ontstaan over de registratie en de nieuwe rekening die nog steeds niet geopend is. Sunil heeft vanmorgen het hele verhaal gehoord van Aashis en zal er nu zelf werk van maken. ‘De accountant probeert ons gewoon weer een poot uit te draaien!’, zegt hij met enige frustratie. ‘Laat het maar aan mij over. We gaan helemaal niks teveel betalen!’. Het enige wat ik kan doen is het hem helpen hopen. Omdat Sunil een handelaar uit Zuid India moet ontvangen ga ik weer op pad met Aashis. De bank had hem doorgegeven dat we eerst naar de Reserve Bank of India moeten om een officieel document op te halen die garant staat voor legale registratie binnen het bankwezen. De R.B.I., zoals ze deze bank noemen, is dé bank der banken. Een enorm gebouw die zwaar beveiligt wordt. Moet me bij binnenkomst melden en krijg na strenge controle een pasje omgehangen waarmee ik naar binnen mag. Niets mag mee naar binnen. Ashees zal bij de receptie op me wachten. Er hangt een geheimzinnige sfeer die niet prettig voelt. Alsof ik iets te zien krijg dat eigenlijk voor de buitenwereld verborgen moet blijven. Het vreemde gevoel wordt versterkt wanneer ik een enorme hal binnentreed. Weinig verlicht en kil door de massa beton om me heen. Zie alleen enkele beveiligers bij de trap naar boven. Ik moet op de derde verdieping zijn, hadden ze me gezegd. De beveiligers kijken me argwanend aan en een van hen begeleid me naar de lift. Als ik op de derde verdieping uitstap zie ik nog steeds niemand. Geen verwijzing naar het Department of Foreign Affairs waar ik zijn moet. Alleen enkele gangen met oude houten deuren. Niets of niemand te bekennen. Het voelt vreemd. Besluit een van de gangen in de gaan en loop in de richting van de dubbele houten deuren aan het eind. Ik stap onwetend naar binnen maar wordt bij binnenkomst direct vastgepakt door enkele beveiligers. Ik had hier absoluut niet mogen komen merk ik. Terwijl twee beveiligers me vasthouden controleert een derde mijn pasje. Foute boel. Ze hadden bij de ingang een copie gemaakt van mijn paspoort en deze in een pasje gedaan, maar deze is blijkbaar verwisseld. Ik wil het proberen uit te leggen maar krijg geen gehoor. Word door twee beveiligers hardhandig de gang op getrokken, de lift in en word vervolgens via de achterzijde van het gebouw in een busje geduwd terwijl er van alles naar mijn hoofd wordt geschreeuwd. Mijn voorgevoel wees al in die richting. Voel me volledig overmand. Zal ik vanavond in een cel moeten doorbrengen zoals de vader van Sunil? Allerlei rare gedachten die door mijn hoofd gieren.

Het had natuurlijk allemaal kunnen gebeuren maar het verhaal loopt gelukkig anders. Achter de dubbele houten deuren was namelijk een enorme ruimte met honderden kleine werkplekken van elkaar gescheiden door lage schermen. ‘Het is pauze, neem daarom maar even plaats op de bank’, zegt een man die me heeft zien aankomen. Ik denk weer aan het bankstel bij de “gewone” bank. Waarschijnlijk dezelfde leverancier want de veringen hebben het begeven en zak ook hier bijna tot op de grond. Uiteindelijk blijk ik hier helemaal niet te hoeven zijn. Het was een misverstand van mr. Khandelwal, de bankmanager in wiens kantoor ik later mijn verhaal doe. Natuurlijk kunnen we er allemaal om lachen.
Hij zegt; ’Weet je, jij bent op een plek geweest waar bijna niemand komen mag. Mooi toch!’ Hij heeft gelijk. Zo is het ook. De rekening is inmiddels geopend en ook van Sunil krijg ik goede berichten. Ze hebben overeenstemming bereikt omtrent de familiekwestie. Maandag zal er een definitieve handtekening worden gezet en zal een nieuw hoofdstuk kunnen beginnen. Of dat voor mij ook geldt wat betreft de accountant? Geen idee. Jullie lezen het volgende week….

Eugen