Week 47 (17-23 nov.) 2014

Winter ook in India. Sinds enkele dagen wordt het steeds killer zodra het zonnetje achter de horizon is verdwenen. Een teken dat de winter is aangebroken. Las dat in de noordelijk gelegen gebieden de vorst al is ingetreden en de eerste sneeuw binnenkort zal vallen. In Jaipur is het gelukkig nog steeds aangenaam. Behalen we overdag nog temperaturen van rond de 22 en daalt deze ‘s nachts richting de 12 graden. Voor het eerst maak ik gebruik van de slaapzak die ik deze reis bij me draag. Eigenlijk een luxe dat het nog zolang op zich heeft laten wachten. Voor mij zullen de nachten dus weer behagelijk zijn. Hoe anders is het voor de beveiliger die de Chameli Wala Market iedere nacht bewaakt.

De wijk waar tussen de vele winkeltjes het Pink Sun hotel is gevestigd. Bestaande uit smalle straatjes met een overvloed aan winkels, in afmeting niet groter dan zes tot acht m2, waar edelstenen en sieraden worden verkocht. Iets  waar Jaipur in heel India om bekend staat en waardoor hier het hele jaar buitenlandse handelaren te vinden zijn. Ze hier edelstenen kopen en laten slijpen om deze in zilveren of gouden sieraden te laten zetten. Met bosjes lopen ze hier rond. Je zult begrijpen dat het enorme vermogen dat hier ligt opgeslagen moet worden beveiligd. Iedere avond rond 22.00 wanneer ik naar het hotel terugwandel zie ik hem zitten. Nu voor het eerst op een stapel platgeslagen kartonnen dozen om het koude beton waarop hij zit te ontzien. Pet op z’n hoofd, een te grote broek en een oud legerjasje dat in een lang vergane oorlog ooit is gedragen. Gezien de vele plooien in zijn gezicht is het een oude veteraan. Niets geen zware bewapening, alleen een net zo oude houten stok waarmee hij eventuele belagers zal moeten verjagen. Vooralsnog is het afdoende geweest. Soms wanneer ik midden in de nacht wakker word, hoor ik in de stilte zijn stok op de straatstenen tikken. Het is waarschijnlijk zijn zoveelste ronde.

Na een veilige nacht ga ik opnieuw naar de showroom. Wil vandaag met Sunil naar de accountant om verhaal te halen. De opgegeven boete blijkt, na bij een andere accountant geïnformeerd te hebben, lang niet zo hoog als hij heeft doorgegeven. Bij deze stappen Sunil en ik het kantoor binnen voor verdere uitleg. Achter het bureau zit een jongedame van halverwege de twintig. Ze heeft sinds enkele maanden een eigen accountantskantoor geopend. Gezien mijn vertrouwen dusdanig geschaad is wil ik kijken wat zij en haar zakenpartner voor ons kunnen betekenen. Een nieuwe generatie, fris en eerlijk in het gebruik van de wetgeving. Hier moet ik zijn, dat gevoel krijgen we beiden direct. Vragen welke maatregelen ik moet nemen om over te stappen en met deze informatie lopen we even later het kantoor van onze kwelgeest binnen. De al enigszins op leeftijd zijnde meneer Prashant Garg. Ik wacht even wanneer Sunil in het Hindi het gesprek respectvol aanvangt maar grijp daarna in. Maak hem duidelijk dat ik mijn huiswerk heb gedaan en vertel dat er van zijn eerder gehouden verhaal helemaal niets klopt. Het misschien ligt aan zijn foute vriendjes waaraan hij al een eeuwigheid is verbonden. De corruptie mede in stand wordt gehouden door mensen zoals hij. Hij luistert met een opengevallen mond en voelt zich duidelijk ongemakkelijk. Het zegt eigenlijk genoeg. Ik vraag hem de nodige papieren en krijg alle medewerking om hier de zaken af te sluiten. Hij doet zich groot voor tegenover zijn personeel maar zijn trillende stem verraad mijn gelijk. Het lijkt wel alsof alle veranderingen nodig zijn om me te verlossen van alle negatieve aspecten. Het veranderen van bank en accountant. De problemen binnen de familie van Sunil die nu eindelijk opgelost zijn. Het voelt alsof de dwangbuis waarin ik zolang heb gestreden langzaam mag worden afgeworpen. Of mijn gevoel klopt? Ik ben de eerste die het graag bevestigt zou willen zien.

Omdat alles in beweging is moet ik nog een aantal dagen in Jaipur blijven. Wederom naar de nieuwe accountant om de details nog een keer door te nemen en vervolgens naar de bank omdat mr Khandelwal, de manager, weer heeft gebeld. Een buitenlander die hier een rekening wil openen heeft enkele vraagtekens opgeroepen bij het hoofdkantoor in Mumbai. Nog meer papieren overleggen en ondertekenen, daar komt het op neer. Om 10.30 zitten Sunil en ik op het tijdelijke kantoor van de nieuwe accountant in een van de vergeten wijken binnen de oude stadsmuren. Ik had verwacht hier over enkele dagen weer terug te moeten komen maar krijg, na het zoveelste document te hebben ondertekend, te horen dat mijn aanwezigheid hier verder niet noodzakelijk is. Een prettige meevaller want na bijna twee weken Jaipur heb ik het wel gezien. Omdat Sunil direct verder gaat naar een andere afspraak besluit ik terug te wandelen naar de showroom in Nigam Colony. Een drie kilometer verderop. Er wonen in deze buurt vrijwel alleen moslims. Veel mannen dragen een witte keppel en hier en daar rijzen de minaretten van moskeeën hoog boven de huizen uit. De sfeer is hier duidelijk anders. Geen toeristen waarvoor alles zou zijn opgeknapt maar een verarmt straatbeeld. Kapotte waterafvoeren, opengebroken en ontbrekende straatstenen, de rioolgeul die al jaren niet is geleegd en straten die bedekt zijn met lagen afvalresten. Achtergelaten door de vele marktkooplieden die hier dagelijks hun waar verkopen. De geiten en koeien die hier ‘s nachts ronddwalen maken de mix van smeulende compost compleet. Het lijkt bijna middeleeuws en daarom des te interessanter.

Als ik een steeg in ga om een mooi plaatje te schieten met mijn camera raak ik in gesprek met twee mannen die aan het werk zijn in een kleine ruimte. Verlicht door het felle zonlicht zijn ze bezig met het polijsten van edelstenen. Ik krijg direct chai aangeboden en voel me meer dan hartelijk om hier te zitten. Ze werken voor enkele handelaren die hun stenen in de Chameli Wala market aanbieden en verdienen een leuke boterham met dit verfijnde vakmanschap. Zoals zij zijn er velen in deze buurt. Ze werken per opdracht en op contractbasis waarbij ze zelf de prijs kunnen bepalen. Deze vorm van arbeid komt voornamelijk voor bij mensen die werkelijk iets unieks kunnen. Voor massaproductie in de kunstnijverheidindustrie wordt er gebruik gemaakt van minder getalenteerd personeel. Moeten deze genoegen nemen met een veel lager salaris. Logisch natuurlijk maar het is deze  doelgroep die wordt uitgeknepen. Waar nog teveel misbruik wordt gemaakt van de onwetendheid van mensen. Vooralsnog komt dit in de sieradenindustrie minder voor vanwege de exclusiviteit en de aanzienlijke marges. Na een leuk half uur vervolg ik mijn weg. Vind het heerlijk om in alle rust de bewegingen op straat in me op te nemen. Eenmaal aangekomen bij de showroom zit Ashees al op me te wachten. We kunnen direct door naar de bank. Alles verloopt ook hier voorspoedig. Drink het zoveelste kopje chai in het kantoor van de ontzettend vriendelijke en behulpzame mr. Khandelwal. Alles is in korte tijd afgerond. Mijn werk in Jaipur zit erop.

Na twee weken hier te zijn geweest is het tijd om verder te gaan richting Delhi. De plaats vanwaar ik naar het meer oostenlijk gelegen Moradabad zal reizen. Neem afscheid van Aakash en Sunil en ga richting het station om een treinticket te kopen. Het zijn mijn laatste uren hier in Jaipur. Tenminste, voor nu. Mijn gevoel zegt dat ik hier nog een keer zal terugkeren voordat Kathmandu op het programma staat. Sluit mijn avond af in de Café Coffee day. Drink er een laatste bak cappuccino bij Chetan en Manoj en lig vroegtijdig in mijn slaapzak.

Ik lag er op tijd in maar kon de slaap niet vatten. Bang om mijn alarm niet te horen en het werk van de afgelopen weken spookt door mijn hoofd. Sta om 05.00 volledig bepakt en klaar om naar het station te gaan. Laat de stalen roldeur omhoog trekken door de nachtportier en verdwijn in de donkere straten van de Chameli Wala market waar de beveiliger trots op zijn post zit. Zeg hem gedag en wandel verder naar de MI road waar meestal nog wel een verdwaalde riksja te vinden is. De straat is verlaten maar het geluk is aan mijn zijde. We passeren de grote betonnen zuilen van de metro in aanbouw die hoog boven het wegdek zijn route vindt. Een ondraaglijke urinelucht komt me tegemoet. Veel mannen zien de zuilen als uit de kluiten gewassen plaspalen. Zie in de duisternis hier en daar mannen diepzittend hun behoefte doen en denk aan de gasten van het naastgelegen vijfsterren hotel op nog geen tien meter afstand die morgen weer een prachtig uitzicht hebben. De welgestelde inwoners krijgen een nieuwe metro, de mensen van de straat een nieuw zelfgecreëerd openbaar toilet. Alles door het gebrek aan fasciliteiten voor de zovelen die hier rondlopen. De overheid heeft wel grootse plannen maar laat de uitvoering voorlopig nog op zich wachten.

Ik kan de 4,5 uur durende reis naar Delhi voor een groot deel met m’n ogen dicht beleven. Stap daardoor toch redelijk fris uit bij het station Delhi Rohilla. Vanaf hier is het nog twintig minuten met een autoriksja naar de Main Bazar waar ik al een kamer geboekt heb in het Hare Rama guesthouse. Het is misschien iets kouder dan in Jaipur maar het valt me alles mee. De zon schijnt aangenaam en sjaals en truien zijn overdag nog overbodig. Na ingechecked te zijn aan de balie, direct op pad. Maak mijn wandeling naar Connaught Place om er te werken en ben tegen het eind van de middag terug in de levendige Main Bazar. Krijg er, zittend bij een van de chai restaurants langs de weg, gezelschap van Nadine. Een Fransoze die binnen enkele dagen terugvliegt naar Parijs. Ze heeft enkele weken in Jaipur vertoeft om er edelstenen in te kopen voor haar winkel in Montpellier. Voldoende voorraad om de rest van het jaar haar inkomen te kunnen vergaren. Met twintig jaar ervaring en een goed netwerk aan leveranciers kun je op deze manier werken. Iets waar ik nog even mijn best voor zal moeten doen, al weet ik dat het zoveel makkelijker zou kunnen gaan als de bal daadwerkelijk gaat rollen zoals ik wil. Het feit nu is dat ik een mooie avond heb gehad. Morgen zien we wel verder.

Langzaam ga ik me voorbereiden om fabrikanten in Moradabad te bezoeken. Heb al enig mailcontact gehad en wil voor maandag een ticket kopen op het treinstation van New Delhi. Het hier nieuw ingevoerde syteem van nummertje trekken is een schot in de roos. Dit en de inzet van meer personeel zorgt ervoor dat ik al binnen twintig minuten buiten sta. Een ongekende luxe. Heb de hele dag voor me om mensen te bellen en zaken te gaan plannen. Het is prettig dat er geen tijdsdruk achter staat. Had zaterdag een korte dagtrip met de trein naar Aligarh ingepland om daar een producent te bezoeken maar na telefonisch contact blijkt dat hij zaterdag zelf in Delhi is en ik zondagochtend met hem mee kan rijden naar Aligarh. Een plaats welke binnen enkele uren met de auto is te bereiken.

Voor maandag hoeft ik me eveneens geen zorgen te maken. Een van de fabrikanten heeft aangeboden een hotel voor me te regelen en zal me ophalen vanaf het station. Het is leuk werken op deze manier. Als de werkwijze op de fabrieken nu ook gaat volgens mijn wensenlijstje dan ben ik een tevreden man. Voorlopig mag ik niet klagen. Zijn de dagen hier in Delhi leuker dan verwacht. Loop mijn rondje over de Main bazar en zie nog een bekend gezicht tussen de menigte. Dave, de bouwvakker die ik eerder in Pushkar heb ontmoet, is bezig aan zijn laatste dagen in India. In een klein restaurant praten we bij onder het genot van, hoe kan het ook anders, chai. Het is allemaal anders gelopen dan hij had verwacht. Heeft de hele periode last van maag en darmklachten en net nu hij naar huis gaat voelt hij zich stukken beter. Het heeft zo moeten zijn. Voordeel is wel dat hij volgende week weer fris de steiger op kan om aan zijn volgende klus te beginnen.

Om 10.00 uur zal ik worden opgehaald door Saumitra, de eigenaar van een fabriek in Aligarh. Wandel op tijd naar de afgesproken plek in Connaught Place, al verwacht ik niet dat hij op tijd zal zijn. Zoals tijd hier in India een rekkelijk begrip is. Het is zondagmorgen en nog rustig op straat. Of dat er mede de reden van is weet ik niet maar tien minuten eerder dan was afgesproken stopt er een grote 4-wiel aangedreven Jeep voor mijn neus. Het is Saumitra. Een man van middelbare leeftijd, beetje kalend, gevuld buikje en uitermate vriendelijk. We stellen ons voor omdat ik alleen zijn broers op de beurs ontmoet heb en rijden vervolgens in 2,5 uur naar het meer zuidelijk gelegen Aligarh. Eerst een groot deel over een brede 4-baansweg en het laatste uur over lokale wegen. Wel geasfalteerd maar zo druk met allerlei rijdende voertuigen dat het oneindig lijkt te duren.

We doorkruisen dorpen waar toeristen nog bezienswaardigheden zijn. Waar een mist van stof in de lucht hangt alsof er net een zandstorm is gepasseerd. Zoals dat ook in Aligarh aan de orde is. Het lijkt alsof ik door een oude lens kijk en de tijd hier nog steeds stil staat. Terwijl volgens Saumitra de veranderingen wel degelijk merkbaar zijn. De wegen sinds enkele jaren verhard en verbreed zijn. Tenminste, de hoofdwegen. Wij rijden door smalle onverharde steegjes naar onze eindbestemming. Gezien het voertuig waarin we rijden en de verhalen die ik aanhoor, verwacht ik een enorme fabriek. Het tegendeel is waar. Een kleine werkplaats waar het een 5-tal machines staan. Gelukkig gaat het om de producten en deze zijn wel degelijk interessant, anders had ik hier niet gezeten. Bespreken de mogelijkheden op zijn kantoor en zullen hier een positief vervolg aan geven. Na enkele uren rijden we dezelfde weg terug. Word ik in het begin van de avond afgezet in Connaught Place en wandel terug naar het Hare Rama guesthouse. Het was een vermoeiende maar waardevolle dag. In de avond ga ik voor mijn dagelijkse kop masala chai bij een vertrouwt restaurant en laat deze laatste avond langzaam aan me voorbij gaan. Praat er met de energieke Costa, een jonge Rus met een enorm goed gevoel voor humor. Hij wacht in Delhi op een motor die hij enkele dagen geleden gekocht heeft. Voor enige maanden wil hij door India toeren. Al veertien jaar komt Costa naar India om hier vier maanden te overwinteren. Heeft zijn appartement in Moskou verhuurd en kan zo ruimschoots in zijn levensonderhoud voorzien. We hebben gesprekken die gaan over India maar ook over het leven op dit moment in zijn thuisland. Het probleem Ukraine en de propaganda die de Russische burgers nog steeds een onoverwinnelijk gevoel geeft. Allemaal pure waanzin, zo zegt Costa. Hij kan het niemand aan hun verstand brengen. De economische gevolgen zijn duidelijk merkbaar in zijn omgeving maar wil zich voorlopig zelf geen zorgen maken. Er staat een motor op hem te wachten die hem naar nieuwe avonturen zal leiden. Voor mij morgen een trein richting Moradabad. Tijd om deze week af te sluiten. Het vervolg….jullie lezen het.

Eugen